Σάββατο, Ιουνίου 30, 2007

Ιδανικός άντρας !!

Ε δεν το αντέχω!!
Θα το πω κι ας το πιω !!!!


Καλά βρε κορίτσια, τι ιδανικός άντρας είναι αυτός τον οποίον θέλετε ΟΛΕΣ ανεξαιρέτως, που δεν θα δίνει, άμα λάχει, και καμιά σφαλιάρα να 'ούμ.....

Εκείνο το άσμα -ύμνο χιλιάδων και χιλιάδων γυναικών, που έλεγε :

Θέλω τα ώπα μου ....
θέλω
τις φάπες μου ...


το απορρίψατε όλες;
Είναι δυνατόν;
Ούτε μία το άδει πλέον;
Ούτε μια το λαχταρά;

Και μετά λέτε γιατί δεν πάμε καλά.
Αμ πώς να πάμε καλά αφού ΔΕΝ είμαστε καλά....

Άκου ιδανικός άντρας που δεν θα δέρνει ....
τσ.....



Αν υποψιαστώώωω ότι αυτό είναι το άσμα που λέτε στη ... ζούλα μεταξύ σας τα θηλυκά,
όπως παλιά έλεγαν
οι μάγκες και τα κουτσαβάκια στους τεκέδες τα ... χασικλίδικα....

..

... δεν είναι πια μυστικό !!



σήμερα, 30 Ιουνίου, έχει πανσέληνο ...
:) :)


Έτσι την είδα πριν από λίγο.
Και μου έκλεινε το μάτι, καθώς τη φωτογράφιζα ...
Ε, ναι. Μπορεί και να μου φάνηκε...

Παρασκευή, Ιουνίου 29, 2007

Μυστικό ...

.... που το γνωρίζουν περισσότεροι από δύο ...




...

Πέμπτη, Ιουνίου 28, 2007

"Εικονική" πραγματικότητα, για λίγη δροσιά...



Ναι, για εδώ πηγαίναμε.
Και πήγαμε δηλαδή.








Οι ώρες ξεκούρασης ζητούσαν κάτι σχετικό.








Η βόλτα της Δευτέρας, μας έφερε μπροστά σε τέτοιες εικόνες...




...σε στενά σοκάκια....








...σε λουλουδιασμένες γωνίες.








Μας ξαναζωντάνεψε ξεχασμένες εικόνες,









... χάρισε όμορφες συνθέσεις,






...ειδυλλιακές παραστάσεις,








...μιας πολύ πολύ όμορφης μικρής νησιωτικής πόλης,







πριν πάρουμε τούς θαλασσινούς τούς δρόμους τής επιστροφής...











Όλες οι φωτογραφίες είναι απόπειρες της αφεντιάς μου...
.

Τετάρτη, Ιουνίου 27, 2007

Αγάντα....




Κουράγιο αδέλφια !!!



.

Παρασκευή, Ιουνίου 22, 2007

Κλειστόν λόγω ζέστης.

Μια μικρή απόδραση προς αναζήτηση καλύτερου κλίματος, μάλλον τη χρωστάω στον εαυτό μου.

Ο προγραμματισμός λέει επιστροφή τη Δευτέρα.

Έως τότε

Ευχές σε όλες και σε όλους.

Πέμπτη, Ιουνίου 21, 2007

Για κλέψιμο !!

Δεν χρειάστηκα πολλή σκέψη..
Το είδα, μάρεσε και το "έκλεψα" από τη rodoula-Kelly



Μήπως να το " έκλεβαν" όλοι;

Τετάρτη, Ιουνίου 20, 2007

συνεχίζεται ...

... και επειδή, όπως και να το κάνεις, χίλιες ώρες δεν χωράνε σε μια ημέρα, έστω κι αν αν αυτή είνα Σάββατο, ε, το Σάββατο έγινε και Κυριακή και Δευτέρα και Τρίτη...

Σήμερα Τετάρτη με τέτοια ζέστη, η παραμικρή κίνηση μπορεί να προκαλέσει αφυδάτωση, οπότε οι χίλιες ώρες .. συνεχίζονται ...


Εντυπωσιακό!!!
Όλο το blog έγινε... ιστολόγιο!!!
Όλες οι εντολές και οι λειτουργίες στα ελληνικά!!!

Μα καλά,
βρε παιδιά του blogger, με τέτοια ζέστη εσείς δουλεύετε;

Σάββατο, Ιουνίου 16, 2007

Καιρός για λίγη ανάπαυση...

Σαββάτο νάναι μάστορα...
Είναι.
Αλλά για να είμαστε ειλικρινείς την παραπάνω ρήση δεν την πολυεννοούμε πια.
Γιατί και το σημερινό οκτάωρο ήταν κουραστικό. Έως βαρύ δηλαδή.
Κι ας έληξε με χαμόγελα και αυτή η ημέρα.

Χαμόγελα αφού προηγουμένως κάμποσες φορές είπες στον εαυτό σου: πώς μπορείς να αποφύγεις να είσαι προληπτικός;
Λες, καλά πάμε μέχρι εδώ, ας πάω να πάρω ένα καφέ, αφού πρωί πρωί ποιος να σου φτιάξει;
Και αποδεικνύεται ότι είναι ακόμα πρωί και για τον καφετζή.
Δεν πειράζει, ξαναλές, θα πάω πιο μετά. Δεν πέθανε κανένας δα από έλλειψη της πρωινής δόσης καφεΐνης.
Και πας επιτέλους όταν τα νυσταγμένα μάτια του καφετζή είναι διάπλατα και παίρνεις τον ωραίο σου το φρέντο, πάντα σκέτο, κανέλα ναι να μου βάλετε-ο πληθυντικός και για τον καφετζή- ανεβαίνεις στο γραφείο που όλα τα έχεις αφήσει να λειτουργούν αρμονικά και έρχεται το αστροπελέκι.
Ο μηχανισμός βήτα δεν λειτουργεί!!
Γιατί; Πώς; Τέτοια ώρα;
Αγωνιώδεις οι ερωτήσεις.
Από μέσα σου.
Απ έξω σου το βλέμμα αδιάφορο, οι ώμοι ανασηκωμένοι, ο ήχος της φωνής ήρεμος.
Θα το λύσουμε. Επικοινώνησε με τα κεντρικά. Δεν φαίνεται να είναι κάτι σοβαρό.

Η καρδούλα σου το ξέρει.
Οι ενέργειες γοργές, το βλέμμα σου σχεδόν απλανές, το καλαμάκι στο στόμα, -υποτίθεται να αντλήσει καφέ στην πραγματικότητα να του απαγορεύσει να καταθέσει όσα στο μυαλό σχηματίζονται-, τα νεύρα τεντωμένα.

Το ουφ της ανακούφισης απλώς μια μπουρμπουλήθρα μέσα στον καφέ.
Όλα χρειάζεται να φαίνεται πως λύνονται απλά.
Η ένταση οφείλει να είναι παγωμένη και καλά αποθηκευμένη.
Θα έρθει η ώρα της να απελευθερωθεί. Πάντως η ώρα της κρίσης, είναι η πλέον ακατάλληλη για κάτι τέτοιο.

Ακατάλληλο είναι και να μπαίνεις στα πόδια των άλλων και να δείχνεις ότι αυτά που τόσο τους παιδεύουν ως ειδικούς, είναι θέματα που μπορείς να τα αντιμετωπίσεις εσύ με την απλή λογική. Και τη γνώση των θεμάτων και ας μην είναι το αντικείμενό σου.
Λάθη όμως γίνονται. Και στην περίπτωση ενός τέτοιου λάθους, οι ακατάλληλες κινήσεις γίνονται -και έγιναν- αντιληπτές αφού έχουν εκτελεστεί.
Τότε, τι κάνεις;
Τότε τα μαζεύεις και αποχωρείς σφυρίζοντας αδιάφορα. Δεν χρειάζεται να δώσεις πιο μεγάλη έκταση, ακόμα και ζητώντας συγνώμη.
Όσο σε πιο χαμηλούς τόνους πέσει το θέμα τόσο πιο εύκολα θα ξεπεραστεί.
Θα έρθει η στιγμή, η κατάλληλη στιγμή να παραδεχτείς το λάθος σου και να αποκαταστήσεις τον τρωθέντα εγωισμό. Αν το κάνεις την ίδια στιγμή, είναι σίγουρο ότι θα το μεγαλώσεις αντί να το ελαχιστοποιήσεις.

Μεσημέρι, το γραφείο άδειο, λίγες ακόμα απλές διαδικασίες και ο αποχαιρετισμός ως τη Δευτέρα.
Είναι καιρός να βγουν μέσα από τα πνευμόνια, ο αέρας και όσα μάζεψες κρατώντας τον.

Οι δρόμοι γεμάτοι αυτοκίνητα, η ζέστη καλοκαιρινή ο ιδρώτας λογικό επακόλουθο.

Το τραπέζι του Σαββάτου στημένο κανονικά. Απόντα τα νεότερα μέλη. Καιρός να κάνουν κάποιοι και κανένα μπάνιο.
Οι οικογενειακές κουβέντες περί των κληρονομικών και άλλων, κατά τα ειωθότα.
Το παγωτό μετά τα φαγητό όπως προβλέπουν οι συνήθειες της ημέρας.
Η ενημέρωση για τις όχι και τόσο καλές εξελίξεις, διακριτικά.

Η διάθεση το απόβραδο του Σαββάτου δεν επιτρέπει καν την παρακολούθηση των αθλητικών συναντήσεων.
Εκείνο που ζητάει, το απαιτεί για την ακρίβεια, είναι η πλήρης αποφόρτιση.
Είναι η ώρα της ανάπαυσης.
Σεβασμός στις εσωτερικές ανάγκες.

Πληκτρολόγηση τέλος.
Για σήμερα.

Πέμπτη, Ιουνίου 14, 2007

Παιχνίδια ξεκούρασης...

Ο φακός για τη φωτογραφική μηχανή ήταν η, λόγω των ημερών, όμορφη έκπληξη.
Είχε προηγηθεί η πανέμορφη πένα.

Αντιθέσεις.
Το χτες και το σήμερα.
Ψηφιακός κόσμος και κόσμος του μελανιού.
Χώροι γνωστοί και άγνωστοι συνάμα.

Η προσπάθεια χρήσης της πένας, δεν ευδοκίμησε!
Η τεχνική έχει ξεχαστεί.
Πάνε πολλά χρόνια από τότε που ήταν ο κοντυλοφόρος με την πένα και το μελάνι τα βασικά εργαλεία για την καλλιγραφία. Τότε που στα σχολεία η καλλιγραφία ήταν σημαντικό μάθημα.
Οι πρώτες γραμμές χαράχτηκαν μετά φόβου. Μη και χαλάσει η πένα.
Η εξοικείωση ήρθε γρήγορα μεν, το αποτέλεσμα όμως, επιεικώς απαράδεκτο.
Θα χρειαστεί προσπάθεια. Αξίζει όμως τον κόπο.
Είναι άσκηση διανοητική, ανάλογη με εκείνη της γραφής στο πολυτονικό σύστημα.
Και ας μοιάζει σαν προσπάθεια ανάπτυξης μιας απλής δεξιότητας.

Η προσπάθεια χρήσης του καινούργιου φακού έφερε καλύτερα αποτελέσματα.
Αλλά μόνον στα πολύ βασικά.
Το σύστημα φωτογράφισης της Olympus Ε-400 με τον ΖUIKO 40-150, πολύ απλά είναι ένας καινούργιος κόσμος που θα είναι καλό να κατακτηθεί.
Θα χρειαστεί προσπάθεια. Αξίζει όμως τον κόπο.

Θα πεις μα καλά, δεν έχεις κάτι άλλο καλύτερο να ασχοληθείς, βρήκες παιχνίδια να παίξεις;

Η αλήθεια είναι ότι τα άλλα, τα σοβαρά και επείγοντα, είναι και όντως σοβαρά.
Και πραγματικά πιεστικά.
Και ουσιαστικά είναι αυτά που μονοπωλούν την ενέργεια της ημέρας.
Είναι ακριβώς αυτά τα πιεστικά, που υποδεικνύουν και την ανάγκη απασχόλησης με άλλα.
Για να εκτονωθεί εν τέλει η πίεση της ημέρας.

Και η σημερινή ημέρα ήταν στο πνεύμα του ρυθμού του τελευταίου χρονικού διαστήματος.
Με εγερτήριο κοντά στις πέντε, με τρέξιμο στο δρόμο γιατί το κρεβάτι πρόβαλε και πάλι την μικροαπαίτησή του, με προσπάθεια να γίνει το χαμόγελο ουσιαστικό, ακόμα και αν τα ερεθίσματα θα μπορούσαν να προκαλέσουν εκρήξεις.
Το τεχνικό πρόβλημα για παράδειγμα, δεν είχε καμιά επίπτωση γιατί λειτούργησαν όλα τα συστήματα ψυχραιμίας και άμυνας. Τα νεύρα όμως τα τέντωσαν επικίνδυνα.

Αρκετές ώρες μετά, στη δεύτερη φάση της ημέρας, βρήκαν την αφορμή που έψαχναν να δείξουν την έντασή τους και την ταλαιπωρία που είχαν υποστεί.
Για την ακρίβεια αφορμές, μια και ο παλιμπαιδισμός, και η προσπάθεια θεωρητικοποίησης της απόσεισης των ευθυνών, είναι καταστάσεις που δεν μπορούν να μείνουν αναπάντητες, κυρίως όταν εκδηλώνονται σε χώρους που αγωνίζεσαι να τους διατηρήσεις σε ένα επίπεδο, ώστε να καλύπτουν τουλάχιστον τις απαιτήσεις και τα πρότυπα που έχεις ορίσει.
Ακούγεται ίσως εγωιστικό, αλλά δεν είναι.

Η κούραση της ημέρας, δεν απαλείφθηκε ούτε από τον τελικά θετικό απολογισμό της ημέρας, ούτε από την μεταφορά των καλών εντυπώσεων που αποκόμισαν οι έστω για λίγο, συνεργασθέντες με την ομάδα.
Θα προστεθεί σε εκείνη των προηγούμενων ημερών και θα περιμένει και των επόμενων.
Για να απορριφθούν όλες οι ποσότητες μαζί, μια και καλή..


Ένα θέμα, που έχει να κάνει με την κούραση των ημερών, είναι το γεγονός ότι δεν επισκέπτομαι συχνά τα άλλα μπλογκ και κυρίως δεν αφήνω σχόλια σε όμορφα κείμενα που βάζουν πολλοί φίλοι.
Ζητώ συγνώμη και υπόσχομαι να επανορθώσω, μόλις οι υποχρεώσεις μου γίνουν λίγο λιγότερο πιεστικές..

Τετάρτη, Ιουνίου 13, 2007

Τεχνικές αντιστρές...

Οι νέες συνθήκες αρχίζουν να γίνονται συνήθεια.
Με τις ανάλογες αντιδράσεις.
Με το ξυπνητήρι να σημαίνει έγερση και τη διάθεση να λέει, ε μείνε στο κρεβάτι ένα πεντάλεπτο ακόμα.
Νομίζω πως είναι γνωστό.
Το πεντάλεπτο πρωινού ύπνου, συνήθως είναι διάρκειας μισής ώρας. Το λέει και η θεωρία της σχετικότητας αυτό!

Δεν είναι σίγουρο αν η θεωρία αυτή, στη σχετική παράγραφο επισημαίνει, ότι σε αυτές τις περιπτώσεις καταργείται ο πρωινός καφές και το πρωινό γενικότερα.
Ίσως θα πρέπει να προστεθεί σε κάποια σημείωση, μαζί με τις κατάλληλες εξισώσεις.

Ευτυχώς όμως, και πάλι με εφαρμογή των αντιστοίχων θεωριών, εκείνη την ώρα οι αποστάσεις είναι μικρότερες. Αποδεδειγμένο έως ... καρατσεκαρισμένο.
Έτσι τη μικρή ατασθαλία την αντιλήφθηκε μόνον το στομάχι και το μυαλό.

Τούτες τις ημέρες νοιώθει κανείς όμορφα και χαίρεται, αν έχει τύχει, σε κάποια στιγμή της ζωής του, να ασκηθεί στις τεχνικές της χαλάρωσης.
Αποδεικνύονται πολύ χρήσιμες κυρίως όταν ,φτάνοντας στο χώρο του, τα βρίσκει όλα άνω κάτω.
Μα στην κυριολεξία άνω κάτω.
Εκεί, το πέρασμα από την κατάσταση της εγρήγορσης στην κατάσταση Νιρβάνα είναι η μόνη ενδεδειγμένη αντίδραση, διότι διαφορετικά και κεφάλια θα σπάσουν και λόγια όχι ιδιαίτερα εύηχα θα ακουστούν.
Και το κυριότερο, η ατμόσφαιρα θα γίνει απολύτως πολεμική, οπότε είναι περισσότερο από σίγουρα ότι θα υπάρξουν πάμπολλες από τις ονομαζόμενες παράπλευρες απώλειες.

Εφαρμόστηκε λοιπόν η τεχνική.
Και δούλεψε.
Τα κακά λογάκια ειπώθηκαν μέσα, βαθιά, πολύ βαθιά. Τόσο που να μην τα ακούσει το μυαλό και πάει και δώσει τίποτα περίεργες εντολές.
Και τα πράγματα κύλησαν ομαλά.
Με λίγη παραπάνω κούραση, αλλά ομαλά.
Εκείνοι που δεν έπρεπε να καταλάβουν και να επηρεαστούν από την ένταση, δεν την κατάλαβαν και δεν επηρεάστηκαν. Μερικοί άλλοι, απλώς μουρμούρισαν για την κούραση.
Όλοι, σαν έφτασε το μεσημέρι, έφυγαν με ένα χαμόγελο. Όχι ακριβώς όλοι βέβαια, αυτό θα ήταν παράξενο, αλλά αρκετοί.
Κάτι ήταν και αυτό.
Όπως ευδιάθετοι έδειχναν και εκείνοι, που τους ανατέθηκε λίγη ακόμα πρόσθετη δουλειά μεσημεριάτικα.
Τώρα αν η καλή διάθεση ήταν επίπλαστη και μέσα τους έλεγαν τα γαλλικά τους, είναι κάτι που μπορεί να το εικάσεις, αλλά δεν είναι και εύκολο ούτε να το αποδεχτείς ούτε να το απορρίψεις.
Η τεχνική εφαρμόστηκε και στην περίπτωση του ζεύγους των συναδέλφων, που κουβαλάνε παράπονα από την προηγούμενη χρονιά, και ήρθαν ζητώντας δικαίωση. Μπορεί και να έχουν αντιληφθεί ότι το πρόβλημά τους ήταν αλλού. Μπορεί όμως και όχι.
Η παρουσία τους και μόνο όμως, αύξησε το φορτίο της ημέρας. Άσχετα με το πού βρίσκεται η ευθύνη.

Φυσικά, όλα αυτά, βγήκαν.
Σε κούραση και σε τάση κατάρρευσης. Αυτά όμως, ανήκουν στα αναμενόμενα της εποχής.
Δεν θα κρατήσουν και πολύ άλλωστε.
Σε λίγες ημέρες θα ξανάρθουν οι άλλοι ρυθμοί.
Προς το παρόν η κούραση αντιμετωπίζεται με την, έστω και για λίγη ώρα, απογευματινή σιέστα και με την παρακολούθηση αθλητικών δραστηριοτήτων από τηλεοράσεως.

Για παράδειγμα, ο απογευματινός αγώνας Παναθηναϊκού Ολυμπιακού στο μπάσκετ, που έληξε με νίκη του Παναθηναϊκού στην παράταση, ήταν μια καλή ευκαιρία να αδειάσει το μυαλό από τις πρωινές εικόνες και να προετοιμαστεί για τα αυριανά....

Τρίτη, Ιουνίου 12, 2007

Αρχή και πάμε...

Πρωινός σήμερα.
Τόσο που να γίνεται κανείς μάρτυρας της επιστροφής των νυχτερινών και της εξόδου των πρωινών.

Η ένταση καλύφθηκε κάτω από χαμόγελα.
Οι διαδικασίες κύλησαν απλά.
Τα μικροπροβλήματα αντιμετωπίστηκαν.

Το απρόσμενο φυσικά παρέστη.
Θιγμένη προσωπικότητα, αντικειμενικά αναίτια. Πώς όμως να πείσεις για τις επιλογές σου, όταν ο άλλος ζει στο δικό του κόσμο; Πώς, από την άλλη να επιτρέψεις αποκλίσεις από τον τύπο, όταν αυτός ο τύπος είναι και ουσία ενώ οι αποκλίσεις θυσία στο συναίσθημα;
Οι γνωστές (;) διλημματικές καταστάσεις, στις οποίες όμως δεν υπάρχει χώρος για αμφιταλάντευση.

Οι ικανοποιημένες όψεις των συνεργατών, η καλοδιάθετη ανανέωση ραντεβού για την αυριανή, το χαλάρωμα στην ηρεμία του άδειου γραφείου και μετά, το μάζεμα χαρτιών, αντικειμένων και των υπολοίπων της δύναμης για την επιστροφή στο σπίτι.

Απόγευμα και συμμάζεμα σκέψεων.
Τα προβλήματα της ευρύτερης οικογένειας παρόντα δια του τηλεφώνου.
Προσπάθεια ανασυγκρότησης με αύξηση της αδρεναλίνης. Έστω και εικονικά.

Το προαίσθημα ότι θα επανέλθει το θέμα της θιγμένης αξιοπρέπειας, παρόν.
Χρειάζεται όμως κάποιες φορές να μπουν στην άκρη οι συναισθηματισμοί.
Κυρίως όταν διαχειρίζεσαι τις τύχες άλλων.

Η ώρα πέρασε, καιρός να κλείσουν τα κιτάπια αυτής της ημέρας.
Άλλωστε και τα παιχνίδια με την αδρεναλίνη, ολοκληρώθηκαν κι αυτά.
Αύριο πάλι ...

Δευτέρα, Ιουνίου 11, 2007

Και η ζωή συνεχίζεται ...

Ωραίαααα....
Και τι άλλαξε;
Τώρα θα πεις και τι δηλαδή περίμενες να αλλάξει.
Σωστά.

Η ζωή συνεχίζει και κινείται στις ράγες του δικού της τραίνου.
Δεν ξέρει αυτή από υπερηχητικές ταχύτητες και από τραίνα μαγνητικής αιώρησης!!!
Καρβουνιάρη ήξερε, καρβουνιάρη ξέρει.
Άντε μια και μπήκαμε στους νέους αιώνες, να κινηθεί και με την ταχεία...

Συνεπώς; Συνεπώς η ημέρα κινήθηκε απλά, καθημερινά, γρήγορα, κατά πως κινείται συνήθως κάθε φορά που φτάνουμε σε ετούτη την εποχή.
Ήταν μια από εκείνες τις ημέρες που η κούραση καταφθάνει στο τέλος της και αναρωτιέσαι, μα γιατί κουράστηκα;
Και μετά θυμάσαι ...

Το πρωινό που με τους χαμηλούς τόνους, χρειάστηκε να ηρεμήσεις τους αναίτια φουρτουνιασμένους συναδέλφους.
Την έκπληξη με την τούρτα.
Την δεύτερη έκπληξη με τη δεύτερη τούρτα.
Τις πρόβες με τις τηλεπικοινωνίες.
Τη συνάντηση για την οργάνωση των επόμενων ημερών. Ε δεν είναι εύκολο το "ένας "εναντίον" εξηντατόσο .."
Την ανακάλυψη της αιτίας των προβλημάτων των τελευταίων ημερών στο δίκτυο των υπολογιστών.
Τη προσπάθεια ανίχνευσης των πραγματικών κινήτρων για την αποκλίνουσα συμπεριφορά νέων ανθρώπων.

Και όλα αυτά με ανεβοκατέβασμα σε ορόφους, μετακίνηση σε γραφεία, συζητήσεις στο τηλέφωνο, παρακολούθηση των τεκταινομένων στο διαδίκτυο...

Ετούτη η τελευταία ημέρα του πεντηκοστού έκτου χρόνου, σχεδόν όμοια τις περισσότερες τέτοιες ημέρες των προηγουμένων χρόνων, πρωτοτύπησε μόνον στις ... τούρτες στο χώρο της δουλειάς.
Και αλλού βέβαια πρωτοτύπησε, αλλά δεν είναι το παρόντος.
Τρίτες τούρτες όμως σε μια ημέρα, πρέπει να το παραδεχτεί κανείς, είναι όντως πολλές!
Πρωτοτύπησε με τις τούρτες;
Και όμως, τον πρώτο χρόνο στη δουλειά, αυτήν την ημέρα δεν είχα πάει στο γραφείο.
Είχε έρθει όμως εκείνο στο σπίτι!!!

Και εκείνη ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη.

Ας μην ανοίξω όμως το σεντούκι των αναμνήσεων.
Θα πάει πολύ μακριά η βαλίτσα και είναι ήδη αργά.

Είναι βλέπεις που, το αυριανό πρωινό ξύπνημα, θα γίνει σε περίπου πέντε ώρες από τώρα...

Κυριακή, Ιουνίου 10, 2007

Μιας Κυριακής σκέψεις προκλητικές ....

Ναααααα..... μαλάκα !!!
Δυο χέρια τεντωμένα, με την παλάμη του ενός χεριού επάνω στην παλάμη του άλλου, και τα δάχτυλα ανοιχτά, ενώ τα χείλη σαφώς σχημάτιζαν την χαριτωμένη και ευγενική αυτή φράση.

Η κοπέλα γύρω στα τριάντα, το αυτοκίνητό της στη μέση του δρόμου με ταχύτητα που δεν ξεπερνούσε τα τριάντα χιλιόμετρα, το τιμόνι στην τύχη του, οι συνεπιβάτες, προφανώς και εκείνοι στη δική τους και τα χείλη της επαρκώς εκφραστικά, ώστε να μπορεί και ένας πρεσβύωψ, σαν την αφεντιά μου, να τα διαβάσει.

Ώρα πρωί Κυριακής, δέκτης της μούντζας οδηγός οχήματος, που διέσχισε κάθετα το δρόμο.
Κίνδυνος σύγκρουσης δεν υπήρχε, αφού η απόσταση των οχημάτων ήταν σχεδόν τριάντα μέτρα.
Η κοπέλα όμως άδραξε την ευκαιρία και έκανε μια μικρή επίδειξη των όσων έχει μάθει. Στη σχολή οδηγών; Στο σπίτι της;
Δεν ξέρω, θα σας γελάσω.

Ξέρω μόνον ότι κινδύνεψα εγώ από αυτήν, που προχωρώντας αμέριμνος στο πεζοδρόμιο με το σκύλο μου, είδα το, προς στιγμήν, ακυβέρνητο αυτοκίνητο να έρχεται κατά πάνω μου.

Η ωραία κυρία και οι συνεπιβάτες στο όχημα -κυρίες και κύριοι πάνω από το δείκτη προσδόκιμου ζωής όλοι- ήταν απασχολημένοι να αναλύουν, κατά πάσα πιθανότητα, την τεχνική και το στυλ της μούντζας.

Φυσικά την επαφή με το αυτοκίνητο την γλίτωσα, διαφορετικά δεν θα ήμουν εδώ, η επαφή όμως ανθρώπους -και μάλιστα γυναίκα- με αυτή την επιλογή συμπεριφοράς, ομολογώ ότι το λιγότερο με ξένισε.
Νόμιζα ότι το να μουτζώνει κανείς είχε αρχίσει να ξεπερνιέται.
Θεωρούσα δε ο παλιομοδίτης, ότι, όσο νάναι, δεν είναι και πολύ χαριτωμένο μια κυρία να επιδίδεται σε αυτό το άθλημα και μάλιστα με αυτή την τεχνική.
Όσο ζει κανείς όμως μαθαίνει.

Θα σχολιάσει κανείς βέβαια, γιατί σε ξένισε η συμπεριφορά αυτή και τονίζεις το "από γυναίκα". Άνθρωπος δεν είναι και αυτή;

Κατ' αρχάς η αντίδραση ήταν από υπερβολική έως αναίτια. Ουδόλως κινδύνευσε, ούτε καν αναγκάστηκε να επιβραδύνει το αυτοκίνητό της εξ αιτίας του άλλου οδηγού.
Επομένως, γιατί να θυμώσει;
Εκ δευτέρου, αναρωτήθηκα, αν ο "αντίπαλος" οδηγός της προέκυπτε οξύθυμος, κοινώς τσαντίλας, και κατέβαινε να τη δείρει, τότε θα προέβαλε το φύλο της και θα έλεγε τις γυναίκες δεν την δέρνουν ούτε με τριαντάφυλλα;
Να το έλεγε βέβαια, αλλά αυτά τα χεράκια, που κατά την άποψή της είναι μόνον για να δέχονται τριαντάφυλλα, μπορούν ενίοτε να .. επιπαλαμιάζονται και να συνοδεύουν επιφωνήματα του στυλ ναααα μαλάκαααα;

Δεν ξέρω γιατί, η εικόνα πάντως μού φάνηκε ιδιαίτερα χυδαία!!!
Ίσως γιατί ήρθε να προστεθεί σε μερικές άλλες σκέψεις που είχα στο μυαλό μου, σκέψεις που γενήθηκαν από κείμενα που διάβασα κάπου εδώ, και στα οποία κυρίες επιδίδονται στο άθλημα της περιγραφής του ιδανικού αρσενικού.

Για παράδειγμα μια κοπελιά δηλώνει ότι ο ιδανικός, κατ' αυτήν, άνδρας θα πρέπει μεταξύ των άλλων, να μην αποκαλεί την μητέρα του, μαμά, αλλά μητέρα ή μάνα. Πιθανόν γιατί φοβάται ότι η προσφώνηση μαμά, μπορεί να δηλώνει συναισθηματική εξάρτηση.

Σκέφτηκα, μα καλά, ανταγωνισμός σε όλα και για όλα;

Πριν καν γνωρίσει τον μέλλοντα σύντροφό της, προσπαθεί να μονοπωλήσει την ιδιοκτησία του;

Και γιατί στο μέλλον η καλή αυτή κοπέλα δεν θα κάνει το ίδιο με το γιο της, επιλέγοντας σαν αντίπαλο τη μελλοντική της νύφη;

Ας μην το επεκτείνω όμως το θέμα, γιατί μοιραία θα αρχίσω να αναλύω το γιατί η μάνα θέλει να ελέγξει συναισθηματικά το γιο της.
Ποια καταπιεσμένη και ανεκπλήρωτη αγάπη βλέπει στο παιδί της, κόντρα στο σύντροφό της.
Ποια εκδίκηση θέλει να πάρει από ποια μάνα που της στερούσε (;) τον πατέρα και πόσο έχει ανάγκη να υπερισχύσει των πάντων, αντιγράφοντας, όπου και όποτε μπορεί, τα αντρικά πρότυπα (νααα μαλάκα) ή ευνουχίζοντας συναισθηματικά τα αρσενικά του περίγυρού της...
Μένω σε ό,τι σημείωσα. Ίσως στο μέλλον να επανέλθω.

Δήλωσις απαραίτητος.
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ως ιδανικό δείγμα του τέλειου (παραδέχομαι ότι έχω και εγώ τις ατέλειές μου..) αρσενικού και συνεπώς όσα έγραψα δεν γράφτηκαν από (μεγάλη) ιδιοτέλεια..
Κλείνει η δήλωσις.

Κυριακή βράδυ και ανακαλύπτω ότι το μυαλό μου αποφάσισε να κάνει φιλοσοφικές και άλλες ανάλογες διαδρομές.
Άκαιρο και άτοπο το βρίσκω.
Ας κλείσω πάραυτα τους διακόπτες.

Σαν αρσενικό, καλά θα κάνω να πάω να δω τα αθλητικά στην τηλεόραση Να δω μπας και μπορεί να γίνει κάτι με τους κοιλιακούς μου (αποκλείεται.. είναι χαμένοι σε τόνους λίπους για να μη.. σκουριάσουν!!), και να ετοιμαστώ για την αυριανή, που ως τυπικός εργαζόμενος θα ξαναμπώ στο μαγκανοπήγαδο.

Η ημέρα τελείωσε απλά, τα κεφάλια πάλι μέσα.

Καληνύχτα σας.

Σάββατο, Ιουνίου 09, 2007

Άδραξε ...

Σαββατόβραδο με τη διάθεση να ακολουθεί οριζόντια γραμμή.
Οι εικόνες της ημέρας, χωρίς κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Όχι ότι είναι απαραίτητα κακό αυτό.
Κυρίως αν κάποιες από τις εικόνες της βδομάδας που τελειώνει θα ήθελες να τις είχες αποφύγει.
Και άλλες να τις είχες χαρεί περισσότερο.

Φυσικά, το άδραξε την ημέρα είναι ένα καλό σύνθημα.
Και αν δεν το έκανες για να εκμεταλλευτείς την κάθε στιγμή, τότε, δες τα θετικά της.
Ψάξε να δεις τι σε έκανε καλύτερο άνθρωπο. Ή δεν σε έκανε χειρότερο.
Ε και αν δεν βρεις τίποτα, ψάξε να βρεις τι κάλυψε, αν όχι τις πνευματικές, τουλάχιστον τις υλικές ανάγκες σου.
Πάλι τίποτα ε;
Ούτε καν λίγη γυμναστική με το ποδήλατο, όπως συχνά το κάνεις.
Ούτε καν λίγο περπάτημα όπως εκείνο του προηγούμενου Σαββάτου.
Ούτε καμιά διάθεση να απαθανατίσεις στιγμές του δρόμου ή της φύσης.

Να δοκίμαζες την τύχη σου;
Εκεί κι αν είναι ε; Σου βγάζει τη γλώσσα απροκάλυπτα και απολύτως προκλητικά.
Φυσικά αυτό είναι παλιό. Ανάμεσα σε δυο επιλογές, πάντα τη λάθος επιλέγεις.
Τουλάχιστον αυτό παρουσιάζει μια σταθερότητα.

Αλλά τότε πώς να αδράξεις την ημέρα σου;
Μοιάζει λίγο δύσκολο στην αόριστη έκφρασή του, το σύνθημά σου.
Καλύτερα να αδράξεις το βιβλίο, που κυκλοφορεί μισοτελειωμένο και να επιχειρήσεις να πας μια δυο σελίδες παρακάτω.

Είναι κι αυτή μια κάποια λύση...

Τετάρτη, Ιουνίου 06, 2007

Κούραση...

Ψάχνεις να βρεις γιατί «σέρνεσαι» και κοιτάς με κουρασμένο βλέμμα τα δεδομένα της ταυτότητάς σου.
Μετά, θυμάσαι ότι το πρωινό ξύπνημα ήταν ασυνήθιστα πιο πρωινό.
Οι συνεργάτες που έλειπαν, μία τουλάχιστον από αυτούς, ανέτρεψε την ομαλή ροή των πραγμάτων, ευτυχώς χωρίς προβλήματα εν τέλει. Χρειάστηκε όμως να κάνεις αλλαγές, έστω μικρές, στην ακολουθία της ρουτίνας.
Θυμάσαι τις υπογραφές που έβαλες. Πάνω από εξακόσιες. Καλή .. παραγωγή για μια ημέρα!
Τα κωδικοποιημένα και άλλα μηνύματα, που ήταν περισσότερα από τα συνήθη, αλλά και ταυτόχρονα με άλλες εργασίες.
Τις άλλες ρυθμίσεις της καθημερινότητας έστω και χωρίς καμιά αλλαγές σε σχέση με τις τελευταίες ημέρες.
Την προγραμματισμένη πρωτοβουλία προσομοίωσης σε ομαλή εξέλιξη και με ενθουσιασμό από τους ενδιαφερόμενους, αλλά με ένταση δική σου. Τουλάχιστον έως ότου να το δεις να ολοκληρώνεται ομαλά. Έχει και αύριο και μεθαύριο συνέχεια.

Σου ξανάρχονται στο νου οι αψιμαχίες και η ένταση που έφτασε στο γραφείο, μήνυμα και ένδειξη για το γενικότερο κλίμα και τις ειδικότερες στοχεύσεις του, αλλά και για ανάγκη ανάπτυξης νέου κύκλου ... διπλωματικής δράσης.
Και τον ήλιο, πότε να κρύβεται πίσω από τα μαύρα κύματα και πότε να χαμογελάει. Χωρίς όμως να αφήνει αμφιβολίες. Το απόγευμα θα σας βρέξουνε οι φίλοι μου, έκλεινε το μάτι, εννοώντας τα σύννεφα που μετείχαν στο κρυφτούλι του..
Και ενδιαμέσως έστελνε τον υγρό αεράκι, να ζεστάνει αφύσικα το περιβάλλον και να σε κάνει αν αναρωτιέσαι να ανοίξω το κλιματιστικό ή όχι.
Τα θυμάσαι και λες, να ήταν αυτά;
Ίσως και κάποια άλλα, σκέφτεσαι.

Τουλάχιστον, τις επόμενες ώρες ας προσπαθήσεις να τις απολαύσεις. Ο αγώνας ποδοσφαίρου θα αρχίσει σε λίγη ώρα.
Η βροχή ήρθε, και αυτό αλλάζει τα δεδομένα της πρόσκλησης για παρακολούθησή του στην αυλή. Όλο και κάποια εναλλακτική λύση θα βρεθεί.
Προς το παρόν, ο απογευματινός καφές, έκανε τη δράση του και λίγη από την κούραση έφυγε μαζί με τα σύννεφα που κι αυτά ήρθαν, έβρεξαν έφυγαν…
Και κάποιες αναμνήσεις από ένα βρεγμένο Ιούνιο, εκείνο του 86, που αλώνιζες την ελληνική επαρχία, αγνοώντας τις επιπτώσεις του Τσέρνομπιλ, ήρθαν κι έφυγαν και αυτές.

Τελικά η βροχή δεν χάλασε την απόλαυση του κήπου και του κοντοσουβλίου!
Και η ομάδα, έστω και με άγχος, με γκολ στο ενενήντα τέσσερα, κέρδισε με 2-1 τους Μολδαβούς.
Τουλάχιστον η ημέρα στο τέλος της έφερε ικανοποίηση.

Δευτέρα, Ιουνίου 04, 2007

Το δίλημμα ...

Αγιασμό ή γάτα;
Διότι δε μπορεί, ποντικός υπάρχει. Και μάλιστα μεγάλος.

Δηλαδή τι άλλο να πεις και τι να σκεφτείς, όταν φτάνοντας πρωί πρωί στο γραφείο με την τσίμπλα στο μάτι, με το κεφάλι γεμάτο σκέψεις και προγραμματισμούς για τα καθημερινά, και με το φόβο της τροχαίας για τα νέα μέτρα, βρίσκεις τον υπολογιστή σου εκτός δικτύου.
Δικτύου και διαδικτύου.

Σε άλλη περίπτωση, το ανασήκωμα των ώμων και η προσπάθεια επίλυσης θα ήταν η λογική αντιμετώπιση.
Έλα όμως που προηγήθηκε το καμένο τροφοδοτικό του ISDN, το μπλοκαρισμένο modem, το πρόβλημα στο Τηλεφωνικό Κέντρο της περιοχής ΚΑΙ η χαλασμένη τηλεόραση στο σπίτι...
Αν σε αυτά συνυπολογίσεις και τους χαλασμένους υπολογιστές των συνεργατών, τότε μάλλον αρχίζεις να κοιτάς προς τη σελήνη μπας και ήταν η πανσέληνος που έφταιξε, ή ψάχνεις για κάποια παλάμη ανοιχτή και με τα δάχτυλα τεντωμένα, ή τον ποντικό που λέγαμε πιο πάνω.
Μα όλα αυτά σε μια εβδομάδα μέσα;
Και να τα πηγαίνεις, υποτίθεται, καλά με την τεχνολογία.

Ευτυχώς όμως και αυτή η βλάβη αποκαταστάθηκε.
Και οι προγραμματισμένες εργασίες, οι πιο πολλές, έγιναν κανονικά. Ή σχεδόν κανονικά.
Το δίδαγμα που επαναβεβαιώθηκε ήταν πως αν θέλεις να ξυστείς καλά θα κάνεις να χρησιμοποιήσεις τα δικά σου νύχια...
Από την άλλη βέβαια, έτσι εκπαιδεύονται οι αδιάφοροι να παραμένουν αδιάφοροι. Και πώς να δείξεις αυτούς σαν υπεύθυνους των όποιων καθυστερήσεων, όταν το σύστημα, για αν λειτουργήσει, έχει φροντίσει να καθιστά εσένα υπεύθυνο...
Το πρόβλημα της υπευθυνότητας έτσι κι αλλιώς βέβαια διογκώνεται. Σαν κοινωνικό πρόβλημα το εννοώ. Και ειδικότερα όταν αφορά σε νέους ανθρώπους.
Όχι ότι και οι παλιότεροι είναι υποδείγματα υπευθυνότητας. Αν ήταν, δεν θα υπήρχε λόγος να ακουστούν έντονες κουβέντες στη σύσκεψη το πρωί.
Ακούστηκαν όμως. Και ήταν βάσιμες.
Δεν μπορείς να απαιτείς από το σύστημα να στέκεται με προσοχή πάνω από το πρόβλημά σου και να δίνει την αρμόζουσα λύση ώστε να σε ικανοποιεί, και όταν γίνεσαι εσύ ο παράγοντας του συστήματος να το λησμονείς και να χαριεντίζεσαι την ώρα που κρίνεται το μέλλον του άλλου.
Γιατί η ημέρα είχε και από αυτό.
Κρίση και ολοκλήρωση του κύκλου της προσπάθειας που ξεκίνησε από τον Σεπτέμβριο.
Οι συνολικές διαπιστώσεις θα ακουστούν με άλλη ευκαιρία στο αμέσως προσεχές μέλλον, όμως ο όρος συναμφότερον, και πάλι φαίνεται να μπορεί να αποδώσει την εικόνα των διατρεξάντων.
Ο κύκλος, όπως και να έχει, έκλεισε, ο αγώνας συνεχίζεται, οι αγωνίες και τα οράματα θα ξανατεθούν σε κρίση και αξιολόγηση, οι νέοι σχεδιασμοί και οι ανανεωμένοι ενθουσιασμοί, θα ξαναμπούν στο τραπέζι μετά από λίγο καιρό και πάλι.
Έτσι και αλλιώς η ένταση όχι μόνο δεν μειώθηκε, αλλά σε λίγες ημέρες θα φτάσει στην κορύφωσή της. Από την Τρίτη και μετά.

Όχι ότι τα εκτός εργασίας κυλούν ομαλά και ήσυχα.
Οι τεχνικές δυσκολίες φαίνεται να είναι οι ηπιότερες. Μα αύριο, μα το Σάββατο οι τεχνικοί θα εγκαταστήσουν το μηχάνημα, -με τις αντιδράσεις να δούμε τι θα γίνει.
Τα κληρονομικά εξακολουθούν να βαδίζουν το μακρινό τους δρόμο, αν και ευτυχώς υπάρχει αυτός.
Εκείνα που βρήκαν ευκαιρία να κάνουν αιφνίδια και έντονα την εμφάνισή τους, είναι τα προβλήματα του κοινωνικού περίγυρου, στενότερου και ευρύτερου, που όπως και να το κάνεις, σαφώς και επηρεάζουν και τη δική σου καθημερινότητα.
Οι ευχές μόνο δεν φτάνουν για την αντιμετώπισή τους.
Το θέμα είναι πως δεν είναι εύκολη και η δράση.

Η γραφή είναι μια μικρή προσωπική εκτόνωση για όλα αυτά, ακόμα και αν το έχεις δηλώσει και το εννοείς, ότι το γράψιμο δεν είναι το καλύτερό σου.
Εδώ που τα λέμε, η εκτόνωση είναι απαραίτητη.
Κυρίως όταν σου έρχονται τα διάφορα μαζεμένα και σε κάνουν να προβληματίζεσαι μεταξύ .. αγιασμού και γάτας.
Αν και, καθώς το μάτι πέφτει στο ημερολόγιο, το μήνυμα που σου έρχεται είναι ότι όλα ετούτα και την διάθεση που είναι "κάπως" μαζί, θα έπρεπε να τα περιμένεις..
Σχεδόν πάντα έτσι γίνεται ετούτο τον καιρό.
Μια ματιά σε κείμενα των αντίστοιχων ημερομηνιών του παρελθόντος, μάλλον θα το επιβεβαιώσει!!
Ωραία, να μια εργασία για το προσεχές μέλλον, γιατί, τώρα, διάθεση για τέτοιο είδους... ανασκαφή, δεν υπάρχει..

Σάββατο, Ιουνίου 02, 2007

Παραπομπή...

Η ημέρα χτες ήταν ειδική
Το μυαλό όμως είχε κέφια.
Έκανε τις καταδύσεις του και πίεσε τα δάχτυλα να γράψουν.
Κι εκείνα, υπηρέτες του μυαλού τις πιο πολλές φορές, (η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές αυτονομούνται και τότε εδώ γίνεται το "έλα να δεις"..) ακολούθησαν τις οδηγίες.
Πήγαν και τα έγραψαν αλλού.

Για το σήμερα βλέπουμε ...

Παρασκευή, Ιουνίου 01, 2007

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"


Μην πάρεις φακελάκι - Μην δώσεις φακελάκι


«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ



Προσωπική δήλωση.
Η συμμετοχή μου στην εκδήλωση αυτή, έχει το νόημα της προσπάθειας να αλλάξω ΕΓΩ.
Οι αλλαγές γύρω μας, για να συντελεστούν, απαιτούν, πρώτα πρώτα, την αλλαγή του δικού μας εσωτερικού κόσμου.