Κατά τα συνήθη ...

Λες;
Λες οι δυο εντεκάχρονοι που συνελήφθησαν χτες στα επεισόδια έξω από το γήπεδο Καραϊσκάκη, να σκέφτηκαν, αυτοί ή οι γονείς τους, ότι μπορεί το Κράτος να τους εξασφαλίσει σπίτι;

Μάλλον έχω αποκτήσει διαστροφική σκέψη.
Αλλά πάλι, με τα τόσα που γίνονται, γιατί όχι κι αυτό;

Και τι σε νοιάζει εσένα, θα πεις.
Για το ειδικό θέμα ομολογώ ότι δεν με ενδιαφέρει και πολύ. Για το αν θα πάρουν ή όχι σπίτι οι οικογένειες των παιδιών δηλαδή.
Με τρομάζει όμως η "εφευρετικότητα" των ανθρώπων.
Και το αδίστακτο.
Και με τρομάζει πιο πολύ γιατί διατρέχει όλες τις κοινωνικές τάξεις και όλα τα κοινωνικά στρώματα.
Και ο τρόμος μου γίνεται σχεδόν παραλυτική απόγνωση, γιατί αισθάνομαι ότι τίποτα δεν μπορεί να ανατρέψει αυτή την πορεία.

Το βλέπει κανείς παντού και καθημερινά.
Η λύση να καθίσεις στα αυγά σου και να παρατηρείς, απορρίπτεται.
Άλλη λύση όμως δεν φαίνεται ορατή.

Δευτεριάτικα και να με έχει πιάσει τέτοια απαισιοδοξία;
Μα δεν είναι σημερινές οι σκέψεις. Καθημερινές είναι.
Με αφορμή την είδηση που μετέδωσε πριν από λίγο η τηλεόραση τα κατέγραψα αυτά.

Τα άλλα, τα δικά μου, τα καθημερινά, είχαν φως.
Δηλαδή η ημέρα είχε φως.
Τα γεγονότα θα μπορούσε να είναι και γκρίζα. Ή και με οποιοδήποτε άλλο χρώμα φωτισμένα.
Εντάξει. Το γκρίζο δεν είναι χρώμα, είναι απουσία χρωμάτων.

Πάντως τα γεγονότα ήταν από τα γνωστά.
Το δάκρυ στην άκρη του ματιού, που φώτιζε και θόλωνε συνάμα, το "παιχνίδι" με τα όρια του νόμου και η εκμετάλλευση των οικογενειακών προβλημάτων, το θράσος της καταγγελίας, για να καλυφθεί το παράπτωμα, δεν εισήγαγαν τίποτα καινούργιο.
Όσο και αν το καθένα έχει τη δική του και μονοσήμαντα ορισμένη, οντότητα.

Και η μεσημεριανή αποκάλυψη της ανάγκης της Παρασκευής για μια μπύρα βρε παιδί μου έτσι στο πόδι, γέννησε ιδέες και σχεδιασμούς.
Για την επερχόμενη Παρασκευή.

Η τηλεόραση εξακολουθεί να τροφοδοτεί με εικόνες και ανατροπές.
Πρόσωπα από παλιά, με αλλαγμένη εικόνα. Ωριμότητα η κομψή διατύπωση.
Δεν κοιτάς τη φάτσα σου;
Τι κοιτάζω. Αλλά να, δεν έχω την "ατυχία" να μπαίνω αιφνίδια στο σαλόνι του άλλου.

Και ναι, έχει και άλλα καλά η τηλεόραση. Όπως ένα μονόπρακτο που παρακολούθησα λίγο πριν στην κρατική τηλεόραση.
Η αέναη σύγκρουση των προσωπικοτήτων μέσα στη σχέση. Η σύγκρουση σαν βάση για την παραπέρα ένωση.
Η αγωνιώδης προσπάθεια αποφυγής της ταύτισης, που αποδεικνύει ότι "του πεπρωμένου φυγείν αδύνατον". Η ταύτιση δεν θα αποφευχθεί.
Από τις καλές στιγμές της τηλεόρασης. Πιθανόν γι αυτό και δεν διαφημίζεται.

Το τέλος της ημέρας, το τέλος της αρχής της εβδομάδας προ των πυλών.
Συμμάζεμα της σκέψης και προγραμματισμός της αυριανής.
Κι αυτό κατά τα ειωθότα ...