positive mind

Αν πρωί πρωί,

• καταφέρεις να πάθεις διάστρεμμα στα καλά καθούμενα
• δεν παίρνει μπρος το αυτοκίνητό σου, ενώ βιάζεσαι να πας στο γραφείο σου
• βρίσκεις αυτοκίνητο να μετακινηθείς, (το καλό να έχεις μεγάλα παιδιά), αλλά σου φράζει την έξοδο μια μπετονιέρα,

δεν είναι απολύτως λογικό να σκεφτείς:

• ωραία, έπαθα διάστρεμμα αλλά δεν το έσπασα το πόδι μου, άρα ας συνεχίσω να περπατάω για να μην έχω πιο σοβαρές επιπτώσεις
• ωραία, θα έρθει μετά ο γιος να πάρει το αυτοκίνητό του και εγώ θα έχω την άνεση να περπατήσω δυο χιλιόμετρα. Και θα κάνω τη γυμναστική μου και θα δω πώς έχουν διαμορφωθεί οι γειτονιές που έχω καιρό να περπατήσω
• ωραία τελειώνουν και αυτή την πολυκατοικία σιγά σιγά, οπότε θα έρθουν νέοι γείτονες;;;;;

Πώς; Είναι τρελό να σκεφτεί κανείς έτσι;

Μα γιατί;
Αυτό δεν είναι εφαρμογή της θετικής σκέψης;

Μπορείς βέβαια και να σκεφτείς, μάλλον κάποιος με προειδοποιεί να μην πάω στο γραφείο μου.
Δεν είναι όμως θετική σκέψη αυτό.
Και είπαμε καλή είναι μόνον η θετική σκέψη.

Φυσικά, η αφεντιά μου ΔΕΝ ανήκει στους καλούς.
Φυσικά έβριζα
Φυσικά γκρίνιαζα σε όλη τη διαδρομή μέχρι το γραφείο.

Φυσικά, φτάνοντας, πήρα δυο βαθιές ανάσες, και άρχισα την ημέρα μου, εργασιακά τουλάχιστον, με τους συνηθισμένους ρυθμούς.

Το τηλεφώνημα της αδελφής μου, με ξάφνιασε γιατί είχα ξεχάσει το ραντεβού.
Το τηλεφώνημα στη συμβολαιογράφο το ξέχασα, γιατί.. το ξέχασα
Το πονεμένο πόδι το αγνόησα. Και αυτό εμένα. Τώρα με θυμήθηκε λιγάκι, αλλά το σνομπάρω.
Η επιστροφή έγινε με το λεωφορείο και ευτυχώς βρήκα και κάθισα.
Η διαδρομή των δυο χιλιομέτρων με τα πόδια, έγινε και την απόλαυσα, αν και ήταν αργά το μεσημέρι. Το ότι ήταν κατηφόρα, δεν έπαιξε και μεγάλο ρόλο. Εντάξει αν ήταν ανηφόρα, απλώς θα έπαιρνα και άλλο λεωφορείο.
Το αυτοκίνητο το έφτιαξα. Καλό είναι κάπου κάπου, εκεί ανάμεσα στα ενάμιση με δύο χρόνια, να βάζει κανείς υγρά στη μπαταρία. Δεν αρκεί το νερό της βροχής. Άσε που δεν φτάνει εκεί.

Τι άλλο;

Η συζήτηση περί των αιτίων της συμπεριφοράς του ανθρώπου επί της γης, διεκόπη γιατί ο έτερος των υιών πρότεινε στο συνομιλητή μου έξοδο. Όσο διήρκεσε, και δεν διήρκεσε λίγο, έδωσε έναυσμα για προσέγγιση πολλών παραμέτρων του ζητήματος.
Και μερικές δεν είναι καθόλου θετικές.
Δηλαδή είναι εφιαλτικές.
Αλλά μια τέτοια ημέρα, μια τέτοια βραδιά-κατάληξη θετικής σκέψης, ε, δεν είναι σωστό να αναπαραχθούν.

Τι άλλο μένει;

Να περιμένω το πότε θα δεήσει ο ΟΤΕ να λύσει το πρόβλημα του διαδικτύου στο σπίτι μου.

Ποια να είναι άραγε, η σχετική θετική σκέψη;