Πρώτη Οκτωβρίου. Παγκόσμια ημέρα της .. τρίτης ηλικίας...

Φσσσττττ.
Μέσα από το μπλε Punto δυο πιτσιρίκες μου σφυρίζουν !!!! Εικοσιδυό εικοσιπέντε χρονών... Κάπου εκεί.
Ωραίο πρωινό ξεκίνημα.

Καλό μου μήνα.
Καλό μήνα σε όλες και σε όλους !!!!

Ακολουθώ την πορεία του βλέμματος της οδηγού που, κατά το μάλλον ή ήττον, αυτή ήταν που σφύριξε.
Εμ βέβαια, στο σκύλο μου πήγαινε.
Μα είπα και εγώ. Εντάξει, οι νέες γυναίκες έγιναν κυνηγοί, αλλά όχι και τόσο πολύ πια.
Το αυτοκίνητο προχώρησε οι εντυπώσεις έμειναν.
Μάρεσε. Το ομολογώ.
Μάρεσε η στιγμιαία έστω (ψευδ)αίσθηση ότι το ηχητικό μήνυμα ήταν για μένα.

Η ατμόσφαιρα καθαρή από τη χτεσινή βροχή. Σύννεφα γύρω - γύρω εμποδίζουν τον ήλιο να φανεί.
Τα δέντρα φρεσκοπλυμένα, οι δρόμοι καθαροί και χωρίς πολλές λάσπες και νερά.
Επιστροφή στο σπίτι και ... και τα σύνεργα για το δρόμο.
Ένα μήνα έχω να βγω βόλτα με το ποδήλατο. Το είχα σχεδιάσει για σήμερα το πρωί, αλλά η χτεσινοβραδινή βροχή με έκανε να αφήσω τη σκέψη στην άκρη. Προς στιγμήν όμως.
Τώρα, με τη διάθεση ανεβασμένη, εξετάζω τις ρόδες του ποδηλάτου και βγαίνω στο δρόμο.
Το πίσω λάστιχο μάλλον χάνει λίγο.
Ευτυχώς το βενζινάδικο είναι πολύ κοντά, μπορώ να πάω να του συμπληρώσω τον αέρα.

-Είσαι ακόμα εκεί ή πήρες σύνταξη;
Σκυφτός προσπαθώ να φουσκώσω το λάστιχο όταν η ερώτηση φτάνει στ' αφτιά μου κάπως παράξενα είναι η αλήθεια. Γυρίζω.
Μέσα από το ταξί που μόλις είχε γεμίζει το ρεζερβουάρ, το πρόσωπο του νεαρού ταξιτζή που μου μίλησε, δεν μου έλεγε τίποτα, μια και ουδεμία έχω σχέση με την κατά τα λοιπά συμπαθή τάξη των ταξιτζήδων, αλλά εκείνος με γνώρισε.
-Ακόμα εκεί, του χαμογέλασα. Έχω χρόνια ακόμα.
Σιγά τα χρόνια δηλαδή. Τρία τέσσερα ακόμα. Αλλά τι του ήρθε και αυτού πρωί, πρωί.

Κάτσε να ελέγξω και το μπροστά λάστιχο.
Εμποδίζω το αυτοκίνητο που μόλις έφτασε να βάλει βενζίνη.
Ο οδηγός του κατεβαίνει.

-Πώς έγινες έτσι εσύ;
Ένας άγνωστος -μοιάζει πιο μεγάλος από εμένα- που όμως κάτι μου θυμίζει, μου μιλάει. Μαλλί γκριζόλευκο αραιό έως ελάχιστο. Σουλούπι πιο χοντρό κι απ΄ το δικό μου.
-Εσύ παλιός αθλητής πώς άφησες τον εαυτό σου να γίνει έτσι; Να περπατάς, συνεχίζει ακάθεκτος.
-Να πηγαίνεις εκεί στην παραλία. Η διαδρομή μέσα στο πάρκο είναι χίλια διακόσια μέτρα. Το έκανα και εγώ και είχα αδυνατίσει αλλά έπαθα ζάχαρο και σταμάτησα, συνεχίζει να με πυροβολεί.

-Ξέρεις γι' αυτό πήρα ετούτο το ποδήλατο, προλαβαίνω να ψελλίσω. Δεν έχει νόημα να πιάσω και καμιά αναλυτική κουβέντα μαζί του.

Τα λάστιχα εντάξει, ανεβαίνω για τη συνέχιση της βόλτας. Ο ενθουσιασμός βέβαια έχει υποστεί κάποιες αλλοιώσεις, αλλά θα ... επιβιώσω.
Τουλάχιστον η αίσθηση του δροσερού αέρα στο πρόσωπο και το αίμα να κυλάει στις φλέβες από την προσπάθεια να κινηθεί το ποδήλατο, ανεβάζουν λίγο τη διάθεση.
Το φανάρι προς την παραλιακή, στροφή δεξιά προς το χώρο των αθλητικών εγκαταστάσεων, ο αέρας ο θαλασσινός όμορφος, πεζοδρόμιο, είσοδος στο πάρκο, παραλία.
Η θάλασσα "λάδι". Ήδη αρκετοί έχουν πιάσει δουλειά με τα σύνεργα της ψαρικής τους.
Ο ήλιος δεν φάνηκε ακόμα κρυμμένος πίσω από τα σύννεφα, ο, "των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν", έχει στήσει τα καλάμια του και έχει φορέσει το καπέλο παραλλαγής πεζοναύτη. Γεια σου μεγάλε (και ηλικιακά).

Χμμ, κοιτάζω τις ηλικίες των άλλων. Τι σημαίνει άραγε αυτό;

Η βόλτα συνεχίζεται στην παραλία.
Ο πεζόδρομος με αρκετό κόσμο κυρίως της ηλικίας ... επίπεδο δύο.
Είναι φανερό πως κάνουν την πρωινή τους άσκηση. Το απόγευμα η σύνθεση του κόσμου είναι διαφορετική. Οι απογευματινοί απολαμβάνουν την περατζάδα και το όμορφο ηλιοβασίλεμα. Οι πρωινοί γρήγορο περπάτημα με μουσικούλα από τα πάσης φύσης, γουόκμαν mp3 κλπ.
Να πάρει ευχή. Ξέχασα να πάρω το νέο μου απόκτημα. Ένα mp3 player. Ούτε το κράνος που αγόρασα έβαλα. Οργανώθηκα μεν, δεν το έχω συνειδητοποιήσει δε.
Την άλλη φορά θα είμαι περισσότερο επιμελής.

Η ηλικία ... επίπεδο τρία (plus) σε δράση.
Εβδομηντάρηδες και βάλε, ήδη παίρνουν το πρωινό τους ντους μετά από τις βουτιές στη θάλασσα και η ώρα είναι μόνο εννιά και τέταρτο το πρωί!!!
Εγώ αλήθεια σε ποια κλίμακα της ηλικίας να σταθώ;
Δύο πλας (το αγγλικό μου σκίζει) ή τρία ... μάινους;
Μωρέ στο δυο πλην θα με έβαζα μετά το πρωινό σφύριγμα !!!
Ας όψονται όμως τα συναπαντήματα στο βενζινάδικο.
Τι τόθελα να πάω να φουσκώσω τα λάστιχα του ποδηλάτου;

Πιο κάτω, εκεί που είναι ο χώρος του συλλόγου των χειμερινών κολυμβητών, η παραλία είναι άδεια γιατί σχεδόν όλοι είναι μέσα στη θάλασσα.
Και σήμερα είναι πρώτη του Οκτώβρη.
Και χτες το βράδυ έβρεξε....

Πρέπει να γυρίσω.
Ο χρόνος, που έδωσα στον εαυτό μου είναι περιορισμένος και ήδη τον έχω παραβιάσει.

Κόντρα ο άνεμος αλλά εντάξει δεν υπάρχει πρόβλημα.
Ας προσέχω όταν περνάω τις γραμμές του τραμ. Δεν ήταν και πολύ έξυπνο να τσεκάρω τη δύναμη των ποδιών μου μπροστά από το συρμό. Δεν με πρόδωσαν βέβαια, αλλά την άλλη φορά δεν ξέρεις.

Το φορτηγό στο δρόμο γκαζώνει για να με προσπεράσει. Καθαρό καυσαέριο... Αχχχ.
Το διασκεδάζω, τι άλλο να κάνω.

Τελευταία ανηφορίτσα.
Δεν είναι μεγάλη αλλά την καταλαβαίνεις στα πόδια.
Όπως τότε προ πολλών ετών, η ευθεία τερματισμού στο Παναθηναϊκό στάδιο (όχι το γήπεδο του παναθηναϊκού), που δεν την έβλεπες ότι είναι ανηφορική, αλλά την αισθανόσουν στα πόδια. Πώς και τη θυμήθηκα; Μα είναι να μη τη θυμηθώ; Ο τύπος που μου χάλασε τη διάθεση, όχι αυτός με τη σύνταξη, ο άλλος, έξυσε και το βαρέλι των αναμνήσεων.

Κόσμος στην εκκλησία. Πρωτομηνιά. Πήγαν να πάρουν αγιασμό.

Στρίβω στην λεωφόρο και από εκεί στο δρόμο για το σπίτι.

Ο ήλιος χρύσισε την άκρη στα σύννεφα και σε λίγο θα προβάλει, ανάμεσά τους.
-Καλημέρα. Η γειτόνισσα με χαιρετά λίγο έκπληκτη, που με βλέπει επάνω στο ποδήλατο.
Τη θυμάμαι μεγαλοκοπέλα, από τότε που ήμουν μικρό παιδί και πήγαινα στις πρώτες τάξεις του δημοτικού.
Έχουμε αρκετά μεγάλη διαφορά ηλικίας.
-Καλημέρα, ανταποδίδω.

Φτάνω στο σπίτι και βάζω το ποδήλατο στη θέση του.
Αλλιώς ξεκίνησε η βόλτα, αλλιώς τελείωσε. Πάντως καλά ήταν.

Ξαναφέρνω στο μυαλό την γειτόνισσα που με καλημέρισε.

Μια χαρά ήταν. Δεν φαινόταν καθόλου μεγάλη.
Μια χαρά νέα είναι ...