Τελευταία του μήνα ημέρα ..

Πρωί πρωί, έκανε την εμφάνισή του στην πόρτα.
-Θα συνεχίσω.

Δυο λέξεις, μια απόφαση. Τα όνειρα ξανά στο δρόμο τους.
Η χτεσινή συζήτηση δείχνει να έπιασε τόπο.
Σίγουρα, προς πολλές κατευθύνσεις.
Συγκρατημένη αισιοδοξία για τα αποτελέσματα, αλλά βήματα γίνονται.

Η ανάγκη της επικοινωνίας, εκδηλώνεται με πολλές αντιδράσεις.

Οι σκέψεις αυτές αφορμή για να αναπτυχθεί ένας μεγάλος, μονόλογος σχεδόν στην προγραμματισμένη σύσκεψη.
Δεκτές κατ’ αρχήν από όλους οι σκέψεις που κατατέθηκαν.
Εισήγηση και μάθημα ταυτόχρονα.
Αναγκαίο. Ίσως να είχε αργήσει κιόλας.. Οι συνθήκες αυτής της χρονιάς, αντικειμενικές και υποκειμενικές, λειτούργησαν αρνητικά.
Έστω και τώρα όμως…
Τουλάχιστον οι νεότεροι να έχουν ένα στίγμα διαφορετικό.
Η μικρή έκπληξη φάνηκε στα μάτια όσων δεν είχε τύχει να ακούσουν το ομιλούντα να αναπτύσσει τα ανάλογα.
Η κατάθεση στο τραπέζι της συζήτησης, των τάσεων που επικρατούν για την βελτίωση των όρων δράσης, επιβεβλημένη.
Κυρίως όταν οι περισσότεροι, ακόμα και οι παλαιότεροι, δεν έχουν καν υποψιαστεί όρους όπως “βασικές δεξιότητες”
Η μικρή επίδειξη γνώσης, γύρω από την τραγωδία του Σοφοκλή “Αντιγόνη”, παιχνίδι και πρόκληση. Κι αυτό στην ίδια λογική. Ανατροπή της εικόνας απαξίωσης και κυρίως ανατροπή της ηττοπάθειας.

Οι παρατηρήσεις ακολούθησαν.

Η επίσκεψη που με περίμενε στο γραφείο μου, εικόνα από το παρελθόν.
Σχεδόν είκοσι χρόνια πριν.
Μια πορεία με νίκες, αλλά χωρίς πίστη.
Ο απολογισμός μάλλον κακός για έναν άνθρωπο, νέο ακόμα, που το πιο μεγάλο μέρος της ζωής του, φαίνεται να το έχει περάσει στην αναμονή και να αρνείται να συμβιβαστεί, χωρίς να είναι όμως ασυμβίβαστος.
Μισή ώρα συζήτηση, πολλές φορές η επίκληση, σαν δικαιολογία για την κατάστασή του, της αναλγησίας του κράτους.
Στόχευση στα ελάχιστα, όταν τα διατιθέμενα μέσα μπορεί να οδηγήσουν και στα μεγαλύτερα.
-Είμαι Αεκτζής και ροκάς, ο αυτοχαρακτηρισμός ενός ανθρώπου που είναι μακροχρόνια άνεργος και έχει κάνει όνειρο ζωής, όπως κατηγορηματικά δηλώνει, το διορισμό στο δημόσιο.
Στα τριανταεφτά του.
Δεν κάνω όνειρο για οικογένεια πια.
Δήλωση που κατατέθηκε τουλάχιστον τρεις φορές και που όσο κι αν έκανα ότι δεν την πρόσεξα, την εισέπραξα γροθιά στα μούτρα.

Τι ακριβώς ήθελε; Το ερώτημα που έθετα στον εαυτό μου, επί αρκετές ώρες μετά. Και τώρα ακόμα.
Αν αυτή είναι η τυπική εικόνα των αποτελεσμάτων του προσωπικού μου αγώνα, σίγουρα δεν μπορώ να είμαι περήφανος.
Ευτυχώς υπήρξε και άλλη συνάντηση. Με εντελώς αντίθετη εικόνα.

Όπως και να έχει όμως, η προηγούμενη επίσκεψη, χρωμάτισε τις σκέψεις και το τοπίο γύρω μου.

Η ανταπόκριση στην πρόσκληση για κοπή πίτας, δεν βελτίωσε και κατά πολύ τη διάθεση.
Ήταν και η άλλη συζήτηση, που παρόλο έφερε λύση στο αίτημα του συναδέλφου για το γιο του, άφησε τη δική της πικρή γεύση στο στόμα.

Αρκετές ώρες αργότερα, οι ποδοσφαιρικές μεταδόσεις από την τηλεόραση, έσπρωξαν μακριά από το μυαλό τα αρνητικά της ημέρας.
Αδιάφορος για τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού, κέρδισε μόνο 2-1 τα Γιάννενα και αποκλείστηκε, τό ίδιο αδιάφορος κα με τον Παναθηναϊκό, που αγωνίζεται τώρα να ανατρέψει το αρνητικό αποτέλεσμα της Θεσσαλονίκης, απέναντι στον ΠΑΟΚ. Ήδη στο ημίχρονο προηγείται 1-0.

Στα τόσα της ημέρας και η αλλαγή που μου επιφύλαξε πρωί πρωί ο μπλόγκερ.
Στην νέα έκδοση από σήμερα, και μάλιστα υποχρεωτικά.
Δεν μου επέτρεπε να μπω αν δεν έκανα τις αλλαγές.
Και; Είναι τόσο σοβαρό αυτό που να το καταγράψω μαζί με τα άλλα;
Μόνο γιατί η ενασχόληση για την προσαρμογή, θα δώσει δρόμους διαφυγής στο μυαλό, αξίζει να καταγραφεί εδώ.
Και δεν είναι λίγο.

Χρειάζεται να πατάει κανείς και σε απλά πράγματα, για να μπορεί να ασχοληθεί με τα πιο σοβαρά.
Ή τουλάχιστον να αντλεί τη δύναμη να το κάνει.
Ο καιρός τρέχει και τα περιθώρια δεν είναι απεριόριστα.
Ήδη τελειώνει σε λίγη ώρα κι αυτός ο μήνας..