Όσα μπόρεσα να γράψω ...

Παλιά αγαπημένη.
Έρχεται όταν εκείνη θέλει. Χωρίς καμιά ειδοποίηση.
Καμιά κανονικότητα.
Έρχεται να στρωθεί δίπλα μου. Να μπει μέσα μου και να με "καταλάβει".
Να μου χαμογελάσει μ' εκείνο το παγωμένο της χαμόγελο και "καπάκι" να μου κλείσει το μάτι όλο τσαχπινιά και χάρη.
Το ξέρει δα. Το αγκάλιασμά της, τι αγκάλιασμα, η ελάχιστη επαφή έστω, είναι ικανή να με παραλύσει.
Παλιά αγαπημένη, που για την ακρίβεια θα έπρεπε να τη χωρέσω μέσα σε εισαγωγικά, μα δεν το κάνω.
Φοβάμαι να την εγκλωβίσω μη και θελήσει να τιμήσει τον εγκλωβισμό και εγκατασταθεί μόνιμα κοντά μου.
Και είναι αυτή η μονιμότητα που ναι οφείλω να το πω, προσπαθώ να αποφύγω.

Για την αγαπημένη μου λέω.
Την κα "έλλειψη διάθεσης να γράψω".
Που εμφανίστηκε και επέβαλε την παρουσία της, τιμώντας το όνομά της.
Έλλειψη διάθεσης να γράψω.
Μήτε για τη χτεσινή τη μάζωξη.
Εκεί που ο Νίκος και η Εύη, η Μάχη και ο Μιχάλης, ο Τάκης και η Στάσια, η Γκέηλ και η Έλση, ο Άρης με τον άλλο Νίκο, η Ελένη με την Ελένη και τον τρίτο Νίκο, ο Αλέκος, ο Τάσος, η Λίλη, η Πόπη, η Αίμη, ο Γιάννης η Σοφία, οι δυο Γιώργηδες και να δεις ποιον άλλο ξέχασα, α ναι την αφεντιά μου, βρεθήκαμε γύρω από το τραπέζι, συνομήλικα παιδιά όλοι, να τα πούμε.
Λείπαν κι άλλοι πολλοί και έφτασαν κοντά μας με τις αναμνήσεις, αλλά κι αυτοί που είμαστε παρόντες μια χαρά βρεθήκαμε πως τα περνάμε.
Τριανταοκτώ χρόνια μετά το τελευταίο χτύπημα του κουδουνιού. Και ύστερα από έξι χρόνια καθημερινής παρέας.
Για να μη πω και για τα άλλα έξι που είχανε προηγηθεί. Παρέα με την Έλση, τον Νίκο το Γιάννη και το Γιώργο, που ήτανε και χτες απέναντί μου.
Πώπω.. μια ζωή.

Χτες βράδυ, οι παλιοί συμμαθητές και συμμαθήτριες, μπορεί και να φάγαμε τους καλούς μεζέδες.
Μπορεί και να βρέξαμε τα χείλη με το κόκκινο κρασί. Καλά, και με το άσπρο μερικοί.
Μπορεί και να γκρινιάξαμε για τις θέσεις που καθίσαμε, καθώς δεν φτάσαμε δα και όλοι μαζί.
Όμως πιο πολύ απ όλα, πιάσαμε το νήμα από την αρχή.
Και τις αναμνήσεις και τις εικόνες και το .. σκονάκι από το μάθημα της Φυσικής.
Και προσπαθήσαμε να ξελαμπικάρουμε και πάλι τις εικόνες.
-Εγώ γαμώτο γιατί δεν σε θυμάμαι;
-Και ήταν και ο Νίκος ο Κ. κι αυτός συμμαθητής; Ήταν και τότε έτσι τρελός;

Και μπήκαν και άλλες εικόνες ανάμεσα. Αυτές από τα ενδιάμεσα τα χρόνια. Που είναι πολλά τα άτιμα. Τριανταοχτώ. Το είπαμε αυτό.
Και πιάσαμε να μιλάμε για τα παιδιά και την τωρινή ζωή μας.
Και τις σχέσεις με του γιατρούς. Δεν είναι μόνο οι φίλοι μας που έγιναν γιατροί, αλλά και οι γιατροί που γίνονται φίλοι μας.

Και ξανά στους τότε έρωτές μας και τους ανταγωνισμούς. Τους εφηβικούς.
-Ρε, τώρα το λες και σε είχα και φίλο; Ώστε τη γούσταρες ε;
-Βρε γαϊδούρια και οι δυο, περιμένατε σαράντα χρόνια για να μου το πείτε; Ου να μου χαθείτε και οι δυο.

Ούτε αυτά θέλει η κα "έλλειψη διάθεσης να γράψω" να τα πω, αλλά να, κατάφερα να την παραπλανήσω και να της ξεφύγω.
Έστω για λίγο.
Και λέω τώρα που την παραμέρισα, έστω γι αυτό το λίγο, να πω στα βιαστικά για τις σκέψεις από το πρωινό ξεφύλλισμα του τύπου.
Για την εικόνα της σκηνοθέτιδας με το τσιγάρο στο χέρι. Σαν πόζα αναμνηστικής φωτογραφίας φαντάρου μου φάνηκε. Ανήμερα τη μέρα της γυναίκας.
Και για την παραίτηση του Φυντανίδη από την Ελευθεροτυπία. Ύστερα από τριανταδύο χρόνια. Σίγουρα θα έχουμε ανατροπές στο τοπίο του τύπου και γενικότερα των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Σημαντική και η είδηση για την άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων ... στην Πορτογαλία.
Τούτο θα ακουστεί ενδιαφέρον, και είναι δηλαδή, αλλά πώς θα αμυνθούν οι εργαζόμενοι;
Και τι σημαίνει ότι θα απολύονται όσοι έχουν για δυο χρόνια αρνητικές εκθέσεις;
Αν η παραγωγικότητα των πολιτικών σχεδιασμών είναι αρνητική, αν οι πολιτικές επιλογές και η πολιτική διαχείριση είναι επιλεγμένα στραμμένες στην ζημιογόνο λειτουργία, αν υπάρχει σχεδιασμός μείωσης των κρατικών λειτουργιών, πώς είναι δυνατόν να είναι θετική η απόδοση του υπαλλήλου;
Αν οι διαχειριστές της εξουσίας υπονομεύουν τις λειτουργίες, πώς δεν θα αντιδράσει ο υπονομευόμενος;
Και εν τέλει, τι μπορεί να σημαίνει σοσιαλισμός στην πράξη, μια και είναι σοσιαλιστική η κυβέρνηση της Πορτογαλίας που πήρε αυτές τις "επαναστατικές" αποφάσεις, αν όχι την κατοχύρωση του δικαιώματος στην εργασία;
Μπορεί η αξιοπρέπεια τού ανθρώπου να γίνεται θυσία στον στόχο της οικονομικής ανάπτυξης;
(Γνωστή η περιπτωσιολογία των κακών δημοσίων υπαλλήλων. Εξετάζει κανείς και θέλει να μελετήσει τον τρόπο με τον οποίο βρέθηκαν στη θέση που βρέθηκαν αυτοί οι κακοί υπάλληλοι; )
Σκέψη αστραπή.
Η Πορτογαλία επί Σαλαζάρ δεν ήταν που είχε καταφέρει να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό της, μηδενίζοντας τις δαπάνες για την εκπαίδευση;
Πάντα πρωτοπόροι οι καλοί μας εταίροι.

Και τη ματιά στην τηλεόραση προκάνω να καταγράψω εδώ. Τις εικόνες από το σημερινό συλλαλητήριο.
Που δημιουργούν θλίψη.
Όχι οργή, θλίψη.
Και φόβο για τα χειρότερα.
Για όσα θα "πατήσουν" επάνω στα σημερινά επεισόδια και με το χεράκι βοηθείας της επιλεγμένης και κατευθυνόμενης εικόνας, θα φτάσουν να τυλίξουν ακόμα πιο σφιχτά το σκοινί γύρω από τον πολίτη.

Τώρα είμαι εγώ που ζητάω να παρέμβει η γνωστή κυρία. Ναι η κα "έλλειψη διάθεσης να γράψω".
Να κάνει λέω την εμφάνισή της, γιατί θα αρχίσω να πολιτικολογώ και να κινδυνολογώ και οι συνειρμοί δεν θα αφήσουν όρθιες ούτε την ιστορία, ούτε τη θρησκεία, ούτε τη γλώσσα μήτε τίποτα. Και είναι οι σκέψεις μου επαρκώς αιρετικές. Γνωστό αυτό.
Ας μη γεμίσουν οι σελίδες με ετούτες τις αιρετικές απόψεις σήμερα.

Ας κρατήσω την ημέρα που φεύγει μακριά από όλα αυτά.
Είναι άλλωστε για εμένα σημαντική ημέρα.
Μνήμης.
Την οφείλω και την αποτίω.
Τριανταέξι χρόνια σήμερα από τότε που "έφυγε" ο πατέρας....
Και είναι πολλά όσα χρωστούσα και του χρωστάω, αφού όσο ζούσε, λίγες ήταν οι χαρές που πήρε από εμένα ...