καρέ καρέ, μια από τις διαδρομές της μέρας ...

Πρωινό ξεκίνημα με άγχος.
Με τα δεύτερα κλειδιά του αυτοκινήτου.
Τα πρώτα γυρνάνε σε κάποια τσέπη. Το απόγευμα θα τα αναζητήσω πάλι.
Η συνάντηση στο γραφείο, κατά τα αναμενόμενα. Και χειρότερα ίσως.
Τι να το κάνεις να συναντάς ανθρώπους όταν εκ προοιμίου είναι φανερό, ότι κι αυτοί βρίσκονται αλλού.
Ελπίζω όμως το ταρακούνημα να πιάσει τόπο.

Στο πρόγραμμα η προετοιμασία του αυτοκινήτου για τον έλεγχο της Δευτέρας.
Μόνο που χρειάζεται να το πάω στην άλλη άκρη της πόλης. Εκεί είναι το συνεργείο.
Όλοι οι δρόμοι της περιοχής κλειστοί!!! Παιχνίδι λαβυρίνθου για να βγεις στην κεντρική λεωφόρο.
Επιτέλους. Δρόμος προς τη θάλαττα!!!
Διαδρομή προς τη Γλυφάδα. Κίνηση στους δρόμους αρκετή.
Έχω ξεχάσει πώς είναι να κινείσαι τέτοια ώρα, εννιά το πρωί, στους δρόμους της πόλης, μιαν εργάσιμη ημέρα.
Σε πολλά κομμάτια της διαδρομής σημειωτόν, σε άλλα προσπάθεια να αποφύγω τους βιαστικούς που κάνουν σφήνες.

Φαεινή ιδέα!
Να χρησιμοποιήσω το τραμ για την επιστροφή στο γραφείο.


Η διαδρομή από τη Βουλιαγμένης μέχρι την παραλιακή της Γλυφάδας με τα πόδια.
Στάση Αγγέλου Μεταξά.
Μόλις έχασα το τραμ. Αναμονή για το επόμενο.
Πρέπει να μάθω να χρησιμοποιώ το μηχάνημα για την έκδοση του εισιτηρίου.
Η καλή κυρία, πρόθυμη να μου δείξει.
Κακιούλα.
Μάζεψε και τα ρέστα που είχε αφήσει ο προηγούμενος.

Το ταξίδι αρχίζει μετά από ένα τέταρτο.
Η θάλασσα αγριεμένη. Συννεφιά. Οι γλάροι κόβουν βόλτες πάνω στη στεριά. Τους χάλασε την ηρεμία ο νοτιάς.
Καθισμένος σε μοναχικό κάθισμα, με τα γυαλιά της πρεσβυωπίας στα μάτια και το μικρό σημειωματάριο στο χέρι κρατάω σημειώσεις.
Το παιχνίδι με το πολυτονικό συνεχίζεται.

Η ώρα περνάει. Προφανώς θα βγω εκτός ωραρίου. Κοντεύει 10 π.μ.

Κοιτάζω τα πρόσωπα των συνεπιβατών. Δυο αγόρια και δυο κορίτσια. Καταγωγή πιθανόν μεσανατολική. Συνηθισμένη για την περιοχή.
Οι σχέσεις τους, μάλλον δεν είναι σχέση.

Έξω από τον Άγιο Κοσμά. Ο συρμός δεν κάνει στάση.

Επόμενη στάση Άγιος Αλέξανδρος.. Από όσο θυμάμαι, εδώ εκκλησιαζόταν ο αδελφός του πατέρα μου. Θρήσκος κατά πως άρμοζε στις συντηρητικές του απόψεις. Δεν έχει τύχει να έρθω σε αυτόν το ναό. Εικόνες στο μυαλό, από τις σχέσεις μου με τον νονό -αδελφό του πατέρα μου- και τη νονά μου.

Ούτε εδώ στέκεται ο συρμός.

Το go kart. Ένα ακόμα απωθημένο.
Οι συμμαθητές μου το επισκέπτονταν συχνά, εκεί στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα.
Στις ώρες του μαθήματος φυσικά. Ναι, κοπάνα.
Το παιδί με το τρύπιο παντελόνι ποτέ.
Είχαμε τότε την ταβέρνα; Για τα 1969 μιλάω.
Περίεργο.
Δεν μπορώ να θυμηθώ πολλά πράγματα εκείνης της εποχής. Και δεν ήμουν μικρός δα.
Το 1969 ήμουν 18.
Συννεφιά.

Ελληνικό. Απέναντι η Καστέλα λουσμένη με το φως του ήλιου.

Στο ύψος του Ζέφυρου στάση. Κίνηση ανθρώπων. Στην παραλιακή, τα αυτοκίνητα με κατεύθυνση προς το Φάληρο, σημειωτόν. Το τραμ κινείται ασταμάτητα.
Γιατί άραγε δεν χρησιμοποιώ κι εγώ, πιο συχνά τα μέσα μαζικής μεταφοράς;

Ηχητική και καλαίσθητη οπτική ενημέρωση των επιβατών, για το πού βρισκόμαστε κάθε φορά.

Ώρα 10. Ο χρόνος μου έχει φύγει.

Πικροδάφνη.
Η εικόνα ενός μεσήλικα μέσα στο τραμ, που φοράει γυαλιά πρεσβυωπίας στηριγμένα στην άκρη της μύτης και κρατάει σημειώσεις, θα πρέπει να είναι γραφική στα μάτια των άλλων.
Πού να έβλεπαν και το πολυτονικό.

Στην παραλία η κυρία κάνει τζόκινγκ. Φοράει μόνον το μπικίνι της.
Δείχνει πενηντάρα. (Ελπίζω να μην με διαβάζει.)
Το κύμα έχει υποχωρήσει λίγο.
Συννεφιά, λίγοι περιπατητές στο πεζοδρόμιο.
Μπάτης.

Θα πει άραγε "Παλμύρα" στην επόμενη στάση; Όχι λέει Φλοίσβος, όμως δεν είναι σωστό.
Εδώ ήταν η Παλμύρα, και ακριβώς απέναντι ήταν η ταβέρνα του "Μπάμπη" που εδώ και χρόνια έχει μεταφερθεί στη λεωφόρο Αμφιθέας.
Και η επόμενη στάση "Πάρκο Φλοίσβου". Αυτό δεν υπήρχε. Δημιουργήθηκε με επιχωματώσεις.

Τροκαντερό.
Χώρος ανάπαυσης των σκασιαρχών από το Γυμνάσιο, που είναι λίγο παραπάνω. Στη Ναϊάδων και Αιόλου.
Όλος ο χώρος αριστερά μου, είναι δημιούργημα των επιχωματώσεων.

Αγία Σκέπη. Το εκκλησάκι που ήταν μέσα στο Κρατικό Εργοστάσιο Αεροπλάνων.
Έμεινε μόνο του. Το ΚΕΑ έφυγε.
Λίγο πιο πέρα, έχει μείνει μέσα σε ένα ωραίο νεοκλασικό κτήριο, το ιστορικό αρχείο της αεροπορίας. Αν θυμάμαι καλά, αυτό το κτήριο ήταν το διοικητήριο του ΚΕΑ. Το καλοκαίρι του '74 έκανα την πρακτική μου άσκηση στο Κρατικό Εργοστάσιο Αεροπλάνων

Δέλτα Φαλήρου.
Ήταν όντως το δέλτα του Ιλισού ποταμού σ' αυτή την περιοχή.
Χαμένο πια από τις επιχωματώσεις.
Εδώ ερχόντουσαν οι δικοί μου, όταν θεωρήθηκαν βρώμικα τα νερά του ποταμού στο ύψος του ΦΙΞ, και έπλεναν το πρόσωπό τους, τα ξημερώματα κάθε πρωτοχρονιάς.
Έκαναν με τα πόδια τη διαδρομή από το σπίτι τους, περίπου στο ύψος του ΙΚΑ του Νέου Κόσμου, μέχρι εδώ και επέστρεφαν πάλι με τα πόδια.
Γι αυτή την τελετή.

Όλος ο χώρος αριστερά μου από επιχωματώσεις.
Δεξιά μου ο παλιός παραλιακός δρόμος. Μέχρι εδώ έφτανε η θάλασσα.

Μοσχάτο.
Κοντά στο νυκτερινό γυμνάσιο. Όλα αλλαγμένα.

Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.
Τέρμα.

Διαδρομή με τα πόδια πάνω από τη σιδερένια γέφυρα, μέχρι το σταθμό του ηλεκτρικού.
Οι πιτσιρικάδες μπροστά μου, χαίρονται την κοπάνα από το σχολείο και φροντίζουν να ακουστεί παντού, καθώς χοροπηδάνε επάνω στις λαμαρίνες.

Ώρα 10.30. Άφιξη στον προορισμό μου.
Η απουσία πληρώνεται.
Όλα τα ιδιόρρυθμα μαζεμένα. Μέχρι και η πτώση του κουρτινόξυλου, ευτυχώς χωρίς θύματα.

Ανεξέλεγκτη και ελαφρώς αναίτια ένταση. Μοιάζει με εκείνη της αδημονίας και του ανεκπλήρωτου.
Ίσως τα πρόσωπα και οι εικόνες έφεραν μνήμες από το παρελθόν.
Λογικό είναι όταν έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο -αν και δεν του μιλάς- με τον καθηγητή που ξεκίνησες το διδακτορικό.
Τελειωμένη όμως η ιστορία αυτή.
Και αν του μιλούσα;

Το ραντεβού, για το οποίο ξεκίνησα, σε άλλο γραφείο του ίδιου ορόφου, ξεχάστηκε.
Προδόθηκε καλύτερα. Έναντι δύο τσίπουρων, ενός ουίσκι και καλής κουβέντας.
Αλληλοεκτίμηση και καλή καρδιά.

Ώρα 3.45. Στο τραμ και πάλι. Η ανάστροφη διαδρομή.

Στοιχίζει τώρα 0,60€ και άλλα 160. Αυτά τα τελευταία για τη συντήρηση του αυτοκινήτου.

Ο συρμός σχεδόν άδειος. Περίπου όπως και το πρωί.
Το πρωί είχε και μερικούς συνταξιούχους.
Τυχαία να τους είχα γυρίσει την πλάτη;
Πάντως τους πιτσιρικάδες τους πρωινούς δεν τους είδα.
Σκασιαρχεία γίνονται πρωινές ώρες.
Αν κι εγώ θυμάμαι να κάνουμε σκασιαρχείο και νωρίς το απόγευμα, όταν ήμασταν απογευματινοί βέβαια.
Τότε λειτουργούσε ο κινηματογράφος Απόλλων στην περιοχή. Ήταν αρκετές οι φορές που ο απουσιολόγος έπαιρνε εκεί, μέσα στον κινηματογράφο, απουσίες.
Και εκεί όμως, μόνον μια φορά είχε τύχει να πάω με κοπάνα.
Η οικονομική ανέχεια ήταν περισσότερο από προφανής.

Διαδρομή με ήλιο.
Η λεωφόρος δίπλα μου, σ' αυτό το κομμάτι, ελεύθερη.
Η κυρία του διπλανού καθίσματος ψάχνει τηλεφωνικώς για τα ένσημά της κι εγώ για τις εικόνες που έβλεπα σαν επιβάτης του λεωφορείου της γραμμής Πειραιάς- Ν. Σμύρνη.
Η απόσταση μέχρι την Θησέως αγνώριστη.
Τι έγινε η ψυχιατρική κλινική του Μαρκομιχελάκη;

Ο ιππόδρομος. Ό,τι απέμεινε.
Εδώ θα γίνει η Λυρική και η Εθνική Βιβλιοθήκη. Ανακοινώθηκε πρόσφατα με τυμπανοκρουσίες η σχετική συμφωνία.
Οι αντίθετες φωνές, "πνίγηκαν". Ως συνήθως.

Media Markt, Village World Faliro
Η νέα εικόνα της περιοχής.
Φυσικά επάνω σε επιχωματώσεις.
Ψάχνω απέναντι, για το Ζαν Μαρί. Παλιός θερινός κινηματογράφος.
Δεν υπάρχει πια. Χάθηκε, μαζί με τη νιότη μας.

Η μαρίνα του Φλοίσβου. Κατ' ευφημισμόν. Η μαρίνα του Λάτση πλέον!!

Ουρές αυτοκινήτων στην παραλιακή. Το τραμ κινείται ελεύθερα, κι εγώ παίζω με τη γραφή και τα πνεύματα στις λέξεις.
Και τους τόνους.
Και την εποχή τους...

Η θάλασσα θυμωμένη. Τα κύματα τεράστια.
Κρίμα που δεν έχω τη φωτογραφική μηχανή μαζί μου.

Ώρα 4 και 5 και ακόμα είμαι στον Μπάτη.
Ελπίζω να προλάβω ανοιχτό το συνεργείο.
Αυτή την ώρα μόνο τα σκυλιά τρέχουν στην παραλία. Δικός τους όλος ο χώρος και τον απολαμβάνουν.

Το ποτάμι της πικροδάφνης με ελάχιστο νερό. Ανοιχτό όμως ακόμα. Κάποιοι ιδεολόγοι αντιστέκονται και θέλουν τα ποτάμια ανοιχτά και τη φύση ελεύθερη.

Ο συρμός τρέχει ...

Καθισμένη στο παγκάκι της στάσης.
Ντυμένη στα καφέ, με καφέ μακρύ δερμάτινο.
Τα μαλλιά τραβηγμένα πίσω, οι ώμοι ριγμένοι μπροστά, έτοιμοι λες να φυλακίσουν το στήθος, τα χέρια πλεγμένα μεταξύ τους, στο ύψος του στόματος.
Στάση εμβρύου στη στάση.

Άλλη φιγούρα στην άλλη στάση.
Κλασική.
Γυναίκα απασχολημένη να στέλνει και να παίρνει μηνύματα στο κινητό της. Ο κόσμος γύρω της κινείται. Οι δονήσεις γι αυτήν όμως, προφανώς έρχονται μόνον μέσω της οθόνης του κινητού της.

Με τα όνειρα κατάκτησης του κόσμου στο χέρι, ο πιτσιρικάς, γονατιστός επάνω στο κάθισμα, ταξιδεύει το βλέμμα στις κορυφές των κυμάτων. Μοιάζει δίβουλος.
Θάλασσα ή αέρας;
Προς το παρόν κερδίζει η θάλασσα. Το αεροπλανάκι στο χέρι φαίνεται να έχει μείνει στην αρχή ενός ανάποδου λουπ.

Μαμούνια live! Τι να σκέφτηκε ο καλλιτέχνης;
Για τον "νονό" που έδωσε το όνομα του καταστήματος λέω ...

Αφίσες με όλες τις προσωπικότητες του τραγουδιστικού life style. Λογίζονται καλλιτέχνες;

Σχεδόν μια ώρα για την ολοκλήρωση της διαδρομής. Έχω να προχωρήσω και με τα πόδια μέχρι τη Βουλιαγμένης.

Στην επόμενη στάση κατεβαίνω.
Καιρός να κρύψω σύνεργα και σκέψεις...