Τι περιμένεις αν ξεκινάς με το "ωχ ... ξέχασα .."

Ξυπνάς το πρωί, τεντώνεσαι απλώνεσαι και .. τρέχεις.
Δηλαδή τρέχεις γιατί το ξυπνητήρι χτύπησε μεν, αλλά εσύ του έκανες πείσματα.
Πάλι καλά, που το επόμενο άνοιγμα του ματιού δεν ήρθε από κανένα τηλεφώνημα με περιεχόμενο του είδους "δεν θα έρθετε σήμερα; Σας περιμένουν για υπογραφές..", να γίνεις και ρεζίλι.

Πάλι καλά, γιατί μέχρι τώρα το έχω καταφέρει αυτό να μην συμβεί.
Θα μου πεις ότι για όλα υπάρχει πρώτη φορά.
Πάντως, ευτυχώς, ούτε σήμερα ήταν αυτή η πρώτη φορά.

Φυσικά το τρέξιμο σημαίνει και απώλειες. Δυστυχώς όχι βάρους. Τουλάχιστον όχι από αυτού του είδους το τρέξιμο.
Απώλειες του είδους ξεχνάω τα μισά πράγματα στο σπίτι μου.
Και το κινητό μου τηλέφωνο.
Και την ψυχραιμία μου.
Σε ότι αφορά στο κινητό, κάποιοι δεν με έβρισκαν. Σε ό,τι αφορά στην ψυχραιμία, κάποιοι είπαν τι ήθελα και τον έβρισκα.

Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που είχα αφήσει πάλι το κινητό στο σπίτι. Δεν μπορώ να θυμηθώ. Μάλλον ποτέ.
Σήμερα όμως το ξέχασα!!
Και μου χρειάστηκε και με χρειάστηκαν.
Κανονική εφαρμογή του Νόμου τους Μέρφυ.

Ευτυχώς υπάρχουν και εναλλακτικές λύσεις.
Το μήνυμα επείγον κινητοποίησε τους μηχανισμούς δράσης. Και αντίδρασης.
Ευτυχώς όλα καλά, αλλά δεν ήταν και απαραίτητο να συμβεί.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Ελπίζω και εύχομαι να συνεχιστεί έτσι.

Πάντως την βολτούλα μου στο κέντρο της Αθήνας την έκανα.
Βολτούλα όμως. Με τακτική κομάντος. Χτυπάω και φεύγω.
Τη βόλτα την άφησα για το μέλλον.

Τα υπηρεσιακά αλλοπρόσαλλα αντιμετωπίζονται ΚΑΙ με χιούμορ.
Το χρησιμοποιήσαμε και αυτό, γιατί αλλιώς θα πρέπει να πάρουμε τα .. βουνά.

Αυτό που σημείωσα κάπου αλλού, ότι δηλαδή η γραφειοκρατία δεν είναι πάντοτε κακή και ότι η μη τήρηση των κανόνων δημιουργεί καταστάσεις που στο τέλος τις βρίσκεις μπροστά σου, ήταν η ουσία του θέματος και έβγαλε και γέλιο, όταν ο συνάδελφος αναρωτήθηκε φωναχτά, "τώρα που τον βαφτίσαμε πρέπει να του πάρουμε και λαμπάδα για το Πάσχα;"
Και όχι, δεν είμαστε παράρτημα του ... ληξιαρχείου, αλλά χρειάστηκε να αποφασίσουμε για το όνομα ενός συμπολίτη μας. Γι αυτό άλλωστε το καυστικό χιούμορ του συναδέλφου.

Πάντως λαμπάδες αγοράσαμε και στήριξη επιχειρήθηκε να δοθεί.
Η κραυγή "εγώ θα κάνω Πάσχα;" ακόμα ηχεί στ' αυτιά μου.

Η συνάντηση αργά το απόγευμα, οι δυο κουβέντες που αντηλλάγησαν, οι πρώιμες ευχές, όλα αυτά ήταν μια ελάχιστη παρέμβαση για να "κουκουλωθεί" το πρόβλημα.
Για κουκούλωμα πρόκειται. Δεν είναι λύση. Πώς και ποιος να πάρει την ευθύνη για την οριστική λύση;

Η ιδέα για μεσημεριανό φαγητό στο παρακείμενο μεζεδοπωλείο δεν ήταν άσχημη.
Μια χαρά ακούστηκε μετά από την ποικιλόμορφη ένταση του πρωινού.
Το κρασί, μισό κιλό μόνος μου, όσο και αν ήταν για καλό σκοπό αφού ήταν... κόκκινο, έπεσε λίγο βαρύ στο κεφάλι μου. Δεν εξηγείται αλλιώς το γιατί έχω αυτόν τον πονοκέφαλο.

Αργά το απόγευμα πάντως ο καιρός έδειξε να θέλει να γίνει συγκαταβατικός.
Δηλαδή όχι απλά συγκαταβατικός. Εντελώς ανοιξιάτικος.
Και λόγω θερμοκρασίας και λόγω χρωμάτων και λόγω μυρουδιών.
Η βόλτα με τους σκύλους, τουλάχιστον λόγω καιρού, ήταν καλή.
Ο πονοκέφαλος και η λανθάνουσα δυσθυμία όμως δεν την έκαναν απολύτως απολαυστική.
Έπρεπε να φτάσει αργά το βράδυ, για να συνειδητοποιήσω ότι μεταξύ των άλλων είχα ξεχάσει να κλειδώσω το αυτοκίνητο.

Αλλά τι περιμένεις από μια ημέρα που ξεκινάει με το "ωχ ξέχασα το ...";