Τετάρτη, Νοεμβρίου 22, 2006

Δύο τινά ...

Με το σώμα λίγο πιο βαρύ από το κανονικό, και όχι μόνον από το υπερβάλλον βάρος, αναρωτιέμαι για το αύριο.

Σήμερα, κύλησε απλά. Kαι καλά.
Με ένταση και δράση, αλλά εντός των λελογισμένων ορίων.
Οι συζητήσεις, η ενθάρρυνση, το άνοιγμα της καρδιάς, αποφάσεις και ανακοινώσεις, ένα κρυφό κοίταγμα σε παλιές γραφές..
Και η απογευματινή αντάμωση, κι αυτή μια χαρά πήγε.
Ίσως γιατί κατάφερα και είπα, αυτά που δεν .. ήξερα!!!
Πάντως και ευχαριστώ άκουσα και χαμόγελα είδα.
Και είπα και εγώ ευχαριστώ.

Όχι όσα θα ήθελα, αλλά και πότε μπορείς να έχεις όσα και όπως τα θέλεις;
Τουλάχιστον η ημέρα φώτισε καλά.
Θείον το φως ακόμα κι από κερί, πόσον μάλλον του ήλιου.

Και τώρα, βράδυ και περισυλλογή.
Κλείσιμο αρχείων.
Σκέψεις και ευχές για όμορφα ταξίδια με ούριους ανέμους στους απανταχού ταξιδευτές.

Ένα χαμόγελο.
Για όσα γράφω.
Μάλλον πληκτρολογώ.
Είναι από τις στιγμές που το μυαλό κάνει παράλληλες και ασύμβατες διαδρομές.
Και φέρνει στο προσκήνιο, έτσι αναίτια και ξαφνικά, παλιές απόπειρες.
Να κάτι σαν κι αυτή:

Συνάντηση

Μεγάλες καθενός οι διαδρομές,
παράλληλες, ασύμβατες,
ασύμπτωτες να πεις,
και όμως βρεθήκανε.

Οι άνεμοι, συνωμότες,
αλλάξανε το μπούσουλα
της χαραγμένης πτήσης
και οι φαινόμενες πορείες,
γραμμές ευθείες και καμπύλες
και κάθε άλλου είδους,
προς Κέντρο συγκλίνανε

Του πεπρωμένου η γραφή
συντελέστηκε

σ.χ.κ

γραμμένη από την αφεντιά μου, σχεδόν δύο χρόνια πριν, σε άλλο χώρο, "αρμένιζε" ακολουθώντας πολύχρωμο αερόστατο !!

Όταν όμως ο άνθρωπος αρχίζει να προβάλλει αναμνήσεις, δύο τινά συμβαίνουν.

Ή δεν έχει τι να πει, ή ....