Τετάρτη, Ιανουαρίου 31, 2007

Τελευταία του μήνα ημέρα ..

Πρωί πρωί, έκανε την εμφάνισή του στην πόρτα.
-Θα συνεχίσω.

Δυο λέξεις, μια απόφαση. Τα όνειρα ξανά στο δρόμο τους.
Η χτεσινή συζήτηση δείχνει να έπιασε τόπο.
Σίγουρα, προς πολλές κατευθύνσεις.
Συγκρατημένη αισιοδοξία για τα αποτελέσματα, αλλά βήματα γίνονται.

Η ανάγκη της επικοινωνίας, εκδηλώνεται με πολλές αντιδράσεις.

Οι σκέψεις αυτές αφορμή για να αναπτυχθεί ένας μεγάλος, μονόλογος σχεδόν στην προγραμματισμένη σύσκεψη.
Δεκτές κατ’ αρχήν από όλους οι σκέψεις που κατατέθηκαν.
Εισήγηση και μάθημα ταυτόχρονα.
Αναγκαίο. Ίσως να είχε αργήσει κιόλας.. Οι συνθήκες αυτής της χρονιάς, αντικειμενικές και υποκειμενικές, λειτούργησαν αρνητικά.
Έστω και τώρα όμως…
Τουλάχιστον οι νεότεροι να έχουν ένα στίγμα διαφορετικό.
Η μικρή έκπληξη φάνηκε στα μάτια όσων δεν είχε τύχει να ακούσουν το ομιλούντα να αναπτύσσει τα ανάλογα.
Η κατάθεση στο τραπέζι της συζήτησης, των τάσεων που επικρατούν για την βελτίωση των όρων δράσης, επιβεβλημένη.
Κυρίως όταν οι περισσότεροι, ακόμα και οι παλαιότεροι, δεν έχουν καν υποψιαστεί όρους όπως “βασικές δεξιότητες”
Η μικρή επίδειξη γνώσης, γύρω από την τραγωδία του Σοφοκλή “Αντιγόνη”, παιχνίδι και πρόκληση. Κι αυτό στην ίδια λογική. Ανατροπή της εικόνας απαξίωσης και κυρίως ανατροπή της ηττοπάθειας.

Οι παρατηρήσεις ακολούθησαν.

Η επίσκεψη που με περίμενε στο γραφείο μου, εικόνα από το παρελθόν.
Σχεδόν είκοσι χρόνια πριν.
Μια πορεία με νίκες, αλλά χωρίς πίστη.
Ο απολογισμός μάλλον κακός για έναν άνθρωπο, νέο ακόμα, που το πιο μεγάλο μέρος της ζωής του, φαίνεται να το έχει περάσει στην αναμονή και να αρνείται να συμβιβαστεί, χωρίς να είναι όμως ασυμβίβαστος.
Μισή ώρα συζήτηση, πολλές φορές η επίκληση, σαν δικαιολογία για την κατάστασή του, της αναλγησίας του κράτους.
Στόχευση στα ελάχιστα, όταν τα διατιθέμενα μέσα μπορεί να οδηγήσουν και στα μεγαλύτερα.
-Είμαι Αεκτζής και ροκάς, ο αυτοχαρακτηρισμός ενός ανθρώπου που είναι μακροχρόνια άνεργος και έχει κάνει όνειρο ζωής, όπως κατηγορηματικά δηλώνει, το διορισμό στο δημόσιο.
Στα τριανταεφτά του.
Δεν κάνω όνειρο για οικογένεια πια.
Δήλωση που κατατέθηκε τουλάχιστον τρεις φορές και που όσο κι αν έκανα ότι δεν την πρόσεξα, την εισέπραξα γροθιά στα μούτρα.

Τι ακριβώς ήθελε; Το ερώτημα που έθετα στον εαυτό μου, επί αρκετές ώρες μετά. Και τώρα ακόμα.
Αν αυτή είναι η τυπική εικόνα των αποτελεσμάτων του προσωπικού μου αγώνα, σίγουρα δεν μπορώ να είμαι περήφανος.
Ευτυχώς υπήρξε και άλλη συνάντηση. Με εντελώς αντίθετη εικόνα.

Όπως και να έχει όμως, η προηγούμενη επίσκεψη, χρωμάτισε τις σκέψεις και το τοπίο γύρω μου.

Η ανταπόκριση στην πρόσκληση για κοπή πίτας, δεν βελτίωσε και κατά πολύ τη διάθεση.
Ήταν και η άλλη συζήτηση, που παρόλο έφερε λύση στο αίτημα του συναδέλφου για το γιο του, άφησε τη δική της πικρή γεύση στο στόμα.

Αρκετές ώρες αργότερα, οι ποδοσφαιρικές μεταδόσεις από την τηλεόραση, έσπρωξαν μακριά από το μυαλό τα αρνητικά της ημέρας.
Αδιάφορος για τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού, κέρδισε μόνο 2-1 τα Γιάννενα και αποκλείστηκε, τό ίδιο αδιάφορος κα με τον Παναθηναϊκό, που αγωνίζεται τώρα να ανατρέψει το αρνητικό αποτέλεσμα της Θεσσαλονίκης, απέναντι στον ΠΑΟΚ. Ήδη στο ημίχρονο προηγείται 1-0.

Στα τόσα της ημέρας και η αλλαγή που μου επιφύλαξε πρωί πρωί ο μπλόγκερ.
Στην νέα έκδοση από σήμερα, και μάλιστα υποχρεωτικά.
Δεν μου επέτρεπε να μπω αν δεν έκανα τις αλλαγές.
Και; Είναι τόσο σοβαρό αυτό που να το καταγράψω μαζί με τα άλλα;
Μόνο γιατί η ενασχόληση για την προσαρμογή, θα δώσει δρόμους διαφυγής στο μυαλό, αξίζει να καταγραφεί εδώ.
Και δεν είναι λίγο.

Χρειάζεται να πατάει κανείς και σε απλά πράγματα, για να μπορεί να ασχοληθεί με τα πιο σοβαρά.
Ή τουλάχιστον να αντλεί τη δύναμη να το κάνει.
Ο καιρός τρέχει και τα περιθώρια δεν είναι απεριόριστα.
Ήδη τελειώνει σε λίγη ώρα κι αυτός ο μήνας..

Τρίτη, Ιανουαρίου 30, 2007

Στο φιλόξενο ΦΙΛΟΞΕΝΕΙΟ και η αφεντιά μου

Η ιδέα της oistros, μου άρεσε.
Και ο τίτλος.
Φιλοξενείο!!!

Η αλήθεια είναι ότι, αφού εκδήλωσα την πρόθεσή μου να συμμετάσχω στο εγχείρημά της, μετά αγχώθηκα λιγάκι.

Και τώρα;
Τι γράφω; Τι στέλνω; Αφού αυτά που συνήθως γράφω, είναι απλές ημερολογιακές καταγραφές.
Μήπως να τα ακυρώσω;
Ντροπή.

Η oistros, πάντα ευγενική, φρόντισε να με καθησυχάσει.
-Όποτε ετοιμάσεις κάτι, εδώ είμαστε.

Η ιδέα να στείλω κάτι από τα παλιά, απορρίφθηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Εδώ και αρκετό καιρό προσπαθώ να μην επαναφέρω παλιά κείμενα, να μην αντιγράφω από αλλού, να παρουσιάζω μόνο δικά μου και ποτέ δυο φορές το ίδιο σε διαφορετικούς χώρους.
Προσπαθώ. Δεν τα καταφέρνω πάντα.

Αλλά αυτή τη φορά κάτι πρέπει να κάνω.

Το κόκκινο κρασί είναι γλυκό. Παράξενο μίγμα.
Η διάθεση περίεργη.
Τα πλήκτρα μαύρα, με λευκά γράμματα επάνω.
Οι σκέψεις παιχνιδιάρες αρχίζουν το ταξίδι τους.
Κλικ κλικ κλικ... Τα δάχτυλα επάνω στα πλήκτρα τρέχουν.
Διακοπή μόνο για να πιάσουν το ποτήρι και να το φέρουν στα χείλη.
Μερικές γραμμές ακόμα και το κείμενο έτοιμο.
Αυτό ήταν.
Έτσι απλά...

Οίστρε σε ευχαριστώ πολύ για την τιμή.
Από καρδιάς η ευχή να συνεχίσεις να είσαι δημιουργική.


Δευτέρα, Ιανουαρίου 29, 2007

Σκάλες ...

Σκάλα. Την ανεβοκατεβαίνω αρκετές φορές την ημέρα.
Όχι μόνον εγώ.
Και προβλήματα που δειλά εμφανίζονται και αναζητούν λύσεις.
Ή τις απαιτούν.
Ή τις επαιτούν.

Κοινός παρονομαστής τους, ο αγώνας για ένα καλύτερο αύριο.
Τι άραγε μπορώ να δώσω από τη μεριά μου;
Φτάνει ο καλός ο λόγος ή μια ιδέα ή μια υπόδειξη;
Σίγουρα δεν φτάνει.

Πρόσκαιρη ελάφρυνση είναι.

Το δάκρυ που δεν μπορεί να συγκρατηθεί, το ευχαριστώ που βγαίνει αυθόρμητα, το συγνώμη που φτάνει άλλοτε αχνά, άλλοτε προκλητικά.
Εικόνων της πρωινής τοιχογραφίας, πρωταγωνιστής και θεατής συνάμα.

Δευτέρα σήμερα.
Τα προβλήματα ανέβηκαν και πάλι τη σκάλα.
Κοινό χαρακτηριστικό το λαχάνιασμα. Ε, ναι δύο όροφοι με τα πόδια σε ένα ψηλοτάβανο κτήριο είναι μια καλή γυμναστική, αν έχεις τη διάθεση να το δεις έτσι.
Μπορεί να είναι ένας ακόμα Γολγοθάς, που προστίθεται σε όσους ο καθένας ανεβαίνει.
Μάνα που μετράει το βάρος των επιλογών της και την προδίδει το δάκρυ.
Μάνα που η φύση της δώρισε μαζί με τη χαρά της μητρότητας και την αγωνία του αύριο του παιδιού με τα προβλήματα που κουβαλάει.
Και ο πατέρας που έμαθε το ρόλο του αναξιοπαθούντα, και δεν μπορείς να του αρνηθείς το αίτημα γιατί η άρνηση προσκρούει στη δική σου αξιοπρέπεια.

Και τα του ορόφου παρόντα.
Οι συγκρούσεις δεν χάνουν την ευκαιρία να εκδηλωθούν. Οι προσωπικότητες υποτάσσονται στα πορίσματα της θεωρίας των συγκρούσεων.

Οι μια δυο "ανάσες", ήρθαν από συζητήσεις περί αλλοτρίων. Όσο αλλότρια μπορεί να είναι τα αναφερόμενα σε αναζητήσεις της γλώσσας, της ιστορίας της φιλοσοφίας.
Ευτυχώς υπάρχουν και αυτές οι αναζητήσεις.
Μακριά από τα μάτια των πολλών και τα ώτα των αδιαφόρων, αλλά ανάμεσα σε δυο γουλιές καφέ, μια δυο υπογραφές, μερικές εντολές και κάποιες ερωτήσεις.

Το κατέβασμα της σκάλας μπορεί να γίνει για πολλά.
Και για μια ολιγόωρη έξοδο. Έως το χώρο του ελέγχου του αυτοκινήτου.
Αντίθετος με αυτή τη μορφή της λειτουργίας του ιδιωτικού τομέα, παρόλα αυτά το επέλεξα σαν λύση.
Και ήταν η άνετη. Το ομολογώ, μετά θλίψεως και χαρά συνάμα.
Με καθυστέρηση μόνο τριών ετών επιτέλους έγινε κι αυτό.
Θα μου πεις και τι είναι τρία χρόνια μπροστά στην αιωνιότητα.
Ακριβώς την ίδια απορία διατύπωνα κι εγώ στα χρόνια αυτά της αναβολής.

Η υποχρέωση πάντως διεκπεραιώθηκε, το πρόβλημα αυτό βρήκε τη λύση του και η επάνοδος στο γραφείο, επέτρεψε την αντιμετώπιση και μερικών πρωινών υπολοίπων.
Σίγουρα με τη διάθεση σε καλύτερη στάθμη από την πρωινή.

Ίσως "φταίει" και ο κατ' αρχήν προγραμματισμός της αυριανής εξόρμησης.

Η μεσημεριανή σιέστα, ναι το ξέρω ότι το καλοκαίρι έχει παρέλθει και οσονούπω έρχεται το καινούργιο, αλλά δεν φταίω εγώ ο καιρός φταίει- η μεσημεριανή σιέστα συνηγόρησε υπέρ της απομάκρυνσης των στρεσογόνων ερεθισμάτων ή έστω την απώθησή τους σε δευτερεύοντα επίπεδα.

Η πληκτρολόγηση ετούτων των γραμμών μάλλον το δείχνει.

Ε οι άλλες, οι άλλες γραμμές εννοώ, φυλάχτηκαν στο ντουλαπάκι τους.
Έτσι κι αλλιώς δεν θα είναι μόνες τους εκεί....

Παρασκευή, Ιανουαρίου 26, 2007

Υπεύθυνη Δήλωση του Νόμου 105

Δηλώνω υπεύθυνα και εν γνώσει των συνεπειών του Νόμου 105, ότι δεν πάει άλλο.

Κάτι οφείλω να κάνω με τις κοπές πίτας και τις εξ αυτών συνέπειες.

Τετάρτη βράδυ, μετά μουσικής, Πέμπτη μεσημέρι άνευ μουσικής μετά λογιδρίου, Πέμπτη βράδυ μετά λογιδρίου -όχι που θα χάσω την ευκαιρία να μιλάω- ομοίως άνευ οργάνων, Παρασκευή μεσημέρι άνευ μουσικής και άνευ λογιδρίου, αλλά με ένα ευμέγεθες κομμάτι πίτας!
Και σε όλες τις περιπτώσεις, μετά μουσικής ή άνευ, μετά "δεκάρικου" ή άνευ, πάντα με τα πιάτα με τους μεζέδες και τα ποτήρια με το κόκκινο κρασί.
Ε όχι δεν πάει άλλο.
Άσε που οι οικοδεσπότες, μεταξύ αυτών κι εγώ, έχουμε την κακή συνήθεια πρώτα να κόβουμε την πίτα, και μετά να σερβίρουμε το φαΐ.
Ε δεν είναι λογικό να ξαναφάς πίτα μετά το φαΐ;
Είναι!
Ναι, αλλά μετά η ζυγαριά αναστενάζει.
Και δεν είναι μόνον η ζυγαριά. Να ήταν μόνον αυτή, θα έλεγα δε βαριέσαι... αγοράζω καινούργια !!!
Είναι που με εμένα, όταν τρώω πολύ, και αυτό το διάστημα αρχής γενομένης πριν από τα Χριστούγεννα, έχω φάει πάρα πολύ, είναι λοιπόν που σε εμένα συμβαίνει ένα φυσικό παράδοξο.
Ανεξήγητο μπορώ να πω!!!

Όταν παχαίνω πολύ, κονταίνουν τα χέρια μου !!!

Μάλιστα.
Κονταίνουν τα χέρια μου.
Το καταλαβαίνω αμέσως γιατί δεν φτάνω να δέσω τα κορδόνια των παπουτσιών μου.
Όχι πείτε μου. Έχετε ακούσει να συμβαίνει σε κανέναν άλλο κάτι ανάλογο;
Να παχαίνει και να κονταίνουν τα χέρια του;

Γι αυτό λέω.
Το πήρα απόφαση.

Υπογράφω δήλωση του Νόμου 105, εν γνώσει των συνεπειών του, ότι από σήμερα κιόλας αρχίζω αυστηρότατη δίαιτα!!!!
Μέχρι να επανέλθω στα κιλά μου.




Το γεγονός ότι ο Νόμος 105 έχει καταργηθεί -και συνεπώς και η σχετική δήλωση- δεν έχει και πολλή σημασία ε;
Ούτε ότι δεν αναφέρω σε ποια κιλά θέλω να επανέλθω.
Λεπτομέρειες...
Kαι βέβαια δεν είμαι αγενής. Την Τετάρτη και την Παρασκευή που με έχουν καλέσει, δεν μπορώ να μην ανταποκριθώ στο κάλεσμα. Πρέπει να ανταποδώσω την επίσκεψη. Θέμα αγωγής....

Τετάρτη, Ιανουαρίου 24, 2007

καρέ καρέ, μια από τις διαδρομές της μέρας ...

Πρωινό ξεκίνημα με άγχος.
Με τα δεύτερα κλειδιά του αυτοκινήτου.
Τα πρώτα γυρνάνε σε κάποια τσέπη. Το απόγευμα θα τα αναζητήσω πάλι.
Η συνάντηση στο γραφείο, κατά τα αναμενόμενα. Και χειρότερα ίσως.
Τι να το κάνεις να συναντάς ανθρώπους όταν εκ προοιμίου είναι φανερό, ότι κι αυτοί βρίσκονται αλλού.
Ελπίζω όμως το ταρακούνημα να πιάσει τόπο.

Στο πρόγραμμα η προετοιμασία του αυτοκινήτου για τον έλεγχο της Δευτέρας.
Μόνο που χρειάζεται να το πάω στην άλλη άκρη της πόλης. Εκεί είναι το συνεργείο.
Όλοι οι δρόμοι της περιοχής κλειστοί!!! Παιχνίδι λαβυρίνθου για να βγεις στην κεντρική λεωφόρο.
Επιτέλους. Δρόμος προς τη θάλαττα!!!
Διαδρομή προς τη Γλυφάδα. Κίνηση στους δρόμους αρκετή.
Έχω ξεχάσει πώς είναι να κινείσαι τέτοια ώρα, εννιά το πρωί, στους δρόμους της πόλης, μιαν εργάσιμη ημέρα.
Σε πολλά κομμάτια της διαδρομής σημειωτόν, σε άλλα προσπάθεια να αποφύγω τους βιαστικούς που κάνουν σφήνες.

Φαεινή ιδέα!
Να χρησιμοποιήσω το τραμ για την επιστροφή στο γραφείο.


Η διαδρομή από τη Βουλιαγμένης μέχρι την παραλιακή της Γλυφάδας με τα πόδια.
Στάση Αγγέλου Μεταξά.
Μόλις έχασα το τραμ. Αναμονή για το επόμενο.
Πρέπει να μάθω να χρησιμοποιώ το μηχάνημα για την έκδοση του εισιτηρίου.
Η καλή κυρία, πρόθυμη να μου δείξει.
Κακιούλα.
Μάζεψε και τα ρέστα που είχε αφήσει ο προηγούμενος.

Το ταξίδι αρχίζει μετά από ένα τέταρτο.
Η θάλασσα αγριεμένη. Συννεφιά. Οι γλάροι κόβουν βόλτες πάνω στη στεριά. Τους χάλασε την ηρεμία ο νοτιάς.
Καθισμένος σε μοναχικό κάθισμα, με τα γυαλιά της πρεσβυωπίας στα μάτια και το μικρό σημειωματάριο στο χέρι κρατάω σημειώσεις.
Το παιχνίδι με το πολυτονικό συνεχίζεται.

Η ώρα περνάει. Προφανώς θα βγω εκτός ωραρίου. Κοντεύει 10 π.μ.

Κοιτάζω τα πρόσωπα των συνεπιβατών. Δυο αγόρια και δυο κορίτσια. Καταγωγή πιθανόν μεσανατολική. Συνηθισμένη για την περιοχή.
Οι σχέσεις τους, μάλλον δεν είναι σχέση.

Έξω από τον Άγιο Κοσμά. Ο συρμός δεν κάνει στάση.

Επόμενη στάση Άγιος Αλέξανδρος.. Από όσο θυμάμαι, εδώ εκκλησιαζόταν ο αδελφός του πατέρα μου. Θρήσκος κατά πως άρμοζε στις συντηρητικές του απόψεις. Δεν έχει τύχει να έρθω σε αυτόν το ναό. Εικόνες στο μυαλό, από τις σχέσεις μου με τον νονό -αδελφό του πατέρα μου- και τη νονά μου.

Ούτε εδώ στέκεται ο συρμός.

Το go kart. Ένα ακόμα απωθημένο.
Οι συμμαθητές μου το επισκέπτονταν συχνά, εκεί στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα.
Στις ώρες του μαθήματος φυσικά. Ναι, κοπάνα.
Το παιδί με το τρύπιο παντελόνι ποτέ.
Είχαμε τότε την ταβέρνα; Για τα 1969 μιλάω.
Περίεργο.
Δεν μπορώ να θυμηθώ πολλά πράγματα εκείνης της εποχής. Και δεν ήμουν μικρός δα.
Το 1969 ήμουν 18.
Συννεφιά.

Ελληνικό. Απέναντι η Καστέλα λουσμένη με το φως του ήλιου.

Στο ύψος του Ζέφυρου στάση. Κίνηση ανθρώπων. Στην παραλιακή, τα αυτοκίνητα με κατεύθυνση προς το Φάληρο, σημειωτόν. Το τραμ κινείται ασταμάτητα.
Γιατί άραγε δεν χρησιμοποιώ κι εγώ, πιο συχνά τα μέσα μαζικής μεταφοράς;

Ηχητική και καλαίσθητη οπτική ενημέρωση των επιβατών, για το πού βρισκόμαστε κάθε φορά.

Ώρα 10. Ο χρόνος μου έχει φύγει.

Πικροδάφνη.
Η εικόνα ενός μεσήλικα μέσα στο τραμ, που φοράει γυαλιά πρεσβυωπίας στηριγμένα στην άκρη της μύτης και κρατάει σημειώσεις, θα πρέπει να είναι γραφική στα μάτια των άλλων.
Πού να έβλεπαν και το πολυτονικό.

Στην παραλία η κυρία κάνει τζόκινγκ. Φοράει μόνον το μπικίνι της.
Δείχνει πενηντάρα. (Ελπίζω να μην με διαβάζει.)
Το κύμα έχει υποχωρήσει λίγο.
Συννεφιά, λίγοι περιπατητές στο πεζοδρόμιο.
Μπάτης.

Θα πει άραγε "Παλμύρα" στην επόμενη στάση; Όχι λέει Φλοίσβος, όμως δεν είναι σωστό.
Εδώ ήταν η Παλμύρα, και ακριβώς απέναντι ήταν η ταβέρνα του "Μπάμπη" που εδώ και χρόνια έχει μεταφερθεί στη λεωφόρο Αμφιθέας.
Και η επόμενη στάση "Πάρκο Φλοίσβου". Αυτό δεν υπήρχε. Δημιουργήθηκε με επιχωματώσεις.

Τροκαντερό.
Χώρος ανάπαυσης των σκασιαρχών από το Γυμνάσιο, που είναι λίγο παραπάνω. Στη Ναϊάδων και Αιόλου.
Όλος ο χώρος αριστερά μου, είναι δημιούργημα των επιχωματώσεων.

Αγία Σκέπη. Το εκκλησάκι που ήταν μέσα στο Κρατικό Εργοστάσιο Αεροπλάνων.
Έμεινε μόνο του. Το ΚΕΑ έφυγε.
Λίγο πιο πέρα, έχει μείνει μέσα σε ένα ωραίο νεοκλασικό κτήριο, το ιστορικό αρχείο της αεροπορίας. Αν θυμάμαι καλά, αυτό το κτήριο ήταν το διοικητήριο του ΚΕΑ. Το καλοκαίρι του '74 έκανα την πρακτική μου άσκηση στο Κρατικό Εργοστάσιο Αεροπλάνων

Δέλτα Φαλήρου.
Ήταν όντως το δέλτα του Ιλισού ποταμού σ' αυτή την περιοχή.
Χαμένο πια από τις επιχωματώσεις.
Εδώ ερχόντουσαν οι δικοί μου, όταν θεωρήθηκαν βρώμικα τα νερά του ποταμού στο ύψος του ΦΙΞ, και έπλεναν το πρόσωπό τους, τα ξημερώματα κάθε πρωτοχρονιάς.
Έκαναν με τα πόδια τη διαδρομή από το σπίτι τους, περίπου στο ύψος του ΙΚΑ του Νέου Κόσμου, μέχρι εδώ και επέστρεφαν πάλι με τα πόδια.
Γι αυτή την τελετή.

Όλος ο χώρος αριστερά μου από επιχωματώσεις.
Δεξιά μου ο παλιός παραλιακός δρόμος. Μέχρι εδώ έφτανε η θάλασσα.

Μοσχάτο.
Κοντά στο νυκτερινό γυμνάσιο. Όλα αλλαγμένα.

Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.
Τέρμα.

Διαδρομή με τα πόδια πάνω από τη σιδερένια γέφυρα, μέχρι το σταθμό του ηλεκτρικού.
Οι πιτσιρικάδες μπροστά μου, χαίρονται την κοπάνα από το σχολείο και φροντίζουν να ακουστεί παντού, καθώς χοροπηδάνε επάνω στις λαμαρίνες.

Ώρα 10.30. Άφιξη στον προορισμό μου.
Η απουσία πληρώνεται.
Όλα τα ιδιόρρυθμα μαζεμένα. Μέχρι και η πτώση του κουρτινόξυλου, ευτυχώς χωρίς θύματα.

Ανεξέλεγκτη και ελαφρώς αναίτια ένταση. Μοιάζει με εκείνη της αδημονίας και του ανεκπλήρωτου.
Ίσως τα πρόσωπα και οι εικόνες έφεραν μνήμες από το παρελθόν.
Λογικό είναι όταν έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο -αν και δεν του μιλάς- με τον καθηγητή που ξεκίνησες το διδακτορικό.
Τελειωμένη όμως η ιστορία αυτή.
Και αν του μιλούσα;

Το ραντεβού, για το οποίο ξεκίνησα, σε άλλο γραφείο του ίδιου ορόφου, ξεχάστηκε.
Προδόθηκε καλύτερα. Έναντι δύο τσίπουρων, ενός ουίσκι και καλής κουβέντας.
Αλληλοεκτίμηση και καλή καρδιά.

Ώρα 3.45. Στο τραμ και πάλι. Η ανάστροφη διαδρομή.

Στοιχίζει τώρα 0,60€ και άλλα 160. Αυτά τα τελευταία για τη συντήρηση του αυτοκινήτου.

Ο συρμός σχεδόν άδειος. Περίπου όπως και το πρωί.
Το πρωί είχε και μερικούς συνταξιούχους.
Τυχαία να τους είχα γυρίσει την πλάτη;
Πάντως τους πιτσιρικάδες τους πρωινούς δεν τους είδα.
Σκασιαρχεία γίνονται πρωινές ώρες.
Αν κι εγώ θυμάμαι να κάνουμε σκασιαρχείο και νωρίς το απόγευμα, όταν ήμασταν απογευματινοί βέβαια.
Τότε λειτουργούσε ο κινηματογράφος Απόλλων στην περιοχή. Ήταν αρκετές οι φορές που ο απουσιολόγος έπαιρνε εκεί, μέσα στον κινηματογράφο, απουσίες.
Και εκεί όμως, μόνον μια φορά είχε τύχει να πάω με κοπάνα.
Η οικονομική ανέχεια ήταν περισσότερο από προφανής.

Διαδρομή με ήλιο.
Η λεωφόρος δίπλα μου, σ' αυτό το κομμάτι, ελεύθερη.
Η κυρία του διπλανού καθίσματος ψάχνει τηλεφωνικώς για τα ένσημά της κι εγώ για τις εικόνες που έβλεπα σαν επιβάτης του λεωφορείου της γραμμής Πειραιάς- Ν. Σμύρνη.
Η απόσταση μέχρι την Θησέως αγνώριστη.
Τι έγινε η ψυχιατρική κλινική του Μαρκομιχελάκη;

Ο ιππόδρομος. Ό,τι απέμεινε.
Εδώ θα γίνει η Λυρική και η Εθνική Βιβλιοθήκη. Ανακοινώθηκε πρόσφατα με τυμπανοκρουσίες η σχετική συμφωνία.
Οι αντίθετες φωνές, "πνίγηκαν". Ως συνήθως.

Media Markt, Village World Faliro
Η νέα εικόνα της περιοχής.
Φυσικά επάνω σε επιχωματώσεις.
Ψάχνω απέναντι, για το Ζαν Μαρί. Παλιός θερινός κινηματογράφος.
Δεν υπάρχει πια. Χάθηκε, μαζί με τη νιότη μας.

Η μαρίνα του Φλοίσβου. Κατ' ευφημισμόν. Η μαρίνα του Λάτση πλέον!!

Ουρές αυτοκινήτων στην παραλιακή. Το τραμ κινείται ελεύθερα, κι εγώ παίζω με τη γραφή και τα πνεύματα στις λέξεις.
Και τους τόνους.
Και την εποχή τους...

Η θάλασσα θυμωμένη. Τα κύματα τεράστια.
Κρίμα που δεν έχω τη φωτογραφική μηχανή μαζί μου.

Ώρα 4 και 5 και ακόμα είμαι στον Μπάτη.
Ελπίζω να προλάβω ανοιχτό το συνεργείο.
Αυτή την ώρα μόνο τα σκυλιά τρέχουν στην παραλία. Δικός τους όλος ο χώρος και τον απολαμβάνουν.

Το ποτάμι της πικροδάφνης με ελάχιστο νερό. Ανοιχτό όμως ακόμα. Κάποιοι ιδεολόγοι αντιστέκονται και θέλουν τα ποτάμια ανοιχτά και τη φύση ελεύθερη.

Ο συρμός τρέχει ...

Καθισμένη στο παγκάκι της στάσης.
Ντυμένη στα καφέ, με καφέ μακρύ δερμάτινο.
Τα μαλλιά τραβηγμένα πίσω, οι ώμοι ριγμένοι μπροστά, έτοιμοι λες να φυλακίσουν το στήθος, τα χέρια πλεγμένα μεταξύ τους, στο ύψος του στόματος.
Στάση εμβρύου στη στάση.

Άλλη φιγούρα στην άλλη στάση.
Κλασική.
Γυναίκα απασχολημένη να στέλνει και να παίρνει μηνύματα στο κινητό της. Ο κόσμος γύρω της κινείται. Οι δονήσεις γι αυτήν όμως, προφανώς έρχονται μόνον μέσω της οθόνης του κινητού της.

Με τα όνειρα κατάκτησης του κόσμου στο χέρι, ο πιτσιρικάς, γονατιστός επάνω στο κάθισμα, ταξιδεύει το βλέμμα στις κορυφές των κυμάτων. Μοιάζει δίβουλος.
Θάλασσα ή αέρας;
Προς το παρόν κερδίζει η θάλασσα. Το αεροπλανάκι στο χέρι φαίνεται να έχει μείνει στην αρχή ενός ανάποδου λουπ.

Μαμούνια live! Τι να σκέφτηκε ο καλλιτέχνης;
Για τον "νονό" που έδωσε το όνομα του καταστήματος λέω ...

Αφίσες με όλες τις προσωπικότητες του τραγουδιστικού life style. Λογίζονται καλλιτέχνες;

Σχεδόν μια ώρα για την ολοκλήρωση της διαδρομής. Έχω να προχωρήσω και με τα πόδια μέχρι τη Βουλιαγμένης.

Στην επόμενη στάση κατεβαίνω.
Καιρός να κρύψω σύνεργα και σκέψεις...

Τρίτη, Ιανουαρίου 23, 2007

Ώρα δύο το μεσημέρι...

Το δάκρυ γυαλίζει στην άκρη του ματιού.
Το χέρι ματωμένο.
Δυο τρεις γρατσουνιές στο πρόσωπο.
Δείγματα της έντασης και του προηγηθέντος καυγά.

Λίγο πριν, η γροθιά στον τοίχο, είχε ακουστεί σε όλο το οίκημα.

-Δεν έγινε κάτι.
-Δηλαδή, αν ήμουν στη θέση σου και σού έλεγα εγώ ότι δεν έγινε τίποτα, θα με πίστευες;
-Όχι.

Το ένοχο χαμόγελο φώτισε για λίγο το σκοτεινιασμένο πρόσωπο.

Η περηφάνια για την καταγωγή, το δικαίωμα να είναι διαφορετικός, το δικαίωμα να έχει δική του γνώμη κόντρα ακόμα και σε εκείνη των γονιών του, έκαναν να ακουστεί απολύτως λογικό το εγώ φταίω.

Τα γεγονότα προσεκτικά παρουσιασμένα.
Για να είναι συνεπής η εξιστόρησή τους με το εγώ φταίω.

Η συνέχεια της κουβέντας διερευνητική.
Για την καταγωγή για τις σκέψεις, για την μέχρι τώρα πορεία του.
Ο λόγος προσεκτικός. Με ειρμό. Δομημένος. Ξάφνιασμα για την ηλικία του.

Απαντήσεις ζυγισμένες, αλλά αβίαστες.

-Ξέρω, ότι χρειάζεται χρόνος για να με αποδεχτούν όπως είμαι.
-Μα δεν διαφέρεις σε κάτι.
-Το έχω ξαναζήσει.
-Πώς σε λένε;
-Είναι δύσκολη η προφορά του ονόματός μου.
-Τι σημαίνει το όνομά σου;
-Δόξα και φως!! Σημαίνει και άλλα! Η απάντηση με το πρόσωπο φωτισμένο, έτοιμο να αναζητήσει και τη Δόξα.

Μερικές κουβέντες ακόμα.
Για την αποδοχή και την κοινωνική ένταξη.

Το δάκρυ έχει από ώρα πάψει να γυαλίζει στην άκρη του ματιού. Το μικρό αυλάκι του αίματος έχει ξεραθεί επάνω στην παλάμη, το χρώμα στα μάγουλα έπαψε να είναι κίτρινο.

-Όποτε θέλεις να μιλήσουμε ...
-Έχω. Έχω να μιλήσω...
-Όπως θέλεις.

Με το χαρτομάντιλο στο χέρι, το κεφάλι ψηλά, η έξοδος.
Το μικροκαμωμένο κορμί με το φουντωτό μαλλί και τα όνειρα γραμμένα στο μέτωπό του, άνοιξε την πόρτα και βγήκε.

Τον περιμένει σκληρός αγώνας εκεί έξω.
Πρώτα με το μέσα του ...


Δευτέρα, Ιανουαρίου 22, 2007

Για να σπάσει η μονοτονία ...

22-1-2007
Μια τρελή ιδέα.

Να γράφω για ένα διάστημα ακολουθώντας τους κανόνες τονισμού, που έμαθα όταν πήγαινα στο δημοτικό σχολείο.

Είναι αρκετά δύσκολο.

Οι περισσότεροι κανόνες έχουν ξεχασθεί.




Εξυπακούεται πως αυτό αφορά μόνο στα χειρόγραφα.

Σαφώς και αφού έγραψα αυτό το κείμενο, σταμάτησα να γράφω με το στυλό. Ό,τι άλλο χρειάστηκε το έγραψα με τον υπολογιστή.

Τα παραπάνω όμως τα έγραψα χρησιμοποιώντας το στυλό με την πένα.

Τι μένει τώρα;
Να ψάξω να βρω και ένα κοντυλοφόρο και να αρχίσω να γράφω με κοντυλοφόρο και μελάνι.

Κυριακή, Ιανουαρίου 21, 2007

Κυριακάτικες πληκτρολογήσεις...

Της Κυριακής μερικές γραμμές. Δηλαδή κυριακάτικες.
Κυριακάτικες χωρίς τα "καλά" τους όμως.

Καθισμένος μπροστά στην οθόνη.
Με τον τύπο στο πλάι, να σε θαμπώνει με τα γραφόμενά του στις μέσα σελίδες.
Τα πρωτοσέλιδα μόνον για κράχτης.

Προσωπικά έχω απέχθεια στους κράχτες.

Πολύ λίγες φορές στη ζωή μου έχω αποδεχτεί το κάλεσμα των κραχτών που βρίσκονται έξω από τα παντός είδους καταστήματα και σε καλούν να μπεις να δεις την πραμάτεια τους.
Τις περισσότερες φορές, είναι αυτή ακριβώς η παρουσία που με αποτρέπει να πλησιάσω καν.
Ιδιορρυθμίες. Να ήταν η μοναδική μου δα.

Το ξεφύλλισμα των εφημερίδων ανοίγει κόσμους.
Θα μου πεις και το διαδίκτυο; Δεν είναι μια απέραντη πύλη;
Και βέβαια είναι.
Μόνο που ακριβώς λόγω του μεγέθους της πύλης, δεν είναι σίγουρο αν είναι πύλη ή ο κυρίως χώρος.
Αν δηλαδή διευκολύνει την προσέγγιση ή αλλάζει όλη την οπτική.

Σκέψη αστραπή. Η άγνοια των πραγματικών διαστάσεων και των δυνατοτήτων του διαδικτύου, οδηγεί συχνά στην προσπάθεια χειρισμού του, με τα κλασικά δεδομένα και εργαλεία. Το ίδιο όμως το διαδίκτυο είναι μια άλλη εικόνα της ζωής.
Λάθος.
Δεν είναι εικόνα της ζωής. Είναι πρόταση ζωής και μάλιστα βιαίως επιβαλλόμενη.

Σκέψεις χύμα και άσχετες.
Με άλματα από "κλαδί" σε ..."δέντρο". Ήτοι χωρίς μια συγκεκριμένη λογική.
Χωρίς αρχή μέση και τέλος.

Μπορεί να φταίει και ο καιρός.
Μπορεί και ο καφές που είναι στο πλάι μου και μοσχομυρίζει, αποπροσανατολίζοντας τις σκέψεις μου.
Μπορεί το τηλεφώνημα που ζήταγε βοήθεια. Μόνο που η υπέρβαση του ζητάω λέγεται εκμετάλλευση. Αλλά κι από την άλλη, πώς αλλιώς;

Νυχτώνει.
Τον ήλιο τον είδα. Δεν τον απόλαυσα, απλώς τον είδα.
Αυτό μοιάζει πιο ενδιαφέρον.
Γιατί;
Δικαιολογίες έτοιμες να φτάσουν στην άκρη των δαχτύλων. Αλλά δικαιολογίες.
Δηλαδή πώς θα βάφτιζα τούτη την ημέρα;
Μια μέρα που την κέρδισα ή την άφησα να φύγει;
Κερδίζει το δεύτερο βέβαια.

Και τι; Την άφησα να φύγει ή έφυγε;

Διλημματτικές καταστάσεις που δεν βλέπω γιατί να τις συνεχίσω.

Τι άλλο να γράψει κανείς γι αυτή την Κυριακή;

Το οικογενειακό μεσημεριανό τραπέζι.
Μάλιστα. Παρόντες όλοι.
Και επισκέπτρια.

Περιγραφή των εδεσμάτων.
Κοτόπουλο γεμιστό.
Μοσχάρι νουά
Χοιρινό με πιπέρι.
Συνταγές αλλού. Φανατικός της κατανάλωσης και όχι της παρασκευής. Δηλωμένος.

Πλίνθοι τε και κέραμοι ετούτα εδώ. Και δεν έχω πιει ούτε τον καφέ μου καν.
Απλά πληκτρολογώ μη και πιάσω την άκρη του νήματος και γράψω κάτι ενδιαφέρον.

Αλλά, τι θα πει ενδιαφέρον;
Για ποιον;
Ο καθένας λέει, γράφει, διαγράφει τις δικές του σκέψεις.
Και εγώ τις δικές μου.

Μήπως να προσθέσω στην ταμπέλα επάνω, δίπλα από το "Τα λέω σε μένα εις επήκοον όλων" και το "άνευ ειρμού και λογικής";
Έτσι κι αλλιώς, στον τίτλο, εκείνες οι τέσσερις τελίτσες δηλώνουν αναμονή.
Άσε που το "άνευ ειρμού και λογικής" έχει προηγηθεί κατά δυόμισι τουλάχιστον έτη.

Ως τίτλος, γιατί όσον αφορά στην ουσία, θα είναι και καμιά πενηνταπενταριά τα χρόνια...

Καλά και τι νόημα έχουν όλα αυτά;
Απολύτως κανένα.
Μάλλον για να σπρώξουν τα προηγούμενα μια θέση παρακάτω....

Εξυπακούεται πως και αυτό ΕΙΝΑΙ Τέχνη!!!


Πέμπτη, Ιανουαρίου 18, 2007

Απορία ...



Τόσο χοντροκομμένες πρακτικές,
πώς να τις καταπιείς;







ή όποιος κάνει παιχνίδια με τη φωτιά, στο τέλος καίγεται.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 17, 2007

Μη τα θέλω και όλα δικά μου..

Εντάξει!!!
Μη τα θέλω και όλα δικά μου...
Εδώ και .. δύο λεπτά δεν είμαι πλέον spam.

Άντε και στην καινούργια έκδοση του μπλόγκερ τώρα...

Σε κανένα μήνα, δύο, ως τις εκλογές εν πάση περιπτώσει, μπορεί να έχει λυθεί.

(Το έκανα και προφητικό αυτό το σημείωμα, αν και μετά Χριστόν πας προφήτης....)

Τουλάχιστον δεν θα έχω να πληκτρολογώ τα γράμματα για να ανεβάζω τα κείμενά μου.

Χμμμμ Λες να μου λείψει;
Γι αυτή την πληκτρολόγηση των γραμμάτων λέω...

δεν πάω πουθενά...

Τώρα γιατί ήθελε ένα κείμενο να εμφανιστεί, ενώ ο γραφιάς δεν ήθελε, είναι από τα μυστήρια.
Ίσως και εκείνο ήθελε να "ρίξει τις στροφές του" υπό τους ήχους του "δεν πάω πουθενά...", όπως και ο γεννήτοράς του.
Δεν του έκανα τη χάρη εν τέλει. Το συμμάζεμα.
Ας έχουμε και επίγνωση των μέτρων μας.

Ακριβώς λόγω επιγνώσεως δήλωσα και "γραφιάς". Μη γράψω συγγραφέας και θυμώσουν οι ειδικοί.
Μολονότι η δική μου αιρετική και ανόητη άποψη είναι ότι όλοι όσοι γράφουν/με είναι/μαστε συγγραφείς.
Γράφουμε με τη φαντασία μας και τα συναισθήματά μας αντάμα.
Άρα συν-γράφουμε, ήτοι είμεθα συγγραφείς.

Σιγά τώρα, οι bloggers συγγραφείς.
Σαν να λέμε κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες !!
(έλα όμως που η ιστορία τελικά δικαίωσε τους μυλωνάδες και υποχρέωσε τους πραματευτάδες σε ανασύνταξη ..)
Πάντως ναι. Συγγραφείς. Οι bloggers είναι συγγραφείς.
Όχι απαραίτητα λόγο-τέχνες, αλλά συν-γραφείς και όστις επιθυμεί ας αρχίσει να λιθοβολεί.

Συνηθισμένα τα βουνά απ' τα χιόνια....

Στο πυρ το εξώτερον πλέον το προηγηθέν κείμενο λοιπόν και ό,τι απόμεινε από αυτό, είναι η διάθεσή μου να κλείσω το πρωινό, την οποία και αφήνω ως μνημείο της σημερινής ημέρας.
Ε να μην εξαφανίσω και το σχόλιο που πρόλαβε και μπήκε, μια και με την αβλεψία μου, το άτακτο κείμενο έμεινε κάμποσες ώρες σε κοινή θέα.

Μικροπροβληματάκια πήραν το δρόμο για τη λύσης τους, και εγώ ετοιμάζομαι πλέον να πάρω τον δρόμο της επιστροφής.
Το τελευταίο τηλεφώνημα από το γραφείο μου στο ΚΤΕΟ. Καιρός να το περάσω το έρμο το αμάξι και από έλεγχο...

Δευτέρα, Ιανουαρίου 15, 2007

Ανατροφοδότηση ...

Το γήπεδο μισοάδειο. Δηλαδή το πιο μεγάλο μέρος του άδειο.
Αγώνας της τοπικής ομάδας με άλλη από το βοριά.
Ένα δίωρο χαλαρό.

Για την αφεντιά μου.
Γιατί οι εικοσιδύο μέσα στο γήπεδο, και οι όσοι τέλος πάντων ένθερμοι οπαδοί ήταν παρόντες, ιδρωκοπούσαν και αγωνιούσαν.
Η τοπική ομάδα έχασε.
Λογικό ήταν. Έτσι που παρουσιάστηκε...
Φυσικά, έφταιγε ο διαιτητής, το γήπεδο, ο τέταρτος διαιτητής, οι στραβοκλωτσιές.
Ε, τέλος πάντων, όλοι έφταιγαν εκτός από την ομάδα.
Προς το τέλος δεν έλειψαν και οι μουρμούρες γι αυτήν.

Πάντως δύσκολο να παρακολουθείς τον αγώνα μέσα στο γήπεδο, αν έχεις συνηθίσει, όσο το έχεις συνηθίσει, να παρακολουθείς αγώνες στην τηλεόραση.

Αν για παράδειγμα ξεχαστείς και χαζεύεις τα αυθαίρετα, που έχουν σκαρφαλώσει στον απέναντι λόφο, που βρίσκεται μέσα στο κέντρο της πόλης και θεωρητικά όλα βρίσκονται κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της εξουσίας και εκείνη τη στιγμή υπάρξει καλή φάση, δεν μπορείς να περιμένεις να την δεις στην επανάληψη.
Ούτε μπορείς να αποφανθείς αν το γκολ ήταν κανονικό ή από θέση οφ σάιντ.
Καλά, για το τελευταίο υπάρχουν και τα κινητά.
Ήταν οφ σάιντ αποφάνθηκε ο διπλανός μου μετά βεβαιότητας. Είχε μόλις πάρει τηλέφωνο στο σπίτι και του είπαν το τι φάνηκε στην τηλεόραση.

Οι χαιρετούρες στην εξέδρα αναμενόμενες. Πρόσωπα, ήρωες του χώρου, πάντα κυκλοφορούν. Και ας μη τους γνωρίζω εγώ...
Και οι τοπικές αρχές κυκλοφορούν.
Με τις τελευταίες τα πάω καλύτερα. Αλληλογνωριμία και μικρή έκπληξη για την εδώ παρουσία μου.

Είναι που η σχέση με τις εξουσίες ξεκινάει από τον εργασιακό χώρο.
Και το έχω ξαναεπισημάνει ότι καλώς ή κακώς έχω αφιερώσει πολύ από το χρόνο μου εκεί. Στο περιβάλλον της εργασίας μου.
Η "βουτιά" σε παλιά κιτάπια με ταξίδεψε στα τέλη του '76. Μέχρι τις αρχές του '78.
Έμμεση η παρουσία μου ανάμεσα σε όσα γράφονται σε εκείνα τα χαρτιά.
Την άμεση έψαχνα το πρωί, αλλά δεν απέρριψα και τα στοιχεία αυτά.
Πρόσωπα και γεγονότα σταλμένα κυριολεκτικά στις αποθήκες του μυαλού.
Μερικά ανασύρθηκαν αυτούσια.
Όπως και η διαχρονικότητα καταστάσεων.
Πορεία τριάντα χρόνων, που μοιάζει να είναι σημειωτόν.
Μοιάζει δεν είναι.
Ο εικοσιπεντάχρονος έγινε επιεικώς μεσήλιξ.
Ο διαμαρτυρόμενος έγινε "καταπιεστής". Τι σου είναι η εξουσία ..
Πολλές εικόνες έχουν ξεθωριάσει για τα καλά.
Λέω να τις ανασύρω σιγά, σιγά, αν και θα χρειαστεί βοήθεια.

Οι εικόνες των ενδιαμέσων χρόνων ανατροφοδούνται. Είναι που πολλά από τα πρόσωπα κάνουν την εμφάνισή τους για ένα γεια, μια καλημέρα, ένα καφέ ίσως.
Όπως σήμερα.
Δεν με ξεχνάει. Έρχεται να με δει. Ίσως γιατί η μοναξιά του, οδηγεί τα βήματά του μέχρι το γραφείο μου. Για να πει και καμιά κουβέντα.
Το αισιόδοξο είναι ότι θα πάρει τη σύνταξή του σε λίγο καιρό. Το άσχημο, ότι η μνήμη του τον προδίδει και αυτός το καταλαβαίνει.
Ο αγώνας της ζωής έχει και τις απώλειές του.
Κυρίως αν δεν έχεις μάθει να αγωνίζεσαι.
Παρακαταθήκη προς τους νεότερους αυτό.
Τουλάχιστον αντιμετωπίστε τη ζωή με κέφι αλλά και δύναμη. Κυρίως προετοιμασμένοι και προετοιμασμένες.
Αλλιώς, ναι είναι όμορφη η ζωή, αλλά και ανθρωποφάγος.

Το χαμένο βλέμμα τής μάνας, το επιβεβαίωνε το πρωί.
Είναι άλλη μια φορά που έχω νοιώσει να επισημαίνω προβλήματα και να με αντιμετωπίζουν σαν να μην τους αφορούν...
Πώς όμως να καταλογίσεις και τι σε μια γυναίκα που η θωριά της βοά ότι ο αγώνας που δίνει είναι άνισος.

Η γνώση πάντα ήταν εργαλείο εξουσίας. Αλλά ενίοτε και υποταγής!!!
Το να ξέρεις να χειρίζεσαι φύλλα επεξεργασίας δεδομένων, σε υποχρεώνει να ανταποκριθείς στις σχετικές εκκλήσεις βοήθειας, όσο και αν αυτό σημαίνει δαπάνη ώρας.
Είναι όμως η ίδια γνώση που υποστηρίζει και τη διάθεση για τη "βουτιά" στο παρελθόν.
Μια καλή βάση δεδομένων με πρόσωπα του παρελθόντος μπορεί και να ζωντανέψει τα χρώματα εικόνων που πάνε να σβήσουν ...


Κυριακή, Ιανουαρίου 14, 2007

ο καλός μας ο καιρός...

Κλεφτή η ματιά στην τηλεόραση που μεταδίδει τα αθλητικά των ειδήσεων.
Για τον αγώνα Εργοτέλης - Ξάνθη μιλάει ο ανταποκριτής από την Κρήτη και πριν την περιγραφή του αγώνα η κάμερα εστιάζει στη βροχή που έπεφτε στη διάρκεια του ματς.

Το μάτι παρακολουθεί τη βροχή και το μυαλό ταξιδεύει.
Και όμως το είχε πει.
Στις 13 Ιανουαρίου (του Γαμηλιώνος είπε) συνήθως βρέχει. Και η οίστρος, οδηγός που μετέφερε τον μπάρμπα Γιώργη στο κέντρο της πόλης τους, από το παρατηρητήριο που είχε ανέβει για να κοιτάξει τον ήλιο για τα μερομήνια , δύσπιστη απλώς το είχε καταγράψει στις 11 του Γενάρη.
Κοίτα που έβρεξε!!
Δεν είναι και πολύ περίεργο που το μυαλό μου πήγε στη συγκεντρωμένη γνώση που χάνεται καθώς χάνονται και οι τελευταίοι κάτοχοί της, χωρίς να μπορέσουν να την μεταδώσουν στις νεότερες γενιές.

Η αστικοποίηση και η αναδιαμόρφωση του κοινωνικού ιστού, παρασύρει και διαλύει και τα τελευταία ψήγματα λαϊκής γνώσης και σοφίας.
Φυσικά, δύσκολο πολύ δύσκολο να διακρίνεις τη γνώση από τον τσαρλατανισμό, αλλά είναι σπατάλη να χάνεται αυτός ο πλούτος.
Κοινωνική σπατάλη.
Σπατάλη ανθρώπων.

Μοιάζουν άσχετα, αλλά δεν είναι.
Τα παραπάνω τα συσχετίζω με όσα διαβάζω, με αργό ρυθμό είναι η αλήθεια, στο θηλυκό πόκερ του Ανδρουλάκη, που αναφέρεται στο ότι η τυπική οικονομική ανάλυση, δεν λαμβάνει υπόψη της την δύναμη της γνώσης αλλά και την οικονομική δράση του νοικοκυριού.
Και με τις σκέψεις που μου γεννήθηκαν κατά τη σημερινή μου παρουσία στην κοπή πίτας ενός από τους πολλούς τοπικούς συλλόγους, που δραστηριοποιούνται στην πρωτεύουσα.
Ως εκπρόσωπος συγγενικού μου προσώπου πήγα, αλλά είχα την ευκαιρία να κοιτάξω γύρω μου.
Δεν θα πω ότι ευτύχησα με όσα μπόρεσα να δω και να καταγράψω. Και ίσως δεν έχει και νόημα να γίνω πολύ αναλυτικός.
Το ρεζουμέ των σκέψεών μου θα σημειώσω.

Όλη σχεδόν η γνώση και λαϊκή σοφία, αν δεν μπορεί να μετατραπεί σε προϊόν διατιθέμενο μέσω αγοράς, απαξιώνεται και χάνεται.
Υπάρχουν κάποιες αντιστάσεις, αλλά η αγορά μοιάζει ανίκητη.
Και η ανθρώπινη ανοησία επίσης.

Τι άλλο να υποθέσει κανείς και πώς να χαρακτηρίσει την καθημερινή μας συμπεριφορά, που όλο και περισσότερο φαίνεται να σπρώχνει στην καταστροφή σχεδόν όλα όσα ο ανθρώπινος μόχθος δημιούργησε;
Ο σημερινός πολύ καλός καιρός δεν είναι άραγε δείγμα των αποτελεσμάτων της καταστροφικής μανίας των ανθρώπων;

Μόλις αυτή τη στιγμή ακούω από την τηλεόραση για την παραγωγή στο εργαστήριο μαζών κρέατος με πρόσχημα το ότι θα είναι πιο καθαρό.
Ας το αφήσω ασχολίαστο, αλλά είναι άλλο ένα βήμα προόδου, που όμως έρχεται να αλλάξει όχι μόνον τον κοινωνικό ιστό, αλλά πιθανόν και τους ιστούς του ίδιου του ανθρωπίνου σώματος.

Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά είναι απαγοητευτικά
Καλύτερα ας τα αφήσω και ας μιλήσω για το σήμερα
Για μια ήσυχη Κυριακή που έφτασε στο τέλος της.
Η λιακάδα ζέστανε όλο το περιβάλλον.
Είναι όμως αυτός λόγος για να χαρακτηρίσουμε αυτόν τον καιρό καλό;
Τελικά ποιος είναι ο καλός καιρός;
Ούτε αυτό μπορούμε να ορίσουμε πια...


μια πρώτη συγκέντρωση ...

Μάζεψα αρκετά.
Τα περισσότερα δηλαδή.
Δεν θυμάμαι πού αλλού μπορεί να υπάρχουν άλλα.
Για τα κείμενα που κατά καιρούς έχω γράψει λέω.

Τα μάζεψα και τα έφερα εδώ στα "Προσωπικά δεδομένα" ...
Είναι το blog που είχα πει πιο παλιά ότι είχα ανοίξει και μάζευα κείμενα.


Δεν τα επεξεργάστηκα.
Ίσως κάποτε.
Τώρα τα έβαλα όπως τα βρήκα σε άλλα blogs εκτός από το "εις επήκοον..", σε clubs, στον σκληρό δίσκο του υπολογιστή μου, σε κάποια CDs ...
Πιθανόν να βρίσκονται και άλλα, αλλού. Σε δισκέτες ενδεχομένως.
Αν θα ανακαλύψω θα τα περάσω κι αυτά.

Κράτησα τις ημερομηνίες που τα έγραψα ή τα παρουσίασα στο διαδίκτυο, γιατί αυτό που θέλω να κάνω είναι να λειτουργεί σαν "ιστορικό αρχείο" των σκέψεών μου.
Σαν όμως..
Δεν είναι δυνατόν να είναι πραγματικό αρχείο.

Τουλάχιστον όμως, είναι μια πρώτη συγκέντρωση.


Εξυπακούεται ότι θα συνεχίσω να καταθέτω εδώ σε αυτό το μπλογκ τα μικρά καθημερινά μου σχόλια, αν και εφόσον βέβαια έχω να γράψω κάτι.
Το άλλο, απλώς θα βρίσκεται...
Και θα μεγαλώνει αν βρίσκω κάπου ξεχασμένες μικρές μου απόπειρες γραφής.
(Το ότι μπορεί να φιλοξενεί και μη δημοσιοποιήσιμα κείμενα είναι λογικό νομίζω. Και στις αποθήκες υπάρχουν ... μυστικά δωμάτια ε; :) )




Σάββατο, Ιανουαρίου 13, 2007

σκληρές κουβέντες ...

Απόηχοι.
Μπορεί και να μην έχει καν δημιουργηθεί ο κύριος ήχος βέβαια. Ακόμα.

Το Σάββατο ξημέρωσε συννεφιασμένο.
Βαρύ θα το έλεγα.
Οι συνήθειες έμειναν μισές. Ίσως η υγρασία, ίσως η χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα.

Τίποτα άλλο.
Καμιά διάθεση για κάτι πιο δημιουργικό.

Δυο τρεις σκέψεις, για τη σχέση δημοκρατίας και ύπαρξης ανεξάρτητων αρχών προστασίας, στάλθηκαν από εκεί που ήρθαν.
Ποιος έχει όρεξη για τέτοια τώρα.

Μήτε για το τζάκι δεν υπήρχε όρεξη.
Η σκέψη να το ανάψω απορρίφθηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Πριν κάνει τη βόλτα της στα εγκεφαλικά κύτταρα.

Σάββατο της δεύτερης βδομάδας του Γενάρη.
Στην τηλεόραση παρουσιάζουν τον ερωτικό του καυγά, δυο άγνωστοί μου.
Μια δημοσιογράφος, λέει από τη Θεσσαλονίκη και ένας τύπος που μετείχε σε ένα reality.
Στο πάνελ, υπάρχουν κάποιοι που τους ξέρουν.
Σε άφησα με άφησες, όχι εγώ πρώτος...
Παρακολουθώ με το στόμα ανοιχτό.
Ποιοι είναι αυτοί; Ποιους ενδιαφέρουν αυτά;
Η εκπομπή διαρκεί σχεδόν δίωρο από όσο κατάλαβα, και το κανάλι δεν είναι από τα περιθωριακά.
Οι υπεύθυνοι της εκπομπής κάνουν και ένα αφιέρωμα στη δημοσιογράφο. Ο ορισμός της χυδαιότητας.
Όχι δεν αλλάζω σταθμό. Προσπαθώ να αντιληφθώ τι είναι αυτό που βλέπω.
Το δικαίωμα της προβολής το έχει ο κάθε πολίτης.
Τη συμμετοχή του στο κοινωνικό γίγνεσθαι, του κάθε πολίτη, δεν μπορεί να την αρνηθεί κανείς, και ανήκω στους υπέρμαχους της παρουσίασης των πάντων.
Η ιστορία γράφεται από τους δυνατούς, το κέντημά της όμως το έχουν αναλάβει τα ανώνυμα δάχτυλα.
Αλλά, από τη μια μεριά η ρουκέτα που πλήττει την αμερικάνικη πρεσβεία και από την άλλη οι ρουκέτες που πλήττουν την λογική και την αισθητική.

Για δες. Αφιέρωσα περισσότερες λέξεις από όσες για τις πολιτικές εξελίξεις.
Λογικό είναι όμως.
Η συμπύκνωση των πολιτικών και κοινωνικών γεγονότων μου φάνηκε πως βρισκόταν σε αυτήν την εικόνα.

Και οι συνταγματικές αλλαγές και οι διεθνείς σχέσεις, και οι οικονομικές εξαρτήσεις, και η ανάδυση νέων δυνάμεων στις παγκόσμιες αγορές, όλα μα όλα, ήταν εκεί μπροστά μου.
Στην χυδαία εικόνα μιας διαλυμένης σχέσης. ...

Αυτά είναι τα, σε τελευταία ανάλυση, αποτελέσματα των κοινωνικών ανατροπών.

Αυτός είναι ο κόσμος που δημιουργείται.
Ο κόσμος της "αν θυμάσαι, εγώ σε άφησα", ο κόσμος του "τι λες κοπελίτσα μου, εγώ σου είπα να χωρίσουμε".
Ο κόσμος του life style της απαστράπτουσας τηλοψίας...

Παρασκευή, Ιανουαρίου 12, 2007

Κάθε φορά έτσι γίνεται ...

Γεγονότα διάρρηξης του πέπλου του εφησυχασμού.
Ευκαιρία σύγκρουσης.
Ποια η αιτία;

Άγονη κριτική, που οδηγεί τους κρίνοντες, στο ολισθηρό μονοπάτι των ακραίων θέσεων.

Αποθέωση της ύπαρξης και λειτουργίας του δικτύου από κάμερες, που είναι εγκαταστημένες σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους.
Εκμηδενισμός του προσωπικού χώρου.
Ο προβληματισμός να δοθούν ή να μην δοθούν οι εικόνες που έχουν καταγράψει οι κάμερες, εξοστρακίζει τον προβληματισμό του να υπάρχουν ή όχι.

Το ξημέρωμα της ημέρας άλλαξε τη ζωή της πόλης.
Ο κρότος ακούσθηκε σε όλο τον πλανήτη.

Η βία.
Απότοκος της βίας.
Κόρη και μάνα, ένα.
Ο φόβος υπηρέτης τους.
Και οι χαλκάδες της ελευθερίας, τα χρυσαφικά τους.

Τα συμβόλαια συνύπαρξης, τα συντάγματα, η θέληση της κοινωνίας, οι προσπάθειες αλληλοσεβασμού των ανθρώπων, όλα στο καλάθι των αχρήστων.
Στο όνομα ;
Της ησυχίας;
Της ηρεμίας;
Της ειρήνης;

Αλλά αν κάθε φορά, με μια τέτοια ενέργεια, η θηλιά σφίγγει περισσότερο το λαιμό των πολιτών, ποιος αποκλείει τη συνέχισή τους;

Η προσπάθεια να αναδειχθεί ο διάλογος ως θεμελιακό συστατικό των ανθρωπίνων σχέσεων, και η αντιμετώπιση των "ειδικών", μηδέ του γράφοντος εξαιρουμένου, κριτικά, η βάση μιας πρωινής συζήτησης.
Το ερώτημα, δηλαδή θα γίνουν όλα τα σχολεία ιδιωτικά με το άρθρο 16, αφορμή για την κουβέντα.
Με την κατάληξη.
Μην πιστεύετε ούτε εμένα. Ψάξτε τα...
Προφανής για τον ομιλούντα.

Είναι δεδομένο.
Νομοτελειακό.
Η ζωή θα βρει πάλι τους ρυθμούς της.
Κάθε φορά έτσι γίνεται.
Μόνο που ένα κομμάτι της θα είναι καλά "φασκιωμένο".
Κάθε φορά έτσι γίνεται.

Και είναι αυτός ο χειμώνας που μας έχει μπλέξει όλους.
Ψάχνεις να βρεις τα χιόνια και σου γελάει ο ήλιος.

Είναι κάποια τα χαμόγελα που βγαίνουν απ' την καρδιά.
Και δεν χρειάζονται πολλά γι αυτά.
Φτάνει το πρωινό κελάηδισμα των πουλιών.
Φτάνει ο ήχος της μουσικής που γράφτηκε για να μαγεύει ...

Μέχρι νεοτέρας ...

Τούτη τη φορά οι εκρήξεις ήταν πραγματικές.
Ευτυχώς αλλού.
Σημάδι η ημέρα. Και η ροή της καθημερινότητας.
Το πέτυχαν; Ο χρόνος θα δείξει.
Σίγουρα πέτυχαν την αλλαγή της κατεύθυνσης.
Τα φώτα στράφηκαν αλλού.
Ακόμα και τα φώτα του μικροκόσμου.

Όχι ότι άλλαξε ή θα αλλάξει τίποτα επί της ουσίας.
Η κίνηση συνεχίζεται. Απλώς δεν φωτίζεται.

Όπως η εικόνα αυτού του τόπου (ιδού η εφαρμογή του "κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες"...).
Λόγοι τεχνικοί.
Όλο λάθος και λάθος μου δήλωνε.
Σε κάθε απόπειρα και κάθε δράση.
Με έχει και spam.
Και δεν με αφήνει να μπω στα νέα "κοστούμια".
Απόπειρα επιβεβλημένη έξωθεν λοιπόν.
Μέχρι νεοτέρας.

Πέμπτη, Ιανουαρίου 11, 2007

Γιατί έτσι ....

Μη το ρωτάς.
Δεν είναι η απάντηση στον ήχο.
Μη το κοιτάς.
Δε σου μιλάει το χρώμα.

Νιώστο.
Με ποια αίσθηση
δε θα σου πω.
Κράτα το,
δεν είναι δώρο,
Eίμαι εγώ.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 10, 2007

Κατσ -άδ(ε)ιασμα... ή παιχνίδι με τις λέξεις ..

Καταγραφής της αδιάφορης καθημερινότητας, λόγος πλάγιος.
Έως πλαγιαστός.
Συνώνυμος του αδιάφορος.

Λόγος εις ώτα ευγενώς ακουόντων.
Και κατά παραχώρησιν.
Μετά ανίας και πλήξεως συνοδευόμενος.

Λόγος από ανάγκη και μόνον να δειχθεί η φωνή.

Απλές καθημερινές νύξεις, ενός απλού καθημερινού ανθρώπου.
Συν-γραφέως των εαυτού παθών τε και παθημάτων.
Συν, μετά των κορυφαίων.
Κατά την περίπτωσιν αδιαφόρου.
Απλώς περιφέροντος το ευμέγεθες σαρκίον.

Ναι, αλλά εκτός του κύκλου της γνώσης, και της επιστήμης, και της δόκιμης προσέγγισης της του ανθρώπου σοφίας.

Τι μας λες τώρα ρε φίλε;
Και γιατί να σε ακούμε;
Πιο καλός ο θόρυβος από τις ρόδες του τραίνου επάνω στις ράγες, από τους δικούς σου ήχους.
Τουλάχιστον εκείνος δηλοί μεταφορά ανθρώπων και σκέψεων και εμπορευμάτων και πάντων χρημάτων.
Ο δικός σου;

Μέγεθος ελάχιστον. Παιδείας, κουλτούρας, καλλιέργειας.
Κοινωνικής αποδοχής.
Πόθεν το μέτρον τεκμαίρεται κοινόν;
Δια το κοινόν.
Ύπαγε εις την σεαυτού φωλεάν.
Κοντολογίς κάτσε στα αυγά σου βρε αδελφέ.

Να σου το πούμε και αλλιώς;

Ημείς των λαμπρών διανοητών και των εξαισίων ρητόρων την γραμμήν συνεχίζομεν.
Εσύ;
Τις αδιάφορες μικρές ποταπές ομιχλώδεις εικόνες, ατέχνως να σκιαγραφήσεις προσπαθείς.
Αταλάντως.

Άμε παιδί μου στο καλό.
Ο χώρος τούτος για τους μέγιστους εστί.
Τους καταξιωμένους.
Τους ταγούς της κοινωνίας και των φίλων του λόγου.
Τράγους δεν συν-χωρεί.

Άπαγε.

Α, και βγαίνοντας, κλείσε και το φως ...

Τρίτη, Ιανουαρίου 09, 2007

Μην κάνεις σήμερα ό,τι μπορείς να αφήσεις για αύριο, αλλά ....

Τελικά ενδιαφέρουσα η ιδέα να αφήνεις για αύριο ό,τι δε θέλεις να αντιμετωπίσεις σήμερα, αλλά καλά θα κάνεις να τα έχεις μιλημένα.
Με το αύριο.

Διότι είναι κάτι ... αύρια πιο άγρια από το σήμερα και το χτες.

Εκεί που έχεις διάθεση να .. ομφαλοσκοπήσεις, ε και να "χαϊδευτείς" λιγάκι, μια και η αδιαθεσία δεν αποχώρησε πλήρως ή δεν θέλεις να αποχωρήσει πλήρως (παλιμπαιδισμός ε; ), εκεί λοιπόν που λες, ωραία ήρθα και θα δω πώς θα αντιμετωπίσω το σήμερα που το έχω φορτώσει τα από χτες .. αύρια, κάνει την εμφάνισή της η σημερινή αυτόνομη αναποδιά.
Με παρέα και με ουρά.
Και χάνεις τα αυγά και τα καλάθια.
Και λες πούθε ήρθε ετούτο πάλι;

Η τεχνική της άγριας και άκαμπτης στάσης, είναι μια καλή επιλογή για να πάρεις το πάνω χέρι.Συγκρούσεις είναι αυτές οφείλεις να δείξεις ποιος είναι ο αρχηγός.
Και ο δημοκρατικός ελιγμός, με τη σύγκλιση των αρμοδίων οργάνων, τεχνική της παλαιάς κυρίας της διατριψάσης εν τω πεζοδρομίω.
Φυσικά τις αποφάσεις πάντων των οργάνων τις έχεις προετοιμάσει.
Δεν είναι απαραίτητο να καπελώσεις όταν μπορείς να πείσεις ...

Αναστεναγμός ανακούφισης και πάνω στο Δόξα τω Θεώ, νάσου το βόηθα Παναγιά.

Από το πουθενά, παρούσες όλων των μορφών οι εξουσίες.
Μέχρι και η νομοθετική.
Δι εκπροσώπου βεβαίως.
Με άγριες διαθέσεις και τακτική καπελώματος, σαφώς!!!

Πού είναι η αδιαθεσία, πού η διάθεση για παλιμπαιδίστικα χαϊδέματα; Πού η αντιμετώπιση των "αύριο";
Κάτι λίγα γλυκά μόνο, από χτες , στο ψυγείο αλλά πού διάθεση και γι αυτά;
Τώρα τρέχουμε !!!

Κινήσεις γρήγορες αλλά όχι βιαστικές.
Οι δημοκρατίες δεν έχουν αδιέξοδα. Ο διάλογος τα λύνει.
Κυρίως αν η άλλη πλευρά σε αντιμετωπίζει υπεροπτικά.
Ή και σε αγνοεί.
Εν τέλει το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται και η υπερφίαλη αντιμετώπιση γίνεται μαζεύω τα βρεγμένα μου και φεύγω.

Φυσικά το θέμα δεν θα σταματήσει εδώ. Αναμένεται ουρά.
Θα δούμε πώς θα τη "φάμε" και αυτή.

Τα της ημέρας ήπια, πέρασαν σε δεύτερη μοίρα.
Οι συζητήσεις για τις συνταγματικές αναθεωρήσεις, η συζήτηση με τη συνάδελφο που ετοιμάζεται να αποχωρήσει, και η απογευματινή ενασχόληση με τους αριθμούς και τα παιχνίδια τους, έδωσαν, ευτυχώς, τις απαραίτητες μικρές ανάσες.

Απαραίτητες.

Για να τελειώσω όσα είχα προγραμματίσει για σήμερα και να να μην αφήσω τίποτα για αύριο!!!

Βλέπεις δεν έμαθα ακόμα να κάνω κολεγιά με τα .. αύρια ...




Δευτέρα, Ιανουαρίου 08, 2007

Οι εκκρεμότητες αύριο ...

Τα γλυκά σε παράταξη. Αναμενόμενο.
Τόσοι Γιάννηδες, Ιωάννες, Φωτεινές.
Πρόκληση ημιαναπάντητη.

Ημέρα χαμογελαστή. Από διάθεση και από ατμόσφαιρα.
Τα προβληματάκια δεν έλειψαν, αλλά τι θα γινόμασταν και χωρίς αυτά;

Και οι βόμβες δεν έλειψαν, αλλά ούτε και εξερράγησαν.
Απλά δήλωσαν παρουσία.
Ίσως γιατί η τηλεοπτική κάμερα χρειαζότανε και ανάλογο περιβάλλον!

Τα πολιτικά θέματα στο προσκήνιο.
Πόσο άραγε γνωρίζουμε ως πολίτες τις επερχόμενες αλλαγές στο Σύνταγμα της Χώρας;
Σωστά.
Και τι μας νοιάζουν εμάς.
Αυτά είναι θέματα των πολιτικών!!!
Ή μας νοιάζουν;
Η συζήτηση πάντως κράτησε κάμποσο. Και οι επισημάνσεις εξέπληξαν.
Και υπήρχαν και ειδικοί.

Μεσημέρι η ώρα.
Έμειναν τα σκυλιά να κυνηγάνε τα μηχανάκια στο δρόμο.
Κι εγώ να περιμένω την ώρα να περάσει.
Η κάρτα δεν με περιμένει, αλλά η κανονικότητα το επιβάλει.

Η προχθεσινή αδιαθεσία ξεχάστηκε.
Καλά θα κάνει και εκείνη με ξεχάσει. Μια αμοιβαιότητα στην αδιαφορία, είναι πάντα επιθυμητή σε αυτές τις περιπτώσεις.

Τα πάντα στη θέση τους. Και με τη σειρά καμωμένα.
Μέχρι και η μεσημεριανή σιέστα.
Αυτή όχι στην ώρα της. Πήγε λίγο πιο μετά.

Και το απόβραδο κυλάει ράθυμα.
Ο τύπος, μερικές ειδήσεις στην τηλεόραση, ένα τσάι.
Λίγες σκέψεις για τα αδιάφορα. Εκείνα τα πολιτικά, που είναι για τους λίγους.
Το άρθρο 16 που πρόκειται να αλλάξει και που αναστατώνει τη ζωή όλων μας, αλλά και τα άλλα άρθρα.
Πρώτη είδηση φυσικά δεν είναι αυτή στις ειδήσεις.

Τα στρατιωτικά και η θητεία, τα κοινωνικά με τις ασέλγειες κυριαρχούν.
Είναι και πιο "πιασάρικα".
Πιο ουσιαστικά; Ζήτημα οπτικής.

Αρχή της εβδομάδας με τους γνωστούς ρυθμούς.
Οι σημερινές εκκρεμότητες μπήκαν στη λίστα για αύριο.
Και το ένα πόδι επάνω στο άλλο, για την απόλαυση της ανάγνωσης του βιβλίου.

Είπαμε, οι εκκρεμότητες αύριο το πρωί.


Κυριακή, Ιανουαρίου 07, 2007

Για το monitor

Σκέφτομαι ότι γι αυτό και μόνο αξίζει να υπάρχει το monitor.

Μόνο από τύχη θα μπορούσε να συναντήσει κανείς αυτήν την ευαισθησία...

Τουλάχιστον εγώ τυχαία το συνάντησα ..

Απουσία ...

Με πάλεψε, το πάλεψα, κάναμε τις λαβές μας, ε με νίκησε.

Τι με νίκησε, μου άλλαξε τα Φώτα !!!

Από ημέρα γιορτής τη χτεσινή, την έκανε ημέρα νοσηλείας.

Συμβαίνουν όμως κι αυτά και εις τας καλυτέρας των οικογενειών.

Νυν, ήτοι τώρα, φαίνεται ότι παίρνω εγώ το πάνω χέρι.

Για να δούμε.

Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα να μην πεις, έλεγα έλεγε η γιαγιά μου.

ΟΚ γιαγιά, ανακαλώ. Περιμένω ...



Παρασκευή, Ιανουαρίου 05, 2007

Θέλω να πουλήσω κάτι;

Ανοιχτή η τηλεόραση, παράθυρο στον κόσμο.
Ποιον κόσμο όμως;

Και οι σελίδες του βιβλίου ανοιχτές.
Πύλη άλλων κόσμων αυτές.

Και ο δικός μου μικρόκοσμος γύρω μου.
Το πόδι μου επάνω στο γραφείο, οι εφημερίδες του Σαββάτου, που βγήκανε Παρασκευή σωριασμένες στο πλάι, το φλυτζάνι άδειο, στέλνει ακόμα κύματα του αρώματος της σοκολάτας.

Το ρολόι βγαλμένο από το χέρι συνεχίζει, αδιάψεστος μάρτυρας, να δείχνει τα δευτερόλεπτα που πέρασαν.
Βιβλία διαβασμένα κι αδιάβαστα στο πλάι.

Νύχτα που κυλάει ήρεμα κι αργά.

Παραμονή των Φώτων.
Κάλαντα δεν είχε σήμερα.
Δεν ήρθε κανένα παιδί.
Ούτε κι εγώ τα "είπα".
Ποτέ δεν τα έλεγα, όταν ήμουν παιδί.
Οι δικοί μου το θεωρούσαν επαιτεία Βλέπεις στη γειτονιά τότε όλοι ήμασταν γνωστοί.

Έτοιμο το μυαλό, άτι καθαρόαιμο, να κάνει την κούρσα του στο παρελθόν.
Δεν του το επιτρέπω.

Ας ετοιμάσω το άλλο.
Για το μέλλον.
Αυτό είναι άλλωστε μπροστά.
Τα άλλα μπαγιατέψανε.
Φρέσκα κουλούρια πουλάει ο κουλουράς, που λέγαμε πιτσιρικάδες...

Αλλά, εγώ, θέλω να πουλήσω κάτι;
Έχω να πουλήσω κάτι;




Μελέτη ...

Να που και η μικρή αδιαθεσία, περαστική ήταν, βοηθάει κάπου κάπου.
Μια κουβέρτα στα πόδια, η ζεστή σούπα, η κουνιστή πολυθρόνα-το τζάκι βαρέθηκα να το ανάψω-και το βιβλίο στο χέρι.
Περιηγήσεις στο Παρίσι των αρχών του 20ου αιώνα και στην Αθήνα του μεσοπολέμου, με φόντο τη μαθηματική σκέψη και τις φιλοσοφικές αναζητήσεις μέσα από τους αριθμούς.
Το έγκλημα, μάλλον η αφορμή για τα άλλα.

Καλή παρέα.
Αρκετά κομμάτια, αν και τα είχα ξαναδιαβάσει, μου κράτησαν το ενδιαφέρον.
Όχι το βιβλίο δεν το είχα ξαναδιαβάσει, αλλά τμήματά του, σχεδόν αυτούσια τα θυμόμουν από το βιβλίο Αϊνστάιν-Πικάσο του Arthur Miller.
Και η ιδέα, όχι το μυθιστορήματος, αλλά του "μπλεξίματος" τέχνης και μαθηματικών, μου φάνηκε ότι από εκεί έχει αντληθεί.

Η γραφή όμως, βοήθησε να αφοσιωθώ και να το απολαύσω.

Φυσικά και το έφτασα έως το τέλος.
Αναμενόμενο, αλλά ενδιαφέρον.

Τόσο ενδιαφέρον που στο χέρι βρέθηκε και το άλλο βιβλίο.

Το δεύτερο βιβλίο, σε εντελώς άλλο περιβάλλον.
Έντονη η γεύση του εικοστού πρώτου αιώνα και ας μην τον έχουμε ακόμη ψηλαφίσει καλά καλά.
Η ατμόσφαιρα που υποβάλλει στα γραπτά του ο Ανδρουλάκης παρούσα και έντονη.
Και η μαθηματική λογική του, παραστάτης κι αυτή.
Παιχνίδια σε ένα κόσμο που ανατέλλει, με πρωταγωνιστές, πρόσωπα μιας καθημερινότητας ρευστής και εν πολλοίς απροσδιόριστης.

Η αδιαθεσία έφυγε, αλλά λέω να συνεχίσω το ταξίδι στους κόσμους του βιβλίου. Όσο και αν απεχθάνομαι τα τυχερά παιχνίδια το θηλυκό πόκερ μοιάζει να με ελκύει.
Και δεν είναι το θηλυκό η αιτία.
Εδώ τουλάχιστον ...



Πέμπτη, Ιανουαρίου 04, 2007

Σκέψεις "πεταμένες" στην οθόνη ...

Αναπόφευκτη η κουβέντα "τι είναι αριστερά σήμερα. Ποιος είναι αριστερός".
Η απάντηση, από το στόμα αριστερίστριας, σαφώς επηρεασμένη από τη φιλελεύθερη (όχι νεοφιλελεύθερη) σκέψη.

Κατά τα άλλα, σήμερα, για πρώτη ημέρα στο γραφείο, μετά την ανατολή του 2007.
Προγραμματισμένη μεν, εκτός ροής των ημερών δε.
Μόνο που το μισάωρο έγινε τετράωρο και βάλε.

Συζητήσεις, σχεδιασμοί, αναζητήσεις.

Πώς ορίζεται η εργατική τάξη σήμερα, μια άλλη ερώτηση.

Ας μας απαντήσει καλύτερα ο μελαψός εργάτης που αλλάζει τα τζάμια του κτηρίου, ο οποίος μόλις μου έφερε το κλειδί της αποθήκης και άφησε να πλανιέται σε όλο το γραφείο το άρωμά του.
Πετρέλαιο.
Τριαντατέσσερα χρόνια πίσω, αυτή η μυρωδιά ήταν μόνιμα στη μύτη μου. Και η μύτη μου πάνω από τη "βούτα" με το πετρέλαιο, που βάζαμε τις μηχανές που ερχόντουσαν για επισκευή.
Τότε που έκανα την πρακτική μου ως μηχανολόγος, στο συνεργείο επισκευών, του εργοστασίου, που κατασκεύαζε κινητήρες στον Πειραιά.
Ναι κατασκεύαζε.
Το έχω ξανασημειώσει. Σ' αυτό τον τόπο γινόταν και παραγωγή κινητήρων εσωτερικής καύσης.

Και την κοπελιά να ρωτήσουμε, που θα πάει σήμερα για συνέντευξη.
Για δουλειά.
Ευχή να της πάνε όλα καλά. Και δικό μου "στοίχημα" η επιτυχία της.
Ναι, δεν είναι τυπικό δείγμα, είναι όμως μια περίπτωση.
Δεύτερη σκέψη.
Από πότε συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι "δείγματα";
Αν αυτό δεν είναι αλλοτρίωση, τι είναι αλλοτρίωση;
Για την αφεντιά μου μιλάω.

Η πρώτη ημέρα στην δουλειά δεν ήταν προγραμματισμένη για πολιτικές και φιλοσοφικο-ιδεολογικές καταδύσεις.
Τα τηλεφωνήματα των προηγούμενων ημερών και του πρωινού την επέβαλαν.
Και η διάθεση, σε συνδυασμό με τη συγκυρία, τη χρωμάτισαν.
Δεν συζητάς με όλους τέτοια θέματα, ούτε όλοι σου δίνουν αφορμές να μετρήσεις τον εαυτό σου και να ξαναδείς τις θέσεις σου.

Ώρες μετά.
Τα νέα από το "δείγμα" καλά. Για να δούμε τη συνέχεια.
Και πόσες συνέχειες θα υπάρξουν.

Τα βιβλία στο πλάι.
Η ανάγνωση συνεχίζεται.
Βουτιά στο παρελθόν.
Στις αρχές του εικοστού αιώνα.
Θαυμασμός για τις προσωπικότητες που αποτέλεσαν την πνευματική ελίτ της εποχής. Αναπόφευκτη η σύγκριση με τα τρέχοντα και τα καθ' ημάς.
Και η σκέψη σε ένα τμήμα των πρωινών συζητήσεων που είχε σαν θέμα την επικείμενη αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος.
Ποιοι καθηγητές μας δίδαξαν εμάς; Ποιο το κύρος τους στην παγκόσμια σκηνή; Σε ποιες σχολές και σε ποια Πανεπιστήμια βρίσκονται προσωπικότητες ανάλογες;
Και στην τέχνη ακόμα, πού να υπάρχουν σήμερα τα ανάλογα των Ισπανών καλλιτεχνών που δημιούργησαν στο Παρίσι στις αρχές του εικοστού αιώνα;

Πολλές ερωτήσεις μαζεμένες.
Χωρίς καμιά διάθεση μηδενισμού της σημερινής εποχής.
Ούτε και εξαγωγή συμπερασμάτων του είδους, πάει χάλασε ο κόσμος σήμερα, ενώ παλιά....

Σκέψεις απλές και άναρχες είναι.
Σκέψεις χωρίς ειρμό και στόχο. Όπως φτάνουν μέχρι τις άκρες των δακτύλων.
Σκέψεις που ξεκίνησαν το πρωί μια Πέμπτης η οποία θα κλείσει με τη συνέχεια της ανάγνωσης των βιβλίων, αν δεν προλάβει η κυκλοφορούσα μικροΐωση να με στείλει στα ζεστά.
Όχι ότι θα είναι και άσχημα ...

Τετάρτη, Ιανουαρίου 03, 2007

Με διάθεση φτιαγμένη στις γιορτές ...

Ήρθε να με βρει.
Όχι που θα με άφηνε να κάθομαι τόσες ημέρες.

Είναι βέβαια και ο χρόνος που περνάει γρήγορα και οι δουλειές, μερικές δουλειές δεν περιμένουν.

Αλλά όπως και να έχει τις άμυνές μου τις έχω ορθώσει κανονικά.

Άλλη μια ημέρα που το κρεβάτι με ... υποχρέωσε να του κάνω παρέα. Και ήταν πολύ πειστικό.
Σχεδόν μέχρι τις δέκα και μισή !!!
Ούτε όταν ήμουν άρρωστος.

Και η μίνι εσωτερική εξορία, Τετάρτη σήμερα προηγείται η λάτρα του σπιτιού, αφορμή για γενικευμένη ραστώνη....
Μέχρι και τον κομπιούτορα καθάρισα. Εξωτερικά βέβαια.
Απορώ πώς δούλευε. Δυο κιλά σκόνη έβγαλα από το πληκτρολόγιό του.

Η περί τας επιστήμας ενασχόληση, μεταφέρθηκε τις πρώτες απογευματινές ώρες και συνεπώς ο προσωπικός χρόνος επιμηκύνθηκε.

Επίσκεψη αστραπή στο βιβλιοπωλείο και αποχώρηση με τουλάχιστον δύο προσωπικές επιλογές.
Περί τα εγκλήματα το ένα. Πυθαγόρεια εγκλήματα του Τεύκτρου Μιχαηλίδη, και ανιχνεύσεις του πολιτικού μέλλοντος με θηλυκό ένδυμα το άλλο. Θηλυκό πόκερ του Ανδρουλάκη.

Χρόνος για μελέτη, αναζητείται.
Θα βρεθεί όμως.

Τα άλλα δύο δώρο και δόλωμα.
Κινέζικα κουτιά, της Σώτης Τριανταφύλλου και Μεθοδολογία της Άλγεβρας.
Ως δώρο έπιασαν. Να δούμε το δόλωμα αν θα λειτουργήσει.
Υπομονή.

Και η παράσταση με τις παραστάσεις μια χαρά πήγε.
Προσωπική απόλαυση.
Η απέναντι πλευρά δεν έπλεε και σε πελάγη ευτυχίας, κι εγώ στη θέση της, εδώ που τα λέμε, τα ίδια και χειρότερα θα αισθανόμουν.

Τουλάχιστον η επιστροφή συνοδεύτηκε με μια μικρή συζητησούλα.
Πώς σκέπτονται οι δεκαπεντάχρονες σήμερα;
Υποθέτω όπως και πριν σαράντα χρόνια, βέβαια.
Γιατί τα σημερινά δεκαπεντάχρονα να σκέπτονται διαφορετικά από τα ... αντιπροχθεσινά;
Άλλο το τι παραστάσεις έχουν.

Ό,τι και να λέω όμως, η αυριανή ημέρα θέλει λίγη προετοιμασία.
Η διάθεση παραμένει εορταστική, αλλά δεν είναι καλό επιχείρημα για να δικαιολογήσει κανείς αυτά που δεν έκανε όλες αυτές τις ημέρες.

Ευτυχώς οι ημέρες έχουν διάρκεια.
Είναι και η νύχτα που βοηθάει.

Ας οργανωθώ πάραυτα.
Το πρωινό τηλεφώνημα, που με βρήκε να ασχολούμαι με αλλότρια, ανάθεσε καθήκοντα.
Και οφείλω να ανταποκριθώ.

Φαίνεται πολύ ότι μαρέσει που χουζουρεύω και δεν έχω διάθεση να "ξεκουνηθώ";


Το blog εξακολουθεί να τελεί υπό έλεγχο!!
Σπαμαρισμένο .(λέξη ε; !! )
Καλέ κύριε blogger τι σας έκαμνα ο ταπεινός;
Λευτερώστε το και βαρέθηκα να πληκτρολογώ το Word Verification...

Τρίτη, Ιανουαρίου 02, 2007

Ανάμεικτα ...

Ήταν στις σκάλες.
Περίμενε.
Τα χάλια του. Πιο αδύνατος, πιωμένος, χλωμός.
Πρώτα μου διευκρίνισε ότι με αναγνώρισε μακριά από το περπάτημα και μετά ανταλλάξαμε ευχές για το Νέο Χρόνο.

Στο τηλέφωνο φαινόταν πως τίποτα δεν είχε αλλάξει.
Πώς να αλλάξει όμως;
Όταν έχεις πιάσει τον πάτο του βαρελιού και σέρνεσαι εκεί, δύσκολο να ξεκολλήσεις.
Δυο σκυλιά, κουλουριασμένα πάνω στο γρασίδι, κοιτούσαν αδιάφορα.
Την εικόνα την ήξεραν.

Η μεταφορά συνετελέσθη.
Εκεί δίπλα, μπήκε και η άλλη γραμμούλα...
Όλα τα προηγούμενα κείμενα και τα σχόλια υπάρχουν πλέον αλλού.
Μόνο που ο μπλόγκερ έχει την άποψη πως δεν επιτρέπεται να αναβαθμιστώ.
Μένω στα υπάρχοντα.
Τελώ και υπό περιορισμό.
Το μπλογκ είναι spam παρά τα μηνύματα που έχουν σταλεί.

Ημέρες του Νέου Χρόνου.
Μυρωδιά από παλιό υλικό.
Απόλυτες τιμές, ανισώσεις, παραμετρικές εξισώσεις.
-Μη νομίζεις ότι τα μαθηματικά διαφέρουν πολύ από τη γλώσσα.
Αλγοριθμικές λειτουργίες βρίσκεις και στα δύο.
Οδηγίες.
Πόσα να κατάλαβε άραγε;
Ένα τετράωρο και έπεται συνέχεια.

Τηλεόραση που δεν βλέπεται. Το της κακομοίρας τη σώζει λίγο.
Ζήκος, κλασική μορφή.

Τα σκαλοπάτια μέχρι τον τέταρτο όροφο φταίνε για την κουρασμένη αναπνοή.
Και πρέπει να επαναλαμβάνεται η διαδρομή του πάνω κάτω τουλάχιστον τρις την ημέρα, από δύο σετ !!

Μια δυο γουλιές μπράντυ.

Το μυαλό επιστρέφει στα χνώτα που μύριζαν αλκοόλ.
Τι να πεις όμως σε ένα μυαλό που βρίσκεται αλλού.
Στο τηλέφωνο χαζογελούσε. Μπορεί και να έκλαιγε.
Από την άλλη, έχει όλη την ευθύνη.
Προσπάθειες που δεν τελεσφορούν έγιναν και γίνονται. Πόσο όμως;
Χαμένο παιχνίδι.
Από χρόνια.
Όχι ότι θα ήταν και πολύ καλύτερα δηλαδή, αν τα πράγματα είχα εξελιχθεί αλλιώς.
Τώρα όμως είναι στα χειρότερα.

Ο Ζήκος συνεχίζει να δίνει ρεσιτάλ.
Το μπράντυ τελείωσε.
Το ασανσέρ εξακολουθεί να μη λειτουργεί.
Τα σκυλιά δίπλα μου, μισοκοιμισμένα παρακολουθούν αδιάφορα.
Το πρωί είχαν άποψη για τα μαθηματικά μοντέλα.
Ανάμεσα σε δυο ταυτότητες, ο μικρότερος άρχισε να ροκανίζει το ποδάρι της καρέκλας.
Του φαινόταν δύσκολες οι αναγωγές ομοίων όρων.

Ναι, ήσυχη ημέρα.
Η συννεφιά δεν εμπόδισε τη θερμοκρασία να είναι ικανοποιητική για την εποχή.

Και η επωδός των ημερών.
Κάτι πρέπει να κάνω με τα κιλά.
Τα δικά μου βέβαια.
Με τόσο φαΐ πήραν πάλι την ανιούσα.

Και το τηλεφώνημα για την εκδρομή δεν έγινε.
Ο αρχικός προγραμματισμός έλεγε αναχώρηση τη δεύτερη ημέρα της πρωτοχρονιάς.
Ο χρόνος δεν την επιτρέπει πια.
Ίσως προς το Πάσχα, να είναι καταλληλότερες οι συνθήκες.

Οι ώρες της ημέρα κυλάνε.

Εκείνη την ιδέα, πότε θα την υλοποιήσω; Πότε θα αρχίσω δηλαδή.
Το πέρας έτσι κι αλλιώς θα είναι άδηλο.

Αποδεδειγμένο.
Από ιδέες πάω καλά. Πολύ καλά.
Η εφαρμογή είναι το πρόβλημα.
Ίσως γιατί κατά βάθος, ξέρω το αποτέλεσμα...

Τουλάχιστον οι δυο αποθηκευτικοί χώροι, έγιναν σχετικά όμορφοι.
Όπως τους σκεπτόμουν.

Χάρηκα και την ενασχόληση με τα παλιά...

Υπερβολική η αισιοδοξία, αλλά γιατί όχι.
Μια απόπειρα δεν βλάπτει.
Ένα δεκαπένταχρονο παιδί μπορεί να βγάλει κρυμμένα ταλέντα και ικανότητες.
Πάντως το βιβλίο του Δοξιάδη, "Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκολντμπαχ", το έδωσα να το διαβάσει, έχοντας κρυμμένη μια μικρή ελπίδα ....
Ποτέ δεν ξέρεις...



Δευτέρα, Ιανουαρίου 01, 2007

Πρωτοχρονιά 2007

Το μέτρο στα οικογενειακά τραπέζια απουσιάζει.
Τουλάχιστον της εδώ ... μείζονος οικογένειας.

Η σημερινή συνεστίαση, δεύτερος γύρος της χθεσινοβραδινής.
Και αν οι συνθήκες και η αγωγή το επέτρεπαν, θα υπήρχε και τρίτος.
Και να πεις πως ήταν λίγοι οι συνδαιτυμόνες ...

Το ξύπνημα στο Νέο Χρόνο, ανάλογο της ώρας κατάκλισης.

Αν βέβαια το κρεβάτι σου σε βλέπει στις 4 το πρωί, το άνοιγμα των ματιών δύσκολα γίνεται πριν από τις δέκα.
Και έντεκα μπορώ να σου πω.

Ευτυχώς το χρονικό διάστημα, που μεσολάβησε μέχρι το μεσημεριανό φαγητό, ήταν επαρκές για την ανταλλαγή ευχών.
Και η τεχνολογία καλός σύμμαχος ...

Φυσικά, ο προαναφερθείς δεύτερος γύρος, ξεκίνησε εκεί κοντά στο απομεσήμερο.
Λογικό ήταν κι αυτό.
Και κράτησε ανάλογα.
Σχεδόν μέχρι τη δύση του ήλιου.

Όμορφη ημέρα.
Λιακάδα από αυτές που σου λένε εδώ άνοιξη.
Κι ας είναι πρώτη του χρόνου.
Το δειλινό προκάλεσε το φωτογράφο να το απαθανατίσει.


Της πρώτης ημέρας του χρόνου, οι πιο όμορφες ώρες, είναι οι ώρες της μοναξιάς.
Οι βόλτες των νεοτέρων, οι συζητήσεις των μεγαλυτέρων και το παραδοσιακό "χαρτάκι" με τους νεότατους, αφήνουν το χώρο για απομόνωση όσων την επιθυμούν.
Και ανήκω σε αυτούς τους τελευταίους.

Μια δυο ώρες, απολύτως προσωπικές.
Όχι απολογισμού.
Μήτε σχεδιασμού των μελλουμένων.
Απλά έτσι.
Μοναξιά.
Ησυχία.
Χωρίς καν τον ήχο της τηλεόραση ή του ραδιοφώνου.

Πιο πολύ οι εσωτερικοί ήχοι είναι που φανερώνονται.
Χωρίς να λένε απαραίτητα κάτι.
Κάτι συγκεκριμένο.

Πρώτη ημέρα του χρόνου. Του 2007.
Τι να φέρνει άραγε μαζί του;

Ρητορική η ερώτηση.
Τι να κάνω με όσα θέλω να δρομολογήσω, θα ήταν η ορθότερη διατύπωσή της.
Οι αποφάσεις όμως μπορούν ακόμα να περιμένουν.

Οι συνθήκες, οι καταστάσεις, τα δεδομένα, οι στόχοι και τα όνειρα, μεταβλητά όλα, θα επηρεάσουν και θα επηρεαστούν.

Πρώτη ημέρα του χρόνου.

Όμορφος να είναι για όλον τον κόσμο.
Ξέρω, είναι ουτοπικό.
Δεν μπορεί να είναι για όλους, όμορφος ο χρόνος.

Όμως, ευχή είναι.
Ας την καταθέσω.

Πού ξέρεις, μπορεί και να πιάσει.

Καλή Χρονιά.

Με Υγεία.