Ιδεολογικά αδιέξοδα ... λες και όλα τα άλλα λύθηκαν δηλαδή ...

Μια από τις ημέρες που ανεβαίνεις τις σκάλες και πίσω σε ακολουθούν τα προβλήματα η σημερινή.
Στην κυριολεξία.
Όχι ότι παραπονιέμαι ή δεν τα αντέχω.
Απλώς, τα σημειώνω.

Βλέπεις, ήταν τόσα πολλά τα μικρά καθημερινά, τα συνηθισμένα, που όλα μαζί έκαναν το μεγάλο πρόβλημα.
Το καθένα με τη δική του βαρύτητα, τη δική του παρουσία και τη δική του λύση.

Φύγε εσύ,
Έλα εσύ,
Κάθισε εσύ, άσε τα ψέματα δεν χρειάζεται να αντιγράφεις κανένα. Μήτε μάνα μήτε πατέρα. Πόσο μάλλον που και εκείνοι ψάχνουν να βρουν πώς θα λύσουν το λάθος που έκαναν, να κάνουν εσένα.. ...

Και τα τηλέφωνα να χτυπάνε.
Τουλάχιστον το τηλεομοιότυπον γνωστό και σαν Φαξ, έδωσε λύση υποστηρίζοντας τη μνήμη. Η οριστική λύση όμως αργεί.
Και η φυγή αργεί.
Ως τότε καταγράφω τα γεγονότα και τις σκέψεις που πηγάζουν από αυτά και πάλι ανακαλύπτω ότι τα μισά τα έχω "ξεχάσει".
Και θάθελα να τα θυμάμαι.
Να, τώρα θυμήθηκα ότι τη σύσκεψη των δέκα την ... σνομπάρισα και με τη λήξη της εργάσιμη ημέρας, η είσοδος σε μια άλλη σύσκεψη ήταν το ίδιο έντονη με το "δεν καταλαβαίνω τίποτα".
Και τους γυρτούς ώμους του συναδέλφου θυμήθηκα και το δίκιο του, που πού να τόβρει.
Και την εμπλοκή μου στην αδικία θυμήθηκα...

Κοντεύει να τελειώσει και το εικοσιτετράωρο της ημέρας.
Δεν ξεκίνησε και τόσο καλά.
Τα όνειρα το ξημέρωμα άνοιξαν τα μάτια πολύ πριν το συνηθισμένο.
Και τα ξεχασμένα κλειδιά αργά το απόγευμα, άφησαν δουλειές μισοτελειωμένες.
Και τα νέα του μικρόκοσμου μας, κι αυτά μπλεγμένα είναι.
Αδιέξοδα που θα φέρουν συγκρούσεις, αφού δεν έχουμε εργαλεία να το κατανοήσουμε το νέο. Πολύ περισσότερο δεν είμαστε σε θέση να το κρίνουμε με ιδεολογική συνέπεια.
Η ιδεολογίες αργούν ...


(Το Η το αφήνω έτσι... ολίγον Καβαφικό )