Παρασκευή, Οκτωβρίου 14, 2005

Παρασκευή μεσημέρι

Οι κακοί αποχώρησαν!!!
Επιτέλους μόνος.
Παρασκευή μεσημέρι, ο τελευταίος από τους κακούς μόλις με αποχαιρέτησε. Στο γραφείο μου, με μια στίβα από χαρτια μπροστά μου, ξαναφέρνω στο μυαλό μου τα διατρέξαντα.
Τι εβδομάδα και αυτή.
Με ένταση και πίεση από το πρωινό της Δευτέρας.
Άγχη και συναισθηματικές φορτίσεις.
Συγκρούσεις.
Αναπόφευκτα αναδύθηκαν τάσεις φυγής και υπαρξιακά ερωτήματα.
Τι θέλω εγώ εδώ. Πότε θα τα παρατήσω.
Μήπως θα ήταν καλύτερα να έμενα απλός παρατηρητής των τεκταινομένων και κριτικός σχολιαστής της ανυπαρξίας του κράτους, αντί να παλεύω με τους ανεμόμυλους, που τώρα πλέον έχουν ψηφιακή μορφή;
Όχι δεν πρόκειται για προβλήματα του κυβερνοχώρου. Για απλά καθημερινά προβλήματα πρόκειται, που αφορουν σε ανθρώπους στα όνειρά τους, στους στόχους τους, ή στην ανυπαρξία όλων αυτών.
Παρασκευή μεσημέρι και η κούραση είναι εμφανής ακόμα και στον τρόπο που πληκτρολογώ.
Πόσα δεν έκανα από όσα θα ήθελα και θα έπρεπε να είχαν γίνει;
Πόσα έκανα;
Θα υπάρχουν άραγε άνθρωποι "μάρτυρες υπεράσπισης" ή θα είναι όλοι "μάρτυρες κατηγορίας" στο προσωπικό μου "δικαστήριο", που συνήθως είναι αμείλικτο;
Μικρή διακοπή.
Μια πόρτα ανοιχτή σημαίνει απρόσκλητη είσοδο προσώπων. Από θέση και άποψη όμως δεν μπορώ να έχω πόρτες κλειστές, ούτε να αρνηθώ την επικοινωνία. Πόσο μάλλον όταν η αγωνία είναι εμφανής και η ανάγκη να "ακουμπήσει" ο άλλος το πρόβλημά του πασίδηλη.
Το δικό μου πρόβλημα πού θα "ακουμπήσω";
Εδώ, είναι μια λύση, αλλά σαφώς μη επαρκής.
Ας μη γίνομαι μεμψίμοιρος. Έτσι και αλλιώς δεν θέλω να το ακουμπήσω πουθενά.
Το εσωτερικό μου σύστημα φαίνεται να βρίσκεται ακόμα μακριά από το σημείο υπερπλήρωσης. Όταν αρχίσω να προσεγγίζω τα όριά του, θα βρεθεί η λύση.
Παρασκευή μεσημέρι προς απόγευμα.
Να φεύγω από εδώ.
Δυστυχώς τα προβλήματα θα τα πάρω μαζί μου.
Δεν ξέρω αν θα τα λύσω, αλλά μέσα στο Σαββατοκύριακο θα ασχοληθώ ΚΑΙ μαζί τους.
Ας σταματήσω να γράφω.
Όσο μένω αυξάνω τις πιθανότητες να προκύψουν και νέα προβλήματα.
Κλείνω και αποχωρώ.
Καλό μεσημέρι