Τραγούδια πάνω από μισό αιώνα...

Καλό Μήνα!
Ο δικός μου πάντως ξεκίνησε με ... σκυταλοδρομία.

Τη σκυτάλη μού την έδωσε η composition doll και την ευχαριστώ για την τιμή, όμως, δεν ξέρω, τι να κάνω με αυτή τη σκυτάλη.

Να γράψω, λέει, τα τραγούδια που σημάδεψαν στιγμές της πορείας της ζωής μου και να αναφερθώ ολίγον πιο αναλυτικά στις στιγμές αυτές.

Έλα όμως που δεν μου βγαίνει.

Κοίταζα προηγουμένως μια λίστα από τραγούδια και όσο και να το πάλευα, δεν έβρισκα ότι αυτά ή κάποια άλλα, χαρακτήρισαν τόσο τη ζωή μου, ώστε να στρέφονται γύρω τους, τα γεγονότα που έζησα και ζω.
Το ανάποδο έχει γίνει.
Είναι οι στιγμές τις ζωής που ανακαλούνται από το άκουσμα ενός τραγουδιού.
Δεν είναι το τραγούδι το προσδιοριστικό. Το αγκίστρι είναι, που ανασύρει τις μνήμες από το τσουβάλι που είναι ατάκτως ριγμένες.

"Marina" με τον Marino Marini είδα πιο πριν στη λίστα. Η εποχή που χόρευα τσάρλεστον! Και τσα-τσα και ροκ εν ρολ και μπόσα νόβα πιο μετά, και γενικώς, καμιά πενηνταριά κιλά πιο ελαφρύς, δεν έβαζα πισινό (συγνώμη για την λέξη) σε καρέκλα, στα πάρτυ που συνήθως συνόδευα την αδελφή μου.
"Love me do". Το πρώτο τραγούδι των Beatles που άκουσα. Πρώτη Γυμνασίου σε μια εκδρομή στον Άγιο Μερκούριο νομίζω.
"California dreamin", οι Mamas and the Papas. Ένα από τα πρώτα δισκάκια, που αγόρασα και ακούγαμε στο ραδιοπικάπ του σαλονιού.

Φυσικά και τα ελληνικά τραγούδια ανήκουν στα ακούσματα.
Η φωνή της μαμάς ήταν υπέροχη και στο σπίτι αρκετά συχνά, όταν οι στιγμές το επέτρεπαν, την απολαμβάναμε.
Και της αδελφής της. Ζωντανά φυσικά. Απλές καλλίφωνοι ήταν, καμιά άλλη σχέση με το τραγούδι.
Φυσικά και ΔΕΝ τους έμοιασα.

"Πώς το τρίβουν το πιπέρι του διαόλου οι καλογέροι", "Μπαρπαγιάννη κανατά" στην έκδοση με όλη τη σκωπτική και πιπεράτη διάθεση, τα θυμάμαι από τη αδελφή της γιαγιάς μου (!) σε ένα πάρτυ αξέχαστο, απόκριες, τέλη της δεκαετίας του πενήντα. Ο χορός των διασκεδαστών είχε φτάσει στο δρόμο.
Και δεν ήταν η μόνη φορά.
Πολλά πολλά χρόνια αργότερα, η τεράστια και πάλι παρέα με εντελώς διαφορετική σύνθεση πια, χόρευε μέσα και έξω από την αυλή του πατρικού σπιτιού, κάθε είδους και μορφής τραγουδιού.
Πρωτομαγιά, σαν και σήμερα, ήταν, αλλά το 1978.

Όταν η ζωή σου έχει κυλήσει για πάνω από μισό αιώνα, είναι δύσκολο να πεις ετούτο ή εκείνο, ορίζοντας τι άκουγες και τι δεν άκουγες, χωρίς να ξεχάσεις περισσότερα από όσα μπορείς να θυμηθείς.

Λίγο πρόχειρα να θυμηθώ τον Πάνο Μιχαλόπουλο και το Διαβολάκο (έβαλε ο διαβολάκος την ουρά του πάλι και σου πήρε τα μυαλά σου μέσα απ' το κεφάλι) που άκουγα στη σκοπιά όταν υπηρετούσα τη θητεία μου κάπου στη Λαμία, Άνοιξη του εβδομήντα έξι ήταν, ή πιο παλιά το "Ιστορία μου αμαρτία μου λάθος μου μεγάλο, είσ' αρρώστια μου μεσ' τα στήθια μου και πώς να σε βγάλω" της μεγάλης ... τσιγαροφωνής Ρίτας, που άκουγα κάθε πρωί ώρα 6, καθώς πήγαινα στο εργοστάσιο να δουλέψω. Ο οδηγός του πούλμαν που μας μετέφερε, είχε τα σεκλέτια του κι εμείς φτιαχνόμαστε αξημέρωτα. Ήμουν τότε γύρω στα 22.

Και πιο παλιά, εκεί στο Γυμνάσιο, τοποθετημένος κόντρα στο ρεύμα, οπαδός των Rolling Stones, ήμουν έτοιμος να συγκρουστώ για την αρτιότητα του "Satisfaction" κόντρα στο "Help" της αντίπαλης παράταξης των Beatles και εκστασιαζόμουν με το "The House of the Rising Sun", των Animals και το "Μικρό παιδί σαν ήμουνα και πήγαινα σχολείο, στα χείλια είχα τη χαρά στα χέρια το βιβλίο..". του Γιώργου Ζωγράφου.
Ενώ, εκεί στα κουλουάρ του στίβου, στα χείλια ερχόταν το "Πίσω από τις λέξεις έρχετ' ο Αλέξης και σε πιάνει μια μελαγχολία, κλείσε κοριτσάκι τα βιβλία...", και το "Αυτό που τώρα μου συμβαίνει, πρέπει να σας πω γιατί θα τρελαθώ, νομίζω πως είναι λάθος μα δεν ξέρω πώς το έπαθα αυτό. Ερωτευμένος ζω. Με το κορίτσι αυτό. Του φίλου μου η μικρή, μ' άνοιξε πληγή", που ε, ναι μπορεί και να είχε κάποια βάση...

Αθλητισμός. Χαρακτήρισε όλη την εφηβική μου ηλικία.
Στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου του 1966, παις ων, συμμετείχα με την εφηβική ομάδα του Συλλόγου για τη συλλογή βαθμών! Κάπου στη μέση της διαδρομής των τριών χιλιομέτρων, μού κόλλησε στο μυαλό το τραγούδι του Κόκοτα "Στης Ακρόπολης τα μέρη" σε μια μικρή παραλλαγή του. Έλεγα στο ρυθμό που έτρεχα "Στο Μοναστηράκι δεκατρείς (αντί Βαυαροί) Χωροφυλάκοι πίνουν τσικουδιά ..." και εν τέλει τερμάτισα δέκατος τρίτος! Όχι και άσχημα πάντως για τελικό πανελλήνιου πρωταθλήματος με συμμετοχή πάνω από εκατόν πενήντα εφήβων αθλητών, όταν είσαι στην κατηγορία των παίδων.

Έξω από τους στίβους, οι Charms έλεγαν το "Φίλε, τώρα που σε βρήκα λίγο στάσου/
πριν να φύγεις θέλω κάτι να σου πω/ Βλέπεις, κλαίω, με παράπονο φωνάζω/ πάει, χάθηκε ό,τι είχα στη ζωή,"
που η χούντα το απαγόρεψε ως κομμουνιστικό και οι Forminx μας έκαναν, κι εμένα βέβαια, να χοροπηδάμε, με το Jeronymo Yanka.

Ανακατεμένα μού έρχονται στο μυαλό. Πώς να τα ταξινομήσω όμως, που αφενός μεν είναι πάρα πολλά, αφετέρου, όπως προείπα, δεν ήταν τα τραγούδια που γύρω τους έχτισα κομμάτια της ζωής μου, ή έστω στιγμές, αλλά εκείνα ήρθαν να στολίσουν κάποιες εικόνες της καθημερινότητάς μου.

Σπουδαστές, αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα, πηγαίνοντας τα πρωινά για τη Σχολή, μια μεγάλη παρέα, συνηθίζαμε να περπατάμε και να τραγουδάμε. Ναι ναι, ώρα οκτώ πάρα κάτι το πρωί, τραγουδούσαμε!
Ο Πουλόπουλος και το "Άγαλμα", ήταν από τα πιο αγαπημένα, ενώ το "Πότε θα κάνει ξαστεριά..¨ το ...βροντοτραγουδούσαμε, όταν είχαμε απομακρυνθεί από τις πυκνοκατοικημένες περιοχές. Η χούντα είχε αυτιά παντού.

Και ήρθε η μεταπολίτευση και "Να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα ήσυχα όμορφα κι απλά" του Ρίτσου, και τα "τραγούδια του αγώνα," αλλά και "τι θέλεις να κάνω, τι θέλεις να κάνω/ πιστεύω σε σένα σε σένα που χάνω..."του Πάριου, γιατί τα τραγούδια, δεν μπαίνουν σε κουτιά, ούτε τα συναισθήματα.
"Αν μ' αγαπάς φίλα σταυρό κι εγώ θα ψάξω και θα βρω, κι εγώ θα ψάξω και θα βρω αν λες αλήθεια...", έλεγε η Γαλάνη, ενώ το "..πήρα τους δρόμους μια βραδιά και τους γνωστούς ρωτούσα για το κορίτσι μου που αγαπούσα," το έλεγε ο Μητσιάς και κάτι τις χτυπούσε πίσω από το στήθος.

Δεκαετία του ογδόντα και μετά.
Εργαζόμενος, σύζυγος, μπαμπάς, παλιός πια ροκάς, η μουσική ανάμεικτη και χωρίς όρια.
Το δημοτικό τραγούδι "τζιβαέρι" για παράδειγμα, μπορεί να ακουστεί το ίδιο καλά με το "Unchain my heart" του Joe Cocher, ή το "Shine on you, crazy diamond" των Pink Floyd (που ακούω αυτή τη στιγμή), και να έρθει να καθίσει στα αυτιά το ίδιο όμορφα το "Άνοιξε γιατί δεν αντέχω" από την υπέροχη φωνή της Φλέρυ Νταντωνάκη, αλλά και της Σωτηρίας Μπέλλου.

Ο κόσμος άλλαξε ,αλλάζει, ο χρόνος κυλάει, τα τραγούδια δένουν κάποιες στιγμές και λειτουργούν λυτρωτικά κάποιες άλλες, οδηγώντας τα βήματα άλλοτε σε ένα ζεϊμπέκικο σαν το "Θε μου τη δεύτερη φορά που θάρθω για να ζήσω όσ' η καρδιά κι αν λαχταρά δεν θα ξαναγαπήσω ..", ή σε ένα καλά τονισμένο χασάπικο σαν το "Ρίξε μια ζαριά καλή και για μένα βρε ζωή" και άλλοτε σε κάποιο παιχνιδιάρικο μπάλο σαν το Ντάρι Ντάρι" ή και σε κάποιο λεβέντικο τσάμικο σαν τον ¨Ενας αητός καθότανε στον ήλιο και λιαζότανε..."

Τι ακούω τώρα; Το "Caruso" από τη φωνή του Lucio Dalla.
Μη ρωτήσετε γιατί.
Έτυχε. Δεν κάνω επιλογές πια. Αποδέχομαι ό,τι έρθει...


Και τώρα; Τι είναι όλα αυτά που έγραψα;
Μάλλον ένα μικρό, ελάχιστο, κομμάτι από τις εκατομμύρια στιγμές και τα χιλιάδες τραγούδια που τις στόλισαν.
Και πού να βάλω όλες αυτές τις μουσικές να παίζουν εδώ; Θα γεμίσεις όλος ο σέρβερ.

Ας περιοριστώ να υποδείξω άλλους πέντε, φίλες ή φίλους που θα ήθελαν να πάρουν τη σκυτάλη, με την ελπίδα ότι δεν θα μουρμουρίζουν και πολύ.
Τι λέτε:
ελληνίδα
Μαρίνα
Allmylife
So_far
Ελπίδα

Καλή σας διάθεση.
Και καλό μήνα να έχετε.