Πέμπτη, Νοεμβρίου 30, 2006

Ποιος είμαι ...

Ποιος είμαι; Πού πηγαίνω;

Για το πού πηγαίνω δύσκολο να ομιλήσω. Δύσκολο δηλαδή να περιγράψω τις επί μέρους στάσεις.
Ο τελικός προορισμός, αυτός των αιωνίων Μονών, είναι γνωστός.

Πιο εύκολο είναι να μιλήσω για το ποιος επιτέλους είμαι.
Δηλαδή όταν λέμε ποιος είμαι, όχι δεν πρόκειται να καταθέσω όλη την πορεία της ζωής μου εδώ και μάλιστα εν πάση λεπτομέρεια.
Αυτό θα ήταν αδύνατον. Άσε που τα πιο πολλά τα έχω ξεχάσει ή και μερικά, δεν τα ξέρω καν!!!

Πιο εύκολο, και αυτό θέλω να καταγράψω, είναι να μιλήσω για την ψηφιακή ζωή μου.
Όχι ότι και αυτή μπορεί να αποτιμηθεί εύκολα. Μπορεί όμως να σκιαγραφηθούν κομβικά της σημεία.

Σκοτεινό και τρομερό το 1984 του Όργουελ, εναρκτήριο για την προσωπική μου ψηφιακή και μετέπειτα διαδικτυακή ζωή.
Να αποδειχθεί αυτή η ζωή εξίσου Οργουελιανή στο τέλος κατά την αποτίμησή της;
Σπεύδω να την καταγράψω, μήπως και το σοκ, από όσα θα τολμήσω να πω, μου δημιουργήσει το δέος και για την χρειαζούμενη ενδεχομένως αλλαγή πλεύσης...

Άνοιξη του 1984 και η πρώτη επίσκεψη στη σίλικον βάλευ της Αθήνας, της εποχής, με βρίσκει με τον πρώτο μου υπολογιστή στα χέρια να κατηφορίζω την οδό Στουρνάρη.

Spectrum plus με μνήμη RAM 48 ολόκληρα Κιλομπάιτ.
Τι θαυμασμός!!!
Α ναι, μαζί με τον υπολογιστή και το απαραίτητο κασετοφωνάκι. Βλέπεις τότε δεν είχαμε ακούσει για σκληρούς δίσκους και δισκέτες και άλλα περίεργα εξωγήινα...
Οθόνη;
Μα είχα τηλεόραση σπίτι μου.
Γνώσεις χειρισμού υπολογιστή;
Μηδέν.

Ζήτω το ξενύχτι.
Βλέπεις οι γιοι, 6 και 7 χρονών τότε, στο όνομα των οποίων αγοράσθηκε ο υπολογιστής, προτιμούσαν τον Μπόλεκ και τον Λόλεκ, από τις ψηφιακές ανοησίες του μπαμπά τους.
Παρόλα αυτά, όταν μετά από πολλά πολλά ξενύχτια, πολλές φαεινές ιδέες εκεί κατά τις 3 τα ξημερώματα για το πώς μπορεί να αντιμετωπισθεί ένα πρόβλημα, πολλές προσπάθειες αυτοδιδασκαλίας γλωσσών προγραμματισμού, κατασκευάσθηκε ένα προγραμματάκι που βαθμολογούσε τον χρήστη για τη γνώση του στα ανώμαλα ρήματα των αγγλικών, και προέβαλε και τα ανάλογα ηχητικά και οπτικά εφέ, τότε η περιέργεια έγινε ενδιαφέρον, έγινε καυγάς και καλαμπούρι "εγώ είμαι καλύτερος" έγινε γνώση χειρισμού του υπολογιστή από τους κατιόντες και η απαρχή να αριστεύουν στα Αγγλικά.

Οι προσπάθειες κοπιώδεις, η μελέτη συστηματική κυρίως του περιοδικού PIXEL, οι αναζητήσεις οι εκτός ψηφιακής τεχνολογίας αδιέξοδες.

Ο καιρός περνούσε.
Έρχεται το 1986. Οκτώβρης μήνας.
Ταξίδι υποχρεωτικό και θλιβερό συνάμα. Στα καράβι μια συνάντηση, μια συζήτηση.

Τρεις ημέρες μετά, ο ZX-SPECTRUM είναι ένα παιχνίδι για τα παιδιά.
Η νέα μηχανή λέγεται QL !!!
Ετούτος με μνήμη 128 ΚΒ παρακαλώ.
Και χωρίς κασετόφωνο.
Τα catridges που το συνόδευαν, θα αποδειχτούν στην πορεία ολίγον αναξιόπιστα, αλλά εκείνη την εποχή ποιος το ήξερε;
Άλλωστε, η προ μερικών μηνών απόπειρα λειτουργίας του συγκεκριμένου μηχανήματος στέφθηκε από επιτυχία!!
ΝΑI, λειτουργεί ακόμα.

Θέλει την τηλεόρασή του και αυτός.
Μπορεί όμως και με οθόνη.
Και του την αγόρασα τότε.
Και ξενύχτησα πάλι για να μάθω τα μαγικά του κόλπα.
Βλέπεις, τώρα μπήκα και στο χώρο των φύλλων εργασίας, και των βάσεων δεδομένων, και του επεξεργαστή κειμένων!!!

Μαγικά πράγματα. Πρωτόγνωρα.
Πολύ ισχυρά που κατάφεραν να καλύψουν τις απαγοητεύσεις από τις πολιτικές αναζητήσεις και τις διασπάσεις του καιρού εκείνου.
Η αγορά του QL, έχει ταυτιστεί με το μνημόσυνο του ΚΚΕ εσωτερικού.
Και κοίτα να δεις πόσοι πολλοί μετείχαμε εκείνου του μνημόσυνου.
Με τα ίδια .. κόλλυβα. Ένα QL.
Πόσο τυχαίο να ήταν άραγε;

Ο καιρός περνάει και για την πληροφορική οι ταχύτητες έχουν κάτω όριο, εκείνη του φωτός.

Η λέξη που φοριέται πολύ είναι συμβατός.
Και το λειτουργικό DOS.
Όνειρο.

Στα μπαγκάζια, κατά την επιστροφή από ένα οικογενειακό ταξίδι στη Θεσσαλονίκη, Αύγουστος του 1987 ήτανε θαρρώ, υπήρχε ένας Olivetti PS1.
Αυτός είχε και ένα ντισκ ντράιβ.
Και έπαιρνε δισκέτες 3,5 ιντσών.
Η
πρωτοπορία.
Όχι, οθόνη δεν είχε, αλλά έμπαινε στην οθόνη του QL.
Σκληρός δίσκος;
Εεεε. Στο ένα και μοναδικό ντισκ ντράιβ μπορούσες να εναλλάσσεις δισκέτες και να αποθηκεύεις τη δουλειά σου ...

Ναι, ήταν δύσκολο.
Και ο ενθουσιασμός όσο μεγάλος και να είναι, αρχίζει να λυγίζει.
Βλέπεις τα κόστη είναι μεγάλα, τα παιδιά επίσης μεγάλα, άλλες ανάγκες, άλλες προτεραιότητες, ώρες πολλές εκτός σπιτιού, είτε για δουλειές είτε για υποστήριξη των νεαρών, εφήβων πια υιών και των αναζητήσεών τους.

Κοντεύει να περάσει δεκαετία. Τι έκανα όλο αυτόν τον καιρό;
Πάντως το πιο μικρό κομμάτι των ενασχολήσεών μου ήταν ψηφιακό.
Άρα χωρίς ενδιαφέρον για εδώ.

Πολιτικές αλλαγές, κοινωνικές μεταβολές, άλλα δεδομένα, η προμήθεια ενός PC, τώρα πια αναγκαία για τα επαγγελματικά πράγματα.
Προμήθεια επί αποσβέσει.
Πρέπει να μάθω τάχιστα ένα πρόγραμμα, γιατί επάνω του στηρίζεται η νέα παράλληλη επαγγελματική μου πορεία.

Υπολογιστής τύπο 486. Μνήμη 512ΚΒ, σκληρός δίσκος 5ΜΒ αν θυμάμαι καλά.
Το πρόγραμμα εγκαθίσταται. Η δουλειά αρχίζει.
Κάτι λίγα παιχνίδια αγοράζονται. Δεν μπορεί κανείς να είναι μόνιμα στη δουλειά, χρειάζεται και λίγο παιχνίδι.
Η γνώση του προγράμματος γίνεται υψηλή εξειδίκευση. Είναι να μην πάρω φόρα...
Ο ένας γιος αναχωρεί για άλλη πόλη.
Μήπως με ένα modem -τι είναι αυτό;- μπορούσαμε να έχουμε επικοινωνία και να τα λέμε;

Και πώς γίνεται αυτό;
Το μόντεμ δεν είναι και πολύ φθηνό για την εποχή, αλλά ένα αστικό τηλεφώνημα και σύνδεση όλο το βράδυ στο αναπτυσσόμενο διαδίκτυο δεν είναι και άσχημη ιδέα.
Σύνδεση μέσω compulink. Αυτή ήξερα εκεί πήγα.
Οι άλλες επιχειρήσεις του είδους άλλωστε, έκαναν δειλά δειλά βήματα.

Η πρώτη μου επικοινωνία.
Τα πρώτα email
Ανακάλυψη του hotmail. Δίνει δωρεάν λογαριασμό για ηλεκτρονικό ταχυδρομείο.
user name;
iolaos!!!
Δεν ξέρω γιατί. Έτσι μου ήρθε. Tο iolaos είναι το πρώτο όνομα που απόκτησα στις διαδικτυακές μου διαδρομές.
Και εξακολουθεί να υπάρχει. Όχι βέβαια και το μοναδικό.
Ακολούθησαν και άλλα.

Δουλειά, υποχρεώσεις, αλλά και μικρές αποδράσεις στον νέο χώρο, στο νέο σιωπηλό σύμπαν θα έλεγα, που ανοιγόταν με τόσο εκκωφαντικό τρόπο, ήταν ό,τι χαρακτήριζε την κατανομή του 24ωρου μου εκείνη την εποχή.

Αν θυμάμαι καλά, τα χρόνια κάνουν καλά τη δουλειά τους και ροκανίζουν το δέντρο της μνήμης, πρέπει τότε περίπου, να δημιούργησα ένα λογαριασμό στο icq, δεν θυμάμαι με τη username και επίσης τότε περίπου πρέπει να άρχισα να μπαίνω στο Καφενείο, ένα δικτυακό τόπο, που είχε chatroom.
Μάλλον, εκεί, έμπαινα με το όνομα άνετος.

Οι πειρασμοί πολλοί, τα δωμάτια για κουβεντούλα πολλά, τι δωμάτια δηλαδή ολόκληρες "αιθουσάρες" ήταν, κάποια φορά πέρασα και από afroditi.gr.

Η επόμενη επίσκεψή μου εκεί, στο afroditi.gr, το βρήκε σε μεγάλες αλλαγές.
Η Αφροδίτη, είχε γίνει parea.gr και ο iolaos μπήκε στον πειρασμό ο ... μπαγάσας, να αποκτήσει και δεύτερη μουτσούνα εκεί μέσα.
Αμ έπος αμ έργο, ο mpagasas, απόκτησε σάρκα και οστά, όση σάρκα και όσα οστά μπορεί να αποκτήσει κανείς μέσα σε ψηφιακό περιβάλλον.

Με αυτά κι αυτά, το milenium ήταν ήδη παρελθόν, ο mpagasas ύψους 1,40 φαλακρός με πράσινα.. μαλλιά και 140 κιλά, διασκέδαζε αυτοσαρκαζόμενος κυρίως, αλλά και εμπλεκόμενος σε τεράστιες συζητήσεις, έχοντας σχεδόν πάντα "έξω τη γλώσσα", ενώ ο iolaos, πενηντάρης πια, έστεκε παράμερα.

Οι εσωτερικές ανησυχίες και πιέσεις γέννησαν και άλλον τύπο.
Πάντα στον ίδιο χώρο, κατέφθασε ο rissios, τύπος λιγομίλητος, τι λιγομίλητος, σχεδόν σνομπ, έμπαινε κάθε βράδυ εκεί μεταξύ 12 και 1, παρέα με τα φαντάσματα στο parea, άφηνε ένα κείμενο και αποχωρούσε αγνοώντας επιδεικτικά τάχα μου, τα σχόλια που ήταν από θαυμασμού, έως σκυλοβρισίματος.

Όλα τα καλά τελειώνουν. Η Νέα Τάξη πραγμάτων, συνοδεύτηκε από το θρίαμβο της οικονομίας της αγοράς και η παραμονή στο parea.gr απαιτούσε συνδρομή και άλλα περίεργα.
Εντάξει, ήταν και οι καυγάδες, αλλά αυτοί υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα και παντού.

Εκεί κάπου κατέφτασε ο pathfinder.
Νέος τόπος. Και με messenger.
Και δεν ήθελε συνδρομές ούτε έβαζε περιορισμούς του είδους μπορείς να αφήσεις μέχρι 5 σχόλια την ημέρα ...

Καινούργιο username όμως ήθελε.
Μια τυχαία βόλτα κατά την περιοχή του Παγκρατίου, γέννησε τον Φορμίονα.
Formion λοιπόν το νέο πρόσωπο.
Απρίλης του 2004 ήταν.
Δειλά ανοίγματα. Νέες γνωριμίες.
Όχι ότι οι παλιές έκλεισαν δια μιας.

Αν και μερικές Χρυσαλίδες, χάθηκαν μαζί με το κουκούλι τους.

Το ταξίδι άρχιζε κι εκεί.
Πειράματα.
ΡΙΜ και ΚΛΑΜΠ ήταν τα καινούργια κοσκινάκια ...
Κουβεντούλες, νέες προσπάθειες και γνωριμίες εξ αρχής.
Όλα, "άνευ ειρμού και λογικής".
Ή εκεί, στο "άνευ ειρμού και λογικής" βρήκανε στέγη.

Ο καιρός περνάει.
Φυσικά και ο 486, έχει από χρόνια εκπνεύσει και έχει αντικατασταθεί με pentium και ήδη από το 2001 με το πρώτο laptop. Επαγγελματικό εργαλείο που επεστράφη μαζί με την απόφαση για την επιστροφή μου στα οικεία, ύστερα από "περιπλάνηση" τεσσάρων ετών.

Το δεύτερο laptop μπήκε στο ζωή μου το 2002, και με άντεξε μέχρι το 2005.
Άντεξε να με δει να ανοίγω το πρώτο blog.
Στο pathfinder αυτό.
Χώρος ηλεκτρονικού ημερολογίου. Μακριά από τα αδιάκριτα μάτια γιατί έτσι το θέλησα.
Μηδέποτε αποκαλυφθείς.
Και ένα palmtop δώρο των βλασταριών μου για την πεντηκοστή επέτειο των γενεθλίων μου, συνεργάστηκε με το όλο σύστημα αρμονικά.

Παραμονές των ολυμπιακών αγώνων, η γραμμή έγινε adsl. Αύγουστος του 2004.
Σχεδόν ένα χρόνο μετά, τέλη του Μάη του 2005, αρχίζει το ταξίδι μέσα στην μπλογκόσφαιρα.
Το blog.gr υποδέχεται την πρώτη απόπειρα και το username είναι στην αρχή formion, για να μετατραπεί μετά σε Θεατής.
Ένα μήνα μετά, διαβάζοντας για τον πιτσιρίκο από τον Τσαγκαρουσιάνο στην "Ελευθεροτυπία", κάνω την εμφάνισή μου και στο blogger.com

Αναγνώστης αρχικά, περίεργος όπως πάντα χρήστης μετά, και το όνομα Markos να ακολουθεί τον Αυρήλιο και την διάθεση να βαφτίσω τον καινούργιο τόπο "τα εις εαυτόν".
Η ονομασία ήταν κατειλημμένη.
Μικρή παραλλαγή της έδωσε τη σημερινή ταμπέλα, το όνομα όμως παρέμεινε.
Ιούλιος του 2005.

Τέλη Αυγούστου του έτους εκείνου, το laptop αποφασίζει ότι είναι καιρός να μετατραπεί σε ανταλλακτικά, και το νέο έρχεται να εγκατασταθεί στην επιφάνεια του γραφείου μου.

Οι διαδικτυακές βόλτες έχουν τώρα τουλάχιστον τρεις αφετηρίες.
Και κάθε μια θέλω να είναι διαφορετική από την άλλη.
Σπάνια ένα κείμενο τοποθετείται σε δυο μεριές.
Ε αυτό δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου. Σιγά, σιγά οι βόλτες περιορίζονται.

Οι επαγγελματικές ανησυχίες, γεννούν και άλλο ένα blog.
Αυτό το περί εκπαίδευσης κλπ.
Και ενώ ο Μάρκος υπογράφει και εκεί, η ωριμότερη σκέψη αλλάζει την υπογραφή και εμφανίζεται για πρώτη φορά το πραγματικό όνομα.

Πάντως κι εκείνο το wordpress είναι μια πρόκληση.
Και αν σκεφτεί κανείς πως σε όλη αυτή την πορεία, έχουν γραφτεί κείμενα και ιστορίες και ποιήματα ακόμα, η ιδέα να συγκεντρωθούν είναι προκλητική.
Προς το παρόν το "περί..." στο wordpress, είναι κλειστόν.
Συνεχίζεται η συγκέντρωση υλικού. Και του χρόνου.
Όσο μπορείς να κρατήσεις το χρόνο, αποθηκευμένο μέσα στα κουτιά των λέξεων...

Και ήδη ο χρόνος αυτός μετράει είκοσι δύο συναπτά έτη ...



Σχόλιο.

Προ ολίγου, στην πρώτη γραφή του κειμένου, αυτό το είκοσι δύο, γράφτηκε δώδεκα.
Έτσι μου φάνηκε λογικό.
Οι στοιχειώδεις γνώσεις αριθμητικής, απλώς έκαναν το Ω, τεράστιο.
Το Ω της έκπληξης που τα 12 έγιναν 22.
Πότε κιόλας;
Ήμουν νιος (33) και γέρασα (55).
Κυριολεκτικά.