πορεία συνεχής...

-Ζει η μάνα σου;
-Όχι ρε Π. Τους έχω χάσει και τους δυο. Τον πατέρα μου πριν τριάντα πέντε χρόνια, τη μάνα μου πριν έντεκα.
-Εγώ, εγώ θα τους ανάψω κερί...
-Εσύ μωρέ να είσαι καλά και να έχεις κουράγιο και δύναμη να παλεύεις...

Το πρωί μπήκε συννεφιασμένος, σχεδόν σκοτεινιασμένος, κι ας ήταν έξω χαρά θεού.
Η αγωνία και ο φόβος, μια σκοτεινή ζωγραφιά στα μάτια του.
Τα ρούχα της αρχιεπισκοπής. Οι ώμοι γυρισμένοι κατά γης.
-Καλή επιτυχία ρε, το χτύπημα στον ώμο ήταν ό,τι μπορούσα να του δώσω εκείνη την ώρα.
Χάθηκε πίσω από την πόρτα το ίδιο αθόρυβα που ήρθε.

Τα κύματα της ημέρας, με πήραν και με έφεραν.
Σχόλια, εντολές, αποφάσεις.
Πόσες φορές δεν έχω αναρωτηθεί για την ορθότητα μιας κατ' ανάγκη άμεσης λήψης απόφασης...
Τι είναι το σωστό και τι το λάθος;
Πότε θα το μάθω;
Ποτέ ίσως.

Ένα κείμενο σχολιάζοντας τα σημεία των καιρών, γράφτηκε γιατί ε, δεν καταπίνονται και όλα. Όχι ότι θα έχει και καμιά σοβαρή απήχηση.
Απλώς, βγήκαν από μέσα μου.

Ο τεχνοκράτης έβαλε το κουστούμι του και κατέταξε τον κόσμο.
Παρδαλή σειρά, μιας αυθαίρετης επιλογής. Με όλη τη σοβαροφάνεια της περίστασης.
Και εντυπωσίασε. Τους άλλους.

Γιατί αυτός κουβαλάει πάντα την αμφιβολία μέσα του,
-Τι σκατά κάνω; Ποιος είμαι εγώ που βάζω τον κόσμο στη σειρά; Πώς τους εγκλωβίζω μέσα σε πολύχρωμα τετραγωνάκια; Όμως αν δεν ήμουν εγώ; Δεν θα ήταν άλλος;

Ο τεχνοκράτης ή ο ιδεαλιστής μιλάει άραγε;
Όποιος και να είναι, κουρασμένος είναι.

Στο μικρό τηλεφωνικό διάλειμμα το είπε.
-Τα αδιέξοδα γίνανε περισσότερα από τα όνειρα. Το καλοκαίρι θα δούμε ...
-Παράτα τα και πάμε διακοπές.
-Όμορφα τα λες. Διακοπές όμως δεν έχει. Η συνέχεια είναι αναπόφευκτη. Νομοτελειακή

Τα διαλείμματα τελειώνουν, οι συνεδριάσεις συνεχίζονται.
Τακτικό λάθος η απουσία, έστω και για λίγο, από μια σύσκεψη. Βρίσκουν οι άλλοι το χρόνο να σου φορτώσουν δουλειές.

Στο γραφείο για τα οργανωτικά της αυριανής. Και τις σημερινές ρυθμίσεις.
-Ελάτε να το συζητήσουμε. Προτροπή στην απελπισμένη φωνή, που προσπαθεί να κρύψει από τον εαυτό της τις επιπτώσεις των επιλογών της.

Εμφανίστηκε το ίδιο αθόρυβα, όπως ήρθε και έφυγε το πρωί.
Χαρούμενος. Ή κάπως σαν χαρούμενος. Ή επειδή ήθελα να τον δω χαρούμενο...
-Να δούμε. Αν και με κυνηγάνε, τους είπα ότι ζητάω τα ελάχιστα. Να ζήσω.
-Άντε ρε, να πάνε όλα καλά.
- ................
-Εγώ, εγώ θα ...
-Εσύ μωρέ να είσαι καλά και να έχεις κουράγιο και δύναμη να παλεύεις...

Στο γραφείο πάλι μόνος.
Τα τελευταία χαρτιά για υπογραφή, μια ματιά στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, τηλεφωνικές οδηγίες.

Οι σκάλες. Ο δρόμος. Το πέρασμα από την άλλη μεριά, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Η διαδρομή για το σπίτι. Το κλείσιμο της εργασιακής ημέρας.

Πορεία κατ' επιλογή μοναχική. Μέσα στην πολλή βοή και στις αντεγκλήσεις.
Μέσα σε συγκρούσεις, αντιπαραθέσεις, πικρία.
Και σε χαμόγελα. Σίγουρα...
Άλλωστε, γύρω μου είναι πολλοί.
Εγώ πού είμαι ...

Καθημερινότητα που βάφεται κόκκινη, γίνεται μαύρη, ανθίζει, μαραίνεται.

Ζωή που συνεχίζεται