Μια ημέρα σαν όλες τις άλλες ...

Ε και;
Και με το ότι έφτιαξα τη λίστα τι πέτυχα;
Άλλο ένα χαρτί για τον ιστορικό του μέλλοντος στο οποίο θα είναι καταγραμμένες ενέργειες που σχεδιάστηκαν και δεν εκτελέστηκαν, γιατί ενδιαμέσως είχε ... εκτελεστεί ο σχεδιαστής.
Πρωινό τυπικό (σχεδόν) με τη γνωστή χιλιοπαγμένη ρουτίνα. (Αυτό θα ήθελα...)
Στο γραφείο απρόσκλητες αναμονές.
Στο διάδρομο προς το γραφείο, ειδοποιήσεις για απρόβλεπτα επείγοντα σημαντικά γεγονότα.
Η καλημέρα και το φλυτζάνι το τσάι, στη θέση τους, ευτυχώς αυτά.
Με "τα μούτρα" να λυθούν τα επείγοντα σημαντικά.
Η ώρα περνάει και τα εμβόλιμα ωθούν σε ακόμα μεγαλύτερη ενταντικοποίηση.
Τηλεφωνήματα, ένταση, α και ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος να καθυστερεί να έρθει. Και οι διαδόσεις ότι το μεσημέρι δεν θα λειτουργεί λόγω στάσης των εργαζομένων σ' αυτο.
Ευτυχώς μόνο διαδόσεις.
Το ρολόι ξαφνικά δείχνει έντεκα. Μάλλον χαλασμένο θα είναι.
Όχι το ρολόι του τοίχου, το βιολογικό μου.
Ένα ένα τα προβλήματα οδεύουν προς τη λύση τους, χωρίς να αφήνου πίσω τους κενό, γιατί νέα αναφύονται. Ούτε η λερναία ύδρα να ήταν.
Να θυμηθώ να πω ευχές, τουλάχιστον αυτό.... Αυτό δεν ήταν σημειωμένο στον κατάλογο. Θα ήταν ντροπή να υπήρχε εκει..
Ώρα μεσημέρι.
Τα χαρτιά στίβα επάνω στο γραφείο, τα τηλέφωνα στις δικές τους συχνότητες, οι πόρτες του γραφείου ορθάνοιχτες πια, πώς να τις κλείσεις αφού συνέχεια ανοίγουν, οι αναβολές προγραμματισμένων ενεργειών εμφανίζονται και είναι ακούσιες.
Συσκέψεις και συζητήσεις και απαντήσεις και αποφάσεις και ...
Ο κατάλογος των "οπωσδήποτε να κάνω..." αυγαταίνει αντί να μικραίνει.
Ώρα να φύγω.
Αντίο καλέ μου κατάλογε. Μείνε εδώ εσύ μπας και φιλοτιμηθούν τα σημειωμένα επάνω σου και εκτελεστούν μόνα τους.