Πόσο χαριτωμένο πλάσμα είναι ο άνθρωπος όταν είναι Άνθρωπος.....

Στην αρχή της κυλιόμενης σκάλας, στην έξοδο του μετρό.
Δειλό το βήμα πατάει στο σκαλοπάτι.
Πρόσωπο φωτισμένο. Χαμόγελο ευτυχίας
Κοιλιά προεξέχουσα των 5-6 μηνών.
Ευτυχισμένη και ευλογημένη στιγμή.
Σε λίγο καιρό θα φέρει στον κόσμο τον καρπό της κοιλίας.
Κυοφορεί τη νέα ζωή....

Λίγη ώρα πριν,σε ένα δωμάτιο, δίπλα σε μια σκάλα.
Φωνή ξέπνοη.
-Κωστή μου κράτα μου τη χέρα μου
-Δέσποινα ήρθες;
-Κύριέ μου, ήρθαν τα παιδιά μου;
-Παρακαλώ, λίγο νερό. Βάλτε μου στο στόμα το καλαμάκι .....

Κορμί βασανισμένο.
Το συκώτι, και τα οστά πειραγμένα.
Πόνοι αβάσταχτοι.
Καρτερία και φυσική ευγένεια.

Χρόνια φιλόλογος. Πάλεψε με τα παιδιά του κόσμου.
Δίδαξε Σοφοκλή "Ως χαρίεν εσθ' άνθρωπος ότ' άνθρωπος είη".

Την έφεραν ψες αργά το απόγευμα τα παιδιά της και την απόθεσαν στο κρεβάτι.
Με μια ξένη, μάλλον ρωσίδα, στο πλάι.
Έφυγαν το ίδιο βιαστικά όπως την έφεραν
-Το φάρμακά της; ρώτησε η νοσηλεύτρια
-Εσείς δεν θα της δώσετε; Η απάντηση.
Η νύχτα έπεσε βαριά
Το κορμί βάρυνε.
Η ρωσίδα συνοδός, τέλειωσε το φτιασίδι, και αρχίζει να αγωνιά.
-Παρακαλώ. Τι ώρα είναι; Είπε εννιάμιση με δέκα θα έλθει κόρη της. Φεύγω.
..........................
Το κορμί αβοήθητο, ζητά να ανασηκωθεί.
-Λίγο νερό.
-Κράτα μου τη χέρα μου .....

Όλη τη νύχτα μοναδική συντροφιά της, ο αναστεναγμός της ...

Τα παιδιά της, που εννιά μήνες τα κουβάλαγε μέσα στο κορμί της, στις γειτονιές της Αθήνας, για τη δική τους ζωή.

Ως χαρίεν εσθ' άνθρωπος ότ' άνθρωπος είη