Κυριακάτικες πληκτρολογήσεις...

Της Κυριακής μερικές γραμμές. Δηλαδή κυριακάτικες.
Κυριακάτικες χωρίς τα "καλά" τους όμως.

Καθισμένος μπροστά στην οθόνη.
Με τον τύπο στο πλάι, να σε θαμπώνει με τα γραφόμενά του στις μέσα σελίδες.
Τα πρωτοσέλιδα μόνον για κράχτης.

Προσωπικά έχω απέχθεια στους κράχτες.

Πολύ λίγες φορές στη ζωή μου έχω αποδεχτεί το κάλεσμα των κραχτών που βρίσκονται έξω από τα παντός είδους καταστήματα και σε καλούν να μπεις να δεις την πραμάτεια τους.
Τις περισσότερες φορές, είναι αυτή ακριβώς η παρουσία που με αποτρέπει να πλησιάσω καν.
Ιδιορρυθμίες. Να ήταν η μοναδική μου δα.

Το ξεφύλλισμα των εφημερίδων ανοίγει κόσμους.
Θα μου πεις και το διαδίκτυο; Δεν είναι μια απέραντη πύλη;
Και βέβαια είναι.
Μόνο που ακριβώς λόγω του μεγέθους της πύλης, δεν είναι σίγουρο αν είναι πύλη ή ο κυρίως χώρος.
Αν δηλαδή διευκολύνει την προσέγγιση ή αλλάζει όλη την οπτική.

Σκέψη αστραπή. Η άγνοια των πραγματικών διαστάσεων και των δυνατοτήτων του διαδικτύου, οδηγεί συχνά στην προσπάθεια χειρισμού του, με τα κλασικά δεδομένα και εργαλεία. Το ίδιο όμως το διαδίκτυο είναι μια άλλη εικόνα της ζωής.
Λάθος.
Δεν είναι εικόνα της ζωής. Είναι πρόταση ζωής και μάλιστα βιαίως επιβαλλόμενη.

Σκέψεις χύμα και άσχετες.
Με άλματα από "κλαδί" σε ..."δέντρο". Ήτοι χωρίς μια συγκεκριμένη λογική.
Χωρίς αρχή μέση και τέλος.

Μπορεί να φταίει και ο καιρός.
Μπορεί και ο καφές που είναι στο πλάι μου και μοσχομυρίζει, αποπροσανατολίζοντας τις σκέψεις μου.
Μπορεί το τηλεφώνημα που ζήταγε βοήθεια. Μόνο που η υπέρβαση του ζητάω λέγεται εκμετάλλευση. Αλλά κι από την άλλη, πώς αλλιώς;

Νυχτώνει.
Τον ήλιο τον είδα. Δεν τον απόλαυσα, απλώς τον είδα.
Αυτό μοιάζει πιο ενδιαφέρον.
Γιατί;
Δικαιολογίες έτοιμες να φτάσουν στην άκρη των δαχτύλων. Αλλά δικαιολογίες.
Δηλαδή πώς θα βάφτιζα τούτη την ημέρα;
Μια μέρα που την κέρδισα ή την άφησα να φύγει;
Κερδίζει το δεύτερο βέβαια.

Και τι; Την άφησα να φύγει ή έφυγε;

Διλημματτικές καταστάσεις που δεν βλέπω γιατί να τις συνεχίσω.

Τι άλλο να γράψει κανείς γι αυτή την Κυριακή;

Το οικογενειακό μεσημεριανό τραπέζι.
Μάλιστα. Παρόντες όλοι.
Και επισκέπτρια.

Περιγραφή των εδεσμάτων.
Κοτόπουλο γεμιστό.
Μοσχάρι νουά
Χοιρινό με πιπέρι.
Συνταγές αλλού. Φανατικός της κατανάλωσης και όχι της παρασκευής. Δηλωμένος.

Πλίνθοι τε και κέραμοι ετούτα εδώ. Και δεν έχω πιει ούτε τον καφέ μου καν.
Απλά πληκτρολογώ μη και πιάσω την άκρη του νήματος και γράψω κάτι ενδιαφέρον.

Αλλά, τι θα πει ενδιαφέρον;
Για ποιον;
Ο καθένας λέει, γράφει, διαγράφει τις δικές του σκέψεις.
Και εγώ τις δικές μου.

Μήπως να προσθέσω στην ταμπέλα επάνω, δίπλα από το "Τα λέω σε μένα εις επήκοον όλων" και το "άνευ ειρμού και λογικής";
Έτσι κι αλλιώς, στον τίτλο, εκείνες οι τέσσερις τελίτσες δηλώνουν αναμονή.
Άσε που το "άνευ ειρμού και λογικής" έχει προηγηθεί κατά δυόμισι τουλάχιστον έτη.

Ως τίτλος, γιατί όσον αφορά στην ουσία, θα είναι και καμιά πενηνταπενταριά τα χρόνια...

Καλά και τι νόημα έχουν όλα αυτά;
Απολύτως κανένα.
Μάλλον για να σπρώξουν τα προηγούμενα μια θέση παρακάτω....

Εξυπακούεται πως και αυτό ΕΙΝΑΙ Τέχνη!!!