Τρίτη, Οκτωβρίου 18, 2005

Γηράσκω αεί ...

Σούρουπο.
Αφού το πρωί δεν τα προλαβαίνω όλα, -τι όλα δηλαδή, ελάχιστα προλαβαίνω,- τουλάχιστον, μερικά από το αναφερόμενα στον κατάλογο των προς εκτέλεση εργασιών, ας τα κάνω το απόγευμα.
Ευτυχώς ο οτές (:) ) λειτουργεί και OTEshop το απόγευμα. Ευκαιρία να λύσω το πρόβλημα της σύνδεσης με το διαδίκτυο.
Φθινοπώριασε, αλλά χωρίς τη μια ώρα της μεσημεριανής σιέστας, δεν νομίζω ότι θα τα καταφέρω να τα βγάλω πέρα. Μόνο που αυτή η ώρα, σημαίνει πια, ξύπνημα το ... σούρουπο.
Χάνω χρόνο. Χάνω και την ημέρα.
Έχω βάλει ως στόχο να κάνω ποδήλατο όσο ο καιρός το επιτρέπει, κυρίως από άποψη βροχής. Το κρύο το αντέχω.
Έτσι που βραδιάζει νωρίς όμως, είναι δύσκολη η άσκηση με το ποδήλατο.
Το άλλο το ποδήλατο, το στατικό, έχει βρει το ρόλο του κανονικά σαν κρεμάστα!!
Ευκαιρία είναι τώρα, που έχω δουλειά να κάνω, να πάω με το ποδήλατο.
Οργάνωση, ("μπανάνα" στη μέση, κλειδιά για να κλειδώσω το ποδήλατο εκεί που θα πάω, ένα πουλόβερ γιατί κάνει λίγη ψύχρα) και .. φύγαμε.
Οι διαδικασίες σχετικά γρήγορες. Σχετικά όμως.
Οι μεταβολές έγιναν.
Ποδήλατο και επιστροφή.
Νύχτωσε για τα καλά.
Ευτυχώς υπάρχει φως στο ποδήλατο. Και τα πεζοδρόμια δεν έχουν παντού κόσμο.
Οι δρόμοι γεμάτοι αυτοκίνητα.
Μάλλον δε με βλέπουν οι περισσότεροι από τους ημερήσιους "συναδέλφους" οδηγούς, αν κρίνω τουλάχιστον από τον τρόπο που με προσπερνάνε.
Περνώντας κάτω από τη γέφυρα της κεντρικής λεωφόρου, νοιώθω λίγο περισσότερο τον κίνδυνο να πλησιάζει.
Κοίτα να δεις ώρα που βρήκε να κοπεί το πεντάλ του ποδηλάτου !!!
Και είναι καινούργιο το ποδήλατο.
Φαίνεται ότι τα πόδια μου εξακολουθούν να έχουν κάμποση από τη δύναμή τους.
Αλλαγή διαδρομής. Πρέπει να ζήσει και ο ποδηλατάς.
Οι οδηγοί των αυτοκινήτων εξακολουθούν να μου δημιουργούν ... σύμπλεγμα αφάνιας !!!
Και εγώ έτσι συμπεριφέρομαι;
Τούτη η αναγκαστική βόλτα, είναι και ένα καλό μάθημα για εμένα.
Η επιδιόρθωση του πεντάλ, ελλείψει ανταλλακτικών, αναβάλλεται για αύριο.
Επιστροφή οίκαδε.
Νοιώθω σοφότερος !!!
Έμαθα* (;)

* "Μάθηση είναι η παγίωση των κτηθεισών γνώσεων"
Ορισμός από το βιβλίο Ψυχολογίας του Σακελλαρίου της Πέμπτης Γυμνασίου έκδοσης ΟΕΣΒ 1968

Δευτέρα, Οκτωβρίου 17, 2005

Armani ..

Θα μου πεις τι έχω και γκρινιάζω, αφού σε γενικές γραμμές τα πράγματα πάνε καλά!!!
Ναι, αλλά σε γενικές γραμμές.
Σκέψου, να φοράς το ολοκαίνουργιο Armani κοστούμι σου με την μεταξωτή γραβάτα και απλώς να υπάρχουν μερικές λαδιές στα πέτα του κουστουμιού, να είναι τσαλακωμένη η γραβάτα και να υπάρχει ένα μικρό κάψιμο σε εμφανές σημείο στο πουκάμισο.
Ε, τι φωνάζεις; Δε σου φτάνει το Armani που φοράς και η μεταξωτή γραβάτα;

Κυριακή, Οκτωβρίου 16, 2005

Πάει κι αυτή η Κυριακή ...

Κυριακή βραδάκι.
Από τα μικράτα μου, δεν τη συμπαθώ τούτη την ώρα.
Πρέπει (τι άθλια λέξη..) να ετοιμαστώ για αύριο.
Μια νέα εβδομάδα αρχίζει. Πάντα στον ίδιο το σκοπό.
Και δεν μαρέσει καθόλου.
Και δεν είμαι και τσαγκάρης. Με αυτό με απειλούσαν είναι η αλήθεια ότε ήμουν πιτσιρής.
-Τσάγκαρης θα γίνεις, μου φώναζε η μάνα μου.
Τόχε για εναλλακτική απειλή στο σκουπιδιάρης.
Τσαγκάρης δεν έγινα είναι η αλήθεια.
Όχι γιατί το φοβήθηκα. Μάλλον από ανικανότητα !!!
Τώρα, διαβάζω, με την οικονομική κρίση άνοιξαν και πάλι οι δουλειές τους.
Ούτε και σκουπιδιάρης έγινα.
Ομολογώ ότι δεν ξέρω αν τελικά έκανα καλά !!!
Δεν είναι όμως το θέμα μου ο επαγγελματικός προσανατολισμός του έφηβου εαυτού μου. Το θέμα μου είναι η προοπτική του ξημερώματος της Δευτέρας, και η διάθεσή μου το βράδυ της Κυριακής.
Έχασε και ο Ολυμπιακός στην έδρα του, από τον ΠΑΟΚ στο ποδόσφαιρο, όπως και έχασε ο ΠΑΟΚ από το Μαρούσι στο μπάσκετ.
Κοσμοϊστορικά γεγονότα και θάθελα να παρακολουθήσω τις σχετικές αναλύσεις.
Έλα όμως που ξημερώνει αύριο Δευτέρα.
Α, δεν είμαι Ολυμπιακός. Ούτε ΠΑΟΚ.
Για πολύ ειδικούς λόγους είμαι Πανιώνιος!!! (Άλλη συγκλονιστική αποκάλυψη και αυτή...)
Ό,τι και να λέω η ιστορία και ο ρους των γεγονότων δεν αλλάζει.
Αύριο είναι Δευτέρα.
Άντε να κάνω καμια δουλειά.
Τουλάχιστον να ελαχιστοποιηθούν οι τύψεις, οι οποίες πάντα θα είναι πολλές.
Καλή εβδομάδα να έχουμε...

Σάββατο, Οκτωβρίου 15, 2005

ροκ στα μονοπάτια του Σαββατόβραδου ....

Ιστορία μου αμαρτία μου
λάθος μου μεγάλο
εισ' αρρώστια μου μεσ' στα στήθια μου
και πώς να σε βγάλω
Τσανακλίδου, Μπουλάς, Παπακωνσταντίνου,Ζουγανέλης, Τσαλιγκοπούλου στην τηλεόραση.
Καταπληκτική φωνητική εικόνα.
Και εικόνες από το άλμπουμ της ζωής μου.
Εικόνες που τις ντύνει μουσικά η φωνή της Ρίτας.
Ξέρω, δεν είναι ιν να κάνω τέτοιες αναφορές μέσα σε ένα blog, χώρο που κατά τεκμήριο άλλα είναι τα ακούσματα και οι πολιτισμικές προτάσεις.
Μα, δεν ξέρω αν το έχω πει, ήμουν και παραμένω ροκ
Και τούτο δεν αλλάζει...
Καλησπέρα..

Παρασκευή, Οκτωβρίου 14, 2005

Συνέχεια....

Νόμιζα ότι μπορούσα να κλείσω και να αποχωρήσω.
Ο ... προβοκάτορας ο Γκράχαμ Μπελλ, πήγε και εφηύρε το τηλέφωνο....
Τι να πεις;

Ας πω Καλό απόγευμα

Παρασκευή μεσημέρι

Οι κακοί αποχώρησαν!!!
Επιτέλους μόνος.
Παρασκευή μεσημέρι, ο τελευταίος από τους κακούς μόλις με αποχαιρέτησε. Στο γραφείο μου, με μια στίβα από χαρτια μπροστά μου, ξαναφέρνω στο μυαλό μου τα διατρέξαντα.
Τι εβδομάδα και αυτή.
Με ένταση και πίεση από το πρωινό της Δευτέρας.
Άγχη και συναισθηματικές φορτίσεις.
Συγκρούσεις.
Αναπόφευκτα αναδύθηκαν τάσεις φυγής και υπαρξιακά ερωτήματα.
Τι θέλω εγώ εδώ. Πότε θα τα παρατήσω.
Μήπως θα ήταν καλύτερα να έμενα απλός παρατηρητής των τεκταινομένων και κριτικός σχολιαστής της ανυπαρξίας του κράτους, αντί να παλεύω με τους ανεμόμυλους, που τώρα πλέον έχουν ψηφιακή μορφή;
Όχι δεν πρόκειται για προβλήματα του κυβερνοχώρου. Για απλά καθημερινά προβλήματα πρόκειται, που αφορουν σε ανθρώπους στα όνειρά τους, στους στόχους τους, ή στην ανυπαρξία όλων αυτών.
Παρασκευή μεσημέρι και η κούραση είναι εμφανής ακόμα και στον τρόπο που πληκτρολογώ.
Πόσα δεν έκανα από όσα θα ήθελα και θα έπρεπε να είχαν γίνει;
Πόσα έκανα;
Θα υπάρχουν άραγε άνθρωποι "μάρτυρες υπεράσπισης" ή θα είναι όλοι "μάρτυρες κατηγορίας" στο προσωπικό μου "δικαστήριο", που συνήθως είναι αμείλικτο;
Μικρή διακοπή.
Μια πόρτα ανοιχτή σημαίνει απρόσκλητη είσοδο προσώπων. Από θέση και άποψη όμως δεν μπορώ να έχω πόρτες κλειστές, ούτε να αρνηθώ την επικοινωνία. Πόσο μάλλον όταν η αγωνία είναι εμφανής και η ανάγκη να "ακουμπήσει" ο άλλος το πρόβλημά του πασίδηλη.
Το δικό μου πρόβλημα πού θα "ακουμπήσω";
Εδώ, είναι μια λύση, αλλά σαφώς μη επαρκής.
Ας μη γίνομαι μεμψίμοιρος. Έτσι και αλλιώς δεν θέλω να το ακουμπήσω πουθενά.
Το εσωτερικό μου σύστημα φαίνεται να βρίσκεται ακόμα μακριά από το σημείο υπερπλήρωσης. Όταν αρχίσω να προσεγγίζω τα όριά του, θα βρεθεί η λύση.
Παρασκευή μεσημέρι προς απόγευμα.
Να φεύγω από εδώ.
Δυστυχώς τα προβλήματα θα τα πάρω μαζί μου.
Δεν ξέρω αν θα τα λύσω, αλλά μέσα στο Σαββατοκύριακο θα ασχοληθώ ΚΑΙ μαζί τους.
Ας σταματήσω να γράφω.
Όσο μένω αυξάνω τις πιθανότητες να προκύψουν και νέα προβλήματα.
Κλείνω και αποχωρώ.
Καλό μεσημέρι

Τετάρτη, Οκτωβρίου 12, 2005

Μια ημέρα σαν όλες τις άλλες ...

Ε και;
Και με το ότι έφτιαξα τη λίστα τι πέτυχα;
Άλλο ένα χαρτί για τον ιστορικό του μέλλοντος στο οποίο θα είναι καταγραμμένες ενέργειες που σχεδιάστηκαν και δεν εκτελέστηκαν, γιατί ενδιαμέσως είχε ... εκτελεστεί ο σχεδιαστής.
Πρωινό τυπικό (σχεδόν) με τη γνωστή χιλιοπαγμένη ρουτίνα. (Αυτό θα ήθελα...)
Στο γραφείο απρόσκλητες αναμονές.
Στο διάδρομο προς το γραφείο, ειδοποιήσεις για απρόβλεπτα επείγοντα σημαντικά γεγονότα.
Η καλημέρα και το φλυτζάνι το τσάι, στη θέση τους, ευτυχώς αυτά.
Με "τα μούτρα" να λυθούν τα επείγοντα σημαντικά.
Η ώρα περνάει και τα εμβόλιμα ωθούν σε ακόμα μεγαλύτερη ενταντικοποίηση.
Τηλεφωνήματα, ένταση, α και ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος να καθυστερεί να έρθει. Και οι διαδόσεις ότι το μεσημέρι δεν θα λειτουργεί λόγω στάσης των εργαζομένων σ' αυτο.
Ευτυχώς μόνο διαδόσεις.
Το ρολόι ξαφνικά δείχνει έντεκα. Μάλλον χαλασμένο θα είναι.
Όχι το ρολόι του τοίχου, το βιολογικό μου.
Ένα ένα τα προβλήματα οδεύουν προς τη λύση τους, χωρίς να αφήνου πίσω τους κενό, γιατί νέα αναφύονται. Ούτε η λερναία ύδρα να ήταν.
Να θυμηθώ να πω ευχές, τουλάχιστον αυτό.... Αυτό δεν ήταν σημειωμένο στον κατάλογο. Θα ήταν ντροπή να υπήρχε εκει..
Ώρα μεσημέρι.
Τα χαρτιά στίβα επάνω στο γραφείο, τα τηλέφωνα στις δικές τους συχνότητες, οι πόρτες του γραφείου ορθάνοιχτες πια, πώς να τις κλείσεις αφού συνέχεια ανοίγουν, οι αναβολές προγραμματισμένων ενεργειών εμφανίζονται και είναι ακούσιες.
Συσκέψεις και συζητήσεις και απαντήσεις και αποφάσεις και ...
Ο κατάλογος των "οπωσδήποτε να κάνω..." αυγαταίνει αντί να μικραίνει.
Ώρα να φύγω.
Αντίο καλέ μου κατάλογε. Μείνε εδώ εσύ μπας και φιλοτιμηθούν τα σημειωμένα επάνω σου και εκτελεστούν μόνα τους.

Πέμπτη, Οκτωβρίου 06, 2005

Επειγόντως ..

Επειγόντως αυτοοργάνωση.
Μέχρι σήμερα αντιστάθηκα. Προσπάθησα να αντιμετωπίζω την καθημερινότητα και να δίνω λύσεις με όσα κατ' αρχήν έχω σχεδιάσει.
Δε βγαίνει όμως.
Οι ημέρες τρέχουν, οι ημερομηνίες λήξης πλησιάζουν, τα δεδομένα δεν είναι σαφή, άρα χρειάζομαι καταλόγους ενεργειών. Επι το ελληνικότερον todo list.
Από σήμερα.
Ξανά μανά το outlook αν και θα χρειαστεί να μεταφέρω τις σημειώσεις μου.
Θα μου πεις το PDA τι το έχεις. Ατυχώς, με τις τελευταίες αλλαγές στα μηχανάκια μου, χρειάζεται να κάνω διάφορες επανεγκαταστάσεις και μεταξύ αυτών και στο software που το υποστηρίζει και το συνδέει με τους υπολογιστές που χρησιμοποιώ.
Αλλά θα το κάνω δε γίνεται αλλιώς.
Εν τω μεταξύ, να κρατήσω σημειώσεις για τα άμεσα.
Τα αυριανά. Τις αναφορές που πρέπει να στείλω, τις δράσεις που πρέπει να προγραμματίσω (όχι ότι θα τις πραγματοποιήσω κιόλας. Γνωστό το πρόβλημα).
Αλλά και τα λίγο μεταγενέστερα.
Ο χρόνος δεν περιμένει.
Άντε... Πολύ τεμπέλιασα...

Σάββατο, Οκτωβρίου 01, 2005

Πρώτη Οκτωβρίου. Παγκόσμια ημέρα της .. τρίτης ηλικίας...

Φσσσττττ.
Μέσα από το μπλε Punto δυο πιτσιρίκες μου σφυρίζουν !!!! Εικοσιδυό εικοσιπέντε χρονών... Κάπου εκεί.
Ωραίο πρωινό ξεκίνημα.

Καλό μου μήνα.
Καλό μήνα σε όλες και σε όλους !!!!

Ακολουθώ την πορεία του βλέμματος της οδηγού που, κατά το μάλλον ή ήττον, αυτή ήταν που σφύριξε.
Εμ βέβαια, στο σκύλο μου πήγαινε.
Μα είπα και εγώ. Εντάξει, οι νέες γυναίκες έγιναν κυνηγοί, αλλά όχι και τόσο πολύ πια.
Το αυτοκίνητο προχώρησε οι εντυπώσεις έμειναν.
Μάρεσε. Το ομολογώ.
Μάρεσε η στιγμιαία έστω (ψευδ)αίσθηση ότι το ηχητικό μήνυμα ήταν για μένα.

Η ατμόσφαιρα καθαρή από τη χτεσινή βροχή. Σύννεφα γύρω - γύρω εμποδίζουν τον ήλιο να φανεί.
Τα δέντρα φρεσκοπλυμένα, οι δρόμοι καθαροί και χωρίς πολλές λάσπες και νερά.
Επιστροφή στο σπίτι και ... και τα σύνεργα για το δρόμο.
Ένα μήνα έχω να βγω βόλτα με το ποδήλατο. Το είχα σχεδιάσει για σήμερα το πρωί, αλλά η χτεσινοβραδινή βροχή με έκανε να αφήσω τη σκέψη στην άκρη. Προς στιγμήν όμως.
Τώρα, με τη διάθεση ανεβασμένη, εξετάζω τις ρόδες του ποδηλάτου και βγαίνω στο δρόμο.
Το πίσω λάστιχο μάλλον χάνει λίγο.
Ευτυχώς το βενζινάδικο είναι πολύ κοντά, μπορώ να πάω να του συμπληρώσω τον αέρα.

-Είσαι ακόμα εκεί ή πήρες σύνταξη;
Σκυφτός προσπαθώ να φουσκώσω το λάστιχο όταν η ερώτηση φτάνει στ' αφτιά μου κάπως παράξενα είναι η αλήθεια. Γυρίζω.
Μέσα από το ταξί που μόλις είχε γεμίζει το ρεζερβουάρ, το πρόσωπο του νεαρού ταξιτζή που μου μίλησε, δεν μου έλεγε τίποτα, μια και ουδεμία έχω σχέση με την κατά τα λοιπά συμπαθή τάξη των ταξιτζήδων, αλλά εκείνος με γνώρισε.
-Ακόμα εκεί, του χαμογέλασα. Έχω χρόνια ακόμα.
Σιγά τα χρόνια δηλαδή. Τρία τέσσερα ακόμα. Αλλά τι του ήρθε και αυτού πρωί, πρωί.

Κάτσε να ελέγξω και το μπροστά λάστιχο.
Εμποδίζω το αυτοκίνητο που μόλις έφτασε να βάλει βενζίνη.
Ο οδηγός του κατεβαίνει.

-Πώς έγινες έτσι εσύ;
Ένας άγνωστος -μοιάζει πιο μεγάλος από εμένα- που όμως κάτι μου θυμίζει, μου μιλάει. Μαλλί γκριζόλευκο αραιό έως ελάχιστο. Σουλούπι πιο χοντρό κι απ΄ το δικό μου.
-Εσύ παλιός αθλητής πώς άφησες τον εαυτό σου να γίνει έτσι; Να περπατάς, συνεχίζει ακάθεκτος.
-Να πηγαίνεις εκεί στην παραλία. Η διαδρομή μέσα στο πάρκο είναι χίλια διακόσια μέτρα. Το έκανα και εγώ και είχα αδυνατίσει αλλά έπαθα ζάχαρο και σταμάτησα, συνεχίζει να με πυροβολεί.

-Ξέρεις γι' αυτό πήρα ετούτο το ποδήλατο, προλαβαίνω να ψελλίσω. Δεν έχει νόημα να πιάσω και καμιά αναλυτική κουβέντα μαζί του.

Τα λάστιχα εντάξει, ανεβαίνω για τη συνέχιση της βόλτας. Ο ενθουσιασμός βέβαια έχει υποστεί κάποιες αλλοιώσεις, αλλά θα ... επιβιώσω.
Τουλάχιστον η αίσθηση του δροσερού αέρα στο πρόσωπο και το αίμα να κυλάει στις φλέβες από την προσπάθεια να κινηθεί το ποδήλατο, ανεβάζουν λίγο τη διάθεση.
Το φανάρι προς την παραλιακή, στροφή δεξιά προς το χώρο των αθλητικών εγκαταστάσεων, ο αέρας ο θαλασσινός όμορφος, πεζοδρόμιο, είσοδος στο πάρκο, παραλία.
Η θάλασσα "λάδι". Ήδη αρκετοί έχουν πιάσει δουλειά με τα σύνεργα της ψαρικής τους.
Ο ήλιος δεν φάνηκε ακόμα κρυμμένος πίσω από τα σύννεφα, ο, "των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν", έχει στήσει τα καλάμια του και έχει φορέσει το καπέλο παραλλαγής πεζοναύτη. Γεια σου μεγάλε (και ηλικιακά).

Χμμ, κοιτάζω τις ηλικίες των άλλων. Τι σημαίνει άραγε αυτό;

Η βόλτα συνεχίζεται στην παραλία.
Ο πεζόδρομος με αρκετό κόσμο κυρίως της ηλικίας ... επίπεδο δύο.
Είναι φανερό πως κάνουν την πρωινή τους άσκηση. Το απόγευμα η σύνθεση του κόσμου είναι διαφορετική. Οι απογευματινοί απολαμβάνουν την περατζάδα και το όμορφο ηλιοβασίλεμα. Οι πρωινοί γρήγορο περπάτημα με μουσικούλα από τα πάσης φύσης, γουόκμαν mp3 κλπ.
Να πάρει ευχή. Ξέχασα να πάρω το νέο μου απόκτημα. Ένα mp3 player. Ούτε το κράνος που αγόρασα έβαλα. Οργανώθηκα μεν, δεν το έχω συνειδητοποιήσει δε.
Την άλλη φορά θα είμαι περισσότερο επιμελής.

Η ηλικία ... επίπεδο τρία (plus) σε δράση.
Εβδομηντάρηδες και βάλε, ήδη παίρνουν το πρωινό τους ντους μετά από τις βουτιές στη θάλασσα και η ώρα είναι μόνο εννιά και τέταρτο το πρωί!!!
Εγώ αλήθεια σε ποια κλίμακα της ηλικίας να σταθώ;
Δύο πλας (το αγγλικό μου σκίζει) ή τρία ... μάινους;
Μωρέ στο δυο πλην θα με έβαζα μετά το πρωινό σφύριγμα !!!
Ας όψονται όμως τα συναπαντήματα στο βενζινάδικο.
Τι τόθελα να πάω να φουσκώσω τα λάστιχα του ποδηλάτου;

Πιο κάτω, εκεί που είναι ο χώρος του συλλόγου των χειμερινών κολυμβητών, η παραλία είναι άδεια γιατί σχεδόν όλοι είναι μέσα στη θάλασσα.
Και σήμερα είναι πρώτη του Οκτώβρη.
Και χτες το βράδυ έβρεξε....

Πρέπει να γυρίσω.
Ο χρόνος, που έδωσα στον εαυτό μου είναι περιορισμένος και ήδη τον έχω παραβιάσει.

Κόντρα ο άνεμος αλλά εντάξει δεν υπάρχει πρόβλημα.
Ας προσέχω όταν περνάω τις γραμμές του τραμ. Δεν ήταν και πολύ έξυπνο να τσεκάρω τη δύναμη των ποδιών μου μπροστά από το συρμό. Δεν με πρόδωσαν βέβαια, αλλά την άλλη φορά δεν ξέρεις.

Το φορτηγό στο δρόμο γκαζώνει για να με προσπεράσει. Καθαρό καυσαέριο... Αχχχ.
Το διασκεδάζω, τι άλλο να κάνω.

Τελευταία ανηφορίτσα.
Δεν είναι μεγάλη αλλά την καταλαβαίνεις στα πόδια.
Όπως τότε προ πολλών ετών, η ευθεία τερματισμού στο Παναθηναϊκό στάδιο (όχι το γήπεδο του παναθηναϊκού), που δεν την έβλεπες ότι είναι ανηφορική, αλλά την αισθανόσουν στα πόδια. Πώς και τη θυμήθηκα; Μα είναι να μη τη θυμηθώ; Ο τύπος που μου χάλασε τη διάθεση, όχι αυτός με τη σύνταξη, ο άλλος, έξυσε και το βαρέλι των αναμνήσεων.

Κόσμος στην εκκλησία. Πρωτομηνιά. Πήγαν να πάρουν αγιασμό.

Στρίβω στην λεωφόρο και από εκεί στο δρόμο για το σπίτι.

Ο ήλιος χρύσισε την άκρη στα σύννεφα και σε λίγο θα προβάλει, ανάμεσά τους.
-Καλημέρα. Η γειτόνισσα με χαιρετά λίγο έκπληκτη, που με βλέπει επάνω στο ποδήλατο.
Τη θυμάμαι μεγαλοκοπέλα, από τότε που ήμουν μικρό παιδί και πήγαινα στις πρώτες τάξεις του δημοτικού.
Έχουμε αρκετά μεγάλη διαφορά ηλικίας.
-Καλημέρα, ανταποδίδω.

Φτάνω στο σπίτι και βάζω το ποδήλατο στη θέση του.
Αλλιώς ξεκίνησε η βόλτα, αλλιώς τελείωσε. Πάντως καλά ήταν.

Ξαναφέρνω στο μυαλό την γειτόνισσα που με καλημέρισε.

Μια χαρά ήταν. Δεν φαινόταν καθόλου μεγάλη.
Μια χαρά νέα είναι ...