Κυριακή, Δεκεμβρίου 31, 2006

Όμορφα δώρα ...


σκουπίδια

Τα πήρε αγκαλιά.
Μια ολόκληρη σακούλα ήταν.
Γεμάτη.
Τούτη τη φορά χωρίς να γκρινιάζει για τις σκάλες και το χαλασμένο ασανσέρ.

Τόσα πιτσιρίκια από το πρωΐ, πάνω κάτω, χάλασε κι αυτό.
Σήμερα ήρθαν πολλά να τα πούνε.
Παράξενο.
Η εξήγηση δόθηκε λίγο αργότερα, όταν η πιτσιρικαρία της γωνίας, αντάλλασσε πληροφορίες.
-Στον τέταρτο δίνουν πολλά ...

Κανένα πρόβλημα με το χαλασμένο ασανσέρ.


Αυτά ήταν τα τελευταία σκουπίδια του 2006.
Ας πάνε στο καλό.
Χωρίς καμιά διάθεση να υποτιμηθούν.
Άφησαν κι αυτά το περιεχόμενό τους.
Και ήταν πολύτιμο.
Τουλάχιστον κάλυψε την ανάγκη που επέβαλε την προμήθειά τους.

Τελευταία Κυριακή του Δεκέμβρη.
Τελευταία ημέρα του 2006
Να πετάξουμε όλοι τα "σκουπίδια" του χρόνου που έφυγε.
Χωρίς να υποτιμήσουμε κανένα από αυτά.







Κάλυψαν τις ανάγκες μας!!!
Μόνο, οι νέες προμήθειες, να ευχηθούμε να φέρουν περισσότερα καλά.
Κι ας είναι σε φτωχά περιτυλίγματα.

Έτσι κι αλλιώς τη μεγάλη χαρά δεν μας τη δίνει το περιτύλιγμα.
Από το περιεχόμενο την παίρνουμε.










Μακάρι κάθε ημέρα του 2007, να φέρνει για όλες και όλους

"Όμορφα δώρα"

"Ευτυχές το 2007"

Χρόνια Πολλά
με Υγεία


σ.χ.κ.


Σάββατο, Δεκεμβρίου 30, 2006

Πονοκέφαλος ...

Για να έχω να θυμάμαι, ο μικρός πονοκέφαλος που εμφανίστηκε μετά το μεσημέρι.
Μια και κάμποσες φορές με επισκέφτηκε στη διάρκεια του χρόνου, μάλλον είπε να με αποχαιρετήσει σήμερα.
Να προλάβει γιατί σε λίγες ώρες αλλάζει ο χρόνος.

Δεν ήταν όμως αυτό το θέμα της ημέρας.
Ούτε η βόλτα με το ποδήλατο.
Ούτε καν η προσπάθεια των διασωστών του ΕΚΑΒ, να επαναφέρουν τον σαρανταπεντάρη περίπου, που φαινόταν να έχει χάσει τις αισθήσεις του, εκεί στο χώρο που είναι το μεγάλο σκάκι της παραλίας.

Και πώς θα μπορούσε να είναι κάτι από αυτά, αφού σήμερα έγινε ο απαγχονισμός του Σαντάμ Χουσείν...

Φρονώ ότι η εκτέλεση του Σαντάμ Χουσεΐν, που έγινε μερικές ώρες πριν, ήταν ένα από τα πιο συγκλονιστικά γεγονότα της εποχής.

Διαφωνώ με την πράξη αυτή.
Κατηγορηματικά.

Διαφωνώ ριζικά με κάθε μορφής βίας.
Διαφωνώ όμως και με την αντιμετώπισή της βίας με βία.

Δεν είμαι ειδικός να πω αν τηρήθηκαν οι προβλεπόμενες δικονομικές διαδικασίες στη δίκη του, που έγινε πριν λίγο καιρό.
Μάλλον δεν με ενδιαφέρει καν η δίκη του.
Πολιτικές πράξεις ήταν.
Και η δίκη και η καταδίκη του.

Όπως και η υποστήριξή του, όσο καιρό ήταν στην εξουσία, από τις δυνάμεις που σήμερα τον εκτέλεσαν.

Δεν θέλω να δω το θέμα στις λεπτομέρειες, αν δηλαδή υπήρξε καλός ή κακός ηγέτης.
Διότι ηγέτης υπήρξε.

Το θέμα μου είναι η πολιτική αντιμετώπιση του τέλους.

Γιατί κατά τη γνώμη μου η θανάτωσή του είναι πολιτική ενέργεια.

Έχω τη βάσιμη πεποίθηση ότι τέτοια δικαστήρια και τέτοιες δίκες, θα μπορούσαν πολύ εύκολα να στείλουν στην αγχόνη οποιονδήποτε πολιτικό. Από οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη.
Και εδώ είναι το ερώτημα.
Αντιμετωπίζεις την οποιασδήποτε μορφής πολιτική δράση με προσχεδιασμένη θανάτωση;

Το βρίσκω ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ.

Βεβαίως και η δράση τού συγκεκριμένου, υπήρξε απάνθρωπη.
Δυστυχώς όμως, η κατάληψη θέση ηγέτη, έτσι και αλλιώς είναι έξω από τα ανθρώπινα όρια!!
Και αυτό είναι γνωστό.

Και για να δούμε, τι έγινε σήμερα;
Η διεθνής κοινότητα ΕΚΔΙΚΗΘΗΚΕ ένα άνθρωπο.
Ε και;
Πέθανε ο Σαντάμ Χουσεΐν.
Και;
Το ότι από τρομοκρατικές ενέργειες, στο όνομα του νεκρού πια Σαντάμ Χουσεΐν, πέθαναν άλλοι πενήντα άνθρωποι, δεν είναι ακόμα πιο τραγικό;
Πόσο λιγότερα δικαιώματα στη ζωή είχε καθένας από αυτούς τους 50;
Και ποιος δεν ήξερε ότι με την εκτέλεση του Σαντάμ, θα υπήρχαν τέτοιους είδους αντιδράσεις;

Έχω την πεποίθηση ότι οι πολιτικές ενέργειες οφείλουν να αντιμετωπίζονται πολιτικά και μόνο πολιτικά.
Και πάντοτε, οι ενέργειες κάποιου, που κατέχει την εξουσία, είναι πολιτικές.

Έχω την εντύπωση ότι, η σημερινή εκτέλεση, είναι μια ενέργεια που πηγαίνει τον πολιτισμό όλου του πλανήτη σε εποχές αγριότητας...
Και πολύ φοβάμαι ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα θα έχουμε ενέργειες που θα χαρακτηρίζονται από αγριότητα...

Τελικά, ο πονοκέφαλός μου, είναι παντελώς αδιάφορος.
Ο πονοκέφαλος του πλανήτη και μάλιστα λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος, μας πλήττει όλους ...

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 29, 2006

Απολαμβάνοντας μια όμορφη ημέρα ...

Ήλιος με χαμόγελα σήμερα.
Φωτεινή ημέρα.
Από εκείνες που και ο ουρανός, φοράει τα έντονα χρώματά του και σε κάνει να νιώθεις κι εσύ χαρούμενος.

Ακόμα κι αν ο δρόμος σε οδηγεί στα τοπικά γραφεία της ΔΕΗ για πληρωμή.
Και μετά στον ΟΤΕ.
Να πάρει κι αυτός το κάτι τις του.

Ήταν από εκείνες τις ημέρες που η χαρά γιατί θα περπατήσεις στο πλακόστρωτο της πλατείας, θα χαζέψεις τις βιτρίνες των καταστημάτων, θα μπεις στο φιλικό βιβλιοπωλείο του στενού, περνάνε σε δεύτερη μοίρα ακόμα και μετά το γενναίο άδειασμα του πορτοφολιού.

Το μικρό συννεφάκι από το τηλεφώνημα, που μπορεί να χάλαγε τη μικρή αυτή χαρούμενη διαδρομή, έφυγε γρήγορα. Δόθηκε λύση στο πρόβλημα.

Ακόμα και το παρκάρισμα του αυτοκινήτου λίγο πιο μακριά από τον τόπο-στόχο, πέρασε απαρατήρητο.
Με τέτοια ημέρα, το περπάτημα ήταν ζητούμενο και όχι κόπος.

Το χαρτοπωλείο της γωνιάς, ένα από τα άλλοθι για τη μικρή αυτή βόλτα.
Η αγορά μελανιού για το στυλό, αφορμή να αναρωτηθώ πόσο καιρό είχα να πάω εκεί.
Η ιδιοκτήτρια παραμένει η ίδια.

Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο σε πολλά καταστήματα της περιοχής.




Η αφορμή είχε και μια δόση αλήθειας.
Όντως το μελάνι για το στυλό είχε τελειώσει.


Πώς να γράψω στους φίλους και τις φίλες, ευχές για το νέο χρόνο, με ένα απλό στυλό;





Αμέριμνο περπάτημα στην περιοχή και ξεκούραση στο όμορφο καφέ της απέναντι γωνιάς.
Ένα διώροφο οίκημα, που στέκει εκεί τουλάχιστον σαράντα χρόνια, από τα πολύ όμορφα σπίτια της περιοχής, έχει μετατραπεί σε ένα εξ ίσου όμορφο καφέ.

Μεσημέριασε για τα καλά και ο δρόμος της επιστροφής ευχάριστος κι αυτός.
Με ανάλαφρο βάδισμα και ακόμα πιο ανάλαφρη διάθεση ...

Η πληροφορία για την αιφνίδια αρρώστια καλού φίλου, με θορύβησε λιγάκι.
Πολύ νέος για να αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας.
Περαστικά από καρδιάς.
Και ευχές στην μητέρα του, κουμπάρα και φίλη των γονιών μου, που με ενημέρωσε και βέβαια κατά που το έχει συνήθειο με φίλησε.
Φιλί μάνας, που μου λείπει τέτοιες ημέρες ...

Το πρόβλημα του blog λύθηκε σε γενικές γραμμές, αν και ακόμα με έχει υπό ... περιορισμό ο blogger.
Ε δεν θα αγχωθώ και για αυτό το πρόβλημα ..

Αργά το βράδυ, ο Μικρούτσικος φωνάζει στην τηλεόραση, διαλαλώντας το εμπόρευμά του.
Ακούω, αλλά δεν βλέπω.
Ίσως πάω προς την τηλεόραση πιο μετά, για να δω τα αποτελέσματα του τελικού.
Δεν έχω παρακολουθήσει όμως τα ενδιάμεσα.
Ελπίζω να μη του... κακοφανεί ...


Τελευταία νέα..
Έμαθα ότι νικητής στο Dream Show ήταν ο Νίκος Καλογερόπουλος ή κάπως έτσι..




Αλήθεια γιατί δεν την έσφαξε;

Το άφησα, για λίγες ημέρες, να περάσει ασχολίαστο.

Το γεγονός με τον πατέρα λέω, που δήλωνε, και έδειχνε ότι ήταν αρκετά υπερήφανος για αυτό που έλεγε, ότι ήθελε να σφάξει την κόρη του, που είναι έγκυος, όταν άκουσε ότι έχει AIDS.
Ναι, έλεγε ότι πήρε το μαχαίρι της κουζίνας να τη σφάξει!!!

Αλήθεια γιατί δεν τη σκότωσε;

Υποθέτω ότι θα τη σκότωνε, όχι επειδή ήταν άρρωστη, αλλά για τον τρόπο που αρρώστησε..

Ο τρόπος, οι διαδικασίες, λογικά θίγουν την τιμή και την υπόληψη του πατρός-αφέντη.
Το αν θα αρρωστήσει κανείς ή όχι είναι εξόχως σημαντικό, αλλά αφού αρρωσταίνει, ήδη έχει ξεκινήσει το Γολγοθά σου.

Η κοπέλα, ευτυχώς γι αυτή, δεν έχει AIDS, αλλά για να ψάχνεται, σημαίνει ότι είχε μετάσχει των διαδικασιών.
Άρα η τιμή και η υπόληψη του πατρός (αφέντη) έχει καταρρακωθεί.
Γιατί λοιπόν δεν τη σφάζει;

Πάει χάλασε ο κόσμος μου φαίνεται ...
Η τιμή ξέπεσε ...
Μα να την αφήσει ... άσφαχτη;



Προφανώς διακωμωδώ την κατάσταση γιατί, σε όλες της τις εκφάνσεις, είναι τραγική.
Από όποια πλευρά και να τη δει κανείς.
Και γίνεται τραγικότερη, γιατί δόθηκε βήμα να πει τις ηλιθιότητές του, ο ανόητος αυτός πατέρας.
Από τα κανάλια της τηλεόρασης βέβαια.
Και ασχολίαστα...

Αλήθεια, μπροστά σε ένα τόσο σοβαρό και θλιβερό ενδεχόμενο για το παιδί του, ο γονιός σκέπτεται τι θα πει ο κόσμος γι αυτόν, ή πώς θα βοηθήσει το παιδί του;
Και εσείς κύριες και κύριοι των ειδήσεων, απλώς κάνετε παρουσίαση του γεγονότος; Δεν σας απασχολεί τι λέει;

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 28, 2006

Μια ημέρα των διακοπών ...

Έχει κι ο χειμώνας τις ανοιξιάτικες ημέρες του.
Δεν ξέρω τι θα γίνει τις προσεχείς ημέρες, αλλά σήμερα ήταν παρούσα η Άνοιξη.

Η συνάντηση για τα θέματα της δουλειάς, άργησε να ξεκινήσει, άργησε και να τελειώσει.
Μείγμα ήταν. Δουλειάς και αναμνήσεων.
Σκέψεων και οραμάτων και απαγοητεύσεων.
Λογικό να φύγει ο χρόνος.

Για να επιστρέψω ένα υλικό πήγα, σε μνήμες προ εικοσαετίας έφτασα.
Βγήκε πάντως και δουλειά. Έγινε και ανταλλαγή προβληματισμών. Γενικά οι ώρες δεν χάθηκαν. Αν, ημέρες που είναι, είχαμε μεταφέρει την κουβέντα σε κάποιο από τα κοντινά καφέ, τα πράγματα θα ήταν ακόμα πιο ευχάριστα.

Ευχάριστη δεν ήταν η συνειδητοποίηση από μέρους μου ότι η ώρα ήταν περασμένη, και η εφορία είχε την άποψη ότι δεν μπορεί να περιμένει δυο πολυλογάδες να εξαντλήσουν το κουβάρι της κουβέντας τους.
Ευτυχώς, η λύση δόθηκε δια του από μηχανής θεού. Και εκ των έσω.
Να που είναι χρήσιμα και τα κινητά τηλέφωνα.
Νάναι καλά και η συγγενής βέβαια που ανέλαβε να λύσει το θέμα της προμήθειας του σήματος των αυτοκινήτων.
Ένα τηλεομοιότυπο κοινώς φαξ, ήταν αρκετό για να διώξει το άγχος της τελευταίας στιγμής.

Απελευθερωμένος από την πίεση και το βλέμμα του Βούδα, της εφορίας εν προκειμένω, επιδόθηκα στην μαγειρική τέχνη!!!
Μια πατατοσαλάτα παρασκευάστηκε εξ ολοκλήρου από τα χέρια μου!!
Δηλαδή, οι πατάτες υπήρχαν ψημένες, και τα κρεμμύδια και τον μαϊντανό τον έκοψαν πιο επιδέξια χέρια, αλλά η ιδέα ήταν δική μου!!!
Και το πλέον συγκλονιστικό ότι το κατασκεύασμα που προέκυψε, το φάγαμε....
Και ναι είμαστε ζωντανοί.
Πώς θα έγραφα δηλαδή αυτό το κείμενο;

Ο καφές σερβιρίστηκε παραθαλασσίως.
Ήλιος και θάλασσα ήταν το καλύτερο περιβάλλον να απολαύσει κανείς τον καφέ του σήμερα.
Μια μικρή βόλτα στην περιοχή και μετά ψώνια, έτσι για να περάσει η ώρα.

Η βόλτα συνεχίστηκε και στο κοντινό μεγάλο κατάστημα ηλεκτρονικών και ηλεκτρικών ειδών.
Έτσι, για την αίσθηση των ημερών αλλά και μια μικρή έρευνα αγοράς.
Ο ... Homo katanaloticus πάντα βρίσκεται με το όπλο παρά πόδα....

Η αίσθηση των ημερών πάντως δεν ήταν γιορτινή.
Απλά καταναλωτική ήταν. Όπως ένα συνηθισμένο Σάββατο. Το ότι σήμερα είναι Πέμπτη ήταν που έκανε τη διαφορά.
Η παρουσία δυο τριών κοριτσιών με ντυμένων με φορεματάκι που παρέπεμπε στον Άγιο Βασίλη, μάλλον έκανε κάπως θλιβερή την ατμόσφαιρα.

Με την μικροαγορά ανα χείρας, επιστροφή στο σπίτι και συνέχιση της προσπάθεια επίλυσης του προβλήματος του blog.

Πού θα πάει; Δεν είναι στο χέρι του να μη λυθεί, ακόμα κι αν μου πάρει λίγη ώρα παραπάνω.
Στα σοβαρό σκέφτομαι ότι η ύπαρξη αντιγράφων, ψηφιακών ή σε χαρτί είναι τελικά απαραίτητη.
Θα είναι άσχημο να χαθούν όλα, επειδή κάποια πολυεθνική, κάποια στιγμή θα θελήσει να κάνει τα δικά της παιχνίδια..

Ναι, αλλά εγώ θα το λύσω...

Η προσπάθεια να περάσω τούτον το τόπο στα σχέδια της Νέας Τάξης πραγμάτων, απέτυχε.
Είναι πολύ μεγάλα αυτά που γράφεις, μού είπαν, και περισπούδαστα!!!

Δηλαδή για την ακρίβεια είπαν ότι έχω γράψει πολλά-το ξέρω ότι είμαι πολυλογάς- και ότι έχω παρασύρει και πολλούς...
Με τόσο μεγάλα μπλογκς εμείς δεν παίζουμε, είπαν οι αρμόδιοι.

Ναι, αλλά το καλό το παλικάρι όλο και κάτι θα σκαρφιστεί.

Κίνηση πρώτη.
Πριν κάνω την μεταφορά, ας μεταφέρω όλο το μπλογκ στο wordpress!!
Αμ έπος αμ έργο, αλλά μερική επιτυχία.
Περνάνε μέχρι τις 31 Οκτωβρίου.
Τα νεότερα λέει να τα αφήσω εκεί που είναι.
Και αυτός, ο wordpress το βρήκε μεγάλο!!!

Δεν πειράζει μέχρι τότε, μέχρι τότε... Χατίρια δεν χαλάω.
Άλλωστε είναι όλα περασμένα από τότε που άνοιξε το Blog, μαζί με τα σχόλια.

Κίνηση δεύτερη.
Βάζω σαν λινκ, εκεί κάτω αριστερά τη διεύθυνση της αποθήκης : http://sotkanel.wordpress.com/

Κίνηση τρίτη είμαι τώρα έτοιμος να σβήσω όόόόολα τα προηγούμενα κείμενα από αυτό το μπλογκ και να αφήσω μόνον των δύο τελευταίων μηνών!!!
Ε με καμιά 60αριά κείμενα ελπίζω να καταφέρει να κάνει την μετατροπή...
Πριν όμως πρέπει να λύσω και το πρόβλημα της αλλαγής της φόρμας των κειμένων.

Αυτό το πέρασμα από τη μια πλατφόρμα στην άλλη, χάλασε λίγο τη βιτρίνα.
Θα την τακτοποιήσω πάλι, ελπίζω δηλαδή.

Ας πάω για την ώρα να κάνω καμιά δουλειά, και οι ώρες μπροστά είναι όλες δικές μου...

Ε, όχι δεν θα έβρισκα λύση ...
Χα

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2006

Μια απλή ημέρα ...

Απλή ημέρα με απλά πράγματα να γίνουν.
Ακόμα και η επίσκεψη στο γραφείο, μέρος των απλών διαδικασιών ήταν.

Μια μικρή σύσκεψη, ανταλλαγές ευχών με όσους έτυχε να έχουν τις ίδιες ανησυχίες, λίγη εργασία έξω από τα συνηθισμένα.
Πάντα είναι πιο εύκολο να εργάζεσαι όταν λείπουν οι πολλοί. Εξυπακούεται ότι αυτό είναι για λίγο.
Οι πολλοί είναι ο κόσμος της εργασίας.
Της δικής μου τουλάχιστον.

Μερικές σκέψεις θέλουν να βρουν το δρόμο προς την εξωτερίκευσή τους.
Ίσως τις προσεχείς ώρες να τις βοηθήσω...
Η διάθεση όμως δεν είναι στο ζενίθ της.
Για καταγραφή σκέψεων και προβληματισμών ιδεολογικοπολιτικού περιεχομένου εννοώ.

Μια και οι ρυθμοί είναι χαλαροί, άρχισα να προετοιμάζω και την εδώ μετατροπή.
Είμαι περίεργος να δω πώς θα γίνει.
Είναι βλέπεις και πολλά πάρα πολλά τα κείμενα που υπάρχουν εδώ.
Και τα σχόλια.

Απόψε το βράδυ μοιάζει να είναι μια καλή χρονική στιγμή για να το επιχειρήσω...
Ίσως πρέπει να οργανώσω μερικούς βαθμούς ασφαλείας ακόμα.
Όχι ότι θα χάσει δα η Bενετιά βελόνι αν κάτι πάει στραβά, αλλά δεν θα το χαρώ κιόλας...

Ίσως κάποτε πρέπει να τα αποθηκεύσω όλα ετούτα σε χαρτί.
Θα χρειαστώ κάμποσο.
Όπως και γρήγορο εκτυπωτή ...
Ας το βάλω κι αυτό σε κάποια από τις προτεραιότητές μου ...

Τρίτη, Δεκεμβρίου 26, 2006

Ηρεμία ...

Ψυχρός ο καιρός έξω.
Συννεφιά και χιονόνερο.
Στις θάλασσες οι άνεμοι έπνεαν θυελλώδεις είπαν στα δελτία ειδήσεων.

Είπαν και άλλα στα δελτία.
Είστε χορτασμένοι; Φάγατε καλά; Τρίβετε το στομάχι για να χωνέψετε;
Τώρα θα δείτε.
Ληστεία εδώ, ληστεία παρακάτω, αυτοδικία παραπέρα.
Δεν χωνέψατε ακόμα;
Καλά, να δείτε τι θα πάθετε...

Πάντως δεν τις άντεξα όλες τις ειδήσεις.
Προτιμώ να ζω ακόμα με τη χριστουγεννιάτικη διάθεση.

Απόδειξη ότι έμπλεξα το πρωινό με το μεσημεριανό!!
Το κρεβάτι με κράτησε παραπάνω από τα συνηθισμένα.
Διαφωνούσα βέβαια εγώ, αλλά εκείνο επέμενε.
Ε είπα να του κάνω το χατήρι.

Το μεσημεριανό τραπέζι ξαναστρώθηκε.
Καλεσμένοι πάντα υπάρχουν.
Άναψε και το τζάκι.
Η χειμωνιά έξω το επέβαλε.




Οι ώρες περάσανε οικογενειακά. Και ήρεμα.
Πώς αλλιώς, ημέρα που ήταν και η σημερινή...

Οι σκέψεις βέβαια έκαναν τα δικά τους ταξίδια, αλλά ποιος τις ακολουθεί...
Υπάρχει χρόνος, καλά να είμαστε, να ασχολούμαστε μαζί τους.

Τώρα, ένα ποτό στο χέρι, θέση κοντά στη φωτιά και ηρεμία ...
Καλικάντζαροι δεν προβλέπονται γι απόψε..

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 25, 2006

Χριστούγεννα, παραδοσιακή γιορτή ...

Η κανονικότητα των ρυθμών της ζωής, τουλάχιστον για το πρωινό εγερτήριο, επιβλήθηκε από τα πράγματα και σήμερα.
Παρά τον ελάχιστο ύπνο.
Βλέπεις το χτεσινοβραδινό τραπέζι πήγε σε μάκρος.
Χρονικό βέβαια....
Διότι και το φαγάκι μας, με τις γενναίες δόσεις χοληστερίνης, καταναλώσαμε και δωράκια ανταλλάξαμε και επιδοθήκαμε σε παρεϊστικά παιχνίδια.
Τρεις τουλάχιστον γενιές παρούσες.
Η παντομίμα για το παιχνίδι των τίτλων των ταινιών έκλεψε την παράσταση.
Έτσι όταν κατά τις 2 μετά τα μεσάνυχτα πήραμε το δρόμο για την επιστροφή, τα σχόλια αφορούσαν κυρίως στο παιχνίδι.
Και στους παίκτες φυσικά.
Είναι βλέπεις η νεότερη γενιά που εντυπωσιάζει.
Να είναι καλά τα παιδιά.

Το ολίγον βίαιο πρωινό εγερτήριο δεν απεφεύχθη και τα φαγητά οδηγήθηκαν στο φούρνο της γειτονιάς.
Όλο το υποστατικό στη σειρά.
Και το γουρούνι και το κατσίκι και ο γάλος.
Όχι κόκκινα αυγά δεν φτιάξαμε, αν και το διέπραξε το σχετικό πειραγματάκι ο καλαμπουρτζής της παρέας, εχτές.

Το μεσημέρι η παράδοση.
Με απουσίες, αλλά το καθιερωθέν, εδώ και μια εικοσιπενταετία, Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, ετοιμάσθηκε.
Είναι η ετήσια αφορμή για τη συνάντηση των δύο πλευρών.

Συνήθως, εκεί προς το τέλος των διαδικασιών, υπάρχει και ο χορός.
Φέτος δεν υπήρξε.
Μήτε και οι πολιτικές συζητήσεις έκαναν την εμφάνισή τους.
Η νεότερη γενιά κάνει την παρέμβασή της δυναμικά.
Και επιβάλλει, με τον τρόπο της, τους δικούς της όρους.

Αργά το απόγευμα το σπίτι επανήλθε στην κανονική του μορφή, οι τελευταίοι όμως έφυγαν πολύ αργότερα.
Λίγο πριν αρχίσει η είσοδος των βραδινών εξοδούχων.
Παράδοση κι αυτό.
Φίλοι του εορτάζοντος γιού, περνάνε να πουν μια ευχή και να οργανώσουν τη μεταμεσονύκτια έξοδό τους.

Χριστούγεννα και η καρδιά γεμίζει από αγάπη.
Ναι, δεν είναι μόνο το στομάχι που απαιτεί τα δικαιώματά του.

Συνάντηση το μεσημέρι, δυο κουβέντες, παρηγορία.

Ανήμερα Χριστούγεννα. Οι ώρες περάσανε.
Λίγη ώρα μένει έως την έναρξη της αυριανής ημέρας.

Οι αναμνήσεις της σημερινής ημέρας ,να μείνουν στη μνήμη όλων μας, για πολλά πολλά χρόνια ...

Κυριακή, Δεκεμβρίου 24, 2006

Βράδυ παραμονής Χριστουγέννων ...

Παραμονή Χριστουγέννων.
Τελευταία τρεξίματα.
Και προετοιμασίες.

Από το πρωί οι διαδικασίες.
Αν και έχω την αίσθηση ότι οι χρόνοι μεταβάλλονται λίγο.
Πώς να εξηγήσω το ότι τα πρώτα παιδιά που χτύπησαν το κουδούνι για τα κάλαντα, ήρθαν γύρω στις έντεκα;
Οι δικές μου οι μνήμες και από το πρόσφατο παρελθόν, έχουν συσχετίσει τα κάλαντα με πρωινό ξύπνημα.
Ο κόσμος αλλάζει.

Η Κυριακή είχε ξεθωριάσει λίγο. Κυριάρχησε η παραμονή των Χριστουγέννων.
Λόγω προετοιμασιών κυρίως και λιγότερο λόγω επιβολής τους πνεύματος της γιορτής.

Αλήθεια υπάρχει αυτό; Για το πνεύμα των Χριστουγέννων αναρωτιέμαι...

Γιατί οι ουρές στα πρακτορεία ΠΡΟ-ΠΟ, σε άλλα παρέπεμπαν.
Πιο υλιστικά.
Και ελληνικά.
Όχι λόγω του σχηματισμού ουρών από ανθρώπους, που κυνηγούν το όνειρο μέσα από ένα δελτίο του Τζόκερ, αυτό είναι παγκόσμιο φαινόμενο, αλλά λόγω της μη λειτουργίας των συστημάτων και του δικτύου των υπολογιστών του Οργανισμού, που κάνει τις κληρώσεις.
Τόση ζήτηση δεν μπόρεσε να την αντέξει το Σύστημα.
Αλήθεια τα χρήματα που σωρεύτηκαν σήμερα στον ΟΠΑΠ, ποιος θα τα πάρει;
Πάντως όχι ο τυχερός της κλήρωσης..

Βράδυ παραμονής. Χριστουγέννων.
Ας αφήσω τα σχόλια.
Ώρα για αναχώρηση.

Καλά Χριστούγεννα να περάσουμε ...

Χρόνια Πολλά .

Στολίστηκε και φέτος το δέντρο
με όλα τα στολίδια.
Το αστέρι μόνο έμεινε να βάλουμε ψηλά
να φέγγει στέλνοντας το φως απ' όλες
τις ευχές μαζί, για

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ


Καλά Χριστούγεννα
Και του Χρόνου!!!

Σάββατο, Δεκεμβρίου 23, 2006

έλλειμμα ..

Τι ημέρα έχουμε σήμερα;
Θα μπορούσε να είναι και Κυριακή.
Σάββατο είναι όμως και φεύγει.

Ήσυχα κύλησε.
Οι στιγμές της, εκείνες που φέρνουν τις αναταράξεις, λίγες.
Το πρόβλημα που έχει υποστεί αγκύλωση, μερικές δραστηριότητες του νέου χρόνου που μπαίνουν στο κανάλι της οργάνωσής τους, επικοινωνία.

Κατά τα άλλα ξεκούραση.
Μάλλον διάθεση για ύπνο!!!
Ούτε καν ποδήλατο σήμερα.

Όχι ότι απέφυγα τα ψώνια και τα λοιπά οικογενειακά βάρη, αλλά αυτά δεν λογίζονται στα ιδιαίτερα.
Είναι η ρουτίνα.
Όπως και το σαββατιάτικο τραπέζι.
Και το ξεφύλλισμα του τύπου.

Ναι, είναι αλήθεια.
Αν μου έλεγαν μετά από καιρό, τι έκανες στις 23 Δεκεμβρίου 2006, θα απαντούσα μονολεκτικά: κοιμόμουνα !!!
Αυτή την αίσθηση έχω.
Και είναι κακό;
Δεν ξέρω, αλλά για καλό, σίγουρα δεν θα το χαρακτήριζα.
Αναγκαίο μπορεί να είναι, αλλά σίγουρα όχι καλό.

Τι να κάνω όμως; Έτσι ήταν η ημέρα μου.
Ας την χρεώσω στο ημερολόγιό μου, στο παθητικό του.
Υπόσχομαι, στο άμεσο μέλλον, να καλύψω το έλλειμμά της.

Προπαραμονή των Χριστουγέννων ...

Κρύωσε ο καιρός.
Ντύσιμο ζεστό.
Άμυνα στην αρρώστια.
Οι ημέρες να είναι για όλους γεμάτες ..


Χαρά και Ευτυχία,
μα πάνω από όλα
Υγεία

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 22, 2006

Χριστουγεννιάτικο χιονόνερο

Το ξενύχτι της προηγουμένης δεν άλλαξε τις πρωινές συνήθειες.
Όχι ότι υπήρξε και καμιά κραιπάλη δα.
Λίγο κρασί, λίγο τραγούδι για να φύγουν τα σεκλέτια, μια στροφή να ζαλιστούν οι νταλκάδες.
Και το πρωί "επί των επάλξεων".

Ευτυχώς, που στις επάλξεις κάπου κάπου κρύβονται ευχάριστες εκπλήξεις.
Και εμφανίζονται απρόσμενα.
Μια συνηθισμένη τυπική διαδικασία, μπορεί να μετατραπεί ακόμα και σε ένα μικρό έργο τέχνης.
Και να σε αφήσει άφωνο.
Να σου θυμίσει ότι η ομορφιά βρίσκεται στην απλότητα.
Και στην ευαισθησία της ματιάς.
Της φρέσκιας ματιάς.

Οι "επάλξεις" σίγουρα έχουν και τη ρουτίνα τους.
Και δεν αλλάζει αυτό εύκολα.

Τα τελευταία χαρτιά, οι υπογραφές, τα πρωτόκολλα, είχαν την τιμητική τους.
Και μερικές συζητήσεις από εκείνες που σπρώχνουν την καθημερινότητα και αφήνουν να περάσει μια μικρή ακτίνα, αν όχι αισιοδοξίας, τουλάχιστον διέγερσης του ενδιαφέροντος.

Παραμονές γιορτών και σε αυτές τις περιπτώσεις οι Παρασκευές δεν σηματοδοτούν μόνο τη λήξη της εβδομάδας.

Μια γρήγορη επίσκεψη στα άλλα γραφεία, ανταλλαγές ευχών, σε όλη την κλίμακα της κοινωνικής διαβάθμισής, από τυπικές έως πραγματικά εγκάρδιες, και αποχώρηση όταν πια όλοι είχαν ήδη φύγει.

Το παγωμένο ψιλόβροχο, και το λίγο χιονόνερο, έδειξαν ότι είναι ημέρες Χριστουγέννων.
Οι πελάτες του διπλανού μεγάλου καταστήματος παιχνιδιών, φορτωμένοι έτρεχαν να προλάβουν.
Το αυτοκίνητο μπήκε στο μεγάλο δρόμο, πίσω από τα άλλα μποτιλιαρισμένα οχήματα.
Η χριστουγεννιάτικη περίοδος άρχισε για τα καλά.

Στολίδια αγάπης ..

Το μήνυμα της γέννησης αρχίζει
να φωτίζει, πρόσωπα και καρδιές.
Λίγες ημέρες έμειναν
ως τη μεγάλη μέρα.

Με αγάπη να στολίσουμε το δέντρο
της καρδιάς μας.




Πέμπτη, Δεκεμβρίου 21, 2006

Για τις γιορτές ολοταχώς...

Πρωινή απόφαση που απαιτούσε ψυχραιμία και καθαρό μυαλό.
Ελπίζω να βγει σε καλό.
Πάντως είναι δύσκολο να αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου.
Έστω και αν αυτό γίνεται με διαφορά πολλών χρόνων.
Έστω και αν ο όρος χρησιμοποιείται εδώ μεταφορικά.
Και γίνεται δυσκολότερο όταν υπάρχουν και εσωτερικές ιδεολογικές συγκρούσεις.

Οι γιορτές είναι προ των θυρών.
Και οι συνακόλουθες διακοπές.
Ίσως γι αυτό παρατηρείται η ένταση αυτών των ημερών. Θέλει να προλάβει να βγάλει όλα της τα ενδεχόμενα.

Αποχαιρετισμός στην νεαρή συνεργάτιδα.
Ανάγκη για νέες ρυθμίσεις.
Παρά τους μικρούς αιφνιδιασμούς η ημέρα προχώρησε ομαλά.

Σήμερα δεν υπήρχαν βόμβες και πυρκαγιές.
Πανό όμως αναρτήθηκαν.
Το ότι στο γραφείο κάποιες στιγμές δεν υπήρχε κανείς, αντιμετωπίστηκε κι αυτό.

Ίσως η αναμενόμενη βραδινή έξοδος "για ένα κρασί" -και το δεύτερο επιτρέπεται- δεν άφηνε, τις συνηθισμένες πια μικρές ανατροπές, να δώσουν το δικό τους χρώμα στην ημέρα.

Και η σύσκεψη, που συνήθως τραβάει σε μάκρος και τα θέματα που συζητούνται μένουν ανοιχτά, μάλλον κάπως προς το αγαπησιάρικο έκλεισε κι αυτή.

Απόβραδο, μικρός πονοκέφαλος, αλλά λέω να μη του δώσω σημασία.
Σε λίγες ώρες άλλωστε θα τον αντιμετωπίσω δραστικά.
Με την παρέα των συναδέλφων και το ποτήρι το κρασί που λέγαμε ...

γλυκές χριστουγεννιάτικες ημέρες

Χριστούγεννα σημαίνει θαλπωρή
και ζεστασιά στην ψυχή και στην καρδιά
και μυρουδιές ωραίες

Κανέλα και γαρύφαλλο μαστίχα και μαχλέπι
κι όλου του κόσμου τα γλυκά
το σπίτι σας να έχει ..




Τετάρτη, Δεκεμβρίου 20, 2006

Ζητείται έμπνευσις ...

Καιρό είχα να γευτώ το μποτιλιάρισμα.
Διαδρομή της μισής ώρας, έγινε κανονικό ταξίδι.

Καλά έκανα και ζήτησα να μου ευχηθούν καλό ταξίδι κατά την επιστροφή.
Ευτυχώς το ραδιόφωνο, για την ακρίβεια ο παραγωγός της εκπομπής, είχε κέφια, οπότε το να συλλάβω τον εαυτό μου να συνοδεύει τον Ξυλούρη άδοντας τον Ερωτόκριτο, ήταν μάλλον λογικό.
Όπως λογικό ήταν το βλέμμα της περαστικής κυρίας. Το γεμάτο έκπληξη.
Ε δεν είναι και λίγο να βλέπεις ένας ηλικιωμένο άνθρωπο να τραγουδάει στα καλά καθούμενα εν μέσω μποτιλιαρίσματος εκεί κατά τα βόρεια προάστια που βρέθηκα.

Καθούμενα ήταν, καλά δεν ήταν.
Πόσο καλά είναι δηλαδή όταν οδηγείς με μέγιστη ταχύτητα 30 χιλιόμετρα την ώρα.
Τόχουν αυτές οι ημέρες όμως φαίνεται.
Να πηγαίνει κάτι περιέργως ανάποδα, αλλά όχι τόσο ανάποδα που να σου έρθει να τα βροντήξεις.
Και ας περιμένεις μέσα στο καταμεσήμερο να σκάσει η βόμβα. Αληθινή.
Δηλαδή η αστυνομία είπε ότι ειδοποιήθηκε για αληθινή βόμβα.
Πριν λίγο η πυροσβεστική είχε ειδοποιηθεί για πυρκαγιά.

Δεν είναι και άσχημα να κάθεσαι φλεγόμενος επάνω σε μια βόμβα.

Στην χειρότερη των περιπτώσεων να μη μπορείς να γράψεις το βράδυ ένα αισιόδοξο κείμενο.

Η φωτιά όμως δεν άναψε, η μπόμπα δεν έσκασε και έτσι η υποχρέωση ενός αισιόδοξου κειμένου παραμένει.
Το ποτήρι με το κόκκινο κρασί έχει αδειάσει ήδη δυο φορές, αλλά η αισιοδοξία ακόμα να έρθει.
Μήτε και η έμπνευση.
Κάπου θα ρεβεγιονάρουν ημέρες που είναι.

Λέω να τις ακολουθήσω κι εγώ.
Αύριο όμως.
Επί του παρόντος αναζητώ έμπνευση. ...

Ελευθερία ...

Τεχνολογία, περιβαλλοντικές επιπτώσεις,
πολιτικά προβλήματα, αλυσίδες της καθημερινότητας.
Πορεία με σκυφτό κεφάλι, που κοντεύει συνήθειο να γίνει.
Φτάνει!!!

Να είναι λεύτερο το φρόνημα
και οι αλυσίδες, όλες τους,
κομμάτια.





Για να κλείσει αυτή η "τριλογία" των πολιτικών ευχών.
Η πρώτη με την ύλη. Με το Ψωμί. Πάει να πει, να είναι δίκαιη η διανομή του πλούτου
Η δεύτερη με την ανθρώπινη Καλλιέργεια. Με την Παιδεία. Πάει να πει, να είναι κοινωνικό αγαθό η καλλιέργεια του ανθρώπου και όχι προϊόν προς κατανάλωση.
Και η τρίτη, η σημερινή, με την Ελευθερία. Να είναι το πνεύμα ελεύθερο και να αντιστέκεται σε κάθε είδους σκλαβιά.





Τρίτη, Δεκεμβρίου 19, 2006

Μια ημέρα από τις "ανοικονόμητες" ...

Την παλεύεις από εδώ, τη φέρνεις από εκεί, τίποτα.
Είναι κάτι ημέρες ανοικονόμητες, βρε παιδί μου.

Ο καφές το πρωί δεν φτιάχτηκε. Ευτυχώς τον πρόλαβα στο γραφείο.
Τα προβλήματα έκαναν ένα ένα την παρουσία τους με διάφορα προσωπεία.
Και ας είχαν το ίδιο περιεχόμενο.
Δεν είναι εύκολο να παίρνεις αποφάσεις που έχουν να κάνουν με όνειρα άλλων ...

Για την πρόσκαιρη έστω ισορροπία, το άλλο πρόσωπο. Το γνωστό. Το χωρίς γραβάτα.
Αλλά δεν είναι πάντα εύκολο.

"Έχετε πολλές ιδέες".

Τις έχω, το ξέρω.
Και πώς μπορεί να γίνουν πράξεις ξέρω. Πώς να πεισθούν οι συνεργάτες δεν ξέρω.
Και πόσο θα αντλώ από τα αποθέματα...

Κάθε μορφής αποθέματα.
Βλέπεις είναι και τα "άσχετα" θέματα.
Όπως αυτό που ήρθε με το τηλέφωνο.
Για τα κληρονομικά.
Άντε πάλι να ασχολείσαι με θέματα που σου "γυρίζουν τα άντερα".
Άντε να προσπαθήσεις να πείσεις για τα αυτονόητα.
Άντε πάλι να "βρίζεις" για την ώρα και τη στιγμή που σκέφτηκες να δώσεις σε θεωρητικά φιλικά πρόσωπο τη δουλειά.

Μια βουτιά στο παρελθόν, ισορρόπησε τα πράγματα.
Για λίγο. Γιατί βλέπεις, είναι και αυτό που λέμε εικονική πραγματικότητα που, ώρες ώρες, κάνει το στομάχι να σφίγγεται.

Λίγο ποδόσφαιρο στην τηλεόραση και λίγος Λαζόπουλος, αν και συνήθως δεν με διασκεδάζει, λίγο πήραν τις σκέψεις από το γκρίζο τοπίο.

Ήταν και η τυχαία περιήγηση στο φωτογραφικό αρχείο από το παρτυ των συμμαθητών που έφτιαξε λίγο περισσότερο τη διάθεση.

Αλλά τούτη η ημέρα, ναι, ανήκει σε εκείνες τις παράξενες ημέρες, που τίποτα δεν σου λέει ότι η διάθεσή σου δεν θα είναι καλή, όμως κάθε στιγμή εμφανίζονται μικρά ζιζάνια, που στη χαλάνε ..

Τουλάχιστον το γράψιμο, δίνει μια μικρή διέξοδο.
Στέλνει το μυαλό για λίγο έστω να "παίξει" στον κήπο.

Ποιος θα το έλεγε.
Να λέω εγώ, ότι το γράψιμο είναι διέξοδος!!!

το στόλισμα του δέντρου ...

Τώρα εγώ γιατί ανακατεύομαι με τα χριστουγεννιάτικα δέντρα και το στόλισμά τους;
Για να θυμηθώ το πρώτο δέντρο, που η δημιουργική φαντασία της μάνας στόλισε;

Ένα ξερό κλαδί, από συκιά ήταν.
Για μπάλες κρεμάστηκαν φρούτα, πορτοκάλια και μήλα, τυλιγμένα σε χρυσόχαρτα και ασημόχαρτα, από εκείνα που είχαν τα κουτιά των τσιγάρων.
Και το χιόνι, που ευτυχώς δεν έπεσε εκείνο το χειμώνα, γιατί ούτε σόμπα καλά-καλά υπήρχε, εμφανίστηκε με μπαμπάκια που τύλιξαν όλο τον κορμό και τα κλαδιά εκείνου του δέντρου.

Ναι, δεν ήταν ένα όμορφο έλατο.
Δεν υπήρχαν παιχνίδια να κρεμαστούν.

Για να είμαι ειλικρινής, αν και το σπίτι διέθετε πολλά περάσματα για να μπει, βλέπεις ούτε παράθυρα είχε, δεν νομίζω ότι το καταδέχτηκε εκείνη τη χρονιά ο Αη Βασίλης.

Αλλά ήταν το πρώτο δέντρο, που είδαμε να στολίζεται στο σπίτι.

Και ήταν Δεκέμβρης του 1954.
Πάνε 52 χρόνια ...
Και δεν ξέρω, πόσα προσέφερε, που στολίστηκε.
Ξέρω πόσα θα χάναμε αν δεν είχε στολιστεί ...

Έτσι είναι με τα δέντρα....
Δεν ξέρω αν στολίζουν την καρδιά και την ψυχή μας, όταν τα στολίζουμε.
Αν δεν τα στολίσουμε όμως μια χρονιά, το ΞΕΡΩ, θα μείνει άδεια μια θέση εκεί.
Και ας πάψαμε να είμαστε παιδιά.
Και ας πάψαμε να είμαστε μικρογονείς.
Και ας και ψεύτικο.
Και ας είναι πλαστικό.
Ό,τι θέλει ας είναι.
Η καρδιά το λαχταρά...


πρώτη γραφή 11-12-2004


Με τ' αλφαβητάρι πάντα δίπλα ...

Το άλφα και το βήτα μας έπιασαν απ' το χέρι
και μας φτάσαν ως εδώ.

Νάναι τα μάτια ανοιχτά και λεύτερη η ψυχή μας
του νου η καλλιέργεια
να μη γνωρίσει τέλος..



Δευτέρα, Δεκεμβρίου 18, 2006

Για δες.. Πλησιάζουν Χριστούγεννα ...

Η συζήτηση προ ολίγου στη ΝΕΤ, ήταν μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες του τελευταίου καιρού.
Αφορούσε στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος.
Λείπουν οι ήπιων τόνων αλλά μεστές συζητήσεις.
Και αυτή ήταν μια τέτοια.

Και κάποιες προσεγγίσεις το πρωί, έτσι ξεκίνησαν.
Ίσως όχι με τόσο ήπιο τρόπο, αλλά με αρκετή σοβαρότητα.

Η οργάνωση των κοινωνιών γύρω μας μεταβάλλεται με πολύ μεγάλες ταχύτητες.
Οι επιπτώσεις αγγίζουν και τις πιο μικρές πτυχές του δημόσιου και του ιδιωτικού βίου. Και τις ανθρώπινες σχέσεις βεβαίως.
Η αδρανειακή συμπεριφορά και η εν πολλοίς νιρβάνα πολλών από εμάς, το μόνο που κάνει είναι να μας φέρνει μπροστά σε καθημερινές εκπλήξεις και αιφνιδιασμούς.
Και μας αναγκάζει να ακολουθούμε ασθμαίνοντες.

Φυσικά, η ημέρα δεν ήταν και δεν μπορούσε να είναι δηλαδή, πολύ διαφορετική από τις συνηθισμένες. Μη ξεχνιόμαστε και πάρουμε και θάρρος..
Δευτέρα με παιχνίδια του καιρού που προσπαθούσε να αποφασίσει αν θα είναι μελαγχολικός ή χαρούμενος, με τα μικροπροβληματάκια να έρχονται και να φεύγουν με τους συνηθισμένους ρυθμούς, με παρεμβάσεις που η αναγκαιότητά τους έχει γίνει φανερή από καιρό.

Κάπου στο βάθος οι γιορτές δείχνουν να πλησιάζουν.
Ήδη τα σήματα λένε να αλλάξουμε πορεία.
Να το συνειδητοποιήσουμε κιόλας πρέπει.
Η άλλη Δευτέρα είναι Χριστούγεννα.

Περνάει γρήγορα ο καιρός.
Δεν θέλω όμως να αξιολογήσω τώρα τα αποτελέσματα των όσων αλλάζει στο πέρασμά του.
Ίσως γιατί θα χρειαστεί να μπω σε διαδικασία αυτοκριτικής.
Δεν νομίζω ότι έχω διάθεση για κάτι τέτοιο τώρα.
Προτιμώ να τελειώσω το ποτό που έβαλα προ ολίγου να πιω...

Υλιστική ετούτη η ευχή ..

Η ύλη δεν φέρνει τη χαρά
μα όταν λείπει
βοηθά τη θλίψη.
Τι άλλο καλό να ευχηθείς
παρά :

Να έχει ο τέντζερης φαΐ
και νάν' το πουγγί
γιομάτο.




Ε, και ας μην αρχίσει η Ωρέλια να αναρωτιέται πώς μου ήρθε αυτή η ευχή.
Απλό είναι.
Τρώγοντας ένα σάντουιτς!



Κυριακή, Δεκεμβρίου 17, 2006

Μικρή φωτογραφική βόλτα...


Η συννεφιά δεν χάλασε την πρωινή βόλτα.
Ίσα ίσα την έκανε πιο ευχάριστη επάνω στο ποδήλατο.
Το πάρκο δίπλα στη θάλασσα περίμενε.







Και η κολόνα του φωτισμού περίμενε κι αυτή, να έρθει η ώρα της να φωτίσει.




Κυριακή σήμερα και η παραλία είναι μια πρόκληση για τους περιπατητές, και μια εν δυνάμει αγορά για τους πλανόδιους πωλητές, που με απλωμένη την πραμάτεια περιμένουν τους πελάτες.




Αρκετά παρακάτω. Ή πιο πριν μπορείς να το πεις, ο καστανάς δίπλα στη θάλασσα, έχοντας και καλαμπόκια από την καλοκαιρινή περιπέτεια περιμένει κι αυτός. Και μη βλέπεις τους πελάτες να έχουν γυρισμένη την πλάτη. Οι άλλοι οι πολλοί, θα έρθουν σε λίγο..



Η χριστουγεννιάτικη αγορά έφτασε μέχρι την παραλία.
Προσωπικά δεν μου φάνηκε γιορταστική.
Ίσως είμαι αυστηρός κριτής, ίσως πάλι κάτι να της έλειπε...




Μια τελευταία ματιά πριν πάρω το δρόμο του γυρισμού.
Ο κόσμος σε λίγο θα πάει να απολαύσει το κυριακάτικο γεύμα του, ενώ οι χώροι της περιοχής με της καλλιτεχνικές δραστηριότητες ήταν γεμάτοι.



Παρέα στη βόλτα, κάθε φορά, η μουσική που φτάνει από το ακουστικό του κινητού τηλεφώνου, που είναι και ραδιόφωνο.
Συνήθως τη χαίρομαι, και θα την χαιρόμουν περισσότερο αν δεν ήταν αυτές οι διαφημίσεις.
Αλήθεια, αυτοί που ασχολούνται με τη διαφήμιση στο ραδιόφωνο, έχουν επίγνωση του τι είναι αυτό που παρουσιάζουν;
Δεν λέω για τα τραγούδια και το λόγο που συνοδεύει την παρουσίασή τους.
Για τις διαφημίσεις μιλάω.
Για τις κακόγουστες, σεξιστικές πολλές φορές, ανόητες τις πιο πολλές φορές, παρουσιάσεις των διαφόρων προϊόντων.
Πληρώνονται κάποιοι γι αυτές;

Δεν είμαι υπέρ καμιάς λογοκρισίας, αλλά μήπως έχουμε πέσει πολύ χαμηλά;

Ας βάλω όμως στην άκρη την γκρίνια κυριακάτικα.

Το ότι έχασε η ομάδα μου στο ποδόσφαιρο, δεν είναι λόγος να βγάλω το άχτι μου όπου βρω...

Χιούμορ αυτό για την ήττα της ομάδας μου.
Έχασε μεν, αλλά αδιαφόρησα.
Τυχαία το άκουσα προ ολίγου ότι ο Πανιώνιος έχασε από την ΑΕΚ 4-0 και απλώς το κατέγραψα.
Αλλά για να είμαι δίκαιος ας γράψω ότι κερδίσαμε τον Ολυμπιακό στο μπάσκετ...

μικρές ευχές...

Γυάλιζε πεταμένο κατάχαμα
ένα μονόλεπτο.
Έσκυψε και το μάζεψε.
Ταπεινή η ανταλλακτική του αξία
αλλά υπάρχει.
Όπως η αξία των μικρών ευχών
σαν κι αυτή:

νάναι από καρδιάς
η καλημέρα του γείτονα




Σάββατο, Δεκεμβρίου 16, 2006

Κανονικότητες ...

Η ποδηλατική διαδρομή, η προμήθεια του τύπου, το μεσημεριανό τραπέζι, όλα κατά πως έχουν ορισθεί και εκτελούνται στις σαββατιάτικες ώρες.

Οι χτεσινές σκέψεις πέταξαν με την αρμύρα της θάλασσας.
Μόνο που δεν απομακρύνθηκαν εντελώς.
Απομακρύνθηκαν όμως.

Η διάθεση για αλλαγή εκτονώθηκε προς το παρόν με την εδώ εικόνα.

Οι σκέψεις, οι ιδεολογικές αναζητήσεις, τα οράματα και οι προγραμματισμοί, έμειναν για λίγο στην άκρη.
Και η παρακολούθηση των πολιτικών εξελίξεων.


Η ανάγνωση των όσων καταθέτουν οι φίλες και οι φίλοι εδώ, εκτιμήθηκε ως καλύτερη διέξοδος των όποιων εσωτερικών πιέσεων και η εκτίμηση αποδείχτηκε ορθή.

Η παρέα των παιδιών, που έχει κάνει "κατάληψη" στο σαλόνι και παρακολουθεί τους αστέρες της τρασ(τ)* τιβί, φαίνεται να διασκεδάζει και να εκπλήσσεται με όσα προβάλλονται.

Γιατί άραγε;
Αφού ...


*Σημείωση
Κατόπιν υποδείξεως και λόγω αβλεψίας.
(είμαι και γέρος, έχω και πρεσβυωπία, άρα δικαιολογείται η αβλεψία).


Εκείνο το τραστ τιβί, αρχικά γράφτηκε τραστιβι με την έννοια σκουπιδοτηλερόρασης.
Κατά τον χωρισμό έγινε τραστ τιβι με ένα τ παραπάνω, από λάθος.
Όρος για τηλεόραση εμπιστοσύνης δεν θυμάμαι να υπάρχει.
Τώρα θα μου πεις και γιατί δεν έγραφες trash tv για να τελειώνεις;
Έλα μου ντε;
Και ακόμα πιο σωστά γιατί δεν έδινα μια ελληνική λέξη όπως κάνω συνήθως;
(Φαντάζομαι πως έχει γίνει αντιληπτό ότι σπάνια χρησιμοποιώ ξενικούς όρους).

Αυτά και ευχαριστώ δια τας υποδείξεις προς τας οποίας και συνεμορφώθην .



Σάββατο με πρωινή ομίχλη ...

Ομίχλη λέει σήμερα ο καιρός.
Παρά τον ήλιο έξω.
Και είναι και αυτό που διάβασα, παντού.
Έκλεισε λέει ο Μπερίσα
την Ακαδημία Επιστημόνων στην Αλβανία.
Να μείνουν μόνον τεχνοκράτες.
Και υποτακτικοί.
Ποια άλλη θα μπορούσε νάναι σήμερα η ευχή;

Να φύγει η ομίχλη από το μυαλό
των ισχυρών του κόσμου..




Παρασκευή, Δεκεμβρίου 15, 2006

έστω και εδώ, έστω και έτσι ...

"Αγαθόν το εξομολογείσθαι" . Βγάζεις από επάνω σου αυτά που σε βαραίνουν.
Έλα όμως που χρειάζεται και εξομολόγος.
Και εσύ δεν θέλεις να τα πεις γιατί δεν το θεωρείς αξιοπρεπές να κάνεις κάτι τέτοιο.
Πάλι καλά που βρίσκεσαι εδώ.

Καλά ξεκίνησε η ημέρα.
Με θαυμασμό.
Για τη νονά που αφιέρωσε πρωί πρωί στον ενδεκάχρονο αναδεξιμιό της ένα τραγούδι για την ημέρα που θα τον ερωτευθούν και θα ερωτευτεί παράφορα!

Και με διάθεση για ζεϊμπέκικο καταμεσής του δρόμου.
Ναι. Να σταματήσεις το αυτοκίνητο και να χορέψεις, με τη φωνή του Πορτοκάλογλου, "Κλείσε τα μάτια σου να φύγω να χαθώ, γι αυτά τα μάτια σου θα ξαναρθώ...",

Στο γραφείο τα πράγματα λίγο διαφορετικά από όσο θα τα ήθελες, αλλά και πού είναι το πρόβλημα; Σπάνια ταυτίζεται το "θέλω" με το "βρίσκω" στο χώρο της δουλειάς.

Αγώνας για να συμβιβαστεί ο λόγος μεταξύ συνδιαλεγομένων και μη ακουόντων, παρεκτός τους ήχους της δικής του φωνής ο καθένας.

Και σιγά σιγά το σαράκι να ανοίγει, να ξανανοίγει πιο σωστά, τα παλιά κανάλια, τους παλιούς δαιδαλώδεις λαβυρίνθους.
Και εσύ να μη μπορείς να μιλήσεις.
Είναι βλέπεις θέμα αρχής.
Και αξιοπρέπειας.

Και να επανέρχεται το ίδιο θέμα, παλιό πολύ παλιό, σχεδόν πέντε χρόνια πριν, από άλλους τώρα και πάλι να μη μπορείς-θέλεις να μιλήσεις.

Το χαμόγελο στα χείλη, ήταν φανερό πως είχε μια πίκρα.
Το έβλεπαν κι άλλοι. Ανυποψίαστοι όμως.

Η σκιά στο πρόσωπο φάνηκε όταν καινούργια αφορμή, από παλιά αιτία, έκανε την εμφάνισή της.
Πάλι η χρέωση να πέφτει επάνω σου. Και πάλι να μη θέλεις να επιμερίσεις τις ευθύνες.
Ποιος ο λόγος να το κάνεις;
Τους μαθαίνεις να γράφουν την ιστορία με τη δική τους αλήθεια, που ξέρουν ότι δεν είναι αλήθεια, αλλά και τι θα βγει, πέρα από το κακοκάρδισμα, με το να επισημάνεις τα δικά τους λάθη;

Μια τόσο όμορφη ημέρα, με τον ήλιο να λάμπει πραγματικά, δεν μπορούσε να μην έχει και τα ξαφνικά της.
Εκεί που το σχέδιο της μικρής απόδρασης λέει "έξοδος προς την κοντινή πλατεία για καφέ ή ό,τι άλλο", έπεσε το τηλεφώνημα.
Πάλι το φιλότιμο.
Πάλι κλεισμένος μέσα σε μια αίθουσα να εξηγείς στους δεκάδες των συναδέλφων τα των σχεδίων και των οραμάτων.
Και πάλι η ώρα να τρέχει και το απόγευμα να έρχεται όπως δεν το έχεις σχεδιάσει.

Φυσικά τίποτα δεν είναι αρκετό. Μπορεί πάντα και περισσότερο. Kαι χειρότερο.

Καρφιά τα λόγια για ευθύνες που δεν υπάρχουν. Ευθύνη υπάρχει, αλλά όχι αυτή. Άλλη.
Μα δεν μπορείς να διατυπώσεις αντιρρήσεις. Ούτε να εξηγήσεις.
Μήτε να απολογηθείς καν.
Η αξιοπρέπεια που λέγαμε.
Και το ότι έχεις μάθει να αναλαμβάνεις την ευθύνη των πράξεών σου, πράγμα που σημαίνει ότι και να μην είναι όλη η ευθύνη δική σου, το μέρος που σου αναλογεί, σε κάνει να την αποδέχεσαι όλη.
Κι ας είναι το μέρος το δικό σου το μικρότερο.

Και σούρχεται να μικρύνεις, να μαζευτείς να γίνεις μια σταλιά, να εξαφανιστείς, αλλά πρέπει να είσαι όρθιος. Να φαίνεσαι όρθιος και αγέρωχος, γιατί αυτό σου λέει η αξιοπρέπεια. Για να μπορούν να σε χτυπάνε, γι αυτά που σου καταλογίζουν.

Παράξενη συντρόφισσα και άδικη η αξιοπρέπεια.
Αλλά έρωτας είναι αυτός μαζί της
Δεσμός μακροχρόνιος.

Και σου επιβάλει να έχεις το στόμα κλειστό.
Κι αν το ανοίγεις να είναι για να πεις εγώ φταίω.

Γιατί εντέλει φταις.
Ακόμα και αν δεν είναι για άμεσα ίδιον όφελος.
Ακόμα και αν η όποια ανάληψη ευθυνών έγινε κάτω από άλλα δεδομένα.
Ακόμα και αν τα πραγματικά δεδομένα σε δικαιώνουν.

Η ευθύνη είναι δική σου και πρέπει να τα πάρεις όλα επάνω σου.
Και μαζί σου.

Και είναι κι εκείνο το τηλέφωνο, που φέρνει τη φωνή την άλλη...
Μα ούτε αυτό μπορείς να κλείσεις, γιατί δεν θέλεις να κλείσεις κανένα δρόμο, ακόμα κι αν αυτός περνάει από πάνω σου...
Πόσο μάλλον που, για τη φωνή, μοιάζει να είναι μοναδικός ...

Τις ευχές όμως θα συνεχίσεις να τις γράφεις, καθημερινά.
Ακόμα κι αν δεν "πιάνουν" σε σένα, ελπίζεις ότι τουλάχιστον μπορεί να πραγματοποιηθούν για όλους τους άλλους..

Λιόλουστη ευχή

Ολόλαμπρος ο ήλιος σήμερα
τρέχει με το άρμα του
στο θόλο τ' ουρανού
μέχρι να βρει τη δύση.

Ο ήλιος της καρδιάς
να μένει πάντα ακίνητος
στο μεσουράνημά του

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14, 2006

Προγραμματισμοί και ανατροπές ...

Να σχεδιάσεις πώς;
Ωραία τα σκέφτεσαι από χτες, αλλά σήμερα αλλιώς τα βρίσκεις.

Τουλάχιστον αν τους προγραμματισμούς τους κρατάς για τον εαυτό σου, οι ανατροπές πέφτουν επάνω σου. Ή τέλος πάντων αν συμβούν οι ανατροπές, θα έχουν να κάνουν με εσένα. Και εσύ με αυτές εννοείται...

Μερικά βέβαια δεν ανατρέπονται.
Και το πρόγραμμα εκτελείται κανονικά.

Τρεις φορές "κακός", για την κοπανατζού, τον επίδοξο κοπανατζή και για το καπέλωμα της μαμάς από τη γιαγιά για να κανακέψουν το νεαρό βλαστό, που λογίζεται στα μη προγραμματισμένα, αλλά τα κανονικά.

Αποχαιρετισμός συναδέλφων, που μετά τριάντα χρόνια αποχωρούν, με ανταλλαγές ευχών "και στα δικά σου" που φυσικά ήταν δεκτές και μάλλον προς το επίκαιρο.
Μερικές εικόνες από την κοινή πορεία, αλλά κυρίως από την αρχή.
Άσε που κάποιες βγήκαν και από ακόμα πιο παλιά.
Από το Νοέμβρη του εβδομήντα!

Στη μικρή μάζωξη παρόντες και άλλοι επίσης από τα παλιά.
Τουλάχιστον υπάρχει ένας ιστός συνέχειας.
Και συγκίνηση. Και αγάπη ανυπόκριτη.

Όχι ότι δεν κάνουν την εμφάνισή τους οι νέοι δεσμοί.
Και αυτοί σφυρηλατούνται και οι σχέσεις με τους νεότερους καλιμπράρονται πάνω στο αμόνι της καθημερινότητας.
Βλέπεις αύριο υπάρχουν εκλογές στο σωματείο και οι συζητήσεις, οι συνεννοήσεις, οι διαφωνίες πέρασαν πάλι, πάνω και κάτω από το τραπέζι.

Οι έχοντες το ένα πόδι προς την έξοδο πάντως ανέκραξαν και πάλι γιατί αυτό το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός.
Μάλλον ξεχάσαμε τα δικά μας.

Τα δικά μας γενικώς τα αφήνουμε στην άκρη.
Και τις σχετικές ακρότητες.
Αν και τι; Είναι ακρότητα αν αγαπάς να απειλήσεις με βόμβα;
Εδώ η βόμβα μέσα σου είναι έτοιμη να εκραγεί και να τα κάνω όλα κομμάτια και θρύψαλα.
Τα ξέχασες;

Τόχουμε τούτο το χούι οι πιο μεγάλοι, να ξεχνάμε.
Μπορεί και από ζήλια δηλαδή.

Όπως και νάχει η βόμβα δεν έσκασε.
Οι ανατροπές ανατράπηκαν και έτσι το πράγμα ήρθε στα ίσια του.
Έτσι δεν είναι; Αν τουμπάρεις το τουμπαρισμένο, το φέρνεις στα ίσια του.

Και ό,τι έρχεται στα ίσια του, μπορεί και προχωράει.

Της Πέμπτης ...

Το φεγγάρι ακόμα ψηλά στον ουρανό
παρέα με τον ήλιο,
και τους προβολείς του μυαλού και της ψυχής
με τα χιλιάδες Βαττ,

ολόφωτος να είναι
κάθε του στιγμή
ο δρόμος τού
διαβάτη...

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 13, 2006

Από τη χαραμάδα φαίνεται ότι η αποθήκη δεν άδειασε ...

Δεν φτάσανε ακόμα οι ήχοι των χριστουγεννιάτικων τραγουδιών στο γραφείο.
Να φταίει που σήμερα δεν δούλευε το τραίνο;
Μπορεί να είναι τα διπλά τζάμια που μπήκανε στο κτήριο.
Μπορεί.

Οι μονώσεις γίνονται όλο και πιο πολύ ισχυρές.
Απομονώσεις.

Περιχαρακώσεις κατά που έλεγαν οι συζητητές το μεσημέρι.
Και προσπάθειες να τραβήξουν και άλλους στη δική τους επιρροή.
Όχι να επικοινωνήσουν.
Να επηρεάσουν.
Επιρροές.
Κουκιά.
Στρατιωτάκια.
Αναλώσιμα.

Μα πόσο αναλώσιμη μπορεί να είναι η ψυχή και η ιστορία του κάθε ανθρώπου...

Οι ρυθμοί συντονίστηκαν με τις γνωστές συχνότητες.
Λιγότερο περισσότερο οι ημέρες μοιάζουν να έχουν αναλλοίωτα ηχοχρώματα.
Μοιάζουν.
Δεν έχουν.
Είναι οι μικρές στιγμές, οι μικρές στάσεις στο διάδρομο, οι ολιγόλεπτες ανταλλαγές σκέψεων, που λειτουργούν σαν το δαδί και αναζωπυρώνουν τη φλόγα.
Τα σχέδια ανοίγονται στο μυαλό και δεν θα αργήσουν να αποτυπωθούν και στο χαρτί.
Τα χρώματα ξαναζωντανεύουν.

Υπάρχουν ακόμα όνειρα που μπορούν να γίνουν στόχοι.

Κοίτα να δεις που περιμένω νάρθει το πρωί ...

ευχή ...

Τα πουλιά, που ξαποσταίνουν στα δέντρα των κήπων και των κοντινών πάρκων,
ας πάρουν μαζί τους
το ρούχο της θλίψης απ' των ανθρώπων την ψυχή.

Να είναι η ματιά καθάρια
και η καρδιά με ένα χαμόγελο...

Τρίτη, Δεκεμβρίου 12, 2006

Λογιστικές εγγραφές ...

Απλή ημερολογιακή εγγραφή.
Κάτι σαν τις λογιστικές.
Χρέωση Πίστωση.

Χρειάζεται κι αυτή όμως.

Τι έκανα σήμερα;
Τι κάνω όλο αυτόν τον καιρό;
Τελικά στα αποτελέσματα χρήσης, θα απεικονίζεται κέρδος;

Η επίσκεψη αιφνίδια. Και ευχάριστη.
Μετά είκοσι χρόνια να συναντάς πρόσωπα που δέθηκες μαζί τους σε κοινούς αγώνες και κάτω από το ίδιο πανί, που το είπατε σημαία, είναι συγκινητικό.
Δεν είναι;

Τριπλό φιλί.
Το τρίτο γιατί η αγκαλιά ήταν σφιχτή. Και ήταν ανάγκη.

Η γλώσσα ροδάνι.
Να τα προλάβει να τα πει όλα.

Και το μάτι να ψάχνει.
Σημάδια του παρελθόντος.

Πόσο ήμουν πριν από είκοσι τόσα χρόνια;
Πώς ήμουν;

Ίδια έμεινε.
Ίδια; Δεν μπορεί. Η όψη άλλαξε, αλλά λίγο.
Ωρίμασε.
Πάντως ναι. Και οι άλλοι που την έβλεπαν για πρώτη φορά, το ίδιο άνετα ένοιωθαν.
Ήταν σίγουρο.

Η χειραψία στο τέλος ήταν ζεστή για όλους.
Το φιλί μεταξύ μας ανάγκη.

Να ήταν η αιτία, που τα βήματα με οδήγησαν κατά την αποχώρηση προς την ταράτσα;
Να πλημμύρισαν την ψυχή οι αναμνήσεις, σχετικές και άσχετες και θέλησα να δω το χώρο της πρώτης ημέρας στον τόπο δουλειάς;
Μπορεί.
Το είπα.
-Ξέρετε, ήταν 29 Οκτωβρίου του 1976, όταν μπήκα εδώ και ήταν η πρώτη μου φορά.

Μπορεί να ήταν και τυχαίο.

Τυχαίο βέβαια, με την έννοια της επιλογής μιας ενέργειας, αφού είναι δεδομένη η φόρτιση της στιγμής από τις επιλογές των αμέσως προηγούμενων στιγμών ...

Ωραία. Και τώρα το παραπάνω, πού να το βάλω; Στη χρέωση ή την πίστωση;
Πάντα τις μπέρδευα αυτές τις έννοιες.

Έχει να κάνει βέβαια και με το είδος του λογαριασμού που θέλεις να ενημερώσεις.
Αν ανήκει στο ενεργητικό ή το παθητικό.

Και καλά, η λογιστική τα έχει ορίσει αυτά.
Και μη κοιτάς τι λέω. Τα ξέρω αυτά.
Η ζωή όμως; Τι έχει κάνει; Τα ξέρω τα της ζωής;

Η ζωή έχει τις δικές της λογικές.
Και τις δικές της νόρμες.
Και τις διαδικασίες...
Ακολουθίες στερεοτύπων και προαποφασισμένων διαδικασιών.

Οι αποκλίσεις φυσικά και υπάρχουν, αλλά τα "σε τελευταία ανάλυση" παραμένουν σταθερά.

Πρωί πρωί η οργάνωση της ημέρας.
Λίγο μετά η, για πρώτη φορά, απαρτία.
Ίσως γιατί ο θείος Κάρολος μπήκε στο προσκήνιο. Ήταν η σειρά του.

Το μήνυμα της αγάπης ήρθε αυθόρμητα.
Ξέρεις, είναι εκείνες οι στιγμές, που τις πιάνεις από το απειροστό του άκρου τους.
Κάπου το ραδιόφωνο έφερε τον ήχο στο γραφείο.
Και έγινε ευχή.

Και ''έδεσε" με τις ευχές που κρεμάστηκαν στα κλαδιά του δέντρου.
Ας μη χρειαστεί να τρέξουμε να υποστηρίξουμε στα αλήθεια για κάποιο κοντινό μας, της πρόταση "Κάνε μια ευχή".
Όχι ότι είναι ευχάριστο να υπάρχουν, έστω και αλλού παιδιά, που έχουν τέτοια ανάγκη.

Άντε πάλι να κάνεις ταμείο.
Έσοδο ή έξοδο;
Πάλι το μπέρδεψα...

Δεν βαριέσαι.
Και που σπούδασα και οικονομικά δηλαδή, τι πάει να πει;
Πρέπει καλά και ντε να ξεχωρίζω τα έσοδα από τα έξοδα;

Και αν πάει άσχημα το ισοζύγιο; Με νοιάζει;

Βέβαια, ναι, στη βάση της κοινωνικής οργάνωσης και των λειτουργιών, βρίσκονται οι σχέσεις μεταξύ των δυνάμεων της παραγωγής, οι παραγωγικές σχέσεις και το εποικοδόμημα στηρίζεται επάνω τους, αλλά βρε αδελφέ, η διαλεκτική σχέση του εποικοδομήματος με τη βάση γεννάει και γεννάει συναισθήματα.
Κυρίως αυτά.
Δεν μπορεί να είναι αλλιώς.
Και ας μη το λένε τα βιβλία.

Ε, αυτά, τα συναισθήματα, δεν χωράνε στα λογιστικά βιβλία.
Όσο χοντρά και νάναι αυτά.

Η ευχή για τούτο το πρωί ..

Βροχερός ο καιρός πάνω από την πόλη.
Κάπου στο βάθος ο Σιδηρόπουλος αναστενάζει ...
"να μ' αγαπάς.. όσο μπορείς να μ' αγαπάς"
Και η ευχή η σημερινή, για το χριστουγεννιάτικο δέντρο των ευχών, με αυτό να είναι χρωματισμένη.
Για όλους.

Να αγαπάς.
Όσο μπορείς να αγαπάς.

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 11, 2006

εκουσίως ...

Και να που οι ρυθμοί ακολουθούν τη γνωστή συχνότητα.
Εκείνη με τη
χαοτική αρμονική καμπύλη.
Ξέρεις.
Αυτή που το απρόσμενο είναι αναμενόμενο
γιατί έτσι είναι τα πράγματα.

Και να που η ευτυχία της ηρεμίας,
έγινε όνειρο
και φτιάχτηκε πακέτο
για τις διηγήσεις του μέλλοντος.

Τώρα, με την αξίνα στο χέρι
ξανά στο εκούσιο κάτεργο.
Είναι άλλωστε αγαπημένο....


σκ
11/12/2006


(κατά παράβαση....)

Καγκελάκια ...

Στυλό με πέννα.
Διάβασα πως, το γράψιμο με ένα τέτοιο στυλό, δίνει χρόνο στο μυαλό να τακτοποιεί τη σκέψη.
Και αν η σκέψη τρέχει πολύ γρήγορα;

#

Και βέβαια θέλει να τα πει.
Ενημέρωση, αλλά στο βάθος προσδοκία για επιβράβευση.
Από ανάγκη, η αμυντική στάση έγινε δράση και οι φόβοι αποφάσεις.
Το μάτι γυαλίζει και η γλώσσα ξαναγράφει την πορεία των συμβάντων.
Το χαμόγελο πιο αστραφτερό από το συνηθισμένο.
Τα κατάφερα!!!

#

Εκείνο το όμορφο κορίτσι;
Ναι, τι έγινε;
Περιγραφή των γεγονότων. Αναμενόμενα
Τα υψηλά ιδανικά, τα οράματα οι στόχοι, οι ρήξεις της προηγούμενης γενιάς που φτάνουν στα αφτιά της νεότερης σαν μουσική ή σαν θόρυβος, κάνουν την καθημερινότητα να μοιάζει ευτελής.
Και όταν η πληροφορία μεταφέρεται σαν σκυτάλη, χωρίς να γίνονται ορατά όλα τα στοιχεία της, τότε μπορεί η σκυταλοδρομία να καταλήξει χωρίς νικητή.
Και τα οράματα να αλλάξουν χρώμα.

#
Μαύρα τα ρούχα.
Και η καρδιά, είναι φανερό, το ίδιο.
Τον βρήκα το πρωί παγωμένο. Ανεύρυσμα είπαν οι γιατροί.
Η φωνή όσο μπορεί φιλική. Και συγκαταβατική.
Τουλάχιστον τα αναστρέψιμα προβλήματα να λυθούν.
Τα πρώτα. Τα ορατά.
Για τα άλλα θα περιμένουμε το χρόνο τον πανδαμάτορα και της ψυχής τα αποθέματα.

#

Πότε ένα πρόβλημα λύθηκε δια της διαγραφής του;
Ποτέ βέβαια...

#
Τα μάτια σκοτείνιασαν.
Να έγινε αιτία το αιφνίδιο πέρασμα σε άλλα πολιτικά πεδία;
Η αμήχανη καλημέρα, συνήγορος...

#
Γέλιο αμήχανο. Πώς αλλιώς;
Οι μηχανές της καθημερινότητας σπάνια λειτουργούν γι αυτήν.
Ο λόγος αυστηρός και πατρικός συνάμα. Να περάσει όσο μπορεί το τείχος προς την άλλη αυλή.
Το κοκκίνισμα των παριών της μάνας, προδοσία για του χαμόγελου την προσπάθεια να κρύψει τη θλίψη της αποδοχής και την παραίτηση.
Ευκαιρία στοχευμένη, όχι τελευταία.
Το βλέμμα σκοτείνιασε. Δείγμα πως κάποιο μήνυμα έφτασε.
Τουλάχιστον το μέλλον να μείνει φωτεινό.
Όσο μπορεί από το χαμόγελο μιας μαργαρίτας...

#

Ο λόγος απλός καθημερινός.
Χωρίς κοστούμι και γραβάτα.
Η ζωή μας ανήκει. Την κάνουμε ό,τι θέλουμε.
Μόνο μη ρίξουμε το φταίξιμο, για τα αποτελέσματα των δικών μας επιλογών, στην "κακούργα" την κοινωνία.

#
Να βάλω το πρώτο στολίδι στο δέντρο των Χριστουγέννων.
Μια ευχή.
Χαρά για όλους.

Και το δεύτερο στολίδι τέτοιο θα είναι.
Μια ευχή.
Μια ευχή για κάθε ημέρα μέχρι την παραμονή των Χριστουγέννων.

Κυριακή, Δεκεμβρίου 10, 2006

Κυριακάτικη λιακάδα ...

Με τέτοια ηλιόλουστη ημέρα, εύκολα περνάνε στο χώρο του παρελθόντος οι άλλες εικόνες.
Όχι βέβαια στο χώρο της λήθης.
Για εκεί θα αργήσουν. Είναι βλέπεις που, ένα μέρος τους, είναι χρηστικό.

Η αλήθεια είναι ότι πρωί πρωί μια μικρή επανάληψη των διατρεξάντων τις προηγούμενες ημέρες, την έκανα.
Και έλυσα και μερικές απορίες.

Εκείνο που δεν έκανα ήταν να οργανώσω το φωτογραφικό υλικό και να το προετοιμάσω για εδώ.
Βλέπεις οι οικογενειακές υποχρεώσεις, και μια επίσκεψη από εκείνες που οι παλιότεροι ονόμαζαν "αρμένικη βίζιτα", φρόντισαν να καλύψουν το μεγαλύτερο κομμάτι της ημέρας.
Ο πραγματοποιήσας την "αρμένικη βίζιτα", ήταν η αφεντιά μου βέβαια.

Όχι ότι είναι άσχημο να βρίσκεις ανθρώπους που τους γνώρισες το καλοκαίρι και να συζητάς μαζί τους για τα λίγα έστω κοινά που μπορεί να υπάρχουν.
Μολονότι δεν ανήκει στις συνήθειές μου κάτι τέτοιο, τούτη τη φορά ήταν και αναγκαίο και ευχάριστο.
Πρέπει να ομολογήσω ότι το μεσημεριανό τραπέζι που μας έκανε η φίλη, ήταν πλούσιο, η θέα από το μπαλκόνι τους προς το Σαρωνικό καταπληκτική και η αμοιβαία χαρά για το ξαναντάμωμα ανυπόκριτη.

Και βέβαια, οι σχεδόν πέντε ώρες ήταν αρκετές για να ξετυλιχθεί και το κουβάρι των κοινών αναμνήσεων και να εμφανιστεί μια κάποια συγκίνηση.

Με τα φώτα του δρόμου να έχουν πια ανάψει, η επιστροφή στο σπίτι, με συνοδεία, πράγμα που σήμαινε ότι και τον αγώνα του Ολυμπιακού με το Αιγάλεω που καρδιοχτύπησε τους ολυμπιακών αισθημάτων φίλους, δεν τον απόλαυσα, απλά με κλεφτές ματιές παρακολούθησα την εξέλιξή του.
Για τον ιστορικό του μέλλοντος να πω ότι ο Ολυμπιακός κέρδισε 3-2 το Αιγάλεω, ενώ έχανε 0-2. Τυχόν σκέψεις ότι κάτι δεν ήταν καλά καμωμένο, απορρίπτονται ( ; ) ως κακόβουλες.
Η επίσημη δικαιολογία για να απομακρυνθώ από τους λοιπούς της οικογένειας, μετά την αποχώρηση των δικών μου επισκεπτών, ήταν ότι πρέπει να ετοιμαστώ για την αυριανή.

Όπως τόσα και τόσα άλλα, οι δικαιολογίες υπάρχουν για να διατυπώνονται. Μπορεί βέβαια κάπου κάπου και να υλοποιούνται.
Στην περίπτωσή μου όμως όχι.

Προτίμησα τη διαδικτυακή αναζήτηση και την συγγραφή τούτο εδώ του ... πονήματος, αν και οφείλω να το πω κι αυτό, συλλαμβάνω εαυτόν να αναμασά την ίδια τροφή.

Κάποια αλλαγή εκτιμώ ότι χρειάζεται.
Το έχω εδώ και καιρό στα υπόψιν. ...

Σάββατο, Δεκεμβρίου 09, 2006

"Προσαρμογή" ...

Home Sweet Home.

Εδώ είμαστε.

Η πτήση με την ολυμπιακή, πάρα πολύ καλή.
Αναχώρηση και άφιξη στην προγραμματισμένη ώρα και οι συνθήκες απογείωσης και προσγείωσης ιδανικές.
Με το φαΐ μέσα στο αεροπλάνο είχαμε ένα πρόβλημα, -πώς να φας παγωμένα ζυμαρικά και φασόλια, όταν τόσες ημέρες απολάμβανες του κόσμου τις λιχουδιές,- αλλά η καλή διάθεση βοήθησε να ξεπεραστεί.

Η ανάγνωση, κατά τη διάρκεια της πτήσης, ενός μικρού βιβλίου περί Δημοκρατίας, λειτούργησε κι αυτή προς την κατεύθυνση της υποβάθμισης του όποιου προβλήματος.
Και το κόκκινο κρασί επίσης...

Η προσγείωση στο Ελ. Βενιζέλος, άφιξη και στα καθημερινά.

Ο ταινιόδρομος κυλούσε, αλλά οι αποσκευές έκαναν περισσότερο από τέταρτο να εμφανιστούν. Ευτυχώς, έξω περίμενε υπομονετικά το αυτοκίνητο με τον οδηγό του να μας μεταφέρει.
Η Βάρης - Κορωπίου πηγμένη, όπως και η παραλιακή. Αυτοκίνητα σημειωτόν.
Συνθήκες ικανές να μας ξαναβάλουν στο "πνεύμα" του τόπου μας.
Η ημέρα όμως και εδώ ανοιξιάτικη.

Τηλεφωνήματα για την αναγγελία της άφιξης, άδειασμα των αποσκευών, η τυπική βόλτα των σκύλων. Όλα κανονικά.
Με την τηλεόραση είχα ένα (ακόμα) πρόβλημα.
Προσπάθησα να παρακολουθήσω ειδήσεις, αλλά δεν ...

Τόσες ημέρες αποχής μου έκαναν καλό. Ξεσυνήθισα τις κραυγές των τηλεαστέρων και τα πακέτα τρόμου.
Φοβάμαι όμως ότι σύντομα θα τα ξανασυνηθίσω....

Από το Αεροδρόμιο της Βιέννης

Λίγο πριν την επιβίβαση, με ένα καπουτσίνο και μια μηλόπιτα μπροστά μου, στέλνω - κάνοντας χρήση του δωρεάν ασύρματου δικτύου του αεροδρομίου-, όσα έχω σημειώσει τις προηγούμενες ημέρες.
Τα πιο πολλά θα τα πω, από την Αθήνα.

Προς το παρόν χαζεύω από το παράθυρο την πίστα του αεροδρομίου και το συννεφιασμένο ουρανό της Βιέννης.

Μάλλον θα λυπάται για την αποχώρηση...



΄Powered by Qumana

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 08, 2006

Τόσο ήταν για εδώ ....

Ωραία, η φτώχεια θέλει καλοπέραση.
Άρα τα πλούτη θέλουν απείρως περισσότερες φορές από αυτό.
Τι να σου κάνει εκείνη η έρμη η Μαρία Τερέζα, Αυτοκράτειρα ήταν παλάτια έχτιζε. Είχε και μια εμμονή στο έντονη κίτρινο χρώμα.
Τα θερινά της Ανάκτορα στο Σέμπρουν είναι κατακίτρινα. Απέξω. Από μέσα έμαθα ότι επίσης είναι κίτρινα, αλλά οι ουρές των επισκεπτών έκαναν να καταρρεύσει κάθε διάθεση να τα επισκεφτούμε.
Την άλλη φορά!!
Το ανακύψαν προβληματάκι δεν απαγόρευσε να επισκεφθούμε τους κήπους των ανακτόρων.
Η ημέρα ήταν πραγματικά ανοιξιάτικη και αν το πίστευαν τα δέντρα και τα φυτά των κήπων και πρασίνιζαν, το ημερολόγιο θα έπρεπε να αλλάξει και αντί τις 8 Δεκεμβρίου, θα έπρεπε να αναγγέλλει την 8η Μαΐου.

Η διαδρομή μέχρι την κορυφή του λόφου με το μνημείο του Θριάμβου ανηφορική, αλλά η αποζημίωση από τα σκιουράκια που έπαιζαν κυριολεκτικά ανάμεσα στα πόδια μας, κάτι παραπάνω από ικανοποιητική.

Και η σοκολάτα που απολαύσαμε ήταν πραγματικά βιεννέζικη και ικανή να μας οδηγήσει προς την έξοδο, αφού πρώτα επισκεφτήκαμε την πηγή του Ποσειδώνα, και συζητήσαμε προβλήματα που χρόνων ψυχρότητα τα έχουν κάνει απαγορευμένα.

Η επιστροφή στο κέντρο της πόλης και η εκ του μακρόθεν φωτογράφιση του Κοινοβουλίου, ήταν λογική συνέπεια της βόλτας.
Η ύπαρξη του χρυσοποίκιλτου αγάλματος της Παλλάδος Αθηνάς, μπροστά στο Αυστριακό Κοινοβούλιο, ενίσχυσε κάπως την από τα χθες, καταρρακωμένη είναι η αλήθεια εθνική περηφάνια.

Το μουσείο των Τεχνών η επόμενη στάση.
Θαυμασμός και έκπληξη από την ομορφιά.
Και των εκθεμάτων και του ίδιου του Μουσείου.
Και κούραση όμως.
Τα ρολόγια έδειχναν ήδη τρισήμιση μετά το μεσημέρι και η κούραση είχε κάνει έντονα την παρουσία τους.

Φυσικά ποτέ τίποτα δεν είναι αρκετό, οπότε ένα τηλεφώνημα ενίσχυσε μεν την κούραση, αλλά η απόφαση να επισκεφθούμε τον εκθεσιακό χώρο με τα εκθέματα του Πικάσσο, έμεινα αδιαπραγμάτευτη.

Να, λίγο φαγάκι να στηλωθούμε και συνεχίζουμε. Αυτό θέλαμε.

Ο χρόνος όμως κυλάει αλύπητα.
Η επίσκεψη στον εκθεσιακό χώρο καθυστέρησε τόσο που να μην είναι δυνατή η επίσκεψη και η ανακάλυψη της ομορφιάς των περισσότερων από τα διακόσια έργων του μεγάλου ζωγράφου.
Η πικρία και απαγοήτευση δεν μπόρεσαν να ισορροπήσουν από το θέαμα της ουράς που είχε σχηματισθεί έξω από το Ξενοδοχείο Ζάχερ για να δοκιμάσουν οι επισκέπτες το ομώνυμο και περιώνυμο γλυκό το ζαχερτόρτε.
Παρεμπιπτόντως, εμένα δεν μου αρέσει, αλλά εγώ δεν είμαι ο κανόνας.

Η επιστροφή στο Ξενοδοχείο με το σχετικό μπλέξιμο στους δρόμους που σήμερα ήταν "πηγμένοι" λόγω της τοπικής γιορτής της Παναγίας.
Οι Αυστριακοί είναι πολύ θρήσκος λαός.

Το μπάνιο κρίθηκε απαραίτητο πριν όλη μαζί η ομάδα των συνυπαρχόντων, εκδράμουμε για το σχετικά κοντινό φαγάδικο.

Αργά το βράδυ, πολύ αργά, επιστροφή στο δωμάτιο και καταγραφή, έστω πρόχειρα, των εικόνων της ημέρας, υπό τους ήχους της θεϊκής φωνής της Φλέρυ Νταντωνάκη.

Περασμένη η πρώτη ώρα της ενάτης Δεκεμβρίου, Άννα Χρόνια Πολλά, οι τελευταίες γραμμές γεμίζουν την άδεια οθόνη του υπολογιστή ενώ τα βλέφαρα είναι έτοιμα να σφαλίσουν για να ανοίγουν αύριο αξημέρωτα.

Το επόμενο κείμενο με εικόνες και εντυπώσεις από την τρέχουσα καθημερινότητα, θα συνταχθεί στην Αθήνα.
Η πτήση από την Βιέννη προβλέπεται για το μεσημέρι του Σαββάτου,


Powered by Qumana

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 07, 2006

Το τέλος του κύκλου ενημέρωσης...

Το καθημερινό πρόγραμμα καλά εκτελείται.
Τουλάχιστον τα άλλα, τα περίεργα, τα πολλά έχουν μείνει πίσω. Πού να ξέρω τι θα συναντήσω επιστρέφοντας. Εκείνο που έχει ενδιαφέρον ότι αντιμετωπίζω τα εδώ θέματα.

Τελευταία ημέρα δουλειάς σήμερα, και τα πράγματα απλώς κύλησαν. Η ένταση που προς στιγμήν δημιουργήθηκε καταλάγιασε με μονομερώς αμοιβαίες υποχωρήσεις.
Τι θα πει μονομερώς αμοιβαίες υποχωρήσεις; Απλό είναι αλλά δεν θα το αναλύσω εδώ. Εκείνο που αναδύθηκε και πάλι είναι ότι κάπου οι άλλοι αδυνατούν να προχωρήσουν μπροστά, κάπου η αφεντιά μου ζητάει περισσότερα.

Η παρακολούθηση δράσης σε χώρους δουλειάς, δημιούργησε αντιφατικά συναισθήματα.
Από τη μια πλευρά αδιαφορία γιατί τίποτα καινούργιο δεν εμφανιζόταν μπροστά στα δικά μου μάτια, από την άλλη θλίψη εξ αιτίας των συνθηκών και του περιβάλλοντος.
Έδωσε όμως και το έναυσμα πολύ αργότερα για μια συζήτηση θεωρητική, που και αυτή ανέδειξε το ίδιο πρόβλημα. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή ....

Το μεσημεριανό σε ένα πολύ όμορφο καφέ και τα πιάτα πεντανόστιμα, αλλά η Βιεννέζικη φιλοξενία δεν θα έλεγα ότι μπορεί να διεκδικήσει πολλά βραβεία. ..

Η χρήση των μέσω μαζικής μεταφοράς δεν είναι καθόλου κακή ιδέα μέσω στην Βιέννη, είναι όμως κακή ιδέα να τρέχεις στα μαγαζιά για ψώνια.

Όση ώρα η ομήγυρης επιδιδόταν στο μικρό καταναλωτικό της όργιο, μπόρεσα να απολαύσω ένα καφέ, να πιω ένα ποτό, να κάνω τη συζήτηση σε θεωρητικό επίπεδο, με κατά τεκμήριο θεωρητικό, αλλά μόνο κατά τεκμήριο, να κρατήσω μερικές σημειώσεις από τα διατρέξαντα, αλλά και σκέψεων που μπήκαν στο μυαλό και πριν προλάβουν να εξαφανιστούν "συνελήφθησαν" από τη γραφίδα και πήραν χρώμα μελανί, στο μικρό τετραδιάκι.

Ο καιρός είναι καταπληκτικός. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ένα δώρο.
Γιατί είναι δώρο Δεκέμβρη μήνα να μπορίς να κινείσαι με την άνεσή σου και να απολαμβάνεις τις ομορφιές μιας υπέροχης πόλης.

Η βιαστική άφιξη στο ξενοδοχείο και η εξίσου βιαστική αναχώρηση, το μόνο που επέτρεψαν, ήταν η αντιγραφήστο υπολογιστή από το CD, τραγουδιών, μιας από τις πιο αισθαντικές φωνές του ελληνικού τραγουδιού, της Φλέρυ Νταντωνάκη.

Το βραδινό φαγητό σερβιρίστηκε στο D' Landsknecht, ένα όμορφο παραδοσιακό εστιατόριο με παραδοσιακά φαγητά και πολύ φτηνές τιμές που βρίσκεται πολύ κοντά στο ξενοδοχείο. Από όσο μπορώ να αντιληφθώ θα είναι μάλλον δύσκολο έως αδύνατον να φτάσω σε δυο άλλα εστιατόρια που καλές και απόλυτα αξιόπιστες πηγές μου πρότειναν.

Το ραντεβού για το βραδινό ποτό ήταν κάπου στο κέντρο και η χρήση του τραμ έγινε για να απολαύσουμε τη στολισμένη Βιέννη.
Οι εικόνες πανέμορφες μας οδήγησαν στην απόφαση να κατέβουμε αρκετές στάσεις πιο κάτω από τον προορισμό μας, για να χαρούμε τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα. Και καθόλου δεν δυσαρεστηθήκαμε γι αυτό, ούτε για το βραδινό περπάτημα.

Το να πει κανείς ότι αυτή είναι η πόλη που θά ήθελα να έμενα για πάντα, μοιάζει με κοινοτυπία.
Θα την πω όμως....

Το κοκτέιλ ήταν όμορφο και τα σφηνάκια ήταν όμορφα, όχι επειδή αυτά τα τελευταία ήταν κερασμένα, αλλά γιατί ο μπάρμαν ξέρει τη δουλειά του.

Αργά, πολύ αργά η επιστροφή στο ξενοδοχείο και η χάραξη αυτών των γραμμών.
Οι πρώτες από αυτές ξεκίνησαν να γράφονται αρκετά πριν από την αναγραφόμενη ώρα, για τις τελευταίες το ρολόι δείχνει 3 και 05 μετά τα μεσάνυχτα...


Powered by Qumana

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 06, 2006

Ημέρα γεμάτη δράση ...

Οι ειδήσεις έλεγαν για μια ζεστή ημέρα και η αλήθεια είναι ότι έτσι εξελίχθηκε.
Πρωί πρωί όμως το ήθελε το πουλαβεράκι του ο καιρός.
Τώρα θα μου πεις, 6 Δεκεμβρίου, του Αγίου Νικολάου βοήθειά μας, στην Βιέννη και μιλάς για πουλοβεράκι;
Ε, αφού ο καιρός αποφάσισε μετά από εκατόν τόσα χρόνια να είναι καλός με τους επισκέπτες των χωρών της κεντρικής Ευρώπης, γιατί να μην προβάλω και εγώ τις απαιτήσεις μου;

Το ραντεβού, για δουλειά ήταν στις ενιάμιση το πρωί. Ε, δεν θα είναι όλες οι ημέρες πιεστικές. Φτάνει η χτεσινή.
Το κτήριο που θα μας φιλοξενούσε, στο κέντρο, σε περιοχή που δεν την είχαμε περπατήσει ή προσεγγίσει ακόμα, και στη γύρω περιοχή άλλο ένα χριστουγεννιάτικο παζάρι, μόνο που τα υπαίθρια μαγαζιά δεν είχαν ανοίξει ακόμα.

Το δίωρο της ενημέρωσης κύλησε σχετικά γρήγορα. Οι πληροφορίες ακούστηκαν, η διαίσθηση επαληθεύτηκε -μάλλον είμαι ολίγον εξωτικό "πτηνό", γνωστό αυτό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, μερικές σκέψεις βγήκαν στον αέρα και όλη η ομάδα αναχώρησε για την επόμενη στάση.

Η ενδιάμεση στάση ήταν στο καφενείο Central Cafe. Και δεν ήταν καθόλου μα καθόλου κακή ιδέα.
Ίσα ίσα είναι και απολύτως προτεινόμενη.
Όμορφο περιβάλλον καλός καφές, γλυκά τα γλυκά, άρα εμένα δεν μου έκαναν και καμιά ιδιαίτερη εντύπωση, καλή η ημίωρη και βάλε συζήτηση.
Και φωτογραφίες βεβαίως βγήκανε, αλλά ας όψεται η απόσταση και ο χρόνος που δεν επιτρέπουν την ανάρτησή τους εδώ. Η υπόσχεση είναι ότι θα αναρτηθούν άμα τη επιστροφή οίκαδε.
Πάντως αν τα βήματά σας σας φέρουν κατά Βιέννη μεριά και αν δεν έχετε επισκεφτεί το Central Cafe, προτείνω να το μην το παραλείψετε.

Το μετρό της Βιέννης είναι εύκολο και εξυπηρετικό.
Και έχει και καλές ανταποκρίσεις. Το τραμ μας περίμενε στην έξοδο, εμείς όμως δεν ξέραμε την κατεύθυνση και έτσι αναγκαστήκαμε να κατέβουμε στην επόμενη στάση για να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα.

Νέα επίσκεψη σε συνοικία έξω από την πόλη και διαφωτιστική συζήτηση για το θέμα που βρισκόμαστε εδώ. Οι απορίες μου δεν λύθηκαν, ή μάλλον απαντήθηκαν, αλλά γέννησαν και άλλες.
Μοιραία στην επιστροφή η συζήτηση έγινε ιδεολογικοπολιτική.
Πάντως δεν ήταν αυτή η αιτία που αποπροσανατόλισε τον συνοδό και μας έστειλε στα ... θυμαράκια.
Παρά τις επισημάνσεις των προσεκτικών της παρέας, εκείνος επέμενε ότι ήξερε και παραδέχτηκε το λάθος του όταν βρεθήκαμε έξω από το ... νεκροταφείο της περιοχής.
Πάλι αλλαγή της διαδρομής, και επιτέλους στο σταθμό του μετρό όπου θα μας μετέφερε στον τελικό προορισμό.
Τα κατατόπια τώρα ήταν γνωστά.

Ο νέος κύκλος ενημέρωσης ολοκληρώθηκε στις πέντε ακριβώς. Ο εισηγητής, πρώην στρατιωτικός από όσο αντιλήφθηκα, τήρησε το ωράριο κατά σκληρό και αδυσώπητο τρόπο.

Τα μάτια και πάλι μισοέκλειναν και η κριτική που συνόδεψε τα βήματα της επιστροφής, είχε μεγάλη δόση αλήθειας, περιελάμβανε όμως και στοιχεία της συνηθισμένης σε αυτές τις περιπτώσεις γκρίνιας.
Γιατί έτσι και όχι αλλιώς,
Εμείς τα κάναμε καλύτερα,
Αυτοί όφειλαν να ...
και όσα τέλος πάντων προβλέπονται και διατυπώνονται απολύτως αντικειμενικά και καθόλου κουτσομπολίστικα σε αυτές τις περιπτώσεις.

To κλείσιμο της ημέρας όμως ήταν καλύτερο σαφώς από το άνοιγμά της,
Όπως και να το κάνεις, η γευσιγνωσία κρασιού, τα καλά κρασιά, τα καλομαγειρεμένα φαγητά, η παρασκευή ζεστού κρασιού, μπορεί να έκανε ακόμα και τους αυστριακούς να στήσουν γλέντι.
Εμείς πάντως το στήσαμε.
Το τραγουδιστικό ρεπερτόριο ανεξάντλητο με τραγούδια κάθε μορφής.
Και αν δεν έπαιζε μουσική το πρόβλημα δεν θεωρήθηκε πρόβλημα. Το κέφι αποκάλυψε τα φωνητικά χαρίσματα των συνδαιτημόνων. Μέχρι και παραγγελιές εκτελέστηκαν.
Δηλαδή όσο παραγγελιές μπορεί να αποτελούν το "όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι", σε συνδυασμό με το "τζιβαέρι" και "Άγαλμα".
Τουτέστιν η παρέα είχε κέφια και "το λάλησε".

Ευτυχώς τα ταξί δουλεύουν και εδώ έως αργά, οπότε η επιστροφή ήταν τόσο ομαλή, που επέτρεψε ένα ακόμα ποτήρι κόκκινο κρασί. Για τις ευχές.
Στην υγειά μας ...


Powered by Qumana

Τρίτη, Δεκεμβρίου 05, 2006

Όπου οι αντιξοότητες δεν βγαίνουν πάντα σε κακό ...

Αξημέρωτα στο πόδι.
Τούτη την ημέρα τα πράγματα ήταν πιο βίαια.
Επίσκεψη και ενημέρωση για δράσεις μακριά από το κέντρο.

Το δίκτυο του μετρό και γενικά των μέσων μαζικής μεταφοράς εδώ, μοιάζει να είναι πάρα πολύ καλό.
Μου έχει κάνει εντύπωση πως βλέπω να κυκλοφορούν πολλά αυτοκίνητα, όχι όμως πάρα πολλά, δεν υπάρχει μποτιλιάρισμα πουθενά, πολλά ποδήλατα, που αν σε πετύχουν μέσα στον ποδηλατόδρομό τους, είναι έτοιμα να περάσουν πάνω από το κορμί σου, και σχεδόν καθόλου μηχανάκια!!

Η άφιξη στο ορισμένο σημείο έγινε έγκαιρα, και η μικρή σχετικά απόσταση, από το σταθμό του τραίνου μέχρι το σημείο της επίσκεψης, διανύθηκε με τα πόδια παρόλο το ψιλόβροχο.
Η ζωή στο προάστειο αυτό, δείχνει να κυλάει ήρεμα και αυτό που λέμε ποιόητα ζωής, μοιάζει να απασχολεί πολύ τους κατοίκους.
Τα σπίτια όμορφα με μικρούς κήπους και τα πιο μεγάλα από αυτά επιβλητικά άλλοτε με αρχιτεκτονική που παραπέμπει στην εποχή της αναγέννησης, και πολύ συχνά με την καθαρά αυστριακή αρχιτεκτονική.

Η ενημέρωση αποδείχτηκε ενδιαφέρουσα, όπως ένα ενδιαφέρον στοιχείο ήταν η κατίσχυση των γυναικών έναντι των ανδρών στην κατάληψη των θέσεων εργασίας.
Και άλλα χαρακτηριστικά ήταν ενδιαφέροντα, και μερικά προκαλούν συναισθήματα θλίψης, αν κάνεις συγκρίσεις με τα καθ' ημάς ισχύοντα.

Η επιστροφή στην πόλη, αποδείχτηκε περισσότερο περιπετειώδης από ότι αναμενόταν.
Μας αποζημίωσε όμως η ομορφιά ενός καναλιού του Δούναβη και της ηρεμίας που αποπνέουν τα νερά, που κυλάνε ασταμάτητα.
Παρατηρώντας και φωτογραφίζοντας την εικόνα, το μυαλό μου έτρεξε τέσσαρα χρόνια πριν όταν πάνω σε μια γέφυρα πάλι του Δούναβη, στη Βουδαπέστη αυτή, σκεπτόμουν ότι το ποτάμι αυτό είναι ένας σταθερός σύνδεσμος των λαών αυτής της περιοχής....

Το μεσημεριανό φαγητό προκάλεσε και τούτη τη φορά την αναμενόμενη τελικά υπνηλία, και έτσι η απογευματινή ενημέρωση θα έλεγα ότι ήταν κατώτερη του αναμενόμενου.
Τουλάχιστον δόθηκε η ευκαιρία για γρήγορη επιστροφή στο ξενοδοχείο και λίγη παραπάνω ξεκούραση.
Απαραίτητη.

Η απογευματινή εξόρμηση είχε στόχο να εντοπίσει το καφενείο που σύχναζε το Ρήγας ο Βελεστινλής, πλην όμως ο στόχος δεν πραγματοποιήθηκε.
Πλησιάσαμε αλλά δεν τον είδαμε, ή τουλάχιστον δεν τον αντιληφθήκαμε.

Βρήκαμε όμως τον... Αχιλλέα.
Όχι τον αρχαίο ημίθεο, αλλά μια ελληνική ταβέρνα όπου υπό τους ήχους της φωνής του Νταλάρα, απολαύσαμε καλή ελληνική κουζίνα.
Πριν από αυτό όμως, η βόλτα με το τραμ και μετά με τα πόδια από το Κοινοβούλιο, στη χριστουγεννιάτικη αγορά ανάμεσα στα δυο μουσεία, και από εκεί η επίσκεψη στο ανάκτορο του Χοφμπρουκ μας έκανε να νοιώσουμε θαυμασμό για τα πραγματικά πανέμορφα κτήρια, τον καταπληκτικό φωτισμό τους και την επιβλητικότητά τους.

Και πάλι, η λύση της επιστροφής με τα πόδια από τον τόπο που δειπνήσαμε προς το ξενοδοχείο, φάνηκε εύκολη πρόκληση, αλλά η άφιξη στον προορισμό μας, μάς έδειξε ότι η κόπωση είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή της.

Τα δικτυακά προβλήματα μάλλον λύθηκαν και το κείμενο αυτό αποτελεί φρέσκια κατάθεση της σημερινής πορείας ...


Powered by Qumana

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 04, 2006

Ημέρα εργασίας πρώτη.

Δευτέρα ξημέρωσε ο θεός την ημέρα και η πορεία της εβδομάδας άρχισε.
Σεμινάρια και συζητήσεις, γιατί βεβαίως η εδώ παρουσία μου δεν έχει να κάνει με έρευνα αγοράς για τις τουριστικές υπηρεσίες της Βιέννης. Περί άλλα, πιο σημαντικά νομίζω, "τυρβάζομεν"
Το πρωινό μέσα από αυτά απέκτησε λόγο ύπαρξης και ... ιστορική οντότητας, δημιούργησε δε και τις προϋποθέσεις, για την διερεύνηση της ντόπιας κουζίνας.
Η περί τα γαστριμαργικά γνώσεις μου είναι τω όντι ελάχιστες-δεν ξέρω και κανένα πεδίο στο οποίο να είναι και περισσότερες, αλλά αυτό δεν είναι της ώρας-πάντως, ξέροντας και μη ξέροντας τα ονόματα των φαγητών, απόλαυσα και το είδους του ψημένου κρέατος που ήταν σωταρισμένο με κρεμμύδι μαριναρισμένο-ό,τι άκουσα γράφω ιδέα δεν έχω τι είναι αυτά-, όπως και το κόκκινο κρασί με το οποίο τα συνόδευσα, καθώς και την κρέπα που ακολούθησε.
Φυσικά και ο καπουτσίνο ήταν εκείνος που έκλεισε το γεύμα.

Με γεμάτο το στομάχι, και χωρίς την αναγκαία μεσημεριανή σιέστα, άντε να αντεπεξέλθεις στις ανάγκες των διαδικασιών.
Η ομάδα όμως ήρθη στο ύψος των περιστάσεων και ξεδίπλωσε όλα τα χαρακτηριστικά της.
Οι συγκρούσεις καταπιεστών και καταπιεσμένων εμφανίστηκαν κανονικώς και αποτέλεσαν και αντικείμενο περαιτέρω επεξεργασίας.

Κάποτε οι δουλειές τελειώνουν και μια βόλτα στο κέντρο της πόλης θεωρήθηκε επιβεβλημένη.

Η πλατεία Αγίου Στεφάνου, θεωρείται το κέντρο της Βιέννης, και ο Ναός εκεί είναι εξαιρετικά επιβλητικός.
Η επίσκεψη εκεί θεωρήθηκε αυτονόητη και πολύ καλώς.
Η διάθεση για προσευχή σε πιστεύοντες και μη και το δέος για τα μετά τα φυσικά, γεννήθηκε αυτόματα.
Ατυχώς, δεν ήταν δυνατή η παρακολούθηση της συναυλίας που είχε προγραμματισθεί για τις 12 τα μεσάνυχτα, αφού όλα τα εισιτήρια είχαν προπωληθεί.

Η έξοδος από το ναό και η ελαφριά ψύχρα, επανέφεραν την ομάδα στα καθημερινά της και η διάσπασή της σε εν δυνάμει καταναλωτές και περιηγητές ήταν αναμενόμενη. Πόσο μάλλον που ο γυναικείος πληθυσμός είναι και ισχυρά πλειοψηφία.

Προφανώς, από ιδεολογία, ανήκω στους περιηγητές.
Η απόλαυση μιας κούπας ζεστού κρασιού και η μικρή βόλτα στο πλακόστρωτο, κάτω από τα δυνατά φώτα του χριστουγεννιάτικου στολισμού, γέννησε την ανάγκη συζήτησης με θεωρητικές αλλά και πρακτικές αναζητήσεις.
Καθόλου άσχημα.
Άλλωστε οι περισσότερες ιδέες, κάτω από κάτι τέτοιες συνθήκες δεν γεννιούνται;

Η επανένωση της ομάδας, οδήγησε σε αναζήτηση ενός καλού καφέ.
Άσχετο αν οι περισσότεροι καταλήξαμε σε σοκολάτα... βιεννουά.
Η κατανάλωση του δεύτερου ζεστού ροφήματος, τόνωσε τις δυνάμεις και η επιστροφή αποφασίστηκε να γίνει με τα πόδια. Ήθελα να ήξερα γιατί αγοράστηκαν τα εισιτήρια διαρκείας. Τα αρνητικά της επίσκεψης στο καφέ, καλύτερα να μη τα αναλύσω. Τι στο καλό τους ήθελαν όλους αυτούς τους καθρέφτες; Και χάθηκε να λένε κι αυτοί οι άθλιοι κανένα ψεματάκι; Ήταν ανάγκη να καταγράφουν όλα τα κιλά μου και όλες τις ρυτίδες;

Η ανοιχτή πόρτα του Ναού του Αγίου Πέτρου πιο πάνω, κίνησε την περιέργεια, και ο θαυμασμός περίσσεψε από την ομορφιά μιας από τις ωραιότερες εκκλησίες που έχω επισκεφτεί.Εντάξει δεν είμαι και πολύ θρήσκος, αλλά από όσο άκουσα και άλλοι είχαν την ίδια άποψη με έμενα.

Η ώρα ήδη είχε ξεπεράσει την ενάτη νυχτερινή. Ευτυχώς ιδιαίτερα πεινασμένοι δεν υπήρχαν. Λέω ευτυχώς, γιατί τα περισσότερα καταστήματα φαγητού δεν σερβίρουν μετά από αυτή την ώρα.

Η βόλτα για την επιστροφή όμως συνεχίστηκε.
Το διανυκτερεύον κιόσκι, που πουλούσε χοτ ντοκς άνοιξε την όρεξη.
Στάση και κατανάλωση δύο τέτοιων εδεσμάτων, εξ εκάστου των δηλούντων ότι δεν πεινούσαν.

Επιστροφή στο ξενοδοχείο.
Η παράκληση να δανείσω τον υπολογιστή μου με άφησε χωρίς τις υπηρεσίες του, και η μικροαπάτη του ξενοδόχου, περιόρισε τις διαδικτυακές αναζητήσεις.

Τούτο το ... κειμενάκι γράφεται με καθυστέρηση μιας ημέρας εξ αιτίας αυτών των αιτιών.

Οι δυσκολίες όμως δεν μας τρομάζουν εμάς. Αντίθετα... χαλυβδώνουν τη θέλησή μας...


Powered by Qumana

Κυριακή, Δεκεμβρίου 03, 2006

Η ημέρα από το πρωί παλεύεται ...

Ξεκίνημα με σκασμένο το μπροστινό λάστιχο του αυτοκινήτου.
Ψυχραιμία έχουμε και άλλες εναλλακτικές λύσεις.
Σχέδιον εναλλακτικής λύσης επιτυχές.
Έγκαιρη άφιξη στο αεροδρόμιο.

Οι διαδικασίες γνωστές.
Αν και είχα να τις πραγματοποιήσω τουλάχιστον μια τετραετία!
Ναι, αλλά την απεργία του προσωπικού ασφαλείας του αεροδρομίου, πρώτη φορά την αντιμετώπισα.
Και τόσο μεγάλη ουρά.
Και τόση τρομοκρατία στο όνομα της τρομοκρατίας.
Μη τυχόν και έχετε οι κυρίες λιπ γκλος (έτσι δεν το λένε; ) στην τσάντα σας, ή καμιά λακ, χάσατε.
Αν βέβαια τα αγοράσετε από τα καταστήματα του αεροδρομίου τότε το πράγμα αλλάζει.
Μπορείτε, λέει, να ταξιδέψετε μαζί τους χωρίς να σας ενοχλήσει κανείς...
Οι τρομοκράτες μόνον φέρνουν υγρά από το σπίτι τους.

Μα αν είμαι τρομοκράτης, θα εμφανιστώ στην είσοδο του αεροδρομίου με τις μπόμπες στα χέρια;
Δηλαδή είναι πολύ δύσκολο να έχω ..... τέλος πάντως να μη το αναλύσω.
Απλά ας πω δυνατά τη σκέψη μου. Έχουμε καταντήσει υποχείρια των τρομοκρατών μας, που δεν λένε να κάνουν πίσω και ας έχουν κάνει σούπερ ανοησία με τα καινούργια διαβατήρια...

Φυσικά η καθυστέρηση αναχώρησης ήταν αναμενόμενη. Ευτυχώς, θα μπορούσε να ήταν και μεγαλύτερη και το κυριότερο δεν βιαζόμαστε.
Ίσα ίσα που κάναμε χάζι με την κατάσταση.
Σχεδόν χάζι δηλαδή, γιατί κατά το .. ξεγύμνωμα και το πέρασμα από τη μαγνητική πύλη, πάλι εκνευρίστηκα...

Υπέροχο και χαλαρωτικό να πετάς πάνω από τα σύννεφα.
Κοίταζα να δω μήπως κυκλοφορούν τίποτα όνειρα.
Μόνο το θέαμα των Άλπεων να βρίσκεται πάνω και από τα σύννεφα απόλαυσα.
Τα άλλα όνειρα φαίνεται θα είχαν πάει πιο ψηλά...

Η προσγείωση έγινε σε μια συννεφιασμένη Βιέννη.
Χειμωνιάτικη αλλά όχι εχθρική.
Η σχετικά λιγοστή κίνηση στους δρόμους, επέτρεψε στον συνοδό μας, να μας κάνει μια μικρή περιήγηση, ώστε να έχουμε μια πρώτη επαφή με την πόλη.

Η δεύτερη επαφή ήταν η βόλτα στους χριστουγεννιάτικους δρόμους.
Έξω από το Δημαρχείο το Χριστουγεννιάτικο παζάρι και παρά το σχετικό κρύο, η ζεστασιά του κόσμου και τα χρώματα του πανηγυριού, ζέσταναν τη διάθεση.
Και μια κούπα ζεστό κρασί βοήθησε ακόμα περισσότερο.
Όπως βοήθησαν και οι όμορφες στιγμές μέσα στο Δημαρχείο, όπου εκατοντάδες παιδάκια, πέρναγαν το απόγευμα της Κυριακής τους με δημιουργική απασχόληση, φτιάχνοντας χειροτεχνήματα με τα βλέμματα των περήφανων γονιών τους καρφωμένα επάνω τους.

Λίγο να ξαποστάσουμε τα κορμιά μας στο cafe Landrmann κρίθηκε απαραίτητο, όπως και να απολαύσουμε τον καφέ, πριν κατηφορίσουμε προς το κέντρο της πόλης.

Πανέμορφα κτήρια, γιορτινά φωτισμένα, ήσυχοι άνθρωποι που απολάμβαναν το δειλινό της Κυριακής στην πόλη τους.

Οι υπέροχες νότες από τα καταπληκτικά λαρύγγια δυο τυφλών στον πεζόδρομο Graben, χρωμάτισαν ακόμα πιο όμορφα τις στιγμές και από τα χρώματα που με διακριτικό τρόπο έχουν στολίσει τα αγάλματα της περιοχής οι συντηρητές τους.

Η αναζήτηση ενός εδεσματοπωλείου με τις προδιαγραφές που είχαμε συναποφασίσει οι περιπατητές, δεν στέφθηκε από επιτυχία.
Όχι ότι μείναμε νηστικοί. Αλίμονο.
Απλώς θέλαμε "κάτι άλλο".
Η επιστροφή, πάλι με τα πόδια, έδωσε την ευκαιρία να θαυμάσουμε τα πανέμορφα κτήρια, και την ανθρωπιά στην γωνιά του δρόμου, με τη μορφή ενός πιάτου φαγητού, που μοίραζαν σε απόκληρους και κοινωνικά αποκλεισμένους ενοίκους των υπογείων διαβάσεων, χέρια και πρόσωπα που γνώριζαν τι πρόσφεραν....
Η φτώχεια και η ανάγκη, υπάρχουν παντού.
Η ανθρωπιά ζητείται..

Νομίζω ότι είναι φανερό ότι ο υπολογιστής ήταν μέρος των αποσκευών που έφτασαν μαζί μου, εδώ.
Τελικά υπάρχουν και δουλειές που πρέπει να γίνουν.
Άλλωστε η εδώ παρουσία μου, δεν είναι χάριν αναψυχής. Για δουλειά έχω έρθει.
Αύριο, Δευτέρα, ξεκινάω, αλλά εξυπακούεται ότι θα προσπαθήσω να είμαι συνεπής στην καταγραφή της καθημερινότητάς μου.

Σάββατο, Δεκεμβρίου 02, 2006

Στο επανειδείν ...

Εκεί που προσπαθήσεις να "μαζέψεις" την ημέρα, να χωρίσεις την ήρα από το στάρι, να βάλεις σε τάξη τα άτακτα και ατάκτως εριμμένα, νάσου η ανατροπή.
Εισβολή για την ακρίβεια.
Και τα τακτικώς και ατάκτως, πάνε περίπατο και τρέχεις σε άλλους, αναγκαστικούς, περιπάτους σε δρόμους και πλατείες, να προλάβεις ή να περισώσεις ό,τι μπορεί να σωθεί.

Τουλάχιστον το φως την ημέρας, έδειξε πως η γνωστή πορεία συνεχίζεται και η ανησυχία έμεινε ανησυχία ...

Για την χτεσινή ημέρα και το κείμενο που κατατέθηκε στο blog, λέω.
Και για όσα δεν γράφτηκαν εκεί και αφορούσαν στην πρώτη ημέρα του Δεκέμβρη.

Και ποια ήταν τα της πρωτομηνιάς που ήθελαν να βγουν στο φως;
Η έντονη είναι η αλήθεια επισήμανση σε συνεργάτες ότι οφείλουν να δίνουν ανάλογα με αυτά που παίρνουν, άξιζε να καταγραφεί;
Ο παραπανίσιος χρόνος στο γραφείο για να συμμαζευτούν όσα μπορούν να προγραμματιστούν για την άλλη εβδομάδα, ήταν άραγε αξιομνημόνευτος;
Ο απόηχος της συνέλευσης της προηγουμένης και των διαδραματισθέντων στο περιθώριό της, άξιζε να αναφερθεί;

Ό,τι και να σκεφτόμουν τελικά πήγε στην άκρη.

Ακόμα και η διαπίστωση ότι επαναλαμβάνομαι με μια καταπληκτική κανονικότητα.
Και αν αυτή δεν ήταν δυσάρεστη διαπίστωση, δεν ξέρω τι ήταν.
Αναφέρομαι στο γεγονός ότι το κείμενο που ανέβηκε εδώ στις 30 Νοεμβρίου, προχτές δηλαδή, έχει καταπληκτικές ομοιότητες με ένα κείμενο που είχα γράψει στις 25 Νοεμβρίου του 2005 και του οποίου είχα ξεχάσει εντελώς την ύπαρξη.

Τουλάχιστον όμως, σήμερα τα πράγματα κύλησαν ομαλά.

Η βόλτα για αγορά εφημερίδων πραγματοποιήθηκε κατά τα ειωθότα. Με το ποδήλατο και μέσω παραλίας, για να καταφέρω να φτάσω στο διπλανό τετράγωνο.
Το μεσημεριανό τραπέζι, άνευ καυγάδων, και με διάθεση σαφώς ειρηνική, στρώθηκε κανονικά.
Ο τύπος μελετήθηκε.
Η ανίχνευση των από αύριο και για μια εβδομάδα, συντεταγμένων, στέφθηκε με επιτυχία.
Οι βαλίτσες ετοιμάζονται.
Η μελέτη των οδηγών συνεχίζεται.

Μένει να αποχαιρετίσω και να υποσχεθώ ότι, άμα τη επιστροφή, θα είμαι αρκετά αναλυτικός και με ντοκουμέντα, για το πού πήγα και τι είδα τελικά.

(Παρένθεσις. Προσέχω ιδιαίτερα τα λόγια μου... για το πού πήγα και το τι είδα, θα είμαι αναλυτικός, όχι και το τι έκανα ... κλείνει η παρένθεσις)

Ναι, σκέφτομαι να μην κουβαλήσω μαζί τον υπολογιστή μου κι ας είναι φορητός.

Εκείνο το σημειωματάριο, που είχα προμηθευτεί πριν από κάμποσο καιρό, ήρθε η ώρα να χρησιμοποιηθεί πολύ πιο έντονα, έως το άλλο Σάββατο.




Το ότι σήμερα, 2 Δεκεμβρίου, συμπληρώνω ένα χρόνο ακριβώς συνεχούς γραψίματος, έστω και σε ηλεκτρονική μορφή, κάτι που γίνεται για πρώτη φορά στη ζωή μου, να γράφω για τόσο πολύ και τόσα πολλά, δεν αξίζει κάποιας ιδιαίτερης μνείας, αλλά είναι γεγονός..

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 01, 2006

Αύριο ...

Δεκέμβρης.
Μήνας των εορτών.
Δεν είναι όμως όλα εορταστικά ...

Για αύριο μάλλον τα πολλά.

Τώρα προτιμώ να σιωπήσω.

Όχι, δεν είναι κάτι προσωπικό.
Ούτε και οικογενειακό.

Είναι που ο μήνας θα έπρεπε να γιορτάζει και παρόλα αυτά οι ειδήσεις του δεν είναι γιορταστικές.

Αύριο.
Ελπίζω...





Επειδή τώρα .. είναι αύριο, και τα χειρότερα ευτυχώς δεν ήλθαν, μπορώ να απολαύσω τον ήλιο έξω...
Και αφού ο ήλιος λάμπει και δεν πήγα ακόμα να τον συναντήσω.
Και αφού με έπιασε η πολυλογία μου,
ας πω δύο ακόμα πραγματάκια.
Επάνω αριστερά, έβαλα από εχτές ένα κουμπάκι για όποιον θέλει να ακολουθήσει τις δικές μου μουσικές αποδράσεις..
Η μουσική λογικά παίζει είτε έχετε για φυλλομετρητή (browser) τον explorer, είτε το firefox.

Άλλες φίλες και άλλοι φίλοι, έχετε βάλει ανάλογες ρυθμίσεις, αλλά δεν λειτουργούν σε όλους του φυλλομετρητές. Συνήθως δεν λειτουργούν στο firefox.
Έτσι, τις πιο πολλές φορές δεν σχολιάζω, όχι ότι έχω και κανένα τέτοιο δικαίωμα, τις μουσικές επιλογές, γιατί πολύ απλά δεν ακούω τίποτα :)
Αν τύχει και υποψιαστώ ότι υπάρχει κάτι καλό, τότε αλλάζω φυλλομετρητή (browser)

Πέμπτη, Νοεμβρίου 30, 2006

Ποιος είμαι ...

Ποιος είμαι; Πού πηγαίνω;

Για το πού πηγαίνω δύσκολο να ομιλήσω. Δύσκολο δηλαδή να περιγράψω τις επί μέρους στάσεις.
Ο τελικός προορισμός, αυτός των αιωνίων Μονών, είναι γνωστός.

Πιο εύκολο είναι να μιλήσω για το ποιος επιτέλους είμαι.
Δηλαδή όταν λέμε ποιος είμαι, όχι δεν πρόκειται να καταθέσω όλη την πορεία της ζωής μου εδώ και μάλιστα εν πάση λεπτομέρεια.
Αυτό θα ήταν αδύνατον. Άσε που τα πιο πολλά τα έχω ξεχάσει ή και μερικά, δεν τα ξέρω καν!!!

Πιο εύκολο, και αυτό θέλω να καταγράψω, είναι να μιλήσω για την ψηφιακή ζωή μου.
Όχι ότι και αυτή μπορεί να αποτιμηθεί εύκολα. Μπορεί όμως να σκιαγραφηθούν κομβικά της σημεία.

Σκοτεινό και τρομερό το 1984 του Όργουελ, εναρκτήριο για την προσωπική μου ψηφιακή και μετέπειτα διαδικτυακή ζωή.
Να αποδειχθεί αυτή η ζωή εξίσου Οργουελιανή στο τέλος κατά την αποτίμησή της;
Σπεύδω να την καταγράψω, μήπως και το σοκ, από όσα θα τολμήσω να πω, μου δημιουργήσει το δέος και για την χρειαζούμενη ενδεχομένως αλλαγή πλεύσης...

Άνοιξη του 1984 και η πρώτη επίσκεψη στη σίλικον βάλευ της Αθήνας, της εποχής, με βρίσκει με τον πρώτο μου υπολογιστή στα χέρια να κατηφορίζω την οδό Στουρνάρη.

Spectrum plus με μνήμη RAM 48 ολόκληρα Κιλομπάιτ.
Τι θαυμασμός!!!
Α ναι, μαζί με τον υπολογιστή και το απαραίτητο κασετοφωνάκι. Βλέπεις τότε δεν είχαμε ακούσει για σκληρούς δίσκους και δισκέτες και άλλα περίεργα εξωγήινα...
Οθόνη;
Μα είχα τηλεόραση σπίτι μου.
Γνώσεις χειρισμού υπολογιστή;
Μηδέν.

Ζήτω το ξενύχτι.
Βλέπεις οι γιοι, 6 και 7 χρονών τότε, στο όνομα των οποίων αγοράσθηκε ο υπολογιστής, προτιμούσαν τον Μπόλεκ και τον Λόλεκ, από τις ψηφιακές ανοησίες του μπαμπά τους.
Παρόλα αυτά, όταν μετά από πολλά πολλά ξενύχτια, πολλές φαεινές ιδέες εκεί κατά τις 3 τα ξημερώματα για το πώς μπορεί να αντιμετωπισθεί ένα πρόβλημα, πολλές προσπάθειες αυτοδιδασκαλίας γλωσσών προγραμματισμού, κατασκευάσθηκε ένα προγραμματάκι που βαθμολογούσε τον χρήστη για τη γνώση του στα ανώμαλα ρήματα των αγγλικών, και προέβαλε και τα ανάλογα ηχητικά και οπτικά εφέ, τότε η περιέργεια έγινε ενδιαφέρον, έγινε καυγάς και καλαμπούρι "εγώ είμαι καλύτερος" έγινε γνώση χειρισμού του υπολογιστή από τους κατιόντες και η απαρχή να αριστεύουν στα Αγγλικά.

Οι προσπάθειες κοπιώδεις, η μελέτη συστηματική κυρίως του περιοδικού PIXEL, οι αναζητήσεις οι εκτός ψηφιακής τεχνολογίας αδιέξοδες.

Ο καιρός περνούσε.
Έρχεται το 1986. Οκτώβρης μήνας.
Ταξίδι υποχρεωτικό και θλιβερό συνάμα. Στα καράβι μια συνάντηση, μια συζήτηση.

Τρεις ημέρες μετά, ο ZX-SPECTRUM είναι ένα παιχνίδι για τα παιδιά.
Η νέα μηχανή λέγεται QL !!!
Ετούτος με μνήμη 128 ΚΒ παρακαλώ.
Και χωρίς κασετόφωνο.
Τα catridges που το συνόδευαν, θα αποδειχτούν στην πορεία ολίγον αναξιόπιστα, αλλά εκείνη την εποχή ποιος το ήξερε;
Άλλωστε, η προ μερικών μηνών απόπειρα λειτουργίας του συγκεκριμένου μηχανήματος στέφθηκε από επιτυχία!!
ΝΑI, λειτουργεί ακόμα.

Θέλει την τηλεόρασή του και αυτός.
Μπορεί όμως και με οθόνη.
Και του την αγόρασα τότε.
Και ξενύχτησα πάλι για να μάθω τα μαγικά του κόλπα.
Βλέπεις, τώρα μπήκα και στο χώρο των φύλλων εργασίας, και των βάσεων δεδομένων, και του επεξεργαστή κειμένων!!!

Μαγικά πράγματα. Πρωτόγνωρα.
Πολύ ισχυρά που κατάφεραν να καλύψουν τις απαγοητεύσεις από τις πολιτικές αναζητήσεις και τις διασπάσεις του καιρού εκείνου.
Η αγορά του QL, έχει ταυτιστεί με το μνημόσυνο του ΚΚΕ εσωτερικού.
Και κοίτα να δεις πόσοι πολλοί μετείχαμε εκείνου του μνημόσυνου.
Με τα ίδια .. κόλλυβα. Ένα QL.
Πόσο τυχαίο να ήταν άραγε;

Ο καιρός περνάει και για την πληροφορική οι ταχύτητες έχουν κάτω όριο, εκείνη του φωτός.

Η λέξη που φοριέται πολύ είναι συμβατός.
Και το λειτουργικό DOS.
Όνειρο.

Στα μπαγκάζια, κατά την επιστροφή από ένα οικογενειακό ταξίδι στη Θεσσαλονίκη, Αύγουστος του 1987 ήτανε θαρρώ, υπήρχε ένας Olivetti PS1.
Αυτός είχε και ένα ντισκ ντράιβ.
Και έπαιρνε δισκέτες 3,5 ιντσών.
Η
πρωτοπορία.
Όχι, οθόνη δεν είχε, αλλά έμπαινε στην οθόνη του QL.
Σκληρός δίσκος;
Εεεε. Στο ένα και μοναδικό ντισκ ντράιβ μπορούσες να εναλλάσσεις δισκέτες και να αποθηκεύεις τη δουλειά σου ...

Ναι, ήταν δύσκολο.
Και ο ενθουσιασμός όσο μεγάλος και να είναι, αρχίζει να λυγίζει.
Βλέπεις τα κόστη είναι μεγάλα, τα παιδιά επίσης μεγάλα, άλλες ανάγκες, άλλες προτεραιότητες, ώρες πολλές εκτός σπιτιού, είτε για δουλειές είτε για υποστήριξη των νεαρών, εφήβων πια υιών και των αναζητήσεών τους.

Κοντεύει να περάσει δεκαετία. Τι έκανα όλο αυτόν τον καιρό;
Πάντως το πιο μικρό κομμάτι των ενασχολήσεών μου ήταν ψηφιακό.
Άρα χωρίς ενδιαφέρον για εδώ.

Πολιτικές αλλαγές, κοινωνικές μεταβολές, άλλα δεδομένα, η προμήθεια ενός PC, τώρα πια αναγκαία για τα επαγγελματικά πράγματα.
Προμήθεια επί αποσβέσει.
Πρέπει να μάθω τάχιστα ένα πρόγραμμα, γιατί επάνω του στηρίζεται η νέα παράλληλη επαγγελματική μου πορεία.

Υπολογιστής τύπο 486. Μνήμη 512ΚΒ, σκληρός δίσκος 5ΜΒ αν θυμάμαι καλά.
Το πρόγραμμα εγκαθίσταται. Η δουλειά αρχίζει.
Κάτι λίγα παιχνίδια αγοράζονται. Δεν μπορεί κανείς να είναι μόνιμα στη δουλειά, χρειάζεται και λίγο παιχνίδι.
Η γνώση του προγράμματος γίνεται υψηλή εξειδίκευση. Είναι να μην πάρω φόρα...
Ο ένας γιος αναχωρεί για άλλη πόλη.
Μήπως με ένα modem -τι είναι αυτό;- μπορούσαμε να έχουμε επικοινωνία και να τα λέμε;

Και πώς γίνεται αυτό;
Το μόντεμ δεν είναι και πολύ φθηνό για την εποχή, αλλά ένα αστικό τηλεφώνημα και σύνδεση όλο το βράδυ στο αναπτυσσόμενο διαδίκτυο δεν είναι και άσχημη ιδέα.
Σύνδεση μέσω compulink. Αυτή ήξερα εκεί πήγα.
Οι άλλες επιχειρήσεις του είδους άλλωστε, έκαναν δειλά δειλά βήματα.

Η πρώτη μου επικοινωνία.
Τα πρώτα email
Ανακάλυψη του hotmail. Δίνει δωρεάν λογαριασμό για ηλεκτρονικό ταχυδρομείο.
user name;
iolaos!!!
Δεν ξέρω γιατί. Έτσι μου ήρθε. Tο iolaos είναι το πρώτο όνομα που απόκτησα στις διαδικτυακές μου διαδρομές.
Και εξακολουθεί να υπάρχει. Όχι βέβαια και το μοναδικό.
Ακολούθησαν και άλλα.

Δουλειά, υποχρεώσεις, αλλά και μικρές αποδράσεις στον νέο χώρο, στο νέο σιωπηλό σύμπαν θα έλεγα, που ανοιγόταν με τόσο εκκωφαντικό τρόπο, ήταν ό,τι χαρακτήριζε την κατανομή του 24ωρου μου εκείνη την εποχή.

Αν θυμάμαι καλά, τα χρόνια κάνουν καλά τη δουλειά τους και ροκανίζουν το δέντρο της μνήμης, πρέπει τότε περίπου, να δημιούργησα ένα λογαριασμό στο icq, δεν θυμάμαι με τη username και επίσης τότε περίπου πρέπει να άρχισα να μπαίνω στο Καφενείο, ένα δικτυακό τόπο, που είχε chatroom.
Μάλλον, εκεί, έμπαινα με το όνομα άνετος.

Οι πειρασμοί πολλοί, τα δωμάτια για κουβεντούλα πολλά, τι δωμάτια δηλαδή ολόκληρες "αιθουσάρες" ήταν, κάποια φορά πέρασα και από afroditi.gr.

Η επόμενη επίσκεψή μου εκεί, στο afroditi.gr, το βρήκε σε μεγάλες αλλαγές.
Η Αφροδίτη, είχε γίνει parea.gr και ο iolaos μπήκε στον πειρασμό ο ... μπαγάσας, να αποκτήσει και δεύτερη μουτσούνα εκεί μέσα.
Αμ έπος αμ έργο, ο mpagasas, απόκτησε σάρκα και οστά, όση σάρκα και όσα οστά μπορεί να αποκτήσει κανείς μέσα σε ψηφιακό περιβάλλον.

Με αυτά κι αυτά, το milenium ήταν ήδη παρελθόν, ο mpagasas ύψους 1,40 φαλακρός με πράσινα.. μαλλιά και 140 κιλά, διασκέδαζε αυτοσαρκαζόμενος κυρίως, αλλά και εμπλεκόμενος σε τεράστιες συζητήσεις, έχοντας σχεδόν πάντα "έξω τη γλώσσα", ενώ ο iolaos, πενηντάρης πια, έστεκε παράμερα.

Οι εσωτερικές ανησυχίες και πιέσεις γέννησαν και άλλον τύπο.
Πάντα στον ίδιο χώρο, κατέφθασε ο rissios, τύπος λιγομίλητος, τι λιγομίλητος, σχεδόν σνομπ, έμπαινε κάθε βράδυ εκεί μεταξύ 12 και 1, παρέα με τα φαντάσματα στο parea, άφηνε ένα κείμενο και αποχωρούσε αγνοώντας επιδεικτικά τάχα μου, τα σχόλια που ήταν από θαυμασμού, έως σκυλοβρισίματος.

Όλα τα καλά τελειώνουν. Η Νέα Τάξη πραγμάτων, συνοδεύτηκε από το θρίαμβο της οικονομίας της αγοράς και η παραμονή στο parea.gr απαιτούσε συνδρομή και άλλα περίεργα.
Εντάξει, ήταν και οι καυγάδες, αλλά αυτοί υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα και παντού.

Εκεί κάπου κατέφτασε ο pathfinder.
Νέος τόπος. Και με messenger.
Και δεν ήθελε συνδρομές ούτε έβαζε περιορισμούς του είδους μπορείς να αφήσεις μέχρι 5 σχόλια την ημέρα ...

Καινούργιο username όμως ήθελε.
Μια τυχαία βόλτα κατά την περιοχή του Παγκρατίου, γέννησε τον Φορμίονα.
Formion λοιπόν το νέο πρόσωπο.
Απρίλης του 2004 ήταν.
Δειλά ανοίγματα. Νέες γνωριμίες.
Όχι ότι οι παλιές έκλεισαν δια μιας.

Αν και μερικές Χρυσαλίδες, χάθηκαν μαζί με το κουκούλι τους.

Το ταξίδι άρχιζε κι εκεί.
Πειράματα.
ΡΙΜ και ΚΛΑΜΠ ήταν τα καινούργια κοσκινάκια ...
Κουβεντούλες, νέες προσπάθειες και γνωριμίες εξ αρχής.
Όλα, "άνευ ειρμού και λογικής".
Ή εκεί, στο "άνευ ειρμού και λογικής" βρήκανε στέγη.

Ο καιρός περνάει.
Φυσικά και ο 486, έχει από χρόνια εκπνεύσει και έχει αντικατασταθεί με pentium και ήδη από το 2001 με το πρώτο laptop. Επαγγελματικό εργαλείο που επεστράφη μαζί με την απόφαση για την επιστροφή μου στα οικεία, ύστερα από "περιπλάνηση" τεσσάρων ετών.

Το δεύτερο laptop μπήκε στο ζωή μου το 2002, και με άντεξε μέχρι το 2005.
Άντεξε να με δει να ανοίγω το πρώτο blog.
Στο pathfinder αυτό.
Χώρος ηλεκτρονικού ημερολογίου. Μακριά από τα αδιάκριτα μάτια γιατί έτσι το θέλησα.
Μηδέποτε αποκαλυφθείς.
Και ένα palmtop δώρο των βλασταριών μου για την πεντηκοστή επέτειο των γενεθλίων μου, συνεργάστηκε με το όλο σύστημα αρμονικά.

Παραμονές των ολυμπιακών αγώνων, η γραμμή έγινε adsl. Αύγουστος του 2004.
Σχεδόν ένα χρόνο μετά, τέλη του Μάη του 2005, αρχίζει το ταξίδι μέσα στην μπλογκόσφαιρα.
Το blog.gr υποδέχεται την πρώτη απόπειρα και το username είναι στην αρχή formion, για να μετατραπεί μετά σε Θεατής.
Ένα μήνα μετά, διαβάζοντας για τον πιτσιρίκο από τον Τσαγκαρουσιάνο στην "Ελευθεροτυπία", κάνω την εμφάνισή μου και στο blogger.com

Αναγνώστης αρχικά, περίεργος όπως πάντα χρήστης μετά, και το όνομα Markos να ακολουθεί τον Αυρήλιο και την διάθεση να βαφτίσω τον καινούργιο τόπο "τα εις εαυτόν".
Η ονομασία ήταν κατειλημμένη.
Μικρή παραλλαγή της έδωσε τη σημερινή ταμπέλα, το όνομα όμως παρέμεινε.
Ιούλιος του 2005.

Τέλη Αυγούστου του έτους εκείνου, το laptop αποφασίζει ότι είναι καιρός να μετατραπεί σε ανταλλακτικά, και το νέο έρχεται να εγκατασταθεί στην επιφάνεια του γραφείου μου.

Οι διαδικτυακές βόλτες έχουν τώρα τουλάχιστον τρεις αφετηρίες.
Και κάθε μια θέλω να είναι διαφορετική από την άλλη.
Σπάνια ένα κείμενο τοποθετείται σε δυο μεριές.
Ε αυτό δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου. Σιγά, σιγά οι βόλτες περιορίζονται.

Οι επαγγελματικές ανησυχίες, γεννούν και άλλο ένα blog.
Αυτό το περί εκπαίδευσης κλπ.
Και ενώ ο Μάρκος υπογράφει και εκεί, η ωριμότερη σκέψη αλλάζει την υπογραφή και εμφανίζεται για πρώτη φορά το πραγματικό όνομα.

Πάντως κι εκείνο το wordpress είναι μια πρόκληση.
Και αν σκεφτεί κανείς πως σε όλη αυτή την πορεία, έχουν γραφτεί κείμενα και ιστορίες και ποιήματα ακόμα, η ιδέα να συγκεντρωθούν είναι προκλητική.
Προς το παρόν το "περί..." στο wordpress, είναι κλειστόν.
Συνεχίζεται η συγκέντρωση υλικού. Και του χρόνου.
Όσο μπορείς να κρατήσεις το χρόνο, αποθηκευμένο μέσα στα κουτιά των λέξεων...

Και ήδη ο χρόνος αυτός μετράει είκοσι δύο συναπτά έτη ...



Σχόλιο.

Προ ολίγου, στην πρώτη γραφή του κειμένου, αυτό το είκοσι δύο, γράφτηκε δώδεκα.
Έτσι μου φάνηκε λογικό.
Οι στοιχειώδεις γνώσεις αριθμητικής, απλώς έκαναν το Ω, τεράστιο.
Το Ω της έκπληξης που τα 12 έγιναν 22.
Πότε κιόλας;
Ήμουν νιος (33) και γέρασα (55).
Κυριολεκτικά.