Προγραμματισμοί και ανατροπές ...

Να σχεδιάσεις πώς;
Ωραία τα σκέφτεσαι από χτες, αλλά σήμερα αλλιώς τα βρίσκεις.

Τουλάχιστον αν τους προγραμματισμούς τους κρατάς για τον εαυτό σου, οι ανατροπές πέφτουν επάνω σου. Ή τέλος πάντων αν συμβούν οι ανατροπές, θα έχουν να κάνουν με εσένα. Και εσύ με αυτές εννοείται...

Μερικά βέβαια δεν ανατρέπονται.
Και το πρόγραμμα εκτελείται κανονικά.

Τρεις φορές "κακός", για την κοπανατζού, τον επίδοξο κοπανατζή και για το καπέλωμα της μαμάς από τη γιαγιά για να κανακέψουν το νεαρό βλαστό, που λογίζεται στα μη προγραμματισμένα, αλλά τα κανονικά.

Αποχαιρετισμός συναδέλφων, που μετά τριάντα χρόνια αποχωρούν, με ανταλλαγές ευχών "και στα δικά σου" που φυσικά ήταν δεκτές και μάλλον προς το επίκαιρο.
Μερικές εικόνες από την κοινή πορεία, αλλά κυρίως από την αρχή.
Άσε που κάποιες βγήκαν και από ακόμα πιο παλιά.
Από το Νοέμβρη του εβδομήντα!

Στη μικρή μάζωξη παρόντες και άλλοι επίσης από τα παλιά.
Τουλάχιστον υπάρχει ένας ιστός συνέχειας.
Και συγκίνηση. Και αγάπη ανυπόκριτη.

Όχι ότι δεν κάνουν την εμφάνισή τους οι νέοι δεσμοί.
Και αυτοί σφυρηλατούνται και οι σχέσεις με τους νεότερους καλιμπράρονται πάνω στο αμόνι της καθημερινότητας.
Βλέπεις αύριο υπάρχουν εκλογές στο σωματείο και οι συζητήσεις, οι συνεννοήσεις, οι διαφωνίες πέρασαν πάλι, πάνω και κάτω από το τραπέζι.

Οι έχοντες το ένα πόδι προς την έξοδο πάντως ανέκραξαν και πάλι γιατί αυτό το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός.
Μάλλον ξεχάσαμε τα δικά μας.

Τα δικά μας γενικώς τα αφήνουμε στην άκρη.
Και τις σχετικές ακρότητες.
Αν και τι; Είναι ακρότητα αν αγαπάς να απειλήσεις με βόμβα;
Εδώ η βόμβα μέσα σου είναι έτοιμη να εκραγεί και να τα κάνω όλα κομμάτια και θρύψαλα.
Τα ξέχασες;

Τόχουμε τούτο το χούι οι πιο μεγάλοι, να ξεχνάμε.
Μπορεί και από ζήλια δηλαδή.

Όπως και νάχει η βόμβα δεν έσκασε.
Οι ανατροπές ανατράπηκαν και έτσι το πράγμα ήρθε στα ίσια του.
Έτσι δεν είναι; Αν τουμπάρεις το τουμπαρισμένο, το φέρνεις στα ίσια του.

Και ό,τι έρχεται στα ίσια του, μπορεί και προχωράει.