Τετάρτη, Νοεμβρίου 08, 2006

μικρά και καθημερινά..

Η ματιά στην ημέρα μπορεί να είναι γρήγορη.
Δεν υπάρχουν τα σημαντικά.
Εκτός αν τα μικρά αναδειχθούν σε σημαντικά.

Αιωρείται βέβαια πάντα το ερώτημα, ποιος καθορίζει τα μεγέθη.
Ποιο είναι μεγαλύτερο πρόβλημα δηλαδή, το δάχτυλο που πιάστηκε στην πόρτα ή η πείνα των παιδιών του τρίτου κόσμου;
Το παράδειγμα τίθεται προφανώς για να δείξει τη σχετικότητα των καταστάσεων.

Η ημέρα σαν όλες τις όμοιές της άρχισε να τρέχει από το πρωί στα γνώριμά της σοκάκια.
Η αγωνία στα μάτια του κυνηγημένου, η αυθάδεια στα μάτια αυτών που απόκτησαν ξαφνικά την εξουσία από τα φώτα της δημοσιότητας, ο λόγος της μάνας που συγκρούεται με τον εσωτερικό της κόσμο και τα θέλω του επίσης ταραγμένου βλαστού της.

Λύσεις σε απλά καθημερινά προβλήματα, για να λύνω προβλήματα είμαι κατά κύριο λόγο εκεί που είμαι, όνειρα πίσω από φοβισμένα μάτια, όνειρα που εξαερώνονται όταν έρθουν στο φως της πραγματικότητας.

Και σε όλα αυτά και από αφορμή όλα αυτά, η αγωνία και το ερώτημα, που πηγαίνω;
Σε ποιο σκάφος κρατάω το τιμόνι;
Ποιες είναι οι θάλασσες που αρμενίζω;
Πού να τολμήσω το ποιες θάλασσες έχω να κατακτήσω...

Το έχω ξανασημειώσει.
Στα είκοσί μου ονειρευόμουν να αλλάξω τον κόσμο.
Στα σαράντα μου να τον διαχειριστώ σωστά.
Τώρα, να επιβιώσω μέσα σ' αυτό, που οι όμοιοί μου κι εγώ έχουμε φτιάξει...

Τουλάχιστον υπάρχουν οι δυο φιλικοί λόγοι, μερικά χαμόγελα, οι ευχές στους εορτάζοντες και τις εορτάζουσες, που χρωματίζουν με χρώματα χαράς τις ώρες.

Και ένας ήλιος που λάμπει από ψηλά, και μερικά χαμόγελα στο πέρασμα της ομορφιάς που όσο και αν το χρώμα των μαλλιών να ξεθώριασε-τουλάχιστον ευτυχής, τα έχω-, τα μάτια και η καρδιά εξακολουθούν να εντοπίζουν.

Άλλωστε είπαμε. Πολύ κοντά είναι που δεν βλέπω.
Για τα μακριά, μια χαρά είναι τα μάτια μου.