Ανάμεικτα ...

Ήταν στις σκάλες.
Περίμενε.
Τα χάλια του. Πιο αδύνατος, πιωμένος, χλωμός.
Πρώτα μου διευκρίνισε ότι με αναγνώρισε μακριά από το περπάτημα και μετά ανταλλάξαμε ευχές για το Νέο Χρόνο.

Στο τηλέφωνο φαινόταν πως τίποτα δεν είχε αλλάξει.
Πώς να αλλάξει όμως;
Όταν έχεις πιάσει τον πάτο του βαρελιού και σέρνεσαι εκεί, δύσκολο να ξεκολλήσεις.
Δυο σκυλιά, κουλουριασμένα πάνω στο γρασίδι, κοιτούσαν αδιάφορα.
Την εικόνα την ήξεραν.

Η μεταφορά συνετελέσθη.
Εκεί δίπλα, μπήκε και η άλλη γραμμούλα...
Όλα τα προηγούμενα κείμενα και τα σχόλια υπάρχουν πλέον αλλού.
Μόνο που ο μπλόγκερ έχει την άποψη πως δεν επιτρέπεται να αναβαθμιστώ.
Μένω στα υπάρχοντα.
Τελώ και υπό περιορισμό.
Το μπλογκ είναι spam παρά τα μηνύματα που έχουν σταλεί.

Ημέρες του Νέου Χρόνου.
Μυρωδιά από παλιό υλικό.
Απόλυτες τιμές, ανισώσεις, παραμετρικές εξισώσεις.
-Μη νομίζεις ότι τα μαθηματικά διαφέρουν πολύ από τη γλώσσα.
Αλγοριθμικές λειτουργίες βρίσκεις και στα δύο.
Οδηγίες.
Πόσα να κατάλαβε άραγε;
Ένα τετράωρο και έπεται συνέχεια.

Τηλεόραση που δεν βλέπεται. Το της κακομοίρας τη σώζει λίγο.
Ζήκος, κλασική μορφή.

Τα σκαλοπάτια μέχρι τον τέταρτο όροφο φταίνε για την κουρασμένη αναπνοή.
Και πρέπει να επαναλαμβάνεται η διαδρομή του πάνω κάτω τουλάχιστον τρις την ημέρα, από δύο σετ !!

Μια δυο γουλιές μπράντυ.

Το μυαλό επιστρέφει στα χνώτα που μύριζαν αλκοόλ.
Τι να πεις όμως σε ένα μυαλό που βρίσκεται αλλού.
Στο τηλέφωνο χαζογελούσε. Μπορεί και να έκλαιγε.
Από την άλλη, έχει όλη την ευθύνη.
Προσπάθειες που δεν τελεσφορούν έγιναν και γίνονται. Πόσο όμως;
Χαμένο παιχνίδι.
Από χρόνια.
Όχι ότι θα ήταν και πολύ καλύτερα δηλαδή, αν τα πράγματα είχα εξελιχθεί αλλιώς.
Τώρα όμως είναι στα χειρότερα.

Ο Ζήκος συνεχίζει να δίνει ρεσιτάλ.
Το μπράντυ τελείωσε.
Το ασανσέρ εξακολουθεί να μη λειτουργεί.
Τα σκυλιά δίπλα μου, μισοκοιμισμένα παρακολουθούν αδιάφορα.
Το πρωί είχαν άποψη για τα μαθηματικά μοντέλα.
Ανάμεσα σε δυο ταυτότητες, ο μικρότερος άρχισε να ροκανίζει το ποδάρι της καρέκλας.
Του φαινόταν δύσκολες οι αναγωγές ομοίων όρων.

Ναι, ήσυχη ημέρα.
Η συννεφιά δεν εμπόδισε τη θερμοκρασία να είναι ικανοποιητική για την εποχή.

Και η επωδός των ημερών.
Κάτι πρέπει να κάνω με τα κιλά.
Τα δικά μου βέβαια.
Με τόσο φαΐ πήραν πάλι την ανιούσα.

Και το τηλεφώνημα για την εκδρομή δεν έγινε.
Ο αρχικός προγραμματισμός έλεγε αναχώρηση τη δεύτερη ημέρα της πρωτοχρονιάς.
Ο χρόνος δεν την επιτρέπει πια.
Ίσως προς το Πάσχα, να είναι καταλληλότερες οι συνθήκες.

Οι ώρες της ημέρα κυλάνε.

Εκείνη την ιδέα, πότε θα την υλοποιήσω; Πότε θα αρχίσω δηλαδή.
Το πέρας έτσι κι αλλιώς θα είναι άδηλο.

Αποδεδειγμένο.
Από ιδέες πάω καλά. Πολύ καλά.
Η εφαρμογή είναι το πρόβλημα.
Ίσως γιατί κατά βάθος, ξέρω το αποτέλεσμα...

Τουλάχιστον οι δυο αποθηκευτικοί χώροι, έγιναν σχετικά όμορφοι.
Όπως τους σκεπτόμουν.

Χάρηκα και την ενασχόληση με τα παλιά...

Υπερβολική η αισιοδοξία, αλλά γιατί όχι.
Μια απόπειρα δεν βλάπτει.
Ένα δεκαπένταχρονο παιδί μπορεί να βγάλει κρυμμένα ταλέντα και ικανότητες.
Πάντως το βιβλίο του Δοξιάδη, "Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκολντμπαχ", το έδωσα να το διαβάσει, έχοντας κρυμμένη μια μικρή ελπίδα ....
Ποτέ δεν ξέρεις...