Μήπως να αναθεωρήσω τις απόψεις μου;

Στάθηκα για λίγο, τώρα το βράδυ, μπροστά στην τηλεόραση.
Για λίγο, γιατί το πολύ δεν αντέχεται.
Παιχνίδια με τα ταμεία των δημοσίων υπαλλήλων και τώρα και με των παπάδων.
Η Αρχιεπισκοπή βέβαια να έχει το πάνω χέρι. Το ταμείο των κληρικών θα ενοποιηθεί με εκείνο των δημοσίων υπαλλήλων αλλά τα περιουσιακά στοιχεία του ταμείου θα μεταβιβαστούν, λέει στην Αρχιεπισκοπή.
(παρενθετική ρητορική ερώτηση. Και τα περιουσιακά στοιχεία των μητροπόλεων των λεγομένων νέων χωρών; μα αυτά υπάγονται στο πατριαρχείο. Τι θα γίνει τελικά, θα τα χαρίσουμε αυτά στο .. τουρκικό κράτος;)

Προβλήματα στη διεθνή σκηνή με τους Τούρκους να εκμεταλλεύονται την ανικανότητα του υπουργείου Εξωτερικών, το βιβλίο της ιστορίας και οι εκατέρωθεν κραυγές.

Παρένθεση. Καινούργια.
Αλήθεια μήπως θα ήταν πιο τίμιο να συζητήσουμε τι ακριβώς θέλουμε να είμαστε ως κράτος και ως κοινωνία; Τα βιβλία και τα σχολεία είναι για να εκπαιδεύσουν τους νέους ανθρώπους ώστε να γίνουν αποδεκτοί από το κοινωνικό σύνολο, αλλά και να συνεχίσει να υπάρχει και να ενισχύεται αν είναι δυνατόν η συνοχή του κοινωνικού συνόλου. Δεν νοιώθουμε λοιπόν την ανάγκη ως κοινωνία και ως κράτος να ανιχνεύσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε αν χρειαστεί τις σταθερές που επάνω τους θα στηρίξουμε τη συνέχιση της πορείας μας; Είναι πέραν πάσης αμφισβήτησης νομίζω ότι, με τις εντονότατες αλλαγές που συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας, είναι απαραίτητο να επαναπροσδιορίσουμε σκοπούς και στόχους. Όσο δεν το κάνουμε, θέματα σαν και αυτά που προέκυψαν με το βιβλίο της ιστορίας, θα πυροδοτούν εντάσεις και θα λειτουργούν σε βάρους των δυνάμεων συνοχής του κοινωνικού ιστού.
Κλείνει η δεύτερη παρένθεση.

Ε τελικά με όλα αυτά, καλύτερα να περνάει κανείς την ώρα του με τη Μαρία την άσχημη, αν πρόκειται να χαρίσει χρόνο στη τηλεόραση για να ξεφύγει.

Και εδώ που τα λέμε, ανάγκη για διαφυγή από την καθημερινότητα υπήρξε σήμερα. Δηλαδή πάντα υπάρχει, αλλά σήμερα υπήρξε σε περίσσεια.

Το πρωινό με τους ελέγχους να κυριαρχούν έναντι της όποιας άλλης καθημερινότητας, η συνέχιση των διαδικασιών μέχρι αργά το απομεσήμερο, οι πικρόχολες παρεμβάσεις της συναδέλφου, η επίσκεψη του συμβούλου που δεν είναι και πολύ σίγουρο ότι είναι σύμβουλος, και ο κακός ο καιρός που όσο πάει και χειροτερεύει, έφτιαξαν ένα καμβά που δεν άφηνε μεγάλο χώρο στο χαμόγελο.

Που δικαιωματικά το διεκδικούσε.
Τουλάχιστον η έναρξη της Άνοιξης, αλλιώς θα έπρεπε να χαιρετιστεί.
Και η καλή είδηση.
Και η εισαγωγή στο νέο κύκλο.
Και η σημερινή παγκόσμια ημέρα της ποίησης (όχι μη ρωτήσεις τι χρειάζονται τόσες παγκόσμιες ημέρες. Δεν θα σου απαντήσω)
Είπαμε όμως. Η σημερινή ρουτίνα ήταν αρκετά διαφορετική από τις άλλες.

Όχι ότι όλο το πρωινό ήταν συννεφιασμένο. Μπορεί να έκανε και μια δυο μπόρες, αλλά οι προσπάθειες των συνεργατών, η εφαρμογή κάποιων ιδεών που αποδεικνύουν ότι η καινοτομία έχει ακόμα θέση στην καθημερινότητα και μπορεί να τροφοδοτήσει το όνειρο, και η … κοινωνική κριτική που, σε μια μικρή ανάπαυλα των τεκταινομένων και με τη βοήθεια του εκ Σκωτίας ποτού, αναπτύχθηκε, μεταξύ αρσενικών βεβαίως και για αρσενικά, όλα αυτά μαζί έδωσαν το δικό τους χρώμα και ανέτρεψαν τη γκριζάδα.

Το στόμα ήταν αναμενόμενο να μείνει ανοιχτό στο άκουσμα, στα πλαίσια της κοινωνικής κριτικής που λέγαμε, της είδησης για το χωρισμό ζευγαριού γνωστών και συναδέλφων.
Άμα τη εισόδω, λένε οι καλά πληροφορημένες πηγές, και του τρίτου παιδιού στο πανεπιστήμιου, η σύζυγος ανεκοίνωσε στον σύζυγο ότι μπορεί να πηγαίνει και εν πάση περιπτώσει, καλά θα κάνει να της αδειάσει τη γωνιά. Τον ευχαριστεί λέει για τη συνεργασία και για τα εξ αυτής προϊόντα, αλλά τη συνέχιση του περιπάτου, θα την κάνει άνευ παρέας.
Το στόμα εξακολούθησε να παραμένει ανοιχτό και με τη συνέχιση της ροής των πληροφοριών.
Τελικά άμα τα αρσενικά αποφασίσουμε να κουτσομπολέψουμε, σιγά που θα σταματήσουμε.
Αλλά όπως και να το κάνεις, αν ακούς ότι ένας έρωτας μεγάλος, που επιτέλους άρχισε να δικαιώνεται, τώρα κρέμεται από την απάντηση στο ερώτημα “γιατρέ, τώρα μετά την εγχείριση προστάτη, θα έχει στύση ο έρωτάς μου;” τότε σου έρχονται συνειρμικά στο νου η άλλη φτάση "ε φτάνει πια. Θα έχω που θα έχω προβλήματα με τα χάπια της πίεσής μου, να έχω και την έννοια για τα χάπια του προστάτη του;" και αρχίζεις να αναρωτιέσαι πού πάει το πράγμα;
Μήπως να αναθεωρήσω τις περί των ηθικών ερεισμάτων της οικογενειακής ζωής σκέψεις και αντιλήψεις μου;
Πάει να πει, μήπως θα ήταν καλό σιγά σιγά να προσχωρώ στον κόσμο των συντηρητικών κυκλοφορώντας με την Εστία στην κωλότσεπη, ή, ακόμα πιο ριζοσπαστικά, μήπως να αποδεχτώ επιτέλους ότι παρά μεγάλωσα;