Παραμονή εθνικής επετείου...

Το sms έλεγε για συνάντηση απόψε στις 7.
Η αλήθεια είναι ότι δεν το αξιολόγησα σωστά.
Και το άφησα να υπάρχει. Απλώς είπα στον εαυτό μου, ότι θα πρέπει να πάω.
Καλά θα είχα κάνει όμως να το προωθήσω και αλλού.
Στα αδέλφια μου για παράδειγμα…

Το πρωί, η καθιερωμένη πια βόλτα.
Απαραίτητη.
Τα κιλά περισσεύουν και μια γενικευμένη κόπωση, ψυχική ως επί το πολύ, επίσης.
Τουλάχιστον, η καταπόνηση του σώματος, οι εναλλαγές των χρωμάτων, ο καθαρός αέρας, η εικόνα της θάλασσας -πότε γαλήνια πότε θυμωμένη-, βοηθούν στην έστω και για λίγο απόδραση.

Το μεσημεριανό τραπέζι είχε αφιέρωμα στην αλιεία. Η συρτή και το τσαπαρί, τα παράμαλλα και οι βάρκες αναλύθηκαν όλα και σε βάθος. Και αναμνήσεις από τον ψαρά της παρέας περιλάμβαναν και τους νεότερους από τους συνδαιτυμόνες.
Δεν πειράζει που δεν καταλήξαμε σε κάτι ούτε και που δεν τον έπεισαν οι γιοί τον θείο να αγοράσει καινούργια βάρκα, δεν ήταν και απαραίτητο μια και στα ογδονταδύο του έχει τις δικαιολογημένες φοβίες της ηλικίας…

Απαραίτητο όμως, ένιωθα ότι ήταν, να πάω στη συνάντηση που έλεγε το μήνυμα.
Και σωστά το ένιωθα.
Δεν επρόκειτο για μια από τις συνηθισμένες συναντήσεις των συμμαθητών. Άλλωστε μια τέτοια είχε πραγματοποιηθεί πολύ πρόσφατα.
Επρόκειτο για επίσημη εκδήλωση για τα ογδόντα χρόνια από την ίδρυση του Γυμνασίου στο οποίο φοίτησα.
Με ανοιχτή πρόσκληση για όλους όσοι φοίτησαν σ’ αυτό.

Ομολογώ ότι το θέμα και το θέαμα με εξέπληξε.

Χαρακτηριστικό.
Όσο συμπλήρωνα τα στοιχεία μου στο σχετικό έντυπο καταγραφής των προσελθόντων, κοίταξα, κλεφτή ματιά, τα στοιχεία της διπλανής μου κυρίας.
Σημείωνε. Έτος αποφοίτησης 1950!!!
Μάλιστα. Εγώ τότε δεν είχα γεννηθεί και τώρα κοντεύω να βγω στην σύνταξη !!!

Η εκδήλωση κράτησε περισσότερο από δύο ώρες και για να είμαι ειλικρινής, ακολουθώντας τους πολλούς, λίγο έμεινα μέσα στην αίθουσα όπου οι σημερινοί μαθητές έδειχναν ότι πήραν τη σκυτάλη και συνεχίζουν. Το φουαγιέ και οι διάδρομοι του Δημαρχείου, όπου γινόταν η εκδήλωση, είχαν περισσότερο ενδιαφέρον.
Και αρκετή συγκίνηση.
Συγκινητικές οι στιγμές όταν αναφέρθηκαν τα ονόματα παλιών καθηγητών και Γυμνασιαρχών του σχολείου.
Συγκινητικές οι στιγμές από τα ανταμώματα παλιών συμμαθητών, που μπορεί να είχαν και πάνω από τριάντα χρόνια να ειδωθούν.
Συγκινητικές οι στιγμές της συζήτησης με έναν από τους παλιούς καθηγητές που παραβρέθηκε στην εκδήλωση..
Συγκίνηση και χαρά που συνάντησα τις συμμαθήτριες της αδελφής μου. Όλες όπως τις ήξερα, για όλες όπως με ήξεραν. Τούτο το τελευταίο αποτελεί και ένα μικρό μυστήριο, είναι η αλήθεια..

Δεν θα χαρακτήριζα πάντως ως ιδιαίτερα συγκινητική τη στιγμή της συνάντησης με το Δήμαρχο και παλιό συναθλητή, που μου επεσήμανε τα πολλά κιλά που κουβαλάω….

Με τη λήξη της εκδήλωσης, που μάλλον επισπεύσθηκε, δώσαμε ραντεβού την πρώτη Τετάρτη και κάθε πρώτη Τετάρτη του Οκτώβρη για να βρισκόμαστε και ευχές για νίκη της εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου.

Φευ.
Δεν ξέρω τι θα γίνει με τα ραντεβού, αλλά οι ευχές δεν έπιασαν τόπο. Πήγαν στον βρόντο.
Οι ευχές για την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου λέω.
Το 1-4 με την Τουρκία δεν σηκώνει σχολιασμό.
Απλώς μια καληνύχτα …

Και να μη ξεχάσουμε να αλλάξουμε τα ρολόγια.
Μια ώρα μπροστά στις 3..