Πέμπτη, Νοεμβρίου 23, 2006

Μεσάνυχτα παρά κάτι, τάχει.. πεντακόσια !!!

Παρόλο που η μεσημεριάτικη επιστροφή έγινε με αισιόδοξες σκέψεις, ακόμα ψάχνω να βρω πώς και πού τις ακούμπησα.

Ίσως γιατί, η αισιόδοξη νότα του μεσημεριού, ήταν το μικρό χαμόγελο ενός πιεστικού κατά τα άλλα πρωινού.
Και δημιουργικού όμως.
Τουλάχιστον μια ιδέα που από το καλοκαίρι στριφογυρίζει στο μυαλό μου, φαίνεται ότι μπορεί να σχηματοποιηθεί. Η υλοποίηση ίσως πάρει λίγο καιρό ακόμα, αλλά το πρώτο βήμα μοιάζει να γίνεται.
Όπως έγινε συγκεκριμένος και ο στόχος της άλλης Τρίτης. Να υλοποιηθεί μένει, αλλά αυτό δρομολογήθηκε. Η τελευταία στιγμή κάνει πάντα το θαύμα της...

Οι στιγμές όμως, εκτός από θαύματα, φέρνουν και πίεση. Είναι παράξενο πώς μέσα σε μια στιγμή, μπορεί να χτυπάνε όλα τα τηλέφωνα μαζί, να χαλάει το φαξ, να γεννιούνται ερωτήματα, που θέλουν εκείνη την ώρα αμέσως απάντηση.
Και δεν ξέρω αν είναι παράξενο που εκείνη ακριβώς η στιγμή είναι η ίδια που μόλις έφτασε ο καφές στο γραφείο.

Άντε να απολαύσεις παγωμένο καπουτσίνο.... Θα μου πεις ότι και το καλοκαίρι, μετά από κάτι τέτοιες στιγμές, έπινα ζεστό το φρέντο ...

Και να μένει και το παράπονο, γιατί μετά από καμιά δεκαριά φορές ανεβοκατέσματα στις σκάλες από το δεύτερο όροφο στο ισόγειο, τα κιλά μένουν αμετακίνητα στη θέση τους.

Η μεσημεριανή σχετική ηρεμία επέτρεψε τη συνέχιση της συγκέντρωσης του διάσπαρτου υλικού. Και των αναμνήσεων και των εικόνων που το συνοδεύουν.

Είναι παράξενο το πόσα πολλά κειμενάκια έχω γράψει. Βέβαια δεν είναι το μόνο παράξενο με εμένα, αλλά μην αρχίσω να .. περιαυτολογώ.

Άλλωστε δεν έχω και πολύ χρόνο στη διάθεσή μου.
Θέλω να κλείσω το κείμενο αυτό πριν από τη δωδεκάτη νυχτερινή.
Εκεί στα μεσάνυχτα παρακάτι, να έχω ολοκληρώσει του πεντακοσιοστό !!! κείμενο σε αυτό το blog