Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 30, 2005

ράγες του τραίνου ...

Μονότονοι οι χτύποι στου τρένου τις ράγες.
Κόσμος γεμίζει κι αδειάζει την πλατφόρμα του σταθμού.
Άνθρωποι στατιστικές μεταβλητές, που θα δώσουν μέσους όρους, διακυμάνσεις, τυπικές αποκλίσεις.
Στοιχεία, που θα μελετήσει όταν τα χρειαστεί η Ιστορία.

Όταν οι αποκλίσεις παύουν να είναι τυπικές,
όταν η κάθε μια απόκλιση έχει το δικό της χαρακτήρα,
όταν οι αποκλίσεις είναι πραγματικότητα ενώ η τυπική απόκλιση το φανταστικό
τότε οι άνθρωποι γίνονται μοναδικότητες
τότε, του τραίνου οι ράγες, οδηγούν στον προορισμό τους
συρμούς γεμάτους Ιστορίες.

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 27, 2005

To ... ετούτο μου (που έλεγε και ο Φωτόπουλος), δε μου αρέσει....

Επειγόντως να αδυνατίσω !!!
Δεν είναι δυνατόν. Κοίταξα τον σχετικό δείκτη και με βάση αυτόν κατατάσσομαι στην κατηγορία των υπέρβαρων. Και έχω κάνει ένα πισινό νααα (μετά συγχωρήσεως)
Πωπωωωω.

Και το χρώμα μου βρε παιδί μου.
Χλωμός. Λες να έχω σιδηροπενική αναιμία;
Μα και το σπανάκι μου το τρώω, και τις μελιτζάνες μου, που μέχρι μερικά χρόνια ούτε να δω ήθελα, και τις φακές μου σχεδόν κάθε Τετάρτη, έρμη κοπελιά που βοηθάς στο καθάρισμα του σπιτιού τι τραβάς και εσύ, και όλα τέλος πάντων τα φαγητά, που ανεβάζουν το σίδηρο, τα καταναλώνω.
Για να δω στον καθρέφτη μου.
Τα μάτια μου εξακολουθούν να είναι έξυπνα. Μου το λέγε ο παππούς μου από τότε που ήμουνα μικρός ότι τα μάτια μου ήτανε ... αστρίτες.
Να είσαι καλά όπου και να είσαι παππού.

Και αυτοί οι σκούροι κύκλοι κάτω από τα μάτια;
Από το ξενύχτι; Να είμαι χλωμός από το ξενύχτι;
Μα, ξενυχτάω τόσα χρόνια. Πώς και συμβαίνει να φαίνομαι ωχρός τώρα;
Εντάξει δεν ήμουν θαμώνας νυχτερινών κέντρων, ούτε ο ξενύχτης που μ' έκανες εσύ (ήμουνα ... καλό παιδί), αλλά ούτε και τώρα είμαι.
Κανά έργο στην τηλεόραση ή οι εκπομπές του Γεωργίου -μα τι διάβολο, ζόμπι θέλουν να μας κάνουν και τον βάζουν τέτοια ώρα να κάνει εκπομπή;
διάβασμα, όχι σχολικών βιβλίων βέβαια. Αυτά μόνο για να κοιμηθώ τα άνοιγα και τα ανοίγω,
χαζοκουβέντες της παρέας κουτσοπίνοντας.
Αυτά ήτανε και παραμένουν οι αιτίες για ξενύχτι.
Α, και κουβεντούλα, τσατάρισμα δηλαδή για να τα λέμε τα πράγματα ελληνικά, στο διαδίκτυο.

Γιατί να είμαι χοντρός ωχρός με μαύρους κύκλους κάτω από τα έξυπνα μάτια μου;

Βρε λες;

Λες ναααααα;

«Από τις εφημερίδες της Δευτέρας 26/9/2005;

Δημ. :Τι άνθρωποι είναι αυτού του είδους οι ηλεκτρονικοί εγκληματίες που εντοπίζετε;

Αστυνομ: Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν ένα πολύ κουρασμένο και σκοτεινό βλέμμα από την αϋπνία, αν και τα μάτια τους είναι πολύ έξυπνα
………
Είναι ωχροί, άυπνοι, όπως σας είπα, οι περισσότεροι είναι ευτραφείς λόγω του ότι κάθονται συνεχώς σε μια καρέκλα και τρέφονται άσχημα….»

Λεεεεςςςςς !!!!

Αλλά πριν που ζυγίστηκα η ζυγαριά, (κλέβει…) με έδειξε 2 κιλά λιγότερο.
Να αρχίζω άραγε να ανανήφω;

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 23, 2005

Ότε ήμην νέος .....

Διδυμότειχο μπλουζ.....

Η φωνή του Νταλάρα ζωγραφίζει εικόνες του 1976 και το μυαλό τις παρατηρεί κατάπληκτο.
Στην πόλη της Κεντρικής Ελλάδας που υπηρετούσε, οι ημέρες έτρεχαν με τη δική τους ταχύτητα, η καθημερινότητα φορούσε χακί ρούχα.
Το πέπλο της ρουτίνας και του πηξίματος, το έσκιζαν μικρές αποδράσεις με δίωρες ή απλές εξόδους, στα στενά της κεντρικής πλατείας και τους γύρω χώρους.
Πλατεία Ελευθερίας, που απαγορευόταν να διασχίσουν, Πλατεία Λαού που απαγορευόταν να επισκεφτούν οι τα χακί φέροντες.
Ρε γαμώτο, ονόματα και αυτές οι πλατείες.
Πλατεία Ελευθερίας η μια, που όμως δεν ήταν όλοι ελεύθεροι να τη διασχίζουν,
Πλατεία Λαού η άλλη, αλλά αυτοί που υπηρετούσαν το λαό δεν είχαν το δικαίωμα να την επισκεφθούν. Κάποιοι είχαν πολύ χιούμορ αν μη τι άλλο.
Στα γύρω στενά, σφαιριστήρια, καφενεία, εστιατόρια, εμπορικά καταστήματα.

Η παρέα των τεσσάρων φαντάρων έπιασε τραπέζι κοντά στην είσοδο του καφενείου.
Παλιό το καφενείο, έβγαζε τσίπουρο και ούζο με μεζέ παραδοσιακό.
Ποτήρι ούζο και διαφορετικός μεζές.
Μεζές για τα πρώτα, άλλος μεζές για τα δεύτερα, άλλος για τα τρίτα, διαφορετικός για τα τέταρτα.
Σιγά μη θυμάται ή καταλάβαινε κανείς τι μεζέδες ήρθαν από εκεί και κάτω με τα ούζα ή ακόμα και ποιος αριθμός αντιστοιχούσε στο τελευταίο σερβίρισμα.
Ο αέρας του δρόμου χτύπησε τα πρόσωπα, έδιωξε για λίγο τις αναθυμιάσεις από τα στόματα, που είχαν πιάσει να άδουν ό,τι άσμα μπορούσε να θυμηθεί το θολωμένο τους μυαλό, ενώ οι φωνές γινόντουσαν όλο και πιο δυνατές
Περιβολή που θα βοηθούσε τον κάτοχό της να αποκτήσει το δικαίωμα να υπηρετήσει τη μαμά πατρίδα, αρκετές ημέρες παραπάνω από τις προβλεπόμενες από τους νόμους και του προφήτες αν και τύχαινε κανένα κακό συναπάντημα.. Συμπεριφορά που υπερ-ενίσχυε ό,τι η περιβολή άφηνε κενό για την επιβολή «καμπάνας».
Στ΄ αλήθεια. Άντε να καταλάβεις, τι ήταν χειρότερο. Η περιβολή, η συμπεριφορά, ή οι παραφωνίες καθώς η ομάδα των τεσσάρων μετά παρρησίας αναφωνούσε
«είμαι φίνο φανταράκι κι έχω ένα μικρό μεράκι που κρατούσα μέχρι τώρα μυστικό.
Έχω απόψε στις εννέα ραντεβού κυρ Δεκανέα μ’ ένα κοριτσάκι φίνο και γλυκό.
Α ααα»
και εκεί στο α, ααα οι φωνές όχι απλά ζωήρευαν, αλλά προκαλούσαν το Στέντορα και όλους τους γνωστούς φωνακλάδες της ιστορίας.

Το «αγοραίον», που πήγαινε προς την αντίθετη κατεύθυνση, σταμάτησε, ποιος θυμάται με τίνος το σήμα και ξανάνοιξε τις πόρτες του για να τους αποβιβάσει μπορεί και να τους αδειάσει, έξω από το Παλάς, ένα σκυλάδικο πέντε έξι χιλιόμετρα έξω από την πόλη.
Η είσοδος στο μαγαζί με την απαιτούμενη ευπρέπεια και συστολή.
Δυο τραπέζια που πέσανε χάμω, μάλλον ήταν από τη συγκίνησή τους που τα επισκέφτηκαν τα ελληνικά στρατά, παρά επειδή τα παρέσυρε η παρέα που επιχειρούσε να ισορροπήσει σαν ένα νέο είδους οκταπόδου όντος...
Οι μπερέδες στον αέρα, τα μπουφάν να στριφογυρίζουν, άλα μάγκα μου, όπααα....
Η παρέα τα έδινε όλα. Κεράσματα από τα διπλανά τραπέζια.

-Τα καρακόλια.
Η φωνή, πιο δυνατή από τις στριγκλιές της καλής αοιδού, έπεσε σαν κεραυνός
Ο λοχίας που έριχνε τις στροφές του επάνω στην πίστα, με ένα άλμα μπαίνει στην ορχήστρα και χρίζει τον εαυτό του ντραμίστα, στέλνοντας λίγο βίαια είναι η αλήθεια τον πραγματικό καλλιτέχνη κάτω από το πάλκο
Η τουαλέτα πρόχειρη κρυψώνα, για τους δυο άλλους, ενώ ο τέταρτος βρέθηκε στην ταράτσα του Παλάς άγνωστο πώς. Το σίγουρο είναι ότι σκάλα που να οδηγούσε εκεί επάνω δεν υπήρχε.
Η ορχήστρα αποκατέστησε τη σύνθεσή της, στην πίστα οι τρεις φαντάροι, αγκαλιασμένοι με τους εσατζήδες, χόρευαν και συνόδευαν τους αοιδούς στα αγνώστου ταυτότητας λαϊκότροπα άσματα, ώσπου κάποιος από τους παραληρούντες, ένστολους, αναρωτήθηκε με την πάσα και πρέπουσα ευγένεια.
-Ρε μαλάκες πούναι η σειρούλα μου; Τι έγινε ρε τσογλάνια ο Μπάμπης.
-Ναι ρε, πού είναι ο Μπάμπης.
-Πάμε να τον βρούμε ρε μαλάκες
Όλοι έξω από το Παλάς που σχεδόν άδειασε δηλαδή, άλλοι δυο τρεις ήταν οι θαμώνες, και οι ομάδα αρχίζει να φωνάζει το Μπάμπη.
Καταλυτική η παρέμβαση που έκανε ένας από τους εσατζήδες.
-Ρε μαλάκα Μπάμπη, πούσαι ρε. Έλα έξω ρε κόπανε, μη κρύβεσαι. Θα πειράξουμε εμείς τη σειρά μας ρε;
Ο γδούπος από το σώμα του Μπάμπη, που προσγειώθηκε στο χώμα δίπλα από το κτίσμα, σήμανε το τέλος της αναζήτησης και γέννησε την απορία όλων, ακόμα και του .. Μπάμπη, πώς στο διάολο βρέθηκε αυτός εκεί πάνω.

Το τζιπάκι της ΕΣΑ με έξι στρατιώτες σε κατάσταση, που δεν θα την ενέκρινε και πολύ η Ανώτατη Ηγεσία του Ελληνικού Στρατού αν εκείνη την ώρα τύχαινε να κάνει έφοδο, στάθμευε μετά από 20 λεπτά μπροστά στον κατάπληκτο φρουρό της πύλης του στρατοπέδου, που είδε τους φαντάρους συναδέλφους του, να φιλιούνται σταυρωτά με τους Εσατζήδες, και να παίρνουν την ανηφόρα, προς τους κοιτώνες.

....του παράλογου η θητεία
αγχωμένη μαλακία
Διδυμότειχο μπλουζ.....

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 19, 2005

Μερικοί εκπαιδευτικοί προβληματισμοί ....

Η συζήτηση ξεκινάει από την παρατήρηση ότι η γραφή και η ανάγνωση παίζουν το σπουδαιότερο ρόλο στη σχολική μαθησιακή διαδικασία. Συνεπώς τα παιδιά των ΤΕΕ (Τεχνικά Επαγγελματικά Εκπαιδευτήρια), στα βαθμό που δεν υποχρεούνται να διαβάζουν (αν και αυτό δεν είναι αλήθεια) έχουν ένα συγκριτικό μειονέκτημα έναντι των παιδιών του Ενιαίου Λυκείου.

Συνέχεια αυτής της παρατήρησης ήταν ότι τα παιδιά, που έχουν κάνει έστω και ένα χρόνο στο Ενιαίο Λύκειο παρουσιάζονται περισσότερο οξυδερκή από τα παιδιά του ΤΕΕ.
Αυτό αποδίδεται στο ότι το σύνολο των γνώσεων και κυρίως ο τρόπος προσέγγισης της γνώσης, διάβασμα γράψιμο αλλά και μορφή παρουσίασης των πληροφοριών, αναπτύσσουν τις πνευματικές τους λειτουργίες και τις ικανότητές τους.

Ο αντίλογος είναι ότι δεν έχει μετρηθεί η επίδραση της εκμάθησης δεξιοτήτων στην ανάπτυξη των πνευματικών λειτουργιών. Με πολύ απλά λόγια, τι αναπτύσσει περισσότερο τις πνευματικές λειτουργίες η εκτέλεση ενός πειράματος ή το διάβασμα της πορείας εκτέλεσής του;

Θα ήταν από ανόητο έως γελοίο να παραγνωρίσω και να υποτιμήσω την αξία του διαβάσματος και της γραφής. Με το διάβασμα φαίνεται να κινητοποιούνται πνευματικές λειτουργίες που έχουν να κάνουν τόσο με την ενίσχυση της μνήμης όσο και με την ανάπτυξη της φαντασίας. Η ύπαρξη γραπτού κειμένου, επιτρέπει την επανάληψη της διαδικασίας τόσες φορές όσες να αποτυπωθεί η πληροφορία και να γίνει γνώση. Επιπρόσθετα, μαζί με την πληροφορία είναι λογικό να αποτυπώνεται και η διαδικασία προσέγγισης της πληροφορίας.
Έτσι έχουμε την δημιουργία παραλλήλων γνώσεων που αφορούν σε διαδικασίες και μεθοδολογίες. Ένα είδος παράλληλων "οδικών" αξόνων που μεταφέρονται όχι τα κυρίως «εμπορεύματα», αλλά τα «ράφια» που αυτά θα τοποθετηθούν και τα σχέδια για την κατασκευή των ραφιών και την τοποθέτηση των εμπορευμάτων.
Όμως αυτές οι ίδιες λειτουργίες, λογικά πρέπει να εκτελούνται και στην περίπτωση που δεν υπάρχει γραπτό κείμενο, αλλά εκτελείται μια ακολουθία ενεργειών για την ανάπτυξη μιας δεξιότητας. Και μάλιστα η έλλειψη του γραπτού, δηλαδή του εμφανούς σημείου αναφοράς, έχει σαν αποτέλεσμα να αναπτύσσονται και άλλες πνευματικές ικανότητες, εκείνες που σχετίζονται με την απομνημόνευση. Είναι βασική ανάγκη να αναπτυχθούν αυτές οι πνευματικές ικανότητες, γιατί διαφορετικά θα έχουμε απώλεια πληροφοριών που απαιτούνται για να μετατραπούν οι πληροφορίες σε γνώσεις.
Η ανάπτυξη της γραφής, απελευθέρωσε τον ανθρώπινο εγκέφαλο από την υποχρέωση να αναπτύσσει την ικανότητα της απομνημόνευσης, η οποία ήταν και παραμένει ιδιαίτερα αναγκαία. Η παράδοση και ο πολιτισμός μεταφέρθηκε για χιλιάδες χρόνια με τον προφορικό λόγο και απαίτησε ανάπτυξη. Βέβαια η δυνατότητα καταγραφής, διατήρησης ανάκλησης και μηχανικής επεξεργασίας των πληροφοριών, έδωσε τη δυνατότητα εκρηκτικής ανάπτυξης της επιστήμης, της γνώσης και του πολιτισμού. Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι η υποστήριξη αυτής της ανάπτυξης γίνεται πλέον όλο και περισσότερο από εξωτερικά στοιχεία (τεχνολογία) και όχι από εσωτερικές δυνάμεις του ανθρώπου. Στον άνθρωπο αναπτύσσεται μια άλλη ομάδα δεξιοτήτων που έχει να κάνει με τη διαχείριση των πληροφοριών και δε γίνεται πλέον αναγκαία στον ίδιο βαθμό με πριν η απομνημόνευση-αποθήκευσή τους. Δηλαδή έχουμε τις πληροφορίες σε συστήματα έξω από τον άνθρωπο και μέσα στον άνθρωπο αναπτύσσονται τα συστήματα ελέγχου και διαχείρισης των εξωτερικά αποθηκευμένων συστημάτων πληροφοριών.
Ακόμα και η ανάπτυξη των μέχρι τώρα, χειρονακτικά εκτελουμένων δεξιοτήτων, στη σύγχρονη οργάνωση της παραγωγής και τέχνης ακόμα, κινείται προς την μετατροπή τους σε διαχείριση πληροφοριών.
Ο ξυλουργός, αντί να σκαλίζει με το σκαρπέλο το ξύλο, δίνει εντολή στο μηχάνημα να χειριστεί το σκαρπέλο και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερη ακρίβεια από αυτή που θα μπορούσε να έχει με το ανθρώπινο χέρι.
Ο χειριστής όμως των εντολών λειτουργίας του μηχανήματος, αν και αναντίρρητα έχει αναπτύξει και αναπτύσσει διαφορετικές ικανότητες προκειμένου να εκτελέσει το έργο του, έχει περιορίσει εκείνες τις πνευματικές και διανοητικές λειτουργίες που ήταν απαραίτητες για την εκτέλεση του έργου με τον χειρονακτικό τρόπο. Πχ ικανότητα ελέγχου της δύναμής του, αίσθηση αρμονίας, συγκέντρωση στο εκτελούμενο έργο κατά την διάρκεια εκτέλεσης των κινήσεων του εργαλείου και μια σειρά άλλων όχι εμφανών αλλά απαραίτητων ικανοτήτων.
Μερικά παραδείγματα θα μπορούσαν να ενισχύσουν τον ισχυρισμό μου, ότι δηλαδή δεν πρέπει να αξιολογείται ως υποδεέστερες οι ικανότητες που αναπτύσσονται και δεν προέρχονται από την μελέτη γραπτών δοκιμιών ή την (κατα)γραφή δεδομένων.
Η ανάπτυξη της τεχνολογίας, με αργούς αλλά υπαρκτούς ρυθμούς, βασίστηκε κυρίως στην άμεση δοκιμή και την αποτυχία.
Η θεωρητική μελέτη των φαινομένων δίνει τεράστια ώθηση, αλλά η αρχή γίνεται με την εμπειρία.
Η εκτέλεση της παραγωγικής διαδικασίας και η εκπαίδευση των τεχνιτών γίνεται για χιλιάδες χρόνια με βάση των πρακτική εφαρμογή και όχι τη μελέτη των θεωρητικών κειμένων. Η καταγραφή και η μελέτη κειμένων έδωσε δυνατότητα ταχύτατης εξέλιξης, αλλά δεν δημιούργησε εξ αρχής τον κόσμο.
Ο πολιτισμός με την έννοια των τεχνών και της εν γένει ανθρώπινης καλλιέργειας, αναπτύχθηκε και παραδόθηκε από γενιά σε γενιά, με τον προφορικά λόγο, το άκουσμα, την εικόνα την αναπαράσταση και λιγότερο με την γραπτή αποτύπωση. Βέβαια η γραφή έδωσε τεράστια δυνατότητα αναπαραγωγής και διαχείρισης.
Οι γνώσεις των "αγράμματων" ανθρώπων σε θέματα της καθημερινής τους διαβίωσης είχαν την πολυπλοκότητα που η προσέγγισή της απαιτεί ύπαρξη επιστημονικού υπόβαθρου για να τις προσεγγίσει ο σύγχρονος άνθρωπος. Γνώσεις για τη διατροφική αλυσίδα, για την ιατρική φροντίδα, για τις μεταβολές του καιρού και λοιπά.

Οι παραπάνω σκέψεις, αποσκοπούν στο να επισημάνουν ότι η αιτία της απόρριψης της χειρονακτικής και σωματικής δεξιότητας και μη αναγνώρισή της ως παράγουσας γνώση και πνευματικές λειτουργίες υψηλού επιπέδου και η εκ παραλλήλου αποθέωση της εκ της μελέτης γραπτών κειμένων προερχόμενης γνώσης, θα πρέπει ενδεχομένως να αναζητηθεί στην προσπάθεια επιβολής κοινωνικών διακρίσεων μεταξύ των μελών της κοινωνίας κα λιγότερο στην ποιοτική διαφορά των δυο αυτών "ειδών" γνώσης.

Η συζήτηση έχει το ενδιαφέρον της, προβαλλόμενη και στα συμβαίνοντα στο χώρο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Η δομή της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης κινείται σήμερα γύρω από δύο βασικούς άξονες.

Τον άξονα της γενικής εκπαίδευσης που μορφοποιείται στη δομή του Ενιαίου Λυκείου και τον άξονα της τεχνικής εκπαίδευσης που υλοποιείται από το Τεχνικό Επαγγελματικό Εκπαιδευτήριο.

Αν κάνουμε την παραδοχή ότι η κοινωνία (η κοινωνία στο σύνολό της και όχι ενδεχομένως η πνευματική ηγεσία της κοινωνίας) αντιλαμβάνεται το Ενιαίο Λύκειο (ΕΛ) ως την εκπαιδευτική δομή, που έχει για μοναδικό σκοπό την προετοιμασία των μαθητών που φοιτούν σ' αυτήν για την είσοδό τους στη αμέσως επόμενη βαθμίδα εκπαίδευσης (δεν είναι στις προθέσεις μου να τοποθετηθώ κριτικά εδώ για το αν αυτό είναι σωστό ή λάθος, επιθυμητό ή όχι), τότε μπορούμε να δούμε ένα σύστημα οργάνωσης της παρεχόμενης γνώσης που λογικά υπηρετεί αυτό το σκοπό.

Μολονότι έχω ζωηρότατες επιφυλάξεις για το κατά πόσο το σύνολο αυτών των παρεχόμενων γνώσεων, δημιουργεί τις απαιτούμενες γνωστικές και επιστημονικές υποδομές ώστε ο απόφοιτος του ΕΛ να θεωρείται ικανός να φοιτήσει στη αμέσως επόμενη βαθμίδα, αλλά και κατά πόσο είναι ενιαίες αυτές οι απαιτούμενες υποδομές για κάθε τύπου και γνωστικό πεδίο της επόμενης βαθμίδας, θα το θεωρήσω ως σωστή και δεν θα μπω στον πειρασμό να το κρίνω.
Μπαίνω όμως στον πειρασμό να σημειώσω ότι δεν έχει περιέλθει σε γνώση μου μελέτες που να συσχετίζουν τις συγκεκριμένες ικανότητες που απαιτούνται από ένα μαθητή για τον χαρακτηρισμό ως ικανού να παρακολουθήσει ένα επιστημονικό πεδίο και τις γνώσεις και τις ικανότητες που απέκτησε παρακολουθώντας στο σύνολο των μαθημάτων στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Επαναλαμβάνω πως θεωρώ ότι έχει ορισθεί είναι καλώς ορισμένο και δεν το θέτω σε περαιτέρω εξέταση τώρα.

Προχωρώ στην παραδοχή που αφορά στο πώς αντιλαμβάνεται η κοινωνία την ύπαρξη των ΤΕΕ.
Στην μεγαλύτερη έκτασή της, την αντιλαμβάνεται ως την δομή από την οποία οι μαθητές που φοιτούν εκεί, θα έχουν αν όχι άμεση, τουλάχιστον εύκολη πρόσβαση στο επαγγελματικό χώρο.
Το προφίλ ενός τέτοιου αποφοίτου θα πρέπει να έχει δυο βασικές κατηγορίες ιδιοτήτων. Αφενός μεν να είναι καλός τεχνικός, επαγγελματίας κλπ. αφετέρου να μπορεί να αναλύει, στο μέτρο που απαιτείται αυτό από το μέσο πολίτη και είναι επιθυμητό, το κοινωνικό γίγνεσθαι. Λογικό λοιπόν είναι, αν ισχύουν οι προηγούμενες παραδοχές, το σύνολο του προγράμματος σπουδών να υπηρετεί αυτούς τους στόχους. Αλλά αν αυτό είναι σωστό, τότε η μηχανιστική μεταφορά της μεθοδολογίας και της λογικής ενός συστήματος που έχει διαφορετικούς στόχους, δεν μπορεί παρά να δημιουργεί προβλήματα στην υλοποίηση των στόχων του άλλου συστήματος.

Αν το σύστημα έχει στόχο να αναπτύξει ένα αντικειμενικό σύστημα επιλογής για την αμέσως επόμενη βαθμίδα εκπαίδευσης, τότε είναι εύλογο να απαιτεί προβολή γνώσεων και ικανοτήτων, που μπορεί να μετρηθούν με κοινό για όλους μέτρο.

Αν το σύστημα έχει ως σκοπό να προετοιμάσει τον απόφοιτο να αντιμετωπίσει τον πολύμορφο και πολυπαραμετρικό κόσμο της απασχόλησης είναι εύλογο να χρειάζεται να ενσωματώνει άλλες μεθοδολογίες από εκείνες του πρώτου συστήματος.

Για παράδειγμα, παραδεχόμαστε ότι είναι αναγκαίο να καθορισθεί συγκεκριμένη ύλη και τρόπος εξέτασης, προκειμένου να εξετασθεί ένας μαθητής στο μάθημα της Ιστορίας αντικειμενικά για να έχουν κατά το δυνατόν ίδια αντιμετώπιση οι διαγωνιζόμενοι μαθητές. Αν όμως μεταφερθεί αυτή η μεθοδολογία για το συγκεκριμένο μάθημα, σε σχολικό πρόγραμμα με άλλους σκοπούς, τότε δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα που επιδιώκει το άλλο πρόγραμμα.

Και για να προχωρήσω τη σκέψη μου ένα βήμα παραπέρα, είναι λογικό να σκεφτεί κανείς ότι προκειμένου να καθοριστεί το πρόγραμμα σπουδών, οποιοδήποτε πρόγραμμα σπουδών και να προσδιοριστούν τα επιμέρους γνωστικά πεδία που θα το απαρτίσουν (μαθήματα και διδακτέα ύλη), είναι απαραίτητο να έχει καταγραφεί με σαφήνεια ο σκοπός ή οι σκοποί για τους οποίους εκτελείται το πρόγραμμα, να έχει αναλυθεί ο σκοπός(οι σκοποί) σε επιμέρους καταγεγραμμένους και απολύτως σαφείς στόχους και να ακολουθήσει η καταγραφή των γνωστικών αντικειμένων που πρέπει να διδαχτούν, το επίπεδο, η έκταση, το βάθος και ο τρόπος που θα διδαχτούν ώστε να επιτευχθούν οι στόχοι που έχουν τεθεί. Έτσι μόνο είναι δυνατόν να επιτευχθεί το ζητούμενο αποτέλεσμα και να είναι δυνατοί ενδιάμεσοι διορθωτικοί έλεγχοι.

Πόσο λοιπόν μπορεί να αξιολογεί κανείς τη διδασκαλία των δεξιοτήτων, σαν λιγότερο σημαντική από τα θεωρητικά μαθήματα;

Ποιες είναι οι πληροφορίες που χρειάζεται να δοθούν και να μετατραπούν σε γνώση ώστε να υπηρετηθεί και υλοποιηθεί ο σκοπός ύπαρξης του εκπαιδευτικού υποσυστήματος;
Ποια είναι η μεθοδολογία παρουσίασης των πληροφοριών και ποια η μεθοδολογία για την μετατροπή τους σε γνώση, και ποια θα είναι η μαθησιακή διαδικασία;
Υπάρχει αντικειμενική ανεξαρτησία των γνωστικών αντικειμένων, που απαρτίζουν τη γνώση ή είναι η οικονομία της εκπαίδευσης που υποβάλλει τον τεμαχισμό της;

Είναι μερικά ερωτήματα, στα οποία έμμεσα διαφαίνεται η άποψή μου, αλλά πολύ θα ήθελα να ακούσω και άλλες σκέψεις.

σ.χ.κ. 2004

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 18, 2005

Κυριακή του Σεπτέμβρη με πανσέληνο...

Ήσυχη και όμορφη η Κυριακή.
Με εφημερίδες,(με εξόργισε ο Πρετεντέρης στο Βήμα. Τι λες ρε φίλε; Αν θέλεις να μιλήσεις για ρεμπεσκέδες, μίλα για τον εαυτό σου), καφέ στην παραλία (καιρό είχα να πάω), αθλητικά (ε όχι δεν έκανα τον αθλητή, θεατής ήμουν...) και ομαλή εξέλιξη των γεγονότων.
Έχω εγκαταλείψει το ποδήλατο λίγο, αλλά είναι θέμα ημερών να το αρχίσω πάλι.

Σιγά σιγά όλα παίρνουν τους συνηθισμένους τους ρυθμούς.
Και οι εντάσεις που αναμένονται και οι συγκρούσεις, στα πλαίσια της εργασιακής ρουτίνας και αυτές.
Όχι, δεν έχω "γαλλούδι" να καρυδώσω εγώ.
Ελληνούδια θα καρυδώσω κάποτε και δε θα φταίω :-))))
Και τι ελληνούδια... Οκτακοσίων εικοσιπέντε ετών έκαστον.
(Μεταξύ μας, βάσιμα υποψιάζομαι, ότι και εκείνα, πολύ θα έκαναν κέφι να καρυδώσουν εμένα. Και αν δεν το έχουν καταφέρει ακόμα, είναι γιατί μάλλον τσακώνονται για το ποιός θα το πρωτοκάνει !!! :-) )

Σκέφτομαι να καταγράψω μερικές σκέψεις για το εκπαιδευτικό σύστημα και κυρίως τα βασικά του προβλήματα.
Κάθε Υπουργός και πολιτική στο ΥΠΕΠΘ. Και όλα κάτω από την οπτική των πανεπιστημιακών.
Ήρεμα παιδιά.... Η κοινωνία δεν είναι δοβλέτι δικό σας.
Υπάρχουν και ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα..

Αλλά ας μη συγχίζομαι τώρα.
Και αύριο ημέρα είναι...
Προς το παρόν, λεω να καθήσω έξω στη βεράντα για λίγο και να χαζεύω την Πανσέληνο...

Καλή μας εβδομάδα !!!

Οι θετικές πλευρές των γεγονότων...

Οι εφημερίδες ακόμα μέσα στις ζελατίνες τους.
Μικρή διάθεση να δω και το περιεχόμενό τους.
Όχι, η ημέρα δεν ήταν κακή. Ούτε η διάθεσή μου πολύ πεσμένη. Οι δυνάμεις μου όμως δεν ήταν επαρκείς ώστε να δραστηριοποιηθώ.
Ελπίζω σε μια καλύτερη αυριανή ημέρα.
Η αλήθεια είναι πως αυτά που περνάω τον τελευταίο καιρό, δεν είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου τύχει. Με κρατάει όμως η επισήμανση από το νόμο του Μέρφυ : "Τίποτα δεν είναι τόσο κακό που να μη γίνεται χειρότερο".
Κοντολογίς, υπάρχουν και χειρότερα.
Φυσικά αυτό, όσο και να είναι παρηγορητικό, δεν μου φτιάχνει τη διάθεση τόσο ώστε να χαλαρώσω και να απολαύσω την ανάγνωση της εφημερίδας.
Μαύρη απόλαυση δηλαδή και αυτή.

Για παράδειγμα, ο κεντρικός τίτλος της Σαββατιάτικης Ελευθεροτυπίας: "Πακέτο λιτότητας το 2006".
Αντε να δούμε πότε θα σταματήσει αυτή η λιτότητα.
Ο τίτλος στο πλάι αναφέρεται στην έρευνα για τα ψυχοφάρμακα παραφράζοντας τη γνωστή ρήση του θείου Καραμανλή. "Ελλάς: Είμαστε ένα απέραντο ψυχοφαρμακείο".
Φυσικά η απαραίτητη αναφορά στο θέμα της ολυμπιακής, και "δώρα" με φειδώ στους πολύτεκνους με 3 παιδιά"
Ατυχώς, δεν προλαβαίνω (επισήμως) να πάρω τα δώρα.
Τούτο το θέμα όμως της υπογεννητικότητας, δεν είναι για αστεία.
Είναι σοβαρό και τεράστιο, με ανυπολόγιστες κοινωνικές και οικονομικές διαστάσεις.
Ήδη το υφιστάμεθα οι όμοιοί μου και εγώ στο πετσί μας.
Και πρόκειται να ενταθεί ...
Λύση δε φαίνεται στον ορίζοντα, ούτε και είναι ορατή η διάθεση να βρεθεί.
Επιφυλλάσσομαι να γράψω λίγο πιο αναλυτικά για τις κοινωνικοοικονομικές επιπτώσεις της υπογεννητικότητας.
Όμως με όλα αυτά, και με δεδομένη εν τέλει τη διάθεση να κάνει παιχνίδια με τα limit down (ούτε μετοχή στο χρηματιστήριο να ήταν), παρά τα πιο πάνω λεχθέντα, άντε να βρεις μηχανισμούς χαλάρωσης.
Η τηλεόραση, θα μπορούσε να ήταν μια λύση, αλλά εκεί κυρίως οι δημοσιγράφοι των ιδιωτικών καναλιών, δεν παίζονται. Η αποθέωση της τρομολαγνείας.
Και αν τύχει να αφεθεί κανείς στην παρακολούθηση κάποιου αθλητικού, γεγονότος, ε εκεί είναι που την έχει "πατήσει".
(Είμαι επηρεασμένος από την ήττα της εθνικής μπάσκετ στον αγώνα με τη Σλοβενία προ ολίγου).
Μουσική. Χμμ μια καλή ιδέα.
Και κουβεντούλα εδώ στο διαδίκτυο.
Είναι κάποιες λύσεις αυτά, αλλά μάλλον θα τα αφήσω για αύριο.
Ας περιμένω τον αυριανό ήλιο να φωτίσει, και ας ψάξω για τις θετικές πλευρές των γεγονότων.
Ναι, η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν και αυτές ...

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 17, 2005

Πάμε. Φύγαμε...

Ναι η άλλη ημέρα, οι άλλες ημέρες καλύτερα, ξεκίνησαν.
Όλα καλά.
Ό,τι και να είναι η ζωή συνεχίζεται.
Με τα πάνω της και τα κάτω της.
Με τις συνεδριάσεις όπου για ..... οστή φορά, συζητώνται τα ίδια ακριβώς θέματα.
Με τις αποφάσεις που με περισσή αποφασιστικότητα λαμβάνονται για να εφαρμοστούν αυτή τη φορά. (Όπως και πέρυσι, πρόπερσι κλπ κλπ)
Με τις μικρές και μεγάλες κακίες να εκτοξεύονται από παντού προς πάσα κατεύθυνση. Κάτι σε αυτοκάθαρση της χολιδόχου κύστεως μοιάζει αυτό.
Με όλα τα όμορφα και άσχημα τέλος πάντων, που χωρίς αυτά, ο κόσμος θα ήταν ένα ατελείωτο επίπεδο (λες και υπάρχει επίπεδο ... τελειωμένο δηλαδή...), που οι άνθρωποι θα μοιάζανε σαν τα ανθρωπάκια του Γαΐτη, που η ζωή θα είχε το ενδιαφέρον που παρουσιάζει για τον ζαχαροπλάστη, η κατανάλωση από τον ίδιο, ... ενός κιλού ζάχαρης.
Με την καθημερινότητα και τη ρουτίνα της.
Με τα όνειρα και τις προσδοκίες.
Με τις βιαστικές ματιές πάνω σε θαυμαστά έργα.
Με το βλέμμα "ακουμπησμένο" στις "μικρές" εικόνες.
Με τους δρόμους ανοιχτούς και ας έχουν εμπόδια.
Πάμε πάρακάτω λοιπόν.
Με το αστραφτερό μας χαμόγελο να εκτείνεται μέχρι τ' αφτιά. (Μη παραλείψω να πλύνω τα δόντια μου και να ξεβουλώσω τα αφτιά μου...).
Πάμε. Φύγαμε......

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 15, 2005

αύριο

Τέλος της ημέρας.
Κούραση, αλλά και συναισθήματα ανάμικτα.
Σκέψεις. Πολλές σκέψεις.
Πρόσωπα που τρυπώνουν στην καθημερινότητά μου και άλλα που απομακρύνοται.
Δεν παραπονιέμαι. Έτσι είναι η ζωή.
Με τα πάνω της και τα κάτω της.
O οίκτος δεν έχει θέση.
Από κανέναν και για κανέναν.
Άλλωστε και η δική συμπεριφορά δείχνει κάποιον που τρυπώνει και απομακρύνεται από τα προβλήματα της καθημερινότητας.
Το αύριο είναι σε λίγες ώρες. Αλλά είναι και πολύ μακριά.
Είναι φορές που θέλεις να μιλήσεις να τα πεις, αλλά σε ποιόν;
Ναι. Πρέπει να το δεχτώ. Η εικόνα του αυτάρκη, που επιμελώς έχω κτίσει, δεν είναι αληθινή. Τα αποτελέσματα όμως είναι.
Δεν μπορώ να γράψω άλλο.
Δε θέλω να γράψω άλλο.
Αύριο θα είναι μια ακόμα δύσκολη ημέρα...
Ή η αρχή μιας ακόμα δύσκολης περιόδου.

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 13, 2005

Πόσο χαριτωμένο πλάσμα είναι ο άνθρωπος όταν είναι Άνθρωπος.....

Στην αρχή της κυλιόμενης σκάλας, στην έξοδο του μετρό.
Δειλό το βήμα πατάει στο σκαλοπάτι.
Πρόσωπο φωτισμένο. Χαμόγελο ευτυχίας
Κοιλιά προεξέχουσα των 5-6 μηνών.
Ευτυχισμένη και ευλογημένη στιγμή.
Σε λίγο καιρό θα φέρει στον κόσμο τον καρπό της κοιλίας.
Κυοφορεί τη νέα ζωή....

Λίγη ώρα πριν,σε ένα δωμάτιο, δίπλα σε μια σκάλα.
Φωνή ξέπνοη.
-Κωστή μου κράτα μου τη χέρα μου
-Δέσποινα ήρθες;
-Κύριέ μου, ήρθαν τα παιδιά μου;
-Παρακαλώ, λίγο νερό. Βάλτε μου στο στόμα το καλαμάκι .....

Κορμί βασανισμένο.
Το συκώτι, και τα οστά πειραγμένα.
Πόνοι αβάσταχτοι.
Καρτερία και φυσική ευγένεια.

Χρόνια φιλόλογος. Πάλεψε με τα παιδιά του κόσμου.
Δίδαξε Σοφοκλή "Ως χαρίεν εσθ' άνθρωπος ότ' άνθρωπος είη".

Την έφεραν ψες αργά το απόγευμα τα παιδιά της και την απόθεσαν στο κρεβάτι.
Με μια ξένη, μάλλον ρωσίδα, στο πλάι.
Έφυγαν το ίδιο βιαστικά όπως την έφεραν
-Το φάρμακά της; ρώτησε η νοσηλεύτρια
-Εσείς δεν θα της δώσετε; Η απάντηση.
Η νύχτα έπεσε βαριά
Το κορμί βάρυνε.
Η ρωσίδα συνοδός, τέλειωσε το φτιασίδι, και αρχίζει να αγωνιά.
-Παρακαλώ. Τι ώρα είναι; Είπε εννιάμιση με δέκα θα έλθει κόρη της. Φεύγω.
..........................
Το κορμί αβοήθητο, ζητά να ανασηκωθεί.
-Λίγο νερό.
-Κράτα μου τη χέρα μου .....

Όλη τη νύχτα μοναδική συντροφιά της, ο αναστεναγμός της ...

Τα παιδιά της, που εννιά μήνες τα κουβάλαγε μέσα στο κορμί της, στις γειτονιές της Αθήνας, για τη δική τους ζωή.

Ως χαρίεν εσθ' άνθρωπος ότ' άνθρωπος είη

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 10, 2005

Μια ζάλη...

Σημαντικές αποφάσεις που λήφθηκαν πριν καν αναλυθούν τα δεδομένα.
Και χωρίς να εκτιμηθούν τα πιθανά αποτελέσματα.
Η αίσθηση ότι το μέτρο του χρόνου, άλλαξε. "Επί τα χείρω" βεβαίως.
Ανακατανομή.
Του χρόνου, των ενδιαφερόντων, των σχέσεων. Αν δεν έγινε ήδη, είναι αναγκαίο να γίνει. Αν έγινε, δεν είναι οριστική.
Μέτρημα με τις περιστάσεις. Και τις συνθήκες. Πόσο είναι το "μέγεθός" σου; Πόσο παλεύεις. Πόσο ΤΙΣ παλεύεις;
Πόσο αντέχεις να κουβαλάς μόνος;
Και η επερχόμενη εξάρτηση;
Η αξιοπρέπεια. Οδηγός και καταρρέον προπύργιο.
Η αίσθηση ότι δεν μπαίνεις στο πρόβλημα. Ή ότι δεν το αφήνεις, το πρόβλημα,να μπει μέσα σου.
Πάλι το εναγώνιο ερώτημα. "Και είναι καλό αυτό;"
Αντροπές. Μικρές καθημερινές συνήθειες. Και μεγαλύτερες. Αλλάζει το ειδικό τους βάρος πάνω στη διαμόρφωση της πραγματικότητας.
Προτεραιότητες.
Αναμόρφωση.
Ας μείνουν εδώ.
Ο πόλεμος συνεχίζεται.
Μικρές και μεγάλες μάχες.

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 06, 2005

Μια κάποια ημέρα....

Και έρχεται μια ωραία ημέρα, που μπορεί να έχει ήλιο ή και να μην έχει, που μπορεί να τζιτζίκια να ξύνουν την κοιλιά τους ή και όχι, που μπορεί τα χελιδόνια να σκίζουν τον αέρα και στο μέγεθός τους να μοιάζουν με περιστέρια ή και όχι, έρχεται λοιπόν μια ημέρα που νοιώθεις ότι σου γυρίζουν όλα ανάποδα.
Και τότε τι κάνεις;
Τι να κάνεις να μου πεις....
Τουλάχιστον προσπαθείς να κρατήσεις τις ισορροπίες. Να δεις ΠΟΣΟ ανάποδα γυρίσαν όλα. Τι μπορεί να συμμαζέψεις.
Πόσο το αύριο θα μοιάζει με το χτες.....
Και προσπαθείς, όσο μπορείς, να κάνεις τους γύρω σου να νοιώθουν θετικά.
Ακόμα κι αν όλα έχουν ένα τεράστιο πλην για πρόσημο....

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 05, 2005

Απλοϊκή απορία αφελούς ανθρώπου....

Έβλεπα στην τηλεόραση και σήμερα τα αποτελέσματα του τυφώνα Κατρίνα.
Δράμα!!!
Χιλιάδες νεκρών.
Εκατοντάδες χιλιάδες άστεγων.
Όλη η δυστυχία μπροστά στα μάτια των τηλεθεατών.
Και οι εκκλήσεις. "Χρειαζόμαστε τα χρήματά σας"
Και βέβαια το πρόβλημα εμφανίστηκε και πάλι στους φτωχούς.
Είναι γνωστό. Ακόμα και οι επιπτώσεις των φυσικών φαινομένων, ταξικό πρόβλημα είναι.
Δεν θέλω όμως εδώ να συζητήσω αυτό το θέμα.
Μια σκέψη θέλω να διατυπώσω.
Απλοϊκή. Συνηθισμένη. Χιλιοειπομένη αν θες.
Αλλά θα την σημειώσω και εγώ.

Γιατί οι άνθρωποι στρέφουμε όλες μας τις προσπάθειες στην ανάπτυξη του οικοδομήματος του τρόμου ερευνώντας και κατασκευάζοντας ΚΥΡΙΩΣ οπλικά συστήματα;

Τι είναι αυτό που μας κάνει, να αναπτύσσουμε τεράστιες παραγωγικές μονάδες, και να επενδύουμε το σύνολο σχεδόν του κεφαλαίου σε μονάδες έργων καταστροφής;
Αν δηλαδή όλα τα επενδεδυμένα κεφάλαια, αφορούσαν σε έργα ειρηνικά, σε έργα ανάπτυξης που θα βελτίωναν τους όρους διαβίωσης και την ποιότητα ζωής του παγκόσμιου πληθυσμού, τι θα έχαναν οι επενδυτές;
Δε λεω να γίνει καμια βίαιη αναδιανομή του παγκόσμιου εισοδήματος και να γίνουμε όλοι οικονομικά ίσοι!!
Ούτε το ερώτημά μου αφορά σε διαμόρφωση ουτοπικών δομών, κατάργησης αγορών κλπ κλπ.
Και πλούσιους και φτωχούς να έχουμε (δεν συμφωνώ βεβαια, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου) και αγορές να έχουμε, και ανταγωνισμό να έχουμε και το κεφάλαιο να καταπιέζει τους εργάτες και από όλα τα καλά του καπιταλισμού να έχουμε.
Εκείνο που ρωτάω είναι γιατί η παραγωγική προσπάθεια δεν αφορά σε ειρηνικές εφαρμογές των έργων.
Αντί για παράδειγμα, να φτιάχνoνται αισθητήρες που θα κάνουν ιριδοσκοπήσεις, δακτυλοσκοπήσεις, και όλων των ειδών τις "....σκοπήσεις", για να προστατευτούν τα σύνορα από τους "τρομοκράτες" που μπορεί να μπουν στη χώρα και να δολοφονήσουν 5-6 χιλιάδες ανθρώπων, δεν θα ήταν προτιμότερο,να κατασκευάζονται αισθητήρες που θα προβλέπουν τις "Κατρίνες" και θα σώζουν τις ζωές, εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων;

Αυτοί που θα κατασκευάζουν αυτούς τους αισθητήρες και τα λογισμικά τους κλπ κλπ, πάλι να τα πουλάνε. Πάλι να έχουν κέρδη.
Το αποτέλεσμα όμως θα ήταν εντελώς διαφορετικό.

Γιατί πρέπει τα αμερικάνικα στρατεύματα, αλλά και οι στρατοί όλων των χωρών να καταστρέφουν πόλεις του Ιράκ, του Αφγανιστάν και να ετοιμάζονται να καταστρέψουν και το Ιράν, και δεν στέλνονται όπου γης, να κάνουν έργα που θα βελτιώσουν τους όρους ζωής;
Πάλι οι βιομηχανίες παραγωγής μεγάλων μηχανών να λειτουργούν. Μόνο που αντί να φτιάχνουν τανκς, θα φτιάχνουν χωματουργικά μηχανήματα....
Δεν θα χάσουν τα κέρδη τους.

Ξέρω. Τούτα ακούγονται αστεία.
Και σε εμένα, αν θέλετε, που τα λεω έτσι ακούγονται.
Άλλωστε είτε τα γράψω είτε όχι, δεν πρόκειτα να αλλάξει η ροή της ιστορίας.
Όμως μου είναι απορία.

Γιατί χτίζουμε τον κόσμο του τρόμου και όχι της ειρήνης;
Αφού και από τα ειρηνικά έργα το κέρδος δεν θα λείψει....

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 02, 2005

παιδιά σηκωθείτε να βγούμε ........

Η τραγιάσκα στο κεφάλι, τζην και λακοστάκι.
Εξοπλισμός σένιος και επαναστατικός.
Τα τσιτάτα βγαίνουν από την πίσω τσέπη και ρίχνονται στο ποτάμι του εντυπωσιασμού.
Να από θείο Κάρολο, πάρε και απ' τον Βλαδίμηρο τον Ιλιτς τον Ουλιάνωφ, τον Λένιν ντε, λίγο από Μπακούνιν, μια από Κροπότκιν, κάτι και από τον Λέοντα.
Και Ανδρέα άμα λάχει. Και από αυτόν έχουμε.
Σε Γιωργάκη; Χμμ αυτός πάει για πρωθυπουργός, δεν έχει χρόνο να λει λόγια μεγάλα.Ούτε και μικρά. Προτιμάει τις διακοπες του. Άλλωστε, αν ο θείος θάμνος και η μαμά του το επιτρέψουν, μπορεί να ανοίξει το ντουλάπι με τα κειμήλια του παππού και του μπαμπά και να πάρει ό,τι θέλει.

Η ώρα περνάει. Η διάθεση πέφτει.
Η τραγιάσκα είναι και λίγο στενή.
Ας βγει.
Ξεράθηκε και ο ... στόμας.
Ένα φρέντο είναι ό,τι πρέπει. (Ποτέ ... φρεντουτσίνο. Υπάρχουν και αρχές...)
Εντάξει και τα τσιτάτα κάναν τη δουλειά τους. Φτάνει η επανάσταση για σήμερα.
Στη θέση τους πάλι. Στην κωλότσεπη.
Άραγμα τώρα.
Ειδήσεις.
Και μετά εκείνο το σηριαλάκι με την αγάπη από τα πέρα μέρη. Έτσι θα σπάσει ο τσαμπουκάς των καταπιεστών. Και με κανά μεγαλομπακάλικο στα Σκόπια. Εκεί να δεις πώς τους τη φέρνεις...

Αααααχχχχχχχ....Ώρα για ύπνο.

Αύριο πάλι στο γραφείο, ο κόσμος θα μπαινοβγαίνει. Θα λέει τους καημούς του. Θα μουρμουρίζει, θα βρίζει.
θα κατεβάζουν καντήλια οι πιο αψείς.
Αλλά τι να σου κάνει.
Αφού το Κράτος δεν ενδιαφέρεται;

Α, το σακάκι.Το καλοκαιρινό. Το λινό. Μη και δεν είναι φρεσκοσιδερομένο.
Γυναικαααααααααααα ....
Και τη γραβάτα τη μεταξωτή τη γαλάζια.

Αύριο θα έρθει και ο κύριος Υπουργός.
Και ο κύριος Νομάρχης μαζί.
Βέβαια...
Μετά των κυριών τους..........

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 01, 2005

Αρχή ...

Καλό μήνα.
Νέοι ρυθμοί.
Άλλη ρουτίνα.
Ήδη μπήκα στους ... νέους παλιούς ρόλους.
Και την καθημερινότητα. Αυτή του συγκεκριμένου ωραρίου.
Και των πολλών προβλημάτων.
Μικρά και μεγάλα προβλήματα.
Αλήθειες και ψέματα.
Τραγωδίες, αξιοπρέπεια, μιζέρια και περηφάνεια.
Ανάμεικτα όλα.
Τα τηλέφωνα, οι πληροφορίες, οι επισκέψεις, οι καημοί...
Και μαζί εκείνο το χαμόγελο, που σε ξανααπογειώνει και λες καλά περπατάω.
Μέχρι την επόμενη λακκούβα. Που θα τσαλαβουτήσεις, θα λερωθείς,θα πέσεις, θα σηκωθείς και θα συνεχίσεις.
Με τα παράθυρα των χαμόγελων και των δακρύων να εναλλάσσονται. Όχι με κάποια κανονικότητα. Τυχαία. Με ίσες πιθανότητες να έχεις θετικό ή αρνητικό ισολογισμό.
Και σε λίγο η ένταση θα αυξηθεί. Οι πιέσεις, οι άλλες οπτικές, οι συγκρούσεις.
Μέχρι τον επόμενο σταθμό.

Ζωή.