Το δίλημμα ...
Αγιασμό ή γάτα;
Διότι δε μπορεί, ποντικός υπάρχει. Και μάλιστα μεγάλος.
Δηλαδή τι άλλο να πεις και τι να σκεφτείς, όταν φτάνοντας πρωί πρωί στο γραφείο με την τσίμπλα στο μάτι, με το κεφάλι γεμάτο σκέψεις και προγραμματισμούς για τα καθημερινά, και με το φόβο της τροχαίας για τα νέα μέτρα, βρίσκεις τον υπολογιστή σου εκτός δικτύου.
Δικτύου και διαδικτύου.
Σε άλλη περίπτωση, το ανασήκωμα των ώμων και η προσπάθεια επίλυσης θα ήταν η λογική αντιμετώπιση.
Έλα όμως που προηγήθηκε το καμένο τροφοδοτικό του ISDN, το μπλοκαρισμένο modem, το πρόβλημα στο Τηλεφωνικό Κέντρο της περιοχής ΚΑΙ η χαλασμένη τηλεόραση στο σπίτι...
Αν σε αυτά συνυπολογίσεις και τους χαλασμένους υπολογιστές των συνεργατών, τότε μάλλον αρχίζεις να κοιτάς προς τη σελήνη μπας και ήταν η πανσέληνος που έφταιξε, ή ψάχνεις για κάποια παλάμη ανοιχτή και με τα δάχτυλα τεντωμένα, ή τον ποντικό που λέγαμε πιο πάνω.
Μα όλα αυτά σε μια εβδομάδα μέσα;
Και να τα πηγαίνεις, υποτίθεται, καλά με την τεχνολογία.
Ευτυχώς όμως και αυτή η βλάβη αποκαταστάθηκε.
Και οι προγραμματισμένες εργασίες, οι πιο πολλές, έγιναν κανονικά. Ή σχεδόν κανονικά.
Το δίδαγμα που επαναβεβαιώθηκε ήταν πως αν θέλεις να ξυστείς καλά θα κάνεις να χρησιμοποιήσεις τα δικά σου νύχια...
Από την άλλη βέβαια, έτσι εκπαιδεύονται οι αδιάφοροι να παραμένουν αδιάφοροι. Και πώς να δείξεις αυτούς σαν υπεύθυνους των όποιων καθυστερήσεων, όταν το σύστημα, για αν λειτουργήσει, έχει φροντίσει να καθιστά εσένα υπεύθυνο...
Το πρόβλημα της υπευθυνότητας έτσι κι αλλιώς βέβαια διογκώνεται. Σαν κοινωνικό πρόβλημα το εννοώ. Και ειδικότερα όταν αφορά σε νέους ανθρώπους.
Όχι ότι και οι παλιότεροι είναι υποδείγματα υπευθυνότητας. Αν ήταν, δεν θα υπήρχε λόγος να ακουστούν έντονες κουβέντες στη σύσκεψη το πρωί.
Ακούστηκαν όμως. Και ήταν βάσιμες.
Δεν μπορείς να απαιτείς από το σύστημα να στέκεται με προσοχή πάνω από το πρόβλημά σου και να δίνει την αρμόζουσα λύση ώστε να σε ικανοποιεί, και όταν γίνεσαι εσύ ο παράγοντας του συστήματος να το λησμονείς και να χαριεντίζεσαι την ώρα που κρίνεται το μέλλον του άλλου.
Γιατί η ημέρα είχε και από αυτό.
Κρίση και ολοκλήρωση του κύκλου της προσπάθειας που ξεκίνησε από τον Σεπτέμβριο.
Οι συνολικές διαπιστώσεις θα ακουστούν με άλλη ευκαιρία στο αμέσως προσεχές μέλλον, όμως ο όρος συναμφότερον, και πάλι φαίνεται να μπορεί να αποδώσει την εικόνα των διατρεξάντων.
Ο κύκλος, όπως και να έχει, έκλεισε, ο αγώνας συνεχίζεται, οι αγωνίες και τα οράματα θα ξανατεθούν σε κρίση και αξιολόγηση, οι νέοι σχεδιασμοί και οι ανανεωμένοι ενθουσιασμοί, θα ξαναμπούν στο τραπέζι μετά από λίγο καιρό και πάλι.
Έτσι και αλλιώς η ένταση όχι μόνο δεν μειώθηκε, αλλά σε λίγες ημέρες θα φτάσει στην κορύφωσή της. Από την Τρίτη και μετά.
Όχι ότι τα εκτός εργασίας κυλούν ομαλά και ήσυχα.
Οι τεχνικές δυσκολίες φαίνεται να είναι οι ηπιότερες. Μα αύριο, μα το Σάββατο οι τεχνικοί θα εγκαταστήσουν το μηχάνημα, -με τις αντιδράσεις να δούμε τι θα γίνει.
Τα κληρονομικά εξακολουθούν να βαδίζουν το μακρινό τους δρόμο, αν και ευτυχώς υπάρχει αυτός.
Εκείνα που βρήκαν ευκαιρία να κάνουν αιφνίδια και έντονα την εμφάνισή τους, είναι τα προβλήματα του κοινωνικού περίγυρου, στενότερου και ευρύτερου, που όπως και να το κάνεις, σαφώς και επηρεάζουν και τη δική σου καθημερινότητα.
Οι ευχές μόνο δεν φτάνουν για την αντιμετώπισή τους.
Το θέμα είναι πως δεν είναι εύκολη και η δράση.
Η γραφή είναι μια μικρή προσωπική εκτόνωση για όλα αυτά, ακόμα και αν το έχεις δηλώσει και το εννοείς, ότι το γράψιμο δεν είναι το καλύτερό σου.
Εδώ που τα λέμε, η εκτόνωση είναι απαραίτητη.
Κυρίως όταν σου έρχονται τα διάφορα μαζεμένα και σε κάνουν να προβληματίζεσαι μεταξύ .. αγιασμού και γάτας.
Αν και, καθώς το μάτι πέφτει στο ημερολόγιο, το μήνυμα που σου έρχεται είναι ότι όλα ετούτα και την διάθεση που είναι "κάπως" μαζί, θα έπρεπε να τα περιμένεις..
Σχεδόν πάντα έτσι γίνεται ετούτο τον καιρό.
Μια ματιά σε κείμενα των αντίστοιχων ημερομηνιών του παρελθόντος, μάλλον θα το επιβεβαιώσει!!
Ωραία, να μια εργασία για το προσεχές μέλλον, γιατί, τώρα, διάθεση για τέτοιο είδους... ανασκαφή, δεν υπάρχει..
