Πάμε. Φύγαμε...

Ναι η άλλη ημέρα, οι άλλες ημέρες καλύτερα, ξεκίνησαν.
Όλα καλά.
Ό,τι και να είναι η ζωή συνεχίζεται.
Με τα πάνω της και τα κάτω της.
Με τις συνεδριάσεις όπου για ..... οστή φορά, συζητώνται τα ίδια ακριβώς θέματα.
Με τις αποφάσεις που με περισσή αποφασιστικότητα λαμβάνονται για να εφαρμοστούν αυτή τη φορά. (Όπως και πέρυσι, πρόπερσι κλπ κλπ)
Με τις μικρές και μεγάλες κακίες να εκτοξεύονται από παντού προς πάσα κατεύθυνση. Κάτι σε αυτοκάθαρση της χολιδόχου κύστεως μοιάζει αυτό.
Με όλα τα όμορφα και άσχημα τέλος πάντων, που χωρίς αυτά, ο κόσμος θα ήταν ένα ατελείωτο επίπεδο (λες και υπάρχει επίπεδο ... τελειωμένο δηλαδή...), που οι άνθρωποι θα μοιάζανε σαν τα ανθρωπάκια του Γαΐτη, που η ζωή θα είχε το ενδιαφέρον που παρουσιάζει για τον ζαχαροπλάστη, η κατανάλωση από τον ίδιο, ... ενός κιλού ζάχαρης.
Με την καθημερινότητα και τη ρουτίνα της.
Με τα όνειρα και τις προσδοκίες.
Με τις βιαστικές ματιές πάνω σε θαυμαστά έργα.
Με το βλέμμα "ακουμπησμένο" στις "μικρές" εικόνες.
Με τους δρόμους ανοιχτούς και ας έχουν εμπόδια.
Πάμε πάρακάτω λοιπόν.
Με το αστραφτερό μας χαμόγελο να εκτείνεται μέχρι τ' αφτιά. (Μη παραλείψω να πλύνω τα δόντια μου και να ξεβουλώσω τα αφτιά μου...).
Πάμε. Φύγαμε......