Πέμπτη, Μαρτίου 29, 2007

Τι περιμένεις αν ξεκινάς με το "ωχ ... ξέχασα .."

Ξυπνάς το πρωί, τεντώνεσαι απλώνεσαι και .. τρέχεις.
Δηλαδή τρέχεις γιατί το ξυπνητήρι χτύπησε μεν, αλλά εσύ του έκανες πείσματα.
Πάλι καλά, που το επόμενο άνοιγμα του ματιού δεν ήρθε από κανένα τηλεφώνημα με περιεχόμενο του είδους "δεν θα έρθετε σήμερα; Σας περιμένουν για υπογραφές..", να γίνεις και ρεζίλι.

Πάλι καλά, γιατί μέχρι τώρα το έχω καταφέρει αυτό να μην συμβεί.
Θα μου πεις ότι για όλα υπάρχει πρώτη φορά.
Πάντως, ευτυχώς, ούτε σήμερα ήταν αυτή η πρώτη φορά.

Φυσικά το τρέξιμο σημαίνει και απώλειες. Δυστυχώς όχι βάρους. Τουλάχιστον όχι από αυτού του είδους το τρέξιμο.
Απώλειες του είδους ξεχνάω τα μισά πράγματα στο σπίτι μου.
Και το κινητό μου τηλέφωνο.
Και την ψυχραιμία μου.
Σε ότι αφορά στο κινητό, κάποιοι δεν με έβρισκαν. Σε ό,τι αφορά στην ψυχραιμία, κάποιοι είπαν τι ήθελα και τον έβρισκα.

Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που είχα αφήσει πάλι το κινητό στο σπίτι. Δεν μπορώ να θυμηθώ. Μάλλον ποτέ.
Σήμερα όμως το ξέχασα!!
Και μου χρειάστηκε και με χρειάστηκαν.
Κανονική εφαρμογή του Νόμου τους Μέρφυ.

Ευτυχώς υπάρχουν και εναλλακτικές λύσεις.
Το μήνυμα επείγον κινητοποίησε τους μηχανισμούς δράσης. Και αντίδρασης.
Ευτυχώς όλα καλά, αλλά δεν ήταν και απαραίτητο να συμβεί.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Ελπίζω και εύχομαι να συνεχιστεί έτσι.

Πάντως την βολτούλα μου στο κέντρο της Αθήνας την έκανα.
Βολτούλα όμως. Με τακτική κομάντος. Χτυπάω και φεύγω.
Τη βόλτα την άφησα για το μέλλον.

Τα υπηρεσιακά αλλοπρόσαλλα αντιμετωπίζονται ΚΑΙ με χιούμορ.
Το χρησιμοποιήσαμε και αυτό, γιατί αλλιώς θα πρέπει να πάρουμε τα .. βουνά.

Αυτό που σημείωσα κάπου αλλού, ότι δηλαδή η γραφειοκρατία δεν είναι πάντοτε κακή και ότι η μη τήρηση των κανόνων δημιουργεί καταστάσεις που στο τέλος τις βρίσκεις μπροστά σου, ήταν η ουσία του θέματος και έβγαλε και γέλιο, όταν ο συνάδελφος αναρωτήθηκε φωναχτά, "τώρα που τον βαφτίσαμε πρέπει να του πάρουμε και λαμπάδα για το Πάσχα;"
Και όχι, δεν είμαστε παράρτημα του ... ληξιαρχείου, αλλά χρειάστηκε να αποφασίσουμε για το όνομα ενός συμπολίτη μας. Γι αυτό άλλωστε το καυστικό χιούμορ του συναδέλφου.

Πάντως λαμπάδες αγοράσαμε και στήριξη επιχειρήθηκε να δοθεί.
Η κραυγή "εγώ θα κάνω Πάσχα;" ακόμα ηχεί στ' αυτιά μου.

Η συνάντηση αργά το απόγευμα, οι δυο κουβέντες που αντηλλάγησαν, οι πρώιμες ευχές, όλα αυτά ήταν μια ελάχιστη παρέμβαση για να "κουκουλωθεί" το πρόβλημα.
Για κουκούλωμα πρόκειται. Δεν είναι λύση. Πώς και ποιος να πάρει την ευθύνη για την οριστική λύση;

Η ιδέα για μεσημεριανό φαγητό στο παρακείμενο μεζεδοπωλείο δεν ήταν άσχημη.
Μια χαρά ακούστηκε μετά από την ποικιλόμορφη ένταση του πρωινού.
Το κρασί, μισό κιλό μόνος μου, όσο και αν ήταν για καλό σκοπό αφού ήταν... κόκκινο, έπεσε λίγο βαρύ στο κεφάλι μου. Δεν εξηγείται αλλιώς το γιατί έχω αυτόν τον πονοκέφαλο.

Αργά το απόγευμα πάντως ο καιρός έδειξε να θέλει να γίνει συγκαταβατικός.
Δηλαδή όχι απλά συγκαταβατικός. Εντελώς ανοιξιάτικος.
Και λόγω θερμοκρασίας και λόγω χρωμάτων και λόγω μυρουδιών.
Η βόλτα με τους σκύλους, τουλάχιστον λόγω καιρού, ήταν καλή.
Ο πονοκέφαλος και η λανθάνουσα δυσθυμία όμως δεν την έκαναν απολύτως απολαυστική.
Έπρεπε να φτάσει αργά το βράδυ, για να συνειδητοποιήσω ότι μεταξύ των άλλων είχα ξεχάσει να κλειδώσω το αυτοκίνητο.

Αλλά τι περιμένεις από μια ημέρα που ξεκινάει με το "ωχ ξέχασα το ...";

Δευτέρα, Μαρτίου 26, 2007

Μεθεόρτια ...

Μη σε γελάσεις ο Μάρτης το πρωί και χάσεις την ημέρα.
Τώρα μας γέλασε, τον γελάσαμε, θα σας γελάσω.
Πάντως συννεφιασμένος μάς ξύπνησε ο καιρός και εκεί κατά το μεσημέρι δεν κρατήθηκε, έβρεξε κιόλας.
Δάκρυσε λες για την... ήττα της ομάδας μας; Μπα, ο αγώνας έγινε το Σάββατο, σήμερα να το θυμήθηκε;
Μα κι αυτοί οι άθλιοι οι Τούρκοι... Μέρα που βρήκαν ....
Τι να περιμένεις όμως; Άξεστοι.

Εκτός κι αν τον πουλήσανε οι παίχτες τον αγώνα, κατά που είπε η συνάδελφος σήμερα. Δηλαδή δεν το είπε εκείνη ο γιος της το είπε.
Έτσι είπε η μαμά. Ότι το είπε το βλαστάρι της.
Μη την πάρουν και με τα ζαρζαβατικά με τις ανοησίες της. Ενώ το παιδί, παιδί είναι ..
Φυσικά και ο αγώνας του Σαββάτου ήταν το θέμα της ημέρας σήμερα στο γραφείο.
Τι θα ήταν δηλαδή; Οι κομπίνες με τα ταμεία;
Φυσικά και αποδόθηκαν εθνικές ευθύνες στους ακατανόμαστους που δεν σεβάστηκαν τα ιερά και τα όσια της φυλής και κάθισαν και χάσανε σαν κότες, μέσα στο στάδιο Καραϊσκάκη.
Άκου στο Καραϊσκάκη. Και τέτοια ημέρα.
Αυτές είναι ευθύνες. Όχι των άλλων που διορίζουν τα φιλαράκια τους να κάνουν και καμιά ψιλοκομπίνα να βγάλουν το κάτι τις τους οι άνθρωποι.
Διότι κύριε, σε τούτη την κοινωνία που φτιάξαμε, το θέμα είναι να τα "πιάνεις", και να περνάς καλά.
Σε τελευταία ανάλυση, αν οι δουλειές πάνε καλά, μπορείς να προσλάβεις και μερικούς αλβανούς ή σκοπιανούς ή τίποτα πεινασμένους αφρικανούς, να τους βάλεις να παίζουν μπάλα για σένα και να νικάς τους τούρκους.
Ενώ άμα δεν έχεις μια, θα πρέπει να τα κάνεις όλα μόνος σου.
Μα είναι για να κουραζόμαστε τη σήμερον ημέρα;
Όχι πες μου; Είναι να κουραζόμαστε;

Πάντως όσο και να το διασκεδάζει κανείς το πράγμα, οφείλει να παραδεχτεί ότι πρώτον, οι άλλοι παίζανε καλύτερα και στο ποδόσφαιρο νικάει αυτός που παίζει καλύτερα και όχι όποιος έχει, αν έχει, καλύτερη ιστορία και δεύτερον για άλλη μια φορά φάνηκε ότι το υψηλό επίπεδο διαβίωσης που έχουμε κατακτήσει χωρίς να έχουμε κοπιάσει ιδιαίτερα γι αυτό, μας έχει κάνει όλους να ξεχάσουμε ότι "τ' αγαθά κόποις κτώνται".

Η αλήθεια είναι ότι είμαστε μια κοινωνία που έμαθε να απολαμβάνει και θεωρεί υποχρέωση την άλλων να φροντίζουν για την απόλαυσή της, δίχως μάλιστα να επιτρέπεται να της ζητούν να κάνει το παραμικρό.

Δυστυχώς έτσι φαίνεται ότι μεγαλώνουμε τους νέους ανθρώπους που είναι γύρω μας.
Η κουβέντα το πρωί με τον συγχυσμένο πατέρα επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά το γεγονός.

Τουλάχιστον φίλε μου προσπάθησε να μην φανείς, "παιδοκτόνος". Θυσιάσου, δηλαδή θυσίασε τους κόπους μιας ζωής, αφού εσύ έπεισες στο παιδί σου ότι μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του, επιχειρηματία με τους κόπους και τις θυσίες της δικές σου.
Μόνο, αν θέλεις και αν το θυμάσαι κι εσύ διηγήσου του το παραμύθι με τον πατέρα που όταν ο γιος του του έδωσε μια κουβέρτα και τον έδιωξε από το σπίτι, εκείνος έκοψε την κουβέρτα στη μέση και του επέστρεψε την μισή λέγοντας: "κράτα την παιδί μου. Θα σου χρειαστεί, όταν θα γίνεις σαν κι εμένα..."

Της μάνας η χαρά πάντως δεν κρυβόταν. Όχι για κάτι σπουδαίο. Αλλά για την προσπάθεια της κόρης.
Όταν έχεις αφιερώσει χρόνο στα παιδιά σου, δεν είναι η ανταπόδοση που περιμένεις. Είναι να περνάνε καλά. Και να πετυχαίνουν τους στόχους τους.
Τους δικούς τους. Δεν είναι απαραίτητο να ταυτίζονται με τα δικά σου. Αρκεί εκείνα να είναι ευτυχισμένα. Και φτάνει που είχες τη χαρά να τους δώσεις.

Ναι ξέρω, θεωρητικούρες μοιάζουν αυτά, αλλά εν τέλει δεν είναι.
Σε τελευταία ανάλυση, αν το δεις και διαφορετικά, όσα περισσότερα ζητάς από τα παιδιά σου, τόσο περισσότερες απαγοητεύσεις θα πάρεις.

Ανάμειχτες οι σκέψεις και οι προβληματισμοί σήμερα.
Όμως η αλήθεια είναι πως τίποτα δεν είναι γραμμικό.
Η ζωή είναι ένα φράκταλ. Ναι ξέρω ότι δεν είναι απολύτως γνωστό τι είναι αυτό, απλά να πω ότι βασίζεται στη θεωρία του χάους, αλλά έχω την αίσθηση ότι αυτό την περιγράφει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο.
Κάθε σημείο είναι μια ολότητα και κάθε τι εξαρτάται από οτιδήποτε άλλο.

Σκέψεις που μου γεννήθηκαν στην έκθεση ζωγραφικής που εγκαινίασε πριν από λίγο, φίλος στο κέντρο της Αθήνας.
Πίσω από το παρμπρίζ του αυτοκινήτου υπάρχει μια ολόκληρη ζωή.
Και επάνω του αποτυπώνονται χιλιάδες σχέσεις.
Πίσω, χωρίς να ορίζεται πιο είναι το μπροστά. Και οι δυο μεριές μπορεί να είναι μπροστά. Όπως και οι δύο πίσω. Η κάθε μια βέβαια με τη σειρά της.

Φιλοσοφική κουβέντα άνοιξα με το πίσω και το μπρος. Όπως και με το πάνω και το κάτω.
Το βιβλίο "Χάρτες και Ιδεολογίες" του Βαγγέλη Πανταζή, που μου χάρισαν το πρωί, αυτό ξεκινάει να πραγματεύεται.
Το επάνω και το κάτω. Το επάνω του βοριά και το κάτω του νότου. Ο νότος και τα νώτα, (νόο=ώτα) έχουν κοινή ρίζα;
Οι πρώτες σελίδες που βιαστικά κοίταξα με έπεισαν να το μελετήσω. Νοιώθω ότι θα έχω διαφωνίες, αλλά σίγουρα θα μου ανοίξει κουβέντες. Με εμένα και τις σκέψεις μου σίγουρα.
Μπορεί και με άλλους.

Η γραμμή της ημέρας κοντεύει να κλείσει. Να γίνει άλλη μια κλειστή γραμμή.
Θα πει αυτό, να δώσει τη θέση της, στη συνέχειά της. Το αύριο.
Οι προγραμματισμοί, οι συζητήσεις και οι προβληματισμοί, θα υλοποιηθούν και θα ανανεωθούν. Ή δεν θα υλοποιηθούν και θα πάρουν τη θέση τους άλλα.
Το αέναο πιασμένο χέρι χέρι με το τετελεσμένο.
Η ζωή, που δεν σταματά....

Η γιορτή πέρασε.
Μάλλον δεν την χάρηκα και πολύ.
Φαίνεται αυτό άλλωστε από τα ... μεθεόρτια.

Σάββατο, Μαρτίου 24, 2007

Παραμονή εθνικής επετείου...

Το sms έλεγε για συνάντηση απόψε στις 7.
Η αλήθεια είναι ότι δεν το αξιολόγησα σωστά.
Και το άφησα να υπάρχει. Απλώς είπα στον εαυτό μου, ότι θα πρέπει να πάω.
Καλά θα είχα κάνει όμως να το προωθήσω και αλλού.
Στα αδέλφια μου για παράδειγμα…

Το πρωί, η καθιερωμένη πια βόλτα.
Απαραίτητη.
Τα κιλά περισσεύουν και μια γενικευμένη κόπωση, ψυχική ως επί το πολύ, επίσης.
Τουλάχιστον, η καταπόνηση του σώματος, οι εναλλαγές των χρωμάτων, ο καθαρός αέρας, η εικόνα της θάλασσας -πότε γαλήνια πότε θυμωμένη-, βοηθούν στην έστω και για λίγο απόδραση.

Το μεσημεριανό τραπέζι είχε αφιέρωμα στην αλιεία. Η συρτή και το τσαπαρί, τα παράμαλλα και οι βάρκες αναλύθηκαν όλα και σε βάθος. Και αναμνήσεις από τον ψαρά της παρέας περιλάμβαναν και τους νεότερους από τους συνδαιτυμόνες.
Δεν πειράζει που δεν καταλήξαμε σε κάτι ούτε και που δεν τον έπεισαν οι γιοί τον θείο να αγοράσει καινούργια βάρκα, δεν ήταν και απαραίτητο μια και στα ογδονταδύο του έχει τις δικαιολογημένες φοβίες της ηλικίας…

Απαραίτητο όμως, ένιωθα ότι ήταν, να πάω στη συνάντηση που έλεγε το μήνυμα.
Και σωστά το ένιωθα.
Δεν επρόκειτο για μια από τις συνηθισμένες συναντήσεις των συμμαθητών. Άλλωστε μια τέτοια είχε πραγματοποιηθεί πολύ πρόσφατα.
Επρόκειτο για επίσημη εκδήλωση για τα ογδόντα χρόνια από την ίδρυση του Γυμνασίου στο οποίο φοίτησα.
Με ανοιχτή πρόσκληση για όλους όσοι φοίτησαν σ’ αυτό.

Ομολογώ ότι το θέμα και το θέαμα με εξέπληξε.

Χαρακτηριστικό.
Όσο συμπλήρωνα τα στοιχεία μου στο σχετικό έντυπο καταγραφής των προσελθόντων, κοίταξα, κλεφτή ματιά, τα στοιχεία της διπλανής μου κυρίας.
Σημείωνε. Έτος αποφοίτησης 1950!!!
Μάλιστα. Εγώ τότε δεν είχα γεννηθεί και τώρα κοντεύω να βγω στην σύνταξη !!!

Η εκδήλωση κράτησε περισσότερο από δύο ώρες και για να είμαι ειλικρινής, ακολουθώντας τους πολλούς, λίγο έμεινα μέσα στην αίθουσα όπου οι σημερινοί μαθητές έδειχναν ότι πήραν τη σκυτάλη και συνεχίζουν. Το φουαγιέ και οι διάδρομοι του Δημαρχείου, όπου γινόταν η εκδήλωση, είχαν περισσότερο ενδιαφέρον.
Και αρκετή συγκίνηση.
Συγκινητικές οι στιγμές όταν αναφέρθηκαν τα ονόματα παλιών καθηγητών και Γυμνασιαρχών του σχολείου.
Συγκινητικές οι στιγμές από τα ανταμώματα παλιών συμμαθητών, που μπορεί να είχαν και πάνω από τριάντα χρόνια να ειδωθούν.
Συγκινητικές οι στιγμές της συζήτησης με έναν από τους παλιούς καθηγητές που παραβρέθηκε στην εκδήλωση..
Συγκίνηση και χαρά που συνάντησα τις συμμαθήτριες της αδελφής μου. Όλες όπως τις ήξερα, για όλες όπως με ήξεραν. Τούτο το τελευταίο αποτελεί και ένα μικρό μυστήριο, είναι η αλήθεια..

Δεν θα χαρακτήριζα πάντως ως ιδιαίτερα συγκινητική τη στιγμή της συνάντησης με το Δήμαρχο και παλιό συναθλητή, που μου επεσήμανε τα πολλά κιλά που κουβαλάω….

Με τη λήξη της εκδήλωσης, που μάλλον επισπεύσθηκε, δώσαμε ραντεβού την πρώτη Τετάρτη και κάθε πρώτη Τετάρτη του Οκτώβρη για να βρισκόμαστε και ευχές για νίκη της εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου.

Φευ.
Δεν ξέρω τι θα γίνει με τα ραντεβού, αλλά οι ευχές δεν έπιασαν τόπο. Πήγαν στον βρόντο.
Οι ευχές για την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου λέω.
Το 1-4 με την Τουρκία δεν σηκώνει σχολιασμό.
Απλώς μια καληνύχτα …

Και να μη ξεχάσουμε να αλλάξουμε τα ρολόγια.
Μια ώρα μπροστά στις 3..

Πέμπτη, Μαρτίου 22, 2007

Ημέρα με άμυνες και ενισχύσεις...

Της ημέρας οι ώρες φύγανε μεσ' στη βροχή οι πολλές.
Και τη μουντάδα του ουρανού.
Ήταν και η συνέχιση των διαδικασιών ελέγχου που ανέβαζαν την ένταση της ημέρας.

Όχι για πολύ όμως και όχι για πολλά.
Αν μη τι άλλο, δούλεψαν και οι αμυντικοί μηχανισμοί. Κατάλληλα σχεδιασμένοι για πολύπλοκες συνθήκες, αντέδρασαν σωστά.

Υπήρξαν και ενισχύσεις!!!
Απρόσμενες που όπως και να το κάνεις, όσο κι αν ξέρεις ότι δεν το αξίζεις, ανεβάζουν το ηθικό, μεγαλώνουν το χαμόγελο, φωτίζουν το γκρίζο και το ανακατεύουν με τα χρώματα.
Καλή μου Πυθία σε ευχαριστώ. Από καρδιάς.
Ε και ναι, ας βιαστώ να καταθέσω τις πιο θερμές μου ευχές, για μια ζωή όπως την ονειρεύεσαι, φτιαγμένη από τα δικά σου τα χρώματα και τους δικούς σου στίχους.
Χρόνια Πολλά για τα αυριανά σου γενέθλια καλή μου Πυθία, να τα εκατοστήσεις.

Και διάθεση για γράψιμο υπήρξε. Μετά από σχεδόν ένα μήνα, το κάτι σαν έμπνευση έκανε την εμφάνισή του.
Έτσι για να μην γκρινιάζω.
Τώρα αν όσοι διαβάσουν το πόνημα γκρινιάξουν περισσότερο, ε τι να γίνει αυτά έλεγε η έμπνευση μιας βροχερής ημέρας. Και μια συζήτηση που ξεκίνησε από το προηγούμενο κείμενο.

Πάντως η ημέρα κλείνει πιο χαλαρά από ότι ξεκίνησε.
Ίσως βοηθάει και το ένα δάχτυλο ουίσκι που βρίσκεται τώρα στο πλάι μου.
Μέσα στο ποτήρι φυσικά.
Και περιμένει στωικά την κατανάλωσή ...

Τετάρτη, Μαρτίου 21, 2007

Μήπως να αναθεωρήσω τις απόψεις μου;

Στάθηκα για λίγο, τώρα το βράδυ, μπροστά στην τηλεόραση.
Για λίγο, γιατί το πολύ δεν αντέχεται.
Παιχνίδια με τα ταμεία των δημοσίων υπαλλήλων και τώρα και με των παπάδων.
Η Αρχιεπισκοπή βέβαια να έχει το πάνω χέρι. Το ταμείο των κληρικών θα ενοποιηθεί με εκείνο των δημοσίων υπαλλήλων αλλά τα περιουσιακά στοιχεία του ταμείου θα μεταβιβαστούν, λέει στην Αρχιεπισκοπή.
(παρενθετική ρητορική ερώτηση. Και τα περιουσιακά στοιχεία των μητροπόλεων των λεγομένων νέων χωρών; μα αυτά υπάγονται στο πατριαρχείο. Τι θα γίνει τελικά, θα τα χαρίσουμε αυτά στο .. τουρκικό κράτος;)

Προβλήματα στη διεθνή σκηνή με τους Τούρκους να εκμεταλλεύονται την ανικανότητα του υπουργείου Εξωτερικών, το βιβλίο της ιστορίας και οι εκατέρωθεν κραυγές.

Παρένθεση. Καινούργια.
Αλήθεια μήπως θα ήταν πιο τίμιο να συζητήσουμε τι ακριβώς θέλουμε να είμαστε ως κράτος και ως κοινωνία; Τα βιβλία και τα σχολεία είναι για να εκπαιδεύσουν τους νέους ανθρώπους ώστε να γίνουν αποδεκτοί από το κοινωνικό σύνολο, αλλά και να συνεχίσει να υπάρχει και να ενισχύεται αν είναι δυνατόν η συνοχή του κοινωνικού συνόλου. Δεν νοιώθουμε λοιπόν την ανάγκη ως κοινωνία και ως κράτος να ανιχνεύσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε αν χρειαστεί τις σταθερές που επάνω τους θα στηρίξουμε τη συνέχιση της πορείας μας; Είναι πέραν πάσης αμφισβήτησης νομίζω ότι, με τις εντονότατες αλλαγές που συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας, είναι απαραίτητο να επαναπροσδιορίσουμε σκοπούς και στόχους. Όσο δεν το κάνουμε, θέματα σαν και αυτά που προέκυψαν με το βιβλίο της ιστορίας, θα πυροδοτούν εντάσεις και θα λειτουργούν σε βάρους των δυνάμεων συνοχής του κοινωνικού ιστού.
Κλείνει η δεύτερη παρένθεση.

Ε τελικά με όλα αυτά, καλύτερα να περνάει κανείς την ώρα του με τη Μαρία την άσχημη, αν πρόκειται να χαρίσει χρόνο στη τηλεόραση για να ξεφύγει.

Και εδώ που τα λέμε, ανάγκη για διαφυγή από την καθημερινότητα υπήρξε σήμερα. Δηλαδή πάντα υπάρχει, αλλά σήμερα υπήρξε σε περίσσεια.

Το πρωινό με τους ελέγχους να κυριαρχούν έναντι της όποιας άλλης καθημερινότητας, η συνέχιση των διαδικασιών μέχρι αργά το απομεσήμερο, οι πικρόχολες παρεμβάσεις της συναδέλφου, η επίσκεψη του συμβούλου που δεν είναι και πολύ σίγουρο ότι είναι σύμβουλος, και ο κακός ο καιρός που όσο πάει και χειροτερεύει, έφτιαξαν ένα καμβά που δεν άφηνε μεγάλο χώρο στο χαμόγελο.

Που δικαιωματικά το διεκδικούσε.
Τουλάχιστον η έναρξη της Άνοιξης, αλλιώς θα έπρεπε να χαιρετιστεί.
Και η καλή είδηση.
Και η εισαγωγή στο νέο κύκλο.
Και η σημερινή παγκόσμια ημέρα της ποίησης (όχι μη ρωτήσεις τι χρειάζονται τόσες παγκόσμιες ημέρες. Δεν θα σου απαντήσω)
Είπαμε όμως. Η σημερινή ρουτίνα ήταν αρκετά διαφορετική από τις άλλες.

Όχι ότι όλο το πρωινό ήταν συννεφιασμένο. Μπορεί να έκανε και μια δυο μπόρες, αλλά οι προσπάθειες των συνεργατών, η εφαρμογή κάποιων ιδεών που αποδεικνύουν ότι η καινοτομία έχει ακόμα θέση στην καθημερινότητα και μπορεί να τροφοδοτήσει το όνειρο, και η … κοινωνική κριτική που, σε μια μικρή ανάπαυλα των τεκταινομένων και με τη βοήθεια του εκ Σκωτίας ποτού, αναπτύχθηκε, μεταξύ αρσενικών βεβαίως και για αρσενικά, όλα αυτά μαζί έδωσαν το δικό τους χρώμα και ανέτρεψαν τη γκριζάδα.

Το στόμα ήταν αναμενόμενο να μείνει ανοιχτό στο άκουσμα, στα πλαίσια της κοινωνικής κριτικής που λέγαμε, της είδησης για το χωρισμό ζευγαριού γνωστών και συναδέλφων.
Άμα τη εισόδω, λένε οι καλά πληροφορημένες πηγές, και του τρίτου παιδιού στο πανεπιστήμιου, η σύζυγος ανεκοίνωσε στον σύζυγο ότι μπορεί να πηγαίνει και εν πάση περιπτώσει, καλά θα κάνει να της αδειάσει τη γωνιά. Τον ευχαριστεί λέει για τη συνεργασία και για τα εξ αυτής προϊόντα, αλλά τη συνέχιση του περιπάτου, θα την κάνει άνευ παρέας.
Το στόμα εξακολούθησε να παραμένει ανοιχτό και με τη συνέχιση της ροής των πληροφοριών.
Τελικά άμα τα αρσενικά αποφασίσουμε να κουτσομπολέψουμε, σιγά που θα σταματήσουμε.
Αλλά όπως και να το κάνεις, αν ακούς ότι ένας έρωτας μεγάλος, που επιτέλους άρχισε να δικαιώνεται, τώρα κρέμεται από την απάντηση στο ερώτημα “γιατρέ, τώρα μετά την εγχείριση προστάτη, θα έχει στύση ο έρωτάς μου;” τότε σου έρχονται συνειρμικά στο νου η άλλη φτάση "ε φτάνει πια. Θα έχω που θα έχω προβλήματα με τα χάπια της πίεσής μου, να έχω και την έννοια για τα χάπια του προστάτη του;" και αρχίζεις να αναρωτιέσαι πού πάει το πράγμα;
Μήπως να αναθεωρήσω τις περί των ηθικών ερεισμάτων της οικογενειακής ζωής σκέψεις και αντιλήψεις μου;
Πάει να πει, μήπως θα ήταν καλό σιγά σιγά να προσχωρώ στον κόσμο των συντηρητικών κυκλοφορώντας με την Εστία στην κωλότσεπη, ή, ακόμα πιο ριζοσπαστικά, μήπως να αποδεχτώ επιτέλους ότι παρά μεγάλωσα;

Κυριακή, Μαρτίου 18, 2007

Πάει κι αυτή η Κυριακή ...

Μια Κυριακή τι την κάνεις;
Μα ... την απολαμβάνεις κατά πώς θα το μπορέσεις. Τι άλλο δηλαδή;

Η βολτούλα με το ποδήλατο, προγραμματισμένη από εχτές.
Ναι κατά τα γνωστά. Για να προμηθευτώ τον τύπο. Με τη γνωστή διαδρομή της απόλαυσης και όχι της οικονομίας.

Και τα χαιρετίσματα, που είχα υποσχεθεί. Τα μετέφερα αυτοπροσώπως. Και εκ του σύνεγγυς.
Ομολογώ ότι ανέβηκα με συγκίνηση και σεβασμό.
Και οφείλω να τονίσω ότι δεν ήταν λόγοι ευγένειας που προκάλεσαν το σεβασμό.


Η βολτούλα με έφερε και σε χώρους, που δεν ξέρω πόσο ακόμα θα μπορώ, θα μπορούμε να επισκεπτόμαστε.
Ας μη μας ξεγελάει το ότι η θάλασσα φτάνει μέχρι το κατώφλι σχεδόν των κτηρίων. Ο χώρος, λέει, είναι ιδιωτικός.
Το κατά πόσο μπορεί κανείς να έχει την θάλασσα δική του, δεν το ξέρω. Ούτε και θυμάμαι τώρα τι ακριβώς λέει το Σύνταγμα του ελληνικού κράτους περί αυτών.
Ό,τι και να λέει όμως, δεν μπορεί, κάποιες μικρολεπτομέρειες θα είναι, ή κάπου θα έχει γίνει λάθος.
Με την ευκαιρία να πω ότι σκέφτομαι πολύ σοβαρά να ψάξω τις διαδικασίες ώστε να αποκτήσω ένα κύμα δικό μου. Δεν μπορεί να είναι και πολύ ακριβό.
Τόσα κύματα έχει η θάλασσα...

Πάντως μια και ακόμα η επίσκεψη στον χώρο δεν απαγορεύεται, την αποκοτιά μου την έκανα.
Μπήκα να εξετάσω από κοντά την ποιότητα της κατασκευής των εγκαταστάσεων.
Δεν μπορώ να πω. Κατασκευαστικά δεν είδα κάτι επιλήψιμο.
Όλα είναι μια χαρά.
Θα έχω τους κατασκευαστές στα υπόψη και για τις δικές μου παραθαλάσσιες κατασκευές.

Η θλίψη για τα συντελούμενα εγκλήματα, δεν περιόρισε τη χαρά από τη συνάντηση με παλιούς φίλους, που είχαν κι εκείνοι βγει να απολαύσουν τη θάλασσα, τον ήλιο και το θαλασσινό αέρα..

Η ομορφιά της ημέρας, από όσο φάνηκε, είχε παρακινήσει και χιλιάδες άλλων συμπολιτών μας, που είχαν εκδράμει στα κοντινά θέρετρα.
Αψευδής μάρτυρας το μποτιλιάρισμα που συνάντησα στο ποτάμι, κατά την επιστροφή μου το βράδυ από το σπίτι συγγενών μου.
Ευτυχώς ο χρόνος ήταν όλος στη διάθεσή μου και ο μικροεκνευρισμός δεν ήταν τόσος ώστε να μου χαλάσει τη διάθεση.

Η εβδομάδα που ξεκινάει σε λίγες ώρες άλλωστε, προβλέπεται τα μάλα ενδιαφέρουσα, αν και τα ... ωροσκόπια μου τονίζουν ότι ο .. Ερμής θα είναι ανάδρομος.
Τι να σημαίνει άραγε αυτό;

Σάββατο, Μαρτίου 17, 2007

Ανοιξιάτικο Σάββατο, εικονογραφημένο... και μια έντονη προτροπή !!!

Απόβραδο Σαββάτου και η καθιερωμένη βόλτα με τους σκύλους μέσα στο ανοιξιάτικο τοπίο.

Λίγα σύννεφα στον ουρανό, θυμίζουν ότι η καταπράσινη γη, το βλέπεις παντού ότι είναι ανθισμένη, έχει ανάγκη από νερό.
Δηλαδή η ανάγκη της για νερό είναι ανάγκη μεγάλη και δεν είμαι σίγουρος αν τα σύννεφα που κάλυψαν τον ουρανό θα της κάνουν το χατίρι. Άλλωστε μου φάνηκαν τόσο διάφανα.

Η βόλτα όμως έτσι, με την προοπτική της δροσιάς, έγινε πιο όμορφη. Έστω και αν αυτή η προοπτική δεν γίνει ποτέ πράξη.

Το πρωί τα δεδομένα ήταν αλλιώτικα.
Φωτεινά.
Ο ήλιος στις καλές του. Τα σύννεφα, λίγο ντροπαλά, λίγο κουρασμένα, μόλις και έκαναν την εμφάνισή τους, πιο πολύ να ομορφύνουν το τοπίο παρά να απειλήσουν τους περιπατητές και τους κολυμβητές στην παραλία.

Μετά από μέρες, επιτέλους, αποφάσισα να ενδώσω στις, όχι και πολύ έντονες είναι η αλήθεια, διαμαρτυρίες του ποδηλάτου και είπα να το βγάλω κι αυτό τη βόλτα του.
Πάντα προς το γνωστό προορισμό και με τον ίδιο συγκεκριμένο σκοπό:
Να πάω να αγοράσω εφημερίδες.
Το ότι το περίπτερο είναι ακριβώς δίπλα από το σπίτι δεν έχει και πολλή σημασία.
Άλλωστε, η ευθεία μπορεί να είναι η συντομότερη και άρα η οικονομικότερη πορεία , δεν σημαίνει ότι είναι και η ωραιότερη.
Και στην ηλικία μου πια, ε μπορώ να απαιτώ και την ποιότητα. Το δικαιούμαι νομίζω.

Οι ρόδες του ποδηλάτου ήταν καθώς τους άρμοζε και έτσι απέφυγα περίεργα συναπαντήματα στο βενζινάδικο της γειτονιάς.
Τα πόδια, αυτά μάλλον έχουν μάθει στο κανάκεμα και το αραλίκι. Έτσι στην αρχή τουλάχιστον, έδειξαν να έχουν τις αντιρρήσεις τους.
Το απρόσμενο όμως ήλθε από το .. παντελόνι.
Στο χιλιόμετρο από το σπίτι, χρατς, ετοιμάστηκε να κάνει καριέρα σαν χιπ χοπ μοντέλο.
Όχι ότι το χιλιόμετρο είναι καμιά σοβαρή απόσταση, αλλά η επιστροφή θα σήμαινε και αναβολή. Έτσι, με το πόδι-για την ακρίβεια το πολύ ψηλά μέρος του- να προβάλλεται σε περιορισμένη θέα για τους παρατηρητικούς, η βόλτα συνεχίστηκε.

Όλα στη θέση τους. Όπως τα άφησα πριν από ένα δίμηνο περίπου.
Οι δρόμοι, τα σπίτια, τα γήπεδα με τους σαββατοκυριακάτικους λιλιπούτειους κυρίως ποδοσφαιριστές τους, τα αγκυροβολημένα κότερα και καράβια ...

Όχι ημίαιμε, το Βέλος δεν το είδα. Ίσως γιατί το μάτι έχει συνηθίσει να πέφτει σχεδόν πάντα στο θωρηκτό Αβέρωφ. Αύριο όμως, που υπολογίζω να ξαναπάω, λέω να του δώσω, αν μου επιτρέπεις, τα χαιρετίσματά σου.


Οι περιπατητές χαλαροί και χαρούμενοι. Η χαρά των παιδιών ανυπόκριτη.






Η θάλασσα γαλήνια.


Το ανοιξιάτικο Φάληρο, ήρεμο, φωτισμένο, έτοιμο να δεχτεί τους σαββατιάτικους περιπατητές.
Και το ποδήλατο την αφεντιά μου, να τελειώνει με τις καλλιτεχνικές ανησυχίες.


Η βόλτα δεν είχε την έκταση των άλλων εξορμήσεων. Μη κάνουμε και καταχρήσεις. Ο ιδρώτας και η ανάσα δήλωναν ότι αρκετά το πάλεψα, ώρα να επιστρέψω.

Πάντα με τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι και το ακουστικό του κινητού τηλεφώνου-ραδιοφώνου, στο αυτί.


Το πέρασμα μέσα από το παραθαλάσσιο πάρκο προσφέρει εικόνες και στολίζει τη διάθεση, όποιες κι αν είναι οι συνθήκες, όποια εποχή κι αν το επισκεφτείς. Πόσο μάλλον τώρα την Άνοιξη.
Τα καλημερίσματα με τους άλλους, άγνωστούς μου, ποδηλάτες, κάτι σαν κωδικοποιημένη επικοινωνία μεταξύ οπαδών μυστικιστικής και ολίγον παράνομης φράξιας, ήταν απολύτως αυτονόητα, ακόμα και αν ο γράφων δεν τηρούσε πλήρως το τυπικό της ενδυμασίας του καλού ποδηλάτη. Βλέπεις εκτός από το τζην, που έγινε εκ των πραγμάτων χιπ χοπ, μου έλειπαν και τα ειδικά γάντια και το σχετικό κράνος.

Ατυχώς, ενώ τα χέρια, τα πόδια και η αναπνοή συνεργάστηκαν απολύτως, η προδοσία ήρθε από τις μπαταρίες της φωτογραφικές μηχανής.
Δεν πειράζει όμως.
Η ανολοκλήρωτη φωτογράφηση θα ολοκληρωθεί αύριο.
Να η αφορμή για να επαναλάβω την έξοδο...

Ε, ναι. Τελικά εφημερίδες αγόρασα.
Φυσικά από το περίπτερο που είναι δίπλα από το σπίτι μου.
Πού να τρέχεις αλλού δηλαδή ....
Και τα σαββατιάτικα συντελέστηκαν κατά τα προγραμματισμένα.
Το οικογενειακό τραπέζι με τις απαραίτητες συζητήσεις, σήμερα στο πρόγραμμα υπήρχε και μάθημα τραπεζικών συναλλαγών, η μεσημεριανή σιέστα, η παρακολούθηση κάποιων από τα προγράμματα της τηλεόρασης.

Το σαββατόβραδο μάλλον θα κλείσει κι αυτό το ίδιο χαλαρά.
Προς το παρόν, αγωνίζομαι να κλείσω αυτό το κείμενο ....


Και επειδή πραγματικά έχω συγκλονιστεί, από όσα αφηγείται ο ημίαιμος, και επειδή αυτά ΕΙΝΑΙ Η ιστορία μας και επειδή, ναι του χρωστάμε, όσοι δεν έχετε πάει ακόμα μέχρι το blog του, σας προτείνω ανεπιφύλακτα να το κάνετε αμέσως, χωρίς χρονοτριβή.

Παρασκευή, Μαρτίου 16, 2007

το ανεκπλήρωτο..

Η διάθεση για μεσημεριανή έξοδο, έμεινε διάθεση αδιάθετη και ανικανοποίητη.

Το κλείσιμο της πόρτας των γραφείων θεωρητικά σημαίνει και κλείσιμο των προβλημάτων εντός του.
Να όμως που η θεωρία δεν μπορεί να εφαρμοστεί πάντα.

Όχι ότι τα σοβαρά προβλήματα έκαναν ουρά σήμερα. Αλήθεια είναι αυτό.

Ούτε και έλειψαν βέβαια.
Ήταν όμως εκείνα τα μικρά μικρά από το πρωί, που έδειξαν τη ρότα της ημέρας.
Μη και πάθω κανένα στερητικό από την έλλειψή τους.
Οι ... ουρές των αποριών, η τεχνολογία που δυστροπούσε, τα ερωτήματα που μένουν αναπάντητα αρκετό καιρό και βρήκαν ευκαιρία να επανέλθουν, μερικές χαρακτηριστικές ομάδες που έδωσαν το παρόν.
Φταίει και ο καιρός.
Το έαρ γαρ.

Νιώθεις περίεργα όταν συνειδητοποιείς το πόσος πολύς χρόνος προετοιμασίας απαιτείται για να μπορέσεις να πετύχεις την απόλαυση από τα καλούδια που σου υπόσχεται απλόχερα η τεχνολογία.
Πότε τα καλώδια δεν είναι συμβατά, πότε το διαδίκτυο δε σε δέχεται, πότε οι διαχειριστές των υποδομών παίρνουν άδεια τις ημέρες που τους χρειάζεσαι.

Και είναι τα μάτια των νέων παιδιών που σε κοιτάζουν, η έξαψη που βάφει κόκκινα τα μάγουλα, ο ενθουσιασμός που στολίζει τα όνειρά τους, που ευτυχώς σου δίνουν τα όπλα να πολεμήσεις τις αντιξοότητες.
Είναι το χαμόγελο της ικανοποίησης που στολίζει το πρόσωπό τους σαν καταφέρνουν να σταθούν αντάξια των προσδοκιών.
Είναι η άνοιξη που υπόσχονται τα νιάτα π' ανθίζουν.

Τώρα τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη διάθεση για μεσημεριανή έξοδο;
Ίσως να ετεροτροφοδοτήθηκε από τον νεανικό ενθουσιασμό.
Μπορεί πάλι να έψαχνε και για αντίβαρο στα όσα δεν κατάφερε να παρασύρει το νεανικό γέλιο.
Γεγονός όμως είναι πως, ότι και να την τροφοδότησε, δεν ήταν αρκετό να της κάνει και το χατίρι.

Φυσικά ουδέν κακόν αμιγές καλού.
Η παραμονή στο σπίτι συνοδεύτηκε με επαρκή δόση μεσημεριανής σιέστας, μελέτη του τύπου, συνέχιση του βιβλίου που διαβάζω και τεχνολογικές απόπειρες.
Αυτή οι τελευταίες σχετίζονται και με τα της μπλογκόσφαιρας.

Από καιρό έψαχνα να βρω ένα τρόπο να αποθηκεύσω ό,τι έχω διασπύρει στα πέρατα του κόσμου μέσω των Blogs
Και το εργαλείο βρέθηκε.
To wordpress δίνει τη δυνατότητα μεταφοράς όλων των κειμένων και των σχολίων, στο σκληρό δίσκο τού υπολογιστή.
Αρκεί να βρίσκονται τα κείμενα σε εκείνη την πλατφόρμα.

Έτσι, αφού μετέφερα όλα τα κείμενα με τα σχόλιά τους από τον Blogger εκεί, στη συνέχεια τα κατέβασα στον σκληρό δίσκο του υπολογιστή μου.
Για για όσους δεν το κατάλαβαν, αυτό που επίσης επισημαίνω είναι ότι τα blogs στο wordpress λειτουργούν και δη επαυξημένα.

Φυσικά η εδώ παρουσία μου θα συνεχιστεί και ναι είναι απειλή.
Δεν ... ξεφεύγετε !!

Πέμπτη, Μαρτίου 15, 2007

Αν δεν ...

Και αν δεν έχεις κάτι να πεις;

Προφανώς καλύτερα να σιγήσεις και να παρατηρείς.
Αλλά τόσα συμβαίνουν. Δεν τα σχολιάζεις;

Μα αν δεν έχεις κάτι να πεις;

Τρίτη, Μαρτίου 13, 2007

Μέρα ήταν, πάει ...

Τρίτη και δέκα τρεις.
Μαύρη γάτα; Πέρασμα κάτω από σκάλα; Όχι, αυτά τα απέφυγα.
Δεν είναι ακριβώς ότι είμαι προληπτικός, αλλά και γιατί να ρισκάρω παρακαλώ;

Η ημέρα πάντως δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο.
Την ξημέρωσε ο θεός κατά τα γνωστά και την πεπατημένη και όλος ο Θίασος ήταν έτοιμος επί σκηνής και παρατεταγμένος.
Όπως και κάθε ημέρα βέβαια.
Και τα προβληματάκια. Και αυτά εκεί, στην γωνία.
Ευτυχώς διακριτικά καθισμένα και ήσυχα ήσυχα περίμεναν τη λύση τους.
Από την αφεντιά μου βέβαια.
Ακόμα και αν δεν ήταν όλα για εμένα.

Ε εδώ που τα λέμε δεν είναι και ο πρωτάρης της υπόθεσης.
Με ξέρουν και τα ξέρω σαν κάλπικη λίρα.
Για τα προβλήματα λέω.
Και τους φορείς τους, που ξέρουν εκ προοιμίου τις λύσεις που περιμένουν καθώς και τις λύσεις που θα επιθυμούσαν, ή θα ήθελαν να αποφύγουν.
Που αρκετές φορές, ευτυχώς όχι και σήμερα, γίνεται της κακομοίρας με δαύτα.
Και είναι πολλά και πολύπλοκα το ομολογώ.

Σήμερα πάντως, ευτυχώς, δεν έκαναν την εμφάνισή τους τα προβλήματα αυτής της κατηγορίας.
Τέθηκαν όμως. Και προκάλεσαν συζητήσεις.
Μια από αυτές συνοψίζεται στο ερώτημα: Αξίζει για να προστατεύεις τον εαυτό σου από την κριτική να στερήσεις την δεύτερη ευκαιρία από κάποιον που την έχει ανάγκη;
Προσωπικά την έχω δώσει την απάντηση.
Και δεν είναι απάντηση τέτοια που να θεωρηθώ Επαναστάτης χωρίς αιτία.
Με αιτία είναι. Αιτία υπάρχει.
Το αύριο. Το αύριο που έστω και με τη λογική αιθεροβάμονα προσδοκώ να είναι καλύτερο από το χτες.
Και μπορεί η συμπεριφορά να μην είναι ακριβώς επαναστατική, αλλά στα μάτια αρκετών φαντάζει τουλάχιστον περίεργη. Αρκετές φορές.
Είναι ανάγκη όμως να δείχνεις δρόμους.
Να μην αφήνεις την ευκαιρία να δώσεις προοπτική για το όραμα.
Κυρίως για τη νέα γενιά.
Μίλα της. Κι ας έχει κόστος. Μη χάνεις την ευκαιρία να μιλάς και να βάζεις θεμέλια για το όνειρο.
Το κέρδος ίσως δεν θα το δεις, δεν το βλέπεις πάντα, αλλά είναι σίγουρο ότι υπάρχει.

Αργά το απομεσήμερο, και με την τσάντα και το μυαλό γεμάτα και με άλλα θέματα, η αποχώρηση από το γραφείο. Ευτυχώς η διαδρομή ήταν ενδιαφέρουσα και η στάση απαραίτητη.

Το μεσημεριανό φαγητό έγινε απογευματινό.
Δεν ξέρω αν περιλαμβάνεται στην πολίτικη κουζίνα, της οποίας ειρήσθω εν παρόδω είμαι λάτρης, το κατσικάκι σούπα με γιαούρτι και φρέσκια ρίγανη, ούτε και ξέρω πώς κατασκευάζεται το όλον παρασκεύασμα. Εκείνο που ξέρω είναι πως ήταν πεντανόστιμο.

Βράδυ, μπροστά στον υπολογιστή, μόλις έφτασε ένα μήνυμα από την καλή μου φίλη composition doll.
Νομίζω, από όσο κατάλαβα δηλαδή, πως πρέπει να γράψω επτά ταινίες που μου άρεσαν λέει.
Μα πού να τις βρω τώρα αυτές.
Άσε δηλαδή που, και ας το εξομολογηθώ εδώ, έχω να πάω κάτι αιώνες στον κινηματογράφο.
Λέω να ρίξω το μπαλάκι αλλού και ας κάνουν οι φίλες και οι φίλοι καλά.
7 ταινίες, 7 άνθρωποι που με τη σειρά τους, αφού γράψουν 7 ταινίες που τους άρεσαν, -μπορούν να παραθέσουν απλώς τους τίτλους -, θα προτείνουν τους άλλους 7 υπέροχους κοκ .
Να σημειώσω λοιπόν:
Αλεξάνδρα
Αερικό
Pythia
Alkyoni
Allmylife
so_far
Kαπετάνιος.

Ελπίζω φίλες και φίλοι να μη σας παιδεύω πολύ.
Όχι τουλάχιστον τόσο όσο παιδεύτηκα εγώ, και επιπλέον φευ, δεν τα κατάφερα....

Δευτέρα, Μαρτίου 12, 2007

Δευτεριάτικες στιγμούλες ...

Δευτέρα και όλα στη θέση τους.
Και στους ρυθμούς τους.
Σχεδόν δηλαδή, γιατί το απουσιολόγιο της εργασίας είχε κάμποσους απόντες σήμερα.
Και με αιτιολογίες ... σχολείου.
-Ξέρετε πέθανε ο θείος μου και θα λείψω δυο ημέρες
-Ζωή σε εσάς, τι να κάνουμε, η ζωή ....
Αμοιβαίο ύφος θλίψης, αμοιβαίο και το δούλεμα.

Όπως και των άλλων συναδέλφων. Των παρόντων.
Αυτών, δεν ήταν το ύφος τεθλιμμένο. Το δούλεμα ήταν αμοιβαίο.
Η αφελής έκπληξή τους δολοφονική.
-Αλήθεια; Έτσι έπρεπε να κάνουμε;
Φαίνεται ότι με την πολυκαιρία, κάπου θα είχε παραπέσει το φυλλαδιάκι με τις γενικές οδηγίες χρήσης.

Παρά τις ενδιαφέρουσες παραστάσεις που παίχθηκαν, η απόφαση να κινήσω τα πράγματα προς τη δική μου κατεύθυνση ήταν δεδομένη.
Οι δυο τρεις κινήσεις που απαιτούντο έγιναν χωρίς πολλά πολλά, οι οδηγίες δόθηκαν με ύφος που δεν σήκωνε πολλές αντιρρήσεις, ο σχολιασμός περιείχε πατρικό μεν ύφος, αλλά δεν άφηνε περιθώρια για αμφισβητήσεις.

Η μικρή απόδραση, που δεν ήταν ακριβώς απόδραση, δεν έγινε, μιας και την τελευταία στιγμή επικράτησαν πιο ψύχραιμες σκέψεις ενώ η αντικατάσταση συναδέλφου, γέννησε εκπλήξεις αλλά και συναισθήματα απαγοήτευσης.

Αλήθεια, μπορεί κανείς να δεχτεί ότι νέα παιδιά ύστερα από δώδεκα μπορεί και περισσότερα χρόνια στα θρανία θα διατύπωναν την ερώτηση, τι είναι ο γόρδιος δεσμός;
Και μη βιαστεί κανείς να πει είδες τι συμβαίνει με τα καινούργια βιβλία της Ιστορίας, γιατί βέβαια η σημερινή άγνοια δεν προήλθε από τα καινούργια βιβλία.

Πραγματικά είναι φορές που συλλαμβάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται και ας ακουσθεί αριστοκρατικό ή ελιτίστικο, μα πώς είναι δυνατόν να συναποφασίζουμε με αυτούς τους ανθρώπους, όταν αντιλαμβανόμαστε τόσο διαφορετικά τον κόσμο που μας περιβάλλει; Και μιλάω για άλλες πραγματικότητες και όχι για άλλες θελήσεις.

Και βέβαια ουδεμία πρόθεση από τη μεριά μου τουλάχιστον να αφήσω να εννοηθεί ότι η αφεντιά μου τα ξέρει όλα ή ότι έχω απάντηση για όλα.
'Ισα ίσα.
Ουσιαστικά μόνον απορίες έχω.
Όπως αυτή που διατύπωσα το μεσημέρι και αφορούσε στο ολοκαύτωμα.
Όχι αν υπήρξε ολοκαύτωμα. Η ερώτηση μου ήταν λίγο πιο τεχνική. Τι ήταν εκείνο που έκανε τους Ναζί του Χίτλερ να προχωρήσουν στην εξόντωση των Εβραίων και των Τσιγγάνων.
Δεν μπορώ να δεχτώ ότι για όλα φταίνε οι ιδέες ενός παράφρονος ανθρώπου.
Καλά αυτός ήταν παράφρονας. Οι άλλοι; Όλοι εκείνοι οι επιστήμονες, ακαδημαϊκοί γενικά διανοητικά ολοκληρωμένοι άνθρωποι, γιατί τον ακολουθούσαν;
Γιατί συμμετείχαν σε όλες τις απάνθρωπες διαδικασίες;
Όσο και να θεωρούσαν τους εβραίους και τους Τσιγγάνους κατώτερους, δεν μπορεί να γίνει πιστευτό ότι γι αυτό και μόνον ήθελαν να τους εξοντώσουν. Ούτε βέβαια μπορεί να είναι σοβαρή η αιτιολογία ο φόβος της οικονομικής ισχύος τους...

Τώρα θα μου πεις βρήκες την κατάλληλη στιγμή να διατυπώσεις απορίες και περιμένεις απαντήσεις;
Ε όχι. Δεν περιμένω απαντήσεις.
Απλώς αιτιολογώ την παραδοχή ότι τα περισσότερα τα αγνοώ. Άλλοι όμως αγνοούν τα πάντα και επιπροσθέτως αγνοούν ότι τα αγνούν ...

Φυσικά η ημέρα μου εκτός από τα ιδεολογικά και τα ... στρατηγικά περιελάμβανε και απλές τακτικές κινήσεις.
Εκείνη την ρόδα με το καρφί, την έφτιαξα.
Και τον τύπο τον ξεφύλλισα.
Και σκέψεις καινούργιες μου γεννήθηκαν. Για την ακρίβεια δεν ήταν καινούργιες.
Παλιές ήταν που επικαιροποιήθηκαν.
Και γενικώς, Δευτέρα απόγευμα κινήθηκα μέσα και έξω από τις συμβάσεις μου, ίνα πληρωθεί το ρηθέν, "αργία μήτηρ πάσης κακίας".
Δεν ξέρω πού ακριβώς κολλάει αυτό, αλλά είναι σχεδόν σίγουρο ότι στο μέλλον θα επαληθευτεί.

Σάββατο, Μαρτίου 10, 2007

Παιχνιδίσματα ...

Με τις λέξεις όνειρα, οιστρηλασία, ομάδα ειωθότα και ελιξίριο, πώς να μην πάθεις το κάτι τις σου;

Ε τις έβαλα κάτω και να τι προέκυψε και μη βαράτε, την ευθύνη την έχουν άλλοι.

Ε vouts;

Το πόνημα, σε κάτι σαν ποίηση...

Έδυσε το όνειρο. Πήρε το κατόπι το βασιλιά
τον ήλιο.
Η ιερή οιστρηλασία μάνα προαιώνια δημιουργίας,
κουρσάρος άγριος της άγιας φρόνησης,
βασίλεψε κι αυτή, παρασυρμένη
από του Έρωτα το αναπότρεπτο τέλος.

Η ομάδα των ομότιτλων και ομοτράπεζων συντρόφων,
περιχαρής, ναι περιχαρής,
κατά τα ειωθότα
έσπευσε στου Έρωτα το μνήμα σπονδή να φέρει
ελιξίριο μακροημέρευσης του απροσδοκήτου τέλους..


Και για να συνεχίσω τη σκυταλοδρομία.

Οι λέξεις:

κοντυλοφόρος, μουσακάς, καλομοίρα, υποδήματα, έωλα.

οι συνεχιστές :
Κατερίνα, η Μαριλία, η Ωρέλια, ο Νταρθιιρ και η Kv

Και το δέον γενέσθαι.
Χρησιμοποιώντας αυτές τις λέξεις, να φτιαχτεί ένα κείμενο, ποίημα ή ιστορία και να εμφανιστεί ως ποστ.
Ο καθένας μετά θα πρέπει να προτείνει άλλους 5 και να τους θέσει τις δικές του 5 λέξεις.

Καλή συνέχεια..

Παρασκευή, Μαρτίου 09, 2007

Προς τη λήξη της εβδομάδας ...

-Εκείνο που τον έχει πειράξει πιο πολύ, είναι ότι κατέρρευσε αυτό που πίστευε. Ότι είναι άτρωτος δηλαδή.

Διαπίστωση και παράπονο.
Για τις απροσεξίες τους ασθενούντος.
Από τη σύζυγό του η παραπάνω ρήση.

Όχι ότι πίστευε ή πιστεύει κανείς στ' αλήθεια ότι είναι άτρωτος και υπεράνω της φυσικής φθοράς, αλλά όταν ξαφνικά σου χτυπάει την πόρτα, -τι χτυπάει την πόρτα-, περνάει μέσα από αυτή χωρίς να ρωτήσει και σου στρογγυλοκάθεται στο σβέρκο, τότε συνειδητοποιείς, ότι πρέπει να πιάσεις το παιχνίδι από την αρχή.
Δεν πείθεις λέγοντας έλα μωρές λέμε και καμιά βλακεία για να περνάει η ώρα. Δεν πείθεις το έμφραγμα δηλαδή που σου σκάει χαμογελάκι και όλο τσαχπινιά σου ξεφουρνίζει, καιρό έχω να περάσω από τη γειτονιά, ας κάνω μια περαντζάδα να απολαύσω και τις λιακάδες σας.
Και νάσου το να κάνει παιχνίδι με τα αγγεία, να σου το να σε στέλνει για αξονικές και στεφανιαιογραφήματα, νάσου τα και τα μπαλονάκια και τα στέντ.
Όχι το μπαλονάκι δεν είναι κάτι τις σε ροζουλί ή μοβ χρώμα, που στο φουσκώνουν στο στήθος να νιώθεις έμπλεος περηφάνιας, αν κάποια στιγμή ξεμείνεις από τα σχετικά αποθέματα.
Διαδικασία διάνοιξης των αγγείων και των αρτηριών είναι. Ναι, κάπως σαν το ξεβούλωμα του νεροχύτη ένα πράγμα.
Τι νομίζεις; Ο γιατρός και ο υδραυλικός κατά βάθος ίδια δουλειά κάνουν.

Τώρα αυτά τι σχέση έχουν με την αφεντιά μου;
.. εξ αγχιστείας.
Αλλά καλά θα κάνω να τα ακούω και να τα βλέπω. Όχι ότι θεωρώ τον εαυτό μου άτρωτο, ούτε και κάνω ακρότητες σε βάρος του, εξαιρουμένου του .. βάρους του βέβαια, αλλά ναι ενίοτε, τα θεωρώ και εγώ τα θέματα υγείας σαν θέματα της παρακάτω γειτονιάς.

Από την Τετάρτη το πρωί μέχρι και σήμερα ο ήχος του κώδωνος φτάνει και στα δικά μου ώτα, και διαλαλεί ότι πρέπει να προσέχω.
Για την ώρα, το πρωινό ταξιδάκι προς τα βόρια προάστια έγινε σε χρόνο ντε τε (dt), αν και προηγουμένως πρόλαβα να ανοίξω μια συζητησούλα γύρω από τις επιπτώσεις της τεχνολογίας στις ανθρώπινες σχέσεις.
Στην κουβέντα μπήκαν, όπως ήταν αναμενόμενο, και τα αποτελέσματα της οικονομικής δράσης η οποία στηρίζεται στον ανταγωνισμό και τη δημιουργία κέρδους.
Για να καταλήξουμε πως αν πραγματικά αναζητάμε την ελευθερία του ανθρώπου, λογικά θα πρέπει να αρνηθούμε τη λογική του κέρδους.
Γιατί όσο ο ανταγωνισμός στοχεύει στην μεγιστοποίηση του κέρδους, αλλιώς γιατί να υπάρχει, οι άνθρωποι, θα είμαστε αναλώσιμα του συστήματος.
Βαριά φιλοσοφία για πρωινό που ξεκίνησε με προοπτικές απόλαυσης του ήλιου σε παραθαλάσσιο ψαροχώρι, αλλά όταν μιλάνε οικονομολόγοι, δεν μπορείς να περιμένεις και καλύτερα.

Πάντως η ειδοποίηση για την εξέταση και τα ενδεχόμενά της, άλλαξε όλους τους προγραμματισμούς. Ακόμα και την παρά θιν αλός προσέγγιση. Και την προγραμματισμένη σύσκεψη βέβαια. Και όλα. Ευτυχώς, είχαν προλάβει και είχαν οργανωθεί οι δράσεις που θα πρέπει να ξεκινήσουν Δευτέρα πρωί πρωί.

Το ποτάμι ήταν άδειο σχετικά. Εννοώ το κομμάτι της εθνικής οδού από την παραλία μέχρι την Αττική οδό, δεν είχε πολλή κίνηση αν και Παρασκευή πρωί
Η δυσκολία ήταν στη στάθμευση. Και αποδείχτηκε ακόμα πιο μεγάλη από τα αναμενόμενα.
Όχι δεν ανέβηκα σε πεζοδρόμιο, ούτε έκλεισα κανέναν. Σε πάρκινγκ το άφησα.
Τα μετά ήταν το πρόβλημα.

Πάντως και τον ασθενή είδα και την επέμβαση πρόλαβα και τα αποτελέσματά της, όλα κατ' ευχήν, και η ζωή συνέχισε το δρόμο της.

Το μετά, που ήταν πρόβλημα, το έζησα αργά το μεσημέρι, όταν, με τις θετικές εξελίξεις της υγείας του συγγενούς κατά νου, έσπευσα να παραλάβω το όχημα.
Το παρέλαβα. Και το καρφί στη ρόδα μαζί.
Πλάκα το λάστιχο.
Ευτυχώς μια ρόδα ξέρω και μπορώ να την αλλάζω, ακόμα και αν η μέση έχει τις μικροαντιρρήσεις της.
Σίγουρα όμως δεν πέταξα και από τη χαρά μου με το συμβάν. Πολύ περισσότερο που, βάζοντας τη χαλασμένη ρόδα στο πορτ παγκάζ, έκανα τη μικροζημιά μου.

Ευτυχώς, αυτό ήταν το τελευταίο επεισόδιο της ημέρας.
Οι επόμενες ώρες κύλησαν σε ρυθμούς λήξης της εβδομάδας.
Σαββατοκύριακο αύριο, καλά θα κάνω να σκεφτώ και το ενδεχόμενο μιας ποδηλατάδας.
Τώρα που το σκέφτομαι βρίσκω ότι έχω καιρό να ασχοληθώ με το ποδήλατό μου και νιώθω να διαμαρτύρεται ..

Πέμπτη, Μαρτίου 08, 2007

Όσα μπόρεσα να γράψω ...

Παλιά αγαπημένη.
Έρχεται όταν εκείνη θέλει. Χωρίς καμιά ειδοποίηση.
Καμιά κανονικότητα.
Έρχεται να στρωθεί δίπλα μου. Να μπει μέσα μου και να με "καταλάβει".
Να μου χαμογελάσει μ' εκείνο το παγωμένο της χαμόγελο και "καπάκι" να μου κλείσει το μάτι όλο τσαχπινιά και χάρη.
Το ξέρει δα. Το αγκάλιασμά της, τι αγκάλιασμα, η ελάχιστη επαφή έστω, είναι ικανή να με παραλύσει.
Παλιά αγαπημένη, που για την ακρίβεια θα έπρεπε να τη χωρέσω μέσα σε εισαγωγικά, μα δεν το κάνω.
Φοβάμαι να την εγκλωβίσω μη και θελήσει να τιμήσει τον εγκλωβισμό και εγκατασταθεί μόνιμα κοντά μου.
Και είναι αυτή η μονιμότητα που ναι οφείλω να το πω, προσπαθώ να αποφύγω.

Για την αγαπημένη μου λέω.
Την κα "έλλειψη διάθεσης να γράψω".
Που εμφανίστηκε και επέβαλε την παρουσία της, τιμώντας το όνομά της.
Έλλειψη διάθεσης να γράψω.
Μήτε για τη χτεσινή τη μάζωξη.
Εκεί που ο Νίκος και η Εύη, η Μάχη και ο Μιχάλης, ο Τάκης και η Στάσια, η Γκέηλ και η Έλση, ο Άρης με τον άλλο Νίκο, η Ελένη με την Ελένη και τον τρίτο Νίκο, ο Αλέκος, ο Τάσος, η Λίλη, η Πόπη, η Αίμη, ο Γιάννης η Σοφία, οι δυο Γιώργηδες και να δεις ποιον άλλο ξέχασα, α ναι την αφεντιά μου, βρεθήκαμε γύρω από το τραπέζι, συνομήλικα παιδιά όλοι, να τα πούμε.
Λείπαν κι άλλοι πολλοί και έφτασαν κοντά μας με τις αναμνήσεις, αλλά κι αυτοί που είμαστε παρόντες μια χαρά βρεθήκαμε πως τα περνάμε.
Τριανταοκτώ χρόνια μετά το τελευταίο χτύπημα του κουδουνιού. Και ύστερα από έξι χρόνια καθημερινής παρέας.
Για να μη πω και για τα άλλα έξι που είχανε προηγηθεί. Παρέα με την Έλση, τον Νίκο το Γιάννη και το Γιώργο, που ήτανε και χτες απέναντί μου.
Πώπω.. μια ζωή.

Χτες βράδυ, οι παλιοί συμμαθητές και συμμαθήτριες, μπορεί και να φάγαμε τους καλούς μεζέδες.
Μπορεί και να βρέξαμε τα χείλη με το κόκκινο κρασί. Καλά, και με το άσπρο μερικοί.
Μπορεί και να γκρινιάξαμε για τις θέσεις που καθίσαμε, καθώς δεν φτάσαμε δα και όλοι μαζί.
Όμως πιο πολύ απ όλα, πιάσαμε το νήμα από την αρχή.
Και τις αναμνήσεις και τις εικόνες και το .. σκονάκι από το μάθημα της Φυσικής.
Και προσπαθήσαμε να ξελαμπικάρουμε και πάλι τις εικόνες.
-Εγώ γαμώτο γιατί δεν σε θυμάμαι;
-Και ήταν και ο Νίκος ο Κ. κι αυτός συμμαθητής; Ήταν και τότε έτσι τρελός;

Και μπήκαν και άλλες εικόνες ανάμεσα. Αυτές από τα ενδιάμεσα τα χρόνια. Που είναι πολλά τα άτιμα. Τριανταοχτώ. Το είπαμε αυτό.
Και πιάσαμε να μιλάμε για τα παιδιά και την τωρινή ζωή μας.
Και τις σχέσεις με του γιατρούς. Δεν είναι μόνο οι φίλοι μας που έγιναν γιατροί, αλλά και οι γιατροί που γίνονται φίλοι μας.

Και ξανά στους τότε έρωτές μας και τους ανταγωνισμούς. Τους εφηβικούς.
-Ρε, τώρα το λες και σε είχα και φίλο; Ώστε τη γούσταρες ε;
-Βρε γαϊδούρια και οι δυο, περιμένατε σαράντα χρόνια για να μου το πείτε; Ου να μου χαθείτε και οι δυο.

Ούτε αυτά θέλει η κα "έλλειψη διάθεσης να γράψω" να τα πω, αλλά να, κατάφερα να την παραπλανήσω και να της ξεφύγω.
Έστω για λίγο.
Και λέω τώρα που την παραμέρισα, έστω γι αυτό το λίγο, να πω στα βιαστικά για τις σκέψεις από το πρωινό ξεφύλλισμα του τύπου.
Για την εικόνα της σκηνοθέτιδας με το τσιγάρο στο χέρι. Σαν πόζα αναμνηστικής φωτογραφίας φαντάρου μου φάνηκε. Ανήμερα τη μέρα της γυναίκας.
Και για την παραίτηση του Φυντανίδη από την Ελευθεροτυπία. Ύστερα από τριανταδύο χρόνια. Σίγουρα θα έχουμε ανατροπές στο τοπίο του τύπου και γενικότερα των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Σημαντική και η είδηση για την άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων ... στην Πορτογαλία.
Τούτο θα ακουστεί ενδιαφέρον, και είναι δηλαδή, αλλά πώς θα αμυνθούν οι εργαζόμενοι;
Και τι σημαίνει ότι θα απολύονται όσοι έχουν για δυο χρόνια αρνητικές εκθέσεις;
Αν η παραγωγικότητα των πολιτικών σχεδιασμών είναι αρνητική, αν οι πολιτικές επιλογές και η πολιτική διαχείριση είναι επιλεγμένα στραμμένες στην ζημιογόνο λειτουργία, αν υπάρχει σχεδιασμός μείωσης των κρατικών λειτουργιών, πώς είναι δυνατόν να είναι θετική η απόδοση του υπαλλήλου;
Αν οι διαχειριστές της εξουσίας υπονομεύουν τις λειτουργίες, πώς δεν θα αντιδράσει ο υπονομευόμενος;
Και εν τέλει, τι μπορεί να σημαίνει σοσιαλισμός στην πράξη, μια και είναι σοσιαλιστική η κυβέρνηση της Πορτογαλίας που πήρε αυτές τις "επαναστατικές" αποφάσεις, αν όχι την κατοχύρωση του δικαιώματος στην εργασία;
Μπορεί η αξιοπρέπεια τού ανθρώπου να γίνεται θυσία στον στόχο της οικονομικής ανάπτυξης;
(Γνωστή η περιπτωσιολογία των κακών δημοσίων υπαλλήλων. Εξετάζει κανείς και θέλει να μελετήσει τον τρόπο με τον οποίο βρέθηκαν στη θέση που βρέθηκαν αυτοί οι κακοί υπάλληλοι; )
Σκέψη αστραπή.
Η Πορτογαλία επί Σαλαζάρ δεν ήταν που είχε καταφέρει να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό της, μηδενίζοντας τις δαπάνες για την εκπαίδευση;
Πάντα πρωτοπόροι οι καλοί μας εταίροι.

Και τη ματιά στην τηλεόραση προκάνω να καταγράψω εδώ. Τις εικόνες από το σημερινό συλλαλητήριο.
Που δημιουργούν θλίψη.
Όχι οργή, θλίψη.
Και φόβο για τα χειρότερα.
Για όσα θα "πατήσουν" επάνω στα σημερινά επεισόδια και με το χεράκι βοηθείας της επιλεγμένης και κατευθυνόμενης εικόνας, θα φτάσουν να τυλίξουν ακόμα πιο σφιχτά το σκοινί γύρω από τον πολίτη.

Τώρα είμαι εγώ που ζητάω να παρέμβει η γνωστή κυρία. Ναι η κα "έλλειψη διάθεσης να γράψω".
Να κάνει λέω την εμφάνισή της, γιατί θα αρχίσω να πολιτικολογώ και να κινδυνολογώ και οι συνειρμοί δεν θα αφήσουν όρθιες ούτε την ιστορία, ούτε τη θρησκεία, ούτε τη γλώσσα μήτε τίποτα. Και είναι οι σκέψεις μου επαρκώς αιρετικές. Γνωστό αυτό.
Ας μη γεμίσουν οι σελίδες με ετούτες τις αιρετικές απόψεις σήμερα.

Ας κρατήσω την ημέρα που φεύγει μακριά από όλα αυτά.
Είναι άλλωστε για εμένα σημαντική ημέρα.
Μνήμης.
Την οφείλω και την αποτίω.
Τριανταέξι χρόνια σήμερα από τότε που "έφυγε" ο πατέρας....
Και είναι πολλά όσα χρωστούσα και του χρωστάω, αφού όσο ζούσε, λίγες ήταν οι χαρές που πήρε από εμένα ...

Δευτέρα, Μαρτίου 05, 2007

Κατά τα συνήθη ...

Λες;
Λες οι δυο εντεκάχρονοι που συνελήφθησαν χτες στα επεισόδια έξω από το γήπεδο Καραϊσκάκη, να σκέφτηκαν, αυτοί ή οι γονείς τους, ότι μπορεί το Κράτος να τους εξασφαλίσει σπίτι;

Μάλλον έχω αποκτήσει διαστροφική σκέψη.
Αλλά πάλι, με τα τόσα που γίνονται, γιατί όχι κι αυτό;

Και τι σε νοιάζει εσένα, θα πεις.
Για το ειδικό θέμα ομολογώ ότι δεν με ενδιαφέρει και πολύ. Για το αν θα πάρουν ή όχι σπίτι οι οικογένειες των παιδιών δηλαδή.
Με τρομάζει όμως η "εφευρετικότητα" των ανθρώπων.
Και το αδίστακτο.
Και με τρομάζει πιο πολύ γιατί διατρέχει όλες τις κοινωνικές τάξεις και όλα τα κοινωνικά στρώματα.
Και ο τρόμος μου γίνεται σχεδόν παραλυτική απόγνωση, γιατί αισθάνομαι ότι τίποτα δεν μπορεί να ανατρέψει αυτή την πορεία.

Το βλέπει κανείς παντού και καθημερινά.
Η λύση να καθίσεις στα αυγά σου και να παρατηρείς, απορρίπτεται.
Άλλη λύση όμως δεν φαίνεται ορατή.

Δευτεριάτικα και να με έχει πιάσει τέτοια απαισιοδοξία;
Μα δεν είναι σημερινές οι σκέψεις. Καθημερινές είναι.
Με αφορμή την είδηση που μετέδωσε πριν από λίγο η τηλεόραση τα κατέγραψα αυτά.

Τα άλλα, τα δικά μου, τα καθημερινά, είχαν φως.
Δηλαδή η ημέρα είχε φως.
Τα γεγονότα θα μπορούσε να είναι και γκρίζα. Ή και με οποιοδήποτε άλλο χρώμα φωτισμένα.
Εντάξει. Το γκρίζο δεν είναι χρώμα, είναι απουσία χρωμάτων.

Πάντως τα γεγονότα ήταν από τα γνωστά.
Το δάκρυ στην άκρη του ματιού, που φώτιζε και θόλωνε συνάμα, το "παιχνίδι" με τα όρια του νόμου και η εκμετάλλευση των οικογενειακών προβλημάτων, το θράσος της καταγγελίας, για να καλυφθεί το παράπτωμα, δεν εισήγαγαν τίποτα καινούργιο.
Όσο και αν το καθένα έχει τη δική του και μονοσήμαντα ορισμένη, οντότητα.

Και η μεσημεριανή αποκάλυψη της ανάγκης της Παρασκευής για μια μπύρα βρε παιδί μου έτσι στο πόδι, γέννησε ιδέες και σχεδιασμούς.
Για την επερχόμενη Παρασκευή.

Η τηλεόραση εξακολουθεί να τροφοδοτεί με εικόνες και ανατροπές.
Πρόσωπα από παλιά, με αλλαγμένη εικόνα. Ωριμότητα η κομψή διατύπωση.
Δεν κοιτάς τη φάτσα σου;
Τι κοιτάζω. Αλλά να, δεν έχω την "ατυχία" να μπαίνω αιφνίδια στο σαλόνι του άλλου.

Και ναι, έχει και άλλα καλά η τηλεόραση. Όπως ένα μονόπρακτο που παρακολούθησα λίγο πριν στην κρατική τηλεόραση.
Η αέναη σύγκρουση των προσωπικοτήτων μέσα στη σχέση. Η σύγκρουση σαν βάση για την παραπέρα ένωση.
Η αγωνιώδης προσπάθεια αποφυγής της ταύτισης, που αποδεικνύει ότι "του πεπρωμένου φυγείν αδύνατον". Η ταύτιση δεν θα αποφευχθεί.
Από τις καλές στιγμές της τηλεόρασης. Πιθανόν γι αυτό και δεν διαφημίζεται.

Το τέλος της ημέρας, το τέλος της αρχής της εβδομάδας προ των πυλών.
Συμμάζεμα της σκέψης και προγραμματισμός της αυριανής.
Κι αυτό κατά τα ειωθότα ...

Κυριακή, Μαρτίου 04, 2007

Μια ζωή ... πατίνι.

Το σπορ λέγεται πατίνι.
Πώς λέμε μου έκανες τη ζωή πατίνι; Ε κάτι τέτοιο. Δηλαδή όχι ακριβώς. Αυτή είναι έκφραση κι εγώ μιλάω για το πραγματικό.
Και πού το θυμήθηκα;
Το είδα στην ταράτσα. Όχι το σπορ. Το .. όχημα.
Παιδικό παιχνίδι της ανιψιάς, ακουμπισμένο στον τοίχο, περίμενε υπομονετικά την κάτοχό του.


Περιμένοντας να γίνουν τα φαγώσιμα όντως φαγώσιμα, και έχοντας σχετικές παιδικές αναμνήσεις έντονες, είπα να επιχειρήσω να το περιεργαστώ λιγάκι.

Μικρός πολύ μικρός, μπορεί να μην είχα ποδήλατο με δύο ρόδες-είχα με τρεις-, αλλά πατίνι είχα.
Ιδιοκατασκευή. Δεν είμαι και σίγουρος ότι τότε πουλούσαν πατίνια.
Το δικό μου πατίνι λοιπόν, το κατασκεύαζε ο θείος ο Τάκης. Έτσι τον φώναζα.
Τεχνικός του ΟΤΕ εκείνος, έχοντας μοναδικό ανίψι, ανάμεσα στα πόδια τους, όλη η οικογένεια, την αφεντιά μου, -οι δυο αδελφές μου δεν λογίζονταν στο μέτρημα για αγορίστικα παιχνίδια-, μου είχε φτιάξει αρκετές φορές πατίνι.

Για ρόδες χρησιμοποιούσε δυο μεγάλα ρουλεμάν. Ένσφαροι τριβείς είναι το επίσημο όνομά τους.
Η όλη κατασκευή αποτελείτο από δυο τάβλες. Η μια γινότανε τιμόνι και η άλλη το πάτημα ενώ για τη μεταξύ τους ένωση κατασκεύαζε δυο λαμάκια σε σχήμα μεγάλου Π, που συνδέονταν με ένα πείρο. Τα λαμάκια αυτά τα στήριζε το ένα στο τιμόνι και το άλλο στο λατάκι που είχε στερεώσει στο οριζόντιο ξύλο που προοριζόταν για το πάτημα.
Κάπου στη μέση του οριζόντιου ξύλου τοποθετούσε ένα μοχλό, που τον πατούσα για φρένο. Προσπαθώ να θυμηθώ τη διάταξη αυτού του μηχανισμού αλλά δεν μπορώ.... Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι το σύστημα κατέληγε σε ένα πηχάκι, με λάστιχο από ρόδα αυτοκινήτου στην άκρη και όταν πατούσα αυτό το ιδιότυπο φρένο, εκείνο πίεζε το ρουλεμάν-ένσφαιρο τριβέα είπαμε- που έπαιζε ρόλο πίσω ρόδας και το .. όχημα σταματούσε.

Το πρόβλημα, με τα πατίνια αυτού του είδους, ήταν ότι τα ρουλεμάν γέμιζαν πολύ γρήγορα με χώματα και έπρεπε να τα πλένεις κάθε τόσο με πετρέλαιο.
Βλέπεις η γειτονιά που μεγάλωσα, δεν είχε δρόμος ασφάλτινους, μήτε πεζοδρόμια με πλάκες ή έστω από τσιμέντο.
Όλα ήταν χώμα.
Ναι, σε αλάνες μεγάλωσα.
Αυτές χάρηκα, εκεί μέτρησα το μπόι μου με τα δέντρα που μεγάλωναν, τη δύναμη των ποδιών μου με το πόσο μακριά έστελνα την μπάλα, τη δύναμη των χεριών μου με το ρίξιμο της πέτρας, αλλά και καμιάς μπουνιάς όταν τα πράγματα αγρίευαν.
Στις αλάνες που το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου ήταν να βάλεις δυο πέτρες ή και δυο σχολικές τσάντες και να φτιάξεις ένα τέρμα για να αρχίσεις ένα ντέρμπυ, ή να σκάψεις ένα λακουβάκι, και με δυο ξύλα να στήσεις το ξυλίκι.
Το ότι μπορεί να άνοιγε και κανένα κεφάλι ή να κινδύνευε το μάτι του απρόσεχτου, ήταν ενδεχόμενα προς αντιμετώπιση από τις μαμάδες και των μπαμπάδες. Εμείς είχαμε στην άκρη των δοντιών τη μόνιμη απάντηση: Άσε μας ξέρουμε.
Στις αλάνες τις περιοχής έπαιξα όλα τα παιχνίδια, εκεί δοκίμαζα και τις ικανότητες των πατινιών μου.
Το σημερινό πατίνι όμως δεν το είδα σε αλάνα, πού να τη βρεις άλλωστε τώρα πια, αλλά στην ταράτσα. Και βέβαια δεν ήταν από ξύλο, ούτε είχε για ρόδες ρουλεμάν.


Όπως ήταν λογικό, με όλες αυτές τις σκέψεις και τις εικόνες που μου ήρθαν στο μυαλό, από την εικόνα του ακουμπισμένου πατινιού, το βλέμμα αποσπάστηκε βίαια σχεδόν από τις διαδρομές του στην απεραντοσύνη της θάλασσας. Ακόμα και από τα κοψίδια που σιγοψήνονταν επάνω στη φωτιά.

Και ήταν επίσης λογικό ότι κατά βάθος ήθελα να πλησιάσω το πατίνι, όχι μόνον για να το περιεργαστώ.
Προσεκτικά ναι, και με κάποια συστολή ίσως, το πήρα στα χέρια μου. Πανάλαφρο.
Το πόδι ακούμπησε πάνω στη βάση. Ευτυχώς χώρεσε. Και επίσης ευτυχώς και ω του θαύματος μαζί, με άντεξε.
Για να είμαι ειλικρινής αυτό ήταν το μόνο μου ερωτηματικό. Αν θα με αντέξει ή θα πρέπει να τρέχω κυριακάτικα να ψάξω να το αντικαταστήσω.
Και οφείλω να το παραδεχτώ.
Παρά τα διαδιδόμενα, ότι πλέον δεν προσέχουν τις κατασκευές, το πατίνι με άντεξε.
Τουλάχιστον δυο τρεις στροφές περιμετρικά στην ταράτσα τις έκανα. Παρά τις παραινέσεις του νεοτέρου υιού που επισήμαινε πρόσεχε ρε πατέρα, εδώ είναι ταράτσα. Όταν του τα έλεγα εγώ πριν είκοσι χρόνια, πολύ που με άκουγε. Αλλά έτσι είναι τα πράγματα.
Ο καιρός περνάει και οι καταστάσεις αλλάζουν καθώς και η φορά των παραινέσεων.

Τώρα που το σκέπτομαι πάντως, μπορεί να είναι και πενήντα τα χρόνια από την τελευταία φορά που ανέβηκα σε πατίνι. Ίσως και περισσότερα!!!

Φυσικά. Το θέαμα ήταν μάλλον πολλαπλά ακατάλληλο δι' ανηλίκους και ενηλίκους και οι απόπειρες του είδους, δέον όπως αποσιωπώνται, αλλά από την άλλη πλευρά, η ικανοποίηση, οφείλω να το ομολογήσω, ότι ήταν αρκετά μεγάλη.
Ναι για το ότι με άντεξε το πατίνι λέω.
Και για το ότι ισορροπούσα χωρίς καμιά δυσκολία.
Εδώ που τα λέμε, άλλο πράγμα να είσαι σαν κλαράκι επάνω στο πατίνι και άλλο σαν να έχεις ... δραπετεύσει από τσίρκο...

Ίσως, αποτέλεσμα της ικανοποίησης αυτής, να ήταν και η καλή διάθεση στο τραπέζι.
Ακόμα και όταν η οικοδέσποινα κλήθηκε να σβήσει τα κεράκια της γενεθλιακής της τούρτας, πράγμα που με έκανε να αναρωτηθώ, μα πώς είναι δυνατόν να κλείνει τόσα; ( Βεβαίως και δεν θα πω πόσα κεράκια σβήστηκαν. Τα χρόνια και τα κιλά μιας κυρίας δεν κοινολογούνται.) Τη γνώρισα όταν ήταν δεκάχρονη και τώρα δεκάχρονη είναι η κόρη της.

Γεγονός είναι ότι η διάθεση από τη βόλτα με το πατίνι ανέβηκε πολύ όπως και το ηθικό.
Έτσι, τα ερωτήματα αυτού του είδους παραμερίστηκαν, χωρίς ιδιαίτερες επιπτώσεις στο συναισθηματικό πεδίο.

Το οποίο συναισθηματικό πεδίο πρόκειται να μείνει αλώβητο και από τα επερχόμενα εντός των επομένων ωρών.
Από τον αγώνα Ολυμπιακού Παναθηναϊκού εννοώ. Το ντέρμπυ των αιωνίων.
Σε λίγο αρχίζει και αυτός, αλλά ούτε το αποτέλεσμα του αγώνα αυτού είναι ικανό να επιδράσει στο δικό μου συναισθηματικό πεδίο.
Διακριτική ουδετερότης έναντι και τον δύο.

Παρόλα αυτά, λέω να παρακολουθήσω τον αγώνα και να μεταφέρω εδώ το αποτέλεσμα άμα τη λήξει.
Έτσι, για να το έχει πρόχειρο ο ιστορικός του μέλλοντος.
Και ο .. βιογράφος μου ...
Και πού είσαι βιογράφε, μην παραλείψεις να σημειώσεις ότι ο .. Πανιώνιος κέρδισε το Αιγάλεω και μάλιστα εκτός έδρας! Ε, να πω και για την ομάδα μου το κάτι τις της...

Επανέρχομαι.

Και ιδού.
Ολυμπιακός Παναθηναϊκός 0-1.
Α, βρε ταλαίπωρο Αεκάκι ...

Από το 1995 είχε να το πάθει αυτό ο Ολυμπιακός, λέει ο δημοσιογράφος.
Ε και;
Κι εγώ από το χίλια εννιακόσια πενηντακάτι είχα να ανέβω σε πατίνι...

Παρασκευή, Μαρτίου 02, 2007

Τώρα που το σκέπτομαι ....

Σήμερα θα ήθελα να μην είχα πάρει αυτοκίνητο μαζί μου.
Να κινηθώ προς το σπίτι μετά το γραφείο με τα πόδια.
Να περάσω από το πάρκο πάνω από το ποτάμι και να παρατηρήσω έστω για λίγο τους ηλικιωμένους στα παγκάκια να λιάζονται.
Να αφήσω τα βήματά μου να με οδηγήσουν σε γνωστές και άγνωστες γωνιές της πόλης που με φιλοξενεί.

Μέσα από την αγορά, ανάμεσα στον κόσμο που μπαινοβγαίνει στα μαγαζιά φορτωμένος. Στα πεζοδρόμια μπροστά από τις βιτρίνες. Στα απόμερα στενά, στους ίσκιους των προσφυγικών πολυκατοικιών.

Θάθελα να σταθώ στο καφενείο εκείνης της γωνίας να πιω μια μπύρα. Ή ένα ούζο με μεζέ. Παραδοσιακό.

Και να συνεχίσω μετά τη διαδρομή.
Πάντα με τα πόδια.

Πάντα φορτωμένος με την τσάντα και τις σκέψεις της ημέρας..
Με τα προβλήματα και τις κινήσεις τακτικής για να αντιμετωπίσω την κακοπιστία συνεργατών και να προλάβω δηλητήρια και χτυπήματα από τα γνωστά. Εκείνα, τα κάτω από τη μέση.
Φορτωμένος με τις εικόνες από τον ενθουσιασμό στα μάτια του νέου συναδέλφου που ήρθε να με δει. Ταξίδι αστραπή από εκεί που είναι και δεν παρέλειψε να περάσει για ένα "γεια". Δείγμα ότι τα δύο χρόνια εδώ πέρασε καλά. Νομίζω.
Με τα προβλήματα της καθημερινότητας να κάνουν κολεγιά με τα προβλήματα του δρόμου. Να χαζέψω τα μεγάλα κτήρια, τα βρώμικα κτήρια, τους γρήγορους ρυθμούς, την οικονομία που είναι στριμωγμένη στα καροτσάκια του δρόμου. Να μυρίσω τις μυρουδιές από το σουβλατζίδικο του δρόμου.

Πάντα φορτωμένος με την τσάντα και ίσως την εφημερίδα, που συνήθως αγοράζω. Να διαβάσω και τις άλλες εφημερίδες που στολίζουν τα περίπτερα.

Να προσπεράσω αυτούς που περιμένουν στις στάσεις των λεωφορείων και να προσπαθήσω με κλεφτές ματιές να μαντέψω το πού και το πώς της διαδρομής τους.

Ήθελα να μην είχα πάρει το αυτοκίνητο μαζί μου, και να προχωρούσα με τις σκέψεις μου αντάμα στα πεζοδρόμια των μεγάλων δρόμων και στα στενά της πόλης που κάθε μέρα διασχίζω προς και από τη δουλειά μου.
Τριάντα τόσα χρόνια τώρα.

Να ψάξω εικόνες παλιές.
Έχει μείνει κάτι; Τι; Από τι;
Ήθελα να ψάξω τις εικόνες της συνέχειας των χρόνων αυτών που έγιναν παρελθόν καθώς τα μαλλιά αλλάξαν χρώμα. Αυτών των χρόνων που ήταν μέλλον όταν ξεκίναγα την διαδρομή προς την αντίθετη κατεύθυνση, χρόνια πολλά πριν.

Ήθελα να μην είχα πάρει το αυτοκίνητο το μεσημέρι, για να απολαύσω τον ήλιο του ανοιξιάτικου μεσημεριού.
Να χαμογελάω, και ας με κοιτάζουν παράξενα στο δρόμο, καθώς θα ανακαλώ στη μνήμη τη σκέψη που μου γέννησαν τα περιστέρια τα οποία κάθισαν πάνω στο κουτί του κλιματιστικού έξω από το παράθυρο του γραφείου.
Ναι, σκέφτηκα ότι μάλλον αυτά τα ξέρω πριν να βγουν από το αυγό τους. Μάλλον είναι αυτά που φωτογράφιζα ένα χρόνο πριν μέσα στη φωλιά τους, και ήρθαν να με επισκεφτούν.Και αυτά. Όπως και ο συνάδελφος το πρωί.
Να με δουν με το στυλό στο χέρι, να κυνηγάω να συλλάβω του μυαλού τις διαδρομές.

Ήθελα να μην είχα πάρει το αυτοκίνητο μαζί μου το πρωί.
Να ξαναφέρω στο μυαλό, καθώς θα διέσχιζα την πόλη, τις τελευταίες εικόνες και τούτης της Παρασκευής, απ' το χώρο της δουλειάς.
Να τις ανακατέψω με τις εικόνες των πωλητών της λαϊκής στο δρόμο του σπιτιού μου. Της λαϊκής με τους σχεδόν άδειους πάγκους και τους σωρούς των σκουπιδιών που περιμένουν την τελευταία διαλογή τους πριν απομακρυνθούν.
Με τους ανθρώπους τους σκυμμένους απ' τα φορτία της ζωής, ή της ντροπής, που είναι όπως πάντα εκεί, έτοιμοι να ξεκινήσουν αυτή την τελευταία διαλογή.

Ναι, τώρα που το σκέπτομαι ξανά, σήμερα δεν έπρεπε να πάρω το αυτοκίνητο μαζί ...

Πέμπτη, Μαρτίου 01, 2007

Ευχή.

Καλό μήνα.


Ευχή για όλους ...


Έτσι, γιατί χρειάζονται κι αυτές ...






Το "μάρτη" μην ξεχάσετε ...