Πέμπτη, Νοεμβρίου 30, 2006

Ποιος είμαι ...

Ποιος είμαι; Πού πηγαίνω;

Για το πού πηγαίνω δύσκολο να ομιλήσω. Δύσκολο δηλαδή να περιγράψω τις επί μέρους στάσεις.
Ο τελικός προορισμός, αυτός των αιωνίων Μονών, είναι γνωστός.

Πιο εύκολο είναι να μιλήσω για το ποιος επιτέλους είμαι.
Δηλαδή όταν λέμε ποιος είμαι, όχι δεν πρόκειται να καταθέσω όλη την πορεία της ζωής μου εδώ και μάλιστα εν πάση λεπτομέρεια.
Αυτό θα ήταν αδύνατον. Άσε που τα πιο πολλά τα έχω ξεχάσει ή και μερικά, δεν τα ξέρω καν!!!

Πιο εύκολο, και αυτό θέλω να καταγράψω, είναι να μιλήσω για την ψηφιακή ζωή μου.
Όχι ότι και αυτή μπορεί να αποτιμηθεί εύκολα. Μπορεί όμως να σκιαγραφηθούν κομβικά της σημεία.

Σκοτεινό και τρομερό το 1984 του Όργουελ, εναρκτήριο για την προσωπική μου ψηφιακή και μετέπειτα διαδικτυακή ζωή.
Να αποδειχθεί αυτή η ζωή εξίσου Οργουελιανή στο τέλος κατά την αποτίμησή της;
Σπεύδω να την καταγράψω, μήπως και το σοκ, από όσα θα τολμήσω να πω, μου δημιουργήσει το δέος και για την χρειαζούμενη ενδεχομένως αλλαγή πλεύσης...

Άνοιξη του 1984 και η πρώτη επίσκεψη στη σίλικον βάλευ της Αθήνας, της εποχής, με βρίσκει με τον πρώτο μου υπολογιστή στα χέρια να κατηφορίζω την οδό Στουρνάρη.

Spectrum plus με μνήμη RAM 48 ολόκληρα Κιλομπάιτ.
Τι θαυμασμός!!!
Α ναι, μαζί με τον υπολογιστή και το απαραίτητο κασετοφωνάκι. Βλέπεις τότε δεν είχαμε ακούσει για σκληρούς δίσκους και δισκέτες και άλλα περίεργα εξωγήινα...
Οθόνη;
Μα είχα τηλεόραση σπίτι μου.
Γνώσεις χειρισμού υπολογιστή;
Μηδέν.

Ζήτω το ξενύχτι.
Βλέπεις οι γιοι, 6 και 7 χρονών τότε, στο όνομα των οποίων αγοράσθηκε ο υπολογιστής, προτιμούσαν τον Μπόλεκ και τον Λόλεκ, από τις ψηφιακές ανοησίες του μπαμπά τους.
Παρόλα αυτά, όταν μετά από πολλά πολλά ξενύχτια, πολλές φαεινές ιδέες εκεί κατά τις 3 τα ξημερώματα για το πώς μπορεί να αντιμετωπισθεί ένα πρόβλημα, πολλές προσπάθειες αυτοδιδασκαλίας γλωσσών προγραμματισμού, κατασκευάσθηκε ένα προγραμματάκι που βαθμολογούσε τον χρήστη για τη γνώση του στα ανώμαλα ρήματα των αγγλικών, και προέβαλε και τα ανάλογα ηχητικά και οπτικά εφέ, τότε η περιέργεια έγινε ενδιαφέρον, έγινε καυγάς και καλαμπούρι "εγώ είμαι καλύτερος" έγινε γνώση χειρισμού του υπολογιστή από τους κατιόντες και η απαρχή να αριστεύουν στα Αγγλικά.

Οι προσπάθειες κοπιώδεις, η μελέτη συστηματική κυρίως του περιοδικού PIXEL, οι αναζητήσεις οι εκτός ψηφιακής τεχνολογίας αδιέξοδες.

Ο καιρός περνούσε.
Έρχεται το 1986. Οκτώβρης μήνας.
Ταξίδι υποχρεωτικό και θλιβερό συνάμα. Στα καράβι μια συνάντηση, μια συζήτηση.

Τρεις ημέρες μετά, ο ZX-SPECTRUM είναι ένα παιχνίδι για τα παιδιά.
Η νέα μηχανή λέγεται QL !!!
Ετούτος με μνήμη 128 ΚΒ παρακαλώ.
Και χωρίς κασετόφωνο.
Τα catridges που το συνόδευαν, θα αποδειχτούν στην πορεία ολίγον αναξιόπιστα, αλλά εκείνη την εποχή ποιος το ήξερε;
Άλλωστε, η προ μερικών μηνών απόπειρα λειτουργίας του συγκεκριμένου μηχανήματος στέφθηκε από επιτυχία!!
ΝΑI, λειτουργεί ακόμα.

Θέλει την τηλεόρασή του και αυτός.
Μπορεί όμως και με οθόνη.
Και του την αγόρασα τότε.
Και ξενύχτησα πάλι για να μάθω τα μαγικά του κόλπα.
Βλέπεις, τώρα μπήκα και στο χώρο των φύλλων εργασίας, και των βάσεων δεδομένων, και του επεξεργαστή κειμένων!!!

Μαγικά πράγματα. Πρωτόγνωρα.
Πολύ ισχυρά που κατάφεραν να καλύψουν τις απαγοητεύσεις από τις πολιτικές αναζητήσεις και τις διασπάσεις του καιρού εκείνου.
Η αγορά του QL, έχει ταυτιστεί με το μνημόσυνο του ΚΚΕ εσωτερικού.
Και κοίτα να δεις πόσοι πολλοί μετείχαμε εκείνου του μνημόσυνου.
Με τα ίδια .. κόλλυβα. Ένα QL.
Πόσο τυχαίο να ήταν άραγε;

Ο καιρός περνάει και για την πληροφορική οι ταχύτητες έχουν κάτω όριο, εκείνη του φωτός.

Η λέξη που φοριέται πολύ είναι συμβατός.
Και το λειτουργικό DOS.
Όνειρο.

Στα μπαγκάζια, κατά την επιστροφή από ένα οικογενειακό ταξίδι στη Θεσσαλονίκη, Αύγουστος του 1987 ήτανε θαρρώ, υπήρχε ένας Olivetti PS1.
Αυτός είχε και ένα ντισκ ντράιβ.
Και έπαιρνε δισκέτες 3,5 ιντσών.
Η
πρωτοπορία.
Όχι, οθόνη δεν είχε, αλλά έμπαινε στην οθόνη του QL.
Σκληρός δίσκος;
Εεεε. Στο ένα και μοναδικό ντισκ ντράιβ μπορούσες να εναλλάσσεις δισκέτες και να αποθηκεύεις τη δουλειά σου ...

Ναι, ήταν δύσκολο.
Και ο ενθουσιασμός όσο μεγάλος και να είναι, αρχίζει να λυγίζει.
Βλέπεις τα κόστη είναι μεγάλα, τα παιδιά επίσης μεγάλα, άλλες ανάγκες, άλλες προτεραιότητες, ώρες πολλές εκτός σπιτιού, είτε για δουλειές είτε για υποστήριξη των νεαρών, εφήβων πια υιών και των αναζητήσεών τους.

Κοντεύει να περάσει δεκαετία. Τι έκανα όλο αυτόν τον καιρό;
Πάντως το πιο μικρό κομμάτι των ενασχολήσεών μου ήταν ψηφιακό.
Άρα χωρίς ενδιαφέρον για εδώ.

Πολιτικές αλλαγές, κοινωνικές μεταβολές, άλλα δεδομένα, η προμήθεια ενός PC, τώρα πια αναγκαία για τα επαγγελματικά πράγματα.
Προμήθεια επί αποσβέσει.
Πρέπει να μάθω τάχιστα ένα πρόγραμμα, γιατί επάνω του στηρίζεται η νέα παράλληλη επαγγελματική μου πορεία.

Υπολογιστής τύπο 486. Μνήμη 512ΚΒ, σκληρός δίσκος 5ΜΒ αν θυμάμαι καλά.
Το πρόγραμμα εγκαθίσταται. Η δουλειά αρχίζει.
Κάτι λίγα παιχνίδια αγοράζονται. Δεν μπορεί κανείς να είναι μόνιμα στη δουλειά, χρειάζεται και λίγο παιχνίδι.
Η γνώση του προγράμματος γίνεται υψηλή εξειδίκευση. Είναι να μην πάρω φόρα...
Ο ένας γιος αναχωρεί για άλλη πόλη.
Μήπως με ένα modem -τι είναι αυτό;- μπορούσαμε να έχουμε επικοινωνία και να τα λέμε;

Και πώς γίνεται αυτό;
Το μόντεμ δεν είναι και πολύ φθηνό για την εποχή, αλλά ένα αστικό τηλεφώνημα και σύνδεση όλο το βράδυ στο αναπτυσσόμενο διαδίκτυο δεν είναι και άσχημη ιδέα.
Σύνδεση μέσω compulink. Αυτή ήξερα εκεί πήγα.
Οι άλλες επιχειρήσεις του είδους άλλωστε, έκαναν δειλά δειλά βήματα.

Η πρώτη μου επικοινωνία.
Τα πρώτα email
Ανακάλυψη του hotmail. Δίνει δωρεάν λογαριασμό για ηλεκτρονικό ταχυδρομείο.
user name;
iolaos!!!
Δεν ξέρω γιατί. Έτσι μου ήρθε. Tο iolaos είναι το πρώτο όνομα που απόκτησα στις διαδικτυακές μου διαδρομές.
Και εξακολουθεί να υπάρχει. Όχι βέβαια και το μοναδικό.
Ακολούθησαν και άλλα.

Δουλειά, υποχρεώσεις, αλλά και μικρές αποδράσεις στον νέο χώρο, στο νέο σιωπηλό σύμπαν θα έλεγα, που ανοιγόταν με τόσο εκκωφαντικό τρόπο, ήταν ό,τι χαρακτήριζε την κατανομή του 24ωρου μου εκείνη την εποχή.

Αν θυμάμαι καλά, τα χρόνια κάνουν καλά τη δουλειά τους και ροκανίζουν το δέντρο της μνήμης, πρέπει τότε περίπου, να δημιούργησα ένα λογαριασμό στο icq, δεν θυμάμαι με τη username και επίσης τότε περίπου πρέπει να άρχισα να μπαίνω στο Καφενείο, ένα δικτυακό τόπο, που είχε chatroom.
Μάλλον, εκεί, έμπαινα με το όνομα άνετος.

Οι πειρασμοί πολλοί, τα δωμάτια για κουβεντούλα πολλά, τι δωμάτια δηλαδή ολόκληρες "αιθουσάρες" ήταν, κάποια φορά πέρασα και από afroditi.gr.

Η επόμενη επίσκεψή μου εκεί, στο afroditi.gr, το βρήκε σε μεγάλες αλλαγές.
Η Αφροδίτη, είχε γίνει parea.gr και ο iolaos μπήκε στον πειρασμό ο ... μπαγάσας, να αποκτήσει και δεύτερη μουτσούνα εκεί μέσα.
Αμ έπος αμ έργο, ο mpagasas, απόκτησε σάρκα και οστά, όση σάρκα και όσα οστά μπορεί να αποκτήσει κανείς μέσα σε ψηφιακό περιβάλλον.

Με αυτά κι αυτά, το milenium ήταν ήδη παρελθόν, ο mpagasas ύψους 1,40 φαλακρός με πράσινα.. μαλλιά και 140 κιλά, διασκέδαζε αυτοσαρκαζόμενος κυρίως, αλλά και εμπλεκόμενος σε τεράστιες συζητήσεις, έχοντας σχεδόν πάντα "έξω τη γλώσσα", ενώ ο iolaos, πενηντάρης πια, έστεκε παράμερα.

Οι εσωτερικές ανησυχίες και πιέσεις γέννησαν και άλλον τύπο.
Πάντα στον ίδιο χώρο, κατέφθασε ο rissios, τύπος λιγομίλητος, τι λιγομίλητος, σχεδόν σνομπ, έμπαινε κάθε βράδυ εκεί μεταξύ 12 και 1, παρέα με τα φαντάσματα στο parea, άφηνε ένα κείμενο και αποχωρούσε αγνοώντας επιδεικτικά τάχα μου, τα σχόλια που ήταν από θαυμασμού, έως σκυλοβρισίματος.

Όλα τα καλά τελειώνουν. Η Νέα Τάξη πραγμάτων, συνοδεύτηκε από το θρίαμβο της οικονομίας της αγοράς και η παραμονή στο parea.gr απαιτούσε συνδρομή και άλλα περίεργα.
Εντάξει, ήταν και οι καυγάδες, αλλά αυτοί υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα και παντού.

Εκεί κάπου κατέφτασε ο pathfinder.
Νέος τόπος. Και με messenger.
Και δεν ήθελε συνδρομές ούτε έβαζε περιορισμούς του είδους μπορείς να αφήσεις μέχρι 5 σχόλια την ημέρα ...

Καινούργιο username όμως ήθελε.
Μια τυχαία βόλτα κατά την περιοχή του Παγκρατίου, γέννησε τον Φορμίονα.
Formion λοιπόν το νέο πρόσωπο.
Απρίλης του 2004 ήταν.
Δειλά ανοίγματα. Νέες γνωριμίες.
Όχι ότι οι παλιές έκλεισαν δια μιας.

Αν και μερικές Χρυσαλίδες, χάθηκαν μαζί με το κουκούλι τους.

Το ταξίδι άρχιζε κι εκεί.
Πειράματα.
ΡΙΜ και ΚΛΑΜΠ ήταν τα καινούργια κοσκινάκια ...
Κουβεντούλες, νέες προσπάθειες και γνωριμίες εξ αρχής.
Όλα, "άνευ ειρμού και λογικής".
Ή εκεί, στο "άνευ ειρμού και λογικής" βρήκανε στέγη.

Ο καιρός περνάει.
Φυσικά και ο 486, έχει από χρόνια εκπνεύσει και έχει αντικατασταθεί με pentium και ήδη από το 2001 με το πρώτο laptop. Επαγγελματικό εργαλείο που επεστράφη μαζί με την απόφαση για την επιστροφή μου στα οικεία, ύστερα από "περιπλάνηση" τεσσάρων ετών.

Το δεύτερο laptop μπήκε στο ζωή μου το 2002, και με άντεξε μέχρι το 2005.
Άντεξε να με δει να ανοίγω το πρώτο blog.
Στο pathfinder αυτό.
Χώρος ηλεκτρονικού ημερολογίου. Μακριά από τα αδιάκριτα μάτια γιατί έτσι το θέλησα.
Μηδέποτε αποκαλυφθείς.
Και ένα palmtop δώρο των βλασταριών μου για την πεντηκοστή επέτειο των γενεθλίων μου, συνεργάστηκε με το όλο σύστημα αρμονικά.

Παραμονές των ολυμπιακών αγώνων, η γραμμή έγινε adsl. Αύγουστος του 2004.
Σχεδόν ένα χρόνο μετά, τέλη του Μάη του 2005, αρχίζει το ταξίδι μέσα στην μπλογκόσφαιρα.
Το blog.gr υποδέχεται την πρώτη απόπειρα και το username είναι στην αρχή formion, για να μετατραπεί μετά σε Θεατής.
Ένα μήνα μετά, διαβάζοντας για τον πιτσιρίκο από τον Τσαγκαρουσιάνο στην "Ελευθεροτυπία", κάνω την εμφάνισή μου και στο blogger.com

Αναγνώστης αρχικά, περίεργος όπως πάντα χρήστης μετά, και το όνομα Markos να ακολουθεί τον Αυρήλιο και την διάθεση να βαφτίσω τον καινούργιο τόπο "τα εις εαυτόν".
Η ονομασία ήταν κατειλημμένη.
Μικρή παραλλαγή της έδωσε τη σημερινή ταμπέλα, το όνομα όμως παρέμεινε.
Ιούλιος του 2005.

Τέλη Αυγούστου του έτους εκείνου, το laptop αποφασίζει ότι είναι καιρός να μετατραπεί σε ανταλλακτικά, και το νέο έρχεται να εγκατασταθεί στην επιφάνεια του γραφείου μου.

Οι διαδικτυακές βόλτες έχουν τώρα τουλάχιστον τρεις αφετηρίες.
Και κάθε μια θέλω να είναι διαφορετική από την άλλη.
Σπάνια ένα κείμενο τοποθετείται σε δυο μεριές.
Ε αυτό δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου. Σιγά, σιγά οι βόλτες περιορίζονται.

Οι επαγγελματικές ανησυχίες, γεννούν και άλλο ένα blog.
Αυτό το περί εκπαίδευσης κλπ.
Και ενώ ο Μάρκος υπογράφει και εκεί, η ωριμότερη σκέψη αλλάζει την υπογραφή και εμφανίζεται για πρώτη φορά το πραγματικό όνομα.

Πάντως κι εκείνο το wordpress είναι μια πρόκληση.
Και αν σκεφτεί κανείς πως σε όλη αυτή την πορεία, έχουν γραφτεί κείμενα και ιστορίες και ποιήματα ακόμα, η ιδέα να συγκεντρωθούν είναι προκλητική.
Προς το παρόν το "περί..." στο wordpress, είναι κλειστόν.
Συνεχίζεται η συγκέντρωση υλικού. Και του χρόνου.
Όσο μπορείς να κρατήσεις το χρόνο, αποθηκευμένο μέσα στα κουτιά των λέξεων...

Και ήδη ο χρόνος αυτός μετράει είκοσι δύο συναπτά έτη ...



Σχόλιο.

Προ ολίγου, στην πρώτη γραφή του κειμένου, αυτό το είκοσι δύο, γράφτηκε δώδεκα.
Έτσι μου φάνηκε λογικό.
Οι στοιχειώδεις γνώσεις αριθμητικής, απλώς έκαναν το Ω, τεράστιο.
Το Ω της έκπληξης που τα 12 έγιναν 22.
Πότε κιόλας;
Ήμουν νιος (33) και γέρασα (55).
Κυριολεκτικά.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 29, 2006

Απλά πράγματα ...

Τα γλαροπούλια έρχονταν από τη θάλασσα και τραβούσαν κατά το Βοριά.
Δύο σμήνη από ψαρόνια διασταυρώθηκαν πάνω απ' το κεφάλι μου και έφυγαν για το Νότο και την Ανατολή, με τον ήσυχο ήχο, σαν ανάσα, από τις φτερούγες τους να δηλώνει το πέρασμά τους.
Τρίστρατο ψηλά στον ουρανό, για τους κατοίκους του...

Πρωί. Πριν ο ήλιος κάνει την εμφάνισή του πίσω από το βουνό.

Και η ημέρα αρχίζει.

Ένταση, προβλήματα, σκέψεις, προετοιμασίες.

Συζήτηση. Τελικά χρησιμοποιείς το καινούργιο μοντέλο της Ferrari για να μεταφέρεις τα ψώνια από τον μπακάλη;
Όχι δεν έχει κανένας Ferrari. Ούτε πρωί πρωί ξεκινήσαμε για ... φάβα από το μπακάλικο.
Η κουβέντα είχε να κάνει με το αν αξιοποιείς τις νέες τεχνολογίες σύμφωνα με τις δυνατότητες που σου δίνουν και οι οποίες ενδεχομένως σου αλλάζουν και τον τρόπο που σκέπτεσαι, ή τις χρησιμοποιείς αντικαθιστώντας απλώς τα παλιά εργαλεία.

Το κακό χειροτερεύει όταν αυτός που διαθέτει την τεχνολογία, δεν ξέρει τι να την κάνει.
Ούτε και που φαντάζεται...
Και η κατάσταση σε κάνει να καταρρέεις, όταν η μπάλα της συζήτησης παίρνει και "ανυποψίαστους πολίτες", που όφειλαν όμως να τα γνωρίζουν ακόμα καλύτερα, από εσένα που υποτίθεται ότι πας για απόσυρση..

Η κουβέντα είναι ... πόρνη (αλλιώς το έλεγε η γιαγιά μου) και κάνει πλάτες στο ρολόι, που κινείται χωρίς να χαμπαριάζει από αγωνίες και ουτοπικούς προβληματισμούς.
(Άκου να μου πει η άλλη ότι αυτά που λέω είναι για μια μελλοντική κοινωνία, ενώ της απέδειξα ότι κοντεύουν να αποσυρθούν ως πεπαλαιωμένα... Μα πού πας καλή μου άνευ εσώρουχο στο μποστάνι; Τέλος πάντων. Ας το κλείσω αυτό.)

Η σκιώδης φιγούρα στην τακτική επίσκεψή της.
Πώς να την αγνοήσεις;
Πόσο μάλλον που σου λέει δεν έχω και πού αλλού να πάω...

Η ημέρα αγκομαχάει, τα σενάρια εναλλάσσονται, η σύσκεψη με την μπλεγμένη ημερήσια διάταξη τελικά πραγματοποιείται με ακόμα πιο μπλεγμένη θεματολογία, που καταλήγει με ένα άσχετο μεν, απαραίτητο δε, εγώ θα κάνω αυτό που θέλω και κοιτάξτε να το καλύψετε, γιατί στο τέλος θα έχουμε πρόβλημα όλοι...

Και το κερασάκι, νόστιμο όμως, με μια δίωρη κουβέντα που αποδεικνύει, για νιοστή φορά ότι μια καθαρή συζήτηση, με ειλικρινείς όρους, μπορεί να δρομολογήσει λύσεις που πολύωρες επαναλαμβανόμενες συναντήσεις, ούτε καν πλησιάζουν.

Έχω την εντύπωση τελικά ότι το αυγό του Κολόμβου, το χρησιμοποιούμε για να κορέσουμε την πείνα μας και όχι για να δούμε τις λύσεις που στέκονται .... αραχτές στη μύτη μας και μάς χαμογελούν ειρωνικά, σίγουρες ότι δεν τις βλέπουμε...

Τι;

Τι πυροβολούσε άραγε;
Τους άλλους ή τον πατέρα του;

Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006

Μήνυμα από την αφίσα. Ελήφθη ...

Απόγευμα πια, επιστροφή.

Η αφίσα στην κολόνα, έστειλε από τα ξημερώματα -τότε έβγαλα βόλτα τους σκύλους- το μήνυμα και αυτό, παρά τα περί του αντιθέτου διαδιδόμενα και υπό της εμού αφεντιάς ισχυριζόμενα, καταγράφηκε και λειτούργησε.

Ήταν βλέπεις η ημέρα κουραστική από το πρωί.
Αλλά πέρασε.
Όπως και όλες βέβαια.
Μπορεί από πριν να σκέφτεσαι, να οργανώνεις, να προγραμματίζεις, να αγωνιάς και λίγο στο πίσω μέρος του μυαλού, αλλά μετά, ό,τι και να έχει γίνει, λες:
-και τώρα η .. ανάπαυση του πολεμιστή.

Κι ας μη χρειάστηκε να πολεμήσεις. Κι ας ήταν άλλη μια ημέρα με τις γνωστές της ρουτίνες.
Πάνω κάτω.

Και όλες οι προετοιμασίες, όλα τα ψυχοπλακώματα; Γιατί;

Μα η εξήγηση είναι απλή.
Του καθενός το πρόβλημα είναι το πιο σημαντικό, γι αυτόν.

Σε αντίθεση με όλους τους πόνους, που μπορώ να τους αντέξω, -αρκεί να είναι των άλλων-, το δικό μου πόνο, είτε αυτός είναι στο νύχι μου, είτε στο δόντι μου, είτε στην ψυχή μου, το θεωρώ δυσβάστακτο.

Και οι προετοιμασίες για τα αναμενόμενα, προκαλούν και αυτές άλγη. Ψυχικά και σωματικά.
Και ας πρόκειται για μικρά καθημερινά πράγματα.
Για πράγματα που άλλος θα έλεγε,
-τι αυτό; Αυτό είναι σαν να καθαρίζεις φασολάκια.


-Αμ, ξέρεις κύριέ μου, τι σημαίνει για εμένα να καθαρίζω φασολάκια; Δεν το έχω επιχειρήσει ποτέ. Βουνό μου φαίνεται. Τι νομίζεις; Έτσι και μου πεις ότι την επόμενη Δευτέρα θα σου φτιάξω στιφάδο, αρκεί να μου καθαρίσεις τα κρεμμύδια, θα το περάσω στο "ντούκου";
Ξέρεις τι άγχος είναι αυτό; Τι προετοιμασία; Τι σκέψη χρειάζεται;

Μικρά λοιπόν τα δικά μου προβλήματα.
Μικρά για τους άλλους. Ελάχιστα, απειροστά σε σχέση με τα προβλήματα της ανθρωπότητας. Αυτή είναι η αλήθεια.

Αλλά, από την άλλη τι πονάει πιο πολύ; Η εικόνα της βομβαρδισμένης πόλης, που για μια ακόμα φορά σου έρχεται στην οθόνη της τηλεόρασης ή το δάχτυλο που εκείνη ακριβώς τη στιγμή σου έπιασε η πόρτα;
Ναι ξέρω. Είναι εγωιστικό.
Αλλά είναι ανθρώπινο.
Το άθλιο το δάχτυλο πονάει πιο πολύ, ό,τι και να λέμε...

Πάλι πολυλογία για ένα τόσο απλό θέμα.
Ίδιον του γράφοντος η πολυλογία.
Και ας προσπαθεί να την καταπολεμήσει.

Πώς όμως να το πετύχει, που όταν το επιχειρεί, ο λόγος γίνεται αφαιρετικός και τότε η επικοινωνία γίνεται "καλημέρα Γιάννη, κουκιά σπέρνω";
Και χρειάζεται και δευτερολογία και τριτολογία και ξαφνικά νοιώθει ότι μονοπωλεί την κουβέντα, για την οποία από πριν έχει αποφασίσει πολύ σοβαρά, επί λόγω τιμής δηλαδή, "δεν θα μιλήσω. Δεν θα επεκταθώ..."

Άλλα όμως οι θεοί κελεύουσι ...

Όχι τίποτα άλλο. Όταν μετά από λίγο, ντροπιασμένος που πάλι το λόγω τιμής πήγε στο καλάθι των αχρήστων, σταματάει, σκέφτεται:
-αλλά και εκείνο δεν το είπα και αυτό δεν το κατέγραψα ...

Αδιόρθωτος δηλαδή.

Ο μόνος τρόπος να σταματήσω τελικά να μιλάω ή να γράφω, είναι να ... τρώω!!!
Δικαιολογία κι αυτή ε; Λειτουργεί όμως.
Και σαν αιτία για την εικόνα μου ....

Πάντως, αργά το μεσημέρι, όταν όλα είχαν μπει στη σειρά τους, όταν και οι τελευταίες εντολές είχαν δοθεί, όταν το κλειδί γύρισε στην πόρτα του γραφείου, ήρθε στο μυαλό η πρωινή αφίσα.

Και η απόπειρα να ακολουθήσω το μήνυμά της δε μου φάνηκε κακή.

Και αποδείχτηκε καλύτερη.

Με κόκκινο κρασί, μεζέδες από ένα εκπαιδευόμενο σεφ, μουσική τέτοια που λες, "εδώ είμαστε, δεν φεύγω" και επιδόρπιο να γλύφεις τα δάχτυλά σου, προσφορά του καταστήματος , που ακόμα δεν έκανε εγκαίνια μεν, αποδείχτηκε και με προοπτικές...

Δευτέρα, Νοεμβρίου 27, 2006

Ιδεολογικά αδιέξοδα ... λες και όλα τα άλλα λύθηκαν δηλαδή ...

Μια από τις ημέρες που ανεβαίνεις τις σκάλες και πίσω σε ακολουθούν τα προβλήματα η σημερινή.
Στην κυριολεξία.
Όχι ότι παραπονιέμαι ή δεν τα αντέχω.
Απλώς, τα σημειώνω.

Βλέπεις, ήταν τόσα πολλά τα μικρά καθημερινά, τα συνηθισμένα, που όλα μαζί έκαναν το μεγάλο πρόβλημα.
Το καθένα με τη δική του βαρύτητα, τη δική του παρουσία και τη δική του λύση.

Φύγε εσύ,
Έλα εσύ,
Κάθισε εσύ, άσε τα ψέματα δεν χρειάζεται να αντιγράφεις κανένα
. Μήτε μάνα μήτε πατέρα. Πόσο μάλλον που και εκείνοι ψάχνουν να βρουν πώς θα λύσουν το λάθος που έκαναν, να κάνουν εσένα.. ...

Και τα τηλέφωνα να χτυπάνε.
Τουλάχιστον το τηλεομοιότυπον γνωστό και σαν Φαξ, έδωσε λύση υποστηρίζοντας τη μνήμη. Η οριστική λύση όμως αργεί.
Και η φυγή αργεί.
Ως τότε καταγράφω τα γεγονότα και τις σκέψεις που πηγάζουν από αυτά και πάλι ανακαλύπτω ότι τα μισά τα έχω "ξεχάσει".
Και θάθελα να τα θυμάμαι.
Να, τώρα θυμήθηκα ότι τη σύσκεψη των δέκα την ... σνομπάρισα και με τη λήξη της εργάσιμη ημέρας, η είσοδος σε μια άλλη σύσκεψη ήταν το ίδιο έντονη με το "δεν καταλαβαίνω τίποτα".
Και τους γυρτούς ώμους του συναδέλφου θυμήθηκα και το δίκιο του, που πού να τόβρει.
Και την εμπλοκή μου στην αδικία θυμήθηκα...

Κοντεύει να τελειώσει και το εικοσιτετράωρο της ημέρας.
Δεν ξεκίνησε και τόσο καλά.
Τα όνειρα το ξημέρωμα άνοιξαν τα μάτια πολύ πριν το συνηθισμένο.
Και τα ξεχασμένα κλειδιά αργά το απόγευμα, άφησαν δουλειές μισοτελειωμένες.
Και τα νέα του μικρόκοσμου μας, κι αυτά μπλεγμένα είναι.
Αδιέξοδα που θα φέρουν συγκρούσεις, αφού δεν έχουμε εργαλεία να το κατανοήσουμε το νέο. Πολύ περισσότερο δεν είμαστε σε θέση να το κρίνουμε με ιδεολογική συνέπεια.
Η ιδεολογίες αργούν ...


(Το Η το αφήνω έτσι... ολίγον Καβαφικό )

Σάββατο, Νοεμβρίου 25, 2006

Σαββατιάτικη λίστα καθηκόντων ...

Σαββατιάτικη αποφόρτιση.
Όχι ότι τα φορτία της εβδομάδας που πέρασε ήταν δυσβάστακτα.
Στα μέτρα μου ήταν και αναμενόμενα.

Όσο κι αν οι χτεσινές συναντήσεις με έβαλαν η καθεμιά της στους λαβύρινθους των σχέσεων που χτίζονται πάνω στα θεμέλια της εξέλιξης.

Μαμάδες και γιαγιάδες που δεν ξέρεις ποια κάνει καλό ή κακό σε ποια. Σίγουρα στα παιδιά...
Χωρισμένοι γονείς, που τη δική τους έριδα, φορτώνουν στα βλαστάρια τους. Και όταν οι γονείς είναι και αλλοδαποί, και τα περιθώρια επικοινωνίας γίνονται σχεδόν ανύπαρκτα, τότε τα προβλήματα αγριεύουν και ζητούν προσεκτική αντιμετώπιση ...

Αλλά η ημέρα σήμερα, δεν είχε τα χτεσινά. Αυτά έμειναν να κλείσουν το πορτραίτο της εβδομάδας.
Για σήμερα η ... λίστα έλεγε προετοιμασία για την Τρίτη.
Ακόμα το ίδιο λέει.
Μάλλον δεν έχω και τι να ετοιμάσω για να είμαι ειλικρινής.
Έχω και το δίλημμα.
Να βάλω γραβάτα ή όχι.
Πάντως έχω!!!
Γραβάτα, έχω.

Αντί της λίστας και των διλημμάτων, προτίμησα τη βόλτα με το ποδήλατο στη θάλασσα, χωρίς γραβάτα βέβαια.
Και το ψάξιμο για τις ομορφιές της Βιέννης μέσα από το διαδίκτυο.
Και την προμήθεια του Σαββατιάτικου τύπου, που κατά τα γνωστά, αποτελεί την αφορμή για την βόλτα.
Τώρα, γιατί για να πάω στο διπλανό τετράγωνο, κάνω και καμιά δεκαριά χιλιόμετρα, ε γίνεται αντιληπτό.
Εκείνο που ήταν αφάνταστο και δεν μπορούσε να γίνει αντιληπτό, ήταν η μικρή περιήγηση με το google και μετά η επίδειξη ενός GPS, στο θείο, που όπως όλα τα Σάββατα, ήταν παρών στο οικογενειακό τραπέζι του μεσημεριού.

Όταν έχεις περάσει τα ογδόντα και οι συνολικές έξοδοι από την πόλη είναι ελάχιστες, οι φωνητικές καθοδηγήσεις, για το πώς θα βρεθείς στην άκρη της πόλης του GPS, αλλά κυρίως η παρουσίαση του σπιτιού σου, όπως φαίνεται από το δορυφόρο, που σε κάνει να αναφωνήσεις, η ταράτσα είναι άσπρη γιατί της έχω περάσει μονωτικό, αλλά η οροφή του δώματος είναι μαύρη γιατί εκεί δεν έβαλα, είναι μια διαπίστωση που στην ουσία της εκφράζει αμηχανία, δέος και ολίγον από φόβο.

Το τέλος της ημέρας, με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο πλάι, την παρακολούθηση νωρίτερα του αγώνα της ΑΕΚ με το Αιγάλεω, -νίκησε η ΑΕΚ 2-1, και ακόμα πιο νωρίς την παρακολούθηση του αγώνα μπάσκετ του Πανιωνίου με τη Πάτρα, οδηγεί τα δάχτυλα στα πλήκτρα, αφήνει για αύριο τα της προετοιμασίας, που έλεγε για σήμερα η λίστα, και προστάζει, γέλα πουλί μου γέλα, είν' η ζωή μια τρέλλα...

Παρασκευή, Νοεμβρίου 24, 2006

Ευτυχώς ...

Ευτυχώς …
Ευτυχώς, η γνώση είναι ατελής και γι’ αυτό ο χώρος για το συναίσθημα άπειρος.
Ευτυχώς, οι κανόνες δεν είναι αφομοιώσιμοι και η ελευθερία έχει πάντα τα φτερά της.
Ευτυχώς, η φλόγα στο βάθος καίει κι ας κουραστήκαμε να βάζουμε προσάναμμα.
Ευτυχώς, ένα χαμόγελο εξακολουθεί και φωτίζει πιότερο από χιλιάδες λάμπες του ηλεκτρικού.

18-11-2004

Το είχα αφήσει σαν καλημέρισμα, στη σελίδα αγαπημένης μου φίλης.
Το βρήκα ψάχνοντας παλιά κείμενα για το νέο blog.
Θέλω να το μοιραστώ.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 23, 2006

Μεσάνυχτα παρά κάτι, τάχει.. πεντακόσια !!!

Παρόλο που η μεσημεριάτικη επιστροφή έγινε με αισιόδοξες σκέψεις, ακόμα ψάχνω να βρω πώς και πού τις ακούμπησα.

Ίσως γιατί, η αισιόδοξη νότα του μεσημεριού, ήταν το μικρό χαμόγελο ενός πιεστικού κατά τα άλλα πρωινού.
Και δημιουργικού όμως.
Τουλάχιστον μια ιδέα που από το καλοκαίρι στριφογυρίζει στο μυαλό μου, φαίνεται ότι μπορεί να σχηματοποιηθεί. Η υλοποίηση ίσως πάρει λίγο καιρό ακόμα, αλλά το πρώτο βήμα μοιάζει να γίνεται.
Όπως έγινε συγκεκριμένος και ο στόχος της άλλης Τρίτης. Να υλοποιηθεί μένει, αλλά αυτό δρομολογήθηκε. Η τελευταία στιγμή κάνει πάντα το θαύμα της...

Οι στιγμές όμως, εκτός από θαύματα, φέρνουν και πίεση. Είναι παράξενο πώς μέσα σε μια στιγμή, μπορεί να χτυπάνε όλα τα τηλέφωνα μαζί, να χαλάει το φαξ, να γεννιούνται ερωτήματα, που θέλουν εκείνη την ώρα αμέσως απάντηση.
Και δεν ξέρω αν είναι παράξενο που εκείνη ακριβώς η στιγμή είναι η ίδια που μόλις έφτασε ο καφές στο γραφείο.

Άντε να απολαύσεις παγωμένο καπουτσίνο.... Θα μου πεις ότι και το καλοκαίρι, μετά από κάτι τέτοιες στιγμές, έπινα ζεστό το φρέντο ...

Και να μένει και το παράπονο, γιατί μετά από καμιά δεκαριά φορές ανεβοκατέσματα στις σκάλες από το δεύτερο όροφο στο ισόγειο, τα κιλά μένουν αμετακίνητα στη θέση τους.

Η μεσημεριανή σχετική ηρεμία επέτρεψε τη συνέχιση της συγκέντρωσης του διάσπαρτου υλικού. Και των αναμνήσεων και των εικόνων που το συνοδεύουν.

Είναι παράξενο το πόσα πολλά κειμενάκια έχω γράψει. Βέβαια δεν είναι το μόνο παράξενο με εμένα, αλλά μην αρχίσω να .. περιαυτολογώ.

Άλλωστε δεν έχω και πολύ χρόνο στη διάθεσή μου.
Θέλω να κλείσω το κείμενο αυτό πριν από τη δωδεκάτη νυχτερινή.
Εκεί στα μεσάνυχτα παρακάτι, να έχω ολοκληρώσει του πεντακοσιοστό !!! κείμενο σε αυτό το blog

Τετάρτη, Νοεμβρίου 22, 2006

Δύο τινά ...

Με το σώμα λίγο πιο βαρύ από το κανονικό, και όχι μόνον από το υπερβάλλον βάρος, αναρωτιέμαι για το αύριο.

Σήμερα, κύλησε απλά. Kαι καλά.
Με ένταση και δράση, αλλά εντός των λελογισμένων ορίων.
Οι συζητήσεις, η ενθάρρυνση, το άνοιγμα της καρδιάς, αποφάσεις και ανακοινώσεις, ένα κρυφό κοίταγμα σε παλιές γραφές..
Και η απογευματινή αντάμωση, κι αυτή μια χαρά πήγε.
Ίσως γιατί κατάφερα και είπα, αυτά που δεν .. ήξερα!!!
Πάντως και ευχαριστώ άκουσα και χαμόγελα είδα.
Και είπα και εγώ ευχαριστώ.

Όχι όσα θα ήθελα, αλλά και πότε μπορείς να έχεις όσα και όπως τα θέλεις;
Τουλάχιστον η ημέρα φώτισε καλά.
Θείον το φως ακόμα κι από κερί, πόσον μάλλον του ήλιου.

Και τώρα, βράδυ και περισυλλογή.
Κλείσιμο αρχείων.
Σκέψεις και ευχές για όμορφα ταξίδια με ούριους ανέμους στους απανταχού ταξιδευτές.

Ένα χαμόγελο.
Για όσα γράφω.
Μάλλον πληκτρολογώ.
Είναι από τις στιγμές που το μυαλό κάνει παράλληλες και ασύμβατες διαδρομές.
Και φέρνει στο προσκήνιο, έτσι αναίτια και ξαφνικά, παλιές απόπειρες.
Να κάτι σαν κι αυτή:

Συνάντηση

Μεγάλες καθενός οι διαδρομές,
παράλληλες, ασύμβατες,
ασύμπτωτες να πεις,
και όμως βρεθήκανε.

Οι άνεμοι, συνωμότες,
αλλάξανε το μπούσουλα
της χαραγμένης πτήσης
και οι φαινόμενες πορείες,
γραμμές ευθείες και καμπύλες
και κάθε άλλου είδους,
προς Κέντρο συγκλίνανε

Του πεπρωμένου η γραφή
συντελέστηκε

σ.χ.κ

γραμμένη από την αφεντιά μου, σχεδόν δύο χρόνια πριν, σε άλλο χώρο, "αρμένιζε" ακολουθώντας πολύχρωμο αερόστατο !!

Όταν όμως ο άνθρωπος αρχίζει να προβάλλει αναμνήσεις, δύο τινά συμβαίνουν.

Ή δεν έχει τι να πει, ή ....

Τρίτη, Νοεμβρίου 21, 2006

Τυμβωρυχία ...

Ωραία. Με τους γιατρούς "καθαρίσαμε".
Και η καρδιά είναι στη θέση της.
Μερικά κιλά, καμιά εικοσαριά, έχουν κάνει μια κατάληψη και θα πρέπει βιαίως ή με το καλό να απομακρυνθούν, αλλά κατά τα λοιπά, δεν πεθαίνω τώρα κοντά από καρδιά.
Ιατρός έφα και εγώ τι; Χαζός είμαι να μην τον πιστέψω;

Αλλά να δεις που κι αυτός μιλημένος ήταν.
Για να μου δημιουργήσει ενοχές. Για τα κιλά βέβαια.
Κι αν δεν ήταν μιλημένος, πάντως η σύμπτωση δεν μπορεί να είναι τυχαία.
Από εχτές έχω ξεκινήσει και κοιτάζω παλιά κείμενα και φωτογραφίες, που υπάρχουν είτε στον υπολογιστή, είτε αποθηκευμένα σε άλλα ηλεκτρονικά μέσα.

Η ιδέα είναι απλή. Να μαζέψω σε ένα μπλογκ κατ' αρχήν, όλα όσα έχω κατά καιρούς γράψει.
Και φαίνεται ότι δεν είναι λίγα.
Και μετά θα σκεφτώ τι θα γίνει με αυτό το μπλογκ.

Προς το παρόν, αποδεικνύεται επίπονη δουλειά.
Ίσως η συνέχιση κατάθεσης των ημερολογιακού τύπου σκέψεων, είναι ευκολότερη.
Και πιο ουσιαστική.
Τουλάχιστον "ακουμπάω" εδώ, άγχη και πιέσεις.
Μοιράζομαι σκέψεις.
Αφουγκράζομαι άλλες απόψεις.
Ναι, δεν παρουσιάζω τις λεπτομέρειες των γεγονότων. Αυτό δεν είναι πάντα καλό.
Δεν είναι όμως και εφικτό.

Και εδώ που τα λέμε, τι νόημα έχει να περιγράψω τα γεγονότα που οδήγησαν στην πρωινή εφηβική έκρηξη;
Γιατί να μπω σε λεπτομέρειες για τα ερωτηματικά της μάνας στο κατά πόσο τελεσφορούν οι θυσίες της, αφού το χαρτζιλίκι του βλασταριού της, όπως και ο χρόνος του, κατατίθενται σε ίντερνετ καφέ;
Γιατί να μπω στις λεπτομέρειες για το πώς το λαϊκότροπο life-style θριάμβευσε απέναντι στον παλιομοδίτικο παραταξιασμό;
Φτάνει νομίζω που έμμεσα τα θέματα καταγράφονται.
Και ο κώδικας, γνωστός στον γράφοντα, θα του επιτρέψει κάποια στιγμή να επιστρέψει σε αυτά.
Ίσως...

Δευτέρα, Νοεμβρίου 20, 2006

Χειμώνας προ των θυρών ...

Τσαγκαροδευτέρα μεν, κατ' όνομα δε.
Διότι, το να μπαίνεις στο γραφείο σου, να λες καλημέρα και μετ' ου πολύ να δέχεσαι τα "απόνερα" της τηλεόρασης και να σπάνε και τα γυαλιά σου, ε δεν είναι ίδιον μιας ευτυχισμένης και ήπιας ημέρας.

Ομολογώ ότι σε θεωρητικό επίπεδο, την έννοια τηλεορασοκαθοδηγούμενος, την είχα επεξεργαστεί στο μυαλό μου.
Και την έχω υποστεί στον ευρύτερο οικογενειακό μου περίγυρο.
Αλλά στον εργασιακό μου χώρο, αγανακτισμένο πολίτη της χώρας των τηλεπαραθύρων, δεν είχα αντιμετωπίσει.

Και δεν μπορούσα ούτε να τον ... δείρω!!!
Προφανώς όχι λόγω μυικής αδυναμίας, αλλά λόγω αρχών και θέσης.

Ωραία, μετά από μιάμιση ώρα πολυεπίπεδης διένεξης, κατέληξε να λέει, ντρέπομαι και να τον χτυπάω φιλικά στον ώμο, με κατανόηση.
Αλλά η μιάμιση ώρα πώς περνάει;

Ο ήλιος έξω έλαμπε, οι συνεργάτες είχαν κάνει άνω κάτω το γραφείο, για να βρουν αυτό που ήταν απλώς ακουμπισμένο στην εταζέρα μπροστά τους, οι οδηγίες για να παρκάρουν οι εργάτες τα οχήματά τους στο χώρο του πάρκινγκ και όχι σε χώρους που εμποδίζουν είχαν δοθεί και ενώ ανοίχτηκε ο υπολογιστής για τα περαιτέρω, εισέβαλε ο σίφουνας.

Η αποχώρησή του, άφησε πίσω της μια ταχυκαρδία συνεργάτιδος, ένα πόνο στο στήθος του γράφοντος και πολλές πολλές σκέψεις.

Η πρωινή ιδέα να σημειώσω κάπου ένα σχόλιο για τα χτεσινά επεισόδια στην Αμάρυνθο, αναβλήθηκε και ο καφές που ήρθε στο γραφείο, βοήθησε ευτυχώς, να μπουν οι σκέψεις σε μια σειρά.

Σκέφτομαι ειλικρινά για άλλη μια φορά, πόσο κακό κάνει η τηλεόραση.

Πάνε αρκετά χρόνια, σχεδόν τριάντα, από τότε που είχα επισημάνει ότι η διείσδυση των διαφημίσεων στην διαμόρφωση των επιλογών των πολιτών, όχι των καταναλωτών των πολιτών, θα είναι καταλυτική.

Τα παράθυρα και τα σόου των ειδήσεων δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμα.

Τώρα όμως υπάρχουν.

Και όταν διακόπτονται οι διαφημίσεις, αρχίζουν οι ειδησεοεπιδείξεις από επικίνδυνους ανθρώπους.

Ο παρουσιαστής του δελτίου ειδήσεων του ΑΝΤ1, χτες το βράδυ, χαρακτήρισε παγκόσμια πρωτοτυπία, το γεγονός της προστασίας από την Αστυνομία, των διαδηλωτών που πήγαν να διαδηλώσουν στην Αμάρυνθο.

Τον εντυπωσίασε το αυτονόητο.

Το δικαίωμα όμως του "συνέρχεσθαι" είναι Συνταγματικό δικαίωμα και το Κράτος με τους μηχανισμούς του, οφείλει να το διαφυλάσσει.
Πού είναι λοιπόν το θέμα και πού η παγκόσμια πρωτοτυπία;
Θα πρέπει η Αστυνομία, κύριε παρουσιαστά, να ξυλοφορτώνει υποχρεωτικά όποιον διαδηλώνει;
Με ποιο δικαίωμα κύριοι του ΑΝΤ1 υπονομεύετε τις Συνταγματικές Ελευθερίες των Ελλήνων πολιτών;
Γιατί βεβαίως, η έκπληξη που εξέφρασε ο καλός παρουσιαστής αυτό ακριβώς έκανε.

Φυσικά στο γεγονός υπάρχουν μια σειρά άλλων περιέργων, που αξίζει να τα επισημάνει κανείς.

Μια ομάδα αποφασίζει να διαδηλώσει κατά της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Μέχρι εδώ κανένα πρόβλημα. Μαζί τους κι εγώ.
Αλλά γιατί επιλέγει το συγκεκριμένο χωριό;
Δηλαδή είναι το μόνο μέρος της ελληνικής επικράτειας που εκδηλώνονται, αν εκδηλώθηκαν, ρατσιστικές διαθέσεις;
Δηλαδή, οι συμμετέχοντες στη διαδήλωση, που, κατά το μάλλον ή ήττον, προέρχονται από διάφορα σημεία της ελληνικής επαρχίας, δεν έχουν δει στα δικά τους μέρη, έξω από τα δικά τους σπίτια, να εκδηλώνονται τέτοιες συμπεριφορές; Γιατί δεν πήγε ο καθένας έξω από το δικό του σπίτι να διαδηλώσει;
Πώς αποφασίζουν να καταγγείλουν τους κατοίκους μιας συγκεκριμένης περιοχής; Με ποιο δικαίωμα;
Αν πραγματικά ήθελαν να διαδηλώσουν κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, γιατί δεν επέλεγαν ένα μέρος που ο συμβολισμός του, δεν θα προσέβαλε συγκεκριμένες προσωπικότητες;
Ποιος σκέφτηκε και διοργάνωσε στο συγκεκριμένο χωριό αυτή την εκδήλωση;
Με ποιο κριτήριο; Τα τελευταία γεγονότα; Πριν ακόμα αποφανθεί η δικαιοσύνη, υπάρχουν πολίτες που βιάζονται να καταδικάσουν μια περιοχή;
Ωραία. Να δεχτούμε ότι οι κάτοικοι της Αμαρύνθου είναι ρατσιστές.
Αν αυτοί εκεί είναι ρατσιστές, αυτό απαλλάσσει όλους εμάς; Αυτομάτως παύουμε οι κάτοικοι όλων των άλλων περιοχών να θεωρούμαστε ρατσιστές;

Πολύ περίεργη η αντίληψη και η ενέργεια αυτή, και ειλικρινά δεν την καταλαβαίνω.
Σίγουρα όμως καταλαβαίνω και επικροτώ τη στάση της Αστυνομίας στο συγκεκριμένο συμβάν.
Σίγουρα καταλαβαίνω και τρομάζω και καταγγέλλω, την τάχα μου έκπληξη του τηλεπαρουσιαστή.

Έχω την αίσθηση, ότι αυτό το επεισόδιο, όπως και το άλλο με την επίθεση των "αναρχικών", σε συμμετέχοντες στην πορεία του Πολυτεχνείου, θα πρέπει να μας ταρακουνήσουν όλους.

Αναφέρομαι στο γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της πορείας, αναρχικοί, επιτέθηκαν κατά του μπλοκ της ΠΑΣΠ.
Κακώς, πολύ κακώς, αλλά...
Αλλά οι της ΠΑΣΠ, γιατί φορούσαν κράνη; Γιατί κρατούσαν σημαίες με ξύλινα κοντάρια;
Περίμεναν την επίθεση και είχαν σχεδιάσει την αντεπίθεση;
Όμως αν βρισκόμαστε μπροστά σε φαινόμενα κοινωνικών συγκρούσεων με εκδικητικό χαρακτήρα, και όχι πολιτικό ή ιδεολογικό έστω, πολύ φοβάμαι ότι είναι έξω την πόρτα μας τα χειρότερα.

Θα ξαναθέσω τα ερωτήματα που έθετα και το πρωί στους συνεργάτες μου.
-Κατρακυλάμε, ως κοινωνία και ως πολίτες με μεγάλες ταχύτητες και δεν υπάρχει διάθεση να σταματήσουμε αυτή την κατρακύλα;
-Συμβαίνει πράγματα που δεν το καταλαβαίνω γιατί έμεινα πολύ πίσω, φορτωμένος με τις δικές μου ιδεοληψίες και τα δικά μου στερεότυπα;
-Γέρασα και φόρεσα τα "συντηρητικά μου ρούχα";
-Μήπως οφείλω να παραδώσω τη θέση μου, σε άλλους που ίσως έχουν δημιουργικές προτάσεις και ιδέες για να διαχειριστούν αυτά τα φαινόμενα;

Ειλικρινά δεν ξέρω.
Όπως δεν ξέρω τι να πω την Τετάρτη σε όσους θα έρθουν να ακούσουν αυτά, που τους κάλεσα να τους πω!!!

Τελειώνει το Φθινόπωρο και ο Χειμώνας είναι προ των θυρών.
Η Φύση προετοιμάζεται για τη μετάβαση στην άλλη εποχή.
Να ετοιμάζομαι κι εγώ;

Κυριακή, Νοεμβρίου 19, 2006

Κυριακάτικη ανασύνταξη δυνάμεων ...

Το πρωί, το ποδήλατο με ξαναπήγε στη γνωστή διαδρομή δίπλα στη θάλασσα, και ήρθε μετά η διάθεση να με οδηγήσει σε παλιές σκέψεις και κείμενα γραμμένα από καιρό, και βαλμένα σε χώρους και αποθήκες ψηφιακές.

Τα μάτια είδαν τον ήλιο, τη θάλασσα, τους ανθρώπους με τις κακίες και τις όμορφες στιγμές τους.
Ο θυμός για τον αναιδή με το κινητό στο χέρι, που "καβάλησε" το πεζοδρόμιο, γιατί βαριόταν να οδηγήσει δέκα μέτρα παραπέρα, μετατράπηκε αυτόματα σε τρυφερό θαυμασμό για το ζευγάρι, που διέσχιζε τη λεωφόρο πιασμένοι χέρι-χέρι, κουβαλώντας επάνω τους τον σχεδόν ένα αιώνα ζωής ο καθένας.
Το τρυφερό χαμόγελο στα τρίτροχρονα τεράστια ματάκια, που βρέθηκα μπροστά στη ρόδα του ποδηλάτου, ήταν η καθησυχαστική απάντηση στην αγωνία της μαμάς για την απροσεξία μάλλον τη δική της.
Η έξοδος για αγορά εφημερίδων, θεωρητική αφορμή για την καθιερωμένη ωριαία ποδηλατάδα, και προμήθεια υλικού για να καλύψει τη σχόλη των κυριακάτικων ωρών.

Η πρωινή υποχρεωτική βόλτα, ως την άλλη πλευρά της πόλης, με το αυτοκίνητο αυτή, αφορμή για να θαυμάσω το πρόσωπο της φθινοπωρινής Αθήνας, στολισμένο με τα κίτρινα φύλλα που χόρευαν ανάλαφρα στο πρόσταγμα της πρωινής αύρας.

Και η απογευματινή κατάδυση σε αρχεία και διαδικτυακές σελίδες, αφορμή για ξεφύλλισμα του βιβλίου που, εδώ και πολύ καιρό, γράφω σε συνέχειες και σκορπάω το φύλλα του, να μπουν στον ίδιο χορό με τα κιτρινισμένα φύλλα των δέντρων.

Πάει κι αυτή η Κυριακή.
Το ίδιο δημιουργική και το ίδιο ξοδεμένη όπως κάθε άλλη ...

Σάββατο, Νοεμβρίου 18, 2006

βολτούλα ...

Πανέμορφη η θάλασσα, ολόλαμπρος ο ήλιος
Η βόλτα μου απλή, όπως συνήθως.
Στη διαδρομή, που έχω επιλέξει εδώ και ενάμιση χρόνο και την κάνω με το ποδήλατο, όποτε η διάθεσή μου, το επιτρέπει.

Οι εικόνες με ελάχιστες διαφορές, από την πρώτη φορά που τις αντίκρισα, αλλά πάντα το ίδιο όμορφες.
Δεν τις χορταίνω.
Ο ιδρώτας και η κουρασμένη αναπνοή, δεν ενοχλούν.
Ζηλεύω τα συναπαντήματα με ανθρώπους που δοκιμάζουν τη μυική τους δύναμη τρέχοντας.
Δεν νιώθω ακόμα έτοιμος να κάνω κι εγώ το ίδιο.
Θα το κάνω όμως ...

Προς το παρόν, απολαμβάνω εικόνες και σκέψεις.
Και τη μουσική από το ακουστικό του ραδιοφώνου.
Και την εθελούσια μοναξιά.
Και την κίνηση επάνω στο ποδήλατο, που με μεταφέρει σε διαδρομές χαραγμένες μέσα και έξω από το χρόνο.

Παρασκευή, Νοεμβρίου 17, 2006

Διασταύρωση ...

Το σχοινί ήταν δεμένο σε ένα λεπτό ραβδί, που το κρατούσε με τα δυο χέρια, πίσω από την πλάτη.
Στην άλλη άκρη του, δεμένα διαλυμένα χαρτοκιβώτια.
Στο δρόμο. Δίπλα στο πεζοδρόμιο.
Κυρτωμένη σχεδόν μέχρι τη γη.
Κοντούλα.
Μαντιλοδεμένη.
Με τα χρόνια, που χτίσανε πάνω στην πλάτη της, πύργο ολόκληρο.
Με βήμα αργό.

Η γιαγιά τού καθημερινού αγώνα, που φευγαλέα το μάτι φωτογράφησε και έστειλε την εικόνα της, στο μυαλό και την καρδιά.

Η πορεία η δική της, όχι, δεν ήταν προς την αμερικάνικη πρεσβεία.
Πορεία για το μεροκάματο, πάνω στην άσφαλτο του δρόμου μιας λαϊκής γειτονιάς των νοτίων προαστίων ήταν.

Για το ψωμί της, έσερνε τα φορτία της.

Το Ψωμί, που μαζί με την Παιδεία και την Ελευθερία, απαίτησαν για άλλη μια φορά τα νιάτα, αλλά και οι πιο μεγάλοι τη σημερινή ημέρα.

Παιδεία και Ελευθερία που δοκιμάζονται καθημερινά στ' αμόνι της ζωής και αλλάζουν μορφή κάτω από τα σκληρά χτυπήματα του "γύφτου" που κρατάει το σφυρί.

Ελευθερία, που στο όνομά της, ολοένα και περισσότερες αλυσίδες περίτεχνες και πλέγματα ορατά και αόρατα, εξυφαίνονται σε μυστικούς και αθόρυβους αργαλειούς.

Παιδεία, που τα σημερινά παιδιά, παραζαλισμένα και μπλεγμένα, ζητούν από τα μικρόφωνα των σχολείων, προσπαθώντας να δέσουν τα όνειρα του χτες, -όπως τα κατάλαβαν- με τις αγωνίες του σήμερα, όπως τις νιώθουν στην ψυχή τους.

Ψωμί Παιδεία Ελευθερία, το διαχρονικό σύνθημα.
Λέξεις που πάει να πουν, δικαιότερη διανομή του πλούτου το Ψωμί, αγαθό και όχι προϊόν η Παιδεία, ίσες ευκαιρίες για όλους η Ελευθερία, κατά που είπε ο δεκαεπτάχρονος, και η καθηγήτρια, με το καλλίγραμμο σώμα, τη γόβα στιλέτο, το ξανθό μαλλί και το προσεγμένο μακιγιάζ, χειροκρότησε, ελαφρά συγκινημένη.


Η μυστική παραλία, αυτή για την οποία την άλλη φορά δόθηκε .. όρκος σιωπής, χάρισε ξανά τα χρώματα και την ειδυλλιακή της ηρεμία, στην γνωστή αντροπαρέα, μετά τις εκδηλώσεις.

Το ούζο, οι ψαρομεζέδες, η συζήτηση περί των ελευθεριών του ανθρώπου, οι αναμνήσεις μιας καθημερινότητας που έφυγε και δεν πρόλαβε να απονείμει τα βραβεία της, ή τα απένειμε, αλλά οι δικαιούχοι έλειπαν και δεν τα παρέλαβαν, έδωσαν τον τόνο και ζωγράφισαν τις ώρες που κύλησαν.

Τα στενά παπούτσια, ανέβαλαν τη συμμετοχή στην μεγάλη Παλλαϊκή πορεία και έγιναν η αφορμή για τη διασταύρωση με το κυρτό κορμί και το δικό του βουβό μοναχικό δρομολόγιο.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 16, 2006

Μνήμες από το σήμερα ...

-Να μας δώσετε άδεια. Δεν θα προλάβουμε.
-Φυσικά. Στη διάθεσή σας ό,τι θέλετε.
-Ξέρετε, ρωτάνε και οι άλλοι, με ποια ιδιότητα θα μιλήσει και τι θα πει...
-Μα τι σημασία έχει η ιδιότητα καλή μου, αυτά δεν απονέμονται και άφησέ τον να πει ό,τι θέλει. Δεν είναι γιορτή. Μνήμες επαναστατικών διαδικασιών είναι. Και μιας εξέγερσης για τη χαρά της Ζωής και του Έρωτα. Τι; Επειδή ξεκίνησε τριάντα τρία χρόνια πριν; Πάρτι ήταν. Χαβαλές, ανατροπή. Άγνοια κινδύνου και πίστη σε ιδανικά αξεδιάλυτα και για σήμερα. Μη το βάλουμε ακόμα στη φορμόλη......


-Θα δώσετε άδεια όλη την ημέρα; Δεν προλαβαίνουν και φοβούνται (!) να έρθουν να σας το πουν.
-Μα τι μου λες; Αφού τους είπα όλη η ημέρα είναι δικής τους... Άκου φοβούνται ...

Ήλιος λαμπρός. Τα μεγάφωνα δοκιμάζονται και δοκιμάζουν, η ημέρα τρέχει.
Η κυψέλη γεμάτη. Πολύβοη.
Μάτια τεράστια, γεμάτα έκπληξη. Πώς να σκεφτούν ότι το σήμερα δεν ήταν πάντα έτσι;
Μια φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις, αλλά τι λέξεις; Ο καθένας βάζει τις δικές του ..
Στόματα ανοιχτά.

Προβλήματα, καθημερινότητα, λύσεις χαρτιά, υπογραφές, τηλέφωνα.
Ο καφές μοσχοβόλησε μέσα στο γραφείο.

Σύσκεψη και συζητήσεις.
-Τι τα θέλουμε όλα αυτά, αφού το αύριο δεν θα μοιάζει σε τίποτα με το σήμερα;

Πικρό χαμόγελο, συνέχιση των διαδικασιών.

-Εδώ θα έχουμε ενστάσεις. Κάτσε να δω τα βύσματα..
-Τελειώσαμε.
-Παιδιά πείνασα. Πήγε τέσσερις το απόγευμα.

Ο διάδρομος γεμάτος ομορφιά.
Η δεύτερη ομάδα.
Σε λίγο, πίσω από τις κλειστές πόρτες, η ομορφιά θα συναντηθεί με τις ρυτίδες, και τα συνοφρυωμένα πρόσωπα

Ο αγώνας συνεχίζεται.
Στους δρόμους στις πλατείες, στα πεζοδρόμια, στις αίθουσες, στα γραφεία, στα εργοστάσια.
Πολύμορφος.
Όπου υπάρχει ζωή.

Ο ήλιος συνεχίζει να χαμογελά και να πορεύεται στη διαδρομή του.

Αύριο θα είναι πάλι εδώ, όπως και μεθαύριο, όπως και χτες...
Όπως και μετά από τις βροχές και τα χιόνια ...

Τετάρτη, Νοεμβρίου 15, 2006

Μια σχετικά γεμάτη ημέρα ...

Με τους έντονους ρυθμούς, ήρθε και η διάθεση για ανοχή απέναντι σε ό,τι μοιάζει να είναι στρεβλό.
Και για συζήτηση με όσους ψάχνουν και ψάχνονται να βρουν πατήματα και περπατησιές...
Φυσικά εμφανίστηκαν και νέα προβλήματα με απαιτήσεις για άμεσες λύσεις.

Τουλάχιστον ο κατάλογος των άμεσων ενεργειών συντάχτηκε πρωί πρωί εν τάχει.
Και εκτελέστηκαν όλες πριν εκτελέσουν οι άλλοι εμένα.
Παραδόξως δε ο κατάλογος εξαντλήθηκε.

Όχι, ότι δεν παρουσιάστηκαν τα γνωστά "από πουθενά" προβλήματα.
Και οι γκρίνιες.
Και τα ¨μούτρα".

Ευτυχώς όμως, ο ήλιος απέξω βοηθούσε ώστε να παραμένει το χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη.

Ακόμα και όταν η απαγοήτευση από συμπεριφορές νέων ανθρώπων σκίαζε λίγο το βλέμμα, και έθετε επιτακτική την ανάγκη για νέους στόχους.

Στα αναμενόμενα όλα αυτά.

Θέλει δουλειά πολλή για να ανεβάσουμε τον ήλιο ψηλά.
Και υπομονή.
Και ας μοιάζει κάποιες φορές ότι κάνουμε τη διαδρομή του Σίσυφου.
Στο τέλος κάτι μένει.

Και θα μείνουν και τα άλλα, ελπίζω δηλαδή, τα οποία αποφασίζονται σε εμβόλιμες συνεδριάσεις, στη διάρκεια της ημέρας και απαιτούν, κι αυτά, μέρος του ελεύθερου χρόνου.
Να και τώρα, στο ένα πλαϊνό του μυαλό μου, έχει εγκατασταθεί η ανάγκη σύνταξης του πλαισίου δράσης, που πρέπει αύριο να παρουσιάσω.
Και βέβαια να ετοιμαστούν οι προγραμματισμένες εργασίες, που τούτη την φορά με ενημέρωσαν οι συνεργάτες ότι έχουν δρομολογηθεί για αύριο, και η ανειλημμένη υποχρέωση για το τέλος του μήνα, και η οργάνωση ....
Τελικά αρκετά μαζεύτηκαν πάλι.

Ο αγώνας της ελληνικής εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, με τη Γαλλία στο ημίχρονο είναι 1-0 υπέρ της Γαλλίας και νομίζω ότι με καλεί να τον παρακολουθήσω, εγκαταλείποντας για λίγο έστω, τις σκέψεις και τα σχέδια των αμέσως επομένων ωρών και ημερών.

Τρίτη, Νοεμβρίου 14, 2006

Κοίτα να δεις που πήραμε φόρα ...

Ίδωμεν το ADSL το αληθινόν !!
Ελάβομεν σήμα .. επιχάλκινον...

Ναι, ναι. Εγένετο.
Η σύνδεση αποκαταστάθηκε. Δηλαδή δεν αποκαταστάθηκε, ενεργοποιήθηκε.
Μέσα σε, μόνον, σαράντα ημέρες.
Ακριβώς.
Καλή επίδοση τα... σαράντα. Λίγο μακάβρια βέβαια, αλλά θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα.
Υπάρχουν και τα .. τρίμηνα ας πούμε ...

Ο υπάλληλος του ΟΤΕ, έφτασε, δεν μπόρεσε να το λύσει το πρόβλημα τοπικά, διότι ο γράφων είχα κάνει όλες τις δυνατές και αδύνατες ... αλχημείες προκειμένου να λειτουργήσει το σύστημα και δεν τα είχα καταφέρει, αυτός γιατί να τα καταφέρει, και όπως ήταν αναμενόμενο συνειδητοποίησε και αυτός το απλούν πραγματάκιον.
Το πρόβλημα ήταν στο κέντρο του ΟΤΕ.
Ένα δυο τηλεφωνήματα αρμοδίως, δυο τρεις δοκιμές, σε νέες θύρες υποθέτω, και ω του θαύματος, το λεντάκι άναψε.

Τώρα γιατί χρειάστηκαν τόσες ημέρες, γιατί, στις επανειλημμένες τηλεφωνικές επικοινωνίες που είχα με τις ίδιες υπηρεσίες, δεν βρέθηκε κανείς εκεί να αλλάξει το χαλασμένο σπλίτερ και να λειτουργήσει η γραμμή, ομολογώ ότι δεν το ξέρω, δεν το καταλαβαίνω, ούτε και θα το καταλάβω, μικρόνους ών.

Λες να χρειαζόντουσαν και άλλες ημέρες, αν δεν τύχαινε να αναφωνήσει ο υπάλληλος όταν με συνάντησε "μα πού σας ξέρω;" και όντως με ήξερε;

Τι να πω; Δεν το γνωρίζω.

Πάντως γεγονός είναι ότι δεν χρειάζεται πλέον να κατεβαίνω τέσσερις ορόφους για να ανέβω στο διαδίκτυο ...

Από το μεσημέρι, ταξιδεύω ελεύθερα στους ωκεανούς και τους αιθέρας του παγκόσμιου ιστού.
Και στα όρη και τις πεδιάδες βέβαια...

Το πρωί οι συνηθισμένες δραστηριότητες.
Όσο συνηθισμένο μπορεί να είναι δηλαδή να αντιμετωπίζεις προβλήματα που ξεφυτρώνουν από το πουθενά.
Γιατί, είτε αυτά είναι προβλήματα υγείας άλλων, είτε η μικροπονηριά νέων ανθρώπων, είτε η καταπίεση μαμάδων στα παιδιά τους, είτε η εξεύρεση οικονομικών πόρων, είτε ο κατευνασμός των τάσεων για σύγκρουση, ό,τι και να είναι δεν ανήκουν σε εκείνα που τα προγραμματίζει κανείς.

Στα σημαντικά της ημέρας και το δικό μου ξεκίνημα.
Καλή μου αρχή.
Αυτό έπρεπε να ήταν προγραμματισμένο, αλλά οι συνεργάτες μου αρέσκονται να μου κάνουν εκπλήξεις. Έτσι, για να μην πλήττω...

Να λοιπόν σήμερα, δυο νέες εκκινήσεις.

Και η ανάγκη για αναδιοργάνωση της καθημερινότητας να προβάλλει κάτι περισσότερο από επιτακτική.

Και η εφαρμογή σχεδίων για να γίνουνε τα όνειρα χειροπιαστά.

Μέσα Νοέμβρη και το έργο ξεκίνησε να παίζεται δυναμικά ...

Δευτέρα, Νοεμβρίου 13, 2006

σκέψεις χύμα...

Μαζεμένα πολλά να καταγράψω.
Ας κρατήσω σημειώσεις μήπως και ασχοληθώ μαζί τους κάποια στιγμή.

Πρωί πρωί σκεπτόμουν την περίπτωση του Τσιπρόπουλου ή κάπως έτσι, με το θέμα το blogme.
Διάβασα μια συνέντευξή του στο "Ε" της Ελευθεροτυπίας.
Με παραξένεψε η ευκολία με την οποία καταλήγει στην πρόταση για ανάγκη ρύθμισης των σχέσεων μέσα στο διαδίκτυο.
Κατ' αρχή από που κι έως πού αναγορεύει κάποιος εαυτόν σε ειδικό και να εκφέρει και γνώμη;
Επειδή έπαθε; Ε και;
Και από πού έως πού του απευθύνει ερώτηση ο δημοσιογράφος;
Ως πολίτης μπορεί να πει βεβαίως ό,τι θέλει. Αλλά ειδικός;
Από πού και έως πού;
Έγινε ειδικός επειδή αγνοούσε τους νόμους;
Άγνοια νόμου δεν επιτρέπεται.
Και μη μου πει κανείς ότι δεν παραβίασε αυτός κάποιο νόμο.
Αν δεν παραβίασε αυτός νόμο, τότε τον παραβίασαν αυτοί που τον συνέλαβαν. Οπότε έχει κάθε δικαίωμα να απαιτήσει τα προβλεπόμενα.
Αλήθεια, με τέτοιο ασφυκτικό νομικό σύστημα, γιατί άραγε ψάχνουμε να κάνουμε τη ζωή μας ακόμα πιο δύσκολη;

Μου έρχονται στο μυαλό και κάποιες ιδέες για αυτορυθμίσεις λέει.
Αυτορύθμιση; Δηλαδή, κάτι σαν αυτολογοκρισία να πούμε;
Μα η χειρότερη μορφή λογοκρισίας είναι αυτή...
Δεν το ξέρουν ή κάνουν ότι δεν το ξέρουν;

Μια τρελή σκέψη.
Η ανάγκη να μπουν (από ποιους...) κανόνες στο διαδίκτυο, μου μοιάζει με την ανάγκη να μπουν φανάρια ρύθμισης του κυκλοφοριακού στο ... θεσσαλικό κάμπο!!!

Ας αλλάξω θέμα.

Η δυσαρέσκεια για τις κρατικές λειτουργίες είναι πανθομολογούμενη.
Δεν είναι πάντα δίκαιη όμως.
Προσωπική εμπειρία.
Ο χρόνος για την αναχώρηση από το γραφείο μου, την μετάβαση στο Αστυνομικό τμήμα του Δήμου που μένω-εργάζομαι αλλού-, την κατάθεση αιτήσεων για έκδοση διαβατηρίου και επιστροφή στο σπίτι, ήταν σήμερα μία ώρα και σαράντα λεπτά.
Και μέσα σ' αυτό το διάστημα, πήγα και στο Δημόσιο Ταμείο, να προμηθευτώ τα σχετικά παράβολα.
Όχι, ο χρόνος της φωτογράφησης δεν περιλαμβάνεται.
Θα ήμουν άδικος αν δεν το κατέθετα.

Διακοπή για διαφημίσεις.
"Είμαι ο Αποστόλης Σουγλάκος και ... στον 96,9 Ροκ FM" !!!!!!

Ναι ακούω τη φωνή του Σουγλάκου καμία αμφιβολία καμιά παρανόηση.
Μα αυτός .. πέθανε, Θεός σχωρέστον...
Είναι δυνατόν; Αναστήθηκε;;;;

Ένας ιδιωτικός ραδιοφωνικός σταθμός "ξέθαψε" παλιά διαφήμιση;
Μα ... νόμιζα ότι μόνο το ... δημόσιο τα κάνει αυτά....

Κατάλαβες φίλε "Ημίαιμε", γιατί έγραψα ότι σε μια επιχείρηση δεν ευθύνεται τόσο πολύ για τις δυσλειτουργίες της, το είδος της (κρατική ή ιδιωτική), αλλά η γραφειοκρατική ή όχι δομή της;
Για όσους δεν κατάλαβαν, αφορά σε απάντηση προς το φίλο ημίαιμο σε σχόλιό του, που έγραψε στο blog της composition doll.

Μάλλον με έπιασε το "πολιτικό" μου σήμερα.

Και η κουβέντα που είχα πριν, πολιτικό περίγραμμα είχε.
Αφορούσε στον ΟΤΕ.
Γιατί άραγε κάνει αυτή την "επιθετική" εμπορική πολιτική; Το πιθανότερο για να αυξήσει θεαματικά το πελατολόγιό του και να εισπραχθούν τεράστια κέρδη από την πώληση των μετοχών του.
Πώς να προλάβουν οι εργαζόμενοι να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες (ακόμα κι αν δεν τεμπελιάζουν) αν ο στόχος της Διοίκησης, δεν είναι η παροχή των υπηρεσιών, αλλά η φαινομένη βελτίωση των οικονομικών αποτελεσμάτων για να πουληθεί ακριβότερα ο οργανισμός στα πλαίσια των ιδιωτικοποιήσεων;

Ποιος αλήθεια καταγγέλλει το παιχνίδι που κάνει ο ίδιος οργανισμός με τις ταχύτητες του adsl;

Αν αυξήσει πραγματικά και όχι φαινομενικά τις ταχύτητες και αν δεν προκαλεί ψηφιακά "κυκλοφοριακά" μπλοκαρίσματα στην μεταφορά των δεδομένων, τότε η ανταπόκριση σε πραγματικό χρόνο θα είναι ικανή να επιτρέπει τη διαδικτυακή φωνητική συνομιλία με ελεύθερο λογισμικό όπως είναι για παράδειγμα το skype.
Τότε όμως θα μειωθούν τα έσοδά του και τα κέρδη του από την τηλεφωνία.
Και γιατί δεν τον καταγγέλλουν οι άλλοι πάροχοι;
Να κάνουν ίσως τη σκέψη ότι, τώρα με την απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών, αν μπουν και αυτοί στο χώρο, τους συμφέρει να μην μπορούν οι χρήστες του ιντερνετ να συνομιλούν ελεύθερα μέσω των υπολογιστικών συστημάτων, ώστε να μπορούν να πωλούν και αυτοί τις τηλεφωνικές υπηρεσίες;
Πού να ξέρω...

Δευτέρα βράδυ.
Σαντάνα στον Ροκ ΕφΕμ, σκέψεις τρελές πολιτικής υφής στην οθόνη, ημέρα που κλείνει.

Μάλλον θα επανέλθω σε πιο ήπιας υφής θέματα. Ή στην παρουσίασή τους με πιο ευχάριστο τρόπο. Όπως μέχρι τώρα...

Ποιος νοιάζεται για τις περίεργες σκέψεις ενός γηραλέου αιθεροβάμονα, έτσι κι αλλιώς;

ας γίνει ... "διάχυση" της αφεντιάς μου, αν και ποιος νοιάζεται ...

Είμαι πια σχεδόν πεπεισμένος ότι ο μέσος άνθρωπος που μου κάνει την τιμή να με διαβάζει, θα αναρωτιέται:
Μα καλά τόσο μουρτζούφλης είναι αυτός;
Η αλήθεια είναι ότι ... ναι είμαι λίγο.
Αλλά ε όχι και εντελώς.

Αφορμής δοθείσης από ένα σχόλιο σε προηγούμενο σημείωμά μου, έψαξα και βρήκα ένα κειμενάκι αυτοπαρουσίασης.

Σε κάποια διαδικτυακή προσπάθεια, μια σελίδα ονομαζόταν :
Ας πούμε για εμάς ...

Τη σελίδα την είχε σκαρώσει η αφεντιά μου, εκεί στα τέλη του 2004, Δεκέμβρης του 2004 ήταν και επειδή ουδείς από τους μετέχοντες ήθελε να αρχίσει την αιτούμενη αυτοπαρουσίασή του, κατέθεσα το παρακάτω αυτοπεριγραφικο πόνημα το οποίο και το μεταφέρω αυτούσιο, έτσι για να χαλάσω λίγο και την αχλύ μυστηρίου, που με περιβάλλει ...

Η σύνταξη και η ορθογραφία έμεινε όπως πρωτογράφτηκε (Σπάνια διορθώνω τα κείμενά μου. Φαίνεται αυτό άλλωστε ...)

"Τούτη η κατάσταση μου θυμίζει κάτι από τα πάρτι στα εφηβικά μας χρόνια. Η μουσική έπαιζε. Η καρδιά λαχτάριζε, τα πόδια ακολουθούσαν, αλλά ποιος θα ήταν ο τολμηρός; Ποιος θα σήκωνε την απέναντι την κοπελιά να χορέψει; Ακόμα και ο γόης της παρέας, περίμενε να ζεσταθεί πίνοντας βερμούτ.

Ε, λοιπόν και εγώ, την ανάγκη φιλοτιμία ποιών ξεκινώ, καίτοι μη γόης καίτοι χωρίς βερμούτ. Η αλήθεια είναι ότι ένα κονιακάκι το απολαμβάνω τώρα.

Για μένα ο λόγος λοιπόν.

Πώς είμαι; Μισό λεπτό να βάλω το ένδυμα. Μα τούτο είναι των παρελάσεων. Κοστούμι γραβάτα, ενίοτε και γιλέκο.

Ε όχι δα. Τούτη η στολή είναι για δυο φορές το χρόνο. Άντε και για τίποτα έξτρα παρελάσεις και αναλόγου ύφους εκδηλώσεις.

Βγάλτα, βγάλτα. Ένα τζιν ίσως και πουλόβερ. Σιγά μωρέ μη το παίξω ακόμα φοιτηταριό.
Αμ καλά μου τα λένε ότι νομίζω πως είμαι ακόμα στα αμφιθέατρα και αγορεύω. Και είμαι όλο θεωρητικούρα. Ναι και εκείνοι το ξέρουν ότι με αδικούν, αλλά και εγώ το ξέρω ότι είναι φορές που έχουν δίκιο.

Τζιν και πουλόβερ στην ηλικία μου; Ε σοβαρέψου. Άσε που τονίζει και το στομάχι μου. Προβάλλει προκλητικά ο δείκτης ευημερίας. Κάτι πιο απλό βρε παιδί μου.

Απλό παντελόνι, πουκάμισο χωρίς γραβάτα, αυτή επιδεικνύεται μόνο κατά τις προαναφερθείσες δράσεις, πουλόβερ γιατί κάνει και κρύο και στην ηλικία μας δεν είναι να προκαλείς.
Καπέλο; μπα. Για ομορφιά, μάλλον δεν θα το έλεγα, για ζέστη στο κεφάλι, δόξα τω Θεώ πολλά μαλλιά ακόμα υπάρχουν και σε μήκος που να θυμίζει και ολίγον επανάσταση.
Κακεντρέχειες του τύπου για ποια επανάσταση μιλάς, του ’21; ελέγχονται ως προσεγγίζουσες την αλήθεια φευ, αλλά μόνον την προσεγγίζουν. Εντάξει έγιναν και άλλες επαναστάσεις στο τόπο μας...
Και χρώμα μαλλιών εκεί προς το γκρι.
Όπως και το υπογένειο που στέκεται στο ύψος του τα τελευταία τουλάχιστον 25 έτη...

Τώρα γιατί τονίζω το γκρι, ε ναι καλά το καταλάβατε. Κάτι προς το Ρίτσαρντ Γκιρ βρε παιδί μου ΘΑ ήθελα να μοιάσω, αλλά εσχάτως έμαθα ότι η κα Τζούλια Ρόμπερτς είναι τα μάλα απασχολημένη, οπότε άλλο ένα όνειρο παραμένει σταθερά στην εξωτερική στιβάδα, ψάχνοντας να δει αν θα εμπλακεί σε ομοιοπολικό ή ετεροπολικό ή έστω να συμβιβαστεί σε ημιπολικό δεσμό.

Τι να γίνει. Ο συμβιβασμός είναι αναπόφευκτος και αυτό πια το ξέρω.

Μα και στα όνειρα εκπτώσεις; Θα αναφωνήσετε ..
Εμ εκεί είναι που γίνονται οι μεγαλύτερες. Εκεί κάπου στα 20 ονειρευόμουν να αλλάξω τον κόσμο. Στα 40 σκεπτόμουν πώς θα συμβάλλω στην διαχείρισή του. Ε τώρα, ονειρεύομαι πώς μπορώ να περνάω εγώ και οι γύρω μου καλά. Φευ όμως, για δεύτερη φορά αναφωνώ το φευ, και ετούτο το τελευταίο το όνειρο, στις εκπτώσεις το έχω βρει.

Αυτά περίπου για το απέξω μου.

Περίπου γιατί υπάρχουν και εκείνα που δεν θέλω να υπάρχουν αλλά γαμώτο υπάρχουν.
Για παράδειγμα αυτό, που κομψά ονόμασα δείκτης ευημερίας.

Ε καλά. Το στομάχι μου είναι. Επαρκώς θρεμένο. Και που στις τελευταίες φωτογραφίες όπου εικονίζομαι να παίρνω τις στροφές μου χορεύων και άδων «είμ’ αητός χωρίς φτερά, χωρίς αγάπη και χαρά» με γέμισε μελαγχολία όταν το είδα, γιατί χωρίς φτερά αητός μπορεί πια να αισθάνομαι και να ήταν αυτό η αιτία της πρώτης μελαγχολίας και του χορευτικού ξεσπάσματος, αλλά και εικόνα μου, μάλλον δείχνει την παραίτησή μου και αυτό είναι αιτία της δεύτερης μελαγχολίας.....

Και, πού δεν φαίνεται η παραίτηση με την πρώτη ματιά, ίσως και ούτε με τη δεύτερη;;
Ε μα, όπως λέει και ο μικρός πρίγκιπας, τα μάτια δεν τα βλέπουν όλα. Τουλάχιστον όχι τόσα όσα η καρδιά. Και τούτη η άθλια δε λαθεύει.

Βέβαια θεωρητικά τούτο, την εξωτερική μου εμφάνιση εννοώ, μπορεί και να το αλλάξω. Το έχω κάνει καμπόσες φορές έως τώρα. άλλα θέλει απόφαση και λόγο να το κάνεις. Και η απόφαση μπορεί να ληφθεί. Αλλά το κίνητρο; Πού θα βρεθεί;
Εδώ και οι γιατροί οχτροί μου είναι. Μια ψιλό χοληστερίνη μου βρήκαν ανεβασμένη. Όλα τα άλλα καλά. Παρά τα χρονάκια μου και σχόλια εδώ δε θέλω ... Όποτε το κίνητρο της υγείας παραμερίζεται.
Ένας μεγάλος έρωτας ίσως..... Κοίτα, που ακόμα ονειρεύομαι. Μπορώ δηλαδή να ονειρεύομαι. Όμως ο έρωτας ο μπαγάσας εσχάτως έχει γίνει πολύ πεζός. Έχω μάλιστα την εντύπωση ότι τον είδα μέσα σε αμάξι καμπριολέ και τη φαρέτρα του σχεδιασμένη από τον Αρμάνι.
Μπορεί να ήταν και Πράντα. Τα μπερδεύω αυτά. Πού να ασχοληθεί επομένως μαζί μου;

Ας είναι.

Τώρα θα μου πείτε στο «ας πούμε για εμάς» εγώ βρήκα να παρουσιάσω την καρνταρόμπα μου και την κουπ των μαλλιών μου; Χάθηκε να πω για τα όνειρά μου, για τα θέλω μου, για τα πρέπει που τα στολίζουν τα εξωραΐζουν και τα μικραίνουν εντέλει;

Πού να τολμήσω να τα πω; Εδώ καλά, καλά και εγώ δεν αντέχω να τα ακούσω. Να τα βγάλω στη γύρα; Μετριοφροσύνη; Όχι μάλλον πλέρια προσγείωση.

Και ας δηλώνω αιθεροβάμων. Μάλλον το "θέλω" δηλώνω εκεί. Και το όνειρο, που το παλεύω αλλά δεν το λέω. Ούτε σε εμένα.

Κάπου διάβασα για την αφεντιά μου, ότι κάνω αυτά που θέλω, κινητοποιώντας τους άλλους οι οποίοι παίρνουν και τα "ζήτω". Και η αλήθεια είναι ότι αυτός που το 'γραψε μάλλον ευστόχησε.

Δεν με νοιάζουν τα "ζήτω". Το να γίνει με νοιάζει. Τα ζήτω ας τα πάρουν αυτοί που τους αρέσουν. Και μένα μου αρέσουν δηλαδή, αλλά δεν έχω δα και καμιά πρεμούρα.

Ονειρεύομαι λοιπόν ένα κόσμο, που ξέρω ότι ποτέ δεν θα γίνει, και αγωνίζομαι να σπρώξω προς τα εκεί. Με ποιο σκοπό; Μα να αλλάξει τουλάχιστον αυτός ο κόσμος που υπάρχει.

Μπορεί , σκέφτομαι, να είσαι στο ένα και να ονειρεύεσαι το 1000, ας προσπαθήσω για το 1+ ....

Μπορεί να μην είναι 1000, σίγουρα δηλαδή δεν είναι, αλλά δεν είναι και 1 πλέον, έχει αλλάξει.

Και τι, είναι καλό αυτό; Ομολογώ δεν ξέρω. Εγώ πάντως αυτό προσπαθώ. ."

Κυριακή, Νοεμβρίου 12, 2006

Κυριακάτικο τραπέζι ...

Το ψάρι δέκα κιλά (!!!) στα κάρβουνα, καλά ψημένο.
Το μοσχοφiλερο* σωστά παγωμένο.
Οι ευχές έδιναν κι έπαιρναν κάθε φορά που τα ποτήρια γέμιζαν

Ναι, επαναλήφθηκαν πολλές φορές οι ευχές.

Η ημέρα έκλεισε με διάθεση να κλείσουν τα ανοιχτά προβλήματα.
Τα εσωτερικά, γιατί εκείνο για παράδειγμα του ΟΤΕ ακόμα παραμένει.


Για να δούμε η βδομάδα που αρχίζει, τι θα φέρει.



*Διόρθωση κατόπιν υποδείξεως. ;)
Ευχαριστώ Κυρία ..:
Ξέρετε, ξέρω να το πίνω, δεν ξέρω πώς γράφεται -)
))

αναζητώντας το συναμφότερον

Eρμαθήνη, παράξενη λέξη για την πολιτική οικονομία. (Ερμής ο κερδώος και Αθηνά μαζί)
Ερμαφρόδιτος, Ερμής και Αφροδίτη μαζί.
-Αχ μωρέ Ερμή τι κάνεις... Όλο ανάδρομο σε βρίσκω μπρος μου ...- (άσχετο αυτό, αλλά ...)
Κλαυσίγελως, το γέλιο και το κλάμα, πιασμένα χέρι χέρι .
Τραγέλαφος, η περιγραφή της άνευ αρχών, μη φυσικής σύνθεσης.

Για τον Παράδεισο και την κόλαση μαζί,
τι να υπάρχει;
Κακόηχοι οι συνδυασμοί των λέξεων ...

Τη βρήκα!!
Τη βρήκα τη λέξη για το, κατά Ζουράρι, "συναμφότερον"
της κόλασης και του παράδεισου μαζί.

Ζωή.


Άσχετη;

Σάββατο, Νοεμβρίου 11, 2006

Άνω κάτω...

Πακέτα τα χαρτονομίσματα.
Σε "τούβλα".
Και με περιτύλιγμα να μην φαίνονται ...

Ο ονειροκρίτης λέει για τα χρήματα "λόγια".
Και ειπώθηκαν.
Και το τραπέζι έγινε "αμέρικαν μπαρ". (Φτηνό χιούμορ, αλλά ...)

Αλλά και στο άλλο, το πρωινό "τραπέζι", η ατμόσφαιρα ήταν φορτισμένη.
Ο καφές, συμπληρώθηκε με άλλον καφέ.
Και σε μέρος που οι συνθήκες ήταν πιο ανεκτές.

Δύσκολο να γράψουν παραπάνω τα δάχτυλα.
Δύσκολο γιατί τα πιο πολλά είναι αρνητικά.

Ή τα φίλτρα που τα περνάω είναι αρνητικά.

Μόνο το χαμόγελο στα νεανικά χείλη και η λάμψη στα μάτια, με το άκουσμα καλών λόγων για τον μπαμπά που έφυγε, φώτισαν και φωτίζουν τη σημερινή ημέρα.

Ας την κλείσω.
Το καλύτερο είναι να ψάξω τα θετικά που έχουν παραπέσει, μέσα στο χείμαρρο των αρνητικών.
Για να γίνει αυτό χρειάζεται να βγω από μέσα ...

Παρασκευή, Νοεμβρίου 10, 2006

θετικός προσανατολισμός ...

Απλά πράγματα σήμερα.
Απλά κάτω από τον όμορφο ήλιο που στόλιζε τη φθινοπωρινή Αθήνα.

Απλά όσο απλά είναι τα καθημερινά.
Ακόμα κι αν σήμερα ήταν "αποφασιστική" ημέρα.
Ε καλά, όταν λέω αποφασιστική, δεν πήρα αποφάσεις για κήρυξη του τρίτου παγκοσμίου πολέμου. Ούτε και τίποτα αποφάσεις που θα αλλάξουν τον κόσμο.
Αν και ο Νοέμβρης είναι μήνας που προσφέρεται ιστορικά γι αυτό.

Αποφασιστική για τα δεδομένα της δουλειάς μου ήταν.

Τα πάντα μπήκαν στη σειρά τους -όχι ότι είναι σίγουρο πως είναι η σωστή σειρά- τα "καπελώματα" έγιναν με χαμόγελο, οι εντολές δόθηκαν με το γάντι, το συναίσθημα ενισχύθηκε με επαρκείς "πατριωτικές" δόσεις.

Οι αναποδιές δεν έλειψαν. Γιατί να λείψουν άλλωστε; Τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους; Πού θα στρέφουμε τη γκρίνια μας;
Ξεπεράστηκαν όμως. Μάλλον εύκολα.

Μπορεί να πιάσανε και τα τσιγγάνικα τα ξόρκια, μπορεί και τα κρουασανάκια -βουτύρου ζεστά ζεστά ήταν- να λειτούργησαν σαν καταλύτες, μπορεί και ο Ερμής να έπαψε να είναι ανάδρομος; Ή είναι ακόμα; Ομολογώ δεν ξέρω.
Ατυχώς δεν τα πάω καλά μαζί του. Μου έχει χαλάσει και το τηλεσκόπιο και δεν μπορώ να παρακολουθήσω την πορεία του.
Ούτε καν το απέναντι παράθυρο μπορώ δηλαδή. Γι αυτό όμως, μπορεί να φταίει και η ... κουρτίνα. Είναι μόνιμα τραβηγμένη τελευταία.

Η διάθεσή μου -έχω την αίσθηση ότι φαίνεται- είναι ακόμα επηρεασμένη από την πρωινή απόλαυση. Αν προσθέσει κανείς και τα μεσημεριανά .. παϊδάκια, μάλλον μπορεί να έχει ένα ακριβέστερο περίγραμμά της. Το βραδινό .. γιαούρτι θα είναι το άλλοθι για να καλύψει τις .. πομπές της ημέρας.

Λέω για σήμερα να αφήσω έξω όλα τα αρνητικά.
Και που τα γράφω δηλαδή τι γίνεται; Ό,τι κι όταν δεν τα γράφω.
Τα καταπίνω και τα παλεύω μέσα μου....

Σαν να μου φαίνεται ότι με παίρνει η κάτω βόλτα. Καλύτερα να επανέλθω στο πρωινό .. σιτηρέσιο.
Και χορταστικό ήταν και ορθά προσανατολισμένο αποδείχτηκε.
Έστω σε γενικές γραμμές.

Το καταγράφω για να το έχω και σαν μπούσουλα....
Οι ημέρες του χειμώνα, όπως και να το κάνεις, θα έλθουν ...

Όμορφη ημέρα .. ΚΑΛΗΜΕΡΑ

Η ζωή είναι ωραία !!!!

Με το ζεστό καπουτσίνο, που μόλις ήλθε πασπαλισμένος με κανέλλα και τον απολαμβάνω γράφοντας εδώ...
Με τα ζεστά κρουασανάκια που έχω δίπλα του. Ευγενική προσφρορά του συναδέλφου αυτά...

Ναι, η ζωή είναι όμορφη ...

Ή εγώ, απλώς, κοιλιόδουλος;


Όπως και να έχει ... ΚΑΛΗΜΕΡΑ

Πέμπτη, Νοεμβρίου 09, 2006

πορεία συνεχής...

-Ζει η μάνα σου;
-Όχι ρε Π. Τους έχω χάσει και τους δυο. Τον πατέρα μου πριν τριάντα πέντε χρόνια, τη μάνα μου πριν έντεκα.
-Εγώ, εγώ θα τους ανάψω κερί...
-Εσύ μωρέ να είσαι καλά και να έχεις κουράγιο και δύναμη να παλεύεις...

Το πρωί μπήκε συννεφιασμένος, σχεδόν σκοτεινιασμένος, κι ας ήταν έξω χαρά θεού.
Η αγωνία και ο φόβος, μια σκοτεινή ζωγραφιά στα μάτια του.
Τα ρούχα της αρχιεπισκοπής. Οι ώμοι γυρισμένοι κατά γης.
-Καλή επιτυχία ρε, το χτύπημα στον ώμο ήταν ό,τι μπορούσα να του δώσω εκείνη την ώρα.
Χάθηκε πίσω από την πόρτα το ίδιο αθόρυβα που ήρθε.

Τα κύματα της ημέρας, με πήραν και με έφεραν.
Σχόλια, εντολές, αποφάσεις.
Πόσες φορές δεν έχω αναρωτηθεί για την ορθότητα μιας κατ' ανάγκη άμεσης λήψης απόφασης...
Τι είναι το σωστό και τι το λάθος;
Πότε θα το μάθω;
Ποτέ ίσως.

Ένα κείμενο σχολιάζοντας τα σημεία των καιρών, γράφτηκε γιατί ε, δεν καταπίνονται και όλα. Όχι ότι θα έχει και καμιά σοβαρή απήχηση.
Απλώς, βγήκαν από μέσα μου.

Ο τεχνοκράτης έβαλε το κουστούμι του και κατέταξε τον κόσμο.
Παρδαλή σειρά, μιας αυθαίρετης επιλογής. Με όλη τη σοβαροφάνεια της περίστασης.
Και εντυπωσίασε. Τους άλλους.

Γιατί αυτός κουβαλάει πάντα την αμφιβολία μέσα του,
-Τι σκατά κάνω; Ποιος είμαι εγώ που βάζω τον κόσμο στη σειρά; Πώς τους εγκλωβίζω μέσα σε πολύχρωμα τετραγωνάκια; Όμως αν δεν ήμουν εγώ; Δεν θα ήταν άλλος;

Ο τεχνοκράτης ή ο ιδεαλιστής μιλάει άραγε;
Όποιος και να είναι, κουρασμένος είναι.

Στο μικρό τηλεφωνικό διάλειμμα το είπε.
-Τα αδιέξοδα γίνανε περισσότερα από τα όνειρα. Το καλοκαίρι θα δούμε ...
-Παράτα τα και πάμε διακοπές.
-Όμορφα τα λες. Διακοπές όμως δεν έχει. Η συνέχεια είναι αναπόφευκτη. Νομοτελειακή

Τα διαλείμματα τελειώνουν, οι συνεδριάσεις συνεχίζονται.
Τακτικό λάθος η απουσία, έστω και για λίγο, από μια σύσκεψη. Βρίσκουν οι άλλοι το χρόνο να σου φορτώσουν δουλειές.

Στο γραφείο για τα οργανωτικά της αυριανής. Και τις σημερινές ρυθμίσεις.
-Ελάτε να το συζητήσουμε. Προτροπή στην απελπισμένη φωνή, που προσπαθεί να κρύψει από τον εαυτό της τις επιπτώσεις των επιλογών της.

Εμφανίστηκε το ίδιο αθόρυβα, όπως ήρθε και έφυγε το πρωί.
Χαρούμενος. Ή κάπως σαν χαρούμενος. Ή επειδή ήθελα να τον δω χαρούμενο...
-Να δούμε. Αν και με κυνηγάνε, τους είπα ότι ζητάω τα ελάχιστα. Να ζήσω.
-Άντε ρε, να πάνε όλα καλά.
- ................
-Εγώ, εγώ θα ...
-
Εσύ μωρέ να είσαι καλά και να έχεις κουράγιο και δύναμη να παλεύεις...

Στο γραφείο πάλι μόνος.
Τα τελευταία χαρτιά για υπογραφή, μια ματιά στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, τηλεφωνικές οδηγίες.

Οι σκάλες. Ο δρόμος. Το πέρασμα από την άλλη μεριά, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Η διαδρομή για το σπίτι. Το κλείσιμο της εργασιακής ημέρας.

Πορεία κατ' επιλογή μοναχική. Μέσα στην πολλή βοή και στις αντεγκλήσεις.
Μέσα σε συγκρούσεις, αντιπαραθέσεις, πικρία.
Και σε χαμόγελα. Σίγουρα...
Άλλωστε, γύρω μου είναι πολλοί.
Εγώ πού είμαι ...

Καθημερινότητα που βάφεται κόκκινη, γίνεται μαύρη, ανθίζει, μαραίνεται.

Ζωή που συνεχίζεται

Τετάρτη, Νοεμβρίου 08, 2006

μικρά και καθημερινά..

Η ματιά στην ημέρα μπορεί να είναι γρήγορη.
Δεν υπάρχουν τα σημαντικά.
Εκτός αν τα μικρά αναδειχθούν σε σημαντικά.

Αιωρείται βέβαια πάντα το ερώτημα, ποιος καθορίζει τα μεγέθη.
Ποιο είναι μεγαλύτερο πρόβλημα δηλαδή, το δάχτυλο που πιάστηκε στην πόρτα ή η πείνα των παιδιών του τρίτου κόσμου;
Το παράδειγμα τίθεται προφανώς για να δείξει τη σχετικότητα των καταστάσεων.

Η ημέρα σαν όλες τις όμοιές της άρχισε να τρέχει από το πρωί στα γνώριμά της σοκάκια.
Η αγωνία στα μάτια του κυνηγημένου, η αυθάδεια στα μάτια αυτών που απόκτησαν ξαφνικά την εξουσία από τα φώτα της δημοσιότητας, ο λόγος της μάνας που συγκρούεται με τον εσωτερικό της κόσμο και τα θέλω του επίσης ταραγμένου βλαστού της.

Λύσεις σε απλά καθημερινά προβλήματα, για να λύνω προβλήματα είμαι κατά κύριο λόγο εκεί που είμαι, όνειρα πίσω από φοβισμένα μάτια, όνειρα που εξαερώνονται όταν έρθουν στο φως της πραγματικότητας.

Και σε όλα αυτά και από αφορμή όλα αυτά, η αγωνία και το ερώτημα, που πηγαίνω;
Σε ποιο σκάφος κρατάω το τιμόνι;
Ποιες είναι οι θάλασσες που αρμενίζω;
Πού να τολμήσω το ποιες θάλασσες έχω να κατακτήσω...

Το έχω ξανασημειώσει.
Στα είκοσί μου ονειρευόμουν να αλλάξω τον κόσμο.
Στα σαράντα μου να τον διαχειριστώ σωστά.
Τώρα, να επιβιώσω μέσα σ' αυτό, που οι όμοιοί μου κι εγώ έχουμε φτιάξει...

Τουλάχιστον υπάρχουν οι δυο φιλικοί λόγοι, μερικά χαμόγελα, οι ευχές στους εορτάζοντες και τις εορτάζουσες, που χρωματίζουν με χρώματα χαράς τις ώρες.

Και ένας ήλιος που λάμπει από ψηλά, και μερικά χαμόγελα στο πέρασμα της ομορφιάς που όσο και αν το χρώμα των μαλλιών να ξεθώριασε-τουλάχιστον ευτυχής, τα έχω-, τα μάτια και η καρδιά εξακολουθούν να εντοπίζουν.

Άλλωστε είπαμε. Πολύ κοντά είναι που δεν βλέπω.
Για τα μακριά, μια χαρά είναι τα μάτια μου.

Τρίτη, Νοεμβρίου 07, 2006

Ρυθμοί έντονοι, ετεροχρονισμένοι μέσα σε περιβάλλον που όζει ....

Η γροθιά στο στομάχι, ήρθε από τις μνήμες που εισέβαλαν ορμητικά.

Τι λες στο δεκαεννιάχρονο, που ο πατέρας τους μόλις "έφυγε" και σου πέφτει το φορτίο της ανακοίνωσης;
Ό,τι ίσως θα ήθελε να ακούσει ένας άλλος δεκαεννιάχρονος πριν από τριανταπέντε χρόνια...

Δύσκολη ημέρα.
Και μερικά γεγονότα την κάνουν πιο δύσκολη.
Όπως αυτό με το δεκαεννιάχρονο.
Όπως και το άλλο. Του ανοίγματος της ψυχής και της απόθεσης του "πνιξίματος" από τη συνάδελφο. "Πνίξιμο" που την οδηγεί προς την έξοδο.
Ζήτημα αξιοπρέπειας. Και αυτοσεβασμού. Τονισμένα.
Δύσκολες λέξεις και πολύπλοκες έννοιες αυτές.

Αλλά και τα μικρά τα καθημερινά, που γι αλλού τα ξεκινάς και αλλού σε πάνε.
Δεύτερη ημέρα χωρίς αυτοκίνητο. Πολλοστή χωρίς σύνδεση με το διαδίκτυο.
Η τηλεφωνική επικοινωνία με τις ιντερνετικές υπηρεσίες, κατέληξε σε "ψάρωμα" του υπαλλήλου.
Τι φταίει βέβαια και αυτός, αν η μεγάλη επιχείρηση της τηλεφωνίας "σέρνεται";
Μ' αρέσει που θέλουμε να ανήκουμε και στον όμιλο των αναπτυγμένων χωρών. Αμ, με τέτοιες τηλεπικοινωνίες, η παραγωγική δραστηριότητα θα σέρνεται μόνιμα στον πάτο.
Και συνακόλουθα όλο το εποικοδόμημα.

Ολόκληρο το κοινωνικό γίγνεσθαι, θα βρίσκεται μέσα στη μούργα του πάτου του βαρελιού.

Και είναι λογικό ότι, οι προσπάθειες να φανεί ότι κάτι κινείται, δεν μπορεί, παρά να κουβαλάνε αυτή την μυρωδιά της μούχλας και τη σαπίλας.

Ποιος να ήταν ο στόχος στα μυαλό των υπευθύνων της σημερινής "Ελευθεροτυπίας" με το πρωτοσέλιδο " Σε σας μιλάω, γονείς...";
Αν ήταν να εντυπωσιάσει τον αναγνώστη, νομίζω το πέτυχε.
Μπορεί και να αύξησε τις πωλήσεις της.
Αν ήταν να συζητηθεί το κείμενο, φοβάμαι ότι απέτυχε οικτρά.

Όχι ότι οι προσεγγίσεις είναι σε λάθος κατεύθυνση, αλλά έχω την αίσθηση ότι, αν μετά το τέλος της ανάγνωσης, σκέπτεσαι ποιος έγραψε το κείμενο και αν είναι σε θέση ή όχι ένα δεκατριάχρονο παιδί να γράψει μόνο του ένα τέτοιο γράμμα(δεν είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη), τότε το ενδιαφέρον έχει μετατοπισθεί από την ουσία του προβλήματος στο περιτύλιγμα.

Αν, αντί να αναδεικνύεται ο προβληματισμός περί του αν ο καταλογισμός των ευθυνών στους γονείς είναι δίκαιος ή άδικος (εν πολλοίς είναι δίκαιος, αν και οι ευθύνες δεν είναι, πάντα κατά τη γνώμη μου, πρωτογενείς, αλλά παράγωγες), ανοίγει η κουβέντα περί του ποιος είναι ο συγγραφέας, ε τότε πρόκειται για ένα αποτυχημένο εγχείρημα.
Αποτυχημένο φαινομενικά τουλάχιστον.
Μπορεί το αποτέλεσμα να είναι θετικό για το ταμείο της εφημερίδας...

Νύχτωσε για τα καλά. Και χρονικά.
Αύριο νέο τρέξιμο, άλλες διευθετήσεις...
Οι ρυθμοί γίνονται έντονοι, αν και ακόμα είναι ρυθμοί ... Σεπτεμβρίου.

Βλέπεις ο χρονικός προσδιορισμός δεν είναι θέμα μόνο του ημερολογίου ...

Δευτέρα, Νοεμβρίου 06, 2006

positive mind

Αν πρωί πρωί,

  • καταφέρεις να πάθεις διάστρεμμα στα καλά καθούμενα
  • δεν παίρνει μπρος το αυτοκίνητό σου, ενώ βιάζεσαι να πας στο γραφείο σου
  • βρίσκεις αυτοκίνητο να μετακινηθείς, (το καλό να έχεις μεγάλα παιδιά), αλλά σου φράζει την έξοδο μια μπετονιέρα,

δεν είναι απολύτως λογικό να σκεφτείς:
  • ωραία, έπαθα διάστρεμμα αλλά δεν το έσπασα το πόδι μου, άρα ας συνεχίσω να περπατάω για να μην έχω πιο σοβαρές επιπτώσεις
  • ωραία, θα έρθει μετά ο γιος να πάρει το αυτοκίνητό του και εγώ θα έχω την άνεση να περπατήσω δυο χιλιόμετρα. Και θα κάνω τη γυμναστική μου και θα δω πώς έχουν διαμορφωθεί οι γειτονιές που έχω καιρό να περπατήσω
  • ωραία τελειώνουν και αυτή την πολυκατοικία σιγά σιγά, οπότε θα έρθουν νέοι γείτονες;;;;;

Πώς; Είναι τρελό να σκεφτεί κανείς έτσι;

Μα γιατί;
Αυτό δεν είναι εφαρμογή της θετικής σκέψης;

Μπορείς βέβαια και να σκεφτείς, μάλλον κάποιος με προειδοποιεί να μην πάω στο γραφείο μου.
Δεν είναι όμως θετική σκέψη αυτό.
Και είπαμε καλή είναι μόνον η θετική σκέψη.

Φυσικά, η αφεντιά μου ΔΕΝ ανήκει στους καλούς.
Φυσικά έβριζα
Φυσικά γκρίνιαζα σε όλη τη διαδρομή μέχρι το γραφείο.

Φυσικά, φτάνοντας, πήρα δυο βαθιές ανάσες, και άρχισα την ημέρα μου, εργασιακά τουλάχιστον, με τους συνηθισμένους ρυθμούς.

Το τηλεφώνημα της αδελφής μου, με ξάφνιασε γιατί είχα ξεχάσει το ραντεβού.
Το τηλεφώνημα στη συμβολαιογράφο το ξέχασα, γιατί.. το ξέχασα
Το πονεμένο πόδι το αγνόησα. Και αυτό εμένα. Τώρα με θυμήθηκε λιγάκι, αλλά το σνομπάρω.
Η επιστροφή έγινε με το λεωφορείο και ευτυχώς βρήκα και κάθισα.
Η διαδρομή των δυο χιλιομέτρων με τα πόδια, έγινε και την απόλαυσα, αν και ήταν αργά το μεσημέρι. Το ότι ήταν κατηφόρα, δεν έπαιξε και μεγάλο ρόλο. Εντάξει αν ήταν ανηφόρα, απλώς θα έπαιρνα και άλλο λεωφορείο.
Το αυτοκίνητο το έφτιαξα. Καλό είναι κάπου κάπου, εκεί ανάμεσα στα ενάμιση με δύο χρόνια, να βάζει κανείς υγρά στη μπαταρία. Δεν αρκεί το νερό της βροχής. Άσε που δεν φτάνει εκεί.

Τι άλλο;

Η συζήτηση περί των αιτίων της συμπεριφοράς του ανθρώπου επί της γης, διεκόπη γιατί ο έτερος των υιών πρότεινε στο συνομιλητή μου έξοδο. Όσο διήρκεσε, και δεν διήρκεσε λίγο, έδωσε έναυσμα για προσέγγιση πολλών παραμέτρων του ζητήματος.
Και μερικές δεν είναι καθόλου θετικές.
Δηλαδή είναι εφιαλτικές.
Αλλά μια τέτοια ημέρα, μια τέτοια βραδιά-κατάληξη θετικής σκέψης, ε, δεν είναι σωστό να αναπαραχθούν.

Τι άλλο μένει;

Να περιμένω το πότε θα δεήσει ο ΟΤΕ να λύσει το πρόβλημα του διαδικτύου στο σπίτι μου.

Ποια να είναι άραγε, η σχετική θετική σκέψη;

Κυριακή, Νοεμβρίου 05, 2006

Στην υγειά σας, για μια όμορφη εβδομάδα ..

Ήσυχη σχετικά η Κυριακή.

Λίγο διαδίκτυο κατά παραχώρηση, λίγο ανάγνωση του κυριακάτικου τύπου, μερικές σκέψεις επί διαφόρων θεμάτων και οι ώρες πέρασαν.

Έχασε και ο Ολυμπιακός από τον Παναθηναϊκό με 1-0.
Έχασε ο Ολυμπιακός ή νίκησε ο Παναθηναϊκός;
Κοίτα προβληματισμός που μου κόλλησε...

Γιατί πρόταξα την ήττα και όχι τη νίκη;
Οι σκέψεις και οι συμπεριφορές σαφώς και έχουν αφετηρία και προκαλούνται, όμως δεν είναι πάντα ορατή αυτή η αφετηρία.
Να έχει να κάνει με τον ιδιότυπό του χαρακτήρα μου; Προβάλλω την ήττα;
Πάντως ηττοπαθής δεν θα έλεγα ότι είμαι.
Με τα χρόνια μπορεί να έγινα περισσότερο ενδοτικός, ίσως λιγότερο παρορμητικός, αλλά όχι ηττοπαθής.
Άλλωστε εξακολουθώ να αναλαμβάνω την ευθύνη αυτών που μου αναλογούν.
Και άλλων που δεν μου αναλογούν, με τη σκέψη ότι δεν έχει νόημα να τα επιρρίπτω αλλού.

Σκέψη δεύτερη πιο ψύχραιμη. Μήπως άδικα το ανιχνεύω το θέμα πηγαίνοντας τόσο βαθιά και απλώς έβγαλα κάποια αντιολυμπιακά αισθήματα;
Δεν νομίζω. Άλλωστε δεν έχω σχέση με καμιά από τις δυο ομάδες.
Πανιώνιος είμαι και δη, αμετανόητος. Σε όλα τα αθλήματα.
Και στο .. τάβλι ακόμα (που δεν ξέρω..)

Ας το αφήσω το θέμα για άλλη φορά. Δεν βγαίνει άκρη.
Είπα ότι η ημέρα κύλησε ήρεμα.
Ας συνεχιστεί έτσι.
Κυριακάτικα.

Μου έκανε εντύπωση η πρώτη σελίδα της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας σήμερα.
Μια σχεδόν λευκή σελίδα, κάτω δεξιά μια κλειστή συσκευή τηλεόρασης και από κάτω έγραφε: "Όταν κλείνει η TV αρχίζει η ζωή".

Ευρηματικό, αλλά δεν νομίζω ότι συμφωνώ.

Με αυτή τη λογική θα μπορούσε κανείς να πει κατ' αναλογία, πώς η ζωή αρχίζει όταν κλείνει η εφημερίδα, ή το περιοδικό ή το βιβλίο, ή ό,τιδήποτε υποστηρίζει την επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων.
Διότι και οι εφημερίδες και τα περιοδικά και τα βιβλία, γενικά όλα τα μέσα ενημέρωσης, έχουν το μερίδιό τους στη διαμόρφωση της εικόνας που παρουσιάζει η κοινωνία σήμερα.
Δεν μπορεί η λύση να βρίσκεται στην κατάργησή τους.

Τελικά, το γράφω με ένα μισο-αυτοσαρκαστικό χαμόγελο στα χείλη, μάλλον μου είναι αδύνατον να σταματήσω να κάνω σκέψεις περίεργες και να αφήσω τον εαυτό μου να απολαύσει απλώς τις στιγμές.

Θα το κάνω τώρα όμως.
Σταματάω εδώ και πάω να βάλω ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.
Θα το πιω στην υγεία όλων με την ευχή να αρχίσει αύριο μια όμορφη εβδομάδα για την καθεμία και τον καθένα ξεχωριστά.

Σάββατο, Νοεμβρίου 04, 2006

Μετά διαλειμμάτων ...

Το τεχνικό πρόβλημα παραμένει.
Σιγά που θα λυνόταν μέσα στο Σαββατοκύριακο δηλαδή.

Ευκαιρία όμως να ασχοληθώ με κάποια κείμενα αποθηκευμένα, που τα είχα εμφανίσει στο blog.gr με τα ονόματα αρχικά formion και μετά "Θεατής".
Εκεί είδα και την πρώτη μου εμφάνιση στον κόσμο του μπλογκινγκ.

"9882 Αρχίζω ... 16/6/2005 13:35 NULL formion 304 28/6/2005 1:06 NULL
Χωρίς καμιά συγκεκριμένη προοπτική.
Πρώτες σειρές χαράσσονται εδώ. Στο μέλλον ίσως δώσω ένα σαφή
προσανατολισμό.
Όχι στις σκέψεις, ούτε πολύ περισσότερο στη Σκέψη.
Στη θεματολογία.
Ας ξεκινήσω σήμερα καταθέτοντας το πρώτο ετούτο σημείωμα και
βλέπουμε."

Η πρώτη μου εμφάνιση.

Στο χώρο των ιστολογίων, όχι στο χώρο του διαδικτύου.
Η διαδυκτιακή είσοδός μου πρέπει να έγινε στις αρχές του 1996!

Και πώς τα θυμήθηκα τώρα όλα αυτά;

Μάλλον από μια διάθεση να συγκεντρώσω όλα όσα κατά καιρούς έχω αφήσει από εδώ και από εκεί.
Αν τα βρω βέβαια.

Μερικά γνωρίζω που βρίσκονται, άλλα έχουν χαθεί μαζί με τους δυκτιακούς τόπους που τα άφησα, άλλα χάθηκαν γιατί δεν θυμάμαι καν πού τα άφησα.
Όχι ότι έχουν άλλη αξία εκτός από τη συναισθηματική.

Διακοπή για αρκετή ώρα.
Αρκετή για να δω μερικές από τις συμμετοχές των διαγωνιζομένων στο Φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης.
Εντυπωσιάστηκα.
Κυρίως από το τελευταίο που παρουσιάστηκε.

"Η μπαλάντα του μαλάκα" λέγεται.

Η παρουσιάστρια, αναγγέλοντάς το, θέλοντας να επιδείξει τη δέουσα αιδημοσύνη, εκφώνησε δυνατά το "Η μπαλάντα του...", για το δε "..μαλάκα", το παρουσίασε ανοιγοκλείνοντας το στόμα και δείχνοντας τον συμπαρουσιαστή της !!
Τόσο καλά και τόσο ευγενικά.

Εσύ κύριε δάσκαλε και εσύ κυρία καθηγήτρια, τη Δευτέρα που θα πας σχολείο, μετά από τόσο καιρό μάλιστα, κοίτα μην αποβάλεις κανένα μαθητάκο επειδή θα εκστομίζει τη λέξη μαλάκας.
Θα τραγουδάει το παιδί το τραγουδάκι που ακούστηκε στο φεστιβάλ.

Τώρα αν σου έρθει κανένας αγανακτισμένος γονιός και σου βάλει τις φωνές, τι να σου πω και εγώ. Πες του ότι άλλη φορά θα πρέπει να βάζει το παιδί του να βλέπει την εκπομπή της Σεμίνας. Εκεί τα μικρά παιδιά δεν βρίζουν.
Μόνο ζεϊμπεκιές και τσιφτεντέλια ρίχνουν.

Α, και μη στεναχωριέσαι ότι τα παιδιά δεν μαθαίνουν γράμματα. Ένας πιτσιρικάς, εκεί στα 8-9 ετών στην ίδια εκπομπή ήξερε απέξω και ανακατωτά όλα τα τραγούδια του Τερζή.
Πιθανόν να έχει μεγάλους νταλκάδες βέβαια με τη σκορδόπιστη και να ήθελε να τους καταθέσει, πάντως όπως και να έχει, μια χαρά ποιήματα ήξερε.

Τι να ξέρει το "της πατρίδας μου η σημαία... " τι το "έχω μια αγάπη" το ίδιο είναι....

Δάσκαλε παραδέξου το, απέτυχες.

Εσύ δεν του έμαθες ακόμα το "είκοσι", εκείνο όμως ξέρει το "Φθινοπώριασε".
Εσύ δεν του έμαθες συρτό και καλαματιανό (μαθαίνουν άραγε δημοτικούς χορούς στα σχολεία τώρα; ) εκείνο ρίχνει τις στροφές του στο άκουσμα της ζεϊμπεκιάς.
Και το χαίρονται οι γονείς του.
Και ζηλεύουν και οι γονείς των άλλων πιτσιρικάδων.
Γιατί όχι και το δικό μου το μανάρι,
σου λέει.

Και μετά, όταν αυτά τα πιτσιρίκια θα βρεθούν να μετράνε διαδικτυακώς τα πουλάκια τους, θα βγουν οι εισαγγελάτοι και οι λοιποί και θα σιγοντάρουν τον τώρα προσβεβλημένο από την μη προβολή του μαναριού του μπαμπά και μαμά, και θα λένε όλοι εν χορώ, μα τι κάνουν στα σχολεία αυτοί οι άχρηστοι; Μόνο αυξήσεις ξέρουν να ζητάνε.

Φοβάμαι ότι η τηλεόραση μου κάνει πολύ κακό. Μάλλον πρέπει να μου απαγορεύσουν να την ανοίγω..
Άραγε, το να μην την ανοίγω εγώ την τηλεόραση, θα έχει σαν συνέπεια να πάψουν να συμβαίνουν αυτά;

Παρασκευή, Νοεμβρίου 03, 2006

Δεν μπορώ να μην πάρω τη ... δόση μου ...

Να είμαι εθισμένος;
Με τη χρήση του διαδικτύου εννοώ.

Το πρόβλημα με το καινούργιο ADSL, δεν λύθηκε. Εξακολουθώ να μην έχω άμεση πρόσβαση στο δίκτυο. Ο ΟΤΕ δεν κατάφερε να βρει τι φταίει.
Από Δευτέρα πια. Μπορεί και πιο μετά.

Το απόγευμα όμως, το παραδέχομαι, ένοιωσα ότι κάτι μου έλειπε.
Επισήμως είπα εις εαυτόν ότι θα θεωρηθεί αγένεια η μη παρουσία μου στους χώρους, που συνήθως εμφανίζομαι.
Κατά βάθος γνωρίζω ότι δεν είναι μόνον αυτό.

Εκείνο το μυρμήγκιασμα στα ακροδάκτυλα είναι. Και η καθημερινή συνήθεια.
Και ολίγον από ανάγκη. Ανάγκη γι αυτή την άτυπη καθημερινή επικοινωνία.

Όχι ότι μου έλειψε εντελώς.
Το πρωί στο γραφείο, είχα μια μικρή δυνατότητα και την εκμεταλλεύτηκα.
Έκανα τη μικρή μου βόλτα.
Ανάμεσα σε τρεις (!) συσκέψεις [βρήκαμε ... παπά και είπαμε να θάψουμε καμιά πενηνταριά], ξέκλεψα λίγο χρόνο για να ρίξω μια ματιά στα συμβαίνοντα.

Τις επισκέψεις λοιπόν τις έκανα.
Και διάβασα.
Πήρα τη .. δόση μου, αλλά δεν ήταν επαρκής.
Και πώς να είναι επαρκής, όταν οι συζητήσεις διαδέχονταν η μια την άλλη, τα θέματα εναλλάσσονταν, τα ερωτήματα ετίθεντο και αφορούσαν σε κάθε τι, που περνούσε από το μυαλό των συνεργατών, οι λύσεις ανιχνεύονταν, αλλά δεν υπήρχαν και όλες.

Και ανάμεσα σε όλα αυτά, διαπιστώνεις, με απαγοήτευση, ότι αγώνες, αν δεν έχουν "πάει στράφι", χρειάζεται να γίνουν από την αρχή.

Είναι και τα γεγονότα των ημερών, που κάνουν έντονη τη στυφίλα στο στόμα.
Και δεν θεωρώ γεγονότα, το θέμα των μαθητών στην Εύβοια, και την καταγραφή με τα κινητά τηλέφωνα, της παραβατικής συμπεριφοράς των μαθητών..
Εκείνο μου με κάνει να αηδιάζω είναι η υποκριτική προβολή τους, από τα Μέσα (της) Μαζικής (λεγόμενης) Ενημέρωσης.

Τι αλήθεια πρόσθεσαν στην ενημέρωσή μου ως πολίτη, οι λεπτομέρειες της συμπεριφοράς των μαθητών στο σχολείο της Εύβοιας; Ένα μεγάλο ΤΙΠΟΤΑ.
Το θέμα βεβαίως ΕΙΝΑΙ σοβαρό. Αφορά όμως σε συγκεκριμένους ανθρώπους και σε συγκεκριμένη τοπική κοινωνία.
Η τόση μεγάλη δημοσιότητα, αποτελεί διαπόμπευση, ΕΥΚΑΙΡΙΑ για πλουτισμό των καναλιών και προσπάθεια ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ.

Τι πρόσφερε στην ενημέρωσή μου η πληροφορία ότι τα παιδιά φωτογραφίζουν ή βιντεοσκοπούν ερωτικές σχέσεις και περιπτύξεις τους;
ΤΙΠΟΤΑ.
Για να ακολουθήσω τη χυδαιότητα των ημερών, θα παραδεχτώ ότι ναι ενημερώθηκα για κάτι. Ενημερώθηκα για την τεχνική της ... πεολειχίας στο θρανίο.
Α και ότι μια μαθήτρια φορούσε μπλε κιλοτάκι.


Προσπαθώ να μη τα σκέφτομαι γιατί ο θυμός μου μεγαλώνει.
Και η στυφίλα.

Ας ασχοληθώ καλύτερα με τον καιρό, που φαίνεται να μπήκε στο καλούπι του και να αποφάσισε να μας δείξει ότι γνωρίζει τις.. τέσσερις εποχές.

Φθινόπωρο προς χειμώνα λοιπόν και ήδη οι κεντρικές θερμάνσεις άρχισαν να λειτουργούν.

Όχι, δεν θα ασχοληθώ με την αισχροκέρδεια των πετρελαιάδων γιατί θα εκνευριστώ πάλι.

Εν τέλει θα στρέψω την προσοχή μου στη μουσική του ραδιοφώνου.

Είναι ό,τι καλύτερο γι αυτή την ώρα, αφού και το κειμενάκι το ανέβασα και εκτεταμένη βόλτα πραγματοποίησα.

Οι μελωδίες ήδη γέμισαν το χώρο ...

Πέμπτη, Νοεμβρίου 02, 2006

.. αγρανάπαυση ...

Η προσδοκία καμιά φορά γίνεται κακός σύμβουλος.
Ο ΟΤΕ ειδοποίησε για την καινούργια, την ολοκαίνουργια σύνδεση, η αφεντιά μου τον πίστεψε και βρέθηκα εκτός διαδικτύου.

Όχι ότι είναι και προς θάνατον δηλαδή.
Μια δυο ημέρες, μπορεί και τρεις τέσσερις χωρίς δίκτυο. Έ, δεν χάλασε και ο κόσμος δα.
Αγρανάπαυση!!!

Διαδικτυακή αγρανάπαυση, γιατί κατά τα λοιπά η ατζέντα βρέθηκε φορτωμένη χωρίς καμία προσπάθεια.
Δυο τρεις απανωτές συνεδριάσεις, σχέδια επί χάρτου και επί του πεδίου, συζητήσεις και κριτικές.
Δράση.

Τουλάχιστον να απομακρυνθώ λίγο από το ζόφο της τηλεόρασης.

Βρήκαν ξαφνικά τα κανάλια να λένε. Τι λένε;

Αηδίες ως συνήθως.
Εισαγγελείς αυτόκλητοι, οι αδαείς και αστοιχείωτοι.

Και είναι και επικίνδυνοι με όσα εκστομίζουν.

Φυσικά και έχω άποψη για όσα συμβαίνουν.
Φυσικά και έχω άποψη και για άλλα πολύ περισσότερο σημαντικά.
Φυσικά και βλέπω με τρόμο το αυγό του φιδιού να επωάζεται...

Και είναι η αλήθεια ότι σε αρκετά από τα σημειώματά μου, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο τα καταγράφω.
Όχι βέβαια για να αλλάξω τον κόσμο.
Το πιο πολύ για να βγουν από μέσα μου.
Για να συναντήσουν και άλλες σκέψεις και άλλες απόψεις. Παρόμοιες ή διαφορετικές.
Και για να αποτελέσουν υλικό για παραπέρα επεξεργασία.

Εντάξει. Δεν είναι γνωστό το πότε θα γίνει αυτή η επεξεργασία.
Κάποτε.
Ε να έχω να ασχοληθώ με κάτι όταν θα ... μεγαλώσω.

Για το ενδεχόμενο απορίας, και πώς αυτό το κείμενο εμφανίστηκε, αφού ο ΟΤΕ με ... ηπάτησεν, καταγράφεται εδώ το πλεονέκτημα να έχεις παιδιά, τα οποία αδυνατείς μεν να παρακολουθήσεις στα τεχνολογικά ταξίδια τους, λύνουν όμως τα προβλήματα, που δημιουργεί η τεχνολογία.
Το πρόβλημα της βόλτας των σκύλων δεν λένε να προσεγγίσουν, αλλά δε βαριέσαι, αν λύσουν όλα τα προβλήματα, με τι θα έχω να γκρινιάζω;


Powered by Qumana

Τετάρτη, Νοεμβρίου 01, 2006

μια απλή βραδιά του Νοέμβρη είναι ...

Με τον παρορμητισμό στην άκρη, τακτικές αναγνώρισης.
Το φως στο βάθος, θα αργήσει λίγο ακόμα. Θα φανεί όμως. Υπομονή.

Ηλιόλουστη ημέρα. Τουλάχιστον ο καιρός δεν ενοχλούσε.
Η διάθεση ήταν λίγο περίεργη και λιγότερο δημιουργική από άλλες φορές.

Το "κυρία θα μου δώσετε το κινητό της κόρης σας" λόγος που εκτοξεύθηκε χωρίς ενδοιασμούς.
Όχι από εμένα φυσικά.
Σημείο των καιρών όμως.

Γιατί όχι και εγώ; Επειδή η κόρη είναι είκοσι πέντε; Ε, και;
Προς άρση παρεξηγήσεων, εγώ τη συσκευή θα ζητούσα....

Αστεϊσμοί, για να αντιμετωπίσει κανείς την θλίψη της καθημερινότητας.

Νάτο πάλι. Το διέπραξα.
Συζητούσα το πρωί για το πόσο μπορώ να συνεχίσω.
Φυσικά δεν το εννοούσα, ούτε το εννοώ.
Το σκέφτομαι όμως.

Ο καφές στις όχθες του Ιλισού, ευκαιρία για ένα μικρό άνοιγμα ψυχής.
Εις ώτα μη ακουόντων, κατά το μάλλον ή ήττον, αλλά τα ανοίγματα ψυχής δεν είναι για τους άλλους, για αυτόν που τα επιχειρεί είναι.

Ας ετοιμάζομαι και για κατάθεση δράσεων. Όχι μόνο ψυχής.
Δράσεων και σκέψεων και κριτικής και ψηγμάτων των παροπλισμένων ονείρων. Περί το τέλος Νοεμβρίου αυτό.

Πάντως μου έχει κάνει εντύπωση. Όχι ότι το βλέπω για πρώτη φορά, είναι συχνό το φαινόμενο.
Δεν καταφέρνω να περάσω, στο όποιο ακροατήριο, την ουσία της σκέψης μου.
Μεγάλο μειονέκτημα αυτό.
Και ενδιαφέρον όμως. Γίνεται αφορμή να αναδειχθούν άλλες οπτικές άλλες θέσεις, άλλοι καημοί κάποιες φορές.
Τουλάχιστον κερδίζω κάτι.
Μαθαίνω τον τρόπο "του σκέπτεσθαι" που αναπτύσσει ο περίγυρός μου.
Το "μαθαίνω" μάλλον είναι σχήμα λόγου. Μαθαίνω θα πει αλλάζω συμπεριφορά.
Ίσως αντιλαμβάνομαι είναι το σωστό ρήμα.
Δεν αλλάζω συμπεριφορά, γνωρίζω πώς σκέπτονται οι άλλοι.
Τώρα θα μου πεις, ε και; Και που γνωρίζεις το πώς σκέπτονται οι άλλοι, τι κερδίζεις;

Αυτό είναι ένα ερώτημα, μάλλον υπαρξιακής υφής.
Τι κερδίζω και τι χάνω.
Τι έχω κερδίσει και τι έχω χάσει.

Σίγουρα έχω χάσει την απλή σκέψη. Και την αθωότητα.
Αλλά δεν είναι ώρα απολογισμών.
Δεν είναι ακόμα δηλαδή ...

Μια απλή βραδιά είναι της πρώτης ημέρας του Νοέμβρη.
Να μη ξεχάσω να ευχηθώ.
Στους Αργύρηδες και στις Αργυρούλες και στις Ασημίνες και στις Σύλβιες και στους Κοσμάδες και στους Δαμιανούς ...
Των Αγίων Αναργύρων σήμερα.

Κοίταζα νωρίς το απόγευμα μια φωτογραφία μου, από ... γυμναστικές επιδείξεις της έκτης Δημοτικού.
Είχα ψηλώσει πολύ σε εκείνη την τάξη.
Βρισκόμαστε οι μαθητές σε κύκλο πιασμένου από τους ώμους, και κρατάω από τη μια μεριά έναν ισοϋψή μου και από την άλλη τον πιο κοντά της τάξης.
Το Δαμιανό.
Χρόνια σου πολλά βρε Δαμιανέ και σε σένα και στο δίδυμο αδελφό σου, τον Κοσμά.

Οι αναμνήσεις των παιδικών χρόνων, τελικά, δεν θέλουν και πολλά παρακάλια να εισβάλουν.
Και μάλλον δεν κάνουν άσχημα ...