Δευτέρα, Νοεμβρίου 13, 2006

ας γίνει ... "διάχυση" της αφεντιάς μου, αν και ποιος νοιάζεται ...

Είμαι πια σχεδόν πεπεισμένος ότι ο μέσος άνθρωπος που μου κάνει την τιμή να με διαβάζει, θα αναρωτιέται:
Μα καλά τόσο μουρτζούφλης είναι αυτός;
Η αλήθεια είναι ότι ... ναι είμαι λίγο.
Αλλά ε όχι και εντελώς.

Αφορμής δοθείσης από ένα σχόλιο σε προηγούμενο σημείωμά μου, έψαξα και βρήκα ένα κειμενάκι αυτοπαρουσίασης.

Σε κάποια διαδικτυακή προσπάθεια, μια σελίδα ονομαζόταν :
Ας πούμε για εμάς ...

Τη σελίδα την είχε σκαρώσει η αφεντιά μου, εκεί στα τέλη του 2004, Δεκέμβρης του 2004 ήταν και επειδή ουδείς από τους μετέχοντες ήθελε να αρχίσει την αιτούμενη αυτοπαρουσίασή του, κατέθεσα το παρακάτω αυτοπεριγραφικο πόνημα το οποίο και το μεταφέρω αυτούσιο, έτσι για να χαλάσω λίγο και την αχλύ μυστηρίου, που με περιβάλλει ...

Η σύνταξη και η ορθογραφία έμεινε όπως πρωτογράφτηκε (Σπάνια διορθώνω τα κείμενά μου. Φαίνεται αυτό άλλωστε ...)

"Τούτη η κατάσταση μου θυμίζει κάτι από τα πάρτι στα εφηβικά μας χρόνια. Η μουσική έπαιζε. Η καρδιά λαχτάριζε, τα πόδια ακολουθούσαν, αλλά ποιος θα ήταν ο τολμηρός; Ποιος θα σήκωνε την απέναντι την κοπελιά να χορέψει; Ακόμα και ο γόης της παρέας, περίμενε να ζεσταθεί πίνοντας βερμούτ.

Ε, λοιπόν και εγώ, την ανάγκη φιλοτιμία ποιών ξεκινώ, καίτοι μη γόης καίτοι χωρίς βερμούτ. Η αλήθεια είναι ότι ένα κονιακάκι το απολαμβάνω τώρα.

Για μένα ο λόγος λοιπόν.

Πώς είμαι; Μισό λεπτό να βάλω το ένδυμα. Μα τούτο είναι των παρελάσεων. Κοστούμι γραβάτα, ενίοτε και γιλέκο.

Ε όχι δα. Τούτη η στολή είναι για δυο φορές το χρόνο. Άντε και για τίποτα έξτρα παρελάσεις και αναλόγου ύφους εκδηλώσεις.

Βγάλτα, βγάλτα. Ένα τζιν ίσως και πουλόβερ. Σιγά μωρέ μη το παίξω ακόμα φοιτηταριό.
Αμ καλά μου τα λένε ότι νομίζω πως είμαι ακόμα στα αμφιθέατρα και αγορεύω. Και είμαι όλο θεωρητικούρα. Ναι και εκείνοι το ξέρουν ότι με αδικούν, αλλά και εγώ το ξέρω ότι είναι φορές που έχουν δίκιο.

Τζιν και πουλόβερ στην ηλικία μου; Ε σοβαρέψου. Άσε που τονίζει και το στομάχι μου. Προβάλλει προκλητικά ο δείκτης ευημερίας. Κάτι πιο απλό βρε παιδί μου.

Απλό παντελόνι, πουκάμισο χωρίς γραβάτα, αυτή επιδεικνύεται μόνο κατά τις προαναφερθείσες δράσεις, πουλόβερ γιατί κάνει και κρύο και στην ηλικία μας δεν είναι να προκαλείς.
Καπέλο; μπα. Για ομορφιά, μάλλον δεν θα το έλεγα, για ζέστη στο κεφάλι, δόξα τω Θεώ πολλά μαλλιά ακόμα υπάρχουν και σε μήκος που να θυμίζει και ολίγον επανάσταση.
Κακεντρέχειες του τύπου για ποια επανάσταση μιλάς, του ’21; ελέγχονται ως προσεγγίζουσες την αλήθεια φευ, αλλά μόνον την προσεγγίζουν. Εντάξει έγιναν και άλλες επαναστάσεις στο τόπο μας...
Και χρώμα μαλλιών εκεί προς το γκρι.
Όπως και το υπογένειο που στέκεται στο ύψος του τα τελευταία τουλάχιστον 25 έτη...

Τώρα γιατί τονίζω το γκρι, ε ναι καλά το καταλάβατε. Κάτι προς το Ρίτσαρντ Γκιρ βρε παιδί μου ΘΑ ήθελα να μοιάσω, αλλά εσχάτως έμαθα ότι η κα Τζούλια Ρόμπερτς είναι τα μάλα απασχολημένη, οπότε άλλο ένα όνειρο παραμένει σταθερά στην εξωτερική στιβάδα, ψάχνοντας να δει αν θα εμπλακεί σε ομοιοπολικό ή ετεροπολικό ή έστω να συμβιβαστεί σε ημιπολικό δεσμό.

Τι να γίνει. Ο συμβιβασμός είναι αναπόφευκτος και αυτό πια το ξέρω.

Μα και στα όνειρα εκπτώσεις; Θα αναφωνήσετε ..
Εμ εκεί είναι που γίνονται οι μεγαλύτερες. Εκεί κάπου στα 20 ονειρευόμουν να αλλάξω τον κόσμο. Στα 40 σκεπτόμουν πώς θα συμβάλλω στην διαχείρισή του. Ε τώρα, ονειρεύομαι πώς μπορώ να περνάω εγώ και οι γύρω μου καλά. Φευ όμως, για δεύτερη φορά αναφωνώ το φευ, και ετούτο το τελευταίο το όνειρο, στις εκπτώσεις το έχω βρει.

Αυτά περίπου για το απέξω μου.

Περίπου γιατί υπάρχουν και εκείνα που δεν θέλω να υπάρχουν αλλά γαμώτο υπάρχουν.
Για παράδειγμα αυτό, που κομψά ονόμασα δείκτης ευημερίας.

Ε καλά. Το στομάχι μου είναι. Επαρκώς θρεμένο. Και που στις τελευταίες φωτογραφίες όπου εικονίζομαι να παίρνω τις στροφές μου χορεύων και άδων «είμ’ αητός χωρίς φτερά, χωρίς αγάπη και χαρά» με γέμισε μελαγχολία όταν το είδα, γιατί χωρίς φτερά αητός μπορεί πια να αισθάνομαι και να ήταν αυτό η αιτία της πρώτης μελαγχολίας και του χορευτικού ξεσπάσματος, αλλά και εικόνα μου, μάλλον δείχνει την παραίτησή μου και αυτό είναι αιτία της δεύτερης μελαγχολίας.....

Και, πού δεν φαίνεται η παραίτηση με την πρώτη ματιά, ίσως και ούτε με τη δεύτερη;;
Ε μα, όπως λέει και ο μικρός πρίγκιπας, τα μάτια δεν τα βλέπουν όλα. Τουλάχιστον όχι τόσα όσα η καρδιά. Και τούτη η άθλια δε λαθεύει.

Βέβαια θεωρητικά τούτο, την εξωτερική μου εμφάνιση εννοώ, μπορεί και να το αλλάξω. Το έχω κάνει καμπόσες φορές έως τώρα. άλλα θέλει απόφαση και λόγο να το κάνεις. Και η απόφαση μπορεί να ληφθεί. Αλλά το κίνητρο; Πού θα βρεθεί;
Εδώ και οι γιατροί οχτροί μου είναι. Μια ψιλό χοληστερίνη μου βρήκαν ανεβασμένη. Όλα τα άλλα καλά. Παρά τα χρονάκια μου και σχόλια εδώ δε θέλω ... Όποτε το κίνητρο της υγείας παραμερίζεται.
Ένας μεγάλος έρωτας ίσως..... Κοίτα, που ακόμα ονειρεύομαι. Μπορώ δηλαδή να ονειρεύομαι. Όμως ο έρωτας ο μπαγάσας εσχάτως έχει γίνει πολύ πεζός. Έχω μάλιστα την εντύπωση ότι τον είδα μέσα σε αμάξι καμπριολέ και τη φαρέτρα του σχεδιασμένη από τον Αρμάνι.
Μπορεί να ήταν και Πράντα. Τα μπερδεύω αυτά. Πού να ασχοληθεί επομένως μαζί μου;

Ας είναι.

Τώρα θα μου πείτε στο «ας πούμε για εμάς» εγώ βρήκα να παρουσιάσω την καρνταρόμπα μου και την κουπ των μαλλιών μου; Χάθηκε να πω για τα όνειρά μου, για τα θέλω μου, για τα πρέπει που τα στολίζουν τα εξωραΐζουν και τα μικραίνουν εντέλει;

Πού να τολμήσω να τα πω; Εδώ καλά, καλά και εγώ δεν αντέχω να τα ακούσω. Να τα βγάλω στη γύρα; Μετριοφροσύνη; Όχι μάλλον πλέρια προσγείωση.

Και ας δηλώνω αιθεροβάμων. Μάλλον το "θέλω" δηλώνω εκεί. Και το όνειρο, που το παλεύω αλλά δεν το λέω. Ούτε σε εμένα.

Κάπου διάβασα για την αφεντιά μου, ότι κάνω αυτά που θέλω, κινητοποιώντας τους άλλους οι οποίοι παίρνουν και τα "ζήτω". Και η αλήθεια είναι ότι αυτός που το 'γραψε μάλλον ευστόχησε.

Δεν με νοιάζουν τα "ζήτω". Το να γίνει με νοιάζει. Τα ζήτω ας τα πάρουν αυτοί που τους αρέσουν. Και μένα μου αρέσουν δηλαδή, αλλά δεν έχω δα και καμιά πρεμούρα.

Ονειρεύομαι λοιπόν ένα κόσμο, που ξέρω ότι ποτέ δεν θα γίνει, και αγωνίζομαι να σπρώξω προς τα εκεί. Με ποιο σκοπό; Μα να αλλάξει τουλάχιστον αυτός ο κόσμος που υπάρχει.

Μπορεί , σκέφτομαι, να είσαι στο ένα και να ονειρεύεσαι το 1000, ας προσπαθήσω για το 1+ ....

Μπορεί να μην είναι 1000, σίγουρα δηλαδή δεν είναι, αλλά δεν είναι και 1 πλέον, έχει αλλάξει.

Και τι, είναι καλό αυτό; Ομολογώ δεν ξέρω. Εγώ πάντως αυτό προσπαθώ. ."