Μνήμες από το σήμερα ...

-Να μας δώσετε άδεια. Δεν θα προλάβουμε.
-Φυσικά. Στη διάθεσή σας ό,τι θέλετε.
-Ξέρετε, ρωτάνε και οι άλλοι, με ποια ιδιότητα θα μιλήσει και τι θα πει...
-Μα τι σημασία έχει η ιδιότητα καλή μου, αυτά δεν απονέμονται και άφησέ τον να πει ό,τι θέλει. Δεν είναι γιορτή. Μνήμες επαναστατικών διαδικασιών είναι. Και μιας εξέγερσης για τη χαρά της Ζωής και του Έρωτα. Τι; Επειδή ξεκίνησε τριάντα τρία χρόνια πριν; Πάρτι ήταν. Χαβαλές, ανατροπή. Άγνοια κινδύνου και πίστη σε ιδανικά αξεδιάλυτα και για σήμερα. Μη το βάλουμε ακόμα στη φορμόλη......


-Θα δώσετε άδεια όλη την ημέρα; Δεν προλαβαίνουν και φοβούνται (!) να έρθουν να σας το πουν.
-Μα τι μου λες; Αφού τους είπα όλη η ημέρα είναι δικής τους... Άκου φοβούνται ...

Ήλιος λαμπρός. Τα μεγάφωνα δοκιμάζονται και δοκιμάζουν, η ημέρα τρέχει.
Η κυψέλη γεμάτη. Πολύβοη.
Μάτια τεράστια, γεμάτα έκπληξη. Πώς να σκεφτούν ότι το σήμερα δεν ήταν πάντα έτσι;
Μια φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις, αλλά τι λέξεις; Ο καθένας βάζει τις δικές του ..
Στόματα ανοιχτά.

Προβλήματα, καθημερινότητα, λύσεις χαρτιά, υπογραφές, τηλέφωνα.
Ο καφές μοσχοβόλησε μέσα στο γραφείο.

Σύσκεψη και συζητήσεις.
-Τι τα θέλουμε όλα αυτά, αφού το αύριο δεν θα μοιάζει σε τίποτα με το σήμερα;

Πικρό χαμόγελο, συνέχιση των διαδικασιών.

-Εδώ θα έχουμε ενστάσεις. Κάτσε να δω τα βύσματα..
-Τελειώσαμε.
-Παιδιά πείνασα. Πήγε τέσσερις το απόγευμα.

Ο διάδρομος γεμάτος ομορφιά.
Η δεύτερη ομάδα.
Σε λίγο, πίσω από τις κλειστές πόρτες, η ομορφιά θα συναντηθεί με τις ρυτίδες, και τα συνοφρυωμένα πρόσωπα

Ο αγώνας συνεχίζεται.
Στους δρόμους στις πλατείες, στα πεζοδρόμια, στις αίθουσες, στα γραφεία, στα εργοστάσια.
Πολύμορφος.
Όπου υπάρχει ζωή.

Ο ήλιος συνεχίζει να χαμογελά και να πορεύεται στη διαδρομή του.

Αύριο θα είναι πάλι εδώ, όπως και μεθαύριο, όπως και χτες...
Όπως και μετά από τις βροχές και τα χιόνια ...