Μια ημέρα κάποτε ...

Το μαχαίρι στο χέρι κινείται σε τροχιές θρασύδειλες.
Πάντα την πλάτη για σημάδι έχοντας.
Το πόδι απλώνεται να ανατρέψει τη φορά της κίνησης.
Και τον φορέα.
Η εξουσία είναι γλυκιά. Πάντα ήταν.
Και μη τ' ακούς. Λίγη την απαρνιώνται
Η καρέκλα όνειρο. Σκοτωμός στα πόδια της.
Είτε είναι τέσσερα είτε πλοκάμια άπειρα.
Κι αράχνης δίχτυα.
Οι αξίες βγαλμένες από το χρηματιστήριο.
Η ιδεολογία του δούναι και λαβείν.

Και αν δε θέλει ο άλλος να παίξει τόσο το χειρότερο γι αυτόν.

Η ημέρα όπως αυτές αυτής της περιόδου.
Καλύτερη, χειρότερη, μικρή η διαφορά.
Τα χαμόγελα σήματα αμήχανης θετικής έκπληξης.
Ο λόγος απλός ανατρεπτικός με ένδυμα συντήρησης.
Και τα όνειρα πάντα καρποί του δέντρου π' ανθίζει.
Είναι νωρίς για να χαθεί μέσα στο απολιθωμένο δάσος.
Ή το δάσος των απολιθωμένων ιδεών.

Και τα παιχνίδια εξουσίας χωρίς αρχές.
Όπως ήταν πάντα.
Μόνο που, πάντα υπάρχει ο μικρός να περιμένει στη γωνιά
και ο ήχος της φωνής του για τη γύμνια του βασιλιά
θα ακουστεί παντού.
Σε όλο το βασίλειο.

Ως τότε όμως το ερώτημα θα τρώει τα χείλη.
Αξίζει να συγκρούεσαι;



Έλα μωρέ τι το ανασκαλεύεις;
Ρητορικό είναι, το νογάς
Αξίζει!