Ανοιξιάτικο Σάββατο, εικονογραφημένο... και μια έντονη προτροπή !!!
Απόβραδο Σαββάτου και η καθιερωμένη βόλτα με τους σκύλους μέσα στο ανοιξιάτικο τοπίο.
Λίγα σύννεφα στον ουρανό, θυμίζουν ότι η καταπράσινη γη, το βλέπεις παντού ότι είναι ανθισμένη, έχει ανάγκη από νερό.
Δηλαδή η ανάγκη της για νερό είναι ανάγκη μεγάλη και δεν είμαι σίγουρος αν τα σύννεφα που κάλυψαν τον ουρανό θα της κάνουν το χατίρι. Άλλωστε μου φάνηκαν τόσο διάφανα.
Η βόλτα όμως έτσι, με την προοπτική της δροσιάς, έγινε πιο όμορφη. Έστω και αν αυτή η προοπτική δεν γίνει ποτέ πράξη.
Το πρωί τα δεδομένα ήταν αλλιώτικα.
Φωτεινά.
Ο ήλιος στις καλές του. Τα σύννεφα, λίγο ντροπαλά, λίγο κουρασμένα, μόλις και έκαναν την εμφάνισή τους, πιο πολύ να ομορφύνουν το τοπίο παρά να απειλήσουν τους περιπατητές και τους κολυμβητές στην παραλία.
Μετά από μέρες, επιτέλους, αποφάσισα να ενδώσω στις, όχι και πολύ έντονες είναι η αλήθεια, διαμαρτυρίες του ποδηλάτου και είπα να το βγάλω κι αυτό τη βόλτα του.
Πάντα προς το γνωστό προορισμό και με τον ίδιο συγκεκριμένο σκοπό:
Να πάω να αγοράσω εφημερίδες.
Το ότι το περίπτερο είναι ακριβώς δίπλα από το σπίτι δεν έχει και πολλή σημασία.
Άλλωστε, η ευθεία μπορεί να είναι η συντομότερη και άρα η οικονομικότερη πορεία , δεν σημαίνει ότι είναι και η ωραιότερη.
Και στην ηλικία μου πια, ε μπορώ να απαιτώ και την ποιότητα. Το δικαιούμαι νομίζω.
Οι ρόδες του ποδηλάτου ήταν καθώς τους άρμοζε και έτσι απέφυγα περίεργα συναπαντήματα στο βενζινάδικο της γειτονιάς.
Τα πόδια, αυτά μάλλον έχουν μάθει στο κανάκεμα και το αραλίκι. Έτσι στην αρχή τουλάχιστον, έδειξαν να έχουν τις αντιρρήσεις τους.
Το απρόσμενο όμως ήλθε από το .. παντελόνι.
Στο χιλιόμετρο από το σπίτι, χρατς, ετοιμάστηκε να κάνει καριέρα σαν χιπ χοπ μοντέλο.
Όχι ότι το χιλιόμετρο είναι καμιά σοβαρή απόσταση, αλλά η επιστροφή θα σήμαινε και αναβολή. Έτσι, με το πόδι-για την ακρίβεια το πολύ ψηλά μέρος του- να προβάλλεται σε περιορισμένη θέα για τους παρατηρητικούς, η βόλτα συνεχίστηκε.
Όλα στη θέση τους. Όπως τα άφησα πριν από ένα δίμηνο περίπου.
Οι δρόμοι, τα σπίτια, τα γήπεδα με τους σαββατοκυριακάτικους λιλιπούτειους κυρίως ποδοσφαιριστές τους, τα αγκυροβολημένα κότερα και καράβια ...
Όχι ημίαιμε, το Βέλος δεν το είδα. Ίσως γιατί το μάτι έχει συνηθίσει να πέφτει σχεδόν πάντα στο θωρηκτό Αβέρωφ. Αύριο όμως, που υπολογίζω να ξαναπάω, λέω να του δώσω, αν μου επιτρέπεις, τα χαιρετίσματά σου.
Οι περιπατητές χαλαροί και χαρούμενοι. Η χαρά των παιδιών ανυπόκριτη.
Η θάλασσα γαλήνια.
Το ανοιξιάτικο Φάληρο, ήρεμο, φωτισμένο, έτοιμο να δεχτεί τους σαββατιάτικους περιπατητές.
Και το ποδήλατο την αφεντιά μου, να τελειώνει με τις καλλιτεχνικές ανησυχίες.
Η βόλτα δεν είχε την έκταση των άλλων εξορμήσεων. Μη κάνουμε και καταχρήσεις. Ο ιδρώτας και η ανάσα δήλωναν ότι αρκετά το πάλεψα, ώρα να επιστρέψω.
Πάντα με τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι και το ακουστικό του κινητού τηλεφώνου-ραδιοφώνου, στο αυτί.
Το πέρασμα μέσα από το παραθαλάσσιο πάρκο προσφέρει εικόνες και στολίζει τη διάθεση, όποιες κι αν είναι οι συνθήκες, όποια εποχή κι αν το επισκεφτείς. Πόσο μάλλον τώρα την Άνοιξη.
Τα καλημερίσματα με τους άλλους, άγνωστούς μου, ποδηλάτες, κάτι σαν κωδικοποιημένη επικοινωνία μεταξύ οπαδών μυστικιστικής και ολίγον παράνομης φράξιας, ήταν απολύτως αυτονόητα, ακόμα και αν ο γράφων δεν τηρούσε πλήρως το τυπικό της ενδυμασίας του καλού ποδηλάτη. Βλέπεις εκτός από το τζην, που έγινε εκ των πραγμάτων χιπ χοπ, μου έλειπαν και τα ειδικά γάντια και το σχετικό κράνος.
Ατυχώς, ενώ τα χέρια, τα πόδια και η αναπνοή συνεργάστηκαν απολύτως, η προδοσία ήρθε από τις μπαταρίες της φωτογραφικές μηχανής.
Δεν πειράζει όμως.
Η ανολοκλήρωτη φωτογράφηση θα ολοκληρωθεί αύριο.
Να η αφορμή για να επαναλάβω την έξοδο...
Ε, ναι. Τελικά εφημερίδες αγόρασα.
Φυσικά από το περίπτερο που είναι δίπλα από το σπίτι μου.
Πού να τρέχεις αλλού δηλαδή ....
Και τα σαββατιάτικα συντελέστηκαν κατά τα προγραμματισμένα.
Το οικογενειακό τραπέζι με τις απαραίτητες συζητήσεις, σήμερα στο πρόγραμμα υπήρχε και μάθημα τραπεζικών συναλλαγών, η μεσημεριανή σιέστα, η παρακολούθηση κάποιων από τα προγράμματα της τηλεόρασης.
Το σαββατόβραδο μάλλον θα κλείσει κι αυτό το ίδιο χαλαρά.
Προς το παρόν, αγωνίζομαι να κλείσω αυτό το κείμενο ....
