Αρχή και πάμε...

Πρωινός σήμερα.
Τόσο που να γίνεται κανείς μάρτυρας της επιστροφής των νυχτερινών και της εξόδου των πρωινών.

Η ένταση καλύφθηκε κάτω από χαμόγελα.
Οι διαδικασίες κύλησαν απλά.
Τα μικροπροβλήματα αντιμετωπίστηκαν.

Το απρόσμενο φυσικά παρέστη.
Θιγμένη προσωπικότητα, αντικειμενικά αναίτια. Πώς όμως να πείσεις για τις επιλογές σου, όταν ο άλλος ζει στο δικό του κόσμο; Πώς, από την άλλη να επιτρέψεις αποκλίσεις από τον τύπο, όταν αυτός ο τύπος είναι και ουσία ενώ οι αποκλίσεις θυσία στο συναίσθημα;
Οι γνωστές (;) διλημματικές καταστάσεις, στις οποίες όμως δεν υπάρχει χώρος για αμφιταλάντευση.

Οι ικανοποιημένες όψεις των συνεργατών, η καλοδιάθετη ανανέωση ραντεβού για την αυριανή, το χαλάρωμα στην ηρεμία του άδειου γραφείου και μετά, το μάζεμα χαρτιών, αντικειμένων και των υπολοίπων της δύναμης για την επιστροφή στο σπίτι.

Απόγευμα και συμμάζεμα σκέψεων.
Τα προβλήματα της ευρύτερης οικογένειας παρόντα δια του τηλεφώνου.
Προσπάθεια ανασυγκρότησης με αύξηση της αδρεναλίνης. Έστω και εικονικά.

Το προαίσθημα ότι θα επανέλθει το θέμα της θιγμένης αξιοπρέπειας, παρόν.
Χρειάζεται όμως κάποιες φορές να μπουν στην άκρη οι συναισθηματισμοί.
Κυρίως όταν διαχειρίζεσαι τις τύχες άλλων.

Η ώρα πέρασε, καιρός να κλείσουν τα κιτάπια αυτής της ημέρας.
Άλλωστε και τα παιχνίδια με την αδρεναλίνη, ολοκληρώθηκαν κι αυτά.
Αύριο πάλι ...