μια απλή βραδιά του Νοέμβρη είναι ...

Με τον παρορμητισμό στην άκρη, τακτικές αναγνώρισης.
Το φως στο βάθος, θα αργήσει λίγο ακόμα. Θα φανεί όμως. Υπομονή.

Ηλιόλουστη ημέρα. Τουλάχιστον ο καιρός δεν ενοχλούσε.
Η διάθεση ήταν λίγο περίεργη και λιγότερο δημιουργική από άλλες φορές.

Το "κυρία θα μου δώσετε το κινητό της κόρης σας" λόγος που εκτοξεύθηκε χωρίς ενδοιασμούς.
Όχι από εμένα φυσικά.
Σημείο των καιρών όμως.

Γιατί όχι και εγώ; Επειδή η κόρη είναι είκοσι πέντε; Ε, και;
Προς άρση παρεξηγήσεων, εγώ τη συσκευή θα ζητούσα....

Αστεϊσμοί, για να αντιμετωπίσει κανείς την θλίψη της καθημερινότητας.

Νάτο πάλι. Το διέπραξα.
Συζητούσα το πρωί για το πόσο μπορώ να συνεχίσω.
Φυσικά δεν το εννοούσα, ούτε το εννοώ.
Το σκέφτομαι όμως.

Ο καφές στις όχθες του Ιλισού, ευκαιρία για ένα μικρό άνοιγμα ψυχής.
Εις ώτα μη ακουόντων, κατά το μάλλον ή ήττον, αλλά τα ανοίγματα ψυχής δεν είναι για τους άλλους, για αυτόν που τα επιχειρεί είναι.

Ας ετοιμάζομαι και για κατάθεση δράσεων. Όχι μόνο ψυχής.
Δράσεων και σκέψεων και κριτικής και ψηγμάτων των παροπλισμένων ονείρων. Περί το τέλος Νοεμβρίου αυτό.

Πάντως μου έχει κάνει εντύπωση. Όχι ότι το βλέπω για πρώτη φορά, είναι συχνό το φαινόμενο.
Δεν καταφέρνω να περάσω, στο όποιο ακροατήριο, την ουσία της σκέψης μου.
Μεγάλο μειονέκτημα αυτό.
Και ενδιαφέρον όμως. Γίνεται αφορμή να αναδειχθούν άλλες οπτικές άλλες θέσεις, άλλοι καημοί κάποιες φορές.
Τουλάχιστον κερδίζω κάτι.
Μαθαίνω τον τρόπο "του σκέπτεσθαι" που αναπτύσσει ο περίγυρός μου.
Το "μαθαίνω" μάλλον είναι σχήμα λόγου. Μαθαίνω θα πει αλλάζω συμπεριφορά.
Ίσως αντιλαμβάνομαι είναι το σωστό ρήμα.
Δεν αλλάζω συμπεριφορά, γνωρίζω πώς σκέπτονται οι άλλοι.
Τώρα θα μου πεις, ε και; Και που γνωρίζεις το πώς σκέπτονται οι άλλοι, τι κερδίζεις;

Αυτό είναι ένα ερώτημα, μάλλον υπαρξιακής υφής.
Τι κερδίζω και τι χάνω.
Τι έχω κερδίσει και τι έχω χάσει.

Σίγουρα έχω χάσει την απλή σκέψη. Και την αθωότητα.
Αλλά δεν είναι ώρα απολογισμών.
Δεν είναι ακόμα δηλαδή ...

Μια απλή βραδιά είναι της πρώτης ημέρας του Νοέμβρη.
Να μη ξεχάσω να ευχηθώ.
Στους Αργύρηδες και στις Αργυρούλες και στις Ασημίνες και στις Σύλβιες και στους Κοσμάδες και στους Δαμιανούς ...
Των Αγίων Αναργύρων σήμερα.

Κοίταζα νωρίς το απόγευμα μια φωτογραφία μου, από ... γυμναστικές επιδείξεις της έκτης Δημοτικού.
Είχα ψηλώσει πολύ σε εκείνη την τάξη.
Βρισκόμαστε οι μαθητές σε κύκλο πιασμένου από τους ώμους, και κρατάω από τη μια μεριά έναν ισοϋψή μου και από την άλλη τον πιο κοντά της τάξης.
Το Δαμιανό.
Χρόνια σου πολλά βρε Δαμιανέ και σε σένα και στο δίδυμο αδελφό σου, τον Κοσμά.

Οι αναμνήσεις των παιδικών χρόνων, τελικά, δεν θέλουν και πολλά παρακάλια να εισβάλουν.
Και μάλλον δεν κάνουν άσχημα ...