Απραξία ...

Η αλήθεια είναι ότι ο χώρος παρά-έμεινε κλειστός.
Όχι λόγω της αυστηρής λογοκρισίας, αλλά λόγω ...αυτολογοκρισίας.
Μη φανταστεί βέβαια κανείς ότι ήθελα να γράψω κακά πράγματα και ο καλός μου εαυτός τα απαγόρευε. Καμία σχέση.
Κοινοτοπίες μου ερχόντουσαν και αυτές απαγόρευε το σύστημα. Ο εαυτός μου δηλαδή.
Και συνεχίζει να το κάνει.

Η ημερήσια πορεία μου, τα δρώμενα και τα ... κοιμώμενα της καθημερινότητάς μου δηλαδή, εδώ που τα λέμε, δεν ενδιαφέρουν ούτε κι εμένα, πόσο μάλλον τους άλλους. Γατί λοιπόν να τα καταγράφω και να τα εκθέτω σε κοινή θέα;

Δυο τρεις σκέψεις, από αυτές που μου έρχονται στο μυαλό και θα μπορούσαν ίσως να τεθούν στην κρίση και άλλων, δραπετεύουν άμα τη προσπαθεία τής καταγραφής των.

Η ακόμα πιο ... αληθινή αλήθεια είναι πως, είναι τόσο πολύπλοκες αυτές οι σκέψεις, που δεν έχω καμιά διάθεση να κουράζω τον εαυτό μου να τις πληκτρολογεί.

Οι εικόνες που καταγράφω με τη φωτογραφική μου μηχανή, έχουν ήδη αναρτηθεί κάμποσες φορές. Και γιατί, θα μου πεις τις φωτογραφίζεις και πάλι;
Λογική η ερώτηση και απλή η απάντηση.
Τις φωτογραφίζω μήπως και μέσα από τη φωτογραφία μου βγει η έμπνευση.
Μήπως καταγραφεί η πρόθεση. Μη και απεικονισθεί το "έσω", από τον τρόπο που το μάτι θα στραφεί στο "έξω".
Ε, και γιατί, να το πούμε κι αυτό, με την ψηφιακή εικόνα, το κόστος είναι ελάχιστο.
Μπορείς να προσκαλέσεις και να προκαλέσεις συνάμα τον εαυτό σου με αυτό το παιχνίδι.
Κι αν δεν ανταποκριθεί, απλώς να το αγνοήσεις.

Τούτη η ιστορία γίνεται, εδώ και πολύ καιρό. Γράφω, καταγράφω, απεικονίζω, απορρίπτω.
Όχι την πραγματικότητα. Δεν μπορείς να απορρίψεις την πραγματικότητα.
Το βλέμμα, που της ρίχνω όμως, τη ματιά, που τη βρίσκω θολωμένη, την εικόνα, που την απεικονίζω ή μου φαίνεται ότι την απεικονίζω θαμπή, όλα αυτά, μπορώ να τα απορρίψω.
Και τα απορρίπτω. Ή, τέλος πάντων, τα αποθηκεύω για μελλοντική χρήση.
Αν ποτέ....

Αυτή είναι η αυτολογοκρισία που λέω.
Ένα μείγμα τεμπελιάς και ανικανοποίητου.
Πιθανόν και λανθάνοντος άγχους. Είναι ο καιρός του άλλωστε.

Οι ημέρες περνάνε, ανειλημμένες υποχρεώσεις τρέχουν, διαδικασίες κορυφώνονται, νέες διαδικασίες -κυρίως ανταγωνιστικές αυτές- βρίσκονται προ των θυρών, ερωτηματικά περί του πρακτέου και του φευκτέου, αναδύονται.
Α πλησιάζει, θέλει κάτι παραπάνω από μήνα ακόμα, και η είσοδος εν τω νέω ενιαυτώ.
Τον προσωπικό.
Πίεση κι αυτό.

Κοντολογίς, δεν γράφω πολλά γιατί έχω πολύ περισσότερα να πω!
Και, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν διαθέτω τα εργαλεία να το κάνω...