δεν πάω πουθενά...

Τώρα γιατί ήθελε ένα κείμενο να εμφανιστεί, ενώ ο γραφιάς δεν ήθελε, είναι από τα μυστήρια.
Ίσως και εκείνο ήθελε να "ρίξει τις στροφές του" υπό τους ήχους του "δεν πάω πουθενά...", όπως και ο γεννήτοράς του.
Δεν του έκανα τη χάρη εν τέλει. Το συμμάζεμα.
Ας έχουμε και επίγνωση των μέτρων μας.

Ακριβώς λόγω επιγνώσεως δήλωσα και "γραφιάς". Μη γράψω συγγραφέας και θυμώσουν οι ειδικοί.
Μολονότι η δική μου αιρετική και ανόητη άποψη είναι ότι όλοι όσοι γράφουν/με είναι/μαστε συγγραφείς.
Γράφουμε με τη φαντασία μας και τα συναισθήματά μας αντάμα.
Άρα συν-γράφουμε, ήτοι είμεθα συγγραφείς.

Σιγά τώρα, οι bloggers συγγραφείς.
Σαν να λέμε κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες !!
(έλα όμως που η ιστορία τελικά δικαίωσε τους μυλωνάδες και υποχρέωσε τους πραματευτάδες σε ανασύνταξη ..)
Πάντως ναι. Συγγραφείς. Οι bloggers είναι συγγραφείς.
Όχι απαραίτητα λόγο-τέχνες, αλλά συν-γραφείς και όστις επιθυμεί ας αρχίσει να λιθοβολεί.

Συνηθισμένα τα βουνά απ' τα χιόνια....

Στο πυρ το εξώτερον πλέον το προηγηθέν κείμενο λοιπόν και ό,τι απόμεινε από αυτό, είναι η διάθεσή μου να κλείσω το πρωινό, την οποία και αφήνω ως μνημείο της σημερινής ημέρας.
Ε να μην εξαφανίσω και το σχόλιο που πρόλαβε και μπήκε, μια και με την αβλεψία μου, το άτακτο κείμενο έμεινε κάμποσες ώρες σε κοινή θέα.

Μικροπροβληματάκια πήραν το δρόμο για τη λύσης τους, και εγώ ετοιμάζομαι πλέον να πάρω τον δρόμο της επιστροφής.
Το τελευταίο τηλεφώνημα από το γραφείο μου στο ΚΤΕΟ. Καιρός να το περάσω το έρμο το αμάξι και από έλεγχο...