Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006

Μήνυμα από την αφίσα. Ελήφθη ...

Απόγευμα πια, επιστροφή.

Η αφίσα στην κολόνα, έστειλε από τα ξημερώματα -τότε έβγαλα βόλτα τους σκύλους- το μήνυμα και αυτό, παρά τα περί του αντιθέτου διαδιδόμενα και υπό της εμού αφεντιάς ισχυριζόμενα, καταγράφηκε και λειτούργησε.

Ήταν βλέπεις η ημέρα κουραστική από το πρωί.
Αλλά πέρασε.
Όπως και όλες βέβαια.
Μπορεί από πριν να σκέφτεσαι, να οργανώνεις, να προγραμματίζεις, να αγωνιάς και λίγο στο πίσω μέρος του μυαλού, αλλά μετά, ό,τι και να έχει γίνει, λες:
-και τώρα η .. ανάπαυση του πολεμιστή.

Κι ας μη χρειάστηκε να πολεμήσεις. Κι ας ήταν άλλη μια ημέρα με τις γνωστές της ρουτίνες.
Πάνω κάτω.

Και όλες οι προετοιμασίες, όλα τα ψυχοπλακώματα; Γιατί;

Μα η εξήγηση είναι απλή.
Του καθενός το πρόβλημα είναι το πιο σημαντικό, γι αυτόν.

Σε αντίθεση με όλους τους πόνους, που μπορώ να τους αντέξω, -αρκεί να είναι των άλλων-, το δικό μου πόνο, είτε αυτός είναι στο νύχι μου, είτε στο δόντι μου, είτε στην ψυχή μου, το θεωρώ δυσβάστακτο.

Και οι προετοιμασίες για τα αναμενόμενα, προκαλούν και αυτές άλγη. Ψυχικά και σωματικά.
Και ας πρόκειται για μικρά καθημερινά πράγματα.
Για πράγματα που άλλος θα έλεγε,
-τι αυτό; Αυτό είναι σαν να καθαρίζεις φασολάκια.


-Αμ, ξέρεις κύριέ μου, τι σημαίνει για εμένα να καθαρίζω φασολάκια; Δεν το έχω επιχειρήσει ποτέ. Βουνό μου φαίνεται. Τι νομίζεις; Έτσι και μου πεις ότι την επόμενη Δευτέρα θα σου φτιάξω στιφάδο, αρκεί να μου καθαρίσεις τα κρεμμύδια, θα το περάσω στο "ντούκου";
Ξέρεις τι άγχος είναι αυτό; Τι προετοιμασία; Τι σκέψη χρειάζεται;

Μικρά λοιπόν τα δικά μου προβλήματα.
Μικρά για τους άλλους. Ελάχιστα, απειροστά σε σχέση με τα προβλήματα της ανθρωπότητας. Αυτή είναι η αλήθεια.

Αλλά, από την άλλη τι πονάει πιο πολύ; Η εικόνα της βομβαρδισμένης πόλης, που για μια ακόμα φορά σου έρχεται στην οθόνη της τηλεόρασης ή το δάχτυλο που εκείνη ακριβώς τη στιγμή σου έπιασε η πόρτα;
Ναι ξέρω. Είναι εγωιστικό.
Αλλά είναι ανθρώπινο.
Το άθλιο το δάχτυλο πονάει πιο πολύ, ό,τι και να λέμε...

Πάλι πολυλογία για ένα τόσο απλό θέμα.
Ίδιον του γράφοντος η πολυλογία.
Και ας προσπαθεί να την καταπολεμήσει.

Πώς όμως να το πετύχει, που όταν το επιχειρεί, ο λόγος γίνεται αφαιρετικός και τότε η επικοινωνία γίνεται "καλημέρα Γιάννη, κουκιά σπέρνω";
Και χρειάζεται και δευτερολογία και τριτολογία και ξαφνικά νοιώθει ότι μονοπωλεί την κουβέντα, για την οποία από πριν έχει αποφασίσει πολύ σοβαρά, επί λόγω τιμής δηλαδή, "δεν θα μιλήσω. Δεν θα επεκταθώ..."

Άλλα όμως οι θεοί κελεύουσι ...

Όχι τίποτα άλλο. Όταν μετά από λίγο, ντροπιασμένος που πάλι το λόγω τιμής πήγε στο καλάθι των αχρήστων, σταματάει, σκέφτεται:
-αλλά και εκείνο δεν το είπα και αυτό δεν το κατέγραψα ...

Αδιόρθωτος δηλαδή.

Ο μόνος τρόπος να σταματήσω τελικά να μιλάω ή να γράφω, είναι να ... τρώω!!!
Δικαιολογία κι αυτή ε; Λειτουργεί όμως.
Και σαν αιτία για την εικόνα μου ....

Πάντως, αργά το μεσημέρι, όταν όλα είχαν μπει στη σειρά τους, όταν και οι τελευταίες εντολές είχαν δοθεί, όταν το κλειδί γύρισε στην πόρτα του γραφείου, ήρθε στο μυαλό η πρωινή αφίσα.

Και η απόπειρα να ακολουθήσω το μήνυμά της δε μου φάνηκε κακή.

Και αποδείχτηκε καλύτερη.

Με κόκκινο κρασί, μεζέδες από ένα εκπαιδευόμενο σεφ, μουσική τέτοια που λες, "εδώ είμαστε, δεν φεύγω" και επιδόρπιο να γλύφεις τα δάχτυλά σου, προσφορά του καταστήματος , που ακόμα δεν έκανε εγκαίνια μεν, αποδείχτηκε και με προοπτικές...