Μέρα ήταν, πάει ...

Τρίτη και δέκα τρεις.
Μαύρη γάτα; Πέρασμα κάτω από σκάλα; Όχι, αυτά τα απέφυγα.
Δεν είναι ακριβώς ότι είμαι προληπτικός, αλλά και γιατί να ρισκάρω παρακαλώ;

Η ημέρα πάντως δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο.
Την ξημέρωσε ο θεός κατά τα γνωστά και την πεπατημένη και όλος ο Θίασος ήταν έτοιμος επί σκηνής και παρατεταγμένος.
Όπως και κάθε ημέρα βέβαια.
Και τα προβληματάκια. Και αυτά εκεί, στην γωνία.
Ευτυχώς διακριτικά καθισμένα και ήσυχα ήσυχα περίμεναν τη λύση τους.
Από την αφεντιά μου βέβαια.
Ακόμα και αν δεν ήταν όλα για εμένα.

Ε εδώ που τα λέμε δεν είναι και ο πρωτάρης της υπόθεσης.
Με ξέρουν και τα ξέρω σαν κάλπικη λίρα.
Για τα προβλήματα λέω.
Και τους φορείς τους, που ξέρουν εκ προοιμίου τις λύσεις που περιμένουν καθώς και τις λύσεις που θα επιθυμούσαν, ή θα ήθελαν να αποφύγουν.
Που αρκετές φορές, ευτυχώς όχι και σήμερα, γίνεται της κακομοίρας με δαύτα.
Και είναι πολλά και πολύπλοκα το ομολογώ.

Σήμερα πάντως, ευτυχώς, δεν έκαναν την εμφάνισή τους τα προβλήματα αυτής της κατηγορίας.
Τέθηκαν όμως. Και προκάλεσαν συζητήσεις.
Μια από αυτές συνοψίζεται στο ερώτημα: Αξίζει για να προστατεύεις τον εαυτό σου από την κριτική να στερήσεις την δεύτερη ευκαιρία από κάποιον που την έχει ανάγκη;
Προσωπικά την έχω δώσει την απάντηση.
Και δεν είναι απάντηση τέτοια που να θεωρηθώ Επαναστάτης χωρίς αιτία.
Με αιτία είναι. Αιτία υπάρχει.
Το αύριο. Το αύριο που έστω και με τη λογική αιθεροβάμονα προσδοκώ να είναι καλύτερο από το χτες.
Και μπορεί η συμπεριφορά να μην είναι ακριβώς επαναστατική, αλλά στα μάτια αρκετών φαντάζει τουλάχιστον περίεργη. Αρκετές φορές.
Είναι ανάγκη όμως να δείχνεις δρόμους.
Να μην αφήνεις την ευκαιρία να δώσεις προοπτική για το όραμα.
Κυρίως για τη νέα γενιά.
Μίλα της. Κι ας έχει κόστος. Μη χάνεις την ευκαιρία να μιλάς και να βάζεις θεμέλια για το όνειρο.
Το κέρδος ίσως δεν θα το δεις, δεν το βλέπεις πάντα, αλλά είναι σίγουρο ότι υπάρχει.

Αργά το απομεσήμερο, και με την τσάντα και το μυαλό γεμάτα και με άλλα θέματα, η αποχώρηση από το γραφείο. Ευτυχώς η διαδρομή ήταν ενδιαφέρουσα και η στάση απαραίτητη.

Το μεσημεριανό φαγητό έγινε απογευματινό.
Δεν ξέρω αν περιλαμβάνεται στην πολίτικη κουζίνα, της οποίας ειρήσθω εν παρόδω είμαι λάτρης, το κατσικάκι σούπα με γιαούρτι και φρέσκια ρίγανη, ούτε και ξέρω πώς κατασκευάζεται το όλον παρασκεύασμα. Εκείνο που ξέρω είναι πως ήταν πεντανόστιμο.

Βράδυ, μπροστά στον υπολογιστή, μόλις έφτασε ένα μήνυμα από την καλή μου φίλη composition doll.
Νομίζω, από όσο κατάλαβα δηλαδή, πως πρέπει να γράψω επτά ταινίες που μου άρεσαν λέει.
Μα πού να τις βρω τώρα αυτές.
Άσε δηλαδή που, και ας το εξομολογηθώ εδώ, έχω να πάω κάτι αιώνες στον κινηματογράφο.
Λέω να ρίξω το μπαλάκι αλλού και ας κάνουν οι φίλες και οι φίλοι καλά.
7 ταινίες, 7 άνθρωποι που με τη σειρά τους, αφού γράψουν 7 ταινίες που τους άρεσαν, -μπορούν να παραθέσουν απλώς τους τίτλους -, θα προτείνουν τους άλλους 7 υπέροχους κοκ .
Να σημειώσω λοιπόν:
Αλεξάνδρα
Αερικό
Pythia
Alkyoni
Allmylife
so_far
Kαπετάνιος.

Ελπίζω φίλες και φίλοι να μη σας παιδεύω πολύ.
Όχι τουλάχιστον τόσο όσο παιδεύτηκα εγώ, και επιπλέον φευ, δεν τα κατάφερα....