Μεθεόρτια ...
Μη σε γελάσεις ο Μάρτης το πρωί και χάσεις την ημέρα.
Τώρα μας γέλασε, τον γελάσαμε, θα σας γελάσω.
Πάντως συννεφιασμένος μάς ξύπνησε ο καιρός και εκεί κατά το μεσημέρι δεν κρατήθηκε, έβρεξε κιόλας.
Δάκρυσε λες για την... ήττα της ομάδας μας; Μπα, ο αγώνας έγινε το Σάββατο, σήμερα να το θυμήθηκε;
Μα κι αυτοί οι άθλιοι οι Τούρκοι... Μέρα που βρήκαν ....
Τι να περιμένεις όμως; Άξεστοι.
Εκτός κι αν τον πουλήσανε οι παίχτες τον αγώνα, κατά που είπε η συνάδελφος σήμερα. Δηλαδή δεν το είπε εκείνη ο γιος της το είπε.
Έτσι είπε η μαμά. Ότι το είπε το βλαστάρι της.
Μη την πάρουν και με τα ζαρζαβατικά με τις ανοησίες της. Ενώ το παιδί, παιδί είναι ..
Φυσικά και ο αγώνας του Σαββάτου ήταν το θέμα της ημέρας σήμερα στο γραφείο.
Τι θα ήταν δηλαδή; Οι κομπίνες με τα ταμεία;
Φυσικά και αποδόθηκαν εθνικές ευθύνες στους ακατανόμαστους που δεν σεβάστηκαν τα ιερά και τα όσια της φυλής και κάθισαν και χάσανε σαν κότες, μέσα στο στάδιο Καραϊσκάκη.
Άκου στο Καραϊσκάκη. Και τέτοια ημέρα.
Αυτές είναι ευθύνες. Όχι των άλλων που διορίζουν τα φιλαράκια τους να κάνουν και καμιά ψιλοκομπίνα να βγάλουν το κάτι τις τους οι άνθρωποι.
Διότι κύριε, σε τούτη την κοινωνία που φτιάξαμε, το θέμα είναι να τα "πιάνεις", και να περνάς καλά.
Σε τελευταία ανάλυση, αν οι δουλειές πάνε καλά, μπορείς να προσλάβεις και μερικούς αλβανούς ή σκοπιανούς ή τίποτα πεινασμένους αφρικανούς, να τους βάλεις να παίζουν μπάλα για σένα και να νικάς τους τούρκους.
Ενώ άμα δεν έχεις μια, θα πρέπει να τα κάνεις όλα μόνος σου.
Μα είναι για να κουραζόμαστε τη σήμερον ημέρα;
Όχι πες μου; Είναι να κουραζόμαστε;
Πάντως όσο και να το διασκεδάζει κανείς το πράγμα, οφείλει να παραδεχτεί ότι πρώτον, οι άλλοι παίζανε καλύτερα και στο ποδόσφαιρο νικάει αυτός που παίζει καλύτερα και όχι όποιος έχει, αν έχει, καλύτερη ιστορία και δεύτερον για άλλη μια φορά φάνηκε ότι το υψηλό επίπεδο διαβίωσης που έχουμε κατακτήσει χωρίς να έχουμε κοπιάσει ιδιαίτερα γι αυτό, μας έχει κάνει όλους να ξεχάσουμε ότι "τ' αγαθά κόποις κτώνται".
Η αλήθεια είναι ότι είμαστε μια κοινωνία που έμαθε να απολαμβάνει και θεωρεί υποχρέωση την άλλων να φροντίζουν για την απόλαυσή της, δίχως μάλιστα να επιτρέπεται να της ζητούν να κάνει το παραμικρό.
Δυστυχώς έτσι φαίνεται ότι μεγαλώνουμε τους νέους ανθρώπους που είναι γύρω μας.
Η κουβέντα το πρωί με τον συγχυσμένο πατέρα επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά το γεγονός.
Τουλάχιστον φίλε μου προσπάθησε να μην φανείς, "παιδοκτόνος". Θυσιάσου, δηλαδή θυσίασε τους κόπους μιας ζωής, αφού εσύ έπεισες στο παιδί σου ότι μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του, επιχειρηματία με τους κόπους και τις θυσίες της δικές σου.
Μόνο, αν θέλεις και αν το θυμάσαι κι εσύ διηγήσου του το παραμύθι με τον πατέρα που όταν ο γιος του του έδωσε μια κουβέρτα και τον έδιωξε από το σπίτι, εκείνος έκοψε την κουβέρτα στη μέση και του επέστρεψε την μισή λέγοντας: "κράτα την παιδί μου. Θα σου χρειαστεί, όταν θα γίνεις σαν κι εμένα..."
Της μάνας η χαρά πάντως δεν κρυβόταν. Όχι για κάτι σπουδαίο. Αλλά για την προσπάθεια της κόρης.
Όταν έχεις αφιερώσει χρόνο στα παιδιά σου, δεν είναι η ανταπόδοση που περιμένεις. Είναι να περνάνε καλά. Και να πετυχαίνουν τους στόχους τους.
Τους δικούς τους. Δεν είναι απαραίτητο να ταυτίζονται με τα δικά σου. Αρκεί εκείνα να είναι ευτυχισμένα. Και φτάνει που είχες τη χαρά να τους δώσεις.
Ναι ξέρω, θεωρητικούρες μοιάζουν αυτά, αλλά εν τέλει δεν είναι.
Σε τελευταία ανάλυση, αν το δεις και διαφορετικά, όσα περισσότερα ζητάς από τα παιδιά σου, τόσο περισσότερες απαγοητεύσεις θα πάρεις.
Ανάμειχτες οι σκέψεις και οι προβληματισμοί σήμερα.
Όμως η αλήθεια είναι πως τίποτα δεν είναι γραμμικό.
Η ζωή είναι ένα φράκταλ. Ναι ξέρω ότι δεν είναι απολύτως γνωστό τι είναι αυτό, απλά να πω ότι βασίζεται στη θεωρία του χάους, αλλά έχω την αίσθηση ότι αυτό την περιγράφει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο.
Κάθε σημείο είναι μια ολότητα και κάθε τι εξαρτάται από οτιδήποτε άλλο.
Σκέψεις που μου γεννήθηκαν στην έκθεση ζωγραφικής που εγκαινίασε πριν από λίγο, φίλος στο κέντρο της Αθήνας.
Πίσω από το παρμπρίζ του αυτοκινήτου υπάρχει μια ολόκληρη ζωή.
Και επάνω του αποτυπώνονται χιλιάδες σχέσεις.
Πίσω, χωρίς να ορίζεται πιο είναι το μπροστά. Και οι δυο μεριές μπορεί να είναι μπροστά. Όπως και οι δύο πίσω. Η κάθε μια βέβαια με τη σειρά της.
Φιλοσοφική κουβέντα άνοιξα με το πίσω και το μπρος. Όπως και με το πάνω και το κάτω.
Το βιβλίο "Χάρτες και Ιδεολογίες" του Βαγγέλη Πανταζή, που μου χάρισαν το πρωί, αυτό ξεκινάει να πραγματεύεται.
Το επάνω και το κάτω. Το επάνω του βοριά και το κάτω του νότου. Ο νότος και τα νώτα, (νόο=ώτα) έχουν κοινή ρίζα;
Οι πρώτες σελίδες που βιαστικά κοίταξα με έπεισαν να το μελετήσω. Νοιώθω ότι θα έχω διαφωνίες, αλλά σίγουρα θα μου ανοίξει κουβέντες. Με εμένα και τις σκέψεις μου σίγουρα.
Μπορεί και με άλλους.
Η γραμμή της ημέρας κοντεύει να κλείσει. Να γίνει άλλη μια κλειστή γραμμή.
Θα πει αυτό, να δώσει τη θέση της, στη συνέχειά της. Το αύριο.
Οι προγραμματισμοί, οι συζητήσεις και οι προβληματισμοί, θα υλοποιηθούν και θα ανανεωθούν. Ή δεν θα υλοποιηθούν και θα πάρουν τη θέση τους άλλα.
Το αέναο πιασμένο χέρι χέρι με το τετελεσμένο.
Η ζωή, που δεν σταματά....
Η γιορτή πέρασε.
Μάλλον δεν την χάρηκα και πολύ.
Φαίνεται αυτό άλλωστε από τα ... μεθεόρτια.
