Σκάλες ...

Σκάλα. Την ανεβοκατεβαίνω αρκετές φορές την ημέρα.
Όχι μόνον εγώ.
Και προβλήματα που δειλά εμφανίζονται και αναζητούν λύσεις.
Ή τις απαιτούν.
Ή τις επαιτούν.

Κοινός παρονομαστής τους, ο αγώνας για ένα καλύτερο αύριο.
Τι άραγε μπορώ να δώσω από τη μεριά μου;
Φτάνει ο καλός ο λόγος ή μια ιδέα ή μια υπόδειξη;
Σίγουρα δεν φτάνει.

Πρόσκαιρη ελάφρυνση είναι.

Το δάκρυ που δεν μπορεί να συγκρατηθεί, το ευχαριστώ που βγαίνει αυθόρμητα, το συγνώμη που φτάνει άλλοτε αχνά, άλλοτε προκλητικά.
Εικόνων της πρωινής τοιχογραφίας, πρωταγωνιστής και θεατής συνάμα.

Δευτέρα σήμερα.
Τα προβλήματα ανέβηκαν και πάλι τη σκάλα.
Κοινό χαρακτηριστικό το λαχάνιασμα. Ε, ναι δύο όροφοι με τα πόδια σε ένα ψηλοτάβανο κτήριο είναι μια καλή γυμναστική, αν έχεις τη διάθεση να το δεις έτσι.
Μπορεί να είναι ένας ακόμα Γολγοθάς, που προστίθεται σε όσους ο καθένας ανεβαίνει.
Μάνα που μετράει το βάρος των επιλογών της και την προδίδει το δάκρυ.
Μάνα που η φύση της δώρισε μαζί με τη χαρά της μητρότητας και την αγωνία του αύριο του παιδιού με τα προβλήματα που κουβαλάει.
Και ο πατέρας που έμαθε το ρόλο του αναξιοπαθούντα, και δεν μπορείς να του αρνηθείς το αίτημα γιατί η άρνηση προσκρούει στη δική σου αξιοπρέπεια.

Και τα του ορόφου παρόντα.
Οι συγκρούσεις δεν χάνουν την ευκαιρία να εκδηλωθούν. Οι προσωπικότητες υποτάσσονται στα πορίσματα της θεωρίας των συγκρούσεων.

Οι μια δυο "ανάσες", ήρθαν από συζητήσεις περί αλλοτρίων. Όσο αλλότρια μπορεί να είναι τα αναφερόμενα σε αναζητήσεις της γλώσσας, της ιστορίας της φιλοσοφίας.
Ευτυχώς υπάρχουν και αυτές οι αναζητήσεις.
Μακριά από τα μάτια των πολλών και τα ώτα των αδιαφόρων, αλλά ανάμεσα σε δυο γουλιές καφέ, μια δυο υπογραφές, μερικές εντολές και κάποιες ερωτήσεις.

Το κατέβασμα της σκάλας μπορεί να γίνει για πολλά.
Και για μια ολιγόωρη έξοδο. Έως το χώρο του ελέγχου του αυτοκινήτου.
Αντίθετος με αυτή τη μορφή της λειτουργίας του ιδιωτικού τομέα, παρόλα αυτά το επέλεξα σαν λύση.
Και ήταν η άνετη. Το ομολογώ, μετά θλίψεως και χαρά συνάμα.
Με καθυστέρηση μόνο τριών ετών επιτέλους έγινε κι αυτό.
Θα μου πεις και τι είναι τρία χρόνια μπροστά στην αιωνιότητα.
Ακριβώς την ίδια απορία διατύπωνα κι εγώ στα χρόνια αυτά της αναβολής.

Η υποχρέωση πάντως διεκπεραιώθηκε, το πρόβλημα αυτό βρήκε τη λύση του και η επάνοδος στο γραφείο, επέτρεψε την αντιμετώπιση και μερικών πρωινών υπολοίπων.
Σίγουρα με τη διάθεση σε καλύτερη στάθμη από την πρωινή.

Ίσως "φταίει" και ο κατ' αρχήν προγραμματισμός της αυριανής εξόρμησης.

Η μεσημεριανή σιέστα, ναι το ξέρω ότι το καλοκαίρι έχει παρέλθει και οσονούπω έρχεται το καινούργιο, αλλά δεν φταίω εγώ ο καιρός φταίει- η μεσημεριανή σιέστα συνηγόρησε υπέρ της απομάκρυνσης των στρεσογόνων ερεθισμάτων ή έστω την απώθησή τους σε δευτερεύοντα επίπεδα.

Η πληκτρολόγηση ετούτων των γραμμών μάλλον το δείχνει.

Ε οι άλλες, οι άλλες γραμμές εννοώ, φυλάχτηκαν στο ντουλαπάκι τους.
Έτσι κι αλλιώς δεν θα είναι μόνες τους εκεί....