Μελέτη ...

Να που και η μικρή αδιαθεσία, περαστική ήταν, βοηθάει κάπου κάπου.
Μια κουβέρτα στα πόδια, η ζεστή σούπα, η κουνιστή πολυθρόνα-το τζάκι βαρέθηκα να το ανάψω-και το βιβλίο στο χέρι.
Περιηγήσεις στο Παρίσι των αρχών του 20ου αιώνα και στην Αθήνα του μεσοπολέμου, με φόντο τη μαθηματική σκέψη και τις φιλοσοφικές αναζητήσεις μέσα από τους αριθμούς.
Το έγκλημα, μάλλον η αφορμή για τα άλλα.

Καλή παρέα.
Αρκετά κομμάτια, αν και τα είχα ξαναδιαβάσει, μου κράτησαν το ενδιαφέρον.
Όχι το βιβλίο δεν το είχα ξαναδιαβάσει, αλλά τμήματά του, σχεδόν αυτούσια τα θυμόμουν από το βιβλίο Αϊνστάιν-Πικάσο του Arthur Miller.
Και η ιδέα, όχι το μυθιστορήματος, αλλά του "μπλεξίματος" τέχνης και μαθηματικών, μου φάνηκε ότι από εκεί έχει αντληθεί.

Η γραφή όμως, βοήθησε να αφοσιωθώ και να το απολαύσω.

Φυσικά και το έφτασα έως το τέλος.
Αναμενόμενο, αλλά ενδιαφέρον.

Τόσο ενδιαφέρον που στο χέρι βρέθηκε και το άλλο βιβλίο.

Το δεύτερο βιβλίο, σε εντελώς άλλο περιβάλλον.
Έντονη η γεύση του εικοστού πρώτου αιώνα και ας μην τον έχουμε ακόμη ψηλαφίσει καλά καλά.
Η ατμόσφαιρα που υποβάλλει στα γραπτά του ο Ανδρουλάκης παρούσα και έντονη.
Και η μαθηματική λογική του, παραστάτης κι αυτή.
Παιχνίδια σε ένα κόσμο που ανατέλλει, με πρωταγωνιστές, πρόσωπα μιας καθημερινότητας ρευστής και εν πολλοίς απροσδιόριστης.

Η αδιαθεσία έφυγε, αλλά λέω να συνεχίσω το ταξίδι στους κόσμους του βιβλίου. Όσο και αν απεχθάνομαι τα τυχερά παιχνίδια το θηλυκό πόκερ μοιάζει να με ελκύει.
Και δεν είναι το θηλυκό η αιτία.
Εδώ τουλάχιστον ...