Δευτέρα, Μαΐου 28, 2007

Γκρί, ροζ ...

Γκρίζα τα σύννεφα, συνεχίζουν το ταξίδι τους.
Πάνω από την πόλη.
Κυρίως.

Ο αέρας έδειξε πρωί πρωί την οργή του. Για να ησυχάσει μετά.
Ποιος ξέρει τι τον ενόχλησε και ξέσπασε.

Η βροχή πότε ασθενική, πότε ρωμαλέα, έκανε για ώρες αισθητή την παρουσία της. Κι ας ήταν άκαιρη.
Ο καιρός, έτσι κι αλλιώς έχει ανατρέψει τις νόρμες.
Τούτη τη χρονιά τουλάχιστον....

Η δουλειά σήμερα δεν περίμενε. Το είχε πάρει απόφαση. Θα ζήσει μόνη. Για σήμερα.
Αύριο θα βάλει εκείνη τους κανόνες. Ήδη έχει δώσει το σήμα της εκκίνησης.
Παρά τις αντιστάσεις.

Μια δυο δουλίτσες, που ήταν προγραμματισμένες, απλώς διεκπεραιώθηκαν. Για τις άλλες η πόρτα ήταν κλειστή.
Ακόμα και για την επεξεργασία των σκέψεων που απρόσκλητες τρύπωσαν.
Όχι κυρίες μου, δεν θα ασχοληθούμε μαζί σας. Σήμερα τουλάχιστον.
Αύριο και βλέπουμε.
Ναι, αλλά αυτό το περίεργο που εμφανίστηκε στη μηχανή, τι στο καλό είναι;
Άσε που σε ανάγκασε να διαγράψεις όλες τις φωτογραφίες τις χτεσινές. Όχι ότι ήταν τίποτα σπουδαίες. Αυτοεκπαίδευση ήταν. Τις διέγραψες όμως. Και η λύση δεν βρέθηκε ακόμα. Πρόβλημα.
Πρόβλημα; Δεν μπορεί, θα έχει λύση!

Όλα τα προβλήματα έχουν μια λύση. Τουλάχιστον.
Το αν είναι και επιθυμητή, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Ο καθείς και η ιστορία του.
Όπως του παλιού γείτονα.
Ηλικιωμένος.
Διωγμένος, μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά μάλλον, από την οικογένειά του, βρίσκει τα απογεύματα καταφύγιο στη μικρή παιδική χαρά!
Για να πει μια κουβέντα. Ή να καταθέσει τον πόνο του.
Τις πιο πολλές φορές για να βρίσει χυδαία τη γυναίκα του και το σόι της. Και το γιο του.
Και σήμερα ήταν εκεί.
Μόνο που δεν ήταν κανένας άλλος. Η βροχή και η υγρασία κράτησαν τους μικρούς και τους γονιούς τους στα σπίτια τους.
Αυτός δεν πτοήθηκε. Άνοιξε την πόρτα και έσυρε τα βήματά του πάνω στο γαρμπίλι, μέχρι το παγκάκι. Κάθισε και γύρισε το βλέμμα του προς την πόρτα της παιδικής χαράς περιμένοντας.
Ίσως και αγωνιώντας.
Πού θα βρει να πει, να ξαναπεί για την ακρίβεια, τα βάσανά του;
Οι παράπλευρες απώλειες της κακοκαιρίας.

Απώλειες.
Το τελικό ισοζύγιο δείχνει σχεδόν πάντα περισσότερες τις απώλειες από οτιδήποτε άλλο.
Της ζωής το ισοζύγιο.
Της ζωής των πολλών.
Υπάρχουν και άλλοι, αλλά αυτοί είναι για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ή είναι εκείνοι που φτιάχνουν τους κανόνες.
Και δεν είναι πάντοτε οι ηθικά ισχυροί οι διαμορφωτές των κανόνων.

Κακιές λέξεις ξεγλιστρούν κάτω από τα δάχτυλα και πιέζουν αφόρητα τα πλήκτρα.
Ηθικά. Ηθική.
Χυδαιότητες. Κάποιος να διακόψει την πληκτρολόγηση, προτού το κείμενο ντυθεί στα ροζ ...

Παρασκευή, Μαΐου 25, 2007

Καλό ταξίδι ...

Τώρα ξέρουμε τι και γιατί κλαίει ο ουρανός...

Καλό της ταξίδι

Πέμπτη, Μαΐου 24, 2007

Βροχή ...

Αν καταγράψεις τα μικρά και τα μεγάλα της ημέρας, πάλι με γκρίζο χρώμα θα τα ντύσεις.

Να φταίει η βροχή;
Να φταις εσύ;
Να φταίνε τα προβλήματα;

Μπορεί και όλα μαζί να επηρεάζουν τις σκέψεις.

Αλλά και πώς να τα δεις πιο φωτεινά;

Πριν από λίγο, "φίλαθλοι" του Ολυμπιακού έβριζαν εν χορώ το αστέρι που λίγα χρόνια πριν υπήρξε η "σημαία" της ομάδας και τώρα έκανε το έγκλημα να έχει ενταχθεί στις τάξεις του αντίπαλου.



Η επικοινωνία με την εταιρία διάθεσης σταθερής τηλεφωνίας και ίντερνετ, έδειξε ότι η πολιτική εκμετάλλευσης της αφέλειας και της άγνοιας του καταναλωτή, παραμένει βασικός άξονας της στρατηγικής ακόμα και για τις επιχειρήσεις που θέλουν να είναι επικεφαλής του χώρου.

Το πρωί με ασήμαντη αφορμή βγήκαν μαχαίρια και χολή, από ανθρώπους που η θέση τους άλλα τούς ζητάει.

Η σε βάθος διερεύνηση του υπηρεσιακού προβλήματος, τείνει να αποκαλύψει ως κεντρικό κόμβο οργάνωσης της δολοπλοκίας που εξυφαίνεται γύρω σου, πρόσωπο υπεράνω υποψίας.

Η οθόνη μένει ακόμα ακέραια, παρά τις ασκήμιες που εμφανίζονται και τα πλήκτρα δεν γογγύζουν, παρά τα βάρη που τους φορτώνεις.

Να φταίει η βροχή και το γκρίζο του ουρανού, που δεν μπορείς να δεις το χαμόγελο στα χείλη των παιδιών και τα χρώματα των λουλουδιών που ξεπλύθηκαν από το νερό που πέφτει σχεδόν ασταμάτητα;

Έξω η βροχή συνεχίζεται ..

Κυριακή, Μαΐου 20, 2007

Ένας -ακόμα πιο μεγάλος- εφιάλτης ...

... κι αν εμφυτεύσουμε στα μικρά παιδιά (και στους ηλικιωμένους και στους ασθενείς και στους εργαζόμενους και στους μαθητές και στους ...) μικροτσίπ, ώστε να εντοπίζονται ευκολότερα και συνεπώς οι επίδοξοι απαγωγείς τους ή και όποιος άλλος, να μη μπορούν να κρυφτούν και να τα κρύψουν, θα λυθεί το πρόβλημα;

Η λύση λοιπόν θα έρθει από την "πρόοδο" της τεχνολογίας.

Το ενδεχόμενο να αλλάξουμε τρόπο ζωής, να αρνηθούμε την "πρόοδο" και να ζήσουμε ανθρώπινα και όχι "πολιτισμένα", ώστε να χτυπηθεί στη ρίζα του αυτό και τα άλλα ανάλογα προβλήματα, δεν λέει σε κανένα τίποτα ε;

Λογικό.
Αυτό το ενδεχόμενο δεν δημιουργεί κέρδος ...


Νυχτώνει πολύ γρήγορα πια...

...

Σάββατο, Μαΐου 19, 2007

Μετά τη βραδινή βροχή ...

Αρμενίζοντας


το Σαββατιάτικο πρωινό ...
...

Πέμπτη, Μαΐου 17, 2007

Μια ημέρα κάποτε ...

Το μαχαίρι στο χέρι κινείται σε τροχιές θρασύδειλες.
Πάντα την πλάτη για σημάδι έχοντας.
Το πόδι απλώνεται να ανατρέψει τη φορά της κίνησης.
Και τον φορέα.
Η εξουσία είναι γλυκιά. Πάντα ήταν.
Και μη τ' ακούς. Λίγη την απαρνιώνται
Η καρέκλα όνειρο. Σκοτωμός στα πόδια της.
Είτε είναι τέσσερα είτε πλοκάμια άπειρα.
Κι αράχνης δίχτυα.
Οι αξίες βγαλμένες από το χρηματιστήριο.
Η ιδεολογία του δούναι και λαβείν.

Και αν δε θέλει ο άλλος να παίξει τόσο το χειρότερο γι αυτόν.

Η ημέρα όπως αυτές αυτής της περιόδου.
Καλύτερη, χειρότερη, μικρή η διαφορά.
Τα χαμόγελα σήματα αμήχανης θετικής έκπληξης.
Ο λόγος απλός ανατρεπτικός με ένδυμα συντήρησης.
Και τα όνειρα πάντα καρποί του δέντρου π' ανθίζει.
Είναι νωρίς για να χαθεί μέσα στο απολιθωμένο δάσος.
Ή το δάσος των απολιθωμένων ιδεών.

Και τα παιχνίδια εξουσίας χωρίς αρχές.
Όπως ήταν πάντα.
Μόνο που, πάντα υπάρχει ο μικρός να περιμένει στη γωνιά
και ο ήχος της φωνής του για τη γύμνια του βασιλιά
θα ακουστεί παντού.
Σε όλο το βασίλειο.

Ως τότε όμως το ερώτημα θα τρώει τα χείλη.
Αξίζει να συγκρούεσαι;



Έλα μωρέ τι το ανασκαλεύεις;
Ρητορικό είναι, το νογάς
Αξίζει
!

Τρίτη, Μαΐου 15, 2007

Αυτόματη γραφή ...

Τακ-τακ, ακούς τα πλήκτρα, χαίρεσαι, συνεχίζεις, χτυπάς.
Κοιτάς το αποτέλεσμα, βρίζεις ευγενικά, βουτάς το χαρτί το τσαλακώνεις, το πετάς στα σκουπίδια.
-Δεν είναι αυτό που θέλω μουρμουρίζεις μέσα από τα δόντια και γυρίζουν όλοι να σε κοιτάξουν.
Μάλλον έχουν μεγάλα ανοίγματα τα δόντια σου.

Συνεχίζεις, τακ-τακ -τακ, οι σκέψεις γίνονται χτυπήματα, γράμματα, λέξεις, προτάσεις, παράγραφοι, σελίδες.
Κοιτάς το αποτέλεσμα, βρίζεις χυδαία, τσαλακώνεις το χαρτί, το πετάς κάτω.
-Δεν έχω έμπνευση, ουρλιάζεις, καθώς ο κόσμος συνεχίζει αδιάφορος τις διαδρομές του.
Δεν είσαι ο πρώτος, ούτε ο μόνος που ουρλιάζεις.

Επιμένεις, τακ-τακ-τακ-τακ, τα συναισθήματα σπρώχνουν τα δάχτυλα, ο θυμός επεκτείνει την επικράτειά του, το αίμα βάφει κόκκινες όλες τις επιφάνειες του προσώπου, οι τρίχες στο κεφάλι, όσες έχουν απομείνει, κοντράρουν τη βαρύτητα, συνεχίζεις να κουνάς τα δάχτυλα πάνω από τα πλήκτρα.
-Δεν θα του περάσει προσπαθείς να συλλαβίσεις, ενώ ο κόσμος έχει ήδη συγκεντρωθεί και σε χαζεύει.
Εδώ και ώρα, τα δάχτυλα δεν ακουμπάνε πια πάνω στα πλήκτρα.
Είναι η γλώσσα, που προσπαθεί να μιμηθεί τους ήχους.

Τακ-τακ - τακ - τακ - τακ - τακ

Τικ-τακ, τικ-τακ, τικ.....τικ........τικ.............τακ .....



Αν είχες πάντως οικολογική συνείδηση, θα φρόντιζες, το χαρτί να πάει στην ανακύκλωση.

Πέμπτη, Μαΐου 10, 2007

Ενοχές ...

Περίμενε.
Υπομονετικά.
Η φιγούρα της, από μακριά, μού έδωσε την εντύπωση ότι περίμενε για τις γνωστές παρακλήσεις αυτής της εποχής.

Άλλο ήταν.
Συνάδελφος που έχει βγει στη σύνταξη, εδώ και καιρό.
Στην τσάντα της, μού τα έδειξε μετά από ένα πρόλογο, είχε τα βιβλία της. Δική της έκδοση.
Και δικό της δίκτυο διανομής. Ο εαυτός της.
Πόρτα πόρτα.

Η πίεση της ώρας, τα προβλήματα της καθημερινότητας, οι ήχοι των τηλεφώνων, όλα μαζί και το καθένα χώρια, ζήταγαν να σταματήσει ο ρέων λόγος της συνομιλήτριας.

Η δυσφορία πρέπει να φάνηκε στα μάτια μου. Ό,τι δεν είπαν τα χείλη, φοβάμαι ότι το είπε το σώμα.

Η κίνηση έμοιαζε να λέει, εντάξει σε άκουσα, άφησέ με να βράζω μέσα στο ζουμί μου.
Ένα από τα δυο βιβλία, πέρασε από τα χέρια της στα δικά μου. Δεν δέχτηκα τα ρέστα, ούτε και το άλλο βιβλίο που μου πρότεινε σε καλύτερη τιμή.
Βιαζόμουν.
Κι άλλη προσβολή δηλαδή...

Με τυπική ευγένεια, τής έδωσα δυο τρεις πληροφορίες που ζήτησε και γύρισα στους όγκους των χαρτιών μου και στις απαντήσεις όσων ερωτημάτων, πετούσαν επάνω στο τραπέζι οι προκλήσεις της καθημερινότητας.

Δεν ξέρω, δεν είδα αν τα όμορφα γαλάζια μάτια γέμισαν με θλίψη.
Τώρα σκέφτομαι πως σίγουρα ναι.
Γέμισαν. Μπορεί και να υγράνθηκαν.
Η βιαστική αντιμετώπιση, έμοιαζε με απόρριψη.
Εκείνη όμως την ώρα στο μυαλό είχαν κάνει κατάληψη τα άλλα, τα τρέχοντα τα καθημερινά.
Η θλίψη, που μπορεί να γέννησε η στάση ενός βιαστικού και έστω πιεσμένου ακροατή, δεν πέρασε καν από το νου.

Λίγη ώρα μετά, όταν η ανάσα έφερε λίγο περισσότερο οξυγόνο στο μυαλό, όταν ο εγωισμός, ναι ναι αυτός, έριξε στο τραπέζι τα ερωτήματα, δηλαδή κι εγώ, έτσι; Πόρτα πόρτα; Αλλά γιατί εγώ να έχω άλλη τύχη;
Όταν η εικόνα της εβδομηντατοσάχρονης Κυρίας, που συνεχίζει να παλεύει, όχι πια για βιοπορισμό, αλλά για να ζήσει και να ζει, ξανάρθε στα μάτια του μυαλού, τότε βγήκαν σεργιάνι και οι πρώτες ενοχές.

Αργά το απόγευμα το βιβλίο της κυρίας Τασίας Αλικάκου "Ταξιδεύοντας στις αναμνήσεις μου ..." στρογγυλοκάθισε στα χέρια μου. Το ακούμπησα στο γραφείο αφού περιεργάστηκα και τις τελευταίες φωτογραφίες. Εξυπακούεται ότι "ρούφηξα" κάθε λέξη του...

Δυστυχώς τηλέφωνο ή άλλο τρόπο επικοινωνίας δεν βρήκα να έχει γραμμένο κάπου.
Και πολύ θα ήθελα να επικοινωνήσω μαζί της.

Δεν είναι ότι συμφωνώ με όλες τις αρχές που έχει βάλει και παλεύει. Υποκλίνομαι όμως στο ότι έχει!
Δεν είναι ότι με συνεπήρε η πλοκή του πονήματος. Με συνεπήρε, δηλαδή με πήρε και με σήκωσε, η ζωντάνια του λόγου, ο γάργαρος ρυθμός του, η ομορφιά των εικόνων που τόσο απλά περιγράφει.
Ο Ταΰγετος και τα Γεράνεια σμίξανε. Το σκληρό τοπίο της Μάνης και η απέραντη γαλάζια αγκαλιά της θάλασσας παντρευτήκανε. Η σκληρότητα της καθημερινής ζωής και η επίκληση στο Θείο απόκτησαν λογική και αναπόσπαστη συνάφεια.

Οι πρωινές ενοχές μετατράπηκαν σε απαγοήτευση για τη χαμένη ευκαιρία.

Γιατί να μη της πω να μου γράψει μια αφιέρωση;
Γιατί να μην έχω αυτό το αντίτυπο με την υπογραφή της;

Το πιθανότερο είναι ότι, αυτή η γυναίκα δεν θα έχει τη χαρά τής παρουσίασης του βιβλίου της, σε κάποιο από τα σαλόνια των μεγάλων εκδοτικών οίκων και βιβλιοπωλείων, αλλά, σκέφτομαι, το έχει ανάγκη;
Έχει την ανάγκη των προβολέων, των λαμπτήρων του νέον, της παρουσίασής της από κάποιους "αναγνωρίσιμους" της μικροαστικής μας ματαιοδοξίας, όταν έχει δει τόσα πρόσωπα να λάμπουν από το φως, που τους χάρισε και που είμαι σίγουρος ότι θα νιώθουν μεγάλη την τιμή, που υπήρξε η δασκάλα τους;

Τρίτη, Μαΐου 08, 2007

Οι απαντήσεις στο ερωτηματολόγιο

Μιας και με κάλεσε η Ρενάτα, κι εγώ χατίρια (πολλά) δεν χαλάω, ιδού οι απαντήσεις στο περίφημο ερωτηματολόγιο, που οι ιστορικοί του μέλλοντος θα λένε ότι το απάντησα κι εγώ.
Σαφώς και οφείλει να γίνει κατανοητό ότι απάντησα απολύτως σοβαρά και χωρίς διάθεση χιούμορ.
Αρχίζουμε.

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Ανύπαρκτη.

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Προς το παρόν, οι υποχρεώσεις.

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Χτες, με ένα ανέκδοτο

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Ο εγωισμός

5. Το βασικό ελάττωμά σας;
Ο εγωισμός

6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε όλα

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με εμένα.

8. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Δεν έχω ήρωες.

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Αυτό που δεν έχω κάνει ακόμα.

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Δεν έχω.

11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Την αυτογνωσία.

12. … και σε μια γυναίκα;
Ομοίως την αυτογνωσία.

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Δεν έχω.

14. Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Δεν ...
Δεν σφυρίζω, ντους κάνω.

15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Το "Ένα παιδί μετράει τ' άστρα" του Λουντέμη.

16. Η ταινία που σας σημάδεψε;
Ο Ε.Τ.
Είχα πάει τους γιους μου να δουν το έργο. Ένα παιδάκι στο μπροστινό κάθισμα, παραλίγο να πνιγεί με ένα πατατάκι. Γύρισα το παιδί ανάποδα και έβγαλα από το στόμα του το πατατάκι, μπροστά στη μαμά που ολοφυρόταν αλλά δεν έκανε και τίποτα άλλο.

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Δεν έχω.

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;
Δεν έχω.

19. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Δεν έχω κάνει καμία.

20. Το αγαπημένο σας ποτό;
Πορτοκαλάδα. Σκέτη.

21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Για τις απαγοητεύσεις που έχω δώσει κυρίως στους γονείς μου.

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;
Το γράψιμο.

23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Να σκέπτομαι.

24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Να μην αδικήσω.

25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Όταν η αλήθεια πληγώνει ανεπανόρθωτα.

26. Ποιο είναι το μότο σας;
Δεν έχω μότο.

27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Αξιοπρεπώς.

28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Τίποτα.

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Σε αρκετά καλή. Για την ψυχική μου είναι που έχω αμφιβολίες

Και η συνέχεια πηγαίνει στους/στις:
aqua
amo
Goudaki
Rodoula-Kelly
Pseftra

Δευτέρα, Μαΐου 07, 2007

Απραξία ...

Η αλήθεια είναι ότι ο χώρος παρά-έμεινε κλειστός.
Όχι λόγω της αυστηρής λογοκρισίας, αλλά λόγω ...αυτολογοκρισίας.
Μη φανταστεί βέβαια κανείς ότι ήθελα να γράψω κακά πράγματα και ο καλός μου εαυτός τα απαγόρευε. Καμία σχέση.
Κοινοτοπίες μου ερχόντουσαν και αυτές απαγόρευε το σύστημα. Ο εαυτός μου δηλαδή.
Και συνεχίζει να το κάνει.

Η ημερήσια πορεία μου, τα δρώμενα και τα ... κοιμώμενα της καθημερινότητάς μου δηλαδή, εδώ που τα λέμε, δεν ενδιαφέρουν ούτε κι εμένα, πόσο μάλλον τους άλλους. Γατί λοιπόν να τα καταγράφω και να τα εκθέτω σε κοινή θέα;

Δυο τρεις σκέψεις, από αυτές που μου έρχονται στο μυαλό και θα μπορούσαν ίσως να τεθούν στην κρίση και άλλων, δραπετεύουν άμα τη προσπαθεία τής καταγραφής των.

Η ακόμα πιο ... αληθινή αλήθεια είναι πως, είναι τόσο πολύπλοκες αυτές οι σκέψεις, που δεν έχω καμιά διάθεση να κουράζω τον εαυτό μου να τις πληκτρολογεί.

Οι εικόνες που καταγράφω με τη φωτογραφική μου μηχανή, έχουν ήδη αναρτηθεί κάμποσες φορές. Και γιατί, θα μου πεις τις φωτογραφίζεις και πάλι;
Λογική η ερώτηση και απλή η απάντηση.
Τις φωτογραφίζω μήπως και μέσα από τη φωτογραφία μου βγει η έμπνευση.
Μήπως καταγραφεί η πρόθεση. Μη και απεικονισθεί το "έσω", από τον τρόπο που το μάτι θα στραφεί στο "έξω".
Ε, και γιατί, να το πούμε κι αυτό, με την ψηφιακή εικόνα, το κόστος είναι ελάχιστο.
Μπορείς να προσκαλέσεις και να προκαλέσεις συνάμα τον εαυτό σου με αυτό το παιχνίδι.
Κι αν δεν ανταποκριθεί, απλώς να το αγνοήσεις.

Τούτη η ιστορία γίνεται, εδώ και πολύ καιρό. Γράφω, καταγράφω, απεικονίζω, απορρίπτω.
Όχι την πραγματικότητα. Δεν μπορείς να απορρίψεις την πραγματικότητα.
Το βλέμμα, που της ρίχνω όμως, τη ματιά, που τη βρίσκω θολωμένη, την εικόνα, που την απεικονίζω ή μου φαίνεται ότι την απεικονίζω θαμπή, όλα αυτά, μπορώ να τα απορρίψω.
Και τα απορρίπτω. Ή, τέλος πάντων, τα αποθηκεύω για μελλοντική χρήση.
Αν ποτέ....

Αυτή είναι η αυτολογοκρισία που λέω.
Ένα μείγμα τεμπελιάς και ανικανοποίητου.
Πιθανόν και λανθάνοντος άγχους. Είναι ο καιρός του άλλωστε.

Οι ημέρες περνάνε, ανειλημμένες υποχρεώσεις τρέχουν, διαδικασίες κορυφώνονται, νέες διαδικασίες -κυρίως ανταγωνιστικές αυτές- βρίσκονται προ των θυρών, ερωτηματικά περί του πρακτέου και του φευκτέου, αναδύονται.
Α πλησιάζει, θέλει κάτι παραπάνω από μήνα ακόμα, και η είσοδος εν τω νέω ενιαυτώ.
Τον προσωπικό.
Πίεση κι αυτό.

Κοντολογίς, δεν γράφω πολλά γιατί έχω πολύ περισσότερα να πω!
Και, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν διαθέτω τα εργαλεία να το κάνω...

Πέμπτη, Μαΐου 03, 2007

Κλειστόν λόγω αυστηρής λογοκρισίας

May 3rd, 2007

sticker-censorshipa.jpg

Φαντάσου ότι είσαι ένας νέος 25 χρονών που μένεις σε μια χώρα, η οποία συστηματικά καταπιέζει την ελευθερία της έκφρασης.

Οι περισσότερες ιστοσελιδες με θέμα τα ανθρώπινα δικαιώματα “μπλοκάρονται” από ένα εθνικό φίλτρο και δεν εμφανίζονται ποτέ στην οθόνή σου. Θέλεις να επικοινωνείς με ανθρώπους από όλο τον κόσμο κι έτσι χρησιμοποιείς το PalTalk, ένα chat room που αν και η έδρα του είναι στην Νεά Υόρκη αλλά πολλοί χρήστες του μιλάνε τη γλώσσα σου. Στην ουσία είναι το παράθυρο του απομονωμένου κόσμου σου.

Μια μέρα που έχετε μαζευτεί στο σπίτι σου με φίλους και μιλάτε με άλλους χρήστες στο chat room, εισβάλλουν ξαφνικά στις τρεις το πρωί 50 αστυνομικοί, σας χτυπάνε και σε φυλακίζουν σε πλήρη απομόνωση για 9 ολόκληρους μήνες χωρίς ποτέ να σου απαγγελθούν κατηγορίες.

Περνάνε αυτοί οι μήνες και αφήνεσαι «ελεύθερος». Δε φοβάσαι να κατακρίνεις δημόσια την κυβέρνηση και υποστηρίζεις την αναγκαιότητα ειρηνικής αλλαγής της πολιτικής κατάστασης (στη χώρα σου είναι νόμιμο μόνο ένα πολιτικό κόμμα). Περίπου έξι βδομάδες μετά όμως, εκεί που κάθεσαι σε ίντερνετ-καφέ παρέα με τον αδερφό σου και διαβάζεις τα email σου και ειδησεογραφικά sites, σε πλησιάζουν άντρες της Ασφάλειας, σου φοράνε χειροπέδες και σε αναγκάζουν να τους οδηγήσεις σπίτι σου, όπου βρίσκουν και κατάσχουν, μία κάμερα, ένα κασετόφωνο, 2 CD και ένα βιβλίο που για κακή σου τύχη είναι απαγορευμένο επειδή υποστηρίζει την αναγκαιότητα δημοψηφίσματος για πολυκομματισμό στη χώρα.

Αν σε έλεγαν Truong Quoc Tuan και έμενες στο Βιετνάμ, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;

Θα ήσουν σε ένα κελί σε πλήρη απομόνωση χωρίς καμιά επαφή με δικηγόρους ή συγγενικά πρόσωπα. Θα σε κατηγορούσαν για προπαγάνδα εναντίον του κράτους και θα αναρωτιόσουν, στα αλήθεια για ποιο λόγο και για πόσα κλικ του ποντικιού σου αντιμετωπίζεις 20 χρόνια κάθειρξη…

Ή φαντάσου να δουλεύεις ως δημοσιογράφος σε κινέζικη εφημερίδα.

Τις παραμονές της 15ης επετείου από τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν, σε συνάντηση του προσωπικού της εφημερίδας, σάς δείχνουν ένα μέμο από το Κεντρικό Τμήμα Προπαγάνδας για το πώς θα πρέπει να καλύψετε τις επετειακές εκδηλώσεις. Σε αυτό δίνονται οδηγίες στους εργαζόμενους στα ΜΜΕ να «κατευθύνουν σωστά την κοινή γνώμη», να «μην δημοσιεύουν ποτέ απόψεις που δεν είναι σύμφωνες με την επίσημη πολιτική» και να καταδίδουν στις αρχές τυχόν υποψίες που έχουν για συναδέλφους τους που επικοινωνούν με δημοκρατικά στοιχεία στο εξωτερικό.

Εσύ κρατάς σημειώσεις από αυτό το μέμο και το στέλνεις με email από τον προσωπικό σου yahoo! λογαριασμό σε κάποιον γνωστό σου στην Αμερική που διαχειρίζεται ένα πολύ γνωστό κινέζικο website, το Δημοκρατικό Φόρουμ. Το email δημοσιεύεται την ίδια μέρα με το ψευδώνυμο “198964” στα ανεξάρτητα κινεζόφωνα websites του εξωτερικού που έτσι κι αλλιώς είναι απαγορευμένα στη χώρα.

Σε συλλαμβάνουν μερικούς μήνες αργότερα. Η εταιρία Yahoo! θα έχει πολύ απλά δώσει τα στοιχεία του λογαριασμού της ηλεκτρονικής σου διεύθυνσης και την ακριβή τοποθεσία από την οποία στάλθηκε το επίμαχο email.

Αν το όνομά σου ήταν Shi Tao και έμενες στην Κίνα, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;

Θα καταδικαζόσουν με την κατηγορία της προδοσίας κρατικών μυστικών σε 10ετή κάθειρξη. Η γυναίκα σου θα ανακρινόταν καθημερινά από τις αρχές και η δουλειά θα της πίεζε να σε χωρίσει, πράγμα που τελικά θα έκανε. Θα είχες ελάχιστη επαφή με την οικογένειά σου. Θα μεταφερόσουν σε φυλακές υψίστης ασφάλειας και θα σου απαγόρευαν γράφεις ή να διαβάζεις. Η Επιτροπή Προστασίας Δημοσιογράφων θα σου απένειμε το Διεθνές Βραβείο Τύπου για την Ελευθερία, το οποίο φυσικά δε θα μπορούσες να παραλάβεις.

Φαντάσου να μπορούσες να απελευθερώσεις τον Truong Quoc Tuan και τον Shi Tao.

Μπορείς!

Μπες εδώ που γράφει Διεθνής Αμνηστία

και πάρε μέρος στην εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας για την ελευθερία της έκφρασης στο ίντερνετ!

Τρίτη, Μαΐου 01, 2007

Τραγούδια πάνω από μισό αιώνα...

Καλό Μήνα!
Ο δικός μου πάντως ξεκίνησε με ... σκυταλοδρομία.

Τη σκυτάλη μού την έδωσε η composition doll και την ευχαριστώ για την τιμή, όμως, δεν ξέρω, τι να κάνω με αυτή τη σκυτάλη.

Να γράψω, λέει, τα τραγούδια που σημάδεψαν στιγμές της πορείας της ζωής μου και να αναφερθώ ολίγον πιο αναλυτικά στις στιγμές αυτές.

Έλα όμως που δεν μου βγαίνει.

Κοίταζα προηγουμένως μια λίστα από τραγούδια και όσο και να το πάλευα, δεν έβρισκα ότι αυτά ή κάποια άλλα, χαρακτήρισαν τόσο τη ζωή μου, ώστε να στρέφονται γύρω τους, τα γεγονότα που έζησα και ζω.
Το ανάποδο έχει γίνει.
Είναι οι στιγμές τις ζωής που ανακαλούνται από το άκουσμα ενός τραγουδιού.
Δεν είναι το τραγούδι το προσδιοριστικό. Το αγκίστρι είναι, που ανασύρει τις μνήμες από το τσουβάλι που είναι ατάκτως ριγμένες.

"Marina" με τον Marino Marini είδα πιο πριν στη λίστα. Η εποχή που χόρευα τσάρλεστον! Και τσα-τσα και ροκ εν ρολ και μπόσα νόβα πιο μετά, και γενικώς, καμιά πενηνταριά κιλά πιο ελαφρύς, δεν έβαζα πισινό (συγνώμη για την λέξη) σε καρέκλα, στα πάρτυ που συνήθως συνόδευα την αδελφή μου.
"Love me do". Το πρώτο τραγούδι των Beatles που άκουσα. Πρώτη Γυμνασίου σε μια εκδρομή στον Άγιο Μερκούριο νομίζω.
"California dreamin", οι Mamas and the Papas. Ένα από τα πρώτα δισκάκια, που αγόρασα και ακούγαμε στο ραδιοπικάπ του σαλονιού.

Φυσικά και τα ελληνικά τραγούδια ανήκουν στα ακούσματα.
Η φωνή της μαμάς ήταν υπέροχη και στο σπίτι αρκετά συχνά, όταν οι στιγμές το επέτρεπαν, την απολαμβάναμε.
Και της αδελφής της. Ζωντανά φυσικά. Απλές καλλίφωνοι ήταν, καμιά άλλη σχέση με το τραγούδι.
Φυσικά και ΔΕΝ τους έμοιασα.

"Πώς το τρίβουν το πιπέρι του διαόλου οι καλογέροι", "Μπαρπαγιάννη κανατά" στην έκδοση με όλη τη σκωπτική και πιπεράτη διάθεση, τα θυμάμαι από τη αδελφή της γιαγιάς μου (!) σε ένα πάρτυ αξέχαστο, απόκριες, τέλη της δεκαετίας του πενήντα. Ο χορός των διασκεδαστών είχε φτάσει στο δρόμο.
Και δεν ήταν η μόνη φορά.
Πολλά πολλά χρόνια αργότερα, η τεράστια και πάλι παρέα με εντελώς διαφορετική σύνθεση πια, χόρευε μέσα και έξω από την αυλή του πατρικού σπιτιού, κάθε είδους και μορφής τραγουδιού.
Πρωτομαγιά, σαν και σήμερα, ήταν, αλλά το 1978.

Όταν η ζωή σου έχει κυλήσει για πάνω από μισό αιώνα, είναι δύσκολο να πεις ετούτο ή εκείνο, ορίζοντας τι άκουγες και τι δεν άκουγες, χωρίς να ξεχάσεις περισσότερα από όσα μπορείς να θυμηθείς.

Λίγο πρόχειρα να θυμηθώ τον Πάνο Μιχαλόπουλο και το Διαβολάκο (έβαλε ο διαβολάκος την ουρά του πάλι και σου πήρε τα μυαλά σου μέσα απ' το κεφάλι) που άκουγα στη σκοπιά όταν υπηρετούσα τη θητεία μου κάπου στη Λαμία, Άνοιξη του εβδομήντα έξι ήταν, ή πιο παλιά το "Ιστορία μου αμαρτία μου λάθος μου μεγάλο, είσ' αρρώστια μου μεσ' τα στήθια μου και πώς να σε βγάλω" της μεγάλης ... τσιγαροφωνής Ρίτας, που άκουγα κάθε πρωί ώρα 6, καθώς πήγαινα στο εργοστάσιο να δουλέψω. Ο οδηγός του πούλμαν που μας μετέφερε, είχε τα σεκλέτια του κι εμείς φτιαχνόμαστε αξημέρωτα. Ήμουν τότε γύρω στα 22.

Και πιο παλιά, εκεί στο Γυμνάσιο, τοποθετημένος κόντρα στο ρεύμα, οπαδός των Rolling Stones, ήμουν έτοιμος να συγκρουστώ για την αρτιότητα του "Satisfaction" κόντρα στο "Help" της αντίπαλης παράταξης των Beatles και εκστασιαζόμουν με το "The House of the Rising Sun", των Animals και το "Μικρό παιδί σαν ήμουνα και πήγαινα σχολείο, στα χείλια είχα τη χαρά στα χέρια το βιβλίο..". του Γιώργου Ζωγράφου.
Ενώ, εκεί στα κουλουάρ του στίβου, στα χείλια ερχόταν το "Πίσω από τις λέξεις έρχετ' ο Αλέξης και σε πιάνει μια μελαγχολία, κλείσε κοριτσάκι τα βιβλία...", και το "Αυτό που τώρα μου συμβαίνει, πρέπει να σας πω γιατί θα τρελαθώ, νομίζω πως είναι λάθος μα δεν ξέρω πώς το έπαθα αυτό. Ερωτευμένος ζω. Με το κορίτσι αυτό. Του φίλου μου η μικρή, μ' άνοιξε πληγή", που ε, ναι μπορεί και να είχε κάποια βάση...

Αθλητισμός. Χαρακτήρισε όλη την εφηβική μου ηλικία.
Στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου του 1966, παις ων, συμμετείχα με την εφηβική ομάδα του Συλλόγου για τη συλλογή βαθμών! Κάπου στη μέση της διαδρομής των τριών χιλιομέτρων, μού κόλλησε στο μυαλό το τραγούδι του Κόκοτα "Στης Ακρόπολης τα μέρη" σε μια μικρή παραλλαγή του. Έλεγα στο ρυθμό που έτρεχα "Στο Μοναστηράκι δεκατρείς (αντί Βαυαροί) Χωροφυλάκοι πίνουν τσικουδιά ..." και εν τέλει τερμάτισα δέκατος τρίτος! Όχι και άσχημα πάντως για τελικό πανελλήνιου πρωταθλήματος με συμμετοχή πάνω από εκατόν πενήντα εφήβων αθλητών, όταν είσαι στην κατηγορία των παίδων.

Έξω από τους στίβους, οι Charms έλεγαν το "Φίλε, τώρα που σε βρήκα λίγο στάσου/
πριν να φύγεις θέλω κάτι να σου πω/ Βλέπεις, κλαίω, με παράπονο φωνάζω/ πάει, χάθηκε ό,τι είχα στη ζωή,"
που η χούντα το απαγόρεψε ως κομμουνιστικό
και οι Forminx μας έκαναν, κι εμένα βέβαια, να χοροπηδάμε, με το Jeronymo Yanka.

Ανακατεμένα μού έρχονται στο μυαλό. Πώς να τα ταξινομήσω όμως, που αφενός μεν είναι πάρα πολλά, αφετέρου, όπως προείπα, δεν ήταν τα τραγούδια που γύρω τους έχτισα κομμάτια της ζωής μου, ή έστω στιγμές, αλλά εκείνα ήρθαν να στολίσουν κάποιες εικόνες της καθημερινότητάς μου.

Σπουδαστές, αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα, πηγαίνοντας τα πρωινά για τη Σχολή, μια μεγάλη παρέα, συνηθίζαμε να περπατάμε και να τραγουδάμε. Ναι ναι, ώρα οκτώ πάρα κάτι το πρωί, τραγουδούσαμε!
Ο Πουλόπουλος και το "Άγαλμα", ήταν από τα πιο αγαπημένα, ενώ το "Πότε θα κάνει ξαστεριά..¨ το ...βροντοτραγουδούσαμε, όταν είχαμε απομακρυνθεί από τις πυκνοκατοικημένες περιοχές. Η χούντα είχε αυτιά παντού.

Και ήρθε η μεταπολίτευση και "Να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα ήσυχα όμορφα κι απλά" του Ρίτσου, και τα "τραγούδια του αγώνα," αλλά και "τι θέλεις να κάνω, τι θέλεις να κάνω/ πιστεύω σε σένα σε σένα που χάνω..."του Πάριου, γιατί τα τραγούδια, δεν μπαίνουν σε κουτιά, ούτε τα συναισθήματα.
"Αν μ' αγαπάς φίλα σταυρό κι εγώ θα ψάξω και θα βρω, κι εγώ θα ψάξω και θα βρω αν λες αλήθεια...", έλεγε η Γαλάνη, ενώ το "..πήρα τους δρόμους μια βραδιά και τους γνωστούς ρωτούσα για το κορίτσι μου που αγαπούσα," το έλεγε ο Μητσιάς και κάτι τις χτυπούσε πίσω από το στήθος.

Δεκαετία του ογδόντα και μετά.
Εργαζόμενος, σύζυγος, μπαμπάς, παλιός πια ροκάς, η μουσική ανάμεικτη και χωρίς όρια.
Το δημοτικό τραγούδι "τζιβαέρι" για παράδειγμα, μπορεί να ακουστεί το ίδιο καλά με το "Unchain my heart" του Joe Cocher, ή το "Shine on you, crazy diamond" των Pink Floyd (που ακούω αυτή τη στιγμή), και να έρθει να καθίσει στα αυτιά το ίδιο όμορφα το "Άνοιξε γιατί δεν αντέχω" από την υπέροχη φωνή της Φλέρυ Νταντωνάκη, αλλά και της Σωτηρίας Μπέλλου.

Ο κόσμος άλλαξε ,αλλάζει, ο χρόνος κυλάει, τα τραγούδια δένουν κάποιες στιγμές και λειτουργούν λυτρωτικά κάποιες άλλες, οδηγώντας τα βήματα άλλοτε σε ένα ζεϊμπέκικο σαν το "Θε μου τη δεύτερη φορά που θάρθω για να ζήσω όσ' η καρδιά κι αν λαχταρά δεν θα ξαναγαπήσω ..", ή σε ένα καλά τονισμένο χασάπικο σαν το "Ρίξε μια ζαριά καλή και για μένα βρε ζωή" και άλλοτε σε κάποιο παιχνιδιάρικο μπάλο σαν το Ντάρι Ντάρι" ή και σε κάποιο λεβέντικο τσάμικο σαν τον ¨Ενας αητός καθότανε στον ήλιο και λιαζότανε..."

Τι ακούω τώρα; Το "Caruso" από τη φωνή του Lucio Dalla.
Μη ρωτήσετε γιατί.
Έτυχε. Δεν κάνω επιλογές πια. Αποδέχομαι ό,τι έρθει...


Και τώρα; Τι είναι όλα αυτά που έγραψα;
Μάλλον ένα μικρό, ελάχιστο, κομμάτι από τις εκατομμύρια στιγμές και τα χιλιάδες τραγούδια που τις στόλισαν.
Και πού να βάλω όλες αυτές τις μουσικές να παίζουν εδώ; Θα γεμίσεις όλος ο σέρβερ.

Ας περιοριστώ να υποδείξω άλλους πέντε, φίλες ή φίλους που θα ήθελαν να πάρουν τη σκυτάλη, με την ελπίδα ότι δεν θα μουρμουρίζουν και πολύ.
Τι λέτε:
ελληνίδα
Μαρίνα
Allmylife
So_far
Ελπίδα

Καλή σας διάθεση.
Και καλό μήνα να έχετε.