Διασταύρωση ...

Το σχοινί ήταν δεμένο σε ένα λεπτό ραβδί, που το κρατούσε με τα δυο χέρια, πίσω από την πλάτη.
Στην άλλη άκρη του, δεμένα διαλυμένα χαρτοκιβώτια.
Στο δρόμο. Δίπλα στο πεζοδρόμιο.
Κυρτωμένη σχεδόν μέχρι τη γη.
Κοντούλα.
Μαντιλοδεμένη.
Με τα χρόνια, που χτίσανε πάνω στην πλάτη της, πύργο ολόκληρο.
Με βήμα αργό.

Η γιαγιά τού καθημερινού αγώνα, που φευγαλέα το μάτι φωτογράφησε και έστειλε την εικόνα της, στο μυαλό και την καρδιά.

Η πορεία η δική της, όχι, δεν ήταν προς την αμερικάνικη πρεσβεία.
Πορεία για το μεροκάματο, πάνω στην άσφαλτο του δρόμου μιας λαϊκής γειτονιάς των νοτίων προαστίων ήταν.

Για το ψωμί της, έσερνε τα φορτία της.

Το Ψωμί, που μαζί με την Παιδεία και την Ελευθερία, απαίτησαν για άλλη μια φορά τα νιάτα, αλλά και οι πιο μεγάλοι τη σημερινή ημέρα.

Παιδεία και Ελευθερία που δοκιμάζονται καθημερινά στ' αμόνι της ζωής και αλλάζουν μορφή κάτω από τα σκληρά χτυπήματα του "γύφτου" που κρατάει το σφυρί.

Ελευθερία, που στο όνομά της, ολοένα και περισσότερες αλυσίδες περίτεχνες και πλέγματα ορατά και αόρατα, εξυφαίνονται σε μυστικούς και αθόρυβους αργαλειούς.

Παιδεία, που τα σημερινά παιδιά, παραζαλισμένα και μπλεγμένα, ζητούν από τα μικρόφωνα των σχολείων, προσπαθώντας να δέσουν τα όνειρα του χτες, -όπως τα κατάλαβαν- με τις αγωνίες του σήμερα, όπως τις νιώθουν στην ψυχή τους.

Ψωμί Παιδεία Ελευθερία, το διαχρονικό σύνθημα.
Λέξεις που πάει να πουν, δικαιότερη διανομή του πλούτου το Ψωμί, αγαθό και όχι προϊόν η Παιδεία, ίσες ευκαιρίες για όλους η Ελευθερία, κατά που είπε ο δεκαεπτάχρονος, και η καθηγήτρια, με το καλλίγραμμο σώμα, τη γόβα στιλέτο, το ξανθό μαλλί και το προσεγμένο μακιγιάζ, χειροκρότησε, ελαφρά συγκινημένη.


Η μυστική παραλία, αυτή για την οποία την άλλη φορά δόθηκε .. όρκος σιωπής, χάρισε ξανά τα χρώματα και την ειδυλλιακή της ηρεμία, στην γνωστή αντροπαρέα, μετά τις εκδηλώσεις.

Το ούζο, οι ψαρομεζέδες, η συζήτηση περί των ελευθεριών του ανθρώπου, οι αναμνήσεις μιας καθημερινότητας που έφυγε και δεν πρόλαβε να απονείμει τα βραβεία της, ή τα απένειμε, αλλά οι δικαιούχοι έλειπαν και δεν τα παρέλαβαν, έδωσαν τον τόνο και ζωγράφισαν τις ώρες που κύλησαν.

Τα στενά παπούτσια, ανέβαλαν τη συμμετοχή στην μεγάλη Παλλαϊκή πορεία και έγιναν η αφορμή για τη διασταύρωση με το κυρτό κορμί και το δικό του βουβό μοναχικό δρομολόγιο.