Απλά πράγματα ...

Τα γλαροπούλια έρχονταν από τη θάλασσα και τραβούσαν κατά το Βοριά.
Δύο σμήνη από ψαρόνια διασταυρώθηκαν πάνω απ' το κεφάλι μου και έφυγαν για το Νότο και την Ανατολή, με τον ήσυχο ήχο, σαν ανάσα, από τις φτερούγες τους να δηλώνει το πέρασμά τους.
Τρίστρατο ψηλά στον ουρανό, για τους κατοίκους του...

Πρωί. Πριν ο ήλιος κάνει την εμφάνισή του πίσω από το βουνό.

Και η ημέρα αρχίζει.

Ένταση, προβλήματα, σκέψεις, προετοιμασίες.

Συζήτηση. Τελικά χρησιμοποιείς το καινούργιο μοντέλο της Ferrari για να μεταφέρεις τα ψώνια από τον μπακάλη;
Όχι δεν έχει κανένας Ferrari. Ούτε πρωί πρωί ξεκινήσαμε για ... φάβα από το μπακάλικο.
Η κουβέντα είχε να κάνει με το αν αξιοποιείς τις νέες τεχνολογίες σύμφωνα με τις δυνατότητες που σου δίνουν και οι οποίες ενδεχομένως σου αλλάζουν και τον τρόπο που σκέπτεσαι, ή τις χρησιμοποιείς αντικαθιστώντας απλώς τα παλιά εργαλεία.

Το κακό χειροτερεύει όταν αυτός που διαθέτει την τεχνολογία, δεν ξέρει τι να την κάνει.
Ούτε και που φαντάζεται...
Και η κατάσταση σε κάνει να καταρρέεις, όταν η μπάλα της συζήτησης παίρνει και "ανυποψίαστους πολίτες", που όφειλαν όμως να τα γνωρίζουν ακόμα καλύτερα, από εσένα που υποτίθεται ότι πας για απόσυρση..

Η κουβέντα είναι ... πόρνη (αλλιώς το έλεγε η γιαγιά μου) και κάνει πλάτες στο ρολόι, που κινείται χωρίς να χαμπαριάζει από αγωνίες και ουτοπικούς προβληματισμούς.
(Άκου να μου πει η άλλη ότι αυτά που λέω είναι για μια μελλοντική κοινωνία, ενώ της απέδειξα ότι κοντεύουν να αποσυρθούν ως πεπαλαιωμένα... Μα πού πας καλή μου άνευ εσώρουχο στο μποστάνι; Τέλος πάντων. Ας το κλείσω αυτό.)

Η σκιώδης φιγούρα στην τακτική επίσκεψή της.
Πώς να την αγνοήσεις;
Πόσο μάλλον που σου λέει δεν έχω και πού αλλού να πάω...

Η ημέρα αγκομαχάει, τα σενάρια εναλλάσσονται, η σύσκεψη με την μπλεγμένη ημερήσια διάταξη τελικά πραγματοποιείται με ακόμα πιο μπλεγμένη θεματολογία, που καταλήγει με ένα άσχετο μεν, απαραίτητο δε, εγώ θα κάνω αυτό που θέλω και κοιτάξτε να το καλύψετε, γιατί στο τέλος θα έχουμε πρόβλημα όλοι...

Και το κερασάκι, νόστιμο όμως, με μια δίωρη κουβέντα που αποδεικνύει, για νιοστή φορά ότι μια καθαρή συζήτηση, με ειλικρινείς όρους, μπορεί να δρομολογήσει λύσεις που πολύωρες επαναλαμβανόμενες συναντήσεις, ούτε καν πλησιάζουν.

Έχω την εντύπωση τελικά ότι το αυγό του Κολόμβου, το χρησιμοποιούμε για να κορέσουμε την πείνα μας και όχι για να δούμε τις λύσεις που στέκονται .... αραχτές στη μύτη μας και μάς χαμογελούν ειρωνικά, σίγουρες ότι δεν τις βλέπουμε...