Κυριακάτικη ανασύνταξη δυνάμεων ...

Το πρωί, το ποδήλατο με ξαναπήγε στη γνωστή διαδρομή δίπλα στη θάλασσα, και ήρθε μετά η διάθεση να με οδηγήσει σε παλιές σκέψεις και κείμενα γραμμένα από καιρό, και βαλμένα σε χώρους και αποθήκες ψηφιακές.

Τα μάτια είδαν τον ήλιο, τη θάλασσα, τους ανθρώπους με τις κακίες και τις όμορφες στιγμές τους.
Ο θυμός για τον αναιδή με το κινητό στο χέρι, που "καβάλησε" το πεζοδρόμιο, γιατί βαριόταν να οδηγήσει δέκα μέτρα παραπέρα, μετατράπηκε αυτόματα σε τρυφερό θαυμασμό για το ζευγάρι, που διέσχιζε τη λεωφόρο πιασμένοι χέρι-χέρι, κουβαλώντας επάνω τους τον σχεδόν ένα αιώνα ζωής ο καθένας.
Το τρυφερό χαμόγελο στα τρίτροχρονα τεράστια ματάκια, που βρέθηκα μπροστά στη ρόδα του ποδηλάτου, ήταν η καθησυχαστική απάντηση στην αγωνία της μαμάς για την απροσεξία μάλλον τη δική της.
Η έξοδος για αγορά εφημερίδων, θεωρητική αφορμή για την καθιερωμένη ωριαία ποδηλατάδα, και προμήθεια υλικού για να καλύψει τη σχόλη των κυριακάτικων ωρών.

Η πρωινή υποχρεωτική βόλτα, ως την άλλη πλευρά της πόλης, με το αυτοκίνητο αυτή, αφορμή για να θαυμάσω το πρόσωπο της φθινοπωρινής Αθήνας, στολισμένο με τα κίτρινα φύλλα που χόρευαν ανάλαφρα στο πρόσταγμα της πρωινής αύρας.

Και η απογευματινή κατάδυση σε αρχεία και διαδικτυακές σελίδες, αφορμή για ξεφύλλισμα του βιβλίου που, εδώ και πολύ καιρό, γράφω σε συνέχειες και σκορπάω το φύλλα του, να μπουν στον ίδιο χορό με τα κιτρινισμένα φύλλα των δέντρων.

Πάει κι αυτή η Κυριακή.
Το ίδιο δημιουργική και το ίδιο ξοδεμένη όπως κάθε άλλη ...