Κάθε φορά έτσι γίνεται ...

Γεγονότα διάρρηξης του πέπλου του εφησυχασμού.
Ευκαιρία σύγκρουσης.
Ποια η αιτία;

Άγονη κριτική, που οδηγεί τους κρίνοντες, στο ολισθηρό μονοπάτι των ακραίων θέσεων.

Αποθέωση της ύπαρξης και λειτουργίας του δικτύου από κάμερες, που είναι εγκαταστημένες σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους.
Εκμηδενισμός του προσωπικού χώρου.
Ο προβληματισμός να δοθούν ή να μην δοθούν οι εικόνες που έχουν καταγράψει οι κάμερες, εξοστρακίζει τον προβληματισμό του να υπάρχουν ή όχι.

Το ξημέρωμα της ημέρας άλλαξε τη ζωή της πόλης.
Ο κρότος ακούσθηκε σε όλο τον πλανήτη.

Η βία.
Απότοκος της βίας.
Κόρη και μάνα, ένα.
Ο φόβος υπηρέτης τους.
Και οι χαλκάδες της ελευθερίας, τα χρυσαφικά τους.

Τα συμβόλαια συνύπαρξης, τα συντάγματα, η θέληση της κοινωνίας, οι προσπάθειες αλληλοσεβασμού των ανθρώπων, όλα στο καλάθι των αχρήστων.
Στο όνομα ;
Της ησυχίας;
Της ηρεμίας;
Της ειρήνης;

Αλλά αν κάθε φορά, με μια τέτοια ενέργεια, η θηλιά σφίγγει περισσότερο το λαιμό των πολιτών, ποιος αποκλείει τη συνέχισή τους;

Η προσπάθεια να αναδειχθεί ο διάλογος ως θεμελιακό συστατικό των ανθρωπίνων σχέσεων, και η αντιμετώπιση των "ειδικών", μηδέ του γράφοντος εξαιρουμένου, κριτικά, η βάση μιας πρωινής συζήτησης.
Το ερώτημα, δηλαδή θα γίνουν όλα τα σχολεία ιδιωτικά με το άρθρο 16, αφορμή για την κουβέντα.
Με την κατάληξη.
Μην πιστεύετε ούτε εμένα. Ψάξτε τα...
Προφανής για τον ομιλούντα.

Είναι δεδομένο.
Νομοτελειακό.
Η ζωή θα βρει πάλι τους ρυθμούς της.
Κάθε φορά έτσι γίνεται.
Μόνο που ένα κομμάτι της θα είναι καλά "φασκιωμένο".
Κάθε φορά έτσι γίνεται.

Και είναι αυτός ο χειμώνας που μας έχει μπλέξει όλους.
Ψάχνεις να βρεις τα χιόνια και σου γελάει ο ήλιος.

Είναι κάποια τα χαμόγελα που βγαίνουν απ' την καρδιά.
Και δεν χρειάζονται πολλά γι αυτά.
Φτάνει το πρωινό κελάηδισμα των πουλιών.
Φτάνει ο ήχος της μουσικής που γράφτηκε για να μαγεύει ...