Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 15, 2005

αύριο

Τέλος της ημέρας.
Κούραση, αλλά και συναισθήματα ανάμικτα.
Σκέψεις. Πολλές σκέψεις.
Πρόσωπα που τρυπώνουν στην καθημερινότητά μου και άλλα που απομακρύνοται.
Δεν παραπονιέμαι. Έτσι είναι η ζωή.
Με τα πάνω της και τα κάτω της.
O οίκτος δεν έχει θέση.
Από κανέναν και για κανέναν.
Άλλωστε και η δική συμπεριφορά δείχνει κάποιον που τρυπώνει και απομακρύνεται από τα προβλήματα της καθημερινότητας.
Το αύριο είναι σε λίγες ώρες. Αλλά είναι και πολύ μακριά.
Είναι φορές που θέλεις να μιλήσεις να τα πεις, αλλά σε ποιόν;
Ναι. Πρέπει να το δεχτώ. Η εικόνα του αυτάρκη, που επιμελώς έχω κτίσει, δεν είναι αληθινή. Τα αποτελέσματα όμως είναι.
Δεν μπορώ να γράψω άλλο.
Δε θέλω να γράψω άλλο.
Αύριο θα είναι μια ακόμα δύσκολη ημέρα...
Ή η αρχή μιας ακόμα δύσκολης περιόδου.